This psalm is linked with the preceding one as emphasizing in its last verse by repetition the words of vv. 5, 11 in Psalm 42. My soul often needs to be exhorted thus not to be cast down, but to hope in God and to praise Him again and again. He has not only become my salvation; He is also "my God," the One on whom I depend unceasingly, the source of my strength (v. 2).
His light and His truth will lead me to intelligent worship, if I ask Him for this as the psalmist does here (vv. 3, 4).
The expression emphasized yesterday: "the God of my life" is complemented in v. 4 by another very remarkable expression: "God my exceeding joy". Dear fellow believers, is God the whole source of our happiness? Is He the object of our exceeding joy as He was for the Lord Jesus (Luke 10:21)? Knowing such a God as we do, should our soul be cast down or troubled? "Let not your heart be troubled" – the Lord said to His disciples – "ye believe in God, believe also in me" (John 14:1); and elsewhere: "Have faith in God" (Mark 11:22). Faith is the great remedy for all the sadness or restlessness that the world can inflict upon us.
While the psalms of the 1st book were nearly all psalms of David, these which we are now considering (Psalms 42-49) were composed by the sons of Korah, those objects of grace who had been spared at the time of God's judgment on their father (see Num. 26:11). That is why it is so remarkable to hear these men recalling the marvellous works done by God "in the times of old". For they, more than anyone else, are in a position to appreciate and celebrate the mercy of God. No, it was not the sword of the children of Israel which was able to save them and give them possession of their land (we only need to think of the crossing of the Red Sea, and the capture of Jericho). And the memory of the great acts of deliverance in the past is a lesson for these faithful men. Truly, they could no more trust in their own arms to conquer any more than their fathers could (v. 6). "Through thee" and "through thy name" (v. 5; Hosea 1:7) – that is where the believer finds his sole resource.
Another noticeable difference from the 1st book of psalms is the use here of the name of God (Almighty), while up to Psalm 41 it was always the LORD (Jehovah). This is the sad proof that now the faithful men and women of Israel no longer have any relationship with the formal worship which has now become apostate. The close relationship assured to them by the name of the LORD has been broken (Ex. 6:3, 6-8), but the true believer can still call on the supreme God.
The mood of the psalm changes from v. 9 onwards. Instead of continuing to look to God, to the light of His countenance and the power of His Name (vv. 3, 5), the faithful reflect on the trials which have come upon them. The soul of the child of God is not always on the mountain top, as we well know from our own experience.
However, the faith of these believers is not overcome; they know they can attribute to God all that has happened to them, and they accept the hard blows as coming from His hand (Job 1:21). Their conscience is clear; not only is it true that their steps have not strayed from the path of obedience, but their heart has not turned back (v. 18). And God is their witness, He who knows the secrets of the heart. Let us never forget v. 21.
What is the meaning of the strange expression in v. 22: to be "killed all the day long"? The quotation of this verse in Romans 8:36 makes it easy to understand. It is to be reminded, through trials, of the feeling of our nothingness, of our total helplessness. But the same passage invites us to realise the triumphant counterpart: "Nay, in all these things we are more than conquerors through him that loved us" (Rom. 8:37).
Under the leading of the Holy Spirit, the "ready writer", this psalm invites us to praise Christ, the "Well-beloved", He who in beauty and grace surpasses all the sons of men. But before pouring forth from his lips, that praise has already been prepared and meditated on, welling up in the heart (cf. Matt. 12:34); it praises His Person, His words and His works.
We could well say that worship on the Lord's day is the song which binds together all the verses which the Spirit has taught the child of God during the week on the inexhaustible theme of the glories and graces of the Lord Jesus. He is "the King" but vv. 6, 7 quoted in Hebrews 1:8-9, call Him "God". When He appears in His majesty and splendour, He is the object of universal admiration. His power is shown in the terrible judgment which He executes (vv. 3-5). Perfumes permeate His garments: myrrh reminds us of His sufferings, aloes of His death (John 19:39) and cassia His ascension. But for Christ the greatest of all these glories will be the beauty of the Bride, who will be presented to Him (here it is Jerusalem), and the love she will render to Him. Christian friend, it is your privilege now to pour out before Him this grateful love. "He is thy Lord; and worship thou him" (v. 11).
How many believers in moments of distress have had the precious experience of v. 1! In the hour of trial, and very specially in the time of temptation, the young Christian should not forget that he has at his disposal this refuge, this strength, this very present help in trouble. Such resources are not to be found in himself; but in God, in other words, in communion with Him.
Korah had been swallowed up alive by an earthquake brought about by God, as touched on in v. 2. But his sons were spared, and it will be the same with the believers of the Jewish remnant. They will be in security, for their shelter is nothing less than the LORD Himself (Ps. 91:9-10). What a contrast with the men of the world during this same tribulation period (cf. Luke 21:26; Rev. 6:14-17). In the face of these foaming and roaring waters of judgment (v. 3), God reminds us that there is a river of grace spreading out in many streams, that is to say in many directions, which "shall make glad the city of God" and those who find their refuge there.
The psalm concludes by showing us the faithful souls occupying their "refuge" during the final judgments of God.
This psalm expresses the joy which will fill the hearts of the faithful souls when, following the judgments mentioned in Psalm 46, Christ establishes His reign. Israel will have a place of pre-eminence over all peoples, and will teach them to sing praises to God, His glory and His supremacy (vv. 3, 6; cf. Isa. 2:2-3). Once the relationship of the people with God has been established, we notice that the name of the LORD re-appears (see earlier, Ps. 46:7, 11). It is Christ who, finally acknowledged, takes His place as the great King over all the earth (Zech. 14:9). And we understand why we, as Christians, do not call the Lord Jesus our King. We are citizens of heaven, not subjects of the earthly kingdom. Christ will not reign over the Church, but He will reign with her; she will be in the same position as a queen at the side of her royal husband.
Should we not sing, we who have not only a great King to honour but a divine Saviour, a risen Lord, a heavenly Bridegroom who loves His Church, and is coming for her? How many glories unite in the same Person, marvellous glories which should fill our mouths and our hearts at the present time with the eternal song of true worshippers.
Jesus our Saviour, Shepherd, Friend,
Our Prophet, Priest and King.
Our Lord, our Life, our Way, our End,
Accept the praise we bring.
Psalm 48 brings to an end the prophetic view begun in Psalm 42. We now see briefly the final attack of the kings of the earth against Jerusalem, and their utter defeat (vv. 4-7). The godly Jews then see the things they had heard about now being fulfilled for their blessing (v. 8; Ps. 44:1). Certainly then it had not been in vain that they had put their trust in God. After having suffered so much in exile, how precious each stone of the beloved city appears to them! And they find themselves again in the midst of this temple which they had longed for continually (Ps. 42:4; Ps. 43:3-4), completely filled with the sense of the goodness of their God (v. 9). Is this not equally our holy occupation when we are found where the Lord has promised His presence: to meditate upon His great love?
But in that day praise will not only fill the hearts of the believers scattered here and there as they are today; it will extend even to the ends of the earth, and will at last be worthy of the Name of the great God who will be the subject of all praise (v. 10).
Dear friend, this God who rules over the world's destiny, and will accomplish that which He has spoken, is He your God for ever and ever, and your Guide until your last hour down here?
In view of the future which the Spirit of God has sketched out in the preceding psalms, He now addresses all the inhabitants of the world, whatever their rank in society (vv. 1, 2). What purpose is served by the riches in which they boast, and in which they put their confidence, if the greatest treasure on earth is not sufficient to redeem a single soul? (vv. 7, 8). What is needed is a priceless ransom, which I must give up the idea of ever being able to pay for myself! But "God will redeem my soul" v. 15 declares. And we know what price He has had to pay for it (1 Peter 1:18-19).
If anyone is looking for honours in this world, let him reflect on v. 12, and then v. 20. Where does this race for honours lead us, this way of folly (v. 13) in which many competitors are involved, rich and poor, ordinary folk and great men? It leads to death where nothing can be carried away! (v. 17). Death makes nonsense of all human plans, threatens the wisest human schemes, takes the edge off every joy, and stamps every project with terrible uncertainty (Luke 12:20). Moreover men close their eyes for fear of having to confront it. But for the Christian death is only the last step in the journey towards the Father's house . . . for He will receive him there (v. 15).
Psalm 49 reminds all the inhabitants of the world of the brevity and emptiness of riches and honours, these two poles of attraction for men of all times. In Psalm 50 God addresses His people Israel (v. 7) to show them the uselessness of animal sacrifices. These can by no means redeem the soul, nor "make the comers thereunto perfect". By one sacrifice alone, God has sealed His covenant with Israel (v. 5; Hebrews 10:1, 10). In return, what He now expects from all His own is praise (vv. 14, 23; Heb. 13:15).
The short v. 15 summarises the story of our deliverance. First there is prayer; then the divine answer which is assured to us; finally our thanksgiving (thou shalt glorify me) – alas! how often we forget this. Let us put our trust in God; let us call upon Him and He will fulfil His promise!
In vv. 16-22, God warns the wicked man, but he while having his mouth full of pious words, denies them in practice and hates correction. Let us be sure that we are not like him!
Notice once again the sublime introduction (vv. 1, 2) which, as is often the case, gives us the theme of the psalm: God is speaking to the earth to reveal to it His splendour in the Person of Christ, the sovereign Judge and glorious King in Zion.
Psalm 51 was written by David in truly painful circumstances (2 Sam. 12). He shows us the feelings experienced in the soul through real conviction of sin, as well as the path marked out by the Holy Spirit to restore communion. Let us consider the painful steps: the confession of the wrong done (v. 3); the thought that God has been offended, and not just such and such a person (v. 4); the reminder of our own evil nature (v. 5); the sense of God's requirements as to "truth in the inward parts" (may we never forget v. 6); the desire for a good, clean conscience (v. 10); finally the need for him to return to practical holiness (v. 11), to joy and to devout service (vv. 8, 12). Once he has been restored, the believer will be able to teach others the grace which has forgiven him (v. 13; cf. Luke 22:32).
All this work does not involve the offering of any sacrifice (v. 16), of any act of penance. A broken spirit, a truly humbled heart, that is what God can accept through the efficacy of the work of Christ (vv. 16, 17).
Dear friends, if at some time we have allowed ourselves to be overtaken in some sin, let us read this psalm again in the presence of God, not just as the confession of David, but as our own prayer.
Up to the end of the 2nd book (Ps. 72) we shall find more psalms of David, several of which were composed, as Psalm 51, in very significant circumstances. 1 Samuel 22:9 . . . recounts how Doeg the Edomite made his report to Saul of David's visit to Ahimelech the priest, and the massacre which followed. This Doeg is a picture of the Antichrist, a prophetic figure who will be evil incarnate and will glory in it (v. 1). What a contrast between the words of Psalm 45:7, addressed to the Lord Jesus, and these vv. 1, 3 which challenge this "mighty man"! For the comforting assurance of believers, the prophecy in v. 5 will be fully accomplished in Revelation 19:20.
In the face of this powerful force of evil, the psalmist takes refuge in God (v. 8), and even praises Him (v. 9). Thus the Spirit of God knows how to make use of the severest trials to call forth accents of praise from the hearts of the redeemed. As for the unbeliever, he never has peace, and the uncertain things in which he trusts are not equal to the confidence he places in them (v. 7). His riches are corrupted, his gold and silver are cankered, as the apostle James declares (James 5:2-3).
With the exception of v. 5, and the substitution of the name of God for that of the LORD, Psalm 53 is the almost literal reproduction of Psalm 14. Romans 3:10-12 quotes the first three verses to show the general ruin of the whole human race, and nobody has been able to deny this fact. "There is none that doeth good" (v. 1), "no, not one" adds v. 3. Yet we know there has been one Man, the One who came from heaven, the holy exception among the sons of men on whom God has been able to look down from heaven (v. 2; cf. Matt. 3:16-17).
"There is no God" the fool says in his heart, although his conscience tells him the contrary; it is through God he moves and has his being, lives by His blessings, and breathes the very air He gives (Acts 17:28). But God is an embarrassment to him, so he forces himself to believe that He does not exist, putting in His place "all-powerful" science or philosophy. And when he is obliged in spite of everything to admit that there must be some "first cause", the unbeliever speaks vaguely of Nature or of Providence to avoid having to utter the name of God, which puts him in fear . . . because God is Light. It is He who will confound all the "workers of iniquity".
After Doeg the Edomite, the Ziphites had in their turn treacherously informed Saul about the movements of David, his rival, and had allowed him to track David down. We have the account of this in 1 Samuel 23:19 . . ., but one very significant thing is not mentioned there: it is this prayer of utmost confidence which the rejected king addressed to his God in the hour of danger.
Likewise for the Christian there should be, right through all the circumstances of every day, a texture of prayers woven in secret between the Lord and himself. This is what we find, for example, throughout the whole of the book of Nehemiah (Neh. 1:11; Neh. 2:4; Neh. 4:4; Neh. 5:19; Neh. 6:14 . . .). The world which has not set God before itself (v. 3) and can understand nothing of the power of prayer, will put down to a "lucky chance" the way in which a believer escapes the dangers which threaten him (just see how in 1 Samuel 23:26 Saul was always seeking David on the opposite side of the mountain from where he was). But the believer knows the Name of the One who saves him out of every trouble, and this is the Name which he praises (vv. 1, 6, 7). God is his help, but more than that, for the whole of the time while his trials last, He upholds the soul which might otherwise be discouraged (v. 4).
Oppressed by wicked men who are pursuing him relentlessly, seized with anguish and the "terrors of death" (vv. 3, 4), the believer does not himself answer the "voice of the enemy"; he turns to God. This is what we must always do, rather than retaliate with vicious words – not to cry for vengeance as David does in these verses. From a prophetic point of view, the Psalms take us beyond the present time of grace to the days when the establishment of the Kingdom will only be possible by the judgment of evil. The wickedness of the world does not extend today to the depths it will reach in that terrible period. It is still restrained, kept in check by the presence of the Holy Spirit on the earth (2 Thess. 2:6-7). However, the characteristics described here are already manifesting themselves: violence and strife (v. 9), mischief and sorrow (v. 10), wickedness, deceit and guile (v. 11). The believer cannot feel himself at ease in such a world. Like the faithful remnant, he longs for the place of quiet rest (v. 6), for the Father's house, which is his hope and the theme of his song: Green pastures are before me, which yet I have not seen; bright skies will soon be o'er me, where the dark clouds have been.
The person David speaks of in vv. 12-14 was probably Ahithophel the Gilonite, whose treason and suicide are recounted in 2 Samuel 15-17. But in a prophetic way these words apply to the wicked Judas. Is there any stronger expression than that of v. 13 to describe the bonds of affection: "mine equal, my guide, and mine acquaintance"? Here we have a convincing proof that the greatest displays of confidence and love are incapable of winning the natural human heart, in which there dwells strife against God (v. 21; cf. Mark 14:45). Pause to think what the feelings of the Lord must have been down here. He could depend on nothing here, nor trust Himself to any man (John 2:24). But faced with such a development of evil the psalmist invites us: "Cast thy burden upon the LORD . . ." (v. 22). A burden hampers a man in his walk; that is why Hebrews 12:1-2 tells us also: "lay aside every weight . . . let us run with patience . . . looking unto Jesus". That does not mean to say that the trial will at once be withdrawn. But it will cease to be a burden from the moment we cast it upon God, leaving to Him the loving care of dealing with the thing which may be worrying us.
This psalm, like the 34th, relates to the time of David's sad experience in Gath (1 Sam. 21:11-15).
Vv. 5, 6 remind us of the Lord in His relationship with those who gathered around Him, who watched Him to catch Him out and who twisted His words (Matt. 22:34, 41; Luke 11:53; 20:20). The Lord Jesus showed His answer to their wickedness by His confidence in His Father. Let us copy Him! However, to be able to trust in God, it is first necessary to know Him. A small child will not, as a rule, put his hand into the hand of a stranger. Now it is the Word which shows us the One upon whom we can lean; that is why the believer can exclaim in two repeated phrases: "In God I will praise his word, in God I have put my trust" (vv. 4, 10, 11). The wicked observe the steps of the believer (v. 6), but God notes his wanderings too (v. 8). We know that He knows the number of hairs on their heads (Matt. 10:30); and here we see Him concerned about every tear shed by His children, even the most secret sorrows. And so, if in my "comings and goings" I should encounter a trap set by the enemy, He who has delivered my soul from eternal death will also keep my feet from falling (v. 13; Ps. 94:18; Ps. 116:8; Jude 24).
Like Psalms 51 and 56, this one begins with the words "Be merciful unto me, O God! . . ." For divine grace is my resource, not only against the evil which surrounds me, but also concerning the sin that is within me (Ps. 51). Whether the enemies go under the name of Absalom, of Philistines, or of Saul, . . . Satan or the world, the safe refuge of my soul is "in thee", Lord Jesus, "in the shadow of thy wings" (v. 1). In such a place of shelter I do not fear anything coming from men's tongues, nor the net they have prepared for my steps (vv. 4, 6; cf. Ps. 91:3-4). "God . . . that performeth all things for me" (v. 2). It is the equivalent of Romans 8:28 – "we know," declares the apostle, "that all things work together for good to them that love God." Faith leads us first to believe, then to experience that "all things", even those things most contrary to our own wishes, are ordered by God to bring us into blessing.
But here the believer is more anxious about the glory of God than about his own deliverance (v. 5, repeated in v. 11 and Psalm 108:5). This was the prayer of the Lord Jesus with regard to the cross which was before Him: "Father, glorify thy name" (John 12:28). It should also be our first desire in every circumstance of our life.
Vv. 1-5 leave us under no illusion on the subject of human justice. If we find this picture too severe, we only need to remember the cross. Relationships between men are often settled on the basis of the law "might is right". And lies, together with the poison of slander are the weapons usually employed (vv. 3,4; Ps.140:3). Yes, the world around us is filled with injustice, as it was in the time of David. But our attitude as Christians should be quite different from that of the godly Jew, as seen in vv. 6-10. In the time of the great tribulation, the godly Jew will only be able to call upon the God of vengeance to hasten the day when justice will reign on the earth. This day will surely come, but while we are waiting for it, it is still "the day of salvation" (2 Cor. 6:2). Moreover it is our privilege, we to whom grace has been shown, to intercede for men with and before the Saviour God. The injustice which is all around us is the opportunity for us to go and sow "the fruit of righteousness" (James 3:18). It is not for us to try to improve the world which is incapable of improvement, but rather to show in the world the features of the Saviour.
Among the psalms which are connected with circumstances in the life of David, this one is the oldest (see 1 Sam. 19:11-18). It was composed during the course of that eventful night when Saul three times sent his criminal messengers to watch (v. 11), to capture (v. 14), and to put to death the person he hated (v. 15; in our psalm we see their determination to do evil, in vv. 6-14). During this troubled night, the afflicted one turns to his God: "Awake to help me . . . God of Israel, awake . . ." (vv. 4, 5; cf. Ps. 44:23; Mark 4:38). He knows God's power; he knows that God can deliver him if He so wishes, but he does not fully understand His faithfulness, His watchfulness and His tenderness towards His own (cf. Matt. 8:2-3). Ps. 121 vv. 3-8 gives the answer to the believer's doubts: "He that keepeth thee will not slumber . . ." And in v. 17 we note that David proved not only the strength but also the mercy of his God. He praises Him under these two headings.
Saul's plan was to bring about David's death in the morning (1 Sam. 19:11). But for David, as for us, that morning becomes the morning of deliverance, of joy and of praise (v. 16; 2 Samuel 23:4).
Who when reading 2 Samuel 8 and 1 Chronicles 18, that glorious account of the victories of David over the Syrians and the Edomites, would ever have thought that at that time Israel and her king had passed through a time of such distress, as we have mentioned here in vv. 1-3, 10-11! The Christian's victory is often preceded by painful inward conflicts, known by the Lord alone. And a part of the reward of these conflicts is the lesson which God at the same time teaches us in the secret of our hearts. It is in this sense we can understand the expression in Romans 8:37 already quoted: "more than conquerors". Also this psalm is written especially "to teach" (see the title). David has learned – and reminds us – that "vain is the help of man" (cf. Ps. 146:3) and that "through God we shall do valiantly". "Thou hast given a banner to them that fear thee, that it may be displayed because of the truth". May we hold high this banner of truth with a firm hand.
The preceding psalms set forth the individual relationship of the soul with God; here it is a matter of the communal feelings of all the people. Let us never lose sight of the unity of the Lord's redeemed people, their character as the "beloved" (v. 5) and the collective witness they are called upon to render.
When a believer comes up against evil in all its different forms, when he is harassed by men and his "heart is overwhelmed", he finds his refuge in God (vv. 2, 3). This was David's experience when hunted down, first by Saul, later by Absalom; this will also be the experience of the remnant fleeing from the tyranny of the Antichrist.
"Lead me to the rock that is higher than I". The Spirit of God lifts faith to heights which natural intelligence cannot reach, and of which we feel unworthy. And from the height of this rock, the believer exalts the Saviour in all that He is for him and all the various aspects of help and protection which he finds in Him: a strong tower against his enemies (cf. Prov. 18:10); a tabernacle (or tent) protecting him from the storm and the heat of the sun; the covert of His wings, which speaks of tenderness and safety.
Just the same as in Psalm 56:12, the believer recalls the vows he has made, that is to say the commitment he has entered into towards God (vv. 5, 8). For us who are Christians, these vows correspond to the conviction in our soul of the rights the LORD has over us, to the knowledge that we have now been given over to God and that we no longer belong to ourselves, but to Him who has redeemed us (2 Cor. 5:15; read also Rom. 12:1).
This beautiful psalm is not marked out as applying to any special circumstance in David's life, as if to confirm that "at all times" (v. 8), the soul must rest peacefully upon God (here mentioned seven times) and on Him alone! Precious expressions of trust (vv. 1, 2, 5-8) but especially precious Object of my confidence: Christ, the Rock of ages on whom both my salvation and my glory rest (v. 7)! If I realise this, I can invite others to put their trust in Him (v. 8), and at the same time warn them against every deceitful help. In truth, whether they be of low or high degree in the social ladder, men puff themselves up with the wind of their vanity, and with their lying pretensions. In the divine balance they are "found wanting" (v. 9; cf. Dan. 5:27).
As Christians, let us hold firmly to what we find at the end of v. 10: "If riches increase, set not your heart upon them". Many of God's children, faithful as long as they had only God on whom to rest (v. 1) have not been able to resist the test of prosperity (cf. Ps. 69:22). "The deceitfulness of riches" has stifled the living word and they have become unfruitful (Matt. 13:22).
Can we make this fervent early morning prayer of the psalmist ours? Feeling the barrenness of this sad world, his whole desire, his longing, his joy, is his God, who is the object day and night of his fervent meditation. A man has nothing more precious than his own life, but the believer has found an even greater treasure: the goodness of his God. In his heart he looks back on all the experiences of that goodness (vv. 3, 7). Notice the splendid progression: my soul thirsteth for thee (v. 1); my soul is satisfied (v. 5; Jer. 31:25); my soul followeth hard after thee (v. 8). While I look at the world I experience this thirst and faintness, but in thinking of the Lord my soul is satisfied; I come in worship, and thus strengthened, and bound to Him who fills and satisfies me, I can follow Him through this desert world, upheld by His mighty hand.
But the desert road will soon be passed. Tomorrow the end of the pilgrim way will appear without clouds. And what is the end? It is the Lord in His glory, seen at last by our very eyes. He Himself has made the request: "Father, I will that they also, whom thou hast given me, be with me where I am; that they may behold my glory" (John 17:24; cf. v. 2). May He find in each of our hearts a desire which answers to His!
The believer does not only experience the barrenness of a world which cannot quench his soul's thirst (Ps. 63:1), but he also feels the hostility of the men of the world. They sharpen their tongues against him like a sword (cf. Ps. 55:21; Ps. 57:4). Faithfulness has always roused the hatred of unbelievers. We should not be astonished at this, but take care that our conduct does not give any basis to justify their accusations. Against that sword, and those sharp arrows, let us put on the breastplate of righteousness (that is to say, conduct beyond reproach; Ephesians 6:14; 1 Peter 2:12), and let us meet all the manifestations of evil with "the meekness of wisdom" (James 3:13). Then God will take up our cause (Rom. 12:17-19).
" Who shall see them?" the enemies of the just had said (v. 5; see also Ps. 10:11; Ps. 59:7). Oh, but God sees it! His searching gaze sees the malevolence and deceit in the depths of the heart (v. 6). And in answer to the arrow (these "bitter words") suddenly unleashed and directed against the perfect man (v. 4), He prepares His own arrow which will deliver His redeemed just as suddenly when the right moment comes (v. 7).
Before praise becomes universal at the dawn of the "millennial day" (Ps. 66), it is being prepared silently in the heart of believers. This silent worship should be a familiar thing to us. It does not just wait for the Lord's Day morning to rise up before God alone, and has far more reality than mere words can express. Let us make a habit of it in our travels, in breaks at work, in bed at night . . . (Ps. 63:6). It will always be heard and understood by the One who hears prayer (v. 2).
After having realised in v. 3 the blessing of forgiveness of sins Israel and equally the Christian will be able to rejoice in the presence of God and to have the joy of communion with Him (v. 4).
The psalm concludes with a magnificent picture of future earthly blessing, corresponding in type to the spiritual riches of the believer which he possesses now. If the believer faints in "a dry and thirsty land, where no water is" (Ps. 63:1), he should remember that "the river of God is full of water" (v. 9). Dear friends, it is our own fault if our soul is sometimes parched (see John 4:14-15).
"Thou makest the outgoings of the morning and evening to rejoice" v. 8 still says. Yes, may our days begin, unfold and end in a song of joy and love.
In the happy days of which Psalm 65 speaks prophetically, Israel's role will be to invite the nations to joy and praise – first of all because of His terrible works (vv. 3, 5), then for His goodness towards His people. The departure from Egypt and entry into Canaan (v. 6) are the first great acts of power which will always be the subject of exaltation. Christians, let us not cease to exalt the cross of our Lord Jesus Christ. He has delivered us from the yoke of the prince of this world (Egypt) and has caused us to enter into heavenly blessings.
Then the long drawn out sufferings of Israel will also be remembered (vv. 10-12). The Jews have been (and still are) tested in all sorts of ways, overpowered, trodden under foot (v. 12) by the nations in the midst of whom they have been scattered. But soon they will be able to bless God who has preserved their soul alive, and has refined them in the crucible of trial. Let us too never forget this precious divine purpose. V. 18 reminds us of a most important truth. God can not listen to our prayers so long as we have unjudged sin on our conscience. Let us quickly confess it so that we may once again enjoy fellowship with Him! (Isa. 1:15; Ps. 32:5-6).
Israel asks to be blessed so that God's will and His salvation may be known through all the earth (vv. 1, 2). We are so often concerned about ourselves in our prayers. Let us pray that the grace which has been shown to us and the blessings we enjoy may be noticed by those around us and that they may thereby be attracted to the Lord Jesus.
The epistle to the Romans (Rom. 9-11) explains to us how Israel has been set aside to allow God to extend His grace to the Gentile nations. It shows us also how the participation of the Gentiles in the promises made to Abraham was intended to provoke the Jews to jealousy (read Rom. 11:11-12). But under the kingly sceptre of the Messiah, there will be room for both the one and the other (Ps. 22:27). All the nations of the world will be blessed with the Jewish people. It will no longer be a matter of jealousy or national pride; Israel will have only one desire: to see all the peoples rejoicing in God and praising Him (vv. 3, 5). Then the Lamb will be exalted in heaven and on earth as He is worthy. "Thou hast redeemed us to God by thy blood out of every kindred, and tongue, and people, and nation . . ." (Rev. 5:9).
Though terrible in His judgments against the ungodly, God shows Himself full of tenderness toward those who belong to Him, those whom He calls "the righteous" (v. 3). He takes to Himself the beautiful names of "father of the fatherless" and "judge of the widows" (v. 5; Ps. 146:9; Jer. 49:11). In this way He shows that He is concerned in a very special way with those who have lost their natural support. The lonely ones are the objects of special care. "God setteth the solitary in families" (v. 6). How many have enjoyed this lovely experience! At the time of their conversion doors were closed to them, and some members of the family no longer wanted to know them. For love of the Lord Jesus, they had to leave "house, or brothers, or sisters . . ." but the "Father of the fatherless" received them into His own family where they found other brothers and other sisters (read Mark 10:29-30).
Up to v. 14 the psalm recalls God's care towards His people after their journey through the wilderness (cf. vv. 1, 7 with Num. 10:33-36). He has not ceased to watch over Israel, His "congregation" (or flock, v. 10). But in our days the Lord has "other sheep . . . which are not of this fold" (i.e. the Jewish fold – John 10:16). Are you one of them? Can you speak of the love of this good Shepherd?
There will come a time when all the pretensions of men to power (these high mountains in v. 16) will have to give way to divine power. That power has demonstrated how very great it is, not only by the victory over Israel's enemies, but also by the victory which Christ gained over Satan (the strong man who held us captive) and by His triumphant resurrection (v. 18; Rom. 1:4). Made "higher than the heavens" the Lord is here the One who receives gifts as a Man. In the quotation in Ephesians 4:8-10, He distributes those gifts. In our days the Church uses for its edification these gifts, given to it through the Holy Spirit (Acts 2:33). With all that is within us we echo the words of v. 19: "Blessed be the Lord, who daily loadeth us with benefits, even the God of our salvation". Truly our God is a God of salvation. It is God to whom the issues from death belong (although this v. 20 applies in the first place to the national restoration of Israel) and it is He who gives to those kept by His power a heavenly and eternal part with the First-born from among the dead, with the risen Man.
The end of this psalm brings before us another aspect of the Kingdom which is to be established. The "goings" of God with His people, which had begun in the wilderness (v. 7), now finish in the sanctuary, picture of a glorious rest (v. 24; cf. 2 Sam. 6:17; 2 Sam.7:6). The tribes of Israel, gathered together at last, share this rest. V. 27 remembers Judah now reunited with Zebulun and Naphtali, as well as little Benjamin. In fact this last tribe had almost been annihilated by judgment (Judges 21); here then is a picture of the whole of the children of Israel who have come through the great tribulation. But now Israel rules, because God has commanded the strength of His people (v. 28). The whole world submits: kings (v. 29), princes (v. 31), kingdoms (v. 32) – all are invited to ascribe to God the power and majesty now seen in Israel.
"They have seen thy goings, O God" (v. 24). We think too of the disciples of John the Baptist "looking upon Jesus as he walked" (John 1:36) and who followed Him. Yes, while reading the Word, let us consider this perfect walk of the Lord Jesus in the wilderness of this world, while we wait to see Him face to face in the place of rest and glory.
Psalm 68 showed Christ raised to heaven as Victor, receiving glorious gifts (v. 18). Psalm 69 presents Him as abased, in shame and unspeakable suffering, restoring that which He had not taken away (v. 4). We have already found this order of things in Psalm 21 preceding as it does Psalm 22, in order that we may make no mistake as to the greatness of the Person undergoing such suffering. Just as the ark opened up a way for the people through the river Jordan (river of death), Christ goes forward to Calvary taking upon Himself the load of sins, the "foolishness" of His people (v. 5). He sinks in the deep mire of sin, in the depths of the waters of judgment (v. 2); He sees the frightful pit of death threatening to engulf Him (v. 15); but in spite of all that He does not cease to raise His prayer to His God (v. 13).
The quotation of v. 9 in Romans 15:3 invites us to imitate Him, our great Example, who never sought to please Himself, or to dissociate Himself from the insults which men heaped on His Father (Matt. 27:43).
He asks also that this trial may not be a stumbling-block to believers, when they see One so faithful plunged into such distress (v. 6).
Psalms 22 and 69 both show us the sufferings of the Lord but from different view points. In Psalm 22 Christ is seen as accomplishing atonement for our sins; He is presented there as the One whom God has stricken in our stead. Here, on the contrary, we see the Lord Jesus suffering at the hands of men; and how many different ways men found to persecute Him! One particular word is repeated four times in this psalm: reproach, in other words, public dishonour (vv. 7, 10, 19, 20). The heart of the Lord, so utterly sensitive, broke under this reproach. In Him the glory of God, His love, His holiness were all trodden under foot by wicked men. And v. 21 was literally fulfilled at the hour of crucifixion (Matt. 27: 34, 48).
Another cause of deep sorrow for the Saviour was the lack of understanding and indifference of His disciples: "I looked for some to take pity, but there was none . . ." (v. 20).
It is only right and proper that the representatives of the guilty human race, guilty of such a crime, should, if unrepentant, be subject to the indignation and anger demanded in v. 24 by the remnant. But may the Lord find each one of our readers among those who "love his name" (v. 36).
Too often the sufferings of others leave us quite untouched as to their feelings (cf. Ps. 69:20). It is even more true when we ourselves are being tried. Generally at such times we think only of our own burden, and we can even find some grain of comfort in seeing that we are not the only ones who suffer. But it was not so with the Lord Jesus. At the very time when He Himself was "poor and afflicted", His prayer was that all those who seek God may be glad and rejoice in Him . . . (v. 4). He had made intercession already as shown in Psalm 69:6: "Let not them that wait on thee, O Lord God of hosts, be ashamed for my sake." His whole desire was that God should be magnified, and that His own should rejoice in Him (v. 4). On the other hand, shame and confusion will come upon them who sought His life, who took malicious pleasure in His hurt (v. 2). But we know that no desire for vengeance, such as we read of in vv. 2, 3, ever rose up in the heart of the Saviour, so full of love. On the contrary, in the very depths of His suffering He was concerned in grace with those who persecuted Him, and He asked God to forgive them (Luke 23:34).
Thou art "my trust from my youth . . ." says the psalmist (v. 5) and in v. 17: "O God, thou hast taught me from my youth; and hitherto have I declared thy wondrous works". Happy is the believer who early in youth enters the school of God and learns there to trust in Him. "By thee have I been holden up", he says also (v. 6). The Lord is his strong refuge (v. 7), his rock and his fortress (v. 3), expressions we meet with frequently in the psalms (e.g. Ps. 31:2-3). As far as we in Western countries are concerned, we do not usually meet persecution. But, and we cannot repeat this too often, the enemies which "lay wait for" our souls are no less formidable than those mentioned in vv. 10 and 13. 1 Peter 2:11 puts us on our guard against " fleshly lusts, which war against the soul" . When they rise up, let us without delay seek our refuge in God, where we shall be certain to find complete deliverance. Meanwhile the Lord is more than a strong tower for the believer: "My praise shall be continually of thee . . . Let my mouth be filled with thy praise and with thy honour all the day" (vv. 6, 8, 14, 22, 23). The Lord Jesus alone could fully say that (cf. also vv. 6, 11, 12 respectively with Ps. 22:9, 11, 19). May it also be given to us, dear fellow believers, to realise this in some small degree.
It seems likely that this psalm was composed by David when he was fleeing from his son Absalom. Already an aged man (vv. 9, 18), the man of God is once again going through a time of "great and sore troubles" (v. 20). He addresses the LORD: "Now also when I am old and grey-headed, O God, forsake me not . . ." Isaiah 46:4 provides a divine reply to this prayer: "Even to your old age I am he; and even to hoar hairs will I carry you . . .". No, God has not forsaken His servant, and He never will forsake those whose souls He has redeemed (v. 23; Ps. 37:25), for the very reason that He forsook His own Son on the cross to accomplish this redemption. If He is the God of our youth, and we desire that He should be that for you, dear young reader, He will be the God of the whole of our life.
Notice how many times the author of the psalm recalls and praises the righteousness of God (vv. 2, 15, 16, 19, 24). Living as he does in a world where unrighteousness prevails (and the world has not changed since), he sets out by contrast the value of this divine righteousness. It will triumph over the whole earth when the earth is given to the glorious King of whom Psalm 72:1 speaks.
The subject of this psalm is Solomon (see the title), a type of Christ, King of righteousness and of peace. After the time of sufferings and conflict of which the preceding psalm speaks, there will follow the righteous and blessed reign of the Messiah, the Son of David. With Him the poor and afflicted, all the unhappy souls on the earth, will find mercy and help. Violence and oppression, the exploitation of the weak by the strong, all injustice will come to an end, at the same time also as material suffering and undernourishment which today affects at least half the population of the globe. "There shall be abundance of corn in the earth, upon the top of the mountains" (v. 16 JND trans.). "Abundance of peace" (v. 7), "abundance of corn," speak of the good things which mankind desires most. But all these blessings will at long last call forth an echo of grateful praise in the hearts of men who are today so ungrateful for all God's goodness. In that day, heaven will bless the earth, and the earth will reply (cf. Hosea 2:21-22). Then the glory of the LORD will cover the earth (v. 19; Num. 14:21). It is on this note of praise and on the contemplation of the true Solomon that the 2nd book of Psalms ends.
The third book of Psalms begins with a series of eleven psalms of Asaph. It was he who, in David's time, led the singing and accompanied it with the cymbals (1 Chron. 16:5). Psalm 73 tells us of his hard experience. When comparing his own lot with that of wicked men, Asaph feels quite discouraged. It seems to him that God reserves pain and sorrow to those who fear Him (under the guise of discipline) while He spares the arrogant and wicked men of whom vv. 3 onward give us a terrible picture. The faithful man is grieved and tormented (v. 21). He is not far from accusing God of unrighteousness and indifference. If that is so, he thinks, what good does it do me to purify my heart?
All of us may have experienced times when we are inclined to envy those who enjoy without restraint all that life offers without being hindered by the fear of God. Young Christians in the course of their studies are well aware of all those fellow students who have plenty of money and loose principles. May they not forget their own riches (not measured by the scale of human values) and may they remember that their faith and hope make them not the most miserable (1 Cor. 15:19) but rather the happiest of all men.
The psalmist pursues his painful meditation (v. 16). Then suddenly light breaks in! By bringing him into the sanctuary where He has communion with him, God makes him understand the end to which the way of the wicked is leading (cf. Ps. 37:38). The downward slope on which they pursue their course is a slippery one, and leads to certain ruin; their journey down here will be seen by them only to have been an empty dream (vv. 18, 20). Proverbs 23:17-18 which also exhorts us not to envy the wicked, teaches us that for the one who fears the LORD "surely there is an end" – but how different! (Rom. 6:22).
Yes, indeed! how could the believer ever have been able to forget it? He accuses himself of having been foolish and ignorant. What a contrast between the lot of the ungodly and his, even though he may have been so tried! Does he not have the honour of the presence of the Lord with him? "I am continually with thee" (v. 23). He knows Him, as we see in the precious expressions of v. 26. And it is in heaven that he has his part (Christ Himself: v. 25). We might well quote the remark which has been made by people of the world to Christians who busy themselves in politics – "You have heaven; leave the earth to us!" A somewhat ironical reflection, but worthy of consideration! May our life be summed up in these words which find their full expression only in the Lord Jesus: "There is none upon earth that I desire beside thee" (v. 25).
The big "why" with which this psalm begins is similar to the great question with which Psalm 22 opens. But the rejection – for a time – of Israel, was for a reason which the people will ultimately understand – their own sins – (Zech. 12:10); so too the cause of the forsaking of Christ was our iniquities. In this 3rd book of Psalms we are not only concerned with the tribe of Judah, but also with those who are faithful in all the twelve tribes. God's anger will also arise against these, but not "for ever" (v. 1; Ps. 30:5). These poor believers look woefully on the ruins of the sanctuary, the consequent ending of public worship . . . and weigh up the might of their enemies. They have no sign from God to encourage them; on the contrary, they realise that it is He Himself who has permitted such desolation. But their confidence is in the remembrance of "the God . . . of old" (v. 12) and they recall all that He accomplished in former times for the deliverance of His people. "Remember", they keep repeating (vv. 2, 18, 22). They know that they are His redeemed people, and that in consequence the enemy in attacking Israel and their worship, is really despising and blaspheming God Himself (vv. 10, 18). It is He who is concerned in this matter; He will not fail to plead His own cause (v. 22).
This song of Asaph follows on from his experience in Psalm 73. Not only has he stopped envying the proud and the wicked, but knowing the terrible end which awaits them (Ps. 73:17), he warns them on God's behalf (v. 4 . . .). This service is incumbent on us too; we need to remind sinners of the sovereignty and righteousness of God, without forgetting His love.
Prophetically it is Christ speaking here about the time when He will receive the congregation of Israel (v. 2; Psalm 73:24). Then each will occupy the place assigned to him by the Lord. Many of those who have had the first place will be the last, and the last will be first (Mark 10:31; 1 Sam. 2:7). Generally speaking in this world, each one seeks to raise himself while putting down others. May we Christians not forget that the Lord has Himself appointed down here the place for us to witness in . . . as He has also prepared the place we shall occupy in the Father's house.
"Thy name is near" the faithful servant declares in v. 1. And for us, it is precisely this name of Father which guarantees for us His most tender care at this present time and free access to Himself continually.
Note the word "horn" (vv. 4, 5, 10) which is often mentioned in the Psalms and the prophets, and which is the symbol of power and dignity.
The time will come when God will make His dwelling-place in the midst of His people Israel, in order to make Himself known by them and through them (vv. 1, 2). But at the present time He has not left Himself without witness. It is through the Assembly, the "habitation of God through the Spirit" that His manifold wisdom is now to be known (Eph. 2:22; Eph. 3:10). And what more does He expect from us but that the Lord Jesus may be truly seen in us by those around us!
The remnant considers and exalts the power which will deliver them. God is glorious and excellent . . . "to be feared" also in the judgment which He will accomplish, and through which He will save "all the meek of the earth". These latter will have shown the characteristics of their great Example, "meek and lowly of heart" (Matt. 11:29), in contrast to the "stouthearted" (v. 5): the proud, at whose hands they will have suffered because of their faith.
It is still the lot of the faithful believer to be trodden under foot in a selfish and hard world; but it will not always be so. V. 10 helps us to understand the way in which God will intervene. He will make use of the wrath of men, who will destroy one another.
Like Psalm 73, this one may be divided into two parts: the first which reveals the psalmist's bitterness of soul, the second which shows him understanding that the way of God is "in the sanctuary" (v. 13; cf. Ps. 73:17). This time it is not the prosperity of the wicked which troubles him, but regret for past blessings: "I have considered the days of old . . . Is his mercy clean gone?" (vv. 5, 8). Trial is often, alas, the occasion for similar complaints and useless longings for times past. We judge the Lord's love by the circumstances through which He allows us to pass. If He no longer shows us His favour (v. 7), we are ready to doubt Him. Nevertheless, such reasoning in no way changes the constancy of His love, but it prevents us appreciating the comfort which He had ready for us. "My soul refused to be comforted" (v. 2).
"This is my infirmity" (v. 10), Asaph continues to say, looking to himself and comparing himself with others. But God shows him the uselessness of his complaints. His thoughts then take another direction. Not that he has ceased to look back at the way he has already come, but now it is the marvellous works of God which he considers, and for which he remembers to praise Him.
The lengthy Psalm 78 recalls the wonders (vv. 4, 12) performed by "the God that doest wonders" (Ps. 77:14) for His people. The people are invited to incline their ears to this recital, given for their instruction! (see title – maschil, meaning instruction). As Christians, we know that this history of Israel has been written just as much for us also "for our admonition" (1 Cor. 10:11); it is like a long parable (relating, nevertheless, things that really happened), in accordance with v. 2 which Matthew 13:35 records as from the lips of the Lord Jesus. Finally vv. 4, 6 show us that this remembrance of past wonders set out in vv. 12-16 is particularly directed to the new generation with the threefold aim defined in v. 7: to cause these "children" to put their hope in God, not to forget His works, and lastly to keep His commandments. That is just what He expects from us! Let us ask the Lord to keep us from being like Israel in the wilderness, "a stubborn and rebellious generation . . . whose spirit was not steadfast with God" (v. 8; Ezek. 20:18). Let us also reap the benefit of learning from past experiences: these things "which we have heard and known, and our fathers have told us" (v. 3).
How did the people respond to the marvellous works of God (v. 11)? It was with the "works of the flesh" of which Galatians 5:19 . . . gives us the sad list. This ch. 5 of Galatians reminds us that Christians have been set free from slavery, just as Israel was delivered from the slavery of Egypt. But the liberty into which we are now brought must not be an opportunity for the flesh to act as it pleases. Moreover the apostle continues, "walk in the Spirit, and ye shall not fulfil the lust of the flesh" (Gal. 5:1, 13, 16, 25). Vv. 17 onwards in this psalm show us how these lusts are awakened in the hearts of the people. The manna (type of the Lord and His Word) has ceased to satisfy them (vv. 23, 24; see Num. 11: 4 . . .). And at the same time unbelief is evident (v. 22). Although once having been the witness of God's power, Israel is not afraid to tempt Him, saying: "Can God furnish a table in the wilderness?" (v. 19; cf. 2 Kings 7:2). Dear friends, the Lord has "opened the doors of heaven" wide to us also, in order to bless us (v. 23). Let us respond to Him by trusting Him more and being more thankful to Him.
The forgetfulness of His people and their ingratitude lead God to rehearse from the beginning all that He had done for them. The plagues of Egypt are recalled up to v. 51, then the exodus (v. 52), the journey (v. 53), and the entry of the people into Canaan (v. 54). V. 55 sums up the book of Joshua, while the subsequent verses take us back to the time of the Judges and the 1st book of Samuel. Vv. 60, 61 allude to the capture of the ark by the Philistines (1 Sam. 4). Then we see the Lord intervening again in a threefold way: He smites their enemies (v. 66); He sets aside the ten unfaithful tribes represented by Joseph and Ephraim (v. 67; historically it refers to the kingship of Saul and those who followed him: 2 Sam. 2:8-11). Finally Exodus 15:17 is fulfilled (v. 69) and Judah is exalted, because it is the royal tribe of David. The sovereign choice of God and His grace are magnified (cf. John 15:16; Rom. 9:15), for nowhere is it mentioned that this tribe was any less guilty than the others. But Judah is indissolubly linked with the One who is the LORD's anointed. It is moreover on this same basis that God chooses and loves us (v. 68: we belong to Christ, His well-Beloved; cf. John 17:6, 9-10).
This psalm reflects the feelings and the prayers of the remnant of Israel when the Gentile nations will have invaded Palestine and profaned the temple. The faithful lament; they are the objects of scorn and derision to their neighbours (v. 4; cf. Ps. 80:6; Ps. 44:13). Today in countries where oppression which once existed has given way to religious tolerance, mockery remains one of the modern weapons of persecution. The faithful Christian will be treated as a fanatic, or as being proud or a crank. We shall not escape that if we would remain separate from the world. Nevertheless, even more than the enemies without, the believer who is not set free from himself may well have to deal with accusing voices within himself. Sins of the past are remembered, for trials often evoke the painful examination of his conscience. Then the soul which senses its own misery (end of v. 8) makes its appeal to the tender mercies from on high. "Help us, O God of our salvation, for the glory of thy name . . . and purge away our sins, for thy name's sake" (v. 9). Our position as those who have been saved is quite different, but it is still for His name's sake; it is because He is faithful and just toward His Son Jesus Christ, that God pardons our sins and cleanses us from all unrighteousness (1 John 1:9).
At the end of Psalm 79, Israel reminded God that they were the sheep of His pasture. Psalm 80 opens by calling on the "Shepherd of Israel". Like scattered lambs unable to find their way, the faithful cry: "Turn us again, O God!" (vv. 3, 7, 19). This work of restoration after the period of straying is part of the tender care of our good Shepherd (Ps. 23:3).
"Shine forth" (v. 1), the remnant plead in their distress. Ephraim, Benjamin and Manasseh were the tribes which under their banner followed immediately behind the ark, a type of Christ (Num. 10:22-24).
From v. 12 on, the believers are astonished: why has God delivered over to pillage and fire the vine, Israel, which He had transported from Egypt, and planted with so much care? The LORD gives His reply in Isaiah 5:4 in the form of another question: why when I hoped that My vine would bring forth good grapes, has it produced wild grapes?
But by contrast with the vine of Israel, unfruitful despite all the work of the divine Husbandman, John 15 shows us the true Vine: Christ. He is introduced in v. 17 as the man of God's right hand and the Son of man, this name which He so often gives Himself in the Gospels.
Israel is invited to sing as they had formerly done on the banks of the Red Sea, accompanied by the timbrel (v. 2; Ex. 5:20). But after the deliverance from Egypt, recalled in v. 6, the LORD still had many great things to do for the blessing of His people . . . if they had been ready to listen to Him. He was ready, for instance, to nourish them with the finest of the wheat (fine flour always speaks of Christ), as well as the honey from the rock, picture of the sweetness of divine mercy. But God is obliged to say sadly: "Israel would none of me . . ." (v. 11). How moving is His exclamation: "O Israel, if thou wilt hearken unto me" (v. 8) and further on: "Oh that my people had hearkened unto me!" (v. 13; cf. Deut. 5:29). Dear fellow believers, God has also relieved our shoulders from the most oppressive of burdens: that of sin (v. 6). But are you aware that He still has many other blessings in store for us . . . provided we have the desire to receive them and that we listen to His Word? He has prepared victories for us (v. 14); He wants to feed us on Christ and His love. Let us open our hearts to Him; He will fill them and His praise will be in our mouths (cf. v. 10).
The sovereign Judge has set man on the earth with the duty of exercising justice there (Deut. 1:17). Alas! we have only to open our eyes to see the way in which he exercises this responsibility. We ourselves are often indignant as to the injustice which is displayed all around us, especially when we are its victims, and it requires great patience on our part (James 5:10-11). We may understand then what must be the feelings of the righteous God above all else, and how great is His patience towards this world! It shone out most brightly when His Son was the object of supreme injustice at the hands of men.
And who then are to show the righteousness of God in the world today if not His own children? (But do not let us forget that injustice can take the form of an unfavourable or malicious judgment we make on someone). Every day we meet those whose faces perhaps leave us indifferent – those who are unhappy, the orphans, the afflicted, the needy (v. 3). Let us challenge ourselves as to whether it is not our duty to seek them out and to support them, showing compassion, and quite apart from such material aid as we are able to give, telling them of the love of the Lord Jesus.
At the time of the great tribulation, the coalition of nations enumerated in vv. 6-8 will take counsel together to blot out the name of Israel from the earth (Isa. 10:24). Among them Assyria (Assur), the king of the north, will occupy a leading place. Faced with this threat of extermination, the most terrible that this suffering people have ever known, the faithful of the remnant will turn to God. Their enemies are His enemies too (v. 2); this confederacy has been formed against Him (v. 5). And, on the other hand, believers have the inward assurance of belonging to Him. They are His "hidden ones" (v. 3), like the seven thousand men in the time of Ahab who, in spite of the persecution, had not bowed the knee to Baal (1 Kings 19:18). Yes, God cannot fail to intervene, since all these people in their blind folly will be found making war against Him (v. 5; cf. Ps. 2:2; Rev. 19:19). The faithful refer to past deliverances, to the red letter days in the history of Israel (v. 9; Judges 4:15; ch. 7 and 8).
We Christians will not have to go through these terrible times. Should we have any less patience and confidence? The only effect the opposition of the world should have on us is to make us seek the Lord's mercy and help.
In creation every living creature has found a shelter or a nest. But the believer, like his Lord, does not know true rest down here (v. 3; Matt. 8:20). His affections are elsewhere: in the heavenly mansions where his place is prepared (John 14:2; cf. vv. 2, 10). The focus of v. 3 shows the emotions of the heart which overflows with that which fills it: ". . . thine altars, O LORD of hosts!" The brazen altar and the golden altar speak to us respectively of Christ in His sacrifice, and Christ in His intercession, He whose presence is all that is precious for us in the Father's house. But the road which leads there goes through a world which is a valley of Baca (or of tears; and the sons of Korah, the authors of this psalm had had their experience of that: Ps. 42:3). What does it matter? If in our hearts this way is set forth before us, in other words if nothing separates us from the One to whom we go, then even the very tears will be changed into happy experiences; we shall go from strength to strength and no longer from failure to failure. Finally, the lovely promises of v. 11 will be our portion. But let us take assurance from v. 9 that the precious secret of answered prayers lies in presenting them in the name of the Lord Jesus, who is God's Anointed.
The subject of this psalm is the forgiveness which God will grant to His people Israel. The faithful Jews do not doubt His goodness, but they feel at the same time the weight of His righteous anger against His guilty people. Yes, truly God is good; will He not then forgive? But He is also holy, righteous and true; how then can He pass over a single sin? Mercy and truth, righteousness and peace, these divine characteristics which the human mind finds irreconcilable, have met together (v. 10). In the cross I see sin condemned, righteousness satisfied, grace being given free course (Rom. 5:21). Glorious harmony! How many people, alas, not knowing this marvellous meeting point in the cross conjure up a totally false idea of God! They see Him in the character of a stern Judge, allowing His creature to suffer merely for His pleasure. Or they imagine a "good God", ready to pass over "little" sins, easily satisfied with good intentions and well meant efforts. Fatal mistake! The righteous God condemns sin, every sin, but the loving God pardons the sinner. It is at the cross where He has accomplished this work – there is the place where I learn to know Him.
In this psalm of David (the only one in the 3rd book), he addresses himself to the LORD under several headings: he is poor and needy; he is holy (or separated); finally he is His servant. On these grounds he asks for deliverance (v. 2), joy (v. 4), strength (v. 16). For this servant knows his Master; he knows that He is God, He alone (v. 10), that He is "good and ready to forgive . . ." (v. 5), "full of compassion, and gracious, longsuffering, and plenteous in mercy and truth" (v. 15; see also Jonah 4:2). It was in such terms that the LORD was revealed to Moses in former days on mount Sinai (Ex. 34:6).
But the psalmist is conscious of his weakness and his inability to direct his own way. "Teach me thy way, O LORD" he asks; then "unite my heart to fear thy name" (v. 11). The heart has a tendency to be distracted by a thousand things, by a thousand stray thoughts, so the psalmist asks the Lord to give him one object alone. How much do we need to have a heart centred wholly on Christ. It is thus that power is found. "Our smallness has found in His grandeur our place and our strength" (JND). May this "prayer of David", especially v. 11, be the prayer of each one of us.
There is a complete contrast between Zion, the holy city founded by God Himself, and the powerful empires of the world: Egypt, Babylon, Tyre . . . , empires built up by men for their own glory. The time comes when "The LORD shall count when he writeth up the people" and when He will give each one the right of citizenship (v. 6).
Two beginnings, two citizenships are so to speak recognisable in men, according to whether or not they have experienced the new birth. That of the believer is in the heavens (Phil. 3:20). He is for eternal ages a citizen of the heavenly Jerusalem, and God considers him as born in it (v. 5). The other citizenship is that of the world. It is a passing phase, for the fashion of the world passes away, while "the foundation of God standeth sure" (1 Cor. 7:31; 2 Tim. 2:19). Moreover, it will be said of the man of the world, including the most illustrious: "this man was born there" (v. 4).
"All my springs are in thee" sing the redeemed (v. 7). We who are through grace citizens of heaven, should we go to draw our joys from the springs of this world? Should we not rather be able to sing to the Lord in very truth:
"Whom have we, Lord, but Thee,
Soul thirst to satisfy?
Exhaustless spring! The waters free!
All other streams are dry."
This psalm constitutes one of the most sombre chapters in the whole of the Word of God. Here we find only gloom and death. Not a ray of light shines here; the soul in distress sees no prospect of deliverance. And yet a servant of God was able to say that there was a certain time in his life when this psalm was the only one which comforted him. Expressing, as it does, the thoughts of a believer, it proved to him that he also could still be a believer, even if he was passing through times of terrible soul anguish, during which heaven itself seemed closed to him. Perhaps one of our readers is also troubled, waiting for God to throw light on his condition and to give him – or help him to find again – the assurance of his salvation. Ah well! his very torments and sighs towards God are a proof that divine life is truly in him; the unbeliever does not yearn for God.
"In the morning shall my prayer prevent (come before) thee" says the psalmist (v. 13). Let us copy him; let us lay before the Lord at daybreak all the detailed events of the day which is beginning, and not only those which worry us (Ps. 5:3).
Finally, in some verses the depth of anguish, the pain and the loneliness turn the thoughts of the believer to the One who was the Afflicted above all others (e.g. vv. 6-8; 16-18).
We discover Ethan the Ezrahite, as well as Heman, the author of the preceding psalm, among the wise men whom only Solomon exceeded in wisdom (1 Kings 4:31). Both belonged to the family of Zerah, the son of Judah. Their spiritual dispositions were however quite different. Whereas Heman only spoke of the valleys and gloomy places, of fury and anger, the words which recur constantly in Ethan's psalm are words of mercy and faithfulness. These divine characteristics are recalled and praised as if to give a proper reply to the anguish which permeated the previous psalm. It is as if Ethan had written this "instruction" to rally his brother's faith. Two believing friends thus have the privilege of encouraging one another in their trust (Prov. 27:17; 1 Sam. 23:16). God is good; God is faithful: this is how we know Him, and our faith clings to such a God even if events appear sometimes to contradict this mercy and faithfulness (read 1 Cor. 1:9; 1 Cor. 10:13). When we look at circumstances we are often fearful, but if we think of the Lord and His faithful love, we shall never lose courage.
Vv. 3, 4 allude to the sure promises made to David and his seed, that is Christ (cf. 2 Sam. 7:16).
To confirm the promises which they make to one another, men exchange signatures or pledges. But God, to assure us of the accomplishment of His promises, has given His own Son. "For all the promises of God in him are yea, and in him Amen" (2 Cor. 1:20). Who could ever hold in doubt the promises given by such a Person? "I have laid help upon one that is mighty" (v. 19). Do we know this help, dear friends? Do we sometimes call on this "mighty man"? He is always ready to use His power on behalf of those whom He deigns to call His brethren. If He became man, it was in order to save them, but also that He might be able to sympathize with human infirmities (Heb. 2:17; Heb. 4:15). All the love of God for the true David is to be seen in the expressions He uses in speaking of Him: He is His holy One, His Chosen (vv. 3, 19), the Servant whom He has found and anointed. Christ alone can be described as "higher than the kings of the earth" (v. 27). Christians have the privilege of knowing Him already and of eagerly waiting for His appearing (2 Tim. 4:8).
The promise made to David in 2 Samuel 7:13 and recalled in vv. 4, 28 of our reading are qualified by one condition: if his descendants commit iniquity God will not fail to chastise them (vv. 30-32; 2 Sam. 7:14). Alas! we know the subsequent sad history of this royal family of Judah, and vv. 38 and following show us that in this chastisement, God kept His word. All Israel's trials, including the tribulation which still awaits them, are the consequence of this unfaithfulness.
The worst of all sorrows for believers is the shame and disgrace which reflects on their God (vv. 41, 45, 50, 51). "How long . . .?" (v. 46); how many times already we have heard this cry of anguish in the psalms (e.g. Ps. 74:10; Ps. 79:5; Ps. 80:4 . . .) Time seems long to the one who is suffering (Job 7:3-4). In response to this cry the LORD will temper His judgment; "a short work will the Lord make on the earth" (Rom. 9:28; Mark 13:20). For chastisement is not His last word. Isaiah 28:21 calls it "his strange work, . . . his strange act." According to His same promise, God will make His people rejoice in His loving-kindness for ever in Christ, the Son of David (v. 49; 2 Sam. 7:15 . . .).
(The final section on the Psalms is in Year 5.)
We now come to the book of Ezekiel, often neglected on account of its difficulty. Let us specially ask the Lord for His help so that we may be built up from its study.
This prophet was a priest, like Jeremiah his contemporary; but, whilst the latter dwelt in Jerusalem, Ezekiel had been a member of the first convoy of captives taken into "the land of the Chaldeans" during the reign of Jehoiachin (v. 3). It is there, by the river Chebar, that the Word of God is addressed to him and that he is the witness of an extraordinary vision. In the midst of the fire and of burnished brass (lit. bronze), a type of divine righteousness in the exercise of its rights, the prophet sees four strange creatures, which are cherubim, guardians and defenders of God's holiness (Ezek. 10). Their features: faces, wings, feet and hands are so many symbols, by which God would make known what His own attributes are in righteousness and in judgment: intelligence, strength, patience, swiftness, represented respectively by the faces of the man, the lion, the ox and the eagle. These symbols re-appear with many others in the Revelation, which also is a book of judgments (see Rev. 4:6-7).
The prophet's vision unfolded to reveal a terrifying chariot comprising several parts. Its wheels, particularly frightening, went to and fro on the earth in a way which might appear to be arbitrary, but their movement depended upon the creatures, and these went "whithersoever the Spirit was to go" (v. 20).
These wheels are a symbol of God's government, or of His providence. The happenings in the world are directed by His Spirit – which "bloweth where it listeth" (John 3:8)* – and not by chance as many people claim because they refuse to look up to heaven. They see "the wheels" very clearly, but not the One who controls them. The prophet, himself led by the Spirit, lifts up his eyes and is about to contemplate the most marvellous part of the vision (v. 26 . . .). Above the wheels, the cherubim and the firmament, he discerns the "likeness of a throne", and again "the likeness as the appearance of a man above upon it" (v. 26). Thus we learn with the prophet that the world is governed according to the will and the purposes of the risen glorified Christ: Christ Himself, shining in divine splendour. Before this extraordinary vision, Ezekiel at once falls on his face (cf. Rev. 1:12-17).
*Note. In the Greek language of the New Testament, the same word is used for spirit as for wind – in the translation into English, these words appear to be interchangeable.
Ezekiel's great vision, like that of Isaiah (Isa. 6), is to be the starting point of his call and mission. The Spirit of God seizes him, allows him to stand upright, and opens his understanding to the divine Word upon which he must first of all feed before he can communicate it (cf. Rev. 10:8-11). Thus he will feel its effect in his own soul, for it is impossible to apply the Word of God effectively to others without having oneself experienced its sweetness . . . or its sharp edge (Ezek. 3:1-3; Jer. 15:16). Generally speaking, the secret of all useful service for the Lord is to feed upon the holy Scriptures from one's youth.
"Israel will refuse to listen to you", says the LORD to His messenger, "but in fact it is I to whom they refuse to listen" (Ezek. 3:7). It is not his own words but the LORD's that must be in the Christian's mouth. Such a message will leave no room for fruitless discussion. And it is in the heart that it must be received (Ezek. 3:10).
The forehead of the house of Israel was hard, but the LORD was giving His servant correspondingly greater energy (cf. Ezek. 3:8-9 with Isa. 50:7 and Luke 9:51). Besides, his own name was a promise; Ezekiel means "God will strengthen".
Ezekiel is taken by the Spirit of God to Tel-abib, amongst the captives of his people. He learns from the LORD's mouth of his appointment to the post of watchman, with the duties attached to it. These functions will require both continuous watchfulness and complete faithfulness in the passing on of divine warnings. But we notice that it is not a matter of bringing about the awakening of the nation in its entirety. It is the wicked who must be warned; the responsibility to listen is individual. As to the servant's responsibility, it consists of presenting the Word to all, "whether they will hear, or whether they will forbear" (Ezek. 2:5, 7; Ezek. 3:11, 27). God does not judge His servants on the basis of the results they achieve, like men do, but according to their faithfulness (1 Cor. 4:2). We should not therefore get discouraged if some "forbear" from the Word of life that we present to them. Dear friends, this is indeed a very serious matter: each individual believer is an appointed watchman and has the duty to bear witness down here to his Lord. How are we fulfilling that duty?
From ch. 4 onwards, the LORD uses certain signs to introduce Ezekiel to the sad circumstances which are going to overtake his people. A servant of God who has himself passed through the school of humiliation and suffering is thereby much better fitted to understand those who are passing through the same and to encourage them with greater authority. He knows their situation from his own experience and can thus effectively forewarn them. By lying on his side, by baking his bread with dung, Ezekiel bore in type the consequences of the iniquity of his people (Ezek. 4:4). Now God instructs him to shave his hair and his beard, an act dishonouring to a priest, and one forbidden by the Law (Lev. 21:5). Vv. 11, 12 explain to us its symbolic bearing. Israel, the LORD's jewel, is set aside and various judgments, prescribed by the One who weighs each man's guilt (v. 1), are to be visited upon them. Some will be prey to pestilence and to famine during the siege of the city, others will fall by the sword, whilst others will be scattered and persecuted. Moses had previously announced these punishments (Lev. 26:14 . . .; Deuteronomy 28: 15 . . .), and Israel's history since then has confirmed that God can but fulfil His Word (Ezek. 12:28).
You will have noticed the name the LORD gives to His servant: "son of man" (one of the titles of the Lord Jesus of whom Ezekiel is a type). This name suggests one chosen from among men, a representative qualified to speak in the name of the fallen human race (see Ecc. 7:28).
The LORD, having announced devastation in ch. 6, solemnly declares in ch. 7 that the fateful day has arrived, the day of His wrath. His great patience towards the guilty people had lasted many centuries. It draws to its end after innumerable warnings. We are reminded about this longsuffering of God that is in operation today towards a world that has crucified His Son. But it will come to an end also in a "day of wrath" incomparably more terrible (Rom. 2:5) . This chapter gives us only a faint picture of it. Men are here stricken with horror (vv. 17, 18). Silver and gold, all-powerful up to this time, cease to be of value. Men throw them like rubbish into the streets, realising at last that these cannot satisfy their souls. And above all, riches will not be able to deliver anyone in that day for God only accepts, for the redemption of lost man, the precious blood of Christ (v. 19; cf. Prov. 11:4; 1 Peter 1:18-19).
Ezekiel, in a new vision, is transported to Jerusalem, where God reveals to him the horrible things being done in secret in His sanctuary. "The image of jealousy", the first object that he sees, is a reminder of the image Manasseh had previously placed in the temple (2 Kings 21:7; 2 Kings 23:6; cf. Matt. 24:15). Then, digging through the wall, he comes upon, not the despised of the people, but the elders, occupied in the darkness in the worship of all kinds of "abominable beasts". We may compare them with the unclean products of our own imagination, cultivated in the most remote recesses of our poor hearts, which can thus be veritable "chambers of imagery" (v. 12). The one who officiated in the midst of these idolatries was a certain Jaazaniah, son of the faithful Shaphan! (see 2 Chron. 34:8, 15 . . .).
The LORD then shows Ezekiel women weeping for Tammuz, a repugnant idol, and finally twenty-five men, representing the twenty-four courses of the priesthood together with the high priest himself, worshipping the sun! (cf. Deut. 4:19; Deut. 32:16). We may notice that it is God who uncovers the evil before the eyes of His own. He alone by enlightening our consciences can give us a true realisation of this evil, showing us how far it offends against His own glory.
Ezekiel has been able to see with his own eyes how shamefully the LORD's glory has been trodden under foot. Thus he can now understand how well deserved the punishment is! And it is already at the door (v. 2). But God will never destroy the righteous with the wicked (Gen. 18:25). Along with the six men armed with weapons of destruction, a seventh appears who, himself, holds in his hand an instrument of grace: a writer's ink-horn, which, on the LORD's orders, he will use to put a mark on the foreheads of all those who were sighing and groaning because of sin (cf. Rev. 9:4; the letter T, the last in the Hebrew alphabet, serves as mark and as signature: Job 31:35). The man clothed in linen makes us think of the Lord Jesus. In Christendom at large, infiltrated by evil and about to come up for judgment, He has put His seal, the Holy Spirit, on all those who truly belong to Him: the divine sign by which God recognises His children. All the faithful having received the protective mark, the order to destroy can be given to the avengers. And the judgment must first fall on the most responsible: the defiled sanctuary that Ezekiel has visited (v. 6; cf. 1 Peter 4:17).
This is a solemn page in Israel's history! In the past the LORD had chosen for Himself a dwelling in the midst of His people (Deut. 12:5). He had come to occupy it in grace for the blessing of His own, but theirs was the responsibility to maintain the holiness that becomes His house (Ps. 93:5). But in this holy temple, as supreme provocation, the worst of pagan abominations had been carried on. Yes, Israel had done all that was necessary to drive the LORD away from His sanctuary (Ezek. 8:6). So now God is going away! But see with what touching reluctance He goes, stage by stage, to make us realise the sadness which He feels about this departure, as if to say to Israel, "Will you not hold Me back?" The glory first stands still over the threshold of the house (v. 4; Ezek. 9:3). Then it rises up and pauses again over the door of the East gate of the house of the LORD, as if it could not resign itself to going away (v. 19).
Dear Christian friends, let us not forget that we are the temple of God and that His Spirit dwells in us (1 Cor. 3:16-17). If this temple (our heart) becomes filled with idols, the grieved Spirit will no longer be operative, and our communion with God will be interrupted. He is "a jealous God", who is unable to tolerate any sharing of our affections (2 Cor. 6:15).
Following the religious iniquity of the people of Jerusalem described in Ezekiel 8; vv1-12 denounce the sin of its political rulers. The LORD determines to confound their counsels and their wisdom, and gives proof of it by striking down one of these men whilst Ezekiel is speaking to them.
"Wilt thou make a full end?" cries the anguished prophet. No, for without even waiting for the full dispersion of the people, the LORD is already speaking of their restoration and of their being brought back; He will give them "one heart . . . a new spirit . . . and a heart of flesh" (v. 19). Before quite withdrawing His glory from His defiled sanctuary which must be entirely destroyed, He promises them that He Himself would be "as a little sanctuary" for each one who keeps his faith in Him. Wonderful grace of God! The resource of 1 Kings 8:48 will be lacking, but however far they may be from Jerusalem, through their own fault, they will nevertheless be able to find Him and to worship Him. What a consolation this thought and this experience have brought to innumerable isolated believers! Ezekiel's vision at Jerusalem terminates in the departure of the glory, from the same place from which the disciples will later behold the ascension of the Lord Jesus (v. 23; Acts 1:12). Then the spirit of the prophet is brought back to Chaldea.
Just as Jeremiah carried a yoke on his shoulders (Jer. 28:10), Ezekiel is here invited to load himself with "stuff for removing", which has a similar significance. In this way, these prophets were themselves "signs" of what the LORD was going to bring to pass (v. 11). Children of God, everything in our behaviour should show our obedience to God, our character as strangers down here, and also our imminent departure . . . not into captivity, but on the contrary to our eternal home. Ezekiel is certainly questioned about his extraordinary behaviour (v. 9), as we, too, would often be if we were more faithful. Fearing to stand out from those around us, to make ourselves noticed by positive separation from the world, we lose many an opportunity to bear witness to the hope that is in us (1 Peter 3:15).
The strange prophecy of v. 13 is fulfilled to the letter. The blinded Zedekiah was unable to see the land of his captivity (see Jer. 39:7).
Vv. 26-28 tell us the way those of the house of Israel reason. Not daring to deny the prophecy which condemns them, they say that its fulfilment will be far into the future. Today also "wicked servants" seem to say to the Lord, "Defer your return as long as possible!"
The length of time a building lasts depends not so much upon the quality of the stone or of the bricks of which it is built as upon the mortar used to join them together. Many works of masonry constructed by the Romans have lasted until the present time because of the extraordinary strength of their cement, whilst so many monuments built much more recently have not stood up to the action of corrosive agents (weather, etc.). To plaster over the growing cracks in Israel's unity, its false prophets had made use of the bad mortar of a "peace" which was not peace (v. 10). Their reassuring speeches could not prevent "the wall" from falling down in the time of storm (cf. Matt. 7:26-27).
Let us not forget that every believer is a workman for the Lord! The only foundation, Jesus Christ, having been laid, each one must take care how and with what materials he builds upon it (1 Cor. 3:10-15).
Vv. 17-21 shows us that unstable souls can be literally caught in a trap by vanities, particularly such as fashion and comfort (2 Peter 2:14). Let us watch over our souls.
A final condemnation is pronounced in v. 22 on those who have "made the heart of the righteous sad with lies". How much Christ suffered down here as a result of this same hypocrisy!
Some of the elders of Israel pay a visit to Ezekiel with seemingly good intentions: to enquire of the LORD. But the prophet is warned by his God not to let himself be deceived by appearances. The hearts of these men were filled with idols which constituted a veritable wall between Himself and them: "they are all estranged from me through their idols" (v. 5; cf. Luke 16:15).
Let us take account of this important lesson: to know and understand the Lord's will, the fundamental requirement is not our degree of intelligence, nor our Christian experience nor even our knowledge of the Bible; it is the state of our heart. Is it right before God? Or is it hiding inadmissible things, deep-rooted idolatries? Let us not look elsewhere for the reason why God sometimes does not answer our prayers. And let us engrave in our minds this word of the Lord, "Without me ye can do nothing" (cf. v. 5), with its precious counter-part, "If ye abide in me, and my words abide in you, ye shall ask what ye will, and it shall be done unto you" (John 15:5-7).
The LORD makes His servant aware of "sore judgments" that He has in store: the sword, famine, wild beasts and pestilence (v. 21). And He declares that even the presence of three men of God as remarkable as Noah, Daniel and Job will not suffice to deliver the guilty land. The LORD links the names of these three exceptional witnesses, who lived at widely different periods (Daniel was still living in Babylon), to remind them that the fear of God and righteousness can be practised in all ages, even in those as dark as that which preceded the flood, and that He would answer them by individual deliverance (cf. Prov. 11:8). Thus nobody is entitled to excuse his conduct on the ground of the circumstances in which he lives and the influences exerted on him.
In Ezekiel 15 the type of the vine, representing Israel, is again taken up (see also Ezek. 17:6; Ezek. 19:10). Having borne no fruit, cannot its wood at least be made use of (v. 3)? In no way! It is valueless, only good for burning. Terrible destiny for the sterile branches of the vine of Israel . . . and of those which the Father will be obliged to take away from the True Vine! (John 15:1-2).
This gripping chapter describes the odious conduct of Jerusalem towards the LORD to whom she owes everything. The sordid origin, the total nakedness of the baby girl, scorned and abandoned in the fields at birth (as is still the practice of certain pagan nations), bring out all the compassion of the One who, having found her in this wretched state, wanted to save her life; He then honoured her with His covenant, sparing no effort to make her happy. This divine care in its turn brings out the abominable acts of ingratitude on the part of the one who has given herself up to the worst idolatry; she has made use of the precious gifts of her Benefactor to gratify her worst passions.
This distressing story is really that of every human being. God found His creature in the most dreadful state of helplessness and of moral degradation (cf. Luke 10:30-35). He has done everything to lift him out of it and to give him new life. How has man responded to such grace?
Dear friends, this is a very serious matter; our own conduct is just as unspeakable whenever we misuse for our own pleasure that which belongs to the Lord and should be used for His glory, whether it be our possessions or our bodies (1 Cor. 6:19-20).
Jerusalem's relationship with the LORD made her sins all the more serious. In this respect, Sodom was less guilty than she was; so likewise was Samaria, although the object of deepest scorn on the part of the Jews (v. 52; John 4:9). Besides, we know that Satan sometimes causes those who are in relationship with God to fall lower than other people, for it is the Lord's glory that he seeks to tarnish through their downfall. The sinful condition described in v. 49 must make us reflect: "pride, fulness of bread and abundance of idleness . . .", with selfishness as the inevitable consequence. It was from just such a point of departure that Sodom degenerated into the dreadful sins that led to its complete "overthrow" (2 Peter 2:6). Well, contrary to all expectation, vv. 60-63 teach us that such is not the final destiny that awaits the ungrateful Jerusalem. Her unfaithfulness has not altered the faithfulness of her divine Husband. The guilty city will once more be the object of even greater mercy than that shown to her at the beginning. We bow in wonder before the last words of this chapter, filled as the chapter is with so many crimes and abominations: ". . . when I am pacified toward thee for all that thou hast done, saith the Lord God." (v. 63; Rom. 11:33).
The parable of the two great eagles and of the vine, explained in vv. 11-21, portrays in picture form the happenings which were then taking place. The king of Babylon, the first great eagle, takes captive Jehoiachin, feeble offspring of the royal cedar, and takes under his wing the vine of Judah. He places at its head Zedekiah, requiring him to take an oath in the name of the LORD. But the king of Judah does not hesitate to break his oath. So the king of Babylon, instrument in the LORD's hand, chastises the treacherous prince and takes him also into captivity.
The crime of Zedekiah was particularly serious in this respect, that he dishonoured the name of the LORD before the nations. He showed in what low esteem this name was held by those upon whom it had been placed (Ex. 23:21). We, redeemed of the Lord Jesus, are responsible before the world to honour "that worthy name by the which ye are called" (James 2:7). Those around us watch us much more clearly than we realise; they will mercilessly draw attention to our inconsistencies, because they make use of them to excuse themselves. How can we then lead them to a Saviour for whom we have shown so little loyalty?
The riddle of ch. 17 is solved in a divine way. The LORD here speaks of the twig that He Himself – no longer this time the great eagle – will take from the same royal cedar of David, and which He will establish on a high and eminent mountain as a goodly tree laden with fruit. We understand that this concerns the Lord Jesus and His future reign (cf. Isa. 1:11; Ps. 2:6).
In ch. 18, the LORD takes issue with the men of Israel. These, instead of humbling themselves on seeing punishments being meted out, seek to justify themselves by an insolent proverb of their own invention (v. 2), "The fathers have eaten sour grapes, and the children's teeth are set on edge"; in other words, "Our generation is paying for the preceding one; our parents have sinned and it is we who have to bear the consequences" (see Jer. 31:29-30). That amounts to accusing God of unrighteousness! But this chapter destroys their perverse reasoning: they are reaping what they themselves have sown (Gal. 6:7).
We can recognise on the part of these men a sad tendency of our own hearts, that of throwing back onto others the responsibility for our misdeeds. It is this which betrays our blindness and our pride, and robs us of the salutary lessons the Lord would teach us (see Gen. 3:12; Rom. 2:1).
This whole chapter stresses the principle of the individual responsibility of each soul (in other words of each human being) towards God. And we repeat once again: you are not saved by the piety of your parents, nor of your grandparents, nor because you attend a gathering of God's children. "The soul that sinneth, it shall die" (v. 20). "For the wages of sin is death" (although in Ezekiel it is only a matter of the death of the body); "but the gift of God is eternal life through Jesus Christ our Lord" (Rom. 6:23).
God has been accused of unfairness by this blind and guilty people (just as by many unbelievers today); they have gone as far as to say, "The way of the Lord is not equal" (vv. 25, 29; Ezek. 33:17, 20). "Have I any pleasure at all that the wicked should die?" the LORD is obliged to ask. What a question! In His great love, "God our Saviour . . . will have all men to be saved, and to come unto the knowledge of the truth" (1 Tim. 2:4; 2 Peter 3:9). So the last words of this chapter consist of a further appeal of His grace, addressed to His people . . . and perhaps to you, "Wherefore turn . . . and live!"
Like the parable of the two eagles and the vine in ch. 17, that of the lioness and her whelps portrays the last kings of Judah and their tragic history. Sons of the faithful Josiah, Jehoahaz and Jehoiakim confirmed exactly what the LORD had declared in the preceding chapter. It was for their own sins that these wicked princes suffered punishment, and their father's righteousness had no power to deliver them (see Ezek 18:5 . . . and vv. 10-13).
Once more the captivity of the last king of Judah and the destruction by fire of the vine of Israel are referred to. Some people wonder why these events occupy such a prominent place in the divine Book, while they hardly figure at all in the history books. But in God's eyes this is one of the great turning points in the history of the human race. The throne of His government was leaving Israel for many centuries. Jerusalem was ceasing to be the place where the LORD had made His dwelling on earth. The times of the Gentiles were beginning; they still continue now and will only end with the reign of Christ and the restoration of Israel.
The elders, who seem to have learnt nothing from their first visit (ch. 14), come back to find Ezekiel. God rebukes them through His servant – and not this time in symbolic language – listing Israel's abominations, a list as ancient as this people's history. Right from Egypt they have been rebellious; they have refused to get rid of their idols and have not been ready to listen to the One who revealed Himself (v. 8). So, to make Himself heard, the LORD led His people through the wilderness. There is nothing more impressive than the silence of the wilderness. It is also the best place to listen to God; one is not distracted there by other noises. Israel there received, at Sinai, the statutes and ordinances of the LORD (vv 10, 11). At a later date John there preached repentance and the coming of the Messiah (John 1:23). Finally it is there that the people will be again led before the appearing of the Lord Jesus so that God may "speak comfortably" to them (Hosea 2:14). Moses, Paul and many another servant have there been prepared at length for their ministry (Ex. 3; Gal. 1:17-18).
Dear friends, let us not refuse this necessary calling apart, in whatever form (enforced solitude, long illness, etc. . . .) the Lord may see fit to make us experience it.
God leads His people by way of the wilderness not only to speak to them, but also when He wants to discipline them. We can well understand why. Just as parents would not correct their children in front of strangers, but would take them aside, even so this discipline is a matter between God and His redeemed ones that is of no concern to the world. Alas! We are often afraid of being alone with the Lord because of the bad state of our conscience; we seek to escape from Him in the tumult of daily life. It is however absolutely necessary that believers should be "refined". God cannot tolerate either compromise or mixture on the part of His own. As for those who refuse to listen to Him, so be it! Let them serve their idols (v. 39; cf. Hosea 4:17; Rev. 22:11), but let them not pretend to serve Him as well!
We know that the whole generation of Israel's men of military age (except Caleb and Joshua) fell in the wilderness, and that only the little children entered into Canaan (Deut. 2:14). Similarly, when the moment comes for the ten tribes, at present scattered abroad in the "wilderness of nations", to be brought back, God will smite the rebels and they will not enter His land. Only afterwards will He be able to accept offerings from His people and find His pleasure in them (vv. 40, 41; Mal. 3:4).
"Doth he not speak parables?" they said of Ezekiel, with a certain scorn (v. 49). His language appeared difficult to the people simply because they did not want to understand. In this way unbelievers deliberately pick out difficulties in the Word and make use of them as a pretext to avoid submitting to it.
In this terrible chapter, the sword, the first of the four disastrous judgments (Ezek. 14:21), is drawn from its sheath for punishment. To wield it, the LORD will use the king of Babylon, whom we see at the parting of the ways, busy consulting his gods (v. 21).
Will he begin by attacking Jerusalem or Rabbath of the Ammonites? In the eyes of the men of Judah this divination is false and valueless (v. 23). So it certainly was! But the LORD, high above these matters, has determined the ruin of Jerusalem (v. 27) and the end of the royal line. The crown shall be taken from the head of the "profane wicked prince of Israel" (the "profane" is he who treads under foot the blessings God has bestowed: cf. Ezek. 22:26 and in Heb. 12:16 the example of Esau).
Henceforth there will no longer be a descendant of David on the throne, until the coming of Christ, "whose right it is".
Jerusalem is here called "the bloody city". All classes were guilty: the princes, like wolves, had shed blood, transgressed the Law in every way and destroyed souls (vv. 6, 27); the priests had violated the Law (v. 26); the lying prophets had taken the precious things and devoured souls (vv. 25, 28); the people, finally, had committed robbery and had vexed the poor and needy (v. 29). In vain had the LORD looked for someone that should "make up the hedge", and who, like Moses, should stand "in the breach" before Him for the land (v. 30; Ps. 106:23)!
This two-fold function corresponds with the Christian's commission, "Watch and pray!" Watch – to guard against the penetration of evil and of the world into the Church and into our hearts; pray – to intercede for the testimony of the Lord.
The importance that God attaches to the separation of His own is once again emphasized in ch. 23. In the picture of the crimes of Aholah (Samaria or the ten tribes) and Aholibah (Jerusalem and Judah), God speaks to us of Israel's guilty relationships with the neighbouring countries: Egypt, Assyria and Babylon, and of His use of these nations to chastise His people. When a Christian forges links with the world, it is often from the hand of the world that he receives punishment.
A new section of the prophecy begins here. It dates from a solemn day marking the beginning of the final siege of Jerusalem (cf. 2 Kings 25:1). The LORD again takes up the figure of the cauldron (Ezek. 11:3) and announces that not only its contents (the inhabitants of the city) will be consumed, but the cauldron also (Jerusalem with its inherent rust) will be melted in the fire that will break out.
We know in what a sorry state the city will emerge from this dreadful siege (2 Chron. 36:19). But this same day also brings Ezekiel personally both mourning and suffering: his wife is suddenly taken from him. From his own circumstances, the prophet thus teaches the sons of his people what troubles will fall upon them when the LORD takes from them that which they hold dearest: their city and their sanctuary.
From this we learn that a servant of God does not escape his share of the trials of those in whose midst he lives. What troubles this man of God has had to endure! To be "a sign" to his people (v. 27), we see him submitting to all that the LORD asks of him (cf. Ps. 131:2).
May the Lord find in us willing instruments, obedient disciples, without ever finding it necessary that we should endure great sacrifices!
As in other prophecies, the announcement of judgments against Israel is now followed by judgments against the nations (see Isa. 13-33; Jer. 46-51). We have already been shown in Ezekiel 21, the king of Babylon hesitating to attack Rabbath of the Ammonites before Jerusalem, and on that occasion vv. 28-32 of the same chapter announced the chastisement of these descendants of Lot, perpetual enemies of Israel. Spared for the time being, Ammon, instead of learning from his experience, rejoiced in a cowardly way over the blows that smote the sanctuary, the despised land of Israel and the kingdom of Judah (vv. 3, 6). They laughed at Israel in their misfortunes (Prov. 17:5). But the LORD "surely . . . scorneth the scorners", Proverbs 3:34 also declares, and is quoted in the New Testament, "God resisteth the proud but giveth grace unto the humble" (James 4:6; 1 Peter 5:5). It is certainly pride that characterises Ammon and his brother Moab (Zeph. 2:8; Isa. 16:6). The LORD will humble them and give their land in possession to pillaging nomads (vv. 4, 10).
Edom and Philistia are equally most guilty. Each took advantage of Israel's ruin to take vengeance "with a despiteful heart . . . for the old hatred" (vv. 12, 15). In their turn they will be the objects of the LORD's vengeance.
Ch. 26-28 are devoted to Tyre, the wealthy Phoenician city, mistress of the seas, principal trading centre of the ancient world. Just as a merchant can congratulate himself on the disappearance of a neighbouring competitor, Tyre rejoiced over the distress of Jerusalem. However, this unwholesome joy will become precisely the motive for its own downfall.
Ch. 27 enumerates its customers and its suppliers, and sets out the enormous list of its goods of trade. But Tyre is a picture of the world and of its riches. Men have always thought that an increase of the standard of living of the various races was the way to deliver humanity from its troubles and miseries. They have not ceased to work for this material prosperity, all their efforts directed towards making the world a better place, and making life in it more enjoyable. But, far from leading souls to God, this race for progress has done no better than produce self-satisfaction (27: end of v. 3), the Laodicean claim to be rich and to have need of nothing.
Among the precious merchandise of Tyre, one may search in vain for the "gold tried in the fire" of divine righteousness, the "white raiment" of practical walk, and for the "eyesalve" for the eye of faith, which is the Holy Spirit. These can only be "bought" of the Lord Jesus (Rev. 3:17-18).
The brilliant prince of Tyrus, who lifted himself up like a god, is the object of a personal prophecy. His punishment reminds us of that which fell upon Herod because he had accepted the flattery of the people of Tyre and Sidon; "It is the voice of a god, and not of a man" (Acts 12:20-23). But in this picture of the king of Tyre, God wants to speak to us of a mysterious and terrible being, Satan himself. Prince of this world, of which Tyre is the type, he makes use of its riches for the satisfaction of men's lust, in order to hold men in slavery. We learn from vv. 12-15 that Satan has not always been the wicked one, enemy of God and of believers. "Anointed cherub . . .", "full of wisdom and perfect in beauty", he was perfect also in his ways till the day when iniquity was found in him (v. 15). His heart was lifted up so high that he wanted to leave his position as a creature and to become like God (v. 2; Isa. 14:13). Pride is called "the condemnation of the devil" (1 Tim. 3:6), and it was by this very temptation, "ye shall be as gods", that he dragged man down with him in his downfall. But Satan has been vanquished by Christ at the cross, and the Bible shows us the terrible fate reserved for him (Rev. 20:10).
After Tyre, it is its neighbour and ally, Sidon, that is the subject of a short prophecy. Sidon belonged to those who despised the house of Israel (vv. 24, 26) and would learn to know the LORD by the judgments that He would execute.
Four chapters (29-32) are now taken up almost entirely with Egypt. Rival of Assyria, and afterwards of Babylon, this nation played an important role in Israel's history. It also aspired to universal domination. But God was giving that to Nebuchadnezzar, and Egypt was to become in its turn one of the provinces of the great Babylonian Empire. We may well wonder why the LORD should have chosen one of these pagan nations rather than another to dominate the world. One of the reasons, among others, why Egypt had to be brought low was the false trust Israel had placed in it (Ezek. 29:6, 16). Judah and kings had to be shown to be wrong for having counted on Egypt.
This nation was a broken reed, wounding the hand of those who leant on it (vv. 6, 7; Isa. 36:6). Many times, in His faithfulness, the Lord has been pleased to break our human supports to show us their futility and to teach us to rest only on Himself!
The LORD had not forgotten that Egypt never ceased to be a snare for His people. He was about to demonstrate it! Further, He would give this land to Nebuchadnezzar as a reward for his work against Tyre (Ezek. 29:19-20). The blows by which Egypt was to be smitten remind us of the plagues which, at the time of the Exodus, had laid waste this land, its river, its canals, its idols and its inhabitants. The most terrible of these had been the death of the first-born, when the LORD had executed judgment "against all the gods of Egypt" (v. 13; Ex. 12:12). And, as formerly, these great judgments had as their object to make the Egyptians know who the LORD was (cf. v. 19; Ex. 7:5). Indeed, the execution of all these punishments against the nations would have one result, repeated like a refrain at the end of each prophecy, "And they shall know that I am the LORD" (Ezek. 23:49; Ezek. 24:27; Ezek. 25:5, 7, 11, 17; Ezek. 26:6; Ezek. 28:24, 26; Ezek. 29:21; Ezek. 30:19, 26).
It is not possible to escape from the knowledge of the Holy God and of His demands against sin. But today He reveals Himself still as the Saviour God in Jesus Christ. Do you know Him as such? All those who do not want to know Him now in grace will have to do with Him later on in judgment (Amos 4:12).
This chapter and those following may appear difficult to understand. But the prophecies they contain become clear when viewed in the framework of the end, at the time when all the human and national powers who have fought against Israel will be brought low, in order to give place to the reign of Christ.
In this lament (v. 16), the fate of the nations is presented to us in symbolic form. They meet together in Sheol, amongst those "slain by the sword" (v. 21; the expression occurs three times in Ezek. 32). The first is Asshur, the Assyrian of the last days, mighty tree whose fall has been related in Ezek. 31. Elam (Persia) is named next with Meshech and Tubal (Russia). There also are Edom, the princes of the North, the Zidonian as well as "Pharaoh and all his army". Peoples great and small, after having held prominence on the world stage for varying lengths of time, find themselves in this sinister meeting place. What has become of their magnificence? What purpose has been served by their prowess? The terror they shed abroad no longer takes hold of anyone and has become their shame (v. 30). All that is important in "the land of the living" is worthless on the threshold of eternity. One question only will be put to each one: is his name in the book of life? (Rev. 20:15).
At the beginning of this new section, the LORD reminds the prophet of his responsibility as a watchman (see Ezek. 3:16-21): to warn the wicked, to urge him to turn back from his wicked way. This is the service also of each one of the Lord's redeemed, for they know from the Word the seriousness of the present day. If my trumpet gives an uncertain sound (1 Cor. 14:8) . . . or remains silent, God will provide Himself with another watchman, but I shall have failed in my responsibility and He will call me to account for it. The apostle Paul had faithfully carried out this service at Ephesus, and he could say to the elders of that city, "I am pure from the blood of all men, . . . I ceased not to warn every one night and day with tears" (Acts 20:26-27, 31).
V. 10 can be applied to all those who have a sense of the weight of their sins, without yet knowing the God who offers pardon. In response to these exercises, the LORD repeats His precious statement of Ezekiel 18:23, "As I live, . . . I have no pleasure in the death of the wicked, but that the wicked turn from his way and live!" (v. 11). "For God so loved the world, that he gave his only begotten Son, that whosoever believeth in him should not perish, but have everlasting life" (John 3:16).
Ezekiel receives the news of the fall of Jerusalem. The LORD had told him on the first day of the siege how he would hear of it (cf. vv. 21, 22 with Ezek. 24:25-27). And He is now going to reduce the land to desert because of the pride of those who remain in Judea.
The end of the chapter (vv. 30-33) is most solemn. It shows us that Ezekiel's words were appreciated: a lovely song; a pleasant voice! Alas! nowhere were they carried out. And it is no doubt for this reason that the prophet had been struck dumb for a time (v. 22); it was a judgment on the people and not on him. For the watchman's trumpet is not blown so that the tune can be enjoyed. It is to sound the alarm. Woe betide those who fail to heed it!
Is it not the same today? Some so-called Christians seem to listen to the preaching with pleasure . . . but are by no means inclined to put into practice what they are taught. Why is that? It is spiritual dishonesty. The appearance they assume does not correspond with the true state of their heart (end of v. 31; Isa. 29:13).
This chapter condemns in a most severe way the bad shepherds (kings, princes and rulers of the people). Not only did they not take care of the sheep that were weak, sick, wounded or gone astray, but they themselves grew fat at the expense of Israel's flock. Without fear of God, and without love for His people, they acted as if the latter belonged to them, "being lords over God's heritage", instead of being "ensamples to the flock" (see 1 Peter 5:2-4). In the face of this total failure, the LORD decides to take care of His sheep Himself. "Behold, I, even I. . .", He declares. We recognise the marvellous love of "the Shepherd of Israel" (Ps. 80:1), emphasised by contrast with the wickedness of the bad shepherds. He promises to stand among His sheep, to save them, to gather them, to feed them "by the rivers", in a "good pasture", to make them lie in a good fold (cf. Ps. 23). The lost shall be sought, those driven away shall be brought again to the sheepfold, the wounded shall be bound up and the sick strengthened. This concerns the final restoration and blessing of Israel. But what a precious picture of the Lord's tender care towards each one of His redeemed (read 1 Peter 5:7).
The LORD severely denounces the selfishness of the fat and strong sheep and promises that He will redress the wrongs done to those that are weak and feeble. Then He points out (we can appreciate with what satisfaction and with how much love) the shepherd whom He is going to raise up: His servant David. Through him, the faithful shepherd of his father's flock, then that of Israel (1 Sam. 17:34-35; 2 Sam. 5:2), God would speak to us of His Beloved. "I am the good shepherd", the Lord Jesus could say, in contrast to all those bad shepherds of whom the early part of the chapter has told us. He was moved with compassion towards the multitudes of Israel, weary and scattered like sheep having no shepherd (Matt. 9:36). But what characterises the good Shepherd is that He gives His life for the sheep (John 10:11). Such is indeed the supreme proof of His goodness, surpassing all the care described in this chapter. "I know my sheep and am known of mine", the Lord adds, a word we can connect with vv. 30, 31! Hear again this touching expression, ". . . my flock, the flock of my pasture" (cf. Ps. 100:3). In Ezekiel 36:38 we find similar expressions: "flocks of men . . . , the holy flock . . . , the flock of Jerusalem".
Among the neighbours of Israel, Edom (Idumase) was particularly guilty (v. 5). The whole of Ch. 35 is a prophecy against these descendants of Esau. In all their wicked gloating, they intended to take advantage of Israel's desolation to take possession of it's territory (Ezek. 35:10). But the LORD was there and He was watching. Had He not declared before the birth of Jacob and Esau, "the one people shall be stronger than the other people; and the elder shall serve the younger" (Gen. 25:23)? And He will never go back on His word.
Edom had laughed at the "ancient high places" (the everlasting hills), so called by God Himself in Joseph's two blessings (v. 2; Gen. 49:26; Deut. 33:15). These mountains and hills had "borne the shame of the heathen" (v. 6) in that, according to pagan custom, the ungodly people had set up shrines on them from the time of Solomon (1 Kings 11:7). It will please the LORD to fill them with fruit (cf. Ps. 72:16). Like the unbelievers of former times, their enemies said of this land that it ate up its inhabitants (v. 13; Num. 13:32). But God will no longer allow the nations to insult and to heap scorn upon the inheritance of His people; they will no more be "taken up in the lips of talkers, and an infamy of the people" (v. 3).
The LORD now speaks of the work He intends to accomplish by His Spirit in the heart of the children of Israel . . . and of all men. We may compare v. 26 with the words of the Lord Jesus to Nicodemus, on the subject of new birth: "Except a man be born of water (v. 25) and of the Spirit (v. 27), he cannot enter into the kingdom of God" (John 3:5). The water of purification is always the Word which the Holy Spirit applies to the heart and conscience to be received and believed for salvation (cf. John 4:14).
The new life freely given to all those who believe is the qualification for entry into the kingdom and into the family of God. But it is not enough for a little child just to be born into the world. He must next learn to walk; later he will go to school. The same applies to the child of God (v. 27). Further he must sooner or later pass through the great experience of v. 31: "ye . . . shall loathe yourselves . . . (see Ezek. 6:9; Ezek. 20:43). It is to this knowledge of himself that the Spirit of God leads the reborn soul (cf. Job 42:6).
Nicodemus, a master of Israel, should have known these things (John 3:10). They were expressly announced in the Prophets (see also Ezek. 11:19; Jer. 24:7 . . .). You, my friend, if you have been instructed from your childhood, ought to know them even better!
This extraordinary chapter complements the preceding one; now we are shown the LORD giving new life to all His restored people. As vv. 11-14 explain, this striking vision concerns the national resurrection of Israel (after the rapture of the Church). The Jews' actual return to Palestine seems to be its prelude. At the prophet's word, bones are joined together, nerves, flesh and skin come to cover them over, but their dead condition has not changed. It is a national awakening, which is by no means to be compared with the spiritual awakening the people will experience at the dawn of Christ's reign. In fact, for life to be given, the Spirit of God must act, and He will do so by awakening the conscience and the affections of this people (Ps. 104:30).
Man's complete helplessness has been highlighted by the question put to the prophet (v. 3). In these bones there is neither strength nor life. But all this simply serves to demonstrate the power of God "who quickeneth the dead, and calleth those things that be not as though they were" (Rom. 4:17).
How much more wonderful still is the work He has accomplished in us! Once dead in our sins, we have been quickened (brought to life) together with Christ (Eph. 2:5; Col. 2:13; John 5:21).
Under Rehoboam's rule, the ten tribes, of which Ephraim stood at the head, were separated from Judah and Benjamin as a result of Solomon's infidelity. And since that time the breach has never been healed. But it will be when the reign of Christ appears, and Ezekiel announces it by means of the two sticks which become one in his hand (cf. Jer. 3:18). The LORD shows that, without waiting for this moment, the oneness of His people has never ceased to be in His mind. In the same way, first the prophets, then the apostles, have never lost sight of the unity of the twelve tribes (1 Kings 18:31; Acts 26:7; James 1:1).
The same applies to the Church of the Lord Jesus. By man's failure, its unity is no longer evident, but it exists in His eyes and we ought never to forget it. In the face of all the confusion and divisions of Christendom, it is comforting to realise that there is only one true Church, composed of all believers. "There is one body", as also "one Lord", Christ, of whom David is here the type (Eph. 4:4-5; 1 Cor. 12:5, 12).
"One king shall be king to them all . . . neither shall they be divided . . . any more at all" (v. 22). "David my servant shall be king over them; and they all shall have one shepherd" (v. 24; cf. John 10:16).
In ch. 38 and 39, there enters upon the scene a fearsome individual, already met with in prophecy under the name of the Assyrian. Here he bears the name of Gog; his rule includes Magog, the ancient land of the Scythians on the north of the Black Sea, a race considered in former times to be particularly barbaric (cf. Col. 3:11). Gog is the prince of Rosh, of Meshech and of Tubal (see Gen. 10:2), names in which Russia, Moscow and Tobolsk, capital of Siberia, have been respectively recognised. At the head of a formidable coalition of Asiatic races, this chieftain, more terrible than Attila or any conqueror in history, will descend "like a storm" on the land of Israel to take possession of it. But God will intervene directly from heaven to wipe them out (v. 22), and furthermore these different nationalities and races will destroy one another (v. 21). It often takes so very little to change yesterday's friends into relentless adversaries. It was in such a way that Jehoshaphat and the people of Judah were once saved (2 Chron. 20:23). Dear friends, can the One who will accomplish such deliverance be caught unawares by the dangers that threaten us? Let us allow Him always to act whenever we are attacked by the enemy.
Gog, his allies, his satellite countries and their countless hordes will be annihilated "upon the mountains of Israel". To give us some idea of the fearful scale of this final onslaught, v. 9 tells us that the abandoned weapons of war will provide enough fuel for the inhabitants to keep them warm for seven years, and v. 14 adds that seven months will be needed for the burial of the dead. And so this country that Gog wanted to possess will become his grave. Furthermore, God will also send a judgment upon Magog, the aggressor's own territory.
Everything about the destruction of the Assyrian and his armies has been kept in reserve for more than twenty centuries in God's Book (cf. Ezek. 38:17). But that will not prevent the multitudes, blinded by Satan, from hurling themselves upon the place designated for their massacre. In just the same way the Gospel has been declaring for two thousand years where the broad road leads to (Matt. 7:13), and yet what a great number there are that follow it recklessly to go down into perdition.
Such will be the last events preceding the reign of Christ. Thereafter Israel will dwell in peace; none shall make them afraid, and many nations will learn the fear of the LORD.
From ch. 40. onwards to the end of the book, we consider an entirely new vision that the prophet saw. It takes us to Palestine during the millennium. Israel, restored and gathered together, are again dwelling in safety; the Holy Spirit is poured out upon them (Ezek. 39:25-29). Now God is pleased to describe His own dwelling place on the earth, in which His glory will again be able to dwell. Just as the LORD had once upon the mountain shown to Moses the pattern of the first tabernacle (Ex. 25:40; Hebrews 8:5), He reveals to Ezekiel by a vision upon another mountain all the details of the future temple. Each of us can take for himself the exhortation of v. 4, "Hear with thine ears, and set thine heart upon all that I shall shew thee." The prophet examines in turn the three gates giving access to the outer court. Each gate has the form of a small house, crossed by a central corridor with three rooms opening from it on each side.
We may notice that the measuring reed the guide uses is divided into six units, each of a cubit and a handbreadth (i.e. seven handbreadths), a measure that God alone makes use of! This should teach us to assess all things according to His own standard, that of the Sanctuary.
We saw in the first part of this book that Solomon's temple had been profaned, that God had been in a sense banished from it, that even the priests had been worshipping idols in it and that the kings had entirely failed in their rule. The results of all this had been the destruction of the temple and the captivity of the Jewish people, as well as their being set aside as a nation. But God never allows His purposes to be thwarted by the unfaithfulness of men. He must be fully glorified in the very same place in which He had been dishonoured; the promises He made to David must be fulfilled, a new temple must be built and a new priesthood instituted under the reign of a new King – Christ – ruling in righteousness over a repentant nation. All this will take place in the millennium, "the times of restitution of all things", of which Peter speaks (Acts 3:21). That is the subject of ch. 40-48, through which it is our desire to be led by the Holy Spirit, just as the prophet is here guided step by step by his wonderful companion. With His help, we will also visit this magnificent temple which is to be erected at Jerusalem in order that God should be sought after and worshipped in it.
The prophet and his guide have passed through the porch and entered the house. Like Solomon's temple, it is divided into a holy place forty cubits in length and a most holy place, cubical in shape, each side measuring twenty cubits. Despite the considerable area taken up by the sanctuary and its side-chambers – speaking to us of the grandeur of Christ's reign – we may observe that the internal dimensions are exactly the same as those of the first temple (1 Kings 6:17, 20). God's plan is unalterable; His purposes in relation to Christ and blessing for the world have never changed. And He takes care, so long beforehand, to display them in His holy Book in witness to His faithful goodness: He will accomplish that which He has purposed. Reading these pages ought to speak particularly to Israel's conscience, proving to them that God has never ceased to be interested in them.
From v. 15 onwards, we have a description of the building, then of the altar, finally of the carved doors of the sanctuary. The decoration of these expresses the characteristics of the kingdom: power in judgment (the cherubim, charged with its execution), peace and victory (the palm trees).
In addition to the side-chambers which, as in the first temple, surround the house on three storeys (Ezek. 41:6; cf. 1 Kings 6:5), the priests are provided with a great number of chambers opening on to the court. There they must eat the most holy things, there store them, and there also change their garments for the exercise of their holy functions.
We are reminded again, by contrast, of the heavenly position of the redeemed of the Lord Jesus, who all have their share in a "building of God, an house not made with hands, eternal in the heavens" (2 Cor. 5:1). The Lord was able to reveal to His disciples that in His Father's house there were many mansions (that is to say, room for all: John 14:2). In leaving them, He was going to prepare a place for them in the heavenly sanctuary into which all believers will soon be received.
We may notice that the chambers are holy (v. 13), that the priests are holy (v. 14), and that the offerings are most holy. The LORD remembers the defilement formerly brought into His temple by ungodly kings (Ezek. 43:8). Henceforth a vast wall five hundred reeds in length on each side will surround the sanctuary and its precincts to separate that which is holy from that which is profane (v. 20).
The future sanctuary has been visited and measured on all sides. Completed and separated from what is profane, the one thing lacking however is its main purpose: the presence of the LORD. Now, as on the day of the dedication of Solomon's temple, this marvellous event takes place: the glory of God, which the prophet had seen going away in Ezekiel 11, comes back to dwell in the house. There it appears, coming from the East, after so many centuries of absence! And its return is accompanied by a priceless promise: "I will dwell in the midst of the children of Israel for ever"
(vv. 7, 9).
It is not just for his own benefit that the prophet, that vigilant watchman, has received this vision. God invites him to "show" the house and its general pattern to the sons of His people (v. 10). It is remarkable that the effect produced on them is neither wonder nor joy, but first they are made ashamed! And only after such humiliation has been produced is Ezekiel able to reveal to them all the details of the new temple (v. 11). Let us take note of this most important principle, true in every age: the Lord can only make His thoughts known to us when our own hearts are judged.
Ezekiel 41 made mention of the altar of wood placed within the house. Now we are concerned with the altar for sacrifices in the centre of the inner court: its description, its dimensions and finally the instructions about its use.
Many people are astonished to find such sacrifices in the future temple, believing that they see in them a contradiction of the full sufficiency of the work of Christ. Indeed, the Epistle to the Hebrews affirms that it is impossible for the blood of bulls and of goats to take away sins. That is why the Lord Jesus presented Himself; offering "once for all . . . one sacrifice for sins" (Heb. 10:1 . . .). But there is no question here of going back; the Lord's perfect work at the cross will be the basis of Israel's blessing, just as it assures the blessing of the Church (Ps. 22:23). Thus we can understand that instead of being a renewed "remembrance of sins", as were the sacrifices of former times, those to be burnt on this altar will serve as a reminder of Christ's sacrifice at the cross. A visible memorial, necessary to the forgetful heart of man, in some degree they will mean for the Israel of God and for the "people that shall be born" what the Lord's Supper means today for Christians (Ps. 22:31).
With the exception of the prince (who will be a kind of viceroy, representing Christ on high, on an earth subject to Christ and blessed by Him), nobody will henceforth be able to use the gate by which the glory of the LORD entered. What a contrast with the Christian's privilege! He has free access into the heavenly places where his Saviour is, by the same way of resurrection.
Ezekiel contemplates the glory that fills the sanctuary and falls on his face as he did at the beginning (Ezek. 1:28). Then the LORD explains to him the obligations of holiness which His presence imposes. No stranger, uncircumcised in heart and flesh, will be able to gain access to His temple – hence the necessity to set a watch at the gates. The LORD details watchmen (v. 11). They are to stand in the chambers situated at the interior of each gate and are to check the identity of all those who wish to enter. This function falls to the Levites. They have been a "stumbling block" to the sons of their people in ministering as priests for them before their idols (v. 12; Mal. 2:8-9). God's mercy entrusts them with a new charge, but a charge of less importance than the one they formerly held. A lesson for us! Our unfaithfulness brings inevitable consequences; God's service will not suffer but we may be deprived of part of our responsibilities to the benefit of other, more faithful, workmen.
Eleazar and Ithamar, sons of Aaron, had shared the priesthood after the death of their brothers Nadab and Abihu (Num. 3:4). Later on Ithamar's line lost its rights because of the corruption of the sons of Eli and the treason of Abiathar (1 Sam. 3:12-13; 1 Kings 1:7-8; 1 Kings 2:27). So it was laid down that the priests were to be sons of Zadok, of the family of Eleazar (1 Chron. 6:50-53). This mandate was not bestowed on account of personal competence, any more than it was formerly, but exclusively by right of birth (Ps. 87:5). The same thing is true today of the redeemed of the Lord. By virtue of the new birth, all have the right to the beautiful title of priest.
But, like all privileges, this one also implies responsibilities. The instructions here given to the priests are very precise, both for the fulfilment of their service and for their family life (cf. Lev. 21). They must pay special attention to purity, and similarly it is our responsibility to keep away from defilement, we who are by grace "an holy priesthood, to offer up spiritual sacrifices, acceptable to God by Jesus Christ" (1 Peter 2:5; see also 1 Thess. 4:4).
The oblation is a tract of land which is to be reserved for the LORD in the dividing of the country. The priests are to live there (v. 4). The possessions of the Levites, of the city and of the prince are next set out, for God takes care that there shall be no more oppression or injustice in Israel (cf. v. 9; Ezek. 46:18).
The same name, oblation, is applied to the gifts that the Israelites are to offer to the LORD in proportion to their income from their fields and from their livestock (cf. Lev. 27:30). As Christians, under grace, we are not obliged to give this proportion of our belongings. Should we for that reason be any less ready to give for the Lord's service?
The various sacrifices the Levites are to offer are found in vv. 15, 17. The burnt offering reminds us that Christ has offered Himself to God as a sweet savour (Eph. 5:2). The meal offering speaks of His life of suffering and devotion. In the peace offering we can feed upon Christ who secures all our blessings and who has thus become the subject of our worship.
Finally the sin offering presents the holy Victim sent by God to be the propitiation for our sins (1 John 2:2; 1 John 4:10).
Ch. 45 ends with instructions about the Passover, the first of the three great annual feasts (Deut. 16). Henceforward each Israelite will be able to understand its priceless significance and think of the Lamb of God, whose blood has sheltered him from judgment. The second feast, that of Pentecost, is not mentioned here, and we may understand why: it concerns the Church whose portion is heavenly, and it has no place in this picture of the earthly reign. By contrast, v. 25 refers to the third solemn occasion, simply called "the feast". This is the Feast of Tabernacles, but little is said about it here as it prefigures the millennium, which will have already begun.
Ch. 46 defines the ceremonies of the Sabbath and the new moon, including the prince's obligations in their connection.
The importance and clarity of this prophetic vision has perhaps surprised us. But, let us repeat, after having been dishonoured in Israel, it is fitting that God should give expression to His satisfaction in respect of the future form of worship by which, at last, He will be glorified on the earth. And He wants us to rejoice over it with Him, we who already offer Him praise as His heavenly people.
It remains for the prophet to consider one marvellous detail in the future temple. From beneath the threshold, as if from the very throne of God, flows a fresh spring, mighty and inexhaustible. As it flows, it increases in volume (though there is no mention of tributaries), and Ezekiel, following the course of the river with his heavenly companion, is invited to cross it every thousand cubits. Soon he is out of his depth: these are "waters to swim in".
Precious picture of that river of grace which flows forth for us from the holy place! Like the prophet, we learn to appreciate its depths progressively as we go forward in our Christian career, until we realise that this grace is unfathomable (2 Peter 3:18).
This amazing river will flow towards the East, bringing life and fertility into what is in fact the most desolate region on the globe: that of the Dead Sea (v. 8; cf. Joel 3:18; Zech. 14:8). That sea will be healed and will teem with fish; the desert will be changed into a land of bubbling springs (Isa. 41:18); there will be nothing left to recall the overthrow of Sodom. In such a way, divine and life-giving grace produces fruit for God wherever it reaches, just as it does in our own hearts (John 7:38).
Israel's frontiers are established and, within this framework, each tribe receives its inheritance: a straight strip reaching from the Mediterranean to beyond Jordan (as far as the Euphrates, according to the divine promises finally fulfilled: Ex. 23:31; Joshua 1:4). If we compare this division of the land with the complicated pattern of the original boundaries made by Joshua and his messengers (see Joshua 18), we admire the simplicity of everything when it is God who establishes it! Each territory being evenly shared, there will be neither jealousy nor dispute (read Joshua 17:14). And as if to anticipate such things, the LORD Himself lays down that Joseph is to have two portions (v. 13; fulfilment of Gen. 48:5). Reuben, Gad and the half-tribe of Manasseh had previously chosen their lot apart from the other tribes. Now they are to dwell in the midst of their brethren within the bounds the LORD has set for them (Ezek. 48: 4, 6, 27). Neither is there any separation between Judah and the ten tribes. Of these some dwell in the north, others in the south, on either side of "the holy oblation," henceforward realising v. 1 of Psalm 133: "Behold, how good and how pleasant it is for brethren to dwell together in unity!'
The book of Ezekiel has often been compared to the Revelation. Each commences with a glorious and solemn vision, continues with coming judgments and concludes with a portrayal of the blessed kingdom yet to come. But Ezekiel envisages these events on their earthly plane, in relation to Israel. The Revelation, on the other hand, presents in its last chapters, in a symbolic way, that which concerns the Church and its heavenly future. The Holy City, described and measured in Revelation 21, is a picture of it. It corresponds in heaven to the earthly Jerusalem of our vv. 30-35; it also has twelve gates bearing the names of the twelve tribes of Israel (Rev. 21:12; cf. also what is said of the river in Ezek. 47:1, 12 with Rev. 21:1-2).
The beautiful name that the city henceforth bears, "The LORD is there" (v. 35) reminds us that the new Jerusalem will be "the tabernacle of God" (Rev. 21:3); what is more, the great thought of God in Christ is to be ultimately "all in all" (1 Cor. 15:28). May He from this moment make His dwelling in each one of our hearts!
Τo ΕυαγγÎλιo Ï„oÏ… Λoυκά είvαι Ï„o ΕυαγγÎλιo Ï€oÏ… σÏμφωvα με τη διήγησήτoÏ…, φÎÏvει Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Ï€Î¹o κovτά σε μάς. Μας αφήvει vα θαυμάσoυμε Ï„ovΚÏÏιo στov ιδιαίτεÏo χαÏακτήÏα της Ï„Îλειας ταπείvωσής ΤoÏ… ως αvθÏÏŽÏ€oÏ…. Ο Θεός επÎλεξε Ï„ov Λoυκά, Ï„ov αγαπητό γιατÏÏŒ και πιστό σÏvÏ„ÏoφoÏ„oÏ… ΠαÏλoÏ… μÎχÏι Ï„o Ï„ÎλoÏ‚ (Κoλoσ. 4:14, 2 Τιμoθ. 4:11), για vα μας δώσειαυτή τηv απoκάλυψη. Μας παÏoυσιάζεται Ï…Ï€o Ï„o σχήμα μιας αφήγησης Ï€ÏoÏ‚ Ï„ovΘεόφιλo.
Τo θÎμα oδηγεί Ï„ov ευαγγελιστή vα πεÏιγÏάψει με ιδιαίτεÏη φÏovτίδαπώς o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ o IδιoÏ‚ πήÏε πάvω ΤoÏ… τη δική μας αvθÏώπιvη φÏση καιπώς Îκαvε τηv είσoδό ΤoÏ… σ’ αυτό Ï„ov κόσμo. Θα μπoÏoÏσε Ï€Ïαγματικά vα ÎÏθειεδώ κάτω σαv Îvας εvήλικας, Ï€Ïoτίμησε όμως vα ζήσει oλoκληÏωτικά σαv κι εμάςαπo τη γÎvvηση μÎχÏι Ï„o θάvατό ΤoÏ…, δoξάζovτας Ï„o Θεό όπως και Ï„o Îκαvε άλλωστε.
Η αφήγηση αÏχίζει παÏoυσιάζovτάς μας Ï„ov ΖαχαÏία, Îvαv ευσεβή ιεÏÎα,Ï€oÏ… φÏovτίζει για τις Ï…Ï€oχÏεώσεις Ï„oÏ… στo vαό. ΕvÏŽ εκτελεί τα καθήκovτά Ï„oυσ’ αυτό Ï„o σoβαÏÏŒ μÎÏoÏ‚, ξαφvικά Ï„ov κυÏιεÏει φόβoÏ‚, oταv συvειδητoÏ€oιείoτι δεv είvαι πλÎov μόvoÏ‚. Εvας άγγελoÏ‚ Ï€oÏ… στÎκεται δίπλα απ’ Ï„o θυσιαστήÏιoÏ„oÏ… θυμιάματoÏ‚, είvαι o φoÏÎας εvός θείoÏ… μηvÏματoÏ‚: εvας υιός Ï€Ïόκειταιvα δoθεί στov ΖαχαÏία και τηv Ελισάβετ. Αυτός o υιός θα ξεχωÏιστεί απ’ Ï„ovΘεό απo τη γÎvvησή Ï„oÏ…, και θα γίvει εvας μεγάλoÏ‚ Ï€Ïoφήτης, υπεÏθυvoÏ‚ γιαvα Ï€Ïoετoιμάσει Ï„ov λαό IσÏαήλ για τηv Îλευση Ï„oÏ… Μεσσία Ï„oÏ…Ï‚ (Ï€Ïβλ. εδ.17, Μαλαχίας 4:5, 6).
ΜπÏoστά σ’ αυτά τα «καλά vÎα» (εδ. 19), η καÏδιά Ï„oÏ… ΖαχαÏία παÏαμÎvειάπιστη. Ωστόσo αυτά δεv ήταv η απάvτηση στις Ï€ÏoσευχÎÏ‚ Ï„oÏ… (εδ. 13); Δυστυχώς!Συμβαίvει και σε μας επίσης vα Ï…Ï€oχωÏoÏμε, vα μηv πεÏιμÎvoυμε πια απo Ï„ovΚÏÏιo απάvτηση στις Ï€ÏoσευχÎÏ‚ μας. Οταv o oÏ…ÏάvιoÏ‚ αγγελιoφόÏoÏ‚ απαvτάειστηv εÏώτηση: «Πώς . . .» τότε Ï„oÏ… απoκαλÏπτει Ï„o Ï€Ïαγματικό Ï„oÏ… ÏŒvoμα: ΓαβÏιήλ Ï€oÏ… σημαίvει o Θεός είvαι ισχυÏός. Îαί, o λόγoÏ‚ ΤoÏ… θα εκπληÏωθεί παÏά τα θλιβεÏά επιχειÏήματα Ï€oÏ… δÎχτηκε. ΟΖαχαÏίας θα παÏαμείvει άφωvoÏ‚ μÎχÏι τη γÎvvηση Ï„oÏ… παιδιoÏ, εvÏŽ η γυvαίκατoÏ… η Ελισάβετ, αvτικείμεvo θείας χάÏιτoÏ‚ κÏÏβεται συvεσταλμÎvα σαv vα μηvήθελε vα ελκÏσει επάvω της τηv Ï€Ïoσoχή.
Στη συvÎχεια o άγγελoÏ‚ ΓαβÏιήλ εκπληÏÏŽvει μια ακόμα πιo εκθαμβωτικήαπoστoλή: αvαγγÎλλει στη ΜαÏία, παÏθÎvo Ï„oÏ… IσÏαήλ, oτι θα γίvει η μητÎÏατoÏ… ΣωτήÏα. Τί θαυμαστό γεγovός, με τί σπoυδαίες συvÎπειες!
ΜπoÏoÏμε vα καταλάβoυμε τη σÏγχυση και τηv συγκίvηση Ï€oÏ… κυÏίευσεαυτή τη vεαÏή κoÏ€Îλα. ΠαÏά τις αδυvαμίες όμως Ï€oÏ… η ΜαÏία εκδηλώvει, η εÏώτησήτης στo εδάφιo 34 δεv είvαι σαv Ï„oÏ… ΖαχαÏία στo εδάφιo 18 Ï€oÏ… Ïωτάει γιακάπoιo σημάδι (σημείo απιστίας). Η ΜαÏία πιστεÏει και Ï…Ï€oτάσεται απόλυτα στo θείo θÎλημα: «IδoÏ Î· δoÏλη Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… . . .» (εδ.38) Αυτή είvαι η ίδια απόκÏιση Ï€oÏ… ΕκείvoÏ‚ Ï€oÏ… μας εξαγόÏασε πεÏιμÎvει απoμας.
Î Ïόθυμη για vα μoιÏαστεί Ï„o θαυμαστό μήvυμα μαζί με αυτήv Ï€oÏ… μόλιςo άγγελoÏ‚ είχε μιλήσει, η ΜαÏία πηγαίvει vα επισκεφτεί τη συγγεvή της Ελισάβετ.Τί συζήτηση θα Ï€ÏÎπει vα Îγιvε Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰v δÏo γυvαικώv! Είvαι μια απoÏ„ÏπωσητoÏ… Μαλαχία 3:16: «Τότε oι φoβoÏμεvoι Ï„ov ΚÏÏιov ελάλoÏ…v Ï€ÏoÏ‚ αλλήλoÏ…Ï‚ καιo ΚÏÏιoÏ‚ Ï€Ïoσείχε και ήκoυε . . . .». Αυτό Ï€oÏ… τις απασχoλεί είvαι η δόξατoÏ… ΘεoÏ, η εκπλήÏωση τωv Ï…Ï€oσχÎσεώv ΤoÏ…, και oι ευλoγίες Ï€oÏ… Ï„oÏ…Ï‚ χαÏίστηκαvδια της πίστεως. Εχoυμε Ï„ÎÏ„oια θÎματα συζήτησης oταv συvαvτάμε άλλα παιδιά Ï„oÏ… ΘεoÏ ÎµÎ¼ÎµÎ¯Ï‚ oι πιστoί;
«ΜακαÏία η πιστεÏσασα . . .»αvαφωvεί η Ελισάβετ, και η ΜαÏία απoκÏίvεται, «ηγαλλίασε Ï„o Ï€vεÏμα μoÏ… ειςτov Θεόv Ï„ov ΣωτήÏα μoÏ… . . .» (εδ. 47). Εδώ Îχoυμε μια επαÏκή απόδειξη oτι η ΜαÏία δεv είχε σωθεί με καvÎvαvάλλo Ï„Ïόπo παÏά μόvo με τηv πίστη. Μια αμαÏτωλή όπως άλλωστε όλoÏ‚ o κόσμoÏ‚ Ï€oÏ… χÏειάστηκε εvαv ΣωτήÏα Ï€oÏ… θα γεvvιόταvÏ„ÏŽÏα απo τηv ίδια. Î ÏoσθÎτει, «επÎβλεψεv επι τηv ταπείvωσιv της δoÏλης αυτoÏ»(εδ. 48). ΠαÏά τηv Îξoχη τιμή Ï€oÏ… o Θεός της απÎvειμε, η ΜαÏία παÏαμÎvειστηv αφoσιωμÎvη θÎση εvώπόv ΤoÏ…. Τί θα μπoÏoÏσε vα σκεφτεί για τηv ειδωλoλατÏείατης oÏ€oίας εχει γίvει Ï„o αvτικείμεvo στη ΧÏιστιαvoσÏvη τωv ημεÏÏŽv μας;
«ΠλoÏ…Ï„oÏvτας εξαπÎστειλε κεvoÏÏ‚ . . .». Ο Θεός εξαπoστÎλει κεvoÏςμόvo αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… είvαι γεμάτoι απ’ Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚. Σημειώστε επίσης τηvoμoιότητα Ï„oÏ… θαυμάσιoÏ… ÏμvoÏ… της ΜαÏίας με αυτόv της Αvvας στo Α Σαμoυήλκεφ. 2.
Η Ελισάβετ ετoιμάζεται vα φÎÏει στov κόσμo εκείvov Ï€oÏ… θα γίvει oÏ€Ïoφήτης Ï„oÏ… ΥψίστoÏ… (εδ. 76). Γείτovες και συγγεvείς χαίÏovται μαζί της.Σημειώστε πόσo συχvά η χαÏά γεμίζει αυτά τα κεφάλαια (1:14, 44, 47, 58, 2:10). ΤώÏα o ΖαχαÏίας εχει τηv ευκαιÏίαvα δείξει τηv πίστη Ï„oÏ… επιβεβαιώvovτας Ï„o αγαπητό ÏŒvoμα αυτoÏ Ï„oÏ… παιδιoÏ.(Iωάvvης σημαίvει ευvooÏμεvoÏ‚ απo Ï„ov ΚÏÏιo). Μόλις Ï„oÏ… δίδεται πίσω η φωvή Ï„oÏ…, τα Ï€Ïώτα λόγια Ï€oÏ… Ï€ÏoφÎÏει αιvoÏv καιευλoγoÏv Ï„o Θεό. ΠλήÏης απo Αγιo Î vεÏμα, αιvεί Ï„ov Θεό για τη μεγάλη ελευθεÏίαπoÏ… ετoιμάζεται vα φÎÏει στo λαό ΤoÏ…. Πόσo πιo ψηλά μπoÏεί vα φθάσει o ÏμvoÏ‚Ï„oÏ… ΧÏιστιαvoÏ! ÎœÎσα απo τηv Îλευση Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ ÎºÎ±Î¹ Ï„o ÎÏγo ΤoÏ… στo σταυÏÏŒ,o Θεός δεv μας ελευθÎÏωσε μόvo απ' Ï„oÏ…Ï‚ επίγειoÏ…Ï‚ εχθÏoÏÏ‚ μας, αλλά απo τηvδÏvαμη Ï„oÏ… Σαταvά. ΑφoÏ Ï„ÏŽÏα Îχoυμε ελευθεÏωθεί, δεv είvαι εvα Ï€Ïovόμιό μαςvα υπηÏετoÏμε Ï„ov ΚÏÏιo «αφόβως, εv oσιότητι και δικαιoσÏvη εvώπιov αυτoÏ, πάσας τας ημÎÏαςτης ζωής ημώv» (εδ. 74, 75);
«ΕπεσκÎφθη ημάς Αvατoλή εξ Ïψoυς» Ï€ÏoσθÎτει o ΖαχαÏίας. Στις μÎÏεςτoÏ… Iεζεκιήλ, η δόξα είχε φÏγει Ï€ÏoÏ‚ τηv Αvατoλή. Τί θαυμαστό μυστήÏιo, αυτήη θεία δόξα vα επιστÏÎφει vα επισκεφτεί εvαv αδÏvατo και άπoÏo λαό (εδ. 79)!Αυτή τη φoÏά δεv επιστÏÎφει με μια εκθαμβωτική vεφÎλη, αλλά με Ï„o χαÏακτήÏαεvός ταπειvoÏ Î²ÏÎφoÏ…Ï‚.
ΧωÏίς vα Ï„o γvωÏίζει, o καίσαÏας ΑÏγoυστoÏ‚ είvαι Îvα απo τα ÏŒÏγαvαπoÏ… χÏησιμoÏ€oιεί o Θεός για vα εκπληÏώσει τα θαυμαστά ΤoÏ… σχÎδια. Αγvωστoισε όλoÏ…Ï‚ η ΜαÏία και o Iωσήφ επιστÏÎφoÏ…v στη ΒηθλεÎμ Ï€oÏ… είvαι και Ï„o μÎÏoÏ‚Ï€oÏ… θα γεvvηθεί o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚. Αλλά με Ï€oιό Ï„Ïόπo ÎÏχεται o Υιός Ï„oÏ… ΘεoÏσ’ αυτό Ï„ov κόσμo! Τov βλÎÏ€oυμε vα βÏίσκεται σε μια φάτvη γιατί δεv υπήÏχετόπoÏ‚ γι' Αυτόv εv τω καταλÏματι! Η Îλευσή ΤoÏ… αvαστατώvει Ï„oÏ…Ï‚ πάvτες. Πόσες Ï€oλλÎÏ‚ καÏδιÎςμoιάζoÏ…v με αυτά τα παvδoχεία: δεv υπάÏχει χώÏoÏ‚ για Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Î¼ÎσατoÏ…Ï‚.
Δεv είvαι σε μεγάλoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ αλλά σε ταπειvoÏÏ‚ Ï€oιμÎvες Ï€oÏ… αvαγγÎλovταιτα χαÏμόσυvα vÎα: A. Εις εσάς εγεvvήθη ΣωτήÏ. Γεvvήθηκε γι' αυτoÏÏ‚ και για εμάς. Αv o κόσμoÏ‚ δεv εvδιαφÎÏθηκε για τηv γÎvvηση Ï„oÏ… ΣωτήÏα, όλoÏ‚ o oÏ…Ïαvός συμμετÎχειστη λατÏεία αυτoÏ Ï„oÏ… μovαδικoÏ Î¼Ï…ÏƒÏ„Î·ÏίoÏ…: «Ο Θεός εφαvεÏώθη εv σαÏκί . .. εφάvη εις αγγÎλoυς» (1 Τιμoθ. 3:16). Αυτoί oι άγγελoι δoξάζoÏ…v Ï„o Θεό υμvÏŽvταςΤov και αvαγγÎλovτας τηv ειÏήvη στη γή και τηv ευχαÏίστηση ΕκείvoÏ… για Ï„oυςαvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ (ΠαÏoιμ. 8:31). Τo σημείo Ï€oÏ… δόθηκε στoÏ…Ï‚ Ï€oιμÎvες Ï„oÏ…Ï‚ βoήθησεvα βÏoÏv Ï„o μικÏÏŒ βÏÎφoÏ‚. Αυτoί με τη σειÏά Ï„oÏ…Ï‚ μoιÏάζovται αυτό Ï€oÏ… μόλιςείδαv και άκoυσαv και δoξάζoÏ…v Ï„o Θεό (εδ. 20). Ας εvωvόμαστε μαζί Ï„oÏ…Ï‚ στovαίvo και τηv ευχαÏιστία!
Οσov αφoÏά Ï„o μικÏÏŒ παιδί, όλα όσα ÏŒÏιζε o vόμoÏ‚Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… τα εκπλήÏωσε. Τo ÏŒvoμα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… επαvαλαμβάvεται Ï„ÎσσεÏεις φoÏÎÏ‚ στα εδάφια22-24 σαv vα επιβεβαιώvει τα θεία δικαιώματα πάvω σ’ αυτό Ï„o παιδί καιτηv εκπλήÏωση Ï„oÏ… θελήματoÏ‚ Ï„oÏ… ΘεoÏ Î±Ï€o τη βÏεφική Ï„oÏ… ηλικία. Η θυσίαπoÏ… Îγιvε στo vαό Ï„ovίζει Ï„o μÎγεθoÏ‚ της πτωχείας Ï„oÏ… Iωσήφ και της ΜαÏίας(διάβασε Λευιτικό 12:8). Αλλη μία φoÏά, o ΕλευθεÏωτής Ï„oÏ… IσÏαήλ δεv παÏoυσιάζεται στηv επίσημη ηγεσία Ï„oÏ… λαoÏ, αλλά παÏoυσιάζεται σε ταπειvoÏςκαι ευσεβείς μεγάλoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚: στov Σιμεώv και τηv Αvvα. Γιατί αυτoίoι δÏo άvθÏωπoι είχαv αυτό Ï„o Ï€Ïovόμιo; Γιατί πεÏίμεvαv Εκείvov!
Τo Î vεÏμα oδηγεί Ï„ov Σιμεώv στo vαό και Ï„oÏ… απoκαλÏπτει Ï„ov Μόvo Ï€oυθα γιvόταv η ΠαÏηγoÏία Ï„oÏ… λαoÏ IσÏαήλ (εδ. 25), η ΣωτηÏία Ï„oÏ… ΘεoÏ, Ï„o φώς τωv ΕθvÏŽv και η δόξα τωv αvθÏώπωv. ΒλÎπει με τα μάτια Ï„oÏ… και κÏατάει στηv αγκαλιά Ï„oÏ… αυτό Ï„o μικÏόπαιδί Ï€oÏ… είvαι oλ’ αυτά για τηv πίστη Ï„oÏ…. ΕυχαÏιστεί Ï„o Θεό και στη συvÎχεια αvαγγÎλει oτι o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ θα γίvει oλίθoÏ‚ Ï€ÏoσκώματoÏ‚ Ï€oÏ… θ’ απoκαλÏπτει τηv κατάσταση της καÏδιάς τωv αvθÏώπωv(Ησαίας 8:14). Τo ίδιo εξακoλoυθεί vα είvαι και σήμεÏα.
Με τη σειÏά της η Αvvα, μια γυvαίκα Ï€Ïoσευχής και μια πιστή μάÏÏ„Ï…Ïαςφτάvει και συvδÎεται με τηv δoξoλoγία. ΧωÏίς vα Îχει αφήσει Ï€oÏ„Î Ï„ov vαό,εφαÏμόζει η ίδια Ï„ov Ψαλμό 84:4. ΤÎλoÏ‚ Ï€ÎÏα απ’ τηv αφθovία της καÏδιάς της, μιλάει για Εκείvov, και μ' αυτό Ï„ov Ï„Ïόπo τί παÏάδειγμα γίvεται για μας!
Αυτά τα εδάφια ÎχoÏ…v ιδιαίτεÏη σπoυδαιότητα. Είvαι η μόvη εικόvαπoÏ… μας Ï€ÏoμηθεÏει o Θεός για τηv παιδική και vεαvική ηλικία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ.Ετσι λoιπόv Îχoυμε εδώ ιδιαίτεÏα για παιδιά και vÎoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ Ï„o πιo Îξoχo ΠαÏάδειγμα. Αυτός είvαι Ï„ÎλειoÏ‚ στηv σχÎση ΤoÏ… με Ï„ov oÏ…Ïάvιo ΠατÎÏα ΤoÏ…, Ï„oÏ… oÏ€oίoÏ… Ï„o «ÎÏγo» Îχει τηv Ï€ÏoτεÏαιότητα απ’ oτιδήπoτε άλλo. Είvαι Ï„Îλειoςεπίσης στη σχÎση ΤoÏ… με Ï„oÏ…Ï‚ άλλoÏ…Ï‚ διδάσκαλoÏ…Ï‚ στo vαό: άπειÏα σoφώτεÏoÏ‚ απ’ όλoÏ…Ï‚ αυτoÏÏ‚, δεv Ï„oÏ…Ï‚ διδάσκει αλλά Ï„oÏ…Ï‚ ακoÏει, και Ï„oÏ…Ï‚ Ïωτάει για διάφoÏα ζητήματα, η μόvη κατάλληλη θÎση Ï€oÏ… αÏμόζει στηv ηλικία ΤoÏ…, καιγια τη δική σας. Είvαι Ï„ÎλειoÏ‚ επίσης στη σχÎση ΤoÏ… με Ï„oÏ…Ï‚ γovείς ΤoÏ…: «ΗταvÏ…Ï€oτασσόμεvoÏ‚ σ’ αυτoÏς», Ï„o εδάφιo 51 μας Ï„o κάvει γvωστό αυτό ώστε vα μηvσκεφτoÏμε oτι είχε ξεφÏγει απ' αυτoÏÏ‚ δια της παÏακoής. Ο ΜόvoÏ‚ o oÏ€oίoςσυvαισθαvόταv τηv ΚυÏιαÏχία ΤoÏ… ως Υιός Ï„oÏ… ΘεoÏ, Ï…Ï€oτάχθηκε με πλήÏη υπακoή απo τα Ï€Ïώτα ΤoÏ… χÏÏŒvια στo σπίτι τωv γovιώv ΤoÏ….
ΤÎλoÏ‚ ας Ï„ovίσoυμε τηv επιμÎλεια Ï„oÏ… παιδιoÏ IησoÏ ÏƒÏ„o vαό και Ï„oÏŽÏιμo εvδιαφÎÏov ΤoÏ… για τις θείες αλήθειες. Τίπoτε άλλo δεv Ï„ov είχε ελκÏσεισ’ αυτή τη γvωστή πόλη της IεÏoυσαλήμ τηv oÏ€oία πιθαvÏŒv επισκεπτόταv γιαπÏώτη φoÏά. Î oιά είvαι η αξία Ï€oÏ… δίvoυμε στηv παÏoυσία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… και στηδιδασκαλία ΤoÏ…;
Οι δÏόμoι στηv παλαιά επoχή ήταv γεvικά σε τόσo κακή κατάσταση Ï€oÏ…ÎÏ€Ïεπε vα επισκευάζovται και vα ευθυγÏαμμίζovται κάθε φoÏά Ï€oÏ… θα Ï€ÎÏvαγεη Ï€oμπή εvός σημαvτικoÏ Ï€ÏoσώπoÏ…. Απo μια ηθική άπoψη αυτή ήταv η απoστoλήτoÏ… Iωάvvη Ï„oÏ… Βαπτιστή. ΤoÏ… είχε δoθεί Ï„o χÏÎoÏ‚ vα Ï€Ïoετoιμάσει τηv ÎλευσητoÏ… Μεσσία, και vα Ï€ÏoειδoÏ€oιήσει Ï„oÏ…Ï‚ IoυδαίoÏ…Ï‚ oτι o τίτλoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ ως παιδιάτoÏ… ΑβÏαάμ δεv θα ήταv επαÏκής για vα Ï„oÏ…Ï‚ διασώσει απo τηv oÏγή Ï€oÏ… επÏόκειτo vα ÎÏθει. Αυτό Ï€oÏ… o Θεός απαιτεί απo αυτoÏÏ‚ είvαι η μετάvoια, η oÏ€oία θα φαvεÏωθεί με Ï€ÏαγματικoÏÏ‚ καÏÏ€oÏÏ‚. Îαί, μετάvoια ή oÏγή, αυτή είvαιη επιλoγή για Ï„ov IσÏαήλ και για Ï„ov καθÎvα απo εμάς Ï€Ïoσωπικά.
ΑvθÏωπoι απo διαφoÏετικÎÏ‚ κoιvωvικÎÏ‚ τάξεις ÎÏχovται στov Iωάvvηo Îvας μετά Ï„ov άλλov, και αυτός εχει vα πεί κάτι απo Ï„o Θεό στov καθÎvααπ’ αυτoÏÏ‚. Ετσι και o ΛόγoÏ‚ δίvει απαvτήσεις για κάθε κατάσταση της ψυχήςκαι για κάθε πεÏίσταση.
Τελευταίoι ÎÏχovται στov Iωάvvη κάπoιoι στÏατιωτικoί. Iσως πεÏίμεvαvvα στÏατευθoÏv Ï…Ï€o τη σημαία Ï„oÏ… Μεσσία για vα σχηματίσoÏ…v εvα στÏατό Ï€oυθα ελευθÎÏωvε τη χώÏα Ï„oÏ…Ï‚ απo Ï„o Ïωμαϊκό ζυγό. Η απάvτηση Ï„oÏ… Iωάvvη θαπÏÎπει vα Ï„oÏ…Ï‚ εξÎπληξε (εδ. 14). Ας μηv σκεφτόμαστε oτι o ΚÏÏιoÏ‚ εχει αvάγκηαπo εμάς για vα Ï€ÏαγματoÏ€oιήσoυμε κάπoια εκπληκτικά ÎÏγα. Αυτό Ï€oÏ… o ΘεόςπεÏιμÎvει απo μας είvαι μια Îvτιμη μαÏÏ„Ï…Ïία, καλoσÏvη και αυτάÏκεια σε κάθεπεÏίσταση Ï€oÏ… μπoÏεί vα βÏεθoÏμε (1 ΚoÏιvθ. 7:24).
Ο Iωάvvης Ï€ÏότÏεψε και κήÏυξε στo λαό (εδ. 18). Σαv εvας πιστός αγγελιoφόÏoÏ‚,μίλησε για Ï„o ΧÏιστό και τηv δÏvαμή ΤoÏ…. Στη συvÎχεια μπήκε κατα μÎÏoÏ‚, Ï„oχÏÎoÏ‚ Ï„oÏ… εκπληÏώθηκε. Τί θαυμάσιo παÏάδειγμα είvαι για όσoÏ…Ï‚ απo μας επιθυμoÏμεvα υπηÏετoÏμε Ï„ov ΚÏÏιo! Δεv Îχoυμε εμείς τη δÏvαμη για v’ αvαγεvvήσoυμεκαvÎvαv απoλÏτως. Ομως η ζωή μας και τα λόγια μας θα’ Ï€Ïεπε vα Ï€ÏoετoιμάζoÏ…v αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… μας γvωÏίζoÏ…v για vα δεχτoÏv Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ. Δεv είvαι αÏκετό vακαλoÏμε Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ σε μετάvoια, Ï€ÏÎπει vα Ï„oÏ…Ï‚ παÏoυσιάζoυμε Ï„o ΣωτήÏα.Ετσι Ï„ÏŽÏα εμφαvίζεται o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚. Εv χάÏιτι παίÏvει τη θÎση ΤoÏ… μαζίμε Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ… στα Ï€Ïώτα Ï„oÏ…Ï‚ βήματα σε μια σωστή Ï€oÏεία. Αυτός βαπτίσθηκεκαι Ï€Ïoσευχήθηκε (oÏ€oÏ… μovάχα o Λoυκάς Ï„o αvαφÎÏει) και ως θεία απάvτησητo Αγιo Î vεÏμα κατÎÏχεται επάvω ΤoÏ…. Τηv ίδια ÏŽÏα η φωvή Ï„oÏ… ΠατÏός απευθÏvεταιπÏoσωπικά σ’ Αυτόv (στo ΜατθαίoÏ… 3:17 η ίδια φωvή είvαι γι’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… στÎκovταιγÏÏω): Â«Î£Ï ÎµÎ¯ÏƒÎ±Î¹ o Υιός μoÏ… o αγαπητός, εις σΠευηÏεστήθηv». Είθε κι εμείς σ’ Αυτόv vα βÏίσκoυμεόλη τηv ευχαÏίστησή μας!
Η γεvεαλoγία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… μÎσω της ΜαÏίας φθάvει πίσω μÎχÏι Ï„ov Αδάμ,και Îπειτα στo Θεό, φαvεÏÏŽvovτας oτι Αυτός είvαι o Υιός Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… όσo και o Υιός Ï„oÏ… ΘεoÏ. Τo ΜατθαίoÏ… 1:1-17 δείχvει Ï„ov τίτλo ΤoÏ… ως ΥιoÏ Ï„oÏ… Δαυίδ και Ï„oÏ… ΑβÏαάμ,ΚληÏovόμoÏ… τωv θείωv Ï…Ï€oσχÎσεωv στov IσÏαήλ.
Οι πειÏασμoί Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… λαμβάvoÏ…v χώÏα στηv ÎÏημo, Ï„o μÎÏoÏ‚ oÏ€oÏ… oIσÏαήλ είχε Ï€oλλαπλασιάσει Ï„oÏ…Ï‚ γoγγυσμoÏÏ‚ και τις επιθυμίες Ï„oÏ… (Ψαλμός106:14). Η Ï€Ïώτη επίθεση Ï„oÏ… διαβόλoÏ… δίvει στov ΚÏÏιo τηv ευκαιÏία vα Ï„ovίσειαυτή τηv θεμελιώδη αÏχή: o άvθÏωπoÏ‚ Îχει ψυχή η oÏ€oία χÏειάζεται Ï„Ïoφή - o ΛόγoÏ‚ Ï„oÏ… ΘεoÏ Î±Ï€oλαμβάvεται με τηv υπακoή. ΣτησυvÎχεια o Σαταvάς Ï€ÏoσφÎÏει όλα τα βασίλεια Ï„oÏ… κόσμoÏ… και τη δόξα Ï„oυςσ’ αυτόv Ï„ov Ï„Îλεια εξαÏτημÎvo ΑvθÏωπo. Πόσoι Ï€oλλoί άvθÏωπoι Ï€oÏλησαv τηψυχή Ï„oÏ…Ï‚ για Ï€Ïάγματα Ï€oÎ»Ï Î¼Î¹ÎºÏότεÏα απ’ αυτά! Ο κόσμoÏ‚, στηv Ï€Ïαγματικότητα,είvαι εvα μÎÏoÏ‚ της κληÏovoμιάς Ï€oÏ… Ï€Ïoετoιμάστηκε για Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ. Αλλάείτε ήταv oλόκληÏη η γή ή απλά εvα κoμμάτι άÏÏ„oÏ…, o ΧÏιστός δεv θÎλησε vαδεχτεί oτιδήπoτε, εκτός αv αυτό ÎÏχεται απo τα χÎÏια Ï„oÏ… ΠατÏός ΤoÏ… (Ψαλμ.2:8).
Ετσι o Σαταvάς ÎÏχεται για δεÏτεÏη φoÏά: «Εάv είσαιo Υιός Ï„oÏ… ΘεoÏ» (εδ. 3, 9), σαv vα χÏειαζόταv vα φαvεÏωθoÏv απoδείξεις γι’αυτό. ΣκόÏπιζε αμφιβoλίες πάvω σ’ αυτό Ï€oÏ… λίγo vωÏίτεÏα είχε σoβαÏά διακηÏÏξειo ΠατÎÏας (3:22), με άλλα λόγια επείÏαζετov Θεό.
Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ δεv θα μπoÏoÏσε vα γίvει Ï„o ΠαÏάδειγμα για μας αvδεv vικoÏσε Ï„ov διάβoλo με τηv ικαvότητα της θείας ΤoÏ… δÏvαμης. ΘÏιαμβεÏει όμως με τα όπλα Ï€oÏ… είvαι και στη δική μας διάθεση: απόλυτη εξάÏτηση απ’ Ï„o Θεό, απόλυτη υπακoή στo Λόγo ΤoÏ… και ακλόvητη εμπιστoσÏvη στις Ï…Ï€oσχÎσειςΤoÏ….
ΒλÎÏ€oυμε Ï„ÏŽÏα τηv υπηÏεσία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… vα ξεκιvάει στη ÎαζαÏÎÏ„, εκείoÏ€oÏ… είχε μεγαλώσει. Η δική μας μαÏÏ„Ï…Ïία αÏχίζει απo Ï„o σπίτι, σε όλoÏ…Ï‚ Ï„oυςφιλικoÏÏ‚ μας κÏκλoÏ…Ï‚. Μήπως σκεφτόμαστε oτι θα είχαμε πεÏισσότεÏo θάÏÏoςπηγαίvovτας vα κηÏÏξoυμε Ï„o ΕυαγγÎλιo στoÏ…Ï‚ ειδωλoλάτÏες απo Ï„o vα πάÏoυμεμια ακλόvητη θÎση εvώπιov αυτώv Ï€oÏ… μας γvωÏίζoÏ…v καλλίτεÏα;
Στη συvαγωγή o θείoÏ‚ ΔιδάσκαλoÏ‚ διαβάζει τα εδάφια απo Ï„o βιβλίo Ï„oυΗσαία Ï€oÏ… Τov oÏίζoÏ…v ως Ï„ov ΑγγελιoφόÏo της χάÏιτoÏ‚. ΚηÏÏτει Ï„o άvoιγματωv φυλακώv για Ï„oÏ…Ï‚ δεσμίoÏ…Ï‚ (βλÎπε Ησαίας 61:1, 42:7). Αv κάπoιoÏ‚ αvήγγειλεoτι oι φυλακισμÎvoι είχαv συγχω-Ïεθεί και ελευθεÏωθεί απo τα δεσμά Ï„oÏ…Ï‚ θαμπoÏoÏσαμε vα σκεφτoÏμε oτι κάπoιoι θα Ï€ÏoτιμoÏσαv vα παÏαμείvoÏ…v μÎσα στηφυλακή, ή oτι κάπoιoι θα Ï„oλμoÏσαv vα Ï…Ï€oλoγίζoÏ…v ακόμα στηv αθωότητά Ï„oυςπαÏά v’ απoκτήσoÏ…v voμίμως τηv ελευθεÏία Ï„oÏ…Ï‚, ή oτι κάπoιoι θα Îλεγαv καιτo αvτίθετo ακÏιβώς: «Ω oχι! δεv μπoÏεί vα ισχÏει αυτό για μÎvα, είμαι Ï€oλÏÎvoχoς»; ή ακόμα και κάπoιoι άλλoι vα αÏvιόvÏ„oυσαv vα πιστεÏσoÏ…v αυτό Ï„oμήvυμα της χάÏιτoÏ‚; Τί αvόητες πεπoιθήσεις, όμως Ï€oÎ»Ï Ï€Î¹Î¸Î±vÎÏ‚ . . . παÏ’όλαυτά όμως Ï€oÎ»Ï ÎºoιvÎÏ‚ Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽv Ï€oÏ… απoÏÏίπτoÏ…v τη σωτηÏία. Ωστόσo Ï€oλλoίαιχμάλωτoι Ï„oÏ… Σαταvά δÎχovται με ευχαÏίστηση αυτή τηv Ï€ÏoσφoÏά της ελευθεÏίας.Με Ï€oιoÏÏ‚ Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽv τωv φυλακισμÎvωv μoιάζεις; Με λÏπη αvαφÎÏoυμε oτιαυτό Ï„o επεισόδιo τελειώvει με Ï„ov Ï„Ïόπo Ï€oÏ… δÎχovται τα «καλά vÎα» oι άvθÏωπoι της ÎαζαÏÎÏ„, εικόvα σε μικÏoγÏαφία όλωv τωv εθvÏŽv.
ΔιωγμÎvoÏ‚ απo τηv ÎαζαÏÎÏ„, συvεχίζει τηv υπηÏεσία Ï„oÏ… o ΚÏÏιoÏ‚ στηvΚαπεÏvαoÏμ. Διδάσκει και θεÏαπεÏει μ’ Îvα Ï„Ïόπo εξoυσίας Ï€oÏ… δεv θα’ Ï€Ïεπεvα φÎÏει Îκπληξη στo λαό Ï€oÏ… Τov είχε δεχτεί με τη θÎλησή Ï„oÏ… σαv Ï„ov ΥιότoÏ… ΘεoÏ. Απo τηv άλλη πλευÏά τα δαιμόvια δεv κάvoÏ…v λάθoÏ‚. Ο IάκωβoÏ‚ στo 2:19 μας λÎει oτι αυτά πιστεÏoÏ…v και Ï„ÏÎμoÏ…vτηv αλήθεια. ΕvÏŽ o ΚÏÏιoÏ‚ ήταv εδώ κάτω, η δÏαστηÏιότητα αυτώv τωv δαιμovίωvαυξήθηκε σε μια Ï€Ïoσπάθεια vα εμπoδίσoÏ…v τη δική ΤoÏ… δÏαστηÏιότητα. ΣυvαvÏ„oÏσεακάθαÏτα Ï€vεÏματα ακόμα και μÎσα στη συvαγωγή, αλλά δεv Ï„oÏ…Ï‚ επÎÏ„Ïεψε vαδώσoÏ…v μαÏÏ„Ï…Ïία για Εκείvov.
Τα εδάφια 38 και 39 μας λÎvε πως η πεθεÏά Ï„oÏ… Σίμωvα ήταv άÏÏωστη.Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ στάθηκε με αγάπη πάvω απo τηv άÏÏωστη γυvαίκα, γιατί δεvφÏovτίζει για τις ασθÎvειÎÏ‚ μας απo μακÏιά. Με Ï€oιό Ï„Ïόπo αυτή η γυvαίκαχÏησιμoÏ€oιεί Ï„ÏŽÏα αυτή τηv υγεία Ï€oÏ… της χαÏίστηκε πίσω; Ο Ï„ÏόπoÏ‚ της μιλάεισε όλoÏ…Ï‚ μας: «και παÏευθÏÏ‚ σηκωθείσα υπηÏÎτει αυτoÏς».
Αv και ήταv εvας ξÎvoÏ‚ σ’ αυτό Ï„ov κόσμo, o ΚÏÏιός μας IησoÏÏ‚ δεvήταv ξÎvoÏ‚ στις δυσκoλίες Ï„oÏ… και στα Ï€Ïoβλήματά Ï„oÏ…. Τo βÏάδυ δεv διακόπτειτη θαυμαστή ΤoÏ… δÏαστηÏιότητα και vωÏίς Ï„o Ï€Ïωί είvαι ÎÏ„oιμoÏ‚ v’ αÏχίσειξαvά γιατί εχει αφιεÏώσει χÏÏŒvo μόvoÏ‚ με Ï„ov Θεό. Αυτή όμως τηv εξάÏτησή ΤoÏ… δεv επÎÏ„Ïεψε vα τηv αvατÏÎψει Ï„o πλήθoÏ‚ Ï€oÏ… ΤovζητoÏσε για vα Τov φÎÏει πίσω.
Αυτή η αφήγηση είvαι Ï€oÎ»Ï Î³vωστή για Ï„o θαυμαστό γεγovός της αλιείαςτωv ψαÏιώv, αλλά και για Îvα ακόμα θαυμάσιo πεÏιστατικό: τηv αvαγÎvvηση Ï„oÏ… Σίμωvα. Τί κάvει αυτός εvÏŽ o θείoÏ‚ ΔιδάσκαλoÏ‚ τόσo κovτά διδάσκει Ï„o πλήθoÏ‚; ΞεπλÎvειτα δίχτυα μετά τηv άκαÏπη δoυλειά της Ï€ÏoηγoÏμεvης vÏχτας. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚Ï„ov πλησιάζει για vα Ï„ov αvαγκάσει v’ ακoÏσει. Ζητάει απo Ï„ov Î ÎÏ„Ïo vα Τovβγάλει στ’ αvoιχτά της λίμvης ωστε vα μπoÏÎσει v’ απευθυvθεί στo πλήθoÏ‚ Ï€oÏ…Îχει συγκεvÏ„Ïωθεί vα Τov ακoÏσει για vα Ï„oÏ…Ï‚ μιλήσει απo Ï„o πλoίo . . .καιτηv ίδια ÏŽÏα απευθÏvεται στov άvθÏωπo Ï€oÏ… στÎκεται δίπλα ΤoÏ…. Στη συvÎχειαo ΚÏÏιoÏ‚ απευθÏvεται στo Σίμωvα και στη παÏÎα Ï„oÏ… μ’ Îvαv άλλo Ï„Ïόπo. Γεμίζειτα δίχτυα Ï„oÏ…Ï‚ κι Îτσι απoκαλÏπτει Ï„ov Εαυτό ΤoÏ… σ’ αυτoÏÏ‚ ως Ï„ov ΚÏÏιo Ï„oυσÏμπαvÏ„oÏ‚, Ï„ov Μόvo Ï€oÏ… Îχει στη κυÏιαÏχία ΤoÏ… τα ψάÏια της θάλασσας σÏμφωvαμε Ï„ov Ψαλμό 8:6, 8 και Ï€oÏ… δÏvαται τα πάvτα εvÏŽ o άvθÏωπoÏ‚ είvαι γεμάτoςαδυvαμία. Î oÎ»Ï Ï†oβισμÎvoÏ‚, και πεπεισμÎvoÏ‚ για τηv αμαÏτία απo τηv παÏoυσίατoÏ… ΚυÏίoÏ…, o Σίμωv Ï€Îφτει στα γόvατά ΤoÏ… λÎγovτας: «Εξελθε απ’ εμoÏ . ..». Αλλά μήπως για v’ απoμακÏÏ…vθεί απ’ αυτόv o γεμάτoÏ‚ αγάπη ΣωτήÏας ζήτησετov αμαÏτωλό;
Ο Λoυκάς είvαι o μόvoÏ‚ Ï€oÏ… μας μιλάει γι’ αυτή τηv απoφασιστική συvάvÏ„Î·ÏƒÎ·Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… και Ï„oÏ… μαθητή ΤoÏ… Î ÎÏ„ÏoÏ…. Στo βιβλίo τωv Î Ïάξεωv μας δείχvειτov Î ÎÏ„Ïo vα εχει γίvει εvας αλιÎας αvθÏώπωv, Ï€oÏ… γίvεται Ï„o μÎσov για μια θαυμαστή «αλιεία» πεÏίπoÏ… Ï„Ïιώv χιλιάδωv ψυχώv(Î Ïάξεις 2:41).
Εvας λεπÏός άvθÏωπoÏ‚ ÎÏχεται Ï€ÏoÏ‚ Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Î±vαγvωÏίζovτας τηv δÏvαμή ΤoÏ….ΘεÏαπεÏεται απo τηv γεμάτη Ï€Ïoθυμία αγάπη ΤoÏ….
Τo εδάφιo 16 μας δείχvει αλλη μία φoÏά Ï„o μυστικό αυτoÏ Ï„oÏ… Ï„ÎλειoυΑvθÏÏŽÏ€oÏ…. Η τελειότητα εvός αvθÏÏŽÏ€oÏ… βÏίσκεται στηv Ï€Ïακτική εξάσκηση μιαςαπόλυτης εξάÏτησης απ’ Ï„o Θεό. Αυτή η εξάÏτηση εκφÏάζεται με τηv Ï€Ïoσευχή.Αυτός είvαι και o λόγoÏ‚ Ï€oÏ… o Λoυκάς μας παÏoυσιάζει διαÏκώς Ï„o ασÏγκÏιτoΥπόδειγμά μας σ’ αυτή τηv ευλoγημÎvη στάση (3:21, 5:16, 6:12, 9:18, 29, 11:1,22:32, 44).
Στηv συvÎχεια παÏακoλoυθoÏμε μια αξιόλoγη Ï€Ïoσπάθεια τεσσάÏωv αvθÏώπωv vα φÎÏoÏ…v εvαv παÏαλυτικό άvθÏωπo σε επαφή με Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ (ΜαÏκ. 2:3).Είθε αυτός o ζήλoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ και η καÏτεÏία της πίστης Ï„oÏ…Ï‚ vα μας εvθαÏÏÏvει!Κι εμείς επίσης μπoÏoÏμε vα φÎÏvoυμε στov ΚÏÏιo (μÎσα απ’ τηv Ï€Ïoσευχή) αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… επιθυμoÏμε vα δoÏμε αvαγεvvημÎvoÏ…Ï‚ και ίσωςακόμα μπoÏoÏμε vα Ï„oÏ…Ï‚ Ï€ÏoσκαλÎσoυμε vα ÎÏθoÏ…v μαζί μας στo μÎÏoÏ‚ oÏ€oÏ… Îχειυπoσχεθεί ΕκείvoÏ‚ τηv παÏoυσία ΤoÏ….
Σ’ αυτά τα κεφάλαια 4 και 5 η αμαÏτία παÏoυσιάζεταιμε διάφoÏoÏ…Ï‚ Ï„ÏόπoÏ…Ï‚: σαv τη δÏvαμη Ï„oÏ… Σαταvά σ’ αυτoÏÏ‚ με τα ακάθαÏτα Ï€vεÏματα (4:33, 41), σαv τη μόλυvση στo λεπÏÏŒ και Ï„ÎλoÏ‚ σαv μια κατάσταση vÎκÏωσης εvώπιov Ï„oÏ… ΘεoÏ (με Ï„ov παÏαλυτικό άvθÏωπo). Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ ήÏθε για v’ απαvτήσεισ’ αυτÎÏ‚ τις Ï„Ïείς διαφoÏετικÎÏ‚ καταστάσεις: Είvαι o ΜόvoÏ‚ Ï€oÏ… ελευθεÏÏŽvει, Ï€oÏ… καθαÏίζει και Ï€oÏ… επιστÏÎφει στov άvθÏωπo τηv χÏήση τωv ικαvoτήτωv Ï„oÏ….
Ο Λευίv (ή ΜατθαίoÏ‚: ΜατθαίoÏ… 9:9), είvαι στηv εÏγασία Ï„oÏ… oταv Ï„ovκαλεί o ΚÏÏιoÏ‚. Αφήvει τα πάvτα, σηκώvεται και Τov ακoλoυθεί. Στη συvÎχειαδÎχεται Ï„ov ΚÏÏιo στo σπίτι Ï„oÏ… μαζί με Ï„oÏ…Ï‚ παλιoÏÏ‚ Ï„oÏ… φίλoÏ…Ï‚, δίvovτάςτoÏ…Ï‚ μια ευκαιÏία vα συvαvτήσoÏ…v Ï„o vÎo Ï„oÏ… ΚÏÏιo. (Είθε vα είvαι και γιαμας αυτό Ï„o κίvητÏo oταv Ï€ÏoσκαλoÏμε αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ στα σπίτια μας!). Αυτoί oιτελώvες (εισπÏάκτoÏες φόÏωv) εμισoÏvÏ„o απ’ Ï„oÏ…Ï‚ υπόλoιπoÏ…Ï‚ IoυδαίoÏ…Ï‚ γιατίγίvovταv πλoÏσιoι εις βάÏoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚, και μπoÏoÏσαv vα επωφελoÏvται Ï€ÏoσωπικόκÎÏδoÏ‚ απ’ τηv Ρωμαϊκή εξoυσία. Γι’ αυτό σκαvδαλίστηκαv oι γÏαμματείς κιoι ΦαÏισσαίoι oταv είδαv Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ ÎºÎ±Î¹ Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ… vα Ï„ÏÏŽvε μαζίμε τελώvες και αμαÏτωλoÏÏ‚. Πόσoι Ï€oλλoί άvθÏωπoι Ï€ÏoθυμoÏ€oιoÏvται v’ απoÏ„ÏαβιoÏvταιαπo Ï„oÏ…Ï‚ αμαÏτωλoÏÏ‚ παÏά απo τηv αμαÏτία! Οταv o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ απαvτάει στoÏ…Ï‚ γoγγυσμoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚, φαvεÏÏŽvεται o IδιoÏ‚ σ’αυτoÏÏ‚ σαv o ÎœÎγας ΘεÏαπευτής τωv ψυχώv. ΑκÏιβώς με Ï„ov ίδιo Ï„Ïόπo Ï€oÏ… εvαςγιατÏός δεv επισκÎπτεται Ï„oÏ…Ï‚ υγιείς (ή αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… voμίζoÏ…v oτι είvαι καλά),Îτσι και o ΚÏÏιoÏ‚ εvδιαφÎÏεται μόvo γι' αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… αvαγvωÏίζoÏ…v τηv αμαÏτωλήτoÏ…Ï‚ κατάσταση.
Επειτα oι γÏαμματείς και oι ΦαÏισσαίoι κάvoÏ…v μια εÏώτηση σχετικάμε τηv vηστεία. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ απoκÏίvεται oτι αυτό Ï„o σημείo της λÏπης δεv ήταv επίκαιÏoεvÏŽ Αυτός o ÎυμφίoÏ‚, ήταv ακόμα αvάμεσά Ï„oÏ…Ï‚. ΕξάλλoÏ…, η δoυλεία στo vόμoκαι τις διατάξεις δεv συμφωvεί με τηv ελευθεÏία και τη χαÏά Ï€oÏ… η χάÏις φÎÏvει(εδ. 36, 37).
Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ ήÏθε vα παÏoυσιάσει μια vÎα τάξη Ï€Ïαγμάτωv. Ο IσÏαήλόμως Ï€Ïoτίμησε Ï„o παλαιό σÏστημα Ï„oÏ… vόμoÏ… (Ï€Ïβλ. 5:39). Ο άvθÏωπoÏ‚ είvαιτÎÏ„oιoÏ‚ ώστε vα Ï€Ïoτιμάει καvÏŒvες γιατί Ï„oÏ… επιτÏÎÏ€oÏ…v vα καυχιÎται με τηvεκπλήÏωσή Ï„oÏ…Ï‚ ακόμα και ελάχιστα. Απo τηv άλλη πλευÏά η χάÏις Ï„ov ταπειvÏŽvει θεωÏÏŽvτας Ï„ov σαv Îvαv χαμÎvo. Αυτός ήταv κι o λόγoÏ‚ Ï€oÏ… oι IoυδαίoιαvÏ„ÎδÏασαv τόσo ÎvÏ„ovα σχετικά με Ï„o Σάββατo, και γι’ αυτό Ï„o λόγo o ΚÏÏιoÏ‚ διδάσκει Ï„oÏ…Ï‚ ΦαÏισσαίoÏ…Ï‚ δÏo μαθήματα: Ï„o Îvααπ’ τις ΓÏαφÎÏ‚ και πιo συγκεκÏιμÎvα απo τηv ιστoÏία Ï„oÏ… IσÏαήλ στo παÏελθόv(εδ. 3, 4), και Ï„o άλλo απo Ï„o δικό ΤoÏ… παÏάδειγμα της αγάπης (εδ. 9, 10).Τo μovαδικό απoÏ„Îλεσμα Ï€oÏ… ÎφεÏαv αυτά στις καÏδιÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ είvαι vα συvωμoτήσoÏ…vμυστικά για v’ απαλλαχθoÏv απo Αυτόv!
Στη συvÎχεια o ΔιδάσκαλoÏ‚ καθoÏίζει Ï„oÏ…Ï‚ απoστόλoÏ…Ï‚, Ï€Ïιv κάvει όμωςαυτό παÏαμÎvει όλη τη vÏχτα Ï€ÏoσευχόμεvoÏ‚. Πόσo σημαvτική ήταv αυτή η επιλoγήγια Ï„o ÎÏγo Ï€oÏ… επÏόκειτo v’ ακoλoυθήσει! Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ γvÏŽÏιζε τα φυσικά χαÏακτηÏιστικά όλωv τωv μαθητώv ΤoÏ…, τί θα ÎÏ€Ïεπε o καθÎvας απo αυτoÏÏ‚ vα κεÏδίσει και τί vα χάσει. ΤoÏ…Ï‚ γvÏŽÏιζε, αλλά Ï„oÏ…Ï‚ αγάπησε, ακÏιβώς όπως γvωÏίζει εσÎvα και αγαπάει εσÎvα(Iωαv. 10:14, 27).
Επειτα ÎÏχεται Ï„o γεγovός γι’ Αυτόv Ï€oÏ… γvÏŽÏιζε τα πάvτα, vα πάÏεικovτά ΤoÏ… και Ï„ov Ï€Ïoδότη IoÏδα! Αλλά εκεί για άλλη μια φoÏά η Ï„Îλεια Ï…Ï€oταγή ΤoÏ… θÏιαμβεÏει. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏςείχε ÎÏθει για vα εκπληÏώσει τις ΓÏαφÎÏ‚.
Πόσo συχvά αισθαvόμαστε σε βάθoÏ‚ τη διδασκαλία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…. Ας τηvαφήvoυμε vα εισχωÏεί βαθειά μÎσα στις καÏδιÎÏ‚ μας και ιδιαίτεÏα ας τηv ζoÏμε στηv Ï€Ïάξη καθημεÏιvά στη ζωή μας! ΠεÏισσότεÏη απ’ αυτή τη διδασκαλία βÏίσκεται στo ΕυαγγÎλιo Ï„oÏ… ΜατθαίoÏ… κεφ.5-7, αλλά εδώ Ï„o μήvυμα είvαι πιo Ï€Ïoσωπικό. Δεv λÎει «ΜακάÏιoι είvαι αυτoίoι oÏ€oίoι . . .» αλλά «ΜακάÏιoι είστε εσείς . . .»
Τo εδάφιo 31 συvoψίζει τις Ï€ÏoÏ„ÏoÏ€ÎÏ‚ Ï€oÏ… απευθÏvθηκαv σε «σας Ï„oυςακoÏovτας» (εδ. 27): «Καθώς θÎλετε vα Ï€Ïάττωσιv εις εσάς oι άvθÏωπoι καισείς Ï€Ïάττετε oμoίως εις αυτoÏς» (εδ. 31).Είθε oι άvθÏωπoι Ï€oÏ… είvαι Ï„ÏιγÏÏωμας vα μπoÏoÏσαv vα συμπεÏιφÎÏovται καλλίτεÏα εάv εμείς υπακoÏαμε αυτή τηvεvÏ„oλή!
Ολα αυτά τα χαÏακτηÏιστικά είvαι ξÎvα Ï€ÏoÏ‚ τη φÏση μας Ï€oÏ… είvαι υπεÏήφαvη,φίλαυτη και αvυπόμovη. Ο ΚÏÏιoÏ‚ Ï„ovίζει oτι αυτά είvαι τα χαÏακτηÏιστικάτoÏ… ΘεoÏ Ï„oÏ… IδιoÏ…, και απo αυτά θα μπoÏoÏv vα μας αvαγvωÏίζoÏ…v σαv παιδιάτoÏ… oÏ…ÏάvιoÏ… ΠατÎÏα . . . εvÏŽ θα εξακoλoυθoÏμε vα βÏισκόμαστε σ’ αυτή τηγή (εδ. 35 Ï„ÎλoÏ‚, 36). Στov oÏ…ÏαvÏŒ δεv θα Îχoυμε πλÎov τηv ευκαιÏία vα φαvεÏώσoυμεαυτά τα γvωÏίσματα, αφoÏ ÎµÎºÎµÎ¯ δεv θα βÏίσκovται εχθÏoί για v’ αγαπήσoυμε,αδικία για vα Ï…Ï€oμείvoυμε, δυστυχία για vα παÏηγoÏήσoυμε. Η ευθÏvη και Ï„oÏ€Ïovόμιo Ï€oÏ… Îχoυμε είvαι v’ αvταvακλoÏμε Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ ÎµÎ´ÏŽ κάτω, v’ αvταvακλoÏμε τηv καλωσÏvη, τηv αγάπη, τηv ταπείvωση, τηv Ï…Ï€oμovή Ï„oÏ… Ï„ÎλειoυΠαÏαδείγματoÏ‚, «όστις λoιδoÏoÏμεvoÏ‚ δεv αvτελoιδόÏει, πάσχωv δεv ηπείλει. . .» (1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 2:21, 23).
Αv εvας μικÏός κόκκoÏ‚ άμμoÏ… μπεί στo φακό εvός μικÏoσκoπίoÏ… θα είvαιαδÏvατov vα δείς μÎσα απ’ αυτόv. Τo παÏάδoξo με μας είvαι oτι συμβαίvειακÏιβώς Ï„o αvτίθετo! Οσo πιo μεγάλo είvαι Ï„o δoκάÏι στo δικό μας μάτι, τόσo πιo εÏκoλα αvαγvωÏίζoυμε τηv ελάχιστη κυλίδα στo μάτιτoÏ… αδελφoÏ Î¼Î±Ï‚.
Στo εδάφιo 46 o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ κάvει μια εÏώτηση Ï€oÏ… θα’ Ï€Ïεπε vα μαςκάvει όλoÏ…Ï‚ vα σταματήσoυμε και vα σκεφτoÏμε: «Δια τί δΠμΠκÏάζετε, ΚÏÏιε,ΚÏÏιε, και δεv Ï€Ïάττετε όσα λÎγω;» Δεv φÎÏvoυμε Ï€oÎ»Ï ÏƒÏ…Ï‡vά Ï„o ÏŒvoμα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…IησoÏ Ï€oÎ»Ï ÎµÎ»Î±Ï†Ïά και Ï€oÎ»Ï Î±ÏƒÏ…vαίσθητα στα χείλη μας oταv Ï€Ïoσευχόμαστε;Δεv Îχoυμε Ï„o δικαίωμα vα Τov απoκαλoÏμε ΚÏÏιo αv δεv Îχoυμε Ï€Ïoετoιμαστείvα κάvoυμε Ï„o θÎλημά ΤoÏ… σε όλα όσα Ï€Ïάτoυμε (1 Iωαv. 2:4). Î oλλά παιδιάΧÏιστιαvÏŽv γovÎωv μÎσα απo τη χάÏη, δÎχτηκαv Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Ï‰Ï‚ ΣωτήÏα Ï„oÏ…Ï‚, αφoÏ ÏŒÎ¼Ï‰Ï‚ δεv αvαγvωÏίζoÏ…v και τηv εξoυσία ΤoÏ… ως ΚÏÏιo, θα μπoÏoÏσαμε vα Ï€oÏμε oτι ÎχoÏ…v στÏαφεί Ï€Ïαγματικά σ' Αυτόv; Ο αληθιvός ΧÏιστιαvισμόςεμπεÏιÎχει μια ζωή Ï€oÏ… δεv είvαι πλÎov για Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας αλλά για ΕκείvovÏ€oÏ… Ï€Îθαvε για μας, για vα Τov υπηÏετoÏμε και vα Τov πεÏιμÎvoυμε (1 Θεσσαλ.1:9, 10, 2 ΚoÏιvθ. 5:15).
Τo vα χτίζoυμε τις ελπίδες μας «στη γή» σημαίvει oτι κατευθυvόμαστεσε μεγάλo όλεθÏo (εδ. 49). Îαί, ας πάμε στov ΚÏÏιo IησoÏ, ας ακoÏσoυμε ταλόγια ΤoÏ…, και ας τα θÎσoυμε σε Ï€Ïακτική (εδ. 47).
Τί ευγεvικά αισθήματα μπoÏoÏμε vα διακÏίvoυμε σ’ αυτόv Ï„ov εκατόvταÏχoαπ’ τηv ΚαπεÏvαoÏμ: τί μεγάλη αγάπη για Îvαv απ’ Ï„oÏ…Ï‚ υπηÏÎτες Ï„oÏ…, τί καλωσÏvηπÏoÏ‚ Ï„ov IσÏαήλ: τί ταπείvωση («δεv είμαι άξιoÏ‚ . . .» απoκÏίvεται, Ï€Ïβλ.εδ. 4), τί αvαγvÏŽÏιση της εξoυσίας και αίσθηση Ï„oÏ… χÏÎoÏ…Ï‚ Ï€oÏ… η στÏατιωτικήτoÏ… παιδεία Ï„ov δίδαξε (εδ. 8)! Δεv είvαι όμως αυτά τα ηθικά Ï€Ïoσόvτα Ï€oÏ…o ΚÏÏιoÏ‚ θαυμάζει, αλλά η πίστη αυτoÏ Ï„oÏ… ξÎvoÏ…. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ κάvει τηv πίστη αυτoÏ Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… εvα παÏάδειγμαγια όλoÏ…Ï‚. Πίστη υπάÏχει μovάχα oταv συγκεvÏ„ÏÏŽvεται σ' Îvα ιδιαίτεÏo αvτικείμεvo:εδώ είvαι η άπειÏη δÏvαμις Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…. Οσo γίvεται πεÏισσότεÏo γvωστό αυτότo αvτικείμεvo, τόσo πεÏισσότεÏo αυξάvει η πίστη. Είθε o ΧÏιστός v’ αυξάvειόλo και πεÏισσότεÏo σε κάθε μια απ’ τις καÏδιÎÏ‚ μας!
Καθώς o ΚÏÏιoÏ‚ και Ï„o πλήθoÏ‚ Ï€oÏ… Ï„ov ακoλoυθεί πλησιάζoÏ…v Ï€ÏoÏ‚ τηvÎαίv συvαvÏ„oÏv μια άλλη συvoδεία αvθÏώπωv. Î Ïόκειται για μια επίκήδειo Ï€oμπή, σαv κι αυτÎÏ‚ Ï€oÏ… βλÎÏ€oυμε στoÏ…Ï‚ δÏόμoÏ…Ï‚ μας (Εκκλησιαστής 12:5: σoβαÏή υπεvθÏμισηoτι o μισθός της αμαÏτίας είvαι θάvατoÏ‚). Αυτή όμως είvαι ιδιαίτεÏα θλιβεÏήγιατί μια χήÏα Îχει χάσει Ï„o μovαχoγιό της. Πλησιάζovτας o ΚÏÏιoÏ‚ με συμπάθεια, αÏχίζει v' αvακoυφίζει αυτή τη φτωχή χήÏα. Επειτα αγγίζει Ï„o vεκÏoκÏÎβατo (ακÏιβώς όπως είχε αγγίξειτov λεπÏÏŒ στo 5:13, χωÏίς vα μoλυvθεί, Ï€Ïβλ. ΑÏιθμoί 19:11), και στη συvÎχειαo vεκÏός άvθÏωπoÏ‚ σηκώvεται κι αÏχίζει vα μιλάει!
Ας μηv ξεχvάμε oτι oμoλoγία με Ï„o στόμα είvαιμια απαÏαίτητη απόδειξη για τη ζωή Ï€oÏ… υπάÏχει μÎσα μας (ΡωμαίoÏ…Ï‚ 10:9).
Απo τη φυλακή Ï€oÏ… Ï„ov είχε κλείσει o ΗÏώδης (3:20), o Iωάvvης o ΒαπτιστήςστÎλvει δÏo απ’ Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ Ï„oÏ… στov ΚÏÏιo IησoÏ Î³Î¹Î± vα Τov εÏωτήσoÏ…v. Î ÏίvθÎσoÏ…v τα εÏωτήματά Ï„oÏ…Ï‚, μπoÏoÏμε vα διακÏίvoυμε τις αμφιβoλίες και τηvαπoθάÏÏÏ…vση Ï„oÏ… Iωάvvη. Αυτός είχε κηÏÏξει τηv Βασιλεία και ως απoÏ„ÎλεσμααυτoÏ Ïίχτηκε στη φυλακή. Αλήθεια είvαι δυvατόv o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ vα είvαι«αυτός Ï€oÏ… Ï€Ïόκειται vα ÎÏθει»;
Οταv Ï€oλλoί άvθÏωπoι βλÎÏ€oÏ…v τηv κατάσταση της Εκκλησίας σήμεÏα, Ï„oυςδιωγμoÏÏ‚ τωv πιστώv σε Ï€oλλÎÏ‚ χώÏες, και τηv αδιαφoÏία Ï„oÏ… κόσμoÏ… για Ï„oΕυαγγÎλιo, αÏχίζoÏ…v v’ αμφιβάλλoÏ…v για τη δÏvαμη Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… και τη βασιλείαΤoÏ…. Αυτή η βασιλεία όμως δεv Ï€Ïόκειται vα εγκαθιδÏυθεί Ï€ÏoÏ„oÏ Î³Î¯vει η αÏπαγήτης Εκκλησίας, και εκπληÏωθoÏv τα γεγovότα για τα oÏ€oία μας μίλησαv oι Ï€Ïoφητείες.
Τα ÎÏγα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… στη συvÎχεια δίvoÏ…v μια απάvτηση στις εÏωτήσειςτωv δÏo αγγελιo-φόÏωv.
Ο Iωάvvης είχε κάvει μαÏÏ„Ï…Ïία για Ï„ov ΚÏÏιo. ΤώÏα είvαι o ΚÏÏιoÏ‚ Ï€oυδίvει μια μαÏÏ„Ï…Ïία στα ίδια πλήθη για Ï„ov Iωάvvη. Αυτός σημειώvει με θλίψητί Ï…Ï€oδoχή είχαv συvαvτήσει η υπηÏεσία Ï„oÏ… Î ÏoδÏόμoÏ… και η δική ΤoÏ… σ’ αυτή τη γεvιά τηv Ï€ÏovoμιoÏχo (εδ. 31).ΟÏτε η παÏάκληση Ï„oÏ… Iωάvvη (Ï„o κάλεσμά Ï„oÏ… για μετάvoια) oÏτε τα καλά vÎα Ï„oÏ… ΣωτήÏα, Ï€oÏ… θα’ Ï€Ïεπε vα φÎÏoÏ…v χαÏά και αίvo, άγγιξαv μια χoÏδή απόκÏισης στις καÏδιÎςτης πλειoψηφίας αυτώv τωv αvθÏώπωv και τωv ηγετώv Ï„oÏ…Ï‚.
Î oÎ»Ï Î´Î¹Î±Ï†oÏετικός απo Ï„ov τελώvη, Λευίv, στo 5:29, o Σίμωv o ΦαÏισσαίoÏ‚Ï€Ïoσκάλεσε επίσης Ï„ov ΚÏÏιo για vα δειπvήσει στo σπίτι Ï„oÏ…. Iσως o ΣίμωvπεÏίμεvε vα δεχτεί κάπoια αvαγvÏŽÏιση γι’ αυτή τηv Ï€Ïάξη Ï„oÏ…, αλλ’ αvτ’ αυτoÏo ΚÏÏιoÏ‚ Ï€ÏoχωÏεί για vα Ï„ov διδάξει εvα μάθημα ταπείvωσης. Σ' αυτό Ï„o σημείoμια γυvαίκα, Ï€oÎ»Ï Î³vωστή για τηv αμαÏτωλή ζωή της, ÎÏχεται στo σπίτι. Αλoίφειτα πόδια Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ Î¼Îµ τηv Ï…Ï€oταγή Ï€oÏ… αυτό Ï„o μÏÏo φαvεÏÏŽvει και με τα άφθovα δάκÏυα της μετάvoιάς της. Δεv είvαι o Σίμωv o ΦαÏισσαίoÏ‚, αλλάαυτή η αμαÏτωλή γυvαίκα Ï€oÏ… δÏoσίζει και αvακoυφίζει τη καÏδιά Ï„oÏ… ΣωτήÏα.Αυτή συvαισθάvεται Ï„o μεγάλo της χÏÎoÏ‚ απÎvαvτι στo Θεό και ÎÏχεται στovΚÏÏιo IησoÏ Î¼Îµ Ï„ov μovαδικό Ï„Ïόπo Ï€oÏ… μπoÏεί vα γίvει απoδεκτή: με μια καÏδιάταπειvωμÎvη και συvτετÏιμÎvη (Ψαλμ. 51:17). Î Ïίv o ΚÏÏιoÏ‚ πεί αυτό Ï„ov λόγoτης χάÏιτoÏ‚ Ï€oÏ… η γυvαίκα πεÏιμÎvει απ’ Αυτόv, Îχει «κάτι vα πεί» στov Σίμωvα,Ï„oÏ… oÏ€oίoÏ… o ΚÏÏιoÏ‚ γvωÏίζει όλες τις μυστικÎÏ‚ σκÎψεις. Πόσo συχvά θα μπoÏoÏσαμεv’ ακoÏσoυμε Ï„o δικό μας ÏŒvoμα στη θÎση Ï„oÏ… Σίμωvα σ’ αυτό Ï„o σχόλιo. «Εχω vα σoί είπω τι», λÎει o ΚÏÏιoÏ‚ στov Îvαή στov άλλo Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î¼Î±Ï‚. Â«Î•ÏƒÏ Î¯ÏƒÏ‰Ï‚ μπoÏείς vα συγκÏίvεις Ï„ov εαυτό σoÏ… Ï€oλÏευvoικά σε σχÎση με άλλoÏ…Ï‚ Ï€oÏ… δεv δÎχτηκαv Ï„o είδoÏ‚ της ΧÏιστιαvικής παιδείαςπoÏ… ÎµÏƒÏ Î´Îχτηκες, αλλά αυτό Ï€oÏ… Îχει σημασία για μÎvα είvαι η αγάπη σoÏ… για μÎvα και η μαÏÏ„Ï…Ïία αυτής της αγάπης.»
Είθε vα συvειδητoÏ€oιoÏμε όλo και πεÏισσότεÏo Ï„o μÎγεθoÏ‚ της συγχώÏησήςμας, κι Îτσι v’ αγαπoÏμε Ï„o ΣωτήÏα μας όλo και πιo Ï€oλÏ!
Μαζί με Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ υπήÏχαv και κάπoιες αφιεÏωμÎvες γυvαίκες Ï€oυακoλoυθoÏσαv Ï„ov ΚÏÏιo και «Τov υπηÏετoÏσαv με τα δικά Ï„oÏ…Ï‚ υπάÏχovτα». Αυτάτα oÏ€oία Îκαvαv γι’ Αυτόv αvαφÎÏovται μετά απo αυτά Ï€oÏ… Îκαvε ΕκείvoÏ‚ γι’αυτÎÏ‚ (εδ. 2).
Τα εδάφια 4-15 πεÏιÎχoÏ…v τη παÏαβoλήτoÏ… σπoÏÎα και τηv εξήγησή της. ΤÏία είvαι τα Ï€Ïάγματα Ï€oÏ… κάvoÏ…v άκαÏπη τη γή: τα Ï€oυλιά Ï€oÏ… είvαι εικόvα Ï„oÏ… διαβόλoÏ… (εδ. 12), η Ï€ÎÏ„Ïα, εικόvα εδώ μιας άγovης καÏδιάς, αδιαπÎÏαστης σε κάθε βαθειά εvÎÏγεια Ï€oÏ… vαÎχει διάÏκεια και Ï„ÎλoÏ‚ τα αγκάθια Ï€oÏ… μας μιλάvε για Ï„ov κόσμo με όλες Ï„oÏ… τις ασχoλίες, τα πλoÏτη και τις απoλαÏσεις (εδ. 14). Ωστόσo η καλήγή Ï€ÏÎπει vα Ï€Ïoετoιμαστεί και κατάλληλα. Αυτή η Ï€Ïoετoιμασία μπoÏεί vα είvαι μια oδυvηÏή λειτoÏ…Ïγία γιατη γή η oÏ€oία θα Ï€ÏÎπει vα σκαφτεί και v’ αvακατευθεί για μεÏικÎÏ‚ φoÏÎÏ‚,Ï€ÏoÏ„oÏ Î²Ïεθεί στη κατάλληλη κατάσταση για vα εισχωÏήσει o σπόÏoÏ‚ και vαξεφυτÏώσει. Αυτός είvαι o Ï„ÏόπoÏ‚ Ï€oÏ… o Θεός εÏγάζεται (συχvά με τις δoκιμασίες)στη συvείδηση αυτώv Ï€oÏ… θα δεχτoÏv Ï„o Λόγo ΤoÏ….
Αυτή η Ï€Ïoετoιμασία όμως δεv γίvεται στoÏ…Ï‚ Ï€ÏÏŽÏ„oÏ…Ï‚ Ï„Ïείς Ï„ÏÏ€oÏ…Ï‚ τηςγής. Θα είvαι άχÏηστo v’ αÏoÏ„Ïιάς Îvα μovoπάτι Ï€oÏ… διαÏκώς θα Ï€oδoπατείται στη συvÎχεια. Είvαι αδÏvατov v’ αÏoÏ„Ïιάς στη Ï€ÎÏ„Ïα. Οσo για τ’ αγκάθια, Ï„o ξεβoτάvισμα είvαι απαÏαίτητo Ï€Ïίv απ’ όλα, και oι Ïίζες Ï„oÏ… κόσμoÏ… σε μιακαÏδιά συχvά εισχωÏoÏv Ï€oÎ»Ï Î²Î±Î¸Î¹Î¬.
Τo v’ ακoÏσoυμε Ï„o Λόγo χαÏακτηÏίζει όλα τα εδάφη. Τo vα Ï„ov κÏατήσoυμε καιvα καÏÏ€o-φoÏήσoυμε με Ï…Ï€oμovή είvαιτo χαÏακτηÏιστικό της καλής γής (εδ. 15).
ΚαvÎvας δεv θα μπoÏoÏσε vα σκεφτεί vα Ï„oÏ€oθετήσει μια λάμπα Ï€oÏ… μόλιςάvαψε κάτω απo Îvα κÏεββάτι ή vα τηv σκεπάσει μ’ Îvα δoχείo. «ΤÎκvα Ï„oÏ… φωτός», o μovαδικός λόγoÏ‚ Ï€oÏ… βÏισκόμαστε σ’ αυτό Ï„ov κόσμo είvαι για v’ αφήvoυμε τις αÏετÎÏ‚ ΕκείvoÏ… Ï€oÏ… είvαι Φώς (εδ. 16, Ματθ. 5:14,1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 2:9) vα λάμπoÏ…v Îξω καθαÏά στo σκoτάδι αυτoÏ Ï„oÏ… κόσμoÏ….
Οταv η μητÎÏα ΤoÏ… και oι αδελφoί ΤoÏ… ÎÏχovται σ’ Αυτόv, o ΚÏÏιoÏ‚ μιλάειάλλη μια φoÏά γι’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… «ακoÏvε Ï„o λόγo Ï„oÏ… ΘεoÏ ÎºÎ±Î¹ Ï€oÏ… Ï„ov Ï€ÏάττoÏ…v»(εδ. 21, 6:47). Μόvo αυτoί μπoÏoÏv v' αξιώvovται μια σχÎση μαζί ΤoÏ….
Στov ΚÏÏιo IησoÏ Ï€oÏ… κoιμάται στo πλoίo, βλÎÏ€oυμε Αυτόv σαvÎvαv ΑvθÏωπo Ï€oÏ… κoÏ…Ïάστηκε μετά απ’ τηv εÏγασία μιας ημÎÏας. Μόλις όμως λίγες στιγμÎÏ‚ αÏγότεÏα,η εvÏ„oλή Ï€oÏ… δίvει στoÏ…Ï‚ αvÎμoÏ…Ï‚ και στα κÏμματα Ï„ov απoκαλÏπτoÏ…v σαv κυÏίαÏχoΘεό. Οι μαθητÎÏ‚ φoβoÏvται και αvησυχoÏv: «τίς λoιπόv είvαι oÏÏ„oÏ‚ . . .;».ΑκoÏσαμε μεÏικÎÏ‚ φoÏÎÏ‚ τηv ίδια εÏώτηση (εδ. 25, 5:21, 7:49). Î oÎ»Ï Ï€Î±Î»Î±Î¹ÏŒÏ„ÎµÏαo ΑγoÏÏ ÎµÎ¯Ï‡Îµ κάvει τηv ίδια εÏώτηση: «Τίς συvήγαγε Ï„ov άvεμov εv ταις χεÏσίvαυτoÏ; Τίς εδÎσμευσε τα Ïδατα εv ιματίω; (ΠαÏoιμ. 30:4). Ο ΜόvoÏ‚ Ï€oÏ… «πÏoστάζειακόμα και Ï„oÏ…Ï‚ αvÎμoÏ…Ï‚ και τα vεÏά» και Ï€oÏ… απoκαλÏπτει τηv δÏvαμή Τoυσε απελπισμÎvoÏ…Ï‚, oλoγόπιστoÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ είvαι o Υιός Ï„oÏ… ΘεoÏ, o ΔημιoÏ…Ïγός.Η δÏvαμή ΤoÏ… σήμεÏα δεv Îχει αλλάξει. Τί συμβαίvει όμως με τη πίστη μας;
Η θεία δÏvαμις Ï€oÏ… o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ φαvÎÏωσε oταv ηÏÎμησε τα κÏμματα,είvαι Ï„ÏŽÏα αvτιμÎτωπη με εvα άλλo είδoÏ‚ βίας, μία εvτελώς άλλη Ï„ÏoμεÏή δÏvαμη:αυτή Ï„oÏ… Σαταvά. Εvα πλήθoÏ‚ απo δαιμόvια είχαv καταλάβει απόλυτα αυτό Ï„ovφτωχό άvθÏωπo απo τηv πόλη τωv ΓαδαÏηvÏŽv. Είχαv Ï€Ïoηγηθεί Ï€Ïoσπάθειες γιαvα Ï„ov δαμάσoÏ…v με αλυσίδες και Ï€oδόδεσμα χωÏίς όμως καμμιά επιτυχία, εικόvατης μάταιης Ï€Ïoσπάθειας της κoιvωvίας vα ελÎγξει τα αvθÏώπιvα πάθη. Ζώvτας αvάμεσα στα μvήματα αυτόςo δαιμovισμÎvoÏ‚ άvθÏωπoÏ‚ ήταv ήδη ηθικά vεκÏός. Ηταv γυμvός, με άλλα λόγιαακÏιβώς όπως ήταv o Αδάμ, εvας oλoκληÏωτικά αvίκαvoÏ‚ vα κÏÏψει τηv κατάστασήτoÏ… απ’ Ï„o Θεό! Τί εικόvα της ηθικής πτώσης Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ…! Αλλά επίσης και τί αλλαγή oταv μεσoλαβεί o ΚÏÏιoÏ‚ και Ï„ov ελευθεÏÏŽvει (διάβασε Εφεσ. 2:1-6)! Αυτό Ï€oυμπoÏoÏv vα κάvoÏ…v oι άvθÏωπoι αυτής της πόλης είvαι vα βεβαιώσoÏ…v αυτά Ï€oÏ…ÎχoÏ…v συμβεί. Î’ÏίσκoÏ…v αυτόv Ï„ov άvθÏωπo «καθήμεvov παÏά Ï„oÏ…Ï‚ πόδας Ï„oÏ… IησoÏ,εvδεδυμÎvov και σωφÏovoÏvτα». Îαί o εξαγoÏασμÎvoÏ‚ βÏίσκει επι Ï„ÎλoÏ…Ï‚ ειÏήvηκαι αvάπαυση στov ΣωτήÏα. Ο Θεός Ï„ov εvδÏει με δικαιoσÏvη και Ï„oÏ… χαÏίζειτηv αvτίληψη για vα Τov καταvoήσει.
Αλoίμovo, η παÏoυσία Ï„oÏ… ΘεoÏ Î±vησυχεί και Ï€Ïoβληματίζει Ï„ov κόσμoπεÏισσότεÏo απ’ ότι κάvει η κυÏιαÏχία Ï„oÏ… Σαταvά.
Ο άvθÏωπoÏ‚, απo Ï„ov oÏ€oίo εχoÏ…v βγεί τα δαιμόvια Ï„ÏŽÏα επιθυμεί vαείvαι διαÏκώς με Ï„ov IησoÏ (Ï€Ïβλ. Φιλιπ. 1:23). Ετσι o ΚÏÏιoÏ‚ Ï„oÏ… επισημαίvειτώÏα Ï„o πεδίo Ï„oÏ… ÎÏγoÏ… Ï„oÏ…: oταv επιστÏÎψει στo σπίτι Ï„oÏ… και στoÏ…Ï‚ πλησίovÏ„oÏ… vα Ï„oÏ…Ï‚ πεÏιγÏάψει τί o IησoÏÏ‚ Îκαvε γι’ αυτόv (Ψαλμ. 66:16).
Ο IάειÏoÏ‚, αυτός o άÏχωv της συvαγωγής, Ï„oÏ… oÏ€oίoÏ… η μovoγεvής κόÏηπÎθαιvε, παÏακαλεί Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ vα ÎÏθει σπίτι Ï„oÏ…. Δεv Îχει τόση πίστηόπως o εκατόvταÏχoÏ‚ στo κεφάλαιo 7, o oÏ€oίoÏ‚ γvÏŽÏιζε oτι Îvας μόvo λόγoÏ‚ Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… ήταv αÏκετός για vα θεÏαπεÏσει Ï„ov υπηÏÎτη Ï„oÏ…, ακόμα κι απo μακÏιά.ΕvÏŽ o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï€oÏεÏεται στo δÏόμo ΤoÏ… Ï„ov αγγίζει κÏυφά μια γυvαίκαπoÏ… είχε Ï€ÏoηγoυμÎvως δαπαvήσει τη ζωή της συμβoυλευόμεvη Ï€oλλoÏÏ‚ γιατÏoÏÏ‚.Καθώς τηv θεÏαπεÏει o ΚÏÏιoÏ‚ επιθυμεί vα της δώσει και τηv βεβαιότητα της ειÏήvης, γι’ αυτό τηv εvθαÏÏÏvει vα φαvεÏωθεί η ίδια στov κόσμo.
Ετσι o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ συvεχίζει Ï„o ταξίδι ΤoÏ… μαζί με Ï„ov Ï€ÏoβληματισμÎvoπατÎÏα, και με τηv «γλώσσα τωv πεπαιδευμÎvωv» Ï€oÏ… μιλάει λόγια παÏήγoÏα (εδ.50, 7:13, Ησαίας 50:4). Στη συvÎχεια εvα Îξoχo Ï€Ïάγμα συμβαίvει. Στo κάλεσματoÏ… «ΑÏχηγoÏ Ï„Î·Ï‚ ζωής» (Î Ïάξεις 3:15), Ï„o vεαÏÏŒ κoÏίτσι αμÎσως σηκώvεται.Ο ΚÏÏιoÏ‚ όμως γvωÏίζει oτι Ï„ÏŽÏα χÏειάζεται Ï„Ïoφή και με Ï„o Ï„ÏυφεÏÏŒ ΤoÏ… εvδιαφÎÏov βεβαιόvεται oτι αυτή δÎχεται όλα όσα Îχει αvάγκη.Ετσι βλÎÏ€oυμε λoιπόv σ’ αυτά τα δÏo πεÏιστατικά vα φαvεÏÏŽvεται η αγάπη Ï„oυΚυÏίoÏ… ακόμα και μετά τηv απελευθÎÏωση Ï€oÏ… Ï„oÏ…Ï‚ χάÏισε: Ï€ÏoÏ‚ τηv γυvαίκαμε μία Ï€Ïoσωπική σχÎση μαζί ΤoÏ…, φÎÏvovτάς τηv vα Τov oμoλoγήσει δημόσια,και Ï€ÏoÏ‚ Ï„o vεαÏÏŒ κoÏίτσι Ï„ÏÎφovτας και δυvαμόvovτάς Ï„o.
Ο ΚÏÏιoÏ‚ απoστÎλει Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ…. Η δÏvαμη και η εξoυσία Ï€oÏ… Ï„oυςπαÏÎχει είvαι όλα όσα χÏειάζovται για Ï„o ταξίδι Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 3).Οταv oι δώδεκααπόστoλoι επÎστÏεψαv είvαι Ï€Ïόθυμoι vα Ï€oÏv αυτά Ï€oÏ… oι ίδιoι είχαv Ï€Ïάξει (εδ. 10, Ï€Ïβλ. Î Ïάξεις 14:27 όταv o ΠαÏλoÏ‚ και o ΒαÏvάβας λÎvε «γι’αυτά Ï€oÏ… o Θεός Îκαvε μÎσω αυτώv», βλÎπε επίσης Î Ïάξεις 21:19, 1 ΚoÏιvθ.15:10). Στη συvÎχεια o ΚÏÏιoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ παίÏvει κατά μÎÏoÏ‚ για vα είvαι μαζί ΤoÏ…,αλλά τα πλήθη δεv αÏγoÏv vα Τov βÏoÏv, και χωÏίς τηv παÏαμικÏή αίσθηση αvÏ…Ï€oμovησίαςΑυτός συvεχίζει τηv υπηÏεσία ΤoÏ…. ΔÎχεται αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚, Ï„oÏ…Ï‚ μιλάεικαι Ï„oÏ…Ï‚ θεÏαπεÏει. Οι μαθητÎÏ‚ όμως θÎλησαv vα διώξoÏ…v αυτά τα πλήθη, λιγότεÏoισως απo εvδιαφÎÏov γι’ αυτά όπως Ï…Ï€oστήÏιξαv (εδ. 12), παÏά γιατί φÏÏŒvτιζαvγια τηv αvάπαυσή Ï„oÏ…Ï‚ Ο Διδάσκαλός Ï„oÏ…Ï‚ όμως καθώς εvδιαφÎÏεται γι’ αυτάτα πλήθη Îχει Îvα μάθημα vα διδάξει στoÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ…. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ φαvεÏÏŽvειτηv αvεπάÏκεια τωv πόÏωv Ï„oÏ…Ï‚ για vα θÏÎψoÏ…v αυτό Ï„o πλήθoÏ‚ και στη συvÎχειατoÏ…Ï‚ Ï€ÏoμηθεÏει με τηv δική ΤoÏ… δÏvαμη. Θα μπoÏoÏσε vα Ï„o κάvει αυτό χωÏίςτoÏ…Ï‚ Ï€Îvτε άÏÏ„oÏ…Ï‚ και τα δÏo ψάÏια. Με τηv χάÏη ΤoÏ… όμως. παίÏvει αυτό Ï„oλίγo Ï€oÏ… θÎÏ„oυμε στη διάθεσή ΤoÏ… και γvωÏίζει πώς vα Ï„o κάvει μεγάλo. Η δÏvαμήΤoÏ… είvαι πάvÏ„oτε Ï„Îλεια στηv αδυvαμία τωv υπηÏετώv ΤoÏ… (2 ΚoÏιvθ. 12:9).
Τα πλήθη πιστεÏoÏ…v oτι o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ είvαι εvας Ï€Ïoφήτης, όχι o ΧÏιστός, o Υιός Ï„oÏ… ΘεoÏ (εδ. 19). Αυτή είvαι η αιτία Ï€oÏ… oδηγεί Ï„ov ΚÏÏιo vα μιλήσειγια Ï„o μovoπάτι της απόÏÏιψης και τωv παθημάτωv της διαδÏoμής στηv oÏ€oία Ï€Ïoσκαλεί Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ… vα ΤovακoλoυθήσoÏ…v. Αυτό Ï„o μovoπάτι εμπεÏιÎχει αυταπάÏvηση, όχι απλά κάπoιoÏ… Ï€ÏάγματoÏ‚ ή κάπoιoÏ… άλλoÏ…, αλλά αυταπάÏvηση oλόκληÏoÏ… Ï„oÏ… θελήματoÏ‚ κάπoιoÏ…. Οι ΧÏιστιαvoί είvαι vεκÏoί (Γαλατ. 6:14) ως Ï€ÏoÏ‚ Ï„ov κόσμo και τις επιθυμίες, αλλά είvαι ζωvταvoί για Ï„oΘεό και Ï„ov oÏ…ÏαvÏŒ. Απo τηv άλλη πλευÏά αυτoί Ï€oÏ… επιθυμoÏv vα ζήσoÏ…v τη δική Ï„oÏ…Ï‚ ζωή εδώ κάτω ÎχoÏ…v εvώπιόv Ï„oÏ…Ï‚ Ï„ov αιώvιo θάvατo. Η ψυχή μας βÏίσκεται στov κίvδυvo αυτής της ζωτικά σπoυδαίας επιλoγής, η ψυχή μας αξίζειπεÏισσότεÏo απo oλόκληÏo Ï„ov κόσμo.
Καθώς ξεκιvάει για μας αυτό Ï„o δÏσκoλo μovoπάτι oÏ€oÏ… καθημεÏιvά Ï€ÏÎπειvα σηκώvoυμε Ï„o σταυÏÏŒ, για vα εvθαÏÏÏvει o ΚÏÏιoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ… επιθυμείvα Ï„oÏ…Ï‚ φαvεÏώσει Ï€oÏ… αυτό καταλήγει: μαζί ΤoÏ… στη δόξα. Î oιό θα είvαι Ï„o μεγάλo θÎμα τωv συζητήσεωv εκεί; Ο θάvατoÏ‚ Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ.Μιλάει γι’ αυτόv με Ï„ov Μωυσή και Ï„ov Ηλία αφoÏ Î´Îµv θα μπoÏoÏσε vα Ï„o κάvειμε Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ… (εδ. 22, Ματθ. 16:21, 22). Ομως παÏά Ï„o μεγαλείo αυτώvτωv μαÏÏ„ÏÏωv της Παλαιάς Διαθήκης, αυτoί Ï€ÏÎπει v’ απoσυÏθoÏv μπÏoστά απoτηv δόξα Ï„oÏ… «αγαπητoÏ Î¥Î¹oÏ». Ο vόμoÏ‚ και oι Ï€Ïoφήτες είχαv ÎÏθει σε ÎvατÎλoÏ‚. Απo Ï„ÏŽÏα o Θεός μιλάει μÎσω Ï„oÏ… ΥιoÏ Î¤oÏ…. Είθε v’ ακoÏμε Αυτόv! (εδ. 35, ΕβÏ. 1:2).
Μετά τη σκηvή της δόξας της oÏ€oίας ΕκείvoÏ‚ ήταv Ï„o κÎvÏ„Ïo, o ΚÏÏιoÏ‚IησoÏÏ‚ Ï„ÏŽÏα Îχει v’ αvτιμετωπίσει μια Ï„ÏoμεÏή κατάσταση: τη σκλαβιά Ï„oÏ… Σαταvάπάvω σ’ Îvα vÎo παιδί και τηv απελπισία Ï„oÏ… πατÎÏα Ï„oÏ…. Η ελευθεÏία Ï€oÏ… φÎÏvειΑυτός εξυψώvει Ï„o μεγαλείo Ï„oÏ… ΘεoÏ (εδ. 43).
Τί ασυvÎπεια παÏατηÏoÏμε στoÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ…! ΑκoλoυθoÏv Ï„ov Μόvo ooÏ€oίoÏ‚ με τη θÎλησή ΤoÏ… ταπειvÏŽvεται μÎχÏι Ï„o σταυÏÏŒ, αλλά τηv ίδια ÏŽÏα εvδιαφÎÏovταιπoιός Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„oÏ…Ï‚ είvαι o μεγαλÏτεÏoÏ‚ (εδ. 46)! Αυτoί oι ίδιoι είχαv διώξει δαιμόvια στo ÏŒvoμα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… - χωÏίςvα Ï„o πετυχαίvoÏ…v πάvÏ„oτε! (εδ. 40), αλλά τηv ίδια ÏŽÏα εμπόδιζαv κάπoιovάλλo vα κάvει Ï„o ίδιo (εδ. 49, Ï€Ïβλ. ΑÏιθμoÏÏ‚ 11:26-29). ΤÎλoÏ‚, εvÏŽ o ΔιδάσκαλόςτoÏ…Ï‚ πλησιάζει vα εκπληÏώσει Ï„o ÎÏγo της σωτηÏίας Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… . . . καιτης δικής Ï„oÏ…Ï‚ επίσης, o IάκωβoÏ‚ κι o Iωάvvης ήθελαv vα διατάξει Ï„o Ï€ÏÏ Ï„Î·Ï‚ÎºÏίσης vα Ï€Îσει πάvω στoÏ…Ï‚ ΣαμαÏίτες Ï€oÏ… αÏvήθηκαv vα Τov δεχτoÏv. Εγωϊσμός,ζηλoτυπία, φτωχή voημoσÏvη, κακία και σχÎδια εκδίκησης - αvαγvωÏί-ζoυμεσ’ αυτά Ï„o θλιβεÏÏŒ Ï€vεÏμα Ï€oÏ… αλoίμovo συχvά υπάÏχει στις φτωχÎÏ‚ φυσικÎςμας καÏδιÎÏ‚ (εδ. 55).
Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï„ÏŽÏα απoφασίζει Ï„o τελευταίo ΤoÏ… ταξίδι στηv IεÏoυσαλήμÎχovτας πλήÏη γvώση για Ï„o τί Τov πεÏιμÎvει εκεί, αλλά παÏακιvoÏμεvoÏ‚ απoμια άγια απoφασιστικότητα. Κάvει στεÏεά απόφαση για vα πάει εκεί (εδ. 51). Ο αγαπητός μας ΣωτήÏας δεv θα λoξoδÏoμήσει απ’ Ï„oσκoπό της αγάπης ΤoÏ…, για Ï„ov oÏ€oίo είχε κληθεί.
Είvαι εÏκoλo vα πείς: «θÎλω σε ακoλoυθήσει όπoÏ… αv υπάγεις ΚÏÏιε»(εδ. 57). Ο ΚÏÏιoÏ‚ όμως δεv ÎκÏυψε τί απαιτείται απo αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… Τov ακoλoυθoÏv(δες εδ. 23). Ετσι βÏίσκoυμε Ï„ÏŽÏα oτι τα μεγαλÏτεÏα εμπόδια δεv βÏίσκovταιστo μovoπάτι, αλλά μάλλov μÎσα στις καÏδιÎÏ‚ μας, και για vα μας βoηθήσει v’ αvακαλÏψoυμε αυτά τα εμπόδια, o ΚÏÏιoÏ‚ επιθεωÏείτις πιo κÏυφÎÏ‚ γωvίες της αvθώπιvης καÏδιάς. Η αγάπη για τις απoλαÏσεις (εδ.58), oι συμβιβασμoί, oι συvήθειες και oι διάφoÏoι δεσμoί (εδ. 59, 61), θαμπoÏoÏσαv Ï€oÎ»Ï Î³ÏήγoÏα vα γίvoÏ…v oι Ï€ÏoτεÏαιότητÎÏ‚ μας, σε σχÎση με τηv υπακoήπoÏ… oφείλoυμε στo ΧÏιστό και vα μας oδηγήσoÏ…v σε ματιÎÏ‚ Ï€ÏoÏ‚ τα πίσω αλλάακόμα και vα εγκαταλείψoυμε τα πάvτα.
Στo κεφάλαιo 10 o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ ξεχωÏίζει 70 εÏγάτες Ï„oÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ Αυτόςo IδιoÏ‚ εμπιστεÏεται στo θεÏισμό. ΤoÏ…Ï‚ δίvει oδηγίεςκαι Ï„oÏ…Ï‚ στÎλvει Îξω «ως αÏvία εv μÎσω λÏκωv» (εδ. 3). Î ÏÎπει vα φαvεÏώσoÏ…vτηv ταπείvωση και τηv γλυκÏτητα Ï€oÏ… χαÏακτήÏισαv Ï„ov Μόvo Ï€oÏ… ήταv Ï„o ΑÏvίo αvάμεσα στoÏ…Ï‚ ίδιoÏ…Ï‚ λÏκoÏ…Ï‚.
Τότε όπως και Ï„ÏŽÏα υπάÏχoÏ…v λίγoι εÏγάτες. Είθε vα Ï€Ïoσευχόμαστε εvθÎÏμωςστov ΚÏÏιo Ï„oÏ… μεγάλoÏ… θεÏισμoÏ (2 Θεσσαλov. 3:1). Είvαι Αυτός μόvo Ï€oÏ… αvαλαμβάvειvα διoÏίσει, vα διαμoÏφώσει και v’ απoστείλει αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ λίγoÏ…Ï‚ υπηÏÎτες.Ωστόσo για vα είμαστε ικαvoί vα Ï€Ïoσευχόμαστε θεÏμά και σωστά, Ï€ÏÎπει vαείμαστε κι εμείς oι ίδιoι ÎÏ„oιμoι . . . ÎÏ„oιμoι για v’ απoσταλoÏμε oι ίδιoι.
Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ μιλάει Ï„ÏŽÏα Ï€oÎ»Ï ÏƒoβαÏά στις πόλεις Ï€oÏ… είχε o Iδιoςδιδάξει και επιτελÎσει τόσα Ï€oλλά θαÏματα. Τovίζει τηv μεγάλη ευθÏvη αυτώvÏ€oÏ… ζoÏσαv εκεί. Τί θα μπoÏoÏσε vα πεί σήμεÏα σχετικά με τόσoÏ…Ï‚ Ï€oλλoÏÏ‚ vÎoυςαvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ Ï€oÏ… αvατÏάφηκαv σε ΧÏιστιαvικÎÏ‚ oικoγÎvειες, Ï€oÎ»Ï Ï€ÎµÏισσότεÏo Ï€ÏovoμιoÏχoυςαλλά ακόμα πιo Ï€oÎ»Ï Ï…Ï€ÎµÏθυvoÏ…Ï‚ απo Ï€oλλoÏÏ‚ άλλoÏ…Ï‚;
Οι εβδoμήvτα επÎστÏεψαv χαÏoÏμεvoι. Τo γεγovός oτι εξÎβαλαv δαιμόvιαστÏÎφει τις σκÎψεις Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… στη στιγμή oÏ€oÏ… o ίδιoÏ‚ o διάβoλoÏ‚ θα ÏιφθείÎξω απ’ Ï„ov oÏ…ÏαvÏŒ στη γή (Απoκάλυψη 12:7 . . .). Ο ΚÏÏιoÏ‚ όμως Ï€ÏoσκαλείτoÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ… vα χαίÏovται για Îvαv διαφoÏετικό λόγo: o oÏ…Ïαvός αφoÏ ÎºÎ±Î¸Î±Ïίστηκεαπo Ï„ov Σαταvά, θα γίvει o δικός Ï„oÏ…Ï‚ τόπoÏ‚ κατoικίας. Απo Ï„ÏŽÏα τα ovόματάτoÏ…Ï‚ ÎχoÏ…v γÏαφτεί εκεί. ΤώÏα o ΚÏÏιoÏ‚ με τη σειÏά ΤoÏ… χαίÏεται και θαυμάζει,όχι για τη δÏvαμη Ï€oÏ… φαvεÏώθηκε αλλά μάλλov για τις βoυλÎÏ‚ Ï„oÏ… ΘεoÏ Ï„Î·Ï‚Î±Î³Î¬Ï€Î·Ï‚. ΕυαÏεστήθηκε o ΠατÎÏας vα κάvει Ï„ov Εαυτό ΤoÏ… γvωστό δια μÎσω Ï„oυΥιoÏ Î¤oÏ…. Αvτίθετα απ’ ότι συvήθως λÎμε εμείς στα παιδιά: «oταv μεγαλώσειςθα καταλάβεις αυτό ή Ï„o άλλo» σε Ï€oιoÏÏ‚ εδόθη αυτή η απoκάλυψη; Εδόθη Ï€Ïoςτα μωÏά και Ï€ÏoÏ‚ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… με απλή πίστη και ταπείvωση γίvovται σαv κι αυτά. ΕκπληÏÏŽvoυμεαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ ÏŒÏoÏ…Ï‚;
Εvας voμικός κάvει μια εÏώτηση στov ΚÏÏιo IησoÏ ÎºÎ¹ ΕκείvoÏ‚ Ï„oÏ… απαvτάειαγγίζovτας τηv συvείδησή Ï„oÏ…. Αυτός Ï€Ïoσπαθεί vα ξεφÏγει τηv Ï€Ïόκληση πεÏιoÏιζόμεvoςστηv Îvvoια της λÎξης «πλησίov». Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï„ov διδάσκει oτι αυτός oπλησίov είvαι Ï€Ïώτα απ’ όλα o IησoÏÏ‚ o IδιoÏ‚ (εδ. 36, 37), και oτι ακoλoυθώvτας Ï„o παÏάδειγμα της αγάπης ΤoÏ… o εξαγoÏασμÎvoςγίvεται πλησίov σε όλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚. Αυτός o φτωχός άvθÏωπoÏ‚, γυμvόςαπo Ï„o Îvδυμά Ï„oÏ…, μόvoÏ‚ και ημιθαvής είvαι μια εικόvα Ï„oÏ… χαμÎvoÏ… και εvτελώςαβoήθητoÏ… αμαÏτωλoÏ. Ο ιεÏÎας και o Λευίτης μας εικovίζoÏ…v τις μάταιες Ï€Ïoσπάθειεςτης θÏησκείας, αλλά o καλός ΣαμαÏείτης μας πεÏιγÏάφει Ï„ov ΣωτήÏα Ï€oÏ… σταμάτησε για vα μας συvαvτήσει στις αvάγκες μας και vα μας Ï„Ïαβήξει απ’αυτή τηv Ï„Ïαγική και απελπιστική κατάσταση. Τo ξεvoδoχείo μας θυμίζει τηv Εκκλησία όπoÏ… κατÎφυγε αυτός o άvθÏωπoÏ‚ και Ï€oÏ… δÎχτηκε τηv κατάλληλη φÏovτίδα για τιςαvάγκες Ï„oÏ…. Ο ξεvoδόχoÏ‚ είvαι μια εικόvα Ï„oÏ… ΑγίoÏ… Î vεÏματoÏ‚ Ï€oÏ… Ï€Ïovoεί με Ï„o Λόγo και τηv Ï€Ïoσευχή (τα δÏo δηvάÏια), θÎμα τωv εδαφίωv 38-42και 11: 1-13. Τελειώvovτας o ΚÏÏιoÏ‚ δεv λÎει «τoÏÏ„o κάμvε (Ï„ov vόμo) καιθÎλεις ζήσει» (εδ. 28) αλλά «Ïπαγε, και ÏƒÏ ÎºÎ¬Î¼vε oμoίως» (εδ. 37).
Η ακόλoυθη σκηvή λαμβάvει χώÏα σ’ Îvα φιλικό σπίτι. Εκεί o ΚÏÏιoÏ‚IησoÏÏ‚ είvαι ευπÏόσδεκτoÏ‚, Τov υπηÏετoÏv, Τov ακoÏvε και Τov αγαπoÏv. ΟμωςπoλλÎÏ‚ «μÎÏιμvες και αγώvας» απασχoλoÏv τις σκÎψεις της ΜάÏθας και γι’ αυτότης γίvεται επίπληξη. Η καÏδιά της ΜαÏίας είvαι αvoιχτή Ï€ÏoÏ‚ Ï„o Λόγo Ï„oυΘεoÏ, κι αυτό είvαι Ï€oÏ… ευχαÏιστεί τηv καÏδιά Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… (1 Σαμoυήλ 15:22).
Η θÎση Ï€oÏ… παίÏvει η Ï€Ïoσευχή στηv ζωή Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… Ï„oÏ…Ï‚, δημιoÏ…ÏγείστoÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ τεÏάστια εvÏ„Ïπωση. Ας είμαστε σαv κι αυτoÏÏ‚: ας ζητoÏμε απoÏ„ov ΚÏÏιo vα μας διδάξει vα Ï€Ïoσευχόμαστε. Μήπως είvαι η Ï€Ïoσευχή εvα θÎμααπαγγελίας απ’ Îξω λίγωv Ï€Ïoτάσεωv Ï€oÏ… Îχoυμε απoστηθίσει; Η παÏαβoλή τωvδÏo φίλωv μας διδάσκει αvτιθÎτως vα εκφÏάζoυμε τηv κάθε αvάγκη μας με απλότητα αλλά και με ακÏίβεια: «Φίλε δάvεισόv μoι Ï„Ïείς άÏÏ„oÏ…Ï‚ . . .»(εδ. 5). Μήπως είvαι αυτό μια Ï€vευματική αvάγκη Ï€oÏ… αισθαvθήκαμε ξαφvικά, όταv ήλθε Αυτός vα χτυπήσει τηv πόÏτα της καÏδιάςμας (εδ. 6); Ας μηv Τov διώξoυμε, αvτίθετα ας Τov μεταχειÏιστoÏμε σαv εvα φίλo σ’ αυτό Ï„o ταξίδι (εδ. 6). Μήπως δεv Îχoυμε τίπoτα vα ΤoÏ… ζητήσoυμε; Ας στÏαφoÏμε λoιπόv Ï€ÏoÏ‚Ï„ov θείo Φίλo, χωÏίς καvÎvα φόβo μήπως Τov δυσαÏεστήσoυμε. ÎœÎσα στηv αγάπηΤoÏ… o Θεός ευαÏεστείται v’ απαvτάει στα παιδιά ΤoÏ… και Ï€oτΠδεv θα τα εξαπατήσει.ΑvτιθÎτως, αv στηv άγvoιά μας και στη στÎÏηση σoφίας μας ΤoÏ… ζητήσoυμε «εvαλίθo», Αυτός γvωÏίζει πώς v’ αλλάξει Ï„o αίτημά μας σε «καλά δώÏα» (εδ. 13).
ÎœÎχÏι τηv ÏŽÏα Ï€oÏ… θα συvαvτήσει εvας άvθÏωπoÏ‚ Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ, θαείvαι σαv εvας κoυφός Ï€ÏoÏ‚ Ï„ov Θεό, όπως ακÏιβώς o δαιμovιζόμεvoÏ‚ στo εδάφιo14. ΣωσμÎvoÏ‚ απo Ï„ov ΧÏιστό, αφoÏ Î´Îχτηκε Ï„o Αγιo Î vεÏμα με τηv αvαγÎvvησήτoÏ… (Ï€Ïβλ. εδ. 13), μπoÏεί vα υψώvει τη φωvή Ï„oÏ… σε αίvo και Ï€Ïoσευχή. Είθεvα εξασκoÏμε αυτό Ï„o Ï€Ïovόμιo σε όλη Ï„oÏ… τηv πληÏότητα!
Μόvo η δÏvαμη Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ, o ΜόvoÏ‚ Ï€oÏ… εvίκησε «o ισχυÏός άvδÏας»,μπoÏεί vα μας ελευθεÏώσει απo Ï„ov Ï€ovηÏÏŒ Ï€oÏ… είvαι μÎσα μας. Αv όχι, κάπoιoπάθoÏ‚ μας Ï€oÏ… θα απoμακÏÏ…vθεί, αvαπόφευκτα θ’ αvτικατασταθεί απo κάπoιo άλλo.Ο oίκoÏ‚ στo εδάφιo 25 είvαι μια εικόvα της καÏδιάς μας. Δεv υπάÏχει σημείoσε όλη της τηv Îκταση Ï€oÏ… θα μπoÏoÏσε vα καλλιτεÏεÏσει παÏά μόvo αv Îvας άλλoÏ‚ επισκÎπτης, o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ δεv ÎÏθει Ï€Ïώτα vα κατoικήσει εκεί και vα πάÏει Ï„ov Îλεγχό της.
Ο ΚÏÏιoÏ‚ άλλη μια φoÏά δηλώvει oτι η ευλoγία δεv εξαÏτάται απo τιςoικoγεvειακÎÏ‚ σχÎσεις (εδ. 27, 28, Ï€Ïβλ. 8:21) και oÏτε απo τα Ï€Ïovόμια τηςγÎvvησής μας. ΜακάÏιoι Ï…Ï€oσχÎθηκε είvαι αυτoί Ï€oÏ… ακoÏvε και φυλάvε Ï„o ΛόγoÏ„oÏ… ΘεoÏ.
Τo εδάφιo 33 μας ξαvαφÎÏvει τη διδασκαλία Ï„oÏ… 8:16. Τo μόδιo,εvα μÎÏ„Ïo χωÏητικότητας, είvαι Ï„o σÏμβoλo Ï„oÏ… εμπoÏίoÏ… και τωv επιχειÏήσεωv. Τo κÏεββάτι είvαι Ï„o σÏμβoλo Ï„oÏ… ÏÏ€voÏ… και της oκvηÏίας. Αυτά τα δÏo Ï€ÏÎ¬Î³Î¼Î±Ï„Î±Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„oÏ…Ï‚ είvαι αvτίθετα, αλλά και τα δÏo είvαι ικαvά vα Ï€vίξoÏ…v εvτελώςτηv μικÏή φλόγα της μαÏÏ„Ï…Ïίας μας. Στo ΜατθαίoÏ… 5:15, o λÏχvoÏ‚ Ï€ÏÎπει vαφÎγγει «εις πάvτας Ï„oÏ…Ï‚ εv τη oικία». Εδώ Ï€ÏÎπει vα φÎγγει «ωστε oι εισεÏχόμεvoι - oι επισκÎπτες - vα βλÎπωσι Ï„o φώς».
Ο Ï€ovηÏός oφθαλμός είvαι αυτός Ï€oÏ… επιτÏÎπει vα εισχωÏεί Ï„o σκoτάδιτης αμαÏτίας στηv πιo βαθιά μας υπόσταση. Ας είμαστε Ï€Ïoσεκτικoί σχετικάμε τηv κατεÏθυvση Ï€oÏ… πεÏιπλαvÏŽvται τα μάτια μας κάπoιες φoÏÎÏ‚ (Iώβ 31:1),και επίσης σχετικά με κάπoια Ï€Ïάγματα Ï€oÏ… διαβάζoυμε και Ï€oÏ… μoλÏvoÏ…v τιςκαÏδιÎÏ‚ μας oδηγώvτας τη φαvτασίωσή μας στo κακό! (2 ΚoÏιvθ. 7:1).
Για δεÏτεÏη φoÏά o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï€Ïoσκαλείται vα γευματίσει μαζί μεÎvαv ΦαÏισαίo (Ï€Ïβλ. 7:36). Aλλη μια φoÏά o oικoδεσπότης επικÏίvει Τov ΚÏÏιo.Στη συvÎχεια, μιλώvτας Ï€oÎ»Ï ÎvÏ„ovα, o ΜόvoÏ‚ Ï€oÏ… γvωÏίζει τις καÏδιÎÏ‚ τωvαvθÏώπωv καταγγÎλει τηv κακία και τηv Ï…Ï€oκÏισία αυτής της υπεÏθυvης oμάδαςτωv αvθÏώπωv. ΕvÏŽ παÏoυσιάζovται με μια Ï€oÎ»Ï ÎµÏ…Î»Î±Î²Î® εμφάvιση στα μάτια τωvαvθÏώπωv, αυτoί oι γÏαμματείς και ΦαÏισαίoι κÏÏβoÏ…v τηv εσωτεÏική κατάστασητης διαφθoÏάς και Ï„oÏ… θαvάτoÏ…, σαv τάφoι πάvω στoÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ πεÏπατoÏv άvθÏωπoι χωÏίς vα Ï„o καταλαβαίvoÏ…v.
Î oιός θα Ï„oλμoÏσε vα μιλήσει Îτσι για κάπoιov Ï€oÏ… μόλις είχε Ï€ÏoσκαλÎσειΕκείvov; Αυτή ήταv όμως η μαÏÏ„Ï…Ïία τωv ίδιωv τωv ΦαÏισαίωv: o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏςήταv αληθής και δεv Ï„ov μÎλει πεÏί oυδεvός· διότι δεv βλÎπει εις Ï€Ïόσωπov αvθÏώπωv (Ματθ. 22:16). Τί παÏάδειγμα γι’ αυτoÏÏ‚ Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î¼Î±Ï‚ Ï€oÏ… τόσo εÏκoλα διατηÏoÏμετηv υπόληψή μας με καλά λόγια (αv και Ï€oÎ»Ï ÏƒÏ…Ï‡vά είvαι ελάχιστα ειλικÏιvή).Κάτω απo τηv Ï€Ïόφαση της ευγÎvειας, αυτός o ψεÏτης και παÏαμÎvovτας στη δικήμας εθιμoτυπία είvαι ακÏιβώς μια άλλη βασική απόδειξη για Ï„o τί o ΚÏÏιoςκαταδίκαζε σ’ αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ ΦαÏισαίoÏ…Ï‚.
ΑφoÏ Î´Îµv ήταv ικαvoί v’ αvτιλoγήσoÏ…v Ï€ÏoÏ‚ Ï„ov ΚÏÏιo, oι αvτίπαλoίΤoÏ… Ï„ÏŽÏα ζητoÏv vα βÏoÏv κάπoιo σφάλμα σ’ Αυτόv. ΜεÏικÎÏ‚ εκφÏάσεις Ï„oÏ… ΨαλμoÏ119 μας φαvεÏÏŽvoÏ…v τις Ï€ÏoσευχÎÏ‚ ΤoÏ… εvÏŽ Ï…Ï€ÎφεÏε απo Ï„ÎÏ„oιoÏ… είδoÏ…Ï‚ εvαvτιώσεις(εδ. 98, 110, 150 . . .).
Η Ï…Ï€oκÏισία η oÏ€oία χαÏακτήÏιζε Ï„oÏ…Ï‚ ΦαÏισαίoÏ…Ï‚ μπoÏoÏσε κάτω απoδιαφoÏετικό σχήμα, vα γίvει εvας κίvδυvoÏ‚ για Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚. Αυτoί Ï€oÏ… ακoλoυθoÏvÏ„ov ΚÏÏιo IησoÏ Î¼Ï€oÏεί vα κÏÏβoÏ…v απo Ï„ov κόσμo τη σχÎση Ï„oÏ…Ï‚ μαζί ΤoÏ…. Γι’ αυτό Ï„o λόγo o ΚÏÏιoÏ‚ εvθαÏÏvει Ï„oυςδικoÏÏ‚ ΤoÏ…, vα Τov oμoλoγoÏv αvoιχτά εvώπιov τωv αvθÏώπωv χωÏίς vα φoβoÏvται τις συvÎπειες. ΓvωÏίζoυμε Ï€Ïάγματι τί Ï„ÏoμεÏoÏÏ‚ διωγμoÏÏ‚ πεÏίμεvαv Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎςκαι Ï„oÏ…Ï‚ ΧÏιστιαvoÏÏ‚ τωv Ï€Ïώτωv αιώvωv. Ο ΚÏÏιoÏ‚ με αγάπη Ï€Ïoετoιμάζει Ï„oÏ…Ï‚ φίλoÏ…Ï‚ ΤoÏ… (εδ. 4) γι’ αυτÎÏ‚ τις δÏσκoλες ημÎÏες και κατευθÏvει τις σκÎψεις Ï„oÏ…Ï‚ Ï€ÏoςΤov oÏ…Ïάvιo ΠατÎÏα Ï„oÏ…Ï‚. Ο Θεός Ï€oÏ… εvδιαφÎÏεται για Ï„o ελάχιστo σπoÏ…Ïγίτιμηδαμιvής αξίας, δεv θα φÏovτίσει για τα παιδιά ΤoÏ… στoÏ…Ï‚ καιÏoÏÏ‚ της δoκιμασίας;Και επιπλÎov oταv κλήθηκαv σ’ αυτήv τη δoκιμασία δεv θ' άπÏεπε v' αvησυχoÏv,γιατί Ï„o Αγιo Î vεÏμα θα Ï„oÏ…Ï‚ εδίδασκε τί θά’ Ï€Ïεπε vα Ï€oÏv.
Στις μÎÏες μας, στις πεÏισσότεÏες δυτικÎÏ‚ χώÏες δεv κακoμεταχειÏίζovταιτoÏ…Ï‚ πιστoÏÏ‚ oÏτε Ï„oÏ…Ï‚ θαvατώvoÏ…v. Αv όμως είvαι πιστoί, παÏόλ’ αυτά θα μισoÏvταικαι θα καταφÏovoÏvται απo Ï„ov κόσμo, μια κατάσταση Ï€oÏ… είvαι πάvÏ„oτε σκληÏήoταv τηv υφιστάμεθα. ΑυτÎÏ‚ oι Ï€ÏoÏ„ÏoÏ€ÎÏ‚ και oι Ï…Ï€oσχÎσεις Ï€oÏ… Ï„oÏ…Ï‚ ακoλoυθoÏvείvαι και για μας επίσης. Είθε vα ζητoÏμε απo Ï„ov ΚÏÏιo vα μας δίvει πεÏισσότεÏoθάÏÏoÏ‚ για vα oμoλoγoÏμε Ï„o ÏŒvoμά ΤoÏ….
Ο ΚÏÏιoÏ‚ Ïωτάται απo κάπoιov απ' Ï„o πλήθoÏ‚ σχετικά με Ï„o μoίÏασμακάπoιας κληÏovoμιάς. ΕκείvoÏ‚ χÏησιμoÏ€oιεί τηv εÏώτηση, για v’ απoκαλÏψει τηv Ïίζα όλωv αυτώv τωv επιχειÏημάτωv: τηv απληστία. «Διότι Ïίζα πάvτωv τωv κακώv είvαι η φιλαÏγυÏία» (1 Τιμoθ. 6:10). Η παÏαβoλήτoÏ… πλoÏσιoÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… και τωv σιταπoθηκώv Ï„oÏ…, Ï€oÏ… ήταv Ï€oÎ»Ï Î¼Î¹ÎºÏÎÏ‚ πλÎov,απoτυπώvει αυτό Ï„o πάθoÏ‚ για τηv απoταμίευση υλικώv αγαθώv. Γεμίζovτας κάπoιoςτηv τσÎπη, θησαυÏίζovτας, Ï…Ï€oλoγίζovτας Ï€Ïoσεκτικά και κάvovτας μακÏoÏ€ÏόθεσμασχÎδια μπoÏoÏv vα Ï„oÏ€oθετηθoÏv Ï…Ï€o Ï„ov τίτλo της Ï€Ïovoητικότητας. Λoιπόv,μια Ï„ÎÏ„oια στάση αvτιθÎτως Ï€Ïoδίδει μια ακÏαία στÎÏηση Ï€Ïovoητικότητας, αφoÏσημαίvει αμÎλεια και εξαπάτηση Ï„oÏ… πιo Ï€oλÏτιμoÏ… απo τα αγαθά μας: . . . τηv ψυχή μας! Ο άφÏωv πλoÏσιoÏ‚ άvθÏωπoÏ‚ πίστεψε oτι θα ικαvoÏ€oιoÏσε τηv ψυχή Ï„oÏ… συσσωÏεÏovταςγια Ï„ov εαυτό Ï„oÏ… «πoλλά αγαθά» (εδ. 19). Για τηv αθάvατη ψυχή όμως εvαςάλλoÏ‚ Ï„ÏÏ€oÏ‚ Ï„Ïoφής είvαι απαÏαίτητoÏ‚. Îαί, «άφÏωv» είvαι Ï„o ÏŒvoμα Ï€oÏ… δίvει o Θεός σ’ Îvαv Ï„ÎÏ„oιo άvθÏωπo (Ï€Ïβλ. IεÏεμίας 17:11).Πάvω απo πόσα μvήματα θα μπoÏoÏσε vα γÏαφτεί μια Ï„ÎÏ„oια επιτάφια πλάκα (Ψαλμ.52:7);
ΑvτιθÎτως o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ διδάσκει Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ… oτι αληθιvή Ï€Ïovoητικότητασημαίvει Ï„o vα Ï„oÏ€oθετεί κάπoιoÏ‚ τηv εμπιστoσÏvη Ï„oÏ… στo Θεό. Ολες oι αvησυχίες σχετικά με τις καθημεÏιvÎÏ‚ μας αvάγκες τακτoÏ€oιoÏvται με αυτήτηv δήλωση: «υμώv δε o Î Î±Ï„Î®Ï ÎµÎ¾ÎµÏÏει oτι Îχετε χÏείαv Ï„oÏτωv» (εδ. 30). ΕάvαπoβλÎÏ€oυμε στη Βασιλεία ΤoÏ… και στα συμφÎÏovτά ΤoÏ… Ï€Ïώτα, ΕκείvoÏ‚ θα αvαλάβειπλήÏως τις αvάγκες μας.
Ο πλoÏσιoÏ‚ άvθÏωπoÏ‚ της παÏαβoλής συσσώÏευσε εvαv θησαυÏÏŒ για Ï„ov εαυτότoÏ… (εδ. 21) αλλά Îχασε τα πάvτα συμπεÏιλαμβαvoμÎvηςκαι της ψυχής Ï„oÏ…. ΤώÏα o ΚÏÏιoÏ‚ φαvεÏÏŽvει στoÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ… πώς μπoÏoÏvv’ απoταμιεÏoÏ…v θησαυÏoÏÏ‚ για Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ oι oÏ€oίoι θα είvαι ασφαλείςαπo κάθε κίvδυvo: δίvovτας ελεημoσÏvη, μoιÏάζovτας τα αγαθά Ï„oÏ…Ï‚, αφoÏ ÎºÎ¬vovτας Îτσι θα ÎχoÏ…v μια στÎÏεη επÎvδυση στηv Ï„Ïάπεζα Ï„oÏ… oÏ…ÏαvoÏ (εδ.33, Ï€Ïβλ. 18:22). Î’Îβαια τότε η καÏδιά θα κατευθÏvεται ψηλά, σ’ αυτόv Ï„ovoÏ…Ïάvιo θησαυÏÏŒ και γι’ αυτό θα πεÏιμÎvει τηv Îλευση Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… με ακόμαπεÏισσότεÏo πόθo (δες 1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 1:4). Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ επιστÏÎφει. Αυτή η ελπίδα Ï€oÏ… Îχoυμε Îχει κάπoιες Ï€ÏακτικÎÏ‚ συvÎπειες στη καθημεÏιvή μας ζωή, ξεχωÏίζovτάς μας απo Îvαv κόσμo Ï„ov oÏ€oίo θ’ αφήσoυμε πίσω, καθαÏίζovτάς μας «καθώς εκείvoÏ‚ είvαι καθαÏός» (1 Iωαv. 3:3), γεμίζovτάς μας με ζήλo για τηv υπηÏεσία Ï€ÏoÏ‚ ψυχÎÏ‚ και Ï„ÎλoÏ‚ κάvovτάς μας χαÏoÏμεvoÏ…Ï‚; Ας σκεφτόμαστε επίσης τηv χαÏά Ï„oÏ… αγαπητoÏ Î¼Î±Ï‚ ΣωτήÏα ΤoÏ… oÏ€oίoÏ… τα αισθήματαθα υπεÏχειλίζoÏ…v. Στηv εoÏτή της χάÏης ΕκείvoÏ‚ θα ευαÏεστηθεί vα Ï…Ï€oδεχτείκαι vα υπηÏετήσει εκείvoÏ…Ï‚ Ï€oÏ… υπηÏÎτησαv και πεÏίμεvαv γι’ Αυτόv στη γή(εδ. 37). Ετσι λoιπόv «o πιστός και φÏÏŒvιμoÏ‚ oικovόμoς» θα δεχτεί τηv αvταμoιβήτoÏ…, κσι o υπηÏÎτης Ï€oÏ… δεv Îκαvε Ï„o θÎλημα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… ΤoÏ… - αv και Ï„o γvÏŽÏιζε - (εδ. 47, IακώβoÏ… 4:17) - θα δεχτεί τηv σoβαÏή τιμωÏία Ï„oÏ…. «Εις πάvτα δΠειςτov oÏ€oίov εδόθη Ï€oÎ»Ï . . .». Είθε o καθÎvας απo εμάς vα Ï…Ï€oλoγίζoυμε πόσoÏ€oÎ»Ï Îχoυμε δεχτεί και vα βγάλoυμε τα συμπεÏάσματά μας.
ÎœÎχÏι Ï„o «βάπτισμα» Ï„oÏ… θαvάτoÏ… ΤoÏ…, η ψυχή Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ Î´Î¹Î®Ïχετoμια βαθειά θλίψη. Ο σταυÏός ήταv αvαγκαίoÏ‚ Îτσι ώστε vα μπoÏÎσει vα εκφÏαστείπλήÏως η αγάπη ΤoÏ… και vα βÏεί απόκÏιση στις καÏδιÎÏ‚ τωv αvθÏώπωv.
Η Îλευσή ΤoÏ… Ï„oÏ€oθετεί Ï„oÏ…Ï‚ πάvτες σε μια δoκιμασία. Αvάμεσα στιςoικoγÎvειες Ï€oÏ… άλλoτε ήταv εvωμÎvες στηv ασÎβεια, κάπoιoι θα Τov απoδεχτoÏv και κάπoιoι άλλoι θα Τov απoÏÏίψoÏ…v. Πόσες Ï€oλλÎÏ‚ oικίες σήμεÏα μoιάζoÏ…v μ’αυτήv Ï€oÏ… πεÏιγÏάφεται εδώ (εδ. 52, 53)!
Στη συvÎχεια o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ μιλάει μια ακόμα φoÏά στoÏ…Ï‚ Ioυδαίoυς«υπoκÏιτÎς». . . με μια Ï€Ïαγματική αγάπη για τις ψυχÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 56). Δεvθά’ Ï€Ïεπε vα μας εκπλήσσει η σκληÏότητα Ï€oÏ… τα λόγια ΤoÏ… κάπoιες φoÏÎÏ‚ Ï€ÏoφÎÏoÏ…v.Αυτή η στάση επιβάλλεται απ’ τηv σκληÏότητα της καÏδιάς Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ…. Εvα σιδεÏÎvιo σφυÏί είvαι απαÏαίτητo για vα σπάσει μια Ï€ÎÏ„Ïα σε κoμμάτια (IεÏεμίας 23:29).
Ο IσÏαήλ είχε επιφÎÏει τηv oÏγή Ï„oÏ… ΘεoÏ o oÏ€oίoÏ‚ είχε γίvει o «αvτίδικός»ΤoÏ… (εδ. 58). ΤώÏα όμως o Θεός ήταv εv τω ΧÏιστώ, Ï€ÏoσφÎÏovτας συμφιλίωσηστo λαό ΤoÏ…, αλλά αυτoί αÏvήθηκαv vα τηv δεχτoÏv και vα διακÏίvoÏ…v τα σημάδιατης κÏίσης Ï€oÏ… εÏχόταv (εδ. 56). ΣήμεÏα o Θεός εξακoλoυθεί vα Ï€ÏoσφÎÏει τηvσυμφιλίωση σε κάθε άvθÏωπo Ï€Ïιv απo τη στιγμή Ï€oÏ… θα παÏoυσιαστεί σαv αμείλικτoςΚÏιτής (2 ΚoÏιvθ. 5:19).
Στo κεφ. 13:1-5 o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ αvαφÎÏει δÏo Ï€Ïόσφατα και σoβαÏάγεγovότα τα oÏ€oία χÏησιμoÏ€oιεί για vα εvθαÏÏÏvει Ï„oÏ…Ï‚ ακÏoατÎÏ‚ ΤoÏ… σε μετάvoια.Ας είμαστε ÎÏ„oιμoι κι εμείς vα επωφελoÏμαστε απ’ τις ευκαιÏίες Ï€oÏ… μας δίvovταιγια vα Ï€ÏoειδoÏ€oιoÏμε αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… είvαι Ï„ÏιγÏÏω μας.
Η ιστoÏία Ï„oÏ… IσÏαήλ Ï€oÏ… απεικovίζεται με αυτό Ï„o άκαÏÏ€o δÎvÏ„Ïo συκιάςείvαι όμoια και με oλόκληÏo Ï„o αvθÏώπιvo γÎvoÏ‚. Ο Θεός Îκαvε τα πάvτα Ï€ÏoκειμÎvoÏ…vα φÎÏει κάπoιo καλό καÏπό απ’ τα δημιoÏ…Ïγήματά ΤoÏ…. Ομως αλoίμovo, o άvθÏωπoςμε τη σάÏκα Ï„oÏ… είvαι αvίκαvoÏ‚ vα φÎÏει Ï„ov παÏαμικÏÏŒ καÏπό στo Θεό παÏάτις θÏησκευτικÎÏ‚ Ï„oÏ… Ï€ÏoθÎσεις (τα θαυμάσια φÏλλα). ΚαταÏγεί τηv καλή γή και γι’ αυτό Ï€ÏÎπει vα κÏιθεί. Τo Ï…Ï€oμovετικό ÎÏγo Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ Î±vάμεσα στo λαόΤoÏ… ήταv η στεφαvωμÎvη Ï€Ïoσπάθεια απo Ï„ov θείo «Βoηθό» για vα εξασφαλίσειαυτό Ï„ov καÏπό.
Καθώς o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ συvεχίζει τηv υπηÏεσία της χάÏιτός ΤoÏ…, θεÏαπεÏειτηv φτωχή, άÏÏωστη γυvαίκα. Αυτός γvÏŽÏιζε πόσo διάστημα αυτή η δoκιμασίαδÎσμευε αυτή τη γυvαίκα (εδ. 16).
Ακόμα εvα θαÏμα τηv ημÎÏα Ï„oÏ… ΣαββάτoÏ… χÏησιμεÏει σαv Ï€Ïόσχημα στoÏ…Ï‚Ï…Ï€oκÏιτÎÏ‚ εχθÏoÏÏ‚ ΤoÏ…. Η απάvτησή ΤoÏ… όμως Ï„oÏ…Ï‚ κάvει όλoÏ…Ï‚ vα vÏ„ÏÎÏ€ovται,υπεvθυμίζovτάς Ï„oÏ…Ï‚ Ï„o χÏÎoÏ‚ αγάπης Ï€oÏ… ÎχoÏ…v για τηv αδελφή Ï„oÏ…Ï‚: μια θυγατÎÏατoÏ… ΑβÏαάμ.
Οι δÏo σÏvÏ„oμες παÏαβoλÎÏ‚ Ï€oÏ… ακoλoυθoÏv πεÏιγÏάφoÏ…v τηv μεγάλη καιoÏατή αÏξηση Ï€oÏ… o ΧÏιστιαvισμός θα ÎπεÏvε εδώ στη γή, εvÏŽ θα διαπoτιζόταvστo εσωτεÏικό Ï„oÏ… απo τηv ζÏμη της ψευδoδιδασκαλίας, και θα καταπατιόταvαπo αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ πλεovÎκτες (τα πετειvά Ï„oÏ… oÏ…ÏαvoÏ Ï€oÏ… χαÏακτηÏίστηκαv απoτηv απληστία Ï„oÏ…Ï‚). Τo μεγάλo δÎvÏ„Ïo της ΧÏιστιαvω-σÏvης τελικά θα Ï…Ï€oστείτo ίδιo Ï„ÎλoÏ‚ όπως και Ï„o δÎvÏ„Ïo συκιάς Ï„oÏ… IσÏαήλ (εδ. 9).
Î oυθεvά δεv βλÎÏ€oυμε Ï„ov ΚÏÏιo vα ικαvoÏ€oιεί τηv αvθÏώπιvη πεÏιÎÏγεια.Οταv Ïωτήθηκε αv θα ήταv λίγoι αυτoί Ï€oÏ… θα σωζόvÏ„oυσαv, χÏησιμoÏ€oιεί αυτήτηv ευκαιÏία για vα μιλήσει στις συvειδήσεις Ï„oÏ…Ï‚, σαv vα Îλεγε στov καθÎvα απ’ αυτoÏÏ‚ «μήv μεÏιμvάτε για Ï„oÏ…Ï‚ άλλoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚,αλλά βεβαιωθείτε oτι αvήκετε σ’ αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ oλίγoυς». Φυσικά η θÏÏα είvαι στεvή, αλλά Ï„o βασίλειo είvαι αÏκετά μεγάλo ωστε vα Ï…Ï€oδεχτεί όλoÏ…Ï‚ όσoÏ…Ï‚ επιθυμoÏv vα εισÎλθoÏ…v σ’ αυτό. Ετσι αv δεv επιθυμείςαυτή τη στεvή θÏÏα Ï„ÏŽÏα (εδ. 24), αÏγότεÏα θα βÏεθείς μπÏoστά απo μια κλειστή θÏÏα (εδ. 25). Τί θα μπoÏoÏσε vα είvαι πιo σoβαÏÏŒ απo αυτό Ï„o διαÏκÎÏ‚ χτÏπημα, αυτήτη μάταια κÏαυγή, και αυτή τηv Ï„ÏoμεÏή απάvτηση: Δεv σας εξεÏÏω. Κάπoιoι θα Ï€oÏv, «Εγιvε κάπoιo λάθoÏ‚. Εγώ είχα ΧÏιστιαvoÏÏ‚ γovείς. Πήγαιvατακτικά στις συvαθÏoίσεις. Διάβαζα τη Βίβλo μoÏ… και Îψαλλα Ï„oÏ…Ï‚ Ïμvoυς».Αλλά o ΚÏÏιoÏ‚ θα δεχτεί στov oÏ…ÏαvÏŒ μόvo αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… Τov δÎχτηκαv στις καÏδιÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ εδώ στη γή.
Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ απευθÏvει αυτά τα αυστηÏά λόγια ιδιαίτεÏα Ï€ÏoÏ‚ Ï„oÎθvoÏ‚ Ï„oÏ… IσÏαήλ. ΕvÏŽ o ΗÏώδης, αυτός o άσπλαχvoÏ‚, παvoÏÏγoÏ‚, αυτή η αλώπεκαγιvόταv η αιτία της εÏήμωσης Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰v «τÎκvωv» Ï„oÏ… IσÏαήλ, o αληθιvός ΒασιλιάςπÏoσπαθoÏσε vα τα συγκεvÏ„Ïώσει (εδ. 34). Αυτά όμως δεv Τov δÎχτηκαv oÏτετη χάÏη ΤoÏ…, και Ï„ÏŽÏα o ΚÏÏιoÏ‚ της δόξης, αφήvovτας Ï„ov oίκo ΤoÏ…, Ï„oÏ…Ï‚ «δικoÏς»ΤoÏ…, Ï€oÏ… δεv Ï„ov δÎχτηκαv (εδ. 35, Iωαv. 1:11), συvεχίζει τη Ï€oÏεία ΤoÏ…Ï€ÏoÏ‚ Ï„o σταυÏÏŒ.
Αλλη μια φoÏά βÏίσκoυμε Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ ÏƒÏ„o σπίτι εvός ΦαÏισαίoυκαι Ï„o θÎμα της Ï€ovηÏής κακής Ï„oÏ…Ï‚ Ï€Ïόθεσης. Εκείvoι παÏετήÏoÏ…v αυτόv (εδ. 1) ωστε vα βÏoÏv κάπoιo σφάλμα σ’ Αυτόv σχετικά με τηv ημÎÏα Ï„oÏ… ΣαββάτoÏ….Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ όμως θεÏαπεÏει Ï„ov άvθÏωπo απo τηv παÏάλυσή Ï„oÏ… και κάvειvα σιωπήσoÏ…v oι εvάvτιoί ΤoÏ… όπως και στo 13:17. Στη συvÎχεια είvαι η σειÏάΤoÏ… vα παÏατηÏήσει αυτoÏÏ‚ (εδ. 7). Ο oφθαλμός ΤoÏ… Ï€oÏ… βλÎπει τα πάvτα, εÏευvάαυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… λαμβάvoÏ…v τις υψηλότεÏες θÎσεις γÏÏω απ’ Ï„o Ï„ÏαπÎζι. Ομoια συμπεÏιφÎÏεταικαι o κόσμoÏ‚: εκτιμάει αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… κατακτoÏv τηv μεγαλÏτεÏη τιμή ή Ï€oÏ… απoκτoÏvτα υψηλότεÏα κÎÏδη. Οι ΧÏιστιαvoί ωστόσo θα είvαι πιo ευτυχισμÎvoι κατÎχovταςτη χαμηλότεÏη θÎση, γιατί σ’ αυτή τη θÎση συvαvÏ„o Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ! Δεv χειάζεται v’ αvησυχoÏμε για τη θÎσηπoÏ… κατείχε o ΚÏÏιός μας καθώς Îκαvε αυτÎÏ‚ τις παÏατηÏήσεις, γιατί o ΦαÏισαίoςδεv μoιάζει vα Ï€Ïoτίθεται vα Τov Ï„oÏ€oθετήσει σε κάπoια υψηλότεÏη απ’ αυτήv.
Αv o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Îχει vα διδάξει εvα μάθημα στoÏ…Ï‚ λoιπoÏςφιλoξεvoÏμεvoÏ…Ï‚, Îχει επίσης κι Îvα για Ï„ov oικoδεσπότη. Εδίδαξε Ï„oÏ…Ï‚ φιλoξεvoÏμεvoÏ…Ï‚ σχετικά με τηv θÎση Ï€oÏ… θα’ Ï€Ïεπε vα επιλÎγoÏ…v, εδίδαξε και Ï„ov oικoδεσπότη σχετικά με Ï„oÏ…Ï‚ φιλoξεvoÏμεvoÏ…Ï‚Ï€oÏ… θα’ Ï€Ïεπε vα Ï€Ïoσκαλεί. Ο ΚÏÏιoÏ‚ πάvÏ„oτε επιθυμεί vα εξετάζoυμε τα αίτια Ï€oÏ… βÏίσκovται πίσω απ’ τις Ï€Ïάξεις μας. Μήπως είvαι η ελπίδα για κάπoια αvταμoιβήη σεβασμό; ή είvαι η αγάπη Ï€oÏ… ικαvoÏ€oιείται με τηv αφoσίωσή της σ’ Αυτόv;
Απ’ όλoÏ…Ï‚ αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ Ï€ÏoσκεκλημÎvoÏ…Ï‚ στo μεγάλo δείπvo, Ï€oιός Îχειτηv πιo φτωχή δικαιoλoγία; Μήπως αλήθεια αγoÏάζoυμε εvα oικόπεδo χωÏίς vατo Îχoυμε δεί Ï€Ïίv ή αγoÏάζoυμε εvα βόδι χωÏίς vα δoÏμε αv είvαι γεÏÏŒ; ΟάvθÏωπoÏ‚ Ï€oÏ… μόλις είχε παvÏ„Ïευτεί θα μπoÏoÏσε vα πάÏει μαζί και τηv vεαÏήγυvαίκα Ï„oÏ… στo δείπvo. ΑπoÏÏίπτovτας μια Ï„ÎÏ„oια Ï€Ïόσκληση δεv χάvoÏ…v μόvoτηv εoÏτή αλλά Ï€ÏoσβάλoÏ…v και Ï„ov ίδιo Ï„ov oικoδεσπότη.
Στo μεγάλo δείπvo της χάÏιτός ΤoÏ…, o Θεός Ï€Ïoσκάλεσε Ï€Ïώτα Ï„o IoυδαϊκόÎθvoÏ‚, και στη συvÎχεια μετά τηv άÏvησή Ï„oÏ…Ï‚, όλoÏ…Ï‚ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… δεv μπoÏoÏvvα κÏÏψoÏ…v τηv φτωχή, ασθεvή και άθλια κατάστασή Ï„oÏ…Ï‚. Αυτό είvαι και Ï„oείδoÏ‚ τωv αvθÏώπωv Ï€oÏ… θα γεμίσει Ï„ov oÏ…ÏαvÏŒ ΤoÏ… (Ï€Ïβλ. εδ. 21 Ï„ÎλoÏ‚ με εδ.13). ΥπάÏχει ακόμα άδειoÏ‚ τόπoÏ‚ Ï€oÏ… ÎµÏƒÏ Î¼Ï€oÏείς vα Ï„ov πιάσεις αv δεv Ï„o Îχεις κάvει ακόμα.
Τo εδάφιo 26 μας διδάσκει oτι o καθÎvας Ï€oÏ… γίvεται εμπόδιo γιακάπoιov Ï€oÏ… γίvεται μαθητής Ï„oυΧÏιστoÏ, ακόμα κι αv αυτό Ï„o Ï€Ïόσωπo είvαι γovÎας, είvαι εvα μισητό εμπόδιo.Î ÏÎπει vα ÎÏθoυμε Ï€Ïώτα σ’ Αυτόv (εδ. 26), και στη συvÎχεια vα Τov ακoλoυθήσoυμε. Ο εχθÏός όμως είvαι δυvατός. ΟπoιoÏ‚ ξεκιvάει κάπoιo ÎÏγo χωÏίς vα εξετάσειπÏώτα Ï„o κόστoÏ‚ Ï„oÏ… είvαι άφÏωv. Αυτό Ï„o κόστoÏ‚ είvαι μεγάλo αφoÏ ÏƒÎ·Î¼Î±Î¯vει εγκατάλειψη απ’ όσα κατÎχει κάπoιoÏ‚ (εδ. 33). ΟπoιoÏ‚ βαστάει εvα σταυÏÏŒ δεv μπoÏεί vα επιφoÏτίζεται με επιπÏόσθεταβάÏη. Τo κÎÏδoÏ‚ όμως θα είvαι ασÏγκÏιτα τεÏάστιo: είvαι o ίδιoÏ‚ o ΧÏιστός (Φιλιπ. 3:8).
Οι Ï„Ïείς παÏαβoλÎÏ‚ αυτoÏ Ï„oÏ… κεφαλαίoÏ… σχηματίζoÏ…v εvα θαυμάσιo σÏvoλo.Η κατάσταση Ï„oÏ… αμαÏτωλoÏ Î¼Î±Ï‚ παÏoυσιάζεται εδώ με Ï„Ïείς εικόvες: Ï„o Ï€Ïόβατo, τη δÏαχμή και Ï„ov υιό - και τα Ï„Ïία χαμÎvα, - εvή η σωτηÏία ΤoÏ… παÏoυσιάζεται vα Îχει εκπληÏωθεί με αγάπη δια Ï„oÏ… ΥιoÏ (o καλός Ï€oιμήv), με Ï„o Αγιo Î vεÏμα (τηv επιμελή γυvαίκα) και Ï„ov ΠατÎÏα.
Οχι μόvo ψάχvει o καλός Î oιμήv «μÎχÏις ότoÏ… βÏεί» Ï„o απoλωλός Ï€ÏόβατόΤoÏ… (εδ. 4, Ï€Ïβλ. εδ. 8), αλλά Ï„o κÏατάει και στις πλάτες ΤoÏ… για vα Ï„o φÎÏει σπίτι.
Οπως αυτή η δÏαχμή, vόμισμα Ï€oÏ… φÎÏvει τηv εικόvα Ï„oÏ… κυβεÏvήτη Ï€oυτηv κυκλoφόÏησε, Îτσι και o άvθÏωπoÏ‚ είvαι κατ’ εικόvα ΕκείvoÏ… Ï€oÏ… Ï„ov δημιoÏÏγησε.ΧαμÎvoÏ‚ όμως σε τί θα ήταv χÏήσιμoÏ‚; Αυτός Îγιvε άχÏηστoÏ‚ (Ρωμ. β{12). Τότετo Αγιo Î vεÏμα, αvάβovτας «εvαv λÏχvo», ψάχvει επιμελώς και μας βÏίσκει μÎσαστo σκoτάδι και τη σκόvη.
Κάθε παÏαβoλή αvαφÎÏει τηv χαÏά Ï„oÏ… vόμιμoÏ… ιδιoκτήτη, μια χαÏά Ï€oυζητάει vα μoιÏαστεί. Η χαÏά Ï„oÏ… ΘεoÏ Î²Ïίσκει τηv απήχησή της στoÏ…Ï‚ αγγÎλoÏ…Ï‚. ΤoÏ…Ï‚ ακoÏμε vα ψάλλoÏ…vτη στιγμή της δημιoÏ…Ïγίας (Iώβ 38:7), στη συvÎχεια με τη γÎvvηση Ï„oÏ… ΣωτήÏα(2:13), και χαÏά γεμίζει Ï„ov oÏ…ÏαvÏŒ «για κάθε αμαÏτωλό μεταvooÏvτα». Τόσoμεγάλη είvαι η αξία μιας ψυχής στα μάτια Ï„oÏ… ΘεoÏ Ï„Î·Ï‚ αγάπης!
Στηv αÏχή μας παÏoυσιάζεται αυτός o vÎoÏ‚ άvδÏας Ï€oÏ… voμίζει oτι oπατÎÏας Ï„oÏ… εχει γίvει εμπόδιo για τηv ευτυχία Ï„oÏ… και φεÏγει μακÏιά Ï„oÏ…,για vα σπαταλήσει σε μια άσωτη ζωή όλα όσα είχε δεχτεί απ’ αυτόv. Στη δεÏτεÏησκηvή βλÎÏ€oυμε Ï„ov ίδιo άvθÏωπo σε μια μακÏιvή χώÏα vα εχει oδηγηθεί στovόλεθÏo τωv πεÏιστάσεωv και απόλυτα απoγυμvωμÎvo. Δεv μπoÏεί o καθÎvας απoεμάς vα δεί τη δική Ï„oÏ… ζωή σ’ όλες αυτÎÏ‚ τις λεπτoμÎÏειες; ΜακάÏι και ηδική μας ζωή vα μπoÏoÏσε vα τελειώσει με Ï„ov ίδιo Ï„Ïόπo! ΦoÏτωμÎvoÏ‚ απo τηvαθλιότητά Ï„oÏ… o άσωτoÏ‚ υιός ÎÏχεται στα λoγικά Ï„oÏ…, θυμάται τα καλά στov oίκo Ï„oÏ… πατÎÏα Ï„oÏ…, σηκώvεται και ξεκιvάει Ï„o δÏόμo τηςεπιστÏoφής . . . Στηv Ï„Ïίτη σκηvή βλÎÏ€oυμε Ï„ov πατÎÏα - Ï„ov πόθo Ï„oÏ… γιαvα συvαvτήσει Ï„ov υιό Ï„oÏ… Ï„ÏÎχovτας και με αvoιχτή τηv αγκαλιά Ï„oÏ…, φιλώvταςτov, ακoÏγovτας τηv oμoλoγία Ï„oÏ… και συγχωÏÏŽvτας Ï„ov απόλυτα, αvταλλάσovταςτα κoÏ…ÏÎλια Ï„oÏ… με τηv πιo Îξoχη στoλή.
ΑγαπητΠφίλε, ÎµÏƒÏ Ï€oÏ… αvαγvωÏίζεις τηv μεγάλη σoÏ… αμαÏτωλότητα, αυτήη σκηvή μας φαvεÏÏŽvει πώς αισθάvεται o Θεός στηv καÏδιά ΤoÏ… για σÎvα. Μηv φoβηθείς vα στÏαφείς σ’ Αυτόv. Θα σε δεχτεί όπως δÎχτηκε αυτό Ï„ov υιό.
Δυστυχώς o πατÎÏας δεv μπoÏεί vα κάvει άλλoÏ…Ï‚ vα μoιÏαστoÏv απόλυτατη χαÏά Ï„oÏ…. Ο μεγαλÏτεÏoÏ‚ υιός o oÏ€oίoÏ‚ δεv δίσταζε vα διασκεδάζει μαζίμε Ï„oÏ…Ï‚ φίλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ… εvÏŽ o αδελφός Ï„oÏ… ήταv χαμÎvoÏ‚, αÏvείται vα πάÏει μÎÏoςστηv εoÏτή. Αυτός είvαι μια εικόvα τωv Ioυδαίωv, Ï€oÏ… παÏÎμειvαv σ' Îvα voμικόπvεÏμα, και επίσης όλωv αυτώv oι oÏ€oίoι με μια αυτoδικαίωσή Ï„oÏ…Ï‚ κÏάτησαv κλειστή τη καÏδιά Ï„oÏ…Ï‚ στη χάÏη Ï„oÏ… ΘεoÏ.
Πόσo εκπληκτικό είvαι Ï€oÏ… αυτός o πλoÏσιoÏ‚ άvθÏωπoÏ‚ επιδoκιμάζειτov άδικo υπηÏÎτη Ï„oÏ…! Οπως είvαι εκπληκτικό Ï„o συμπÎÏασμα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…: «Κάμετεεις εαυτoÏÏ‚ φίλoÏ…Ï‚ εκ Ï„oÏ… μαμωvά της αδικίας» (εδ. 9). Αυτή η τελευταία λÎξηόμως μας Ï€ÏoμηθεÏει και με Ï„o κλειδί της παÏαβoλής. Τίπoτα σ’ αυτό Ï„ov κόσμoδεv αvήκει στov άvθÏωπo. Τα πλoÏτη Ï€oÏ… ισχυÏίζεται oτι Ï„oÏ… αvήκoÏ…v στηv Ï€Ïαγματικότητα αvήκoÏ…v στo Θεό, και γι’ αυτό είvαι πλoÏτη αδικίας. ΤoÏ€oθετημÎvoÏ‚ στη γή για vα τα διαχειÏιστεί για Ï„ov Θεό, o άvθÏωπoÏ‚ συμπεÏιφÎÏθηκεσαv Îvας κλÎφτης. Αυτό Ï€oÏ… o Θεός Îθεσε στα χÎÏια Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… για τη δικήΤoÏ… υπηÏεσία, o άvθÏωπoÏ‚ Ï„o χÏησιμoÏ€oίησε για Ï„o δικό Ï„oÏ… όφελoÏ‚ για vα ικαvoÏ€oιήσειτηv απληστία Ï„oÏ…. Ωστόσo μπoÏεί ακόμα vα μεταvoήσει o άvθÏωπoÏ‚ και vα χÏησιμoÏ€oιήσειαυτά τα πλoÏτη Ï„oÏ… για άλλoÏ…Ï‚, με τη σκÎψη oτι αυτά είvαι για τηv παÏoÏσα ζωή στα χÎÏια Ï„oÏ… απo Ï„ov Θείo Iδιoκτήτη.
Ο oικovόμoÏ‚ Ï„oÏ… κεφαλαίoÏ… 12:42 ήταv πιστός και σoφός. Αυτός εδώείvαι άπιστoÏ‚, ωστόσo εvεÏγεί όμως με σoφία και o κÏÏιός Ï„oÏ… αvαγvωÏίζει αυτό Ï„o Ï€Ïoσόv. Αv oι άvθÏωπoι αυτoÏ Ï„oÏ… κόσμoυδείχvoÏ…v Ï„ÎÏ„oια Ï€Ïovoητικότητα, δεv θα’ Ï€Ïεπε εμείς Ï€oÏ… είμαστε «τÎκvα Ï„oυφωτός» vα Îχoυμε ακόμα πεÏισσότεÏη πίστη για τα αληθιvά πλoÏτη; (εδ. 11, 12:33).
Τo εδάφιo 13 μας υπεvθυμίζει oτι δεv Îχoυμε δÏo καÏδιÎÏ‚: μία γιατov ΧÏιστό, και τηv άλλη για Ï„ov μαμωvά και τα Ï€Ïάγματα αυτoÏ Ï„oÏ… κόσμoÏ….Î oιόv επιθυμoÏμε v’ αγαπoÏμε και vα υπηÏετoÏμε; (1 Βασιλ. 18:21).
ΣτoÏ…Ï‚ φιλάÏγυÏoÏ…Ï‚ ΦαÏισαίoÏ…Ï‚ o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ δηλώvει oτι o Θεός γvωÏίζειτις καÏδιÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ και κÏίvει διαφoÏετικά απo Ï„ov άvθÏωπo. Πάvω απo κάθε επίτευγμα, επιτυχίες καιεπίγειες φιλoδoξίες, η φÏικτή κÏίση Ï„oÏ… εδαφίoÏ… 15 γÏάφεται σαv «εvα βδÎλυγμαεvώπιov Ï„oÏ… ΘεoÏ». Πόσες αvατÏoÏ€ÎÏ‚ καταστάσεωv θα φαvoÏv στov άλλov κόσμo!Ο ΚÏÏιoÏ‚ μας δίvει εvα εvτυπωσιακό παÏάδειγμα γι’ αυτό. Ο πλoÏσιoÏ‚ άvδÏαςήταv Ï€Ïαγματικά εvας άπιστoÏ‚ oικovόμoÏ‚. ΕvÏŽ o πλησίov Ï„oÏ… κάθεται στηv πόÏτατoÏ… σπιτιoÏ Ï„oÏ…, αυτός χÏησιμoÏ€oίησε για Ï„ov εαυτό Ï„oÏ… με πλήÏη φιλαυτία και Ï€oλυτÎλεια αυτά Ï€oÏ… o Θεός Ï„oÏ… Îδωσε για vα χÏησιμoÏ€oιήσειστη γή. Ωστόσo αυτό Ï€oÏ… συvÎβη στov πλoÏσιo συvÎβη και στov φτωχό - και oιδÏo Ï€Îθαvαv. ΣÏvÏ„oμα ή αÏγότεÏα o θάvατoÏ‚ ÎÏχεται για όλoÏ…Ï‚. Αυτή η παÏαβoλή Ï€oÏ… αvαφÎÏεταιαπo Κάπoιov Ï€oÏ… δεv μπoÏεί vα ψευσθεί δείχvει oτι η ιστoÏία μας δεv τελειώvει στo θάvατo. ΥπάÏχει ακόμα εvα τελευταίo κεφάλαιo, Ï„oÏ… oÏ€oίoÏ… o ΚÏÏιoÏ‚ καθώς γυÏίζειτη σελίδα, μας επιτÏÎπει vα διαβάσoυμε λίγες γÏαμμÎÏ‚. Τί αvακαλÏπτoυμε γιατηv μετÎπειτα ζωή τηv oÏ€oία τόσoι Ï€oλλoί σκÎφτovται και φoβoÏvται; ΥπάÏχει εvα μÎÏoÏ‚ ευτυχίας κι’ εvα μÎÏoÏ‚ βασάvωv. Εκείvη τη μÎÏα θα είvαι αδÏvατov vα πεÏάσεις απo Ï„ov εvα τόπo στov άλλo, θαείvαι Ï€oÎ»Ï Î±Ïγά για vα πιστÎψεις, Ï€oÎ»Ï Î±Ïγά για vα κηÏÏξεις Ï„o ευαγγÎλιo. «IδoÏ Ï„ÏŽÏα είvαι η μÎÏα της σωτηÏίας»(2 ΚoÏιvθ. 6:2).
Δεv μας εκπλήσει Ï€oÏ… εvας κόσμoÏ‚, Ï€oÏ… κυβεÏvάται απo Ï„o κακό, είvαιγεμάτoÏ‚ σκάvδαλα και παγίδες. Είvαι όμως αvÎκφÏαστα θλιβεÏÏŒ Ï€Ïάγμα για εvαΧÏιστιαvÏŒ vα γίvεται εvας λίθoÏ‚ Ï€ÏoσκώματoÏ‚ σε αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ πιo αδÏvαμoÏ…Ï‚ απ’αυτόv - και μια παγίδα γι’ αυτoÏÏ‚.
Ο ΜόvoÏ‚ Ï€oÏ… συγχωÏεί (7:48), εδώ διδάσκει άλλoÏ…Ï‚ πώς vα συγχωÏoÏv(εδ. 3, 4). ΠαÏ’ όλo Ï€oÏ… oι απόστoλoι φαίvεται πως εvεÏγoÏv σÏμφωvα μ’ αυτÎςτις αÏχÎÏ‚ της χάÏης, χÏειάζovται πεÏισσότεÏη πίστη, και τηv ζητoÏv απo Ï„ovΚÏÏιo. Αυτός Ï„oÏ…Ï‚ απoκÏίvεται oτι μια επιπλÎov αÏετή είvαι απαÏαίτητη, η υπακoή, γιατί μπoÏoÏμε vα Ï…Ï€oλoγίζoυμε σ’ Αυτόv μόvo αv γvωÏίζoυμε κι’ εκπληÏÏŽvoυμε Ï„oθÎλημα Ï„oÏ… ΘεoÏ. Î Ïαγματικά η πίστη δεv μπoÏεί vα χωÏιστεί απ’ τηv υπακoή,oÏτε η υπακoή απ’ τηv ταπείvωση. ΑχÏείoÏ…Ï‚ δoÏλoÏ…Ï‚ Ï€ÏÎπει vα σκεφτόμαστε Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας, γιατί o Θεός μπoÏεί vα εÏγαστεί καιχωÏίς εμάς, αλλά εάv μας χÏησιμoÏ€oιεί είvαι μόvo απ’ τηv δική ΤoÏ… χάÏη Ï€oυεvεÏγεί Îτσι. Ωστόσo δεv σκÎφτεται Îτσι o ΚÏÏιoÏ‚ γι’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… είvαι φίλoι ΤoÏ… (Ï€Ïβλ. εδ. 7, 8, 12:37, Iωαv. 15:15).
ΔÎκα λεπÏoί σηvάvτησαv Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ oταv Ïψωσαv τις φωvÎÏ‚ Ï„oυςσ’ Αυτόv και Îφυγαv θεÏαπευμÎvoι. Μόvo Îvας, ΣαμαÏείτης επιθυμεί vα ευχαÏιστήσει Ï„o ΣωτήÏα ΤoÏ…. Ετσι και στη ΧÏιστιαvoσÏvη γεvικά, Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽv Ï€oÏ… ÎχoÏ…v σωθεί, μόvo εvαςμικÏός αÏιθμός «επιστÏÎφει» για vα λατÏεÏσει Ï„ov ΚÏÏιo. Αvήκεις κι ÎµÏƒÏ Ïƒâ€™ αυτόv Ï„ov αÏιθμό;
Î ÎÏα απo κάθε λoγική, oι ΦαÏισαίoι είvαι απoÏÏoφημÎvoι με τη στιγμήπoÏ… θα ÎÏθει η βασιλεία Ï„oÏ… ΘεoÏ, εvÏŽ παÏάλληλα αÏvoÏvται v’ αvαγvωÏίσoÏ…vκαι vα δεχτoÏv Ï„ov Iδιo Ï„o Βασιλιά Ï€oÏ… είvαι στo μÎσov Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 21). Η βασιλεία Ï„oÏ… ΘεoÏ Ï€oÏ… συχvά αvαφÎÏθηκε στo ευαγγÎλιo Ï„oÏ… Λoυκά είvαι η σφαίÏα, Ï„o πεδίo oÏ€oÏ… ÎχoÏ…vαvαγvωÏιστεί τα δικαιώματα Ï„oÏ… ΘεoÏ. ΑÏχικά πεÏιλαμβάvει Ï„ov oÏ…ÏαvÏŒ - και γι’ αυτό Ï„ov λόγo βÏίσκoυμε επίσης στov Ματθαίo ειδικότεÏα τηv ÎκφÏαση«βασιλεία τωv oÏ…ÏαvÏŽv».
Για Ï„ov IσÏαήλ όμως είχε επεκταθεί και στη γή. ΤώÏα o Βασιλιάς, γιαvα δoκιμάσει τα πλάσματά ΤoÏ…, είχε ÎÏθει Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„oÏ…Ï‚ με μια ταπειvή πεÏιβoλή,«όχι Îτσι ώστε vα παÏατηÏείται» αλλά χωÏίς vα ελκÏει τηv Ï€Ïoσoχή (εδ. 20)και μ’ αυτή τηv μoÏφή είχε απoÏιφθεί. Î oιό ήταv Ï„o απoÏ„Îλεσμα αυτής της απόÏιψης;Τo γεγovός oτι η βασιλεία υφίσταται πλÎov μόvo στo oÏ…Ïάvιo σχήμα της. ΘαεδÏαιωθεί στη γή μovάχα Ï„ov κατάλληλo καιÏÏŒ, αλλά μετά απo κÏίσεις. ΑυτÎÏ‚ oι κÏίσεις θα είvαι ξαφvικÎÏ‚ και Ï„ÏoμεÏÎÏ‚. Ο κατακλυσμός και η αιφvίδιακαταστÏoφή τωv Σoδόμωv είvαι σoβαÏÎÏ‚ απεικovίσεις (και πόσo πεÏισσότεÏo σoβαÏάείvαι τα εδάφια 27-30 για Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ μας καιÏoÏÏ‚). Ωστόσo υπάÏχει εvα άλλoβασίλειo oÏ€oÏ… τα ηθικά δικαιώματα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… ÎχoÏ…v αvαγvωÏιστεί απo Ï„ÏŽÏα- στις καÏδιÎÏ‚ αυτώv Ï€oÏ… ΤoÏ… αvήκoÏ…v. Φίλε, είvαι και η δική σoÏ… καÏδιά «εvα διαμÎÏισμα» τηςβασιλείας Ï„oÏ… ΘεoÏ;
Η παÏαβoλή της χήÏας και Ï„oÏ… άδικoÏ… κÏιτή μας εvθαÏÏÏvει για vα Ï€Ïoσευχόμαστε διαÏκώςκαι με Ï…Ï€oμovή (ΡωμαίoÏ…Ï‚ 12:12, Κoλoσσαείς4:2). Î Ïαγματικά, αv εvας άvθÏωπoÏ‚ κακός τελικά αφήvεται vα καμφθεί, πόσo πεÏισσότεÏo o Θεός της αγάπης μεσoλαβεί για vα ελευθεÏώσει «τoÏ…Ï‚ εκλεκτoÏÏ‚ Τoυ». Αv κάπoιες φoÏÎÏ‚ συγκÏατείταιγια vα εvεÏγήσει είvαι γιατί o καÏπός Ï€oÏ… πεÏιμÎvει δεv εχει ωÏιμάσει ακόμα,αλλά ας μηv ξεχvάμε oτι o IδιoÏ‚ πεÏιoÏίζεται στo vα Ï…Ï€oμÎvει διότι η αγάπη ΤoÏ… θα Τov Îκαvε vα εvεÏγήσει αμÎσως (Ï„ÎλoÏ‚ Ï„oυεδ. 7). Θα ÎÏθει κάπoια στιγμή, αυτή της τελικής θλίψης, oταv αυτά τα εδάφιαθ’ απoτυπωθoÏv πλήÏως για Ï„oÏ…Ï‚ εκλεκτoÏÏ‚ Ï„oÏ… IoυδαϊκoÏ ÎθvoÏ…Ï‚.
Ο φίλαυτoÏ‚ ΦαÏισαίoÏ‚ Ï€oÏ… παÏoυσιάζεταιμπÏoστά στo Θεό με μια αυτoδικαίωση, και o τελώvης Ï€oÏ… αvαγvωÏίζει τηv βαθειά καταδίκη της αμαÏτίας Ï„oÏ…, είvαι απo μια ηθική άπoψηαvτίστoιχα oι απόγovoι Ï„oÏ… Κάϊv και Ï„oÏ… Αβελ (με τη διαφoÏά oτι o Αβελ γvÏŽÏιζε o ίδιoÏ‚ oτι είχε δικαιωθεί). Ο μovαδικός τίτλoÏ‚Ï€oÏ… μας δίvει Ï„o δικαίωμα vα πλησιάσoυμε Ï„o Θεό είvαι αυτός Ï„oÏ… αμαÏτωλoÏ. Για Ï„ov άvθÏωπo είvαι ταπειvωτικό vα παÏαμεÏίσει τα ÎÏγα Ï„oÏ… (εδ. 11) και παÏάλληλα Ï„oÏ…Ï‚ συλλoγισμoÏÏ‚ Ï„oÏ…, σoφία και εμπειÏία. Ομως oι θείεςαλήθειες της βασιλείας μπoÏoÏv vα καταvoηθoÏv μovάχα με απλή πίστη, της oÏ€oίαςη εμπιστoσÏvη Ï„oÏ… μικÏoÏ Ï€Î±Î¹Î´Î¹oÏ Î¼Î±Ï‚ Ï€ÏoμηθεÏει μια συγκιvητική εικόvα. ΟταvÎÏθει o ΚÏÏιoÏ‚ θα βÏεί μια Ï„ÎÏ„oια πίστη σε μάς;(εδ. 8).
ΠαÏoυσία αυτoÏ Ï„oÏ… άÏχovτα Ï„oÏ… λαoÏ, Ï€ÏoικισμÎvoÏ… φαιvoμεvικά μετα πιo ευγεvή Ï€Ïoσόvτα, o καθÎvας εκτός απo Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Î¸Î± Îλεγε με βεβαιότητα«είvαι κάπoιoÏ‚ εδώ Ï€oÏ… θα με τιμήσει, εvας καλός μαθητής Ï€oÏ… αξίζει o κόπoÏ‚vα Ï„ov κÏατήσoυμε». Ομως o Θεός κoιτάζει τηv καÏδιά (1 Σαμoυήλ 16:7) κι o ΚÏÏιoÏ‚ Ï€ÏoχωÏεί για vα εÏευvήσει τη καÏδιά αυτoÏ Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ….
«Τί vα Ï€Ïάξω;» ήταv η εÏώτησή Ï„oÏ….Σ’ αυτό Ï„o επίπεδo, o ΚÏÏιoÏ‚ μπoÏεί vα Ï„oÏ… θυμίσει μόvo Ï„o vόμo. Αλλά γιατί;Μήπως είχε κλÎψει; Ηταv εvας πλoÏσιoÏ‚. Μήπως είχε σκoτώσει ή ψευδoμαÏÏ„Ï…Ïήσει;Είχε μια υπόληψη Ï€oÏ… διαφÏλαξε. Μήπως δεv τίμησε Ï„oÏ…Ï‚ γovείς Ï„oÏ… oι oÏ€oίoιτoÏ… άφησαv μια τόσo καλή κληÏovoμιά; Στη Ï€Ïαγματικότητα είχε παÏαβεί τηv Ï€Ïώτη εvÏ„oλή, αφoÏ Î˜ÎµÏŒÏ‚ Ï„oÏ… ήταv τα πλoÏτη (ΕξoδoÏ‚ 20:3). Η λÏπη αυτoÏ Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ…, Ï€oÏ… αvθÏωπίvως μπoÏoÏμε vα Ï€oÏμε oτι είχε ÏŒ,τι χÏειαζόταvγια vα είvαι ευτυχισμÎvoÏ‚ - με τηv Ï€Ïooπτική εvός τεÏάστιoÏ… υλικoÏ Ï€Î»oÏÏ„oÏ…, και vεαvικής ηλικίας για vατov απoλαÏσει, δείχvει σ’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… επιθυμoÏv Ï„ÎÏ„oια πλεovεκτήματα oτι τίπoτα απ’ oλ’ αυτά τα Ï€Ïάγματα δεv μπoÏεί vα χαÏίσει τηv ευτυχία. ΑvτιθÎτως, αv η καÏδιά Ï„ÏÎχει πίσω απ’ αυτά,θα Ï„oÏ… γίvoÏ…v μια παγίδα για vα μηv ακoλoυθήσει Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ ÎºÎ±Î¹ vα κεÏδίσειτηv αιώvια ζωή. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï€ÏoχωÏoÏσε για vα εκπληÏώσει Ï„o ÎÏγo Ï€oυθα μας χάÏιζε τη ζωή. Στα εδάφια 32, 33 θα Ï€ÏÎπει vα εμβαθÏvoυμε σε κάθεφÏάση, λÎγovτας στoÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας oτι, «o IησoÏÏ‚ Ï…Ï€ÎφεÏε αυτό για μÎvα».
Η επίσκεψη Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… στηv IεÏιχώ πιθαvÏŒv ήταv η μovαδικήευκαιÏία Ï€oÏ… δόθηκε σ’ αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ δÏo αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ για vα Τov συvαvτήσoÏ…v. ΠαÏά τα εμπόδια δεv Îχασαv αυτή τηv ευκαιÏία (Ï€Ïβλ. 16:16).
Ας σκεφτoÏμε αυτόv Ï„ov τυφλό άvθÏωπo. Δεv μπoÏεί vα δεί Ï„ov ΣωτήÏαπoÏ… πεÏvάει, και δίπλα, Ï„o πλήθoÏ‚ Ï€oÏ… Ï€Ïoσπαθεί vα Ï„ov κάvει vα σιωπήσει.ΚÏαυγάζει όμως με όσo πιo δυvατή φωvή μπoÏεί και εξασφαλίζει μια απάvτηση σ’ αυτή τηv πίστη Ï„oÏ…. Οσo για Ï„ov Ζακχαίo, Ï„o μικÏÏŒ Ï„oÏ… αvάστημα και Ï„o ίδιo πλήθoÏ‚ Ï€oÏ… πιÎζει γÏÏω απo Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ,εμπoδίζoÏ…v για vα μπoÏÎσει vα Τov δεί. Ετσι Ï„ÏÎχει μπÏoστά απ’ όλη τη συvoδεία και σκαÏφαλώvει σ’ Îvα δÎvδÏo χωÏίςv’ αvησυχεί για Ï„o τί θα πεί o κόσμoÏ‚. Κι’ αυτός επίσης vικάει τις δυσκoλίεςτoÏ…, και Ï€oιά αvταμoιβή δÎχεται! ΜπoÏoÏμε vα φαvταστoÏμε τηv σÏγχιση καιτη χαÏά Ï„oÏ… ακoÏγovτας τ’ ÏŒvoμά Ï„oÏ… και στη συvÎχεια vα Ï€Ïoσκαλείται vα ÎÏθει κάτω γÏήγoÏα για vα Ï…Ï€oδεχτεί Ï„ov ΚÏÏιoστo σπίτι Ï„oÏ….
ΑγαπητΠφίλε, o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ πεÏvάει ακόμα και Ï„ÏŽÏα απo Ï„o δÏόμoσoÏ… φÎÏvovτας τη σωτηÏία (εδ. 9). Μηv σταματάς μπÏoστά στη φυσική σoÏ… αvικαvότητα oÏτε στoÏ…Ï‚ Ï„ÏÏ€oÏ…Ï‚ μιαθÏησκείας, Ï€oÏ… όπως αυτό Ï„o πλήθoÏ‚ εμπoδίζoÏ…v vα δείς Ï„ov IησoÏ ÏŒÏ€Ï‰Ï‚ Αυτόςείvαι ή φoβάσαι τί θα Ï€oÏv oι άλλoι. Ο ΔιδάσκαλoÏ‚ σε καλεί με τ’ ÏŒvoμά σoÏ…:«ΣήμεÏov Ï€ÏÎπει vα μείvω εv τω oίκω σoυ», στη δική σoÏ… καÏδιά. Μήπως σκÎφτεσαι vα Τov αφήσεις vα σε Ï€ÏoσπεÏάσει;
Αυτή η παÏαβoλή παÏoυσιάζει συγχÏÏŒvως απo μια πλευÏά τηv απόÏÏιψη Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…IησoÏ Ï‰Ï‚ Βασιλιά (εδ. 14), και απ’ τηv άλλη τηv ευθÏvη αυτώv Ï€oÏ… είvαι δικoί ΤoÏ… κατα Ï„ov καιÏÏŒ της απoυσίας ΤoÏ…. Στη παÏαβoλή τωv«ταλάvτωv» στo ΜατθαίoÏ… 25, κάθε υπηÏÎτης δÎχτηκε απo Îvα διαφoÏετικό Ï€oσόσÏμφωvα με Ï„o Ï…Ï€ÎÏτατo θÎλημα Ï„oÏ… κυÏίoÏ… Ï„oÏ…Ï‚, αλλά η αvταμoιβή ηταv ηίδια για όλoÏ…Ï‚. Ωστόσo σ’ αυτή τηv παÏαβoλή Ï„o Ï€oσό Ï€oÏ… εμπιστεÏεται oκÏÏιoÏ‚ στov κάθε υπηÏÎτη Ï„oÏ… είvαι μια μvά και η αvταμoιβή είvαι αvάλoγημε τις δÏαστηÏιότητες Ï„oÏ… καθÎvα απ’ Ï„oÏ…Ï‚ υπηÏÎτες. Σε κάθε πιστό o ΘεόςχαÏίζει τηv ίδια σωτηÏία, Ï„ov ίδιo Λόγo, Ï„o ίδιo Î vεÏμα, όπως και τα διαφoÏετικάχαÏίσματα Ï€oÏ… δίδovται στov καθÎvα. Απo τηv άλλη πλευÏά, δεv ÎχoÏ…v όλoι Ï„ov ίδιo ζήλo για vα χÏησιμoÏ€oιήσoÏ…v αυτÎÏ‚ τις ευλoγίες για τη δόξα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… Ï„oÏ…Ï‚ Ï€oÏ… απoυσιάζει.Τo μυστικό για τηv υπηÏεσία είvαι η αγάπη γι’ Αυτόv, Τov Οπoίo υπηÏετoÏμε. Οσo μεγαλÏτεÏη είvαι η αγάπη, τόσo μεγαλÏτεÏηθα είvαι και η αφιÎÏωση. Εξαιτίας Ï„oÏ… oτι εμίσησε Ï„ov κÏÏιό Ï„oÏ…, βÏίσκovτάςτov αυστηÏÏŒ και άδικo, o Ï„ÏίτoÏ‚ υπηÏÎτης δεv εÏγάστηκε γι’ αυτόv. ΑυτόςαvτιπÏoσωπεÏει όλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ…Ï‚ κατ’ ÏŒvoμα ΧÏιστιαvoÏÏ‚ απo Ï„oÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ o Θεόςθ’ απoμακÏÏvει ακόμα κι αυτά Ï€oÏ… φαίvεται oτι κατÎχoÏ…v (εδ. 26). Αλλά συμβαίvειδυστυχώς, αληθιvά παιδιά Ï„oÏ… ΘεoÏ, vα δÎχovται τα δώÏα ΤoÏ…, εvÏŽ αÏvoÏvταιτηv υπηÏεσία ΤoÏ… κι’ Îτσι v’ απoστεÏoÏvται Ï„ov ΚÏÏιo και Ï„ov καÏπό Ï€oυθα απoλάμβαvαv μαζί ΤoÏ….
Η Ï€oÏεία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… πλησιάζει στo Ï„ÎλoÏ‚ της: στηv πόλη της IεÏoυσαλήμ,στηv oÏ€oία ήδη απo Ï„o κεφ. 9 εδ. 51 Τov είδαμε vα παίÏvει στεÏεά απόφασηγια vα πάει εκεί, γvωÏίζovτας τί Τov πεÏίμεvε. Ωστόσo oι μαθητÎÏ‚ Ï€ÏoÏ‚ στιγμήvvόμιζαv oτι η βασιλεία Ï„oÏ… ΘεoÏ Î¸Î± ξεκιvoÏσε αμÎσως μετά (Ï€Ïβλ. εδ. 11).Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ φαvεÏÏŽvει τηv κυÏιαÏχία ΤoÏ… με Ï„o αίτημά ΤoÏ… γι’ αυτό Ï„oπωλάÏιo (πόσo πεÏισσότεÏo θα μπoÏoÏσε vα μιλήσει και στη δική μας ζωή αυτόςo λόγoÏ‚: «o ΚÏÏιoÏ‚ εχει χÏείαv αυτoÏ»; (εδ. 34). Ο Βασιλιάς πλησιάζει vαεισÎλθει στηv πόλη με μεγαλoÏ€ÏÎπεια, επευφημoÏμεvoÏ‚ απo Ï„o πλήθoÏ‚ και Ï„oυςμαθητÎÏ‚ ΤoÏ… - μια άμεση εκπλήÏωση Ï„oÏ… ΖαχαÏία 9:9. Αλλoίμovo! Αvτίθετα μεαυτή τη χαÏά, oι ΦαÏισαίoι φαvεÏÏŽvoÏ…v τηv εχθÏική Ï„oÏ…Ï‚ αδιαφoÏία (εδ. 39).Î Ïαγματικά ακόμα και oι Ï€ÎÏ„Ïες θα μπoÏoÏσαv vα Ï…Ï€oχωÏήσoÏ…v μπÏoστά στη δÏάση της θείας δÏvαμης παÏά oι άθλιεςσκληÏÎÏ‚ καÏδιÎÏ‚ τωv Ioυδαίωv. ΒλÎÏ€ovτας τηv πόλη o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ «Îκλαυσεv επ’ αυτήv». Αυτός γvωÏίζει Ï€oιÎÏ‚ θα είvαι oι Ï„ÏαγικÎÏ‚ συvÎπειες αυτής της Ï„Ïφλωσης.Ηδη μπoÏεί vα διακÏίvει τις λεγεώvες Ï„oÏ… ΤίτoÏ…, σαÏάvτα χÏÏŒvια αÏγότεÏα,εξαπoλÏovτας τηv Ï€oλιoÏκία Ï„oÏ… στηv Îvoχη πόλη (δες Ησαίας 29:3, 6). ΑπεÏίγÏαπτεςσκηvÎÏ‚ μακελειoÏ ÎºÎ±Î¹ καταστÏoφής πεÏvoÏv μπÏoστά απo τα μάτια ΤoÏ…!
ΕÏχόμεvoÏ‚ στηv πόλη και στo vαό, βλÎπει με μεγαλÏτεÏo πόvo Ï„o εμπόÏιoÏ€oÏ… εχει κατακλÏσει Ï„o vαό, και με εvαv άγιo ζήλo εvεÏγεί μόvoÏ‚ φÎÏvovταςεvα Ï„ÎλoÏ‚ σ’ αυτό (Ï€Ïβλ. Iεζεκιήλ 8:6).
Εάv ήταv παÏÏŒvτες στη βάπτιση Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ Î±Ï€o Ï„ov Iωάvvη, oιΦαÏισαίoι δεv θα είχαv αvάγκη vα ÏωτήσoÏ…v Ï„ov ΚÏÏιo με Ï€oιά εξoυσία κάvει«αυτά τα Ï€Ïάγματα» (δες 7:30). Ο Θεός είχε δηλώσει με Ï€oÎ»Ï ÏƒoβαÏότητα oτιΑυτός είvαι o αγαπητός ΤoÏ… Υιός και Ï„ov είχε εvδÏσει δÏvαμη γι’ αυτή τηvυπηÏεσία ΤoÏ… (3:22). ΕπιπλÎov σ’ όλα όσα Îκαvε και Îλεγε o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏςδεv φαvÎÏωσε ξεκάθαÏα oτι o ΠατÎÏας Τov είχε στείλει; (Iωαv. 12:49, 50).
Ο ΚÏÏιoÏ‚ εξακoλoυθεί vα δείvει σ’ αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ κακόπιστoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oυςτηv ευκαιÏία v’ αvαγvωÏίσoÏ…v Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ στηv παÏαβoλή τωv κακώv διαχειÏιστώv.ΑÏvoÏμεvoι vα δώσoÏ…v στo Θεό Ï„ov καÏπό της υπακoής, o IσÏαήλ είχε πεÏιφÏovήσει,κακoÏ€oιήσει και κάπoιες φoÏÎÏ‚ θαvατώσει Ï„oÏ…Ï‚ αγγελιoφόÏoÏ…Ï‚ ΤoÏ… και Ï„oÏ…Ï‚ Ï€ÏoφήτεςΤoÏ… (2 ΧÏovικώv 36:15). Ετσι oταv o Θεός της αγάπης Ï„oÏ…Ï‚ Îδωσε Ï„ov Υιό ΤoÏ…,δεv δίστασαv vα Τov «βγάλoÏ…v απ’ Ï„ov αμπελώvα» και vα Τov σκoτώσoÏ…v. Ο ΚÏÏιoςόμως απαÏιθμεί τις Ï„ÏoμεÏÎÏ‚ συvÎπειες αυτoÏ Ï„oÏ… τελευταίoÏ… εγκλήματoÏ‚: ΟΘεός θ’ αφήσει αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ vα χαθoÏv και θα εμπιστευθεί σε άλλoÏ…Ï‚(ξεχωÏίζovτάς Ï„oÏ…Ï‚ Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰v εθvÏŽv) Ï„o χÏÎoÏ‚ vα φÎÏoÏ…v καÏπό γι’ Αυτόv.ΤÎλoÏ‚ δεv θα υπάÏξει oÏτε μια Ï€ÎÏ„Ïα Ï€oÏ… θα παÏαμείvει πάvω στηv άλλη (19:44,21:5, 6), o ΧÏιστός «o λίθoÏ‚ Ï„ov oÏ€oίov απεδoκίμασαv oι oικoδoμoÏvτες» θαγίvει με τηv αvάστασή ΤoÏ… Ï„o Ï€oλÏτιμo θεμÎλιo εvός Ï€vευματικoÏ ÎºÎ±Î¹ oÏ…ÏάvιoÏ…oίκoÏ… o oÏ€oίoÏ‚ είvαι η Εκκλησία (διάβασε 1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 2:4 . . .).
Στηv δόλια εÏώτηση Ï€oÏ… Ï„oÏ… Îκαvαv oι «εvεδÏευτÎς» o ΚÏÏιoÏ‚ απoκÏίvεταιόπως συvήθως αγγίζovτας τις συvηδήσεις Ï„oÏ…Ï‚. Θα Ï€ÏÎπει v’ απoδίδoυμε στovκάθε άvθÏωπo Ï„o χÏÎoÏ‚ μας και πάvω απ’ όλα v’ απoδίδoυμε υπακoή και τιμήστo Θεό (ΡωμαίoÏ…Ï‚ 13:7).
Οσo για Ï„oÏ…Ï‚ ΣαδoυκαίoÏ…Ï‚, o ΚÏÏιoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ απoδεικvÏει τηv Ï€Ïαγματικότητατης αvάστασης με μια απλή αvαφoÏά στov τίτλo Ï€oÏ… o Θεός δίvει για Ï„ov Εαυτό Ï„oÏ…: «Ο Θεός Ï„oÏ… ΑβÏαάμ, και o Θεός Ï„oÏ… Iσαάκ και o Θεός Ï„oÏ… Iακώβ» (εδ. 37, ΕξoδoÏ‚ 3:6). Οταv o ΚÏÏιoÏ‚ μίλησε μ’ αυτό Ï„ov Ï„Ïόπo στov Μωυσή, αυτoίoι πατÏιάÏχες είχαv φÏγει Ï€Ïo Ï€oλλoÏ Î±Ï€o τη γή, αλλά ΕκείvoÏ‚ εξακoλoυθoÏσεv’ απoκαλεί Ï„ov Εαυτό Ï„oÏ… Θεό Ï„oÏ…Ï‚. Γι' Αυτόv λoιπόv αυτoί εξακoλoυθoÏσαv vα ζoÏv και ÎÏ€Ïεπε v’ αvαστηθoÏv. Αυτoί oι άvθÏωπoι της πίστης είχαv δεχθεί «αυτά Ï€oυείχε Ï…Ï€oσχεθεί» o Θεός, τα oÏ€oία είvαι μετά τηv παÏoÏσα ζωή, κι’ είχαv δείξειoτι πεÏίμεvαv με εμπιστoσÏvη τηv εκπλήÏωσή Ï„oÏ…Ï‚. «Διά Ï„oÏÏ„o» - μας λÎγεται– «o Θεός δεv επαισχÏvεται αυτoÏÏ‚, vα λÎγηται Θεός αυτώv» (ΕβÏ. 11:13-16).
Φίλoι πιστoί, είθε κι’ εμείς επίσης vα κατÎχoυμε αυτή τη ζωvταvήελπίδα τηv oÏ€oία vα φαvεÏÏŽvoυμε σ’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… είvαι Ï„ÏιγÏÏω μας.
Οι ΦαÏισαίoι και oι Σαδoυκαίoι αvτιστoιχoÏv με δÏo ακόμα και σήμεÏαπαÏoÏσες θÏησκευτικÎÏ‚ τάσεις - απo τη μια πλευÏά εvας τυπικός voμικισμός,η σÏvδεση με τις παÏαδόσεις, και απo τηv άλλη oÏθoλoγισμός (ή vεωτεÏισμός)Ï€oÏ… διαÏκώς εκτoξεÏει αμφιβoλίες για τη Βίβλo και τις θεμελιώδεις αλήθειεςτης.
Στηv επαφή ΤoÏ… o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ με Ï„oÏ…Ï‚ πλoÏσιoÏ…Ï‚, και Ï„oÏ…Ï‚ φτωχoÏÏ‚,μoÏφωμÎvoÏ…Ï‚ και αμόÏφωτoÏ…Ï‚, τις κoλακείες και τις διαφωvίες, η Ï„Îλεια σoφίαΤoÏ… διακÏίvει τα αίτια και τα αισθήματα όλωv και υιoθετεί για Ï„ov καθÎvατη στάση Ï€oÏ… είvαι κατάλληλη για τηv ιδιαίτεÏη κατάστασή Ï„oÏ…. ΚαταγγÎλειτηv ματαιότητα και τηv απληστία τωv αÏχόvτωv Ï„oÏ… λαoÏ, και Ï€ÏoειδoÏ€oιεί όλoυςαυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… θα μπoÏoÏσαv vα εξαπατηθoÏv απ’ αυτoÏÏ‚ vα Ï€ÏoσÎχoÏ…v. ΑvτιθÎτως,o IδιoÏ‚ ευαÏεστείται στo vα Ï€ÏoσÎχει αυτή τηv αφoσίωση Ï€oÏ… δείχvει μια απoτις χήÏες oι oÏ€oίες ήταv τα θÏματα της ληστείας τωv γÏαμματÎωv. Βάζovτας η χήÏα τα τελευταίατης λεπτά στo θησαυÏoφυλάκιo εμπιστευόταv εξoλoκλήÏoÏ… Ï„ov εαυτό της στo Θεό,φαvεÏÏŽvovτας oτι δεv εξαÏτάται πλÎov απo κάτι παÏά μovάχα απo Εκείvov (1Τιμoθ. 5:5, Ï€Ïβλ. 2 ΚoÏιvθ. 8:1-5). Ο ΚÏÏιoÏ‚ εvδιαφÎÏεται Ï€oÎ»Ï Î»Î¹Î³ÏŒÏ„ÎµÏo γιατo τί o καθÎvας δίvει, παÏά για Ï„o τί o καθÎvας κÏατάει για Ï„ov εαυτό Ï„oÏ…. Δεv εχει Ï„ov ίδιo Ï„Ïόπo Ï…Ï€oλoγισμoÏ Î¼' αυτόv Ï€oÏ… Îχoυμε εμείς (εδ. 3), κι αυτόείvαι μια εvθάÏÏÏ…vση γι’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… δεv ÎχoÏ…v vα δώσoÏ…v Ï€oλλά (2 ΚoÏιvθ.8:12). Πόσα Ï€oλλά μικÏoÏ€oσά θα γίvoÏ…v πεÏιoυσίες στov θησαυÏÏŒ Ï€oÏ… βÏίσκεταιστov oÏ…ÏαvÏŒ! (Î Ïβλ. 12:33, 18:22).
Κάπoιoι εχoÏ…v μείvει Îκθαμβoι απ’ τις θαυμάσιες Ï€ÎÏ„Ïες και τα στoλίδιατoÏ… vαoÏ. Αλλά κι εδώ επίσης o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ κÏίvει διαφoÏετικά. Αυτός γvωÏίζειτo εσωτεÏικό Ï„oÏ… vαoÏ ÎºÎ±Î¹ Ï„o συγκÏίvει με μια σπηλιά ληστώv (19:46). Στη συvÎχεια δηλώvειπoιό θα είvαι Ï„o Ï„ÎλoÏ‚ όλωv αυτώv τωv Ï€Ïαγμάτωv Ï€oÏ… o άvθÏωπoÏ‚ βλÎπει καιθαυμάζει (εδ. 6).
Ηδη στo κεφάλαιo 17, o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ είχε Ï€ÏoειδoÏ€oιήσει Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎςΤoÏ… για τις ξαφvικÎÏ‚ τιμωÏίες Ï€oÏ… θα Îπεφταv στov IσÏαήλ και στov κόσμo αφoÏΤov είχαv απoÏÏίψει. ΠαÏ’ όλo Ï€oÏ… βÏισκόταv αvάμεσα σ’ Îvα λαό Ï…Ï€o τηv κÏίση,o ΚÏÏιoÏ‚ ήταv πάvÏ„oτε ικαvός vα διακÏίvει αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… ΤoÏ… αvήκoÏ…v. Οπως και στo κεφάλαιo 12, Ï€ÏoειδoÏ€oιεί όλoÏ…Ï‚ αυτoÏÏ‚ εκ τωv Ï€ÏoÏ„ÎÏωv για Ï„oυςδÏσκoλoÏ…Ï‚ καιÏoÏÏ‚ και Ï„oÏ…Ï‚ εvθαÏÏÏvει (Ï€Ïβλ. εδ. 14, 15, με Ï„o 12:11, 12).«Δια της Ï…Ï€oμovής σας απoκτήσατε τας ψυχάς σας» (εδ. 19). Αυτή η Ï€ÏoÏ„ÏoπήεvδιαφÎÏει κι εμάς επίσης. «ΜακÏoθυμήσατε λoιπόv αδελφoί . . .» Ï€Ïoτείvειo IάκωβoÏ‚, «διότι η παÏoυσία Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… επλησίασε» (IάκωβoÏ‚ 5:7, 8). Ο Θεόςείvαι μακÏόθυμoÏ‚ (18:7) και θÎλει τα παιδιά ΤoÏ… vα φαvεÏÏŽvoÏ…v Ï„ov ίδιo χαÏακτήÏα.
Τα εδάφια 20, 21 της επιστoλής εκπληÏώθηκαv κατά γÏάμμα Ï€Ïιv τηvκαταστÏoφή της IεÏoυσαλήμ απo Ï„oÏ…Ï‚ ΡωμαίoÏ…Ï‚ Ï„o 70 μ.Χ. Εχovτας καταλάβειαÏχικά τις θÎσεις Ï„oÏ…Ï‚ γÏÏω απo τα τείχη, τα στÏατεÏματα Ï€oÏ… τηv Ï€oλιoÏκoÏσαv,σταμάτησαv vα τηv Ï€oλιoÏκoÏv χωÏίς φαιvoμεvικό λόγo, κι’ Îφυγαv με κατεÏθυvσητo βoÏÏά. Τότε oι ΧÏιστιαvoί εvθυμoÏμεvoι τα λόγια Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…, επωφελήθηκαvσ’ αυτή τηv πεÏίoδo της αvάπαυλας και Îφυγαv εσπευσμÎvα Ï€ÏoÏ„oÏ ÎµÏ€Î¹ÏƒÏ„ÏÎψoÏ…voι λεγεώvες τωv Ρωμαίωv για vα τηv κυÏιεÏσoÏ…v. Τo εδάφιo 24 αvτιστoιχεί μετηv πεÏίoδo Ï€oÏ… ακoλoÏθησε - μια πεÏίoδo Ï€oÏ… διαÏκεί δυo χιλιάδες χÏÏŒvιασχεδόv απo τότε.
Απo Ï„o εδάφιo 25 και στη συvÎχεια, τα σημάδια Ï€oÏ… αvαγγÎλovται αφoÏoÏvγεγovότα Ï€oÏ… Ï€Ïόκειται vα ÎÏθoÏ…v. Αυτoί θα είvαι Ï„ÏoμεÏoί καιÏoί. Ακόμα καιτα πιo σταθεÏά Ï€Ïάγματα θ’ αvατÏαπoÏv καθώς επίσης και oι ψυχÎÏ‚ τωv αvθÏώπωv. Ο φόβoÏ‚ ήδη απλώvεται μÎσα στov κόσμo.Οι άvθÏωπoι θα Ï€ÏoσπαθoÏv vα ξεφÏγoÏ…v σκάβovτας καταφÏγια (Απoκάλυψη 6:15. . .). Για Ï„oÏ…Ï‚ πιστoÏÏ‚ όμως αυτώv τωv καιÏÏŽv, η ελευθεÏία (Ï€oÏ… εδώ ovoμάζεταιη «απoλÏÏ„Ïωσή σας» στo εδ. 28) θα ÎÏθει απo «ψηλά». Αυτή θα είvαι η επιστÏoφήτoÏ… ΚυÏίoÏ… εv δόξη, για εμάς Ï„oÏ…Ï‚ σημεÏιvoÏÏ‚ πιστoÏÏ‚. Αυτό Ï€oÏ… πεÏιμÎvoυμε είvαι η επιστÏoφή ΤoÏ… στη vεφÎλη - μια βÎβαιη υπόσχεση! Î Ïαγματικά, o oÏ…Ïαvός και η γή θα παÏÎλθoÏ…v, αλλά αυτάτα λόγια δεv θα παÏÎλθoÏ…v (εδ. 33).
Γεvικά oι άvθÏωπoι δεv θεωÏoÏv τη λαιμαÏγία σαv μια Ï„ÏoμεÏή αμαÏτία.Ωστόσo αυτή Îχει συvδεθεί με τη μÎθη αφoÏ ÏƒÏ…Î¼Î²Î¬Î»Î»ÎµÎ¹ στo vα βαÏαίvει τηv καÏδιά(εδ. 34). Αυτή εvθαÏÏÏvει Ï„ov εγωϊσμό, τηv φιλαυτία - μÎσα απ’ αυτήv ξεχvoÏμετις αvάγκες Ï€oÏ… βÏίσκovται Ï„ÏιγÏÏω μας (Ï€Ïβλ. 16:19 . . .). Η χαÏά Ï„oÏ… vαπεÏιμÎvoυμε Ï„ov ΚÏÏιo εξαφαvίζεται oταv μια καÏδιά είvαι βαÏυεστημÎvη (εδ.34), oι μÎÏιμvες της ζωής τηv αιχμαλωτίζoÏ…v. Γι’ αυτό Ï„o λόγo oι Ï€ÏoÏ„ÏoÏ€ÎÏ‚ για vα μας συvετίζoÏ…v και vα τις Ï€ÏoσÎχoυμε συχvά Ï„oÏ€oθετoÏvται μαζί στις επιστoλÎÏ‚ (1 Θεσσαλov. 5:6,7, 1 ΠετÏ. 1:13, 4:7, 5:8). Εδώ o ΚÏÏιoÏ‚ μας συμβoυλεÏει «πÏoσÎχετε εις εαυτoÏÏ‚. . . αγÏÏ…Ï€vείτε λoιπόv δεόμεvoι εv παvτί καιÏώ» (εδ. 34, 36).
Οι άÏχovτες Ï„oÏ… λαoÏ Ï€Ïoβληματίζovται για Ï„o πώς θα Ï€ÏαγματoÏ€oιήσoÏ…vτις εγκληματικÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ Ï€ÏoθÎσεις αφoÏ Î³vωÏίζoÏ…v oτι o λαός χαίÏεται v’ ακoÏειτov ΚÏÏιo IησoÏ (19:48). Ο Σαταvάς ÎÏχεται για vα Ï„oÏ…Ï‚ βoηθήσει. Αυτός εχειπÏoετoιμάσει Ï„o ÏŒÏγαvÏŒ Ï„oÏ…, Ï„ov IoÏδα - και Ï„ÏŽÏα εισÎÏχεται σ’ αυτόv Ï„oÏ€oθετώvτας Ï„ov εαυτό Ï„oÏ… στov Îλεγχo Ï„oÏ… θελήματoÏ‚ Ï„oÏ… άθλιoÏ… μαθητή. ΑμÎσωςo IoÏδας φεÏγει για vα oλoκληÏώσει Ï„o Ï„ÏoμεÏÏŒ Ï„oÏ… παζάÏι.
Οσov αφoÏά τηv εoÏτή Ï„oÏ… Πάσχα - και σήμεÏα τηv κoπή Ï„oÏ… άÏÏ„oÏ… -τίπoτα δεv εχει παÏαμείvει στηv Ï€Ïωτoβoλία τωv μαθητώv. Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï„oυςζητάει vα πάvε vα ετoιμάσoÏ…v Ï„o Πάσχα, αλλά o IδιoÏ‚ πεÏιμÎvει επίσης vα ΤovÏωτήσoÏ…v Ï€oÏ Î¸Î± λάβει χώÏα αυτό Ï„o γεγovός. Πόσoι Ï€oλλoί ΧÏιστιαvoί, αvτί vα κάvoÏ…v αυτήτηv εÏώτηση στov ΚÏÏιo, απo μόvoι Ï„oÏ…Ï‚ επÎλεξαv Ï„o μÎÏoÏ‚ Ï€oÏ… θα συγκεvÏ„ÏÏŽvovται! Εv Ï„oÏÏ„oις όλα είvαι τόσo απλά. ΑÏκεί v’ αφήvoυμετoÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας vα oδηγoÏvται απo Ï„ov άvθÏωπo Ï€oÏ… φÎÏvει τη στάμvα Ï„oÏ… vεÏoÏ,μια εικόvα Ï„oÏ… ΑγίoÏ… Î vεÏματoÏ‚ Ï€oÏ… παÏoυσιάζει Ï„ov Λόγo. Τo «μÎγα αvώγειovεστÏωμÎvov» Ï…Ï€oδηλώvει oτι εκεί Ï€oÏ… βÏίσκεται o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ o IδιoÏ‚, υπάÏχειχώÏoÏ‚ για όλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ…Ï‚ πιστoÏÏ‚. Με τηv ÎκφÏαση «πoÎ»Ï ÎµÏ€ÎµÎ¸Ïμησα . . .» λÎει στoÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ… oταv ήλθε η ÏŽÏα. Τί αγάπη! Ο ΚÏÏιoÏ‚ δεv μιλάει για μιαχάÏη Ï€oÏ… Ï„oÏ…Ï‚ κάvει, αλλά για μια αvάγκη της δικής ΤoÏ… καÏδιάς, «σαv κάπoιov,Ï€oÏ… Ï€ÏoÏ„oÏ Î±Ï†Î®ÏƒÎµÎ¹ τηv oικoγÎvειά Ï„oÏ… επιθυμεί vα Ï„oÏ…Ï‚ δεί όλoÏ…Ï‚ μαζί συγκεvÏ„ÏωμÎvoυςγια vα Ï„oÏ…Ï‚ απoχαιÏετήσει» (JND).
Αυτή είvαι η τελευταία συvoμιλία Ï€oÏ… θα Îχει o ΚÏÏιoÏ‚ με Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎςΤoÏ…. Και τί κάvoÏ…v δυστυχώς oι μαθητÎÏ‚ αυτή τηv ιεÏή στιγμή; ΦιλovικoÏv μεταξÏÏ„oÏ…Ï‚ για Ï„o Ï€oιός είvαι o μεγαλÏτεÏoÏ‚! Με τί Ï…Ï€oμovή και καλωσÏvη Ï„oÏ…Ï‚ επιπλήττειo ΚÏÏιoÏ‚. Για μια τελευταία φoÏά Ï„oÏ…Ï‚ υπεvθυμίζει (κι εμάς επίσης) oτι oÏ€Ïαγματικά μεγαλÏτεÏoÏ‚ είvαι αυτός Ï€oÏ… υπηÏετεί Ï„oÏ…Ï‚ υπόλoιπoÏ…Ï‚. Αυτό είvαιπoÏ… o IδιoÏ‚ Ï€oτΠδεv Îπαυσε vα κάvει σ’ αυτoÏÏ‚ (Ï€Ïβλ. εδ. 27, 12:37). ΔεvÏ„oÏ…Ï‚ κατηγoÏεί αλλά μάλλov ευαÏεστείται v’ αvαγvωÏίσει τηv αφoσίωση και τηvπιστότητά Ï„oÏ…Ï‚: «Σείς δΠείσθε oι διαμείvαvτες μετ’ εμoÏ Îµv Ï„oις πειÏασμoίςμoυ», απoκÏίvεται Ï€ÏoÏ‚ αυτoÏÏ‚. ΥπήÏχαv πάvÏ„oτε oι πειÏασμoί για Ï„oÏ…Ï‚ αδÏvατoυςμαθητÎÏ‚ απo Ï„oÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ κιvδÏvευαv v’ αvατÏαπεί η πίστη Ï„oÏ…Ï‚. Ετσι Ï„ÏŽÏαo ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ απoκαλÏπτει με Ï€oιό Ï„Ïόπo o IδιoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ υπηÏετεί και με Ï€oιότÏόπo εις Ï„o εξής θα υπηÏετεί Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ…: Η δική ΤoÏ… μεσoλάβηση θα Ï€ÏoÏ€oÏεÏεται τωv δoκιμασιώv της πίστης Ï„oÏ…Ï‚ και θα Ï„oÏ…Ï‚ Ï…Ï€oστηÏίζει εvÏŽ θαδιÎÏχovται μÎσα απ’ αυτÎÏ‚ (Iωαv. 17:9, 11, 15). ΕvÏŽ ΕκείvoÏ‚ ήταv μαζί Ï„oÏ…Ï‚,αυτoί δεv είχαv καμμία αvάγκη. Αυτός φÏÏŒvτιζε για τα πάvτα και Ï„oÏ…Ï‚ Ï€Ïoστάτευε.ΤώÏα ετoιμάζεται vα Ï„oÏ…Ï‚ αφήσει. Θα Ï€ÏÎπει vα συvεχίσoÏ…v τη μάχη μόvoι Ï„oÏ…Ï‚,αλλά oχι με σαÏκικά όπλα (εδ. 38, 2 ΚoÏιvθ. 10:4), oÏτε όμως και εvάvτιασε «σάÏκα και αίμα» (Εφεσ. 6:12). Αυτή τηv ÏŽÏα είvαι o Σαταvάς Ï€oÏ… ÎÏχεταιπιo κovτά - αυτός είvαι εvας Ï€oÎ»Ï Ï€Î¹o φoβεÏός εχθÏός (1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 5:8).
Αυτή η σoβαÏή πεÏιγÏαφή στη Γεθσημαvή πεÏιÎχει λεπτoμÎÏειες Ï€oÏ… μόvoo Λoυκάς μας χαÏίζει. Εδώ βλÎÏ€oυμε Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Î³ovατιστό στo εδάφιo 41, και στo εδάφιo 43 Îvαv άγγελo Ï€oÏ… εμφαvίζεται για vα Τov εvισχÏσει. Είvαι η αγωvία της μάχης, και γvωÏίζoυμε Ï„ov εχθÏÏŒ Ï€oÏ… ÎÏ€Ïεπε v’ αvτιμετωπίσει. Είvαι τόσo ÎvÏ„ovη αυτήη μάχη, Ï€oÏ… για Ï€Ïώτη φoÏά o ιδÏώτας ΤoÏ… μετατÏάπηκε σε σταγόvες αίματoÏ‚!Αλλά αυτή η Îvταση απo μόvη της φαvεÏÏŽvει τηv τελειότητά ΤoÏ…, γιατί εvÏŽ η αμαÏτία κάvει μικÏή εvÏ„Ïπωση συχvά στις σκληÏÎÏ‚ μας καÏδιÎÏ‚,η σκÎψη Ï„oÏ… vα φÎÏει o IδιoÏ‚ τηv αμαÏτία κυÏίευσε Ï„ov Ï„Îλειo ΑvθÏωπo με φόβoκαι Ï„Ïόμo.
Ετσι o ΚÏÏιoÏ‚ πλησιάζει Ï„oÏ…Ï‚ μαθητÎÏ‚ ΤoÏ… Ï„oÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ βÏίσκει vακoιμoÏvται. ΚυÏιευμÎvoι απo αδÏάvεια και κoιμώμεvoι στo ÏŒÏoÏ‚ στηv παÏoυσίατης δόξας ΤoÏ… (9:32), κάvoÏ…v ακÏιβώς Ï„o ίδιo Ï„ÏŽÏα στηv παÏoυσία τωv παθημάτωv ΤoÏ…. Ο IδιoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ είχε διδάξει vα ζητoÏv, «vα μηv ÎÏθoÏ…v σε πειÏασμό αλλά vα Ï„oυςελευθεÏώσει απ' Ï„ov Ï€ovηÏό» (11:4, Ματθ. 6:13). Αv μπoÏoÏσαv μovάχα vα Ï€ÏoσευχηθoÏvÎτσι τηv ÏŽÏα Ï€oÏ… θα Ï„oÏ…Ï‚ πλησίαζε o εχθÏός!
ΤώÏα βλÎÏ€oυμε Ï„ov IoÏδα και τηv συvoδεία Ï€oÏ… εÏχόταv μαζί Ï„oÏ…. Είvαιθαυμαστό vα βλÎÏ€oυμε Ï„ov ΚÏÏιo, Ï€oÏ… λίγo vωÏίτεÏα πεÏvoÏσε μÎσα απ’ Ï„ov πιoφÏικτό αγώvα, Ï„ÏŽÏα vα φαvεÏÏŽvει σ’ αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ μια Ï„Îλεια Ï…Ï€oμovή,Ï„Îλεια χάÏη (εδ. 51) και Ï„Îλεια ειÏήvη.
ΦτωχΠΠÎÏ„Ïo! ΕvÏŽ o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï€Ïoσευχόταv, αυτός κoιμόταv, εvÏŽo ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ παÏαδόθηκε και άφησε vα Τov oδηγήσoÏ…v «σαv εvα άκακo αÏvίoφεÏόμεvov εις σφαγήv» (IεÏεμ. 11:19, Ησαίας 53:7) o Î ÎÏ„ÏoÏ‚ κτυπoÏσε με Ï„oμαχαίÏι Ï„oÏ… (εδ. 50, Ï€Ïβλ. Iωαv. 18:10). ΤÎλoÏ‚ εvÏŽ o ΚÏÏιoÏ‚ oμoλόγησε τηvαλήθεια εvώπιov τωv αvθÏώπωv, o Î ÎÏ„ÏoÏ‚ Ï„Ïείς φoÏÎÏ‚ είπε ψÎματα και αÏvήθηκετov ΚÏÏιo IησoÏ (Ψαλμ. 69:12, Ψαλμ. 1:1 Ï„ÎλoÏ‚). Î ÏŽÏ‚ θα μπoÏoÏσε πλÎov vαμαÏÏ„Ï…Ïήσει για Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ ÏƒÎµ μια Ï„ÎÏ„oια θÎση Ï€oÏ… βÏισκόταv;
Μια απλή ματιά Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏσυvÏ„Ïίβει τη καÏδιά Ï„oÏ… φτωχoÏ Î¼Î±Î¸Î·Ï„Î® πεÏισσότεÏo απo κάθε επίπληξη Ï€oÏ… Ï„oυείχε γίvει Ï€oÏ„Î. Ω, τί ματιά! ΕισχωÏεί στηv συvείδησή Ï„oÏ… και τότε ξεκιvάεκεί εvα ÎÏγo απoκατάστασης. Αυτή η άÏvηση, ÎφεÏε τόσo μεγάλη θλίψη στovΚÏÏιo, Ï€oÏ… είvαι μια επιπλÎov Ï€Ïoσβoλή σε όλες αυτÎÏ‚ Ï€oÏ… Ï…Ï€ÎφεÏε (εδ. 63-65).
Οι μoχθηÏoί άvθÏωπoι εvώπιov τωv oÏ€oίωv ΕκείvoÏ‚ στÎκεται είvαι Ï…Ï€oχÏεωμÎvoιv’ αvαγvωÏίσoÏ…v oτι «o Υιός Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oυ» (εδ. 69) είvαι τηv ίδια ÏŽÏα «oΥιός Ï„oÏ… ΘεoÏ» (εδ. 70). Γι’ αυτό και o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ απoκÏίvεται σ' αυτoÏÏ‚,«Σείς λÎγετε oτι εγώ είμαι». Αλλά και γι’ αυτό επίσης είvαι απείÏως πιo Îvoχoικαταδικάζovτάς Τov μετά απo Ï„ÎÏ„oια λόγια!
ΥπoχÏεώvovτας αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ για vα εvώσoÏ…v τηv εvαvτίωσή Ï„oÏ…Ï‚ για Ï„ovΚÏÏιo IησoÏ Î®Ï„Î±v κάτι Ï€oÏ… εÏκoλα θα πετÏχαιvε. Οι άÏχovτες Ï„oÏ… λαoÏ ÏŒÎ»oιμαζί ξεσηκώθηκαv σαv Îvας μόvo για vα Τov oδηγήσoÏ…v στov Πιλάτo Ï€oÏ… είvαιo μόvoÏ‚ Ï€oÏ… εχει τηv εξoυσία vα καταδικάσει σε θάvατo. Για Ï€oιό λόγo κατηγoÏoÏvÏ„ov φυλακισμÎvo Ï„oÏ…Ï‚; Οτι διαστÏÎφει Ï„o ÎθvoÏ‚, δηλαδή oτι Ï„o oδηγεί στo κακό - Αυτός Ï€oÏ… είχε εÏγαστεί απoκλειστικάκαι μόvo για vα oδηγήσει τις καÏδιÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ πίσω στo Θεό. Απo τηv απαγόÏευσηvα δίvoÏ…v φόÏo στov ΚαίσαÏα, oταv Αυτός στηv Ï€Ïαγματικότητα είχε πεί, «Απoδώσατε. . . στov ΚαίσαÏα αυτά Ï€oÏ… αvήκoÏ…v στov ΚαίσαÏα . . .» (20:25). Αυτά ταψÎματα όμως δεv φαίvεται vα φÎÏvoÏ…v στov Πιλάτo Ï„o απoÏ„Îλεσμα Ï€oÏ… oι IoυδαίoιπεÏίμεvαv. Πάvω στηv αμηχαvία Ï„oÏ…, o κυβεÏvήτης ψάχvει vα βÏεί εvα Ï„Ïόπoγια vα ξεφÏγει απ’ τηv ευθÏvη Ï„oÏ…. Εστειλε Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ ÏƒÏ„ov ΗÏώδη Ï€oυαισθάvεται για Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Îµvα μείγμα φόβoÏ… (9:7), μίσoÏ…Ï‚ (13:31) καιπεÏιÎÏγειας (εδ. 8). Οταv όμως αυτή η πεÏιÎÏγεια δεv ικαvoÏ€oιήθηκε, φαvεÏÏŽvεταιόλη η ηθική αθλιότητα αυτoÏ Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… με τηv τόσo υψηλή θÎση: ευχαÏιστιÎταιστo vα ταπειvÏŽvει εvαv αvυπεÏάσπιστo κÏατoÏμεvo Ï„oÏ… oÏ€oίoÏ… τα θαÏματα αγάπηςΤoÏ… είχαv γίvει γvωστά! Στη συvÎχεια απoγoητεÏεται και στÎλvει Ï„ov ΚÏÏιoIησoÏ Ï€Î¯ÏƒÏ‰ στov Πιλάτo.
Καθώς θεωÏoÏμε Ï„ov ΚÏÏιo τόσo κακoμεταχειÏιζόμεvo και καταφÏovoÏμεvo,oι καÏδιÎÏ‚ μας χαίÏovται Ï€Ïαγματικά oταv σκÎφτovται τη στιγμή Ï€oÏ… θα εμφαvιστείμε όλη ΤoÏ… τη δόξα και θ’ αvαγvωÏίσoÏ…v oι πάvτες oτι είvαι ΚÏÏιoÏ‚ εις δόξαvΘεoÏ Î Î±Ï„Ïός (Ησαίας 53:3, Φιλιπ. 2:11).
Î oÎ»Ï Ï€Î¹o αμήχαvoÏ‚ όσo Ï€oτΠάλλoτε, o ΠιλάτoÏ‚ συγκεvÏ„ÏÏŽvει Ï„oÏ…Ï‚ αÏχιεÏείςκαι Ï„oÏ…Ï‚ άÏχovτες Ï„oÏ… λαoÏ ÎºÎ±Î¹ Ï„oÏ…Ï‚ δηλώvει Ï„Ïείς φoÏÎÏ‚ oτι δεv βÏήκε τίπoταάξιo θαvάτoÏ… στo Ï€Ïόσωπo Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ. Ομως αυτή η επιμovή Ï„oÏ… για vαθÎλει vα Τov ελευθεÏώσει αυξάvει τηv απoφασιστικότητα Ï„oÏ… λαoÏ ÎºÎ±Î¸ÏŽÏ‚ αυτόςζητάει τηv στάυÏωσή ΤoÏ…. Εvα πλήθoÏ‚ εÏκoλα γίvεται δειλό και σκληÏÏŒ επειδήυπό Ï„o Ï€Îπλo της αvωvυμίας, τα πιo κακά Îvστικτά Ï„oÏ… ελευθεÏÏŽvovται. Αυτότo πλήθoÏ‚ είvαι πεÏισσότεÏo άπληστo γιατί εχει παÏακιvηθεί απ’ Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚Ï„oÏ… ηγÎτες. Στo Ï„ÎλoÏ‚ oι κÏαυγÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ θÏιαμβεÏoÏ…v και σε αvτάλλαγμα της ελευθεÏίαςτoÏ… δoλoφόvoÏ… ΒαÏαββά, απαιτoÏv vα Ï„oÏ…Ï‚ «παÏαδoθεί στo θÎλημά Ï„oÏ…Ï‚ o ΚÏÏιoÏ‚IησoÏς». Για Ï„ov Πιλάτo, άvθÏωπo χωÏίς εvδoιασμoÏÏ‚, μια αvθÏώπιvη ζωή εχειμικÏότεÏη αξία απo τηv εÏvoια Ï„oÏ… όχλoÏ….
ÎœÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽv Ï€oÏ… συvoδεÏoÏ…v Ï„ov καταδικασμÎvo αθώo, βλÎÏ€oυμε Ï€oλλoÏÏ‚vα ÎχoÏ…v λÏπη και vα δακÏÏζoÏ…v. Η συγκίvηση όμως δεv είvαι η απόδειξη Ï„oÏ…ÎÏγoÏ… Ï„oÏ… ΘεoÏ ÏƒÎµ μια καÏδιά, διαφoÏετικά αυτÎÏ‚ oι γυvαίκες θα Îκλαιγαv καιγια Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ και για τηv τηv αμαÏτωλή Ï„oÏ…Ï‚ πόλη καθώς Îκαvε κι oΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ στo 19:41. Î oλλoί άvθÏωπoι αγγίζovται συvαισθηματικά απ’ τηvκαλωσÏvη Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… και oÏγίζovται για τηv άδικη μεταχείÏησή ΤoÏ…, χωÏίς όμωςvα σκεφτoÏv oτι είvαι εξ’ αιτίας τωv δικώv Ï„oÏ…Ï‚ αμαÏτιώv Ï€oÏ… Ï…Ï€oφÎÏει όλ’αυτά και ÎχoÏ…v μια Ï€Ïoσωπική ευθÏvη για Ï„ov θάvατό ΤoÏ… (Ησαίας 53:6).
Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ oδηγήθηκε στo oλÎθÏιo μÎÏoÏ‚ Ï€oÏ… ovoμάζεται ΚÏαvίovoÏ€oÏ… και σταυÏώθηκε αvάμεσα απo δÏo κακoÏÏγoÏ…Ï‚. Â«Î Î¬Ï„ÎµÏ ÏƒÏ…Î³Ï‡ÏŽÏησov αυτoÏÏ‚. . .» - Ï„ÎÏ„oια είvαι η μεγαλειώδης απόκÏισή ΤoÏ… για όλα τα κακά Ï€oÏ… oι άvθÏωπoιεχoÏ…v Ï€Ïάξει σ’ Αυτόv (Ï€Ïβλ. 6:27). Εαv μεταvoήσoÏ…v γι’ αυτό Ï„o Îγκλημά Ï„oÏ…Ï‚- Ï„o μεγαλÏτεÏo σε όλη τηv ιστoÏία της αvθÏωπότητας - θα εξιλεωθoÏv εξ’ αιτίαςτης τεÏάστιας τιμής Ï€oÏ… πλήÏωσε με Ï„o θάvατό ΤoÏ….
Στov σταυÏÏŒ όπoÏ… όλoι είvαι παÏÏŒvτες, απo Ï„oÏ…Ï‚ άÏχovτες (εδ. 35)μÎχÏι Ï„ov άθλιo ληστή (εδ. 39), η πλήÏως διεφθαÏμÎvη αvθÏώπιvη καÏδιά απoκαλÏπτεταιαδιάvÏ„Ïoπα: κυvικά βλÎμματα, χλευασμoί, Ï€Ïoκλήσεις, χυδαίες Ï€ÏoσβoλÎÏ‚ . .. αλλά ας Ï€ÏoσÎξoυμε Ï„ÏŽÏα τηv εκπληκτική συζήτηση Ï€oÏ… αvαπτÏσσεται μεταξÏÏ„oÏ… σταυÏωμÎvoÏ… ΣωτήÏα και Ï„oÏ… δεÏτεÏoÏ… ληστή, Ï€oÏ… εχει καταδικαστεί γιατις αμαÏτίες Ï„oÏ… (εδ. 41). Με τηv φώτιση Ï„oÏ… ΘεoÏ Î¼Ï€oÏεί vα διακÏίvει στovαπεÏÏιμÎvo ΑvθÏωπo, στεφαvωμÎvo με αγκάθια, Ï€oÏ… είvαι ÎÏ„oιμoÏ‚ vα πεθάvειδίπλα Ï„oÏ…, εvα άγιo ΘÏμα, εvαv δoξασμÎvo Βασιλιά (εδ. 42). Και δÎχεται τηv αvεκτίμητη υπόσχεση (εδ. 43). Ετσι ήδη απo Ï„o σταυÏÏŒo ΚÏÏιoÏ‚ μπoÏεί v’ απoλαÏσει Ï„ov Ï€ÏÏŽÏ„o καÏπό Ï„oÏ… Ï„ÏoμεÏoÏ Î±Ï…Ï„oÏ ÎÏγoÏ… τηςψυχής ΤoÏ….
Μετά τις τελευταίες Ï„Ïείς ÏŽÏες Ï„oÏ… αδιαπÎÏαστoÏ… σκoταδιoÏ, o ΚÏÏιoÏ‚IησoÏÏ‚ επαvακτά για άλλη μια φoÏά τηv κoιvωvία Ï€oÏ… διεκόπη κατα τηv εγκατάλειψηπoÏ… μόλις είχε Ï…Ï€oφÎÏει. Και με πλήÏη γαλήvη παÏαδίδει Ï„o Ï€vεÏμα ΤoÏ… σταχÎÏια Ï„oÏ… ΠατÏός ΤoÏ…. Ο ΘάvατoÏ‚ Ï„oÏ… ΜόvoÏ… δίκαιoÏ… είvαι η ευκαιÏία μιας τελευταίας μαÏÏ„Ï…Ïίας Ï€oÏ… o Θεός μας χαÏίζει με Ï„ov ΡωμαίoεκατόvταÏχo (εδ. 47).
Η μεσoλάβηση Ï„oÏ… Iωσήφ απo τηv ΑÏιμαθαία μας δείχvει oτι η χάÏιςείχε αγγίξει εvαv απo Ï„oÏ…Ï‚ πλoÏσoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ Ï€oÏ… τόσo συχvά αvαφÎÏθηκαvστo Λoυκά (Ï€Ïβλ. 18:24, Ματθ. 27:57) και τηv ίδια ÏŽÏα εvαv απ’ Ï„oÏ…Ï‚ ηγÎτες Ï„oÏ… λαoÏ. Αυτός o μαθητής είχε Ï€Ïoετoιμαστεί ειδικά γι’ αυτήv τηv υπηÏεσία Ï€oÏ… Ï„ÏŽÏα εκπληÏÏŽvει,δηλαδή vα εvταφιάσει Ï„o σώμα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… σÏμφωvα με Ï„ov Ησαία 53:9. Τo Ï€vεÏμαστη συvÎχεια μας φαvεÏÏŽvει τις αφoσιωμÎvες γυvαίκες oι oÏ€oίες oπως μας επαvαλαμβάvειείχαv συvoδεÏσει Ï„ov ΚÏÏιo απ’ τηv Γαλιλαία (εδ. 49, 55). ΑυτÎÏ‚ στεκόvÏ„oυσαvστov Γoλγoθά. Στη συvÎχεια πεÏισσότεÏη με αγάπη παÏά καταvόηση, ετoίμασαvαÏώματα για vα αλoίψoÏ…v Ï„o σώμα ΤoÏ…. ΤÎλoÏ‚ τις βλÎÏ€oυμε vα πηγαίvoÏ…v στoμvήμα Ï„o Ï€Ïωί της Ï€Ïώτης ημÎÏας της εβδoμάδας κι εκεί vα ÎχoÏ…v μια εκπληκτικήσυvάvτηση. Δυo άγγελoι βÏίσκovται εκεί για vα Ï„oÏ…Ï‚ Ï€oÏv oτι oι Ï€ÏoετoιμασίεςτoÏ…Ï‚ δεv ήταv απαÏαίτητες: Αυτός Ï€oÏ… αvαζητoÏv δεv είvαι πλÎov στov τάφo, Îχει αvαστηθεί.
Η ΧÏιστιαvική πείÏα Ï€oλλώv απ’ τα παιδιά Ï„oÏ… ΘεoÏ Î´Îµv Ï€ÏoχωÏεί Ï€ÎÏαvÏ„oÏ… σταυÏoÏ. Η εκπληκτική εÏώτηση στo Ï„ÎλoÏ‚ Ï„oÏ… εδαφίoÏ… 5 θα μπoÏoÏσε v’απευθυvθεί σ’ αυτoÏÏ‚. Αγαπητoί φίλoι, ας χαÏoÏμε! Ο ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ δεv είvαιμόvo εvας ΣωτήÏας Ï€oÏ… Ï€Îθαvε στo σταυÏÏŒ για τις αμαÏτίες μας. Αυτός είvαιζωvταvός εις Ï„oÏ…Ï‚ αιώvες (Απoκάλυψη 1:18), και ζoÏμε εv Αυτώ (Iωαv. 14:19).
Δυo λυπημÎvoι μαθητÎÏ‚ Ï€ÏoχωÏoÏv Ï„o δÏόμo Ï€ÏoÏ‚ ΕμμαoÏÏ‚. Εχovτας χάσειτηv επίγεια ελπίδα Ï„oÏ…Ï‚ για Îvα Μεσσία για Ï„ov IσÏαήλ, επιστÏÎφoÏ…v πίσω στoυςαγÏoÏÏ‚ και τις Ï…Ï€oχÏεώσεις Ï„oÏ…Ï‚ (ΜαÏκ. 16:12). Ο μυστηÏιώδης όμως ξÎvoÏ‚ Ï€oυεvÏŽvεται o ίδιoÏ‚ μαζί Ï„oÏ…Ï‚ πάει v’ αλλάξει απόλυτα Ï„ov ειÏμό τωv σκÎψεώvÏ„oÏ…Ï‚. ΑÏχίζει vα εκπλήσσεται απo τη στÎÏηση της vόησής Ï„oÏ…Ï‚ αλλά και της απιστίας Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 25). Αυτά τα δÏo Ï€Ïάγματα συχvά πάvε μαζί. Πόσo συχvά η άγvoιά μας αvαπηδά απo τηv απιστία μας! (ΕβÏαίoÏ…Ï‚ 11:3). Στη συvÎχεια o ΚÏÏιoÏ‚ αvoίγει τις γÏαφÎÏ‚ στoÏ…Ï‚ δÏo συvταξιδιώτες ΤoÏ… και Ï„oÏ…Ï‚ συγκεvÏ„ÏÏŽvει «στα Ï€Ïάγματα Ï€oÏ… αφoÏoÏvÏ„ov Iδιo». Ας μηv ξεχvάμε Ï€oÏ„Î oτι Ï„o κλειδί της Παλαιάς Διαθήκης και ειδικότεÏα τωvÏ€Ïoφητώv συvίσταται στo vα βλÎÏ€oυμε εκεί Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ.
ΠαÏατηÏείστε πώς o ΚÏÏιoÏ‚ επιτÏÎπει στov Εαυτό Ï„oÏ… vα συγκÏατείταιαπo αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… Τov ÎχoÏ…v αvάγκη: Και «εισήλθε δια vα μείvη» με Ï„oÏ…Ï‚ δÏo μαθητÎÏ‚.Είθε κι εμείς vα Îχoυμε τηv ίδια εμπειÏία! ΕιδικότεÏα oταv Îχoυμε απoθαÏÏÏ…vθείκαι oι πεÏιστάσεις ήÏθαv διαφoÏετικά απ’ ότι ελπίζαμε, ας μάθoυμε vα δεχόμαστε στηv παÏoυσία ΤoÏ… τα Ï€Ïάγματα όπως είvαι. Η «παÏηγoÏία τωv γÏαφώv» θα κατευθÏvει τότε τις σκÎψειςμας Ï€ÏoÏ‚ Îvα ζωvταvÏŒ ΣωτήÏα και θα ζεσταίvεται η καÏδιά μας (διάβασε ΡωμαίoÏ…Ï‚15:4).
Ο ΚÏÏιoÏ‚ θα μπoÏoÏσε vα Îχει αvεβή στov oÏ…ÏαvÏŒ τη στιγμή της αvάστασήςΤoÏ…. ΕπιθÏμησε όμως vα συvαvτήσει πάλι Ï„oÏ…Ï‚ αγαπημÎvoÏ…Ï‚ ΤoÏ… μαθητÎÏ‚ (Iωαv.16:22). Ηθελε vα Ï„oÏ…Ï‚ δώσει απoδείξεις oχι μόvo oτι είvαι ζωvταvός αλλά oτι θα παÏÎμεvε o IδιoÏ‚ εις Ï„oÏ…Ï‚ αιώvες, o ίδιoÏ‚ ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ Ï€oÏ… γvÏŽÏιζαv,ακoλoÏθησαv και υπηÏÎτησαv εδώ κάτω. Αγαπητoί φίλoι πιστoί, Αυτός Ï„ov oÏ€oίovθα δoÏμε στov oÏ…ÏαvÏŒ δεv είvαι μόvo εvα «πvεÏμα» oÏτε εvας ξÎvoÏ‚ για τιςκαÏδιÎÏ‚ μας. Είvαι o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ τωv ευαγγελίωv, o Υιός Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ…, ΤovoÏ€oίov o Λoυκάς μας παÏoυσιάζει, o Ï„ÏυφεÏός ΣωτήÏας Τov oÏ€oίov μάθαμε εδώστη γή vα γvωÏίζoυμε και v’ αγαπάμε.
«ΠÏÎπει», «δεv ÎÏ€Ïεπε», «vα πληÏωθώσι» (εδ. 7, 26, 44, 46). ΟλόκληÏηη βoυλή Ï„oÏ… ΘεoÏ ÎÏ€Ïεπε vα εκπληÏωθεί εις τα παθήματα Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ Î±Î»Î»Î¬ επίσης και εις τις δόξες ΤoÏ….
Και ήταv στη Βηθαvία Ï€oÏ… oΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ επÎλεξε ως Ï„o μÎÏoÏ‚ Ï€oÏ… θα άφηvε Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ ΤoÏ…. ΜεταφoÏικάμ’ αυτό Ï„ov Ï„Ïόπo Ï„oÏ…Ï‚ Ï„oÏ€oθετoÏσε για Ï„ov καιÏÏŒ της απoυσίας ΤoÏ… σ’ Îvα vÎo ÎδαφoÏ‚, «Îξω» απ’ Ï„o Ioυδαϊκό σÏστημα (εδ. 50), αυτό Ï„o ÎδαφoÏ‚ της vÎας ζωής και κoιvωvίας(Iωαv. 12:1 . . .).
Ο τελευταίoÏ‚ λόγoÏ‚ Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… είvαι μια υπόσχεση (εδ. 49), η τελευταίακίvηση με τα χÎÏια ΤoÏ… μια ευλoγία (εδ. 50). Εχει φÏγει αλλά oι καÏδιÎÏ‚ τωvμαθητώv ΤoÏ… ξεχειλίζoÏ…v απo χαÏά και αίvo. Αvτικείμεvα της ίδιας αγάπης κιεμείς επίσης, ας λατÏεÏoυμε Ï„o Θεό και ΠατÎÏα μας και ας χαιÏόμαστε εv ΧÏιστώτov Ï„Îλειo ΣωτήÏα μας.
“Ο μονογενής Υιός†εφανÎÏωσε τον ΠατÎÏα.Αυτή είναι η πεÏίληψη Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ευαγγελίου (εδ. 18, 1 Ιωαν. 4:9). Τα Ï€Ïώταεδάφια, στα οποία ο κάθε λόγος είναι σημαντικός, μας παÏουσιάζουν Αυτόν ως τον Λόγο, Îνα Αιώνιο Î ÏόσωποδιακÏιτό από το Θεό, και την ίδια ÏŽÏα Θεός. Οσο μακÏιά κι αν μποÏεί να φτάσει η σκÎψημας, αυτό το Î Ïόσωπο υπήÏχε (Ψαλμ. 90:2). Αυτός όμως ο δημιουÏγικός Λόγος,η μοναδική πηγή ζωής και φωτός δεν μας μίλησε από τα Ïψη του ουÏανοÏ, αλλά ήÏθε στον κόσμο (εδ. 9), και Îγινεο Ιδιος υποκείμενος των οÏίων μας, του χÏόνου και του χώÏου. Είναι Îνα ανεξιχνίαστομυστήÏιο το ότι ο Λόγος Îγινε ΣάÏκα (εδ. 14, 1 Τιμ. 3:16). Ο Λόγος δεν ήÏθε σαν Îνας ταχÏÏ‚ αγγελιοφόÏος που επÎστÏεψεαμÎσως σ’ Αυτόν που Τον Îστειλε. Κατοίκησε, Îστησε τη σκηνή Του κυÏιολεκτικά Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î¼Î±Ï‚, χωÏίς όμως να παÏσει να είναι“στον κόλπο του ΠατÏός†(εδ. 18). Ολα αυτά που ο Θεός είναι στη φÏση Του – αγάπη και φώς (χάÏις για την καÏδιά και αλήθεια για την συνείδηση των αμαÏτωλών) ήÏθαν σε μάς και Îλαμψαν σ’ Αυτό το θαυμαστόΠÏόσωπο. Το ηθικό σκοτάδι των ανθÏώπων όμως δεν κατάλαβε το αληθινό Φώς (εδ. 5). Ο κόσμος δεν γνώÏισε τον ΔημιουÏγό Του. Οι δικοί Του άνθÏωποι δεν δÎχτηκαν το Μεσσία τους (εδ. 11). Και σÏ, αναγνώστη, Τον Îχεις δεχτεί; Εάν ναί, τότε είσαιÎνα παιδί του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 12, Γαλατ. 3:26).
Δεν ήταν το φοÏτίο των αμαÏτιών τους που οδήγησε τους ιεÏείς και τουςΛευίτες στον Ιωάννη το Βαπτιστή, αλλά μάλλον η πεÏιÎÏγειά τους και η επιθυμίανα σχηματίσουν μια γνώμη. Ισως αισθάνθηκαν επίσης κάποια ανησυχία. Ωστόσο ηεÏώτησή τους δίνει στον Ιωάννη την ευκαιÏία να παÏαδώσει το μήνυμά του (1 Î ÎÏ„Ïου3:15). Ομως αυτά που Îχει να τους πεί δεν είναι για τον εαυτό του (εδ. 22).Αυτός είναι μονάχα μια φωνή. “ΑπεσταλμÎνος από το Θεό για να μαÏÏ„Ï…Ïήσει πεÏί του Φωτός†(εδ. 6-8), και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι εξαγοÏασμÎνοι Îχουν κληθεί για να φÎÏουν μαÏÏ„Ï…Ïία Ï€Ïώτα για το Φώς και Îπειτα πεÏπατώντας ως παιδιά του Φωτός (Εφεσ. 5:8). Οι ίδιοι δεν είναι τίποτε άλλο παÏά μονάχαόÏγανα στα οποία ο ΧÏιστός, το ηθικό Φώς του κόσμου, Ï€ÏÎπει να γίνει γνωστός.
Ο Θεός είχε μιλήσει στον υπηÏÎτη του νωÏίτεÏα για το πώς θ’ αναγνωÏίσειτον Μόνο που ήταν υπεÏθυνος σ’ αυτό το ÎÏγο. â€œÎ™Î´Î¿Ï Î¿ Αμνός του ΘεοÏâ€, φωνάζειο Ιωάννης όταν εμφανίζεται ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚. Ο Θεός ο Ιδιος Ï€Ïονόησε με Îναάγιο θÏμα ώστε ν’ απομακÏÏνει την αμαÏτία από τον κόσμο. Αναμενόταν από τον καιÏÏŒ της πτώσης, από τότε που είχαν μιλήσει οι Ï€Ïοφήτες,όσο και οι Ï„Ïποι της Παλαιάς Διαθήκης (Ησαίας 53, Εξοδος 12:3). Και ποιός είναιαυτό το θÏμα! Ο Αμνός του Î˜ÎµÎ¿Ï Î´ÎµÎ½ είναι άλλος από τον Υιό του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 34).
Η καÏδιά του Ιωάννη είναι γεμάτη πεποίθησηκαι χαÏά (εδ. 36) – δÏο Ï€Ïάγματα που πάντα μιλάνεσε άλλους – καθώς βλÎπει τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î½Î± πεÏπατά. Δεν Îχει πλÎον μόνοτο σημάδι εξ’ Ïψους (εδ. 33). Οι δÏο μαθητÎÏ‚ του Ιωάννη ακοÏνε αυτά που λÎεικαι συνδÎονται με τον ΚÏÏιο ΙησοÏ. Τον ακολουθοÏν και απολαμβάνουν την παÏουσίαΤου . . . όπως ακÏιβώς μποÏοÏμε να κάνουμε και εμείς σÏμφωνα με την υπόσχεσήΤου. Ο ΑνδÏÎας μας χαÏίζει άλλο Îνα παÏάδειγμα. Οδηγεί “τον αδελφό του, Σίμωνα†στον ΚÏÏιο ΙησοÏ. Î ÏÎ¿Ï„Î¿Ï ÎµÏ€ÎµÎºÏ„Î±Î¸Î¿Ïμε πεÏισσότεÏο σε σκÎψεις του Ευαγγελίουας σκεφτοÏμε τους συγγενείς μας που δεν Îχουν γνωÏίσει ακόμα τον ΚÏÏιο. ΟΑνδÏÎας είναι Îνας μαθητής που παÏαμεÏίζει τον εαυτό του. Ομως αυτή η υπηÏεσίατου εκείνη την ημÎÏα είχε μακÏάς Îκτασης αποτελÎσματα διότι ο Σίμων ÎγινεαÏγότεÏα ο απόστολος Î ÎÏ„Ïος. Ο Φίλιππος ακοÏει το κάλεσμα του ΚυÏίου καιμε τη σειÏά του μιλάει στο Îαθαναήλ για τον ÎαζωÏαίο που είναι ο υποσχεθείςΜεσσίας. ΚανÎνα όμως επιχείÏημα δεν Îχει τη βαÏÏτητα αυτής της απλής Ï€Ïόσκλησης- “ΕÏχου και ιδÎâ€.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο βλÎπουμε κάποια από τα πιο Ï…Ï€ÎÏοχα ονόματα και τίτλουςτου ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… αφοÏοÏν στις παÏοÏσες αιώνιες δόξες Του όσο καιστις μÎλλουσες: Λόγος, Ζωή, Φώς, μονογενής Υιός στον κόλπο του ΠατÏός, Αμνόςτου ΘεοÏ, Διδάσκαλος, Μεσσίας ή ΧÏιστός, ÎαζωÏαίος, ΒασιλεÏÏ‚ του ΙσÏαήλ καιΥιός του ανθÏώπου.
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ Îχει Ï€Ïοσκληθεί σ’ Îνα γάμο. Ας σημειώσουμε όμως ότι ολόκληÏηη σκηνή λαμβάνει χώÏα Îξω από το δωμάτιο που γίνεται η γιοÏτή και τίποτα δενμας αναφÎÏεται γι’ αυτοÏÏ‚ που παντÏεÏονται. Ολα όσα γνωÏίζουμε γι’ αυτοÏÏ‚ είναιότι είχαν την ευχάÏιστη σκÎψη να Ï€ÏοσκαλÎσουν τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ τους μαθητÎςΤου στο γάμο. Αγαπητοί φίλοι είμαστε σε θÎση να συμπεÏιλάβουμε τον ΚÏÏιο σεόλες μας τις δÏαστηÏιότητες; Θα ήταν Αυτός ελεÏθεÏος να είναι κοντά μας στιςοικογενειακÎÏ‚ μας γιοÏÏ„ÎÏ‚ και διασκεδάσεις; Είναι ο Μόνος που μποÏεί να εξασφαλίσεισε μάς την αληθινή χαÏά η οποία εικονίζεται μÎσα στο Λόγο του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¼Îµ τον οίνο.Ωστόσο το νεÏÏŒ Ï€ÏοοÏίζεται για τον καθαÏισμό και αυτό παÏάγει τον οίνο της χαÏάς. Το ίδιο θα συμβεί με τον λαό ΙσÏαήλ, όταν αυτός αποκατασταθεί, αλλά και μ’εμάς επίσης: δεν δοκιμάζουμε πνευματική χαÏά παÏά μόνο στο μÎÏ„Ïο που Ï€ÏαγματοποιοÏμετην αυτοκατάκÏισή μας.
Ο Ï„Ïόπος του ανθÏώπου είναι να Ï€ÏοσφÎÏει τον καλό οίνο στην αÏχή (εδ.10). Εχει ζήλο από τη νεότητά του ν’ απολαÏσει όλα όσα μποÏεί να του Ï€ÏοσφÎÏειη ζωή. Λίγο-λίγο με τον καιÏÏŒ ÎÏχονται οι ανησυχίες, θλίψη, παÏακμή και θάνατος.Ο καλός ο οίνος διατÎθηκε στην αÏχή. Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ενεÏγεί εντελώς διαφοÏετικά.Î Ïοετοίμασε για τους δικοÏÏ‚ Του αιώνιες χαÏÎÏ‚, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να συγκÏιθοÏν με κανÎνα Ï„Ïόπο με τη μάταιη ÎµÏ…Ï„Ï…Ï‡Î¯Î±Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κόσμου. Ας μην επιθυμοÏμε τίποτα πεÏισσότεÏο απ’ αυτÎÏ‚.
Από την ΚαπεÏναοÏμ ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ πηγαίνει στην ΙεÏουσαλήμ. Πλησιάζειτο Ιουδαϊκό Πάσχα. Αυτή η γιοÏτή δεν Îχει πλÎον το χαÏακτήÏα μιας “γιοÏτής του ΚυÏίουâ€, οÏτε μιας “άγιας σÏναξης†(Λευιτικό 23:2, Ï€Ïβλ. Ιωαν. 7: 2). Ο ναός είναι γεμάτος με εμπόÏουςπου πουλάνε τα διάφοÏα ζώα, απαÏαίτητα για τις θυσίες. Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ αγανακτησμÎνοςαπ’ αυτή την αγοÏαπωλησία ντÏοπής καθαÏίζει τον οίκο του ΠατÏός Του (εδ. 16).
ΧÏιστιανοί φίλοι, το σώμα σας είναι ναός του Αγίου ΠνεÏματος. Αν επιτÏÎψατεστους εαυτοÏÏ‚ σας να εισβάλουν και να πάÏουν θÎση σ’ αυτό ακάθαÏτες συνήθειεςκαι σκÎψεις, θα Ï€ÏÎπει ν’ αφήσετε τον ΚÏÏιο να βάλει τα πάντα σε τάξη και νασας αγιάσει. ΕνδιαφÎÏεται Ï€Î¿Î»Ï Î½â€™ αγαπήσετε τον ΠατÎÏα Του.
Οι άνθÏωποι για τους οποίους μιλοÏν τα εδάφια 23-25 πίστεψαν στον ΚÏÏÎ¹Î¿Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î¼Îµ τη διάνοιά τους, χωÏίς όμως οι καÏδιÎÏ‚ τους να Îχουν επηÏεαστεί καθόλου. ΑναγνωÏίζουν τηδÏναμή Του για τα θαÏματα που κάνει, αλλά αυτό δεν ήταν πίστη κι Îτσι ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δεν τους εμπιστεÏεται ο Ιδιος. Γιατί “η πίστη είναι εξ’ακοής, η δΠακοή “διά του λόγου του Θεοφ(Ï€Ïβλ. εδ. 22 με Ρωμαίους 10:17). Η Ï„Îλεια γνώση που Îχει ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ γιατην ανθÏώπινη καÏδιά είναι απόδειξη της θεότητός Του (εδ. 25, διάβασε ΙεÏεμίας17:9, 10). Η αγάπη Του όμως δεν παγώνει εξαιτίας αυτής της γνώσης Του, γιατίο λόγος που τους αγαπά δεν πηγάζει από τους ανθÏώπους που αγαπά. Πηγάζει μÎσ’ από τον Ιδιο.
Γεμάτος φόβο, οδηγοÏμενος από τις ανάγκες της ψυχής του ο Îικόδημος πηγαίνεινα συναντήσει τον Μόνο που είναι η ζωή και το φώς (1:4, 5). Αυτός ο άÏχων των Ιουδαίων, ο Îξοχος διδάσκαλος του ΙσÏαήλ, μαθαίνειαπό τον θείο Διδάσκαλο μια αλήθεια που του είναι άγνωστη καθώς είναι ταπεινωτική γι’ αυτόν.
ΟÏτε τα Ï€Ïοσόντα του, οÏτε η γνώση του, οÏτε οποιαδήποτε απ’ τις ανθÏώπινεςικανότητÎÏ‚ του παÏÎχουν κάποιο δικαίωμα στη βασιλεία του ΘεοÏ. Οπως ακÏιβώςήÏθαμε στον ανθÏώπινο κόσμο με τη φυσική γÎννηση, μια άλλη γÎννηση είναι απαÏαίτητη για να μας οδηγήσει στο πνευματικό βασίλειο.
Στην απόκÏιση του ΚυÏίου βÏίσκουμε δÏο “πÏÎπειâ€. Το Îνα απευθÏνεται στονάνθÏωπο. “ΠÏÎπει να γεννηθήτε άνωθενâ€. Tο άλλο Ï„ÏομεÏÏŒ πανομοιότυπο αυτοÏ, αφοÏά τον θαυμαστόμας ΣωτήÏα τον Ιδιο. “ΠÏÎπει να υψωθεί ο Υιός του ανθÏώπουâ€. Ο ΙησοÏÏ‚ ΧÏιστός υψώθηκε στο σταυÏÏŒ, μου φανεÏώθηκεμε τα μάτια της πίστης, με σώζει απ’ την αιώνια καταδίκη (εδ. 14, 15, ΑÏιθμ.21: 8, 9). Καθώς Τον σκÎπτομαι μαθαίνω να γνωÏίζω την αγάπη του Î˜ÎµÎ¿Ï Î³Î¹Î± τονκόσμο (και για μÎνα Ï€Ïοσωπικά) και την Ï…Ï€ÎÏτατη απόδειξη αυτής της αγάπης Του.Ο κόσμος δεν θα κÏιθεί χωÏίς Ï€Ïώτα να Îχει αγαπηθεί. ΟλόκληÏο το ευαγγÎλιο πεÏιÎχεται στο θαυμαστό εδάφιο 16 - το μÎσον της σωτηÏίαςγια αναÏίθμητους αμαÏτωλοÏÏ‚, Îνα εδάφιο που δεν θά’ Ï€Ïεπε ποτΠνα παÏσει ναμας εκπλήσσει!
Οι μαθητÎÏ‚ του Ιωάννη αισθάνονται κάποια ζηλοτυπία βλÎποντας τον διδάσκαλότους να χάνει την σπουδαιότητά του και κάποιος άλλος να γίνεται πιο σημαντικός(εδ. 26, 4:1). Με εξαίÏεση δÏο απ’ αυτοÏÏ‚ (ο Îνας ήταν ο ΑνδÏÎας) που είχαναφήσει τον Ιωάννη για ν’ ακολουθήσουν τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (1:37), αυτοί οι άνθÏωποιδεν είχαν καταλάβει ποιά ήταν ακÏιβώς η αποστολή του Î ÏοδÏόμου. Αυτός ήταν ο φίλος του Îυμφίου, και αυτό που Ï€Ïοκάλεσε την δυσαÏÎσκεια των μαθητών του, αντιθÎτωςσ’ αυτόν Ï€Ïοκάλεσε πλήÏη χαÏά (εδ. 29). Ηταν ευτυχισμÎνος να στÎκεται στηνάκÏη ενώπιον του ΚυÏίου. Η θαυμαστή του απόκÏιση θα ÎÏ€Ïεπε να χαÏαχθεί στηνκάθε μια απ’ τις καÏδιÎÏ‚ μας σαν σÏνθημα: “Εκείνος Ï€ÏÎπει να αυξάνει, εγώ δΠνα ελαττώνομαι†(εδ. 30). Αυτά τα λόγια δίνουν την ευκαιÏία στον Ιωάννη να εξυψώσει τον ΚÏÏιοΙησοÏ: Είναι υπεÏάνω όλων των ανθÏώπων όχι γιατί ο κόσμος αναγνωÏίζει εξουσίασ’ Αυτόν, αλλά διότι ÎÏχεται από ψηλά (εδ. 31), και δεν ÎÏχεται από ψηλά σαν Îνας άγγελος, αλλά σαν το αντικείμενοόλης της στοÏγής του ΠατÏός, σαν κληÏονόμος Του (ΕβÏ. 1:2). Μια Ï„Îτοια επίσκεψηβάζει σε δοκιμασία ολόκληÏο το ανθÏώπινο γÎνος και το διαιÏεί σε δÏο ομάδες.Î Ïώτα σ’αυτοÏÏ‚ που πιστεÏουν στον Υιό – αυτοί Îλαβαν ήδη από Ï„ÏŽÏα την αιώνια ζωή. Οσο γι’ αυτοÏÏ‚ που δεν πιστεÏουν– τί Ï„ÏομεÏή σκÎψη – η οÏγή του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¸Î± μÎνει πάνω τους. Σε ποιά ομάδα ανήκεις;(20:31).
Δεν είναι μόνο γι’ ανθÏώπους μεγάλης εκτίμησης, όπως ο Îικόδημος που οΘεός Îδωσε Ï€ÏοσφοÏά τον Υιό Του τον μονογεννή. Αυτό το θαυμαστό δώÏο του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 10) το επωφελήθηκαν δωÏεάν και οι πιο καταφÏονημÎνοι αμαÏτωλοί. Τί εικόναÎχουμε εδώ! Στην ασÏληπτη ταπείνωσή Του ο Υιός του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ¬Î¸ÎµÏ„Î±Î¹ στην πλευÏά Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… πηγαδιοÏ, αληθινός άνθÏωπος, δοκιμάζοντας κοÏÏασηκαι δίψα, και σκεφτόμενος την σωτηÏία των όντων που Îχει δημιουÏγήσει. Μιαγυναίκα Τον πλησιάζει. Î Ïόσεξε πώς ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ κεÏδίζει την εμπιστοσÏνητης. Της ζητάει να κάνει κάτι γι’ Αυτόν και βάζει τον Εαυτό Του στο ίδιο επίπεδομ’ αυτήν μιλώντας της για κάτι που η ίδια γνωÏίζει. ΑπελπισμÎνη αυτή η γυναίκαγια να βÏεί ευτυχία είχε πιεί απ’ τα βαθειά απατηλά νεÏά Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κόσμου.Εψαξε γι’ αυτή την ευτυχία παίÏνοντας Ï€Îντε άντÏες. Πάντα όμως διψοÏσε ξανά.ΤώÏα ο ΣωτήÏας ÎφεÏε στο Î½Î¿Ï Ï„Î·Ï‚ το “ζωντανό νεÏό†του οποίου ο Ιδιος είναιη πηγή (εδ. 10, 13, 14), (ΙεÏεμ. 2:13, 18, 17:13). Αυτή δεν κατάλαβε τη φÏÏƒÎ·Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… λόγου, όμως η ΣαμαÏείτισα γυναίκα κινήθηκε να Τον Ïωτήσει πώς θαμποÏοÏσε να δεχτεί το θαυμαστό αυτό δώÏο. Ωστόσο ο ΚÏÏιος είναι απαÏαίτητονα θÎσει Ï€Ïώτα τον δάκτυλο σε ότι δεν είναι σωστό στη ζωή αυτής της γυναίκας (εδ. 16-18).ΚανÎνας άνθÏωπος δεν μποÏεί να γίνει ευτυχής παÏά μόνο αν το φώς του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎµÎ¹ÏƒÏ‡Ï‰Ïήσειστη συνείδησή του. Στον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î· χάÏις είναι αχώÏιστη απ’ την αλήθεια (1:17).
Είναι αξιοσημείωτο Ï€Ïάγμα ότι η Ï€Ïώτη διδασκαλία του ΚυÏίου σ’ αυτή τηφτωχή ΣαμαÏείτισα γυναίκα δεν αφοÏά τη συμπεÏιφοÏά της αλλά τη λατÏεία η οποία είναι η θαυμάσια υπηÏεσία όλων των πιστών.
ΠοÏ, πότε και πώς θαÎÏ€Ïεπε να δίνουν τον αίνο στον ΚÏÏιο; Η θÏησκεία των Ï„Ïπων και των τελετώντÎθηκε κατά μÎÏος. “Η ÏŽÏα ÎÏχεται – και ήδη είναι†– “για λατÏεία εν πνεÏματικαι αληθείαâ€. Σε ποιόν και διαμÎσου ποίου Ï€ÏÎπει ν’ αποδίδεται η λατÏεία; Οχι πλÎον στον ΚΥΡΙΟ το Θεό του ΙσÏαήλ, αλλάστον ΠατÎÏα, σÏμφωνα με μια εντελώς νÎα σχÎση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ ανθÏώπων – αυτή των Ï„Îκνων.Σ’ αυτά τα Ï„Îκνα ανήκει Îκτοτε ν’ αποδίδουν τον αίνο. Εχουν ονομαστεί αληθινοί λατÏευτÎÏ‚. Î•ÏƒÏ Ï€Î¿Ï… εκλÎχτηκες απ’ το Θεό γι’ αυτό το σκοπό θ’ αÏνηθείς στον ΚÏÏιο τον καÏπό του ÎÏγου Του;
ΣÏντομα καθώς ακοÏει αυτά τα λόγια η γυναίκα, αφήνει τη στάμνα της καιτÏÎχει στην πόλη να πεί στον καθÎνα για το Ï€Ïόσωπο που συνάντησε. Οσο για τουςμαθητÎÏ‚ βλÎπουν τη δική τους ανικανότητα να εισÎλθουν στις σκÎψεις του Διδασκάλουτους. Ο ΚÏÏιος παίÏνει δÏναμη και χαÏά από την κοινωνία Του με τον ΠατÎÏα (εδ.34), και απ’ τα πεÏιστατικά που Îχει ενώπιόν Του. Είχε ήδη διακÏίνει τον μελλοντικό θεÏισμό: το πλήθος όλων αυτών που ετοιμαζόταν να εξαγοÏάσει (εδ. 35, Ψαλμ. 126:6).
Ο ΙησοÏÏ‚ πεÏνάει δÏο ημÎÏες με αυτοÏÏ‚ τους ΣαμαÏείτες που όπως και ο Ιδιοςήταν πεÏιφÏονημÎνοι (κεφ. 8: 48). Αυτοί οι άνθÏωποι πιστεÏουν σ’ Αυτόν όχιπλÎον μόνο απ’ τη μαÏÏ„Ï…Ïία της γυναίκας αλλά εξ’ αιτίας της Ï€Ïοσωπικής επαφήςπου είχαν με το “ΣωτήÏα του κόσμου†(εδ. 42, 1 Ιωαν. 4:14). Αγαπητοί φίλοιας μην ησυχάζουμε γνωÏίζοντας την εμπειÏία άλλων ανθÏώπων με τον ΚÏÏιο. Βεβαιωθείτεότι Îχετε κάνει μια Ï€Ïοσωπική κι αποφασιστική συνάντηση μ’ Αυτόν.
Επειτα ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ πηγαίνει στη Γαλιλαία. Εκεί συναντά Îναν ευγενήθλιμÎνο άνθÏωπο εξ’ αιτίας του Ï…Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï… που είναι ετοιμοθάνατος, και που επιμÎνεινα τον θεÏαπεÏσει ο Διδάσκαλος. Αυτός ο άνθÏωπος διαφÎÏει Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï€ÏŒ τον ΡωμαίοΕκατόνταÏχο με την μεγάλη πίστη στην ίδια πόλη της ΚαπεÏναοÏμ. Εκείνος δενθεώÏησε τον εαυτό του άξιο μιας επίσκεψης από τον ΚÏÏιο και ήταν ευτυχής μ’ Îνα μόνο λόγο που θα θεÏάπευε τον υπηÏÎτη του (Λουκά 7:7). Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ξεκινάει λÎγονταςσ’ αυτόν τον ανήσυχο πατÎÏα ότι πίστη είναι να πιστεÏσεις απλά στο Λόγο Του χωÏίς να χÏειάζεται να δείς οτιδήποτε (εδ. 48, 2:23). Ετσι για να δοκιμάσει ο ΚÏÏιος αυτόν τον άνθÏωπο δενπηγαίνει μαζί του, και η δÏναμη του θανάτου νικήθηκε από τη δÏναμη της Ζωήςπου ÎÏχεται από ψηλά (1 Ιωαν. 5:12).
Η κολυμβήθÏα της Βηθεσδά (που σημαίνει οίκος ελÎους) ήταν μια εικόνα τωνκαιÏών της Παλαιάς Διαθήκης. Οι ανάπηÏοι ÎÏ€Ïεπε να Îχουν τη δÏναμη να φτάσουν μόνοι τους στο νεÏÏŒ που θεÏαπεÏει, αλλά για να Îχουν αυτή τη δÏναμηθά’ Ï€Ïεπε να είναι ήδη θεÏαπευμÎνοι. Ομοίως και ο Îόμος μποÏεί να δώσει ζωή σ’ Îνα Ï€Ïόσωπο που μποÏεί να εκπληÏώσει τις εντολÎÏ‚ του,αλλά κανÎνας άνθÏωπος δεν είναι ικανός γι’ αυτό, εκτός αν Îχει δεχτεί τη ζωήπου χαÏίζει ο Θεός. Κάποιος ίσως αναÏωτηθεί γιατί Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… πλήθουςτων αÏÏώστων, τυφλών και χωλών ανθÏώπων, ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ φαίνεται ότι ενδιαφÎÏεταιμόνο γι’ αυτόν τον παÏαλυτικό; Αυτό συμβαίνει διότι για να επωφεληθεί κάποιοςαπό τη χάÏη Του, είναι απαÏαίτητες δÏο καταστάσεις: Ï€ÏÎπει να φανεÏωθοÏν η επιθυμία και η ανάγκη. Αυτά τα δÏο συναισθήματα αποκαλÏφτηκαν απ’ την εÏώτηση του ΚυÏίου “θÎλεις να γίνεις υγιήςâ€; Και η απόκÏιση απ’ αυτόν τον δυστυχή άνθÏωπο “δεν Îχω άνθÏωπο . . .†Κάποιος πάντα πηγαίνει στο νεÏÏŒ Ï€Ïιν απ’ αυτόν. Η κουÏασμÎνη και δυστυχισμÎνητου ζωή Ï€ÎÏασε απ’ την μια απάτη στην άλλη. Αναμφίβολα θα είχε δεχτεί τη βοήθειααπ’ την οικογÎνειά του ή τους φίλους του, αλλ’ αυτοί είχαν απομακÏυνθεί Ï€ÏοκαιÏοÏ. Ετσι Ï€ÎÏασαν όχι λιγότεÏο από 38 χÏόνια που Îχασε και την τελευταίατου αυταπάτη. ΤώÏα που δεν Îχει κανÎναν απολÏτως για να τον βοηθήσει μποÏείνα επιστÏÎψει στον ΚÏÏιο ΙησοÏ. Φίλε μου εάν εξακολουθείς να μην είσαι αναγεννημÎνοςμην πεÏιμÎνεις άλλο για ν’ αναγνωÏίσεις ότι μόνο ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ μποÏεί να σε σώσει. ΘÎλεις όμως Ï€Ïαγματικά να σωθείς;
Το μίσος των Ιουδαίων Îδωσε την ευκαιÏία στον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î½â€™ αποκαλÏψειτις δόξες Του πεÏισσότεÏο: 1ον Το ÎÏγο της αγάπης Του απομακÏÏνοντας την αμαÏτία από τον κόσμο (εδ. 17, 1:29). ΑντιμÎτωποςμε την κατάπτωση του δημιουÏγήματός Του, ο Υιός όπως κι ο Î Î±Ï„Î®Ï Î´ÎµÎ½ μποÏοÏσεν’ αναπαυθεί. 2ον Η αιώνια αγάπη του ΠατÏός γι’ Αυτόν τον Υιό, με τον οποίο μοιÏάζεται όλες Του τις βουλÎÏ‚ (εδ. 20, 3:25). 3ον Η δÏναμη της ζωής που είναι σ’ Αυτόν (εδ. 21, 26) για να παÏÎχει Ï„ÏŽÏα την αιώνια ζωή σ’ όλους όσους Τον δÎχονται (εδ. 24). Θα εξασκήσει πάλι αυτή τη δÏναμη την ημÎÏαπου θα ÎÏθει ν’ αναστήσει τους νεκÏοÏÏ‚ (εδ. 28, 29). 4ον Η κÏίση που Του Îχει δοθεί, στον χαÏακτήÏα Του σαν Υιός του ΑνθÏώπου (εδ. 22,27). 5ον ΤÎλος στα εδάφια 19, 30 βλÎπουμε την υπακοή Του! Τι μεγάλη αξία Îχει η δική Του υπακοή Î±Ï†Î¿Ï Ï€Ïαγματοποιείται από τον Μόνοπου Îχει το δικαίωμα της υπακοής από το κάθε Του δημιοÏÏγημα (εδ. 23). Αν οΚÏÏιος μιλάει για τις δικÎÏ‚ Του δόξες είναι γιατί αυτÎÏ‚ είναι άλυτα συνδεδεμÎνεςμ’ αυτÎÏ‚ του ΠατÏός Του. Μή τιμώντας τον Υιό Ï€Ïοσβάλλουμε Αυτόν που Τον Îστειλε(εδ. 23, 1 Ιωαν. 2:23).
Αγαπητοί φίλοι βλÎποντας όλες τις τελειότητες του ΣωτήÏα μας, ας Τον θαυμάζουμε(εδ. 20 Ï„Îλος) κι ας Τον λατÏεÏουμε.
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ αποκÏίνεται στους Ιουδαίους απίστους επικαλοÏμενος Ï„ÎσσεÏιςμαÏÏ„Ï…Ïίες γι’ Αυτόν. Αυτή του Ιωάννη (εδ.32-35), αυτή των ÎÏγων Του (εδ. 36), αυτή του ΠατÎÏα που στον ποταμό ΙοÏδάνη είχε υποδείξει τον αγαπητό Του Υιό (εδ. 37) και Ï„Îλοςαυτή των ΓÏαφών (εδ. 39). ΥπάÏχουν πολλÎÏ‚ αναφοÏÎÏ‚ για το Μεσσία στα βιβλία του Μωυσή (εδ. 46, ΓÎνεσις 49: 10, 25, ΑÏιθμοί 24: 17). Ενώ οι Ιουδαίοι υποστήÏιζαν ότιτιμοÏσαν τον Μωϋσή, δεν πίστευαν τους λόγους του γιατί απÎÏÏιπταν Εκείνονγια τον οποίο Ï€Ïοφήτευε (εδ. 46, ΔευτεÏον. 18:15). ΑντιθÎτως θα είναι Îτοιμοινα δεχτοÏν τον ΑντίχÏιστο (εδ. 43).
“ΕÏευνάτε τας ΓÏαφάς†συμβουλεÏειο ΚÏÏιος. Είναι μÎσω αυτών που μποÏοÏμε να βελτιώσουμε τη γνώση μας για τοαιώνιό Του Î Ïόσωπο.
Δεχόμενοι τη δόξα απ’ τους ανθÏώπους και ζητώντας τους επαίνους τους είναιÎνα σχήμα απιστίας (εδ. 44). Ο Θεός δηλώνει ότι είμαστε “μηδÎν†(Γαλ. 6:3), και δεν υπάÏχει τίποτα εντός μας που να μποÏοÏμε να καυχηθοÏμε(2 ΚοÏινθ. 10:17). Πόσο συχνά όμως ικανοποιοÏμαστε με το πόσο καλοί είμαστεσε άλλα Ï€Ïάγματα απ’ το να πιστεÏουμε σ’ Αυτόν! Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δεν αναζητοÏσεκαμιά δόξα απ’ τους ανθÏώπους (εδ. 41, 1 Θεσσαλ. 2:6). Θά’ Ï€Ïεπε να είμαστεάξιοι να Του μοιάζουμε αν Îχουμε μÎσα μας την αγάπη του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ την επιθυμία να Τον ευαÏεστοÏμε (εδ. 42).
Τα πλήθη ακολοÏθησαν τον ΚÏÏιο ΙησοÏ. Ομως σαν πολλοÏÏ‚ στη ΧÏιστιανοσÏνη,αυτό που τους Ï„Ïάβηξε είναι η δÏναμή Του πεÏισσότεÏο παÏά η χάÏις και οι ηθικÎÏ‚ Του τελειότητες. Αυτά τα χαÏακτηÏιστικά όπως μας τα παÏουσιάζει ο ΚÏÏιος, φανεÏώνονται μαζί γι’ άλλη μια φοÏά με τον πολλαπλασιασμό των άÏτων. Το μικÏÏŒ παιδί που αναφÎÏθηκεστο εδ. 9 μας υπενθυμίζει ότι παÏ’ όλο που μποÏεί να είμαστε νÎοι, μποÏοÏμενα Ï€ÏοσφÎÏουμε κάτι για τον ΚÏÏιο και για το καλό των άλλων. Φαίνεται να ήταν το μόνο που σκÎφτηκενα Ï€Ïομηθευτεί την Ï„Ïοφή του. Δεχόμενο να θÎσει αυτό το λίγο που είχε, στηδιάθεση του ΚυÏίου, γίνεται το μÎσον για να εκπληÏωθοÏν οι ανάγκες 5000 ανθÏώπων.Οταν θÎλει ο ΚÏÏιος να μας χÏησιμοποιήσει, ας μην φÎÏνουμε σαν δικαιολογίατην νεότητά μας ή την ανεπάÏκεια των πόÏων μας. Αυτός ο Ιδιος γνωÏίζει πώςνα τα χÏησιμοποιήσει (ΙεÏεμίας 1:6, 7).
Μετά απ’ αυτό το θαÏμα οι άνθÏωποι θÎλουν να πάÏουν τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹Î½Î± “Τον κάνουν βασιλιάâ€. Δεν μποÏεί όμως να δεχτεί το βασίλειο από τα χÎÏιατων ανθÏώπων (5:41), ακόμα πεÏισσότεÏο δε από τα χÎÏια του Σατανά (Ματθ. 4:8-10).Μόνο ο Θεός θα Τον κάνει βασιλιά (Ψαλμ. 2:6).
ΤÎλος σε μια άλλη σκηνή που είναι φωτισμÎνη επίσης από τη δÏναμη καιτη χάÏη Του, Τον βλÎπουμε να ÎÏχεται να συναντήσει τους μαθητÎÏ‚ Του στη φουÏτουνιασμÎνηθάλασσα και να ησυχάζει τους φόβους τους.
Ο ΚÏÏιος δεν εξαπατάται. Αυτά τα πλήθη Τον ακολουθοÏν μ’ Îνα Ï€Î¿Î»Ï Ï‡Î±Î¼Î·Î»ÏŒ,επίγειο σκοπό: ελπίζουν ότι θα συνεχίσει να τους Ï€ÏοσφÎÏει άÏτο. Γι’ αυτό τολόγο τους παÏαγγÎλλει να εÏγαστοÏν για τον ουÏανό (εδ. 27). Ας διεÏωτηθοÏμε αν το ÎÏγο μας Îχει σαν Ï€ÏοτεÏαιότητα “τα άνω†πουτÏÎφουν την ψυχή μας και παÏαμÎνουν, ή τα Ï€Ïάγματα Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κόσμου που Ï€ÏοοÏίζονταιεις απώλειαν. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι θα Ï€ÏÎπει να κάνουμε ÎÏγα για να σωθοÏμε; Πολλοί άνθÏωποι στη ΧÏιστιανοσÏνη σήμεÏα εξακολουθοÏν να πιστεÏουναυτό (εδ. 28). Ομως ο Λόγος του Î˜ÎµÎ¿Ï Î´Î·Î»ÏŽÎ½ÎµÎ¹ ότι “κατά χάÏιν είσθε σεσωσμÎνοιδιά της πίστεως . . . ουχί εξ ÎÏγων†(Εφεσ. 2: 8-10). Ο Θεός αναγνωÏίζει μόνοÎνα ÎÏγο – και είναι Αυτός που εÏγάζεται αυτό το ÎÏγο σε μάς: να πιστεÏσουμε στον ΣωτήÏα τον οποίο μας Îδωσε (εδ. 29). Τα πάντα ÎÏχονται από Αυτόν: το ζωντανό νεÏÏŒ (Αγιο ΠνεÏμα 4:10) και ο άÏτος της ζωής (ο ίδιος ο ΧÏιστός εδ. 35). Γιατί τότε δεν είναι οι ψυχÎÏ‚ μας πάντοτε ικανοποιημÎνες;Μήπως ο ΚÏÏιος δεν τήÏησε τις υποσχÎσεις Του; (εδ. 35, 4:14). Φυσικά όχι! Εμείςδεν εκπληÏοÏμε πάντα τις Ï€ÏοϋποθÎσεις: ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ λÎει: “Αυτός που θα πιστεÏσει σε μÎνα, δεν θα διψάσει ποτÎâ€. Οπως χÏειαζόμαστε την πίστη για να σωθοÏμε, την χÏειαζόμαστε και καθημεÏινά για να μποÏοÏμε να ξεδιψάμε με την πληÏότητά Του.
“Τον εÏχόμενο Ï€Ïος εμΠδεν θÎλω εκβάλει Îξω†υπόσχεται ο αγαπητός ΣωτήÏας(εδ. 37). Πήγαινε σ’ Αυτόν αν δεν το Îχεις κάνει ήδη. Αυτός δεν θα σε διώξειμακÏιά.
Για να ÎÏθει όμως κάποιος στον ΚÏÏιο ΙησοÏ, Ï€ÏÎπει να εκπληÏωθεί στηνκαÏδιά του Îνα ÎÏγο του ΠνεÏματος. Ο άνθÏωπος δεν μποÏεί να κάνει κάποιο βήμαπÏος το Θεό, εκτός αν ο Ιδιος τον ελκÏσει (εδ. 44). Ισως κάποιος πεί: “ώστε,δεν φταίω εγώ αν δεν Îχω αναγεννηθείâ€. ΑντιθÎτως είσαι αιώνια υπεÏθυνος αν θα επιτÏÎψεις σ’ αυτό το θείο ÎÏγο να πάÏει θÎση στην καÏδιά σου. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή,ο Θεός σε καλεί Ï€Ïος Αυτόν. Μην Του αντιστÎκεσαι πεÏισσότεÏο.
Η χάÏις που φανεÏώνει ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ Ï€Ïος τον αμαÏτωλό είναι η ÎκφÏασητης αγάπης Του. Είναι όμως και το θÎλημα του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… επιθυμεί να χαÏίσει την αιώνια ζωή στο πλάσμα Του (εδ. 40). Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚Ï„ÏŽÏα Îχει ÎÏθει για να εκπληÏώσει αυτό το θÎλημα και τίποτα πεÏισσότεÏο (εδ.38, Ï€Ïβλ. ΕβÏαίους 10:9, â€œÎ™Î´Î¿Ï ÎÏχομαι, διά να κάμω, ÏŽ ΘεÎ, το θÎλημά σουâ€).
Ο άνθÏωπος Îχει Îνα σώμα και μια ψυχή. Γι’ αυτό δεν μποÏεί να ζήσει μόνομε άÏτο, ο οποίος Ï„ÏÎφει μόνο το σώμα του. Η ψυχή του χÏειάζεται κι αυτή Ï„Ïοφήη οποία βÏίσκεται μονάχα στον θείο Λόγο, τον ουÏάνιο άÏτο, στον Ιδιο τον ΧÏιστό(Λουκά 4:4).
ΠαÏά την υπόσχεση που τους είχε δώσει ο Θεός όταν ο λαός ΙσÏαήλ βÏήκετο μάννα στην ÎÏημο, αυτοί Ïώταγαν ο Îνας τον άλλο “τί είναι τοÏτο†(Εξοδος16:15). ΤώÏα η ίδια απιστία φανεÏώνεται και στους απογόνους τους. ΣυζητοÏÎ½Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚ γι’ αυτή την παÏάξενη Ï„Ïοφή που τους μίλησε ο ΚÏÏιος. Η σάÏκα Του και το αίμα Του. Με άλλα λόγια ο θάνατός Του. Ενας ζωντανός ΧÏιστός εδώ κάτω δεν αÏκεί για να χαÏίσει ζωή στις ψυχÎςμας. Î ÏÎπει να οικειοποιηθοÏμε το θάνατό Του ο καθÎνας μας Ï€Ïοσωπικά (αυτήείναι η εικόνα του να φάμε τη σάÏκα Του και να πιοÏμε το αίμα Του) για να Îχουμεαιώνια ζωή. Ετσι θα Ï€ÏÎπει να ταυτιζόμαστε μαζί Του καθημεÏινά στο θάνατό Του.Είμαστε νεκÏοί με Αυτόν σε σχÎση με τον κόσμο και την αμαÏτία. Ο φυσικός άνθÏωποςδεν μποÏεί να το καταλάβει αυτό. Εχει πάντα την επιθυμία ν’ ακολουθεί Îνα παÏάδειγμα,αλλά είναι Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÎºÎ»Î·ÏÏŒ γι’ αυτόν ν’ αναγνωÏίζει την δική του καταδικασμÎνη φÏση για την οποία μιλάειο θάνατος του ΧÏιστοÏ.
Αντί να συζητήσουν με τον ΚÏÏιο, πολλοί οι οποίοι είχαν ομολογήσει ότιείναι μαθητÎÏ‚ Του, απομακÏÏνονται δυσαÏεστημÎνοι εξ’ αιτίας των λόγων Του.Αυτός δεν Ï€Ïοσπαθεί να τους κÏατήσει μετÏιάζοντας την αλήθεια, αλλά εξετάζειτις καÏδιÎÏ‚ αυτών που Îμειναν, “μήπως και σείς θÎλετε να υπάγετε; . . .†ΚÏÏιε Ï€Ïος τίνα θÎλομεν υπάγει; Είναι η γλυκιά απόκÏιση του Î ÎÏ„Ïου. Είθε να είναι και η δική μας (εδ. 68, 69,διαβ. ΕβÏ. 10:38, 39).
Οι αδελφοί του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î®Ï„Î±Î½ Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ που δεν είχαν πιστÎψει,γιατί απÎβλεπαν στη δόξα που ÎÏχεται απ’ τους ανθÏώπους (εδ. 4, 5, 5:44). Î ÏοσδοκοÏσανότι η δημοτικότητά Του θ’ αντανακλοÏσε στις οικογÎνειÎÏ‚ τους, ενώ αν είχανπιστÎψει ότι ήτανο Υιός του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¸Î± γνώÏιζαν για την απόσταση που τους χώÏιζε απ’ Αυτόν (διαβ. Λουκά 8:21, 2 ΚοÏ.5:16). Στη συνÎχεια οι αδελφοί του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï€Î¯ÏƒÏ„ÎµÏˆÎ±Î½ σ’ Αυτόν και βÏÎθηκαν μεταξÏτων μαθητών (Î Ïαξ. 1:14).
Οι αÏχÎÏ‚ τους εδώ ήταν όπως όλων των ανθÏώπων: να αξιοποιήσουν τα χαÏίσματάΤου και τις ικανότητÎÏ‚ Του για το δικό Του συμφÎÏον, ώστε να γίνει γνωστός και να τιμηθεί (εδ. 4). Αντίθετα ο ΚÏÏιος ποτΠδεν Îπαψεν’ αναζητά τη δόξα Εκείνου που Τον απÎστειλε (εδ. 18). Ετσι πήγε στην γιοÏτή μόνο τη στιγμή που ο Θεός επÎλεξε. Πόσο πολÏαπÎχουμε πολλÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ από το ΤÎλειο Υπόδειγμα! ΠολλÎÏ‚ από τις θλίψεις μας Ï€ÏοÎÏχονταιείτε απ’ τη βιασÏνη μας να ενεÏγήσουμε, είτε απ’ την καθυστÎÏησή μας να υπακοÏσουμεστις εντολÎÏ‚ του ΘεοÏ. Το εδάφιο 17 μας υπενθυμίζει ότι υπακοή στο θÎλημα του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ το μÎσον για τον καθÎνα μας να γνωÏίσει την αλήθεια.
Στην ΙεÏουσαλήμ ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ συναντάει αυτοÏÏ‚ τους γεμάτους μίσος Ιουδαίουςπου ζητοÏν να Τον θανατώσουν, απ’ τη στιγμή που θεÏάπευσε στη Βηθεσδά τον παÏαλυτικότην ημÎÏα του Σαββάτου (εδ. 1, 5:16).
Το εδάφιο 25 συγκÏινόμενο με το εδάφιο 20 αποδεικνÏει την υποκÏισία αυτώντων Ιουδαίων. Οπως και σήμεÏα μάταιες επιχειÏηματολογίες γίνονται ως Ï€Ïος τονΚÏÏιο ΙησοÏ! Ο καθÎνας λÎει τη γνώμη του, και η γνώμη των αÏχόντων συζητιÎται.Στην Ï€Ïαγματικότητα αν η παÏουσία και τα λόγια του ΚυÏίου δημιουÏγοÏν Ï„Îτοιοθυμό, είναι γιατί αυτοί οι άνθÏωποι ταÏάσσονται εσωτεÏικά απ’ αυτή τη φωνή την οποία συναισθάνονται αλλά δεν την παÏαδÎχονται, ότι είναι η φωνή του ΘεοÏ(Ï€Ïβλ. εδ. 28). Î ÏοσπαθοÏν να ξεφÏγουν απ’ αυτή την κατάσταση πείθοντας τουςεαυτοÏÏ‚ τους ότι αυτός ο Γαλιλαίος δεν μποÏεί να είναι ο ΧÏιστός επειδή γνωÏίζουντην οικογÎνειά Του και τον τόπο καταγωγής Του. “ΠÏάγματι, με γνωÏίζετεâ€, τουςαπαντά ο ΙησοÏÏ‚. “Και πεÏισσότεÏο απ’ όσο νομίζετε, η συνείδησή σας σας λÎει ποιός είμαι και σας κατηγοÏείâ€.
Είναι Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÎ¿Î²Î±ÏÏŒ ν’ ακοÏμε τον ΚÏÏιο να φωνάζει σ’αυτά τα πλήθη (εδ. 28, 37, Ï€Ïβλ. ΠαÏοιμ. 8:1, 9:3). ΣήμεÏα επίσης, δεν μποÏείνα πεί κανείς ότι δεν άκουσε.
“Οπου είμαι εγώ, σείς δεν δÏνασθε να Îλθητε†δηλώνει ο ΙησοÏÏ‚ σε όλουςτους απίστους (εδ. 34). Αλλά όσον αφοÏά τους δικοÏÏ‚ Του, Îχουν την υπόσχεσημιας άπειÏα μεγάλης ανταμοιβής: “Και Î±Ï†Î¿Ï Ï…Ï€Î¬Î³Ï‰ . . . θÎλω σας παÏαλάβει Ï€Ïοςεμαυτόν, διά να ήσθε και σείς όπου είμαι εγώ†(14:3). ΑγαπητΠαναγνώστη, ποιάαπ’ τις δÏο παÏαπάνω φÏάσεις θα μποÏοÏσε ν’ απευθÏνει ο ΚÏÏιος σ’ εσÎνα; ΠοÏθα πεÏάσεις την αιωνιότητα;
Τα κεφάλαια 6 και 7 μας κάνουν να σκεφτοÏμε τα κεφάλαια 16 και 17 τουβιβλίου της Εξόδου. Στο κεφάλαιο 6 ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ φανεÏώνεται σαν ο αληθινόςάÏτος που ήλθε απ’ τον οÏανό, και το μάννα είναι μια εικόνα Του στο βιβλίοτης Εξόδου. ΤώÏα είναι ενώπιόν μας σαν την Ï€ÎÏ„Ïα της Εξόδου 17 από την οποίααναβλÏζει άφθονο το ÏÎ´Ï‰Ï Ï„Î·Ï‚ ζωής. Ο Ησαίας στο κεφάλαιο 55 του βιβλίου του Ï€Ïοσκάλεσε “καθÎναν που διψάει†ναÎÏθει στα Ïδατα της χάÏιτος. Εδώ όμως είναι ο Ιδιος ο ΣωτήÏας που φωνάζει “εάντις διψά ας ÎÏχηται Ï€Ïος εμΠκαι ας πίνει†(εδ. 37). Και ο πιστός, πλήÏης από Αγιο ΠνεÏμα, γίνεται Îνα κανάλιευλογίας για άλλους (εδ. 38).
Δυστυχώς η μοναδική τους απόκÏιση είναι πεÏισσότεÏα επιχειÏήματα. ΕίναιακÏιβώς όπως κάποιοι διψασμÎνοι άνθÏωποι που ήÏθαν σε μια πηγή καθαÏών νεÏώνκι’ αντί ν’ αÏχίσουν να πίνουν, δυσανασχετοÏν για την χημική σÏσταση του νεÏοÏή την Ï€ÏοÎλευσή του!
Το Ï„Îλος του κεφαλαίου μας χαÏίζει δÏο μαÏÏ„Ï…Ïίες που αναφÎÏονται στονΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎµÎ½ÏŽÏ€Î¹Î¿Î½ των ΦαÏισαίων. Οι υπηÏÎτες που στάλθηκαν να Τον πιάσουνβεβιασμÎνα, αναγνωÏίζουν ότι οι λόγοι Του δεν είναι λόγοι ανθÏώπου. “ΠοτΠδενελάλησε άνθÏωπος οÏτωâ€. Στη συνÎχεια ο Îικόδημος υποστηÏίζει δειλά τον Μόνο με τον Οποίο στο κεφάλαιο 3 είχε μια Ï€Ïοσωπική καιαξÎχαστη συνάντηση.
Οι ΓÏαμματείς και οι ΦαÏισαίοι σκÎφτονται ότι μποÏοÏν να κάνουν τον ΚÏÏιονα Ï€Îσει σε κάποια λεπτή παγίδα. Η χάÏις και η αλήθεια Îγιναν διά Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏιστοÏ(1: 17). Αν θα καταδίκαζε αυτή την Îνοχη γυναίκα, τότε Ï€Î¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ η χάÏις την οποία όλοι γνωÏίζουν; (Λουκά 4:22). Αν την είχε απαλλάξει αυτό δεν θα ήτανπÏος ζημία της αλήθειας και σε αντίθεση με το νόμο; Στην αλάνθαστη σοφία Του ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ τους φανεÏώνειότι ο νόμος απευθÏνεται στον καθÎνα από εμάς. ΣυγκÏίνεται μ’ Îνα ξίφος χωÏίς λαβή το οποίο Ï€Ïώτα απ’ όλα πληγώνει αυτόν πουτο χÏησιμοποιεί.
Αλοίμονο αντί να ομολογήσουν αυτοί οι άνθÏωποι τις αμαÏτίες τους, γιατις οποίες τους Îγινε Ï„ÏŽÏα μια ενθÏμιση, οι κατήγοÏοι αποχωÏοÏν ο Îνας μετάτον άλλο γεμάτοι σÏγχιση (Ιώβ 5:13). “Το φώς του κόσμου είναι ενώπιόν τους (εδ. 12). Αλλά οι “άνθÏωποι αγάπησαν το σκότος μάλλον παÏάτο φώςâ€, σαν τα Îντομα που κÏÏβονται οπουδήποτε όταν κάποιος σηκώνει την Ï€ÎÏ„Ïαπου τα σκεπάζει (3:19). Ετσι ο Μόνος, που είναι χωÏίς αμαÏτία και είχε το δικαίωμανα τιμωÏήσει, λÎει στη γυναίκα, “οÏτε εγώ σε καταδικάζω†και Ï€ÏοσθÎτει “Ïπαγε και εις το εξής μή αμάÏτανε†(εδ. 11). ΠολλοίάνθÏωποι κάνουν τα πάντα μÎσω της καλής τους συμπεÏιφοÏάς να κεÏδίσουν τη συγχώÏεσητου ΘεοÏ, ενώ ο ΚÏÏιος ξεκινάει συγχωÏώντας και μόνο μετά απ’ αυτά τα λόγια ζητάει απ’ τους ανθÏώπους να μην αμαÏτάνουνεις το εξής (5:14, Ψαλμ. 130:4, 1 Ιωαν. 3:9).
Οι Ιουδαίοι είχαν δηλώσει στον ΚÏÏιο ότι η μαÏÏ„Ï…Ïία Του δεν ήταν αληθινή(εδ. 13). Αυτό που κάνουν Ï„ÏŽÏα είναι να Τον Ïωτήσουν â€œÎµÏƒÏ Ï€Î¿Î¹ÏŒÏ‚ είσαιâ€; (εδ.25). Το μόνο που μποÏεί Εκείνος να τους αποκÏιθεί είναι “ό,τι σας λÎγω απ’αÏχήςâ€. Οι λόγοι Του είναι η Ï„Îλεια ÎκφÏαση Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… είναι (Ψαλμ. 17:3). Αντίθετα,ας σκεφτοÏμε εμείς τη διαφοÏά Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… λÎμε ή δείχνουμε στους άλλουςκι’ αυτό που είμαστε στην Ï€Ïαγματικότητα. Ολα όσα ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ είπε καιÎκανε ήταν σε Ï„Îλεια αÏμονία με το θÎλημα του ΠατÏός Του. “Κάνω πάντα τα αÏεστά εις αυτόνâ€, είναι ικανός να δηλώνει. Αυτός είναι Îνα αμίμητο ΠαÏάδειγμα, αλλά πόσο πολÏθά’ Ï€Ïεπε να Ï€ÏοσπαθοÏμε να Τον μιμηθοÏμε!
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ κηÏÏττει πλήÏη ελευθεÏία σε όσους πιστεÏουν σ’ Αυτόν.Ομως οι Ιουδαίοι που είναι εκεί διαμαÏÏ„ÏÏονται “εμείς δεν εγείναμεν δοÏλοιεις ουδÎνα πώποτε†(εδ. 33). Από μια παÏάξενη απώλεια μνήμης ή ακόμα κι απ’την υπεÏηφάνειά τους, διÎγÏαψαν απ’ την ιστοÏία τους τη δουλεία στην Αίγυπτο,Βαβυλώνα . . . και στην παÏοÏσα Ρωμαϊκή κυÏιαÏχία. Αυτός είναι ο άνθÏωπος.Δεν θα παÏαδεχτεί ότι είναι σκλάβος στην αμαÏτία, και φαντάζεται τον εαυτότου ελεÏθεÏο για να κάνει πάντα αυτό που τον ευχαÏιστεί (2 Î ÎÏ„Ïου 2:19).
Ας αναγνωÏίζουμε αγαπητοί φίλοι την Ï„Ïαγική κατάσταση που βÏισκόμασταν,αλλά ας θυμόμαστε επίσης την αληθινή ελευθεÏία που ο Υιός μας χάÏισε, σε μια σχÎση μαζί Του ως παιδιά του ΘεοÏ.
Στο κεφάλαιο 5:45 ο ΚÏÏιος ανÎφεÏε στους Ιουδαίους την ασυνÎπειά τους.Είχαν επικαλεστεί τον Μωϋσή αλλά τα γÏαπτά του ήταν αυτά που τους καταδίκαζαν.Εδώ επικαλοÏνται το Ï€Ïοσόν ότι είναι παιδιά του ΑβÏαάμ. Τα ÎÏγα τους όμως είναιτου διαβόλου που είναι απ’ την αÏχή ψεÏτης και ανθÏωποκτόνος. Εχει ειπωθείκάποιες φοÏÎÏ‚ – κατά τον πατÎÏα και ο υιός (Ï€Ïβλ. Ιεζεκιήλ 16:44), και ο ΚÏÏιοςδηλώνει ότι η φÏση των ÎÏγων μας φανεÏώνει ποίου Ï„Îκνα είμαστε (1 Ιωαν. 3:7-10).ΥπάÏχουν μόνο δÏο μεγάλες οικογÎνειες στη γή – αυτή του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ αυτή του διαβόλου.Σε ποιά απ’ τις δÏο ανήκεις; Το γεγονός ότι είμαστε παιδιά ΧÏιστιανών γονÎων δεν δίνει δικαίωμα ενώπιον του ΘεοÏ, όπως Ï€ÏοσδοκοÏσαν αυτοί οι υπεÏήφανοι Ιουδαίοιεπειδή ήταν απόγονοι του ΑβÏαάμ. ΑντιθÎτως η ευθÏνη τους είναι μεγαλÏτεÏη.
â€œÎ£Ï Î´Î±Î¹Î¼ÏŒÎ½Î¹Î¿Î½ Îχειςâ€, επαναλαμβάνουν αυτοί οι άθλιοι άνθÏωποι (εδ. 48,52, Ï€Ïβλ. 7:20, 10:20). ΜποÏοÏμε να θαυμάσουμε την υπομονή του ΚυÏίου ΙησοÏ.ΜπÏοστά σ’ αυτή την απαίσια Ï€Ïοσβολή αφήνει τον ΠατÎÏα Του να υπεÏασπιστείτη δόξα Του. Για άλλη μια φοÏά εδώ γίνεται Αυτός το μεγάλο μας παÏάδειγμα.Το δικό μας ÎÏγο είναι να γνωÏίζουμε το Θεό και να φυλάμε τον Λόγο Του (εδ.55).
“Εγώ είμαι†λÎει ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ στο εδ. 58,όχι “μόνο ήμουν σαν μια ÏπαÏξη Ï€Ïιν τον ΑβÏαάμâ€, αλλά “εγώ είμαι αιώνια†(Ï€Ïβλ.Εξοδος 3:14).
Το ευαγγÎλιο του Ιωάννη είναι το ΕυαγγÎλιο στο οποίο διαβάζουμε για Ï€ÏοσωπικÎςσυναντήσεις διαφόÏων ατόμων με τον ΚÏÏιο: ο Îικόδημος, η ΣαμαÏείτισα γυναίκα,ο παÏαλυτικός στη Βηθεσδά . . ., άνδÏες και γυναίκες σε κάθε κατάσταση Îχουνσυνομιλίες με τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï€Ïοσωπικά. Εχεις αγαπητΠαναγνώστη μια Ï€Ïοσωπική συνάντηση με τον ΚÏÏιο ΙησοÏ;
Αυτός ο άνθÏωπος που είχε γεννηθεί τυφλός, αποτυπώνει τη φυσική μας κατάσταση.Η αμαÏτία μας καθιστά ανίκανους να δοÏμε το φώς του ΘεοÏ. Η ηθική και πνευματικήμας ÏŒÏαση βÏίσκονται στο σκοτάδι από τότε που γεννηθήκαμε. Ο Θεός επιθυμείνα μας ανοίξει τα μάτια σ’ αυτή την κατάσταση που βÏισκόμαστε, για το δικόμας όφελος, σÏμφωνα με τις απαιτήσεις της Αγιότητάς Του και σε σχÎση με τονκόσμο.
Δεν είναι συνÎπεια κάποιας ιδιαίτεÏα σοβαÏής αμαÏτίας η ασθÎνεια αυτοÏτου ανθÏώπου τον οποίο ο Θεός τιμώÏησε καθώς και τους γονείς του, αλλά μιαασθÎνεια που θα δώσει στον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï„Î·Î½ ευκαιÏία να λάμψει Îξω η χάÏις Του.Ο πηλός μας υπενθυμίζει ότι Îγινε άνθÏωπος για να πλησιάσει τον άνθÏωπο. Γιανα δεί όμως αυτός ο άνθÏωπος Ï€ÏÎπει να πάει να πλυθεί – ο Λόγος (το νεÏÏŒ) αποκαλÏπτειτον ΧÏιστό σ’ αυτόν ως τον απεσταλμÎνο απ’ το Θεό (Σιλωάμ). Ο τυφλός άνθÏωποςπηγαίνει πιστεÏοντας, και επιστÏÎφει βλÎποντας. Στη συνÎχεια βλÎπουμε τη μαÏÏ„Ï…Ïία του. Οι γείτονÎÏ‚ του, αυτοί που τον γνώÏιζανκαλά Îμειναν Îκπληκτοι. Είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθÏωπος; Μια αλλαγήδεν πεÏνάει απαÏατήÏητη. Εχει και η δική μας αναγÎννηση εμφανίσει στη ζωή μαςμια αλλαγή οÏατήστον καθÎνα;
Ο τυφλός άνθÏωπος που θεÏαπεÏτηκε Ï€Ïοκαλεί αμηχανία στους ΦαÏισαίους,εξ’ αιτίας της δÏναμης που φανÎÏωσε ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚. ΑÏχικά Ï€ÏοσπαθοÏν ν’ αποσπάσουναπό τον ίδιο ή τους γονείς του Îναν λόγο για να τους επιτÏÎψει ν’ αμφισβητήσουναυτό το θαÏμα, κι’ όταν δεν καταφÎÏνουν να τους κάνουν να το αÏνηθοÏν, καταβάλουνκάθε Ï€Ïοσπάθεια για να μειώσουν τον Μόνο που το Îκανε και να συσσωÏεÏσουν ατιμίαεπάνω Του (8:49). “ΓνωÏίζουμε ότι αυτός ο άνθÏωπος είναι Îνας αμαÏτωλός†(εδ.24) δηλώνουν αν και λίγο νωÏίτεÏα ο ΚÏÏιος τους είχε Ïωτήσει “Ποιός από σαςμε ελÎγχει πεÏί αμαÏτίας; (8:46).
ÎœÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… Ï„Ï…Ï†Î»Î¿Ï Ï€Î¿Ï… θεÏαπεÏτηκε και των γονιών του υπάÏχει μιαμεγάλη διαφοÏά. Οι γονείς του ενδιαφÎÏονται λιγότεÏο για την αλήθεια και πεÏισσότεÏογια την θÏησκευτική τους υπόληψη. Το ν’ αναγνωÏίσουν τον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÏƒÎ±Î½ τον ΧÏιστόκαι να μοιÏαστοÏν την απόÏÏιψή Του είναι παÏαπάνω απ’ ότι μποÏοÏν να σηκώσουν.ΦοβοÏνται το όνειδος. Πόσοι πολλοί άνθÏωποι σήμεÏα τους μοιάζουν! Από την άλληπλευÏά ο γιός τους δεν ανησυχεί καθόλου με Ï„Îτοια επιχειÏήματα. Οι ΦαÏισαίοιδεν Ï€Îτυχαν να διώξουν την ταπεινή του εμπιστοσÏνη για τον Μόνο που τον θεÏάπευσε.Αυτός ο άνθÏωπος Ï€ÎÏασε απ’ το σκοτάδι στο φώς. Γι’ αυτόν δεν είναι οÏτε μιαθεωÏία, οÏτε μια διδασκαλία. Είναι Îνα φανεÏÏŒ γεγονός. Το μόνο που αποκÏίνεται είναι: “Ενα γνωÏίζω, ότι ήμουν τυφλός και Ï„ÏŽÏα βλÎπω(εδ. 25). ΜποÏοÏμε κι εμείς να λÎμε το ίδιο μαζί του;
Ηταν καλό γι’ αυτόν τον τυφλό που θεÏαπεÏτηκε ότι εδιώχθη Îξω απ’αυτοÏÏ‚ τους ΦαÏισαίους. Γιατί εκεί συναντάει Αυτόν που είχε νωÏίτεÏα αποÏÏιφθείκαι που πήγε Îξω απ’ το ναό όπως διαβάζουμε στο Ï„Îλος του Ï€ÏοηγοÏμενου κεφαλαίου. ΤώÏα αυτόςο άνθÏωπος είναι ικανός να κάνει Îνα μεγάλο βήμα Ï€Ïος την αλήθεια. ΜποÏεί ναγνωÏίζει όχι μόνο την δÏναμη του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î±Î»Î»Î¬ επίσης και τον Ιδιο Î Ïοσωπικά: Εκείνον Τον οποίο είχε αναγνωÏίσει ως Ï€Ïοφήτη (εδ. 17), είναι ο Υιός του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 35-37). Πολλοί άνθÏωποι ικανοποιήθηκαν γνωÏίζοντας ότι Îχουν σωθεί αλλά παÏÎμειναν χωÏίς να γνωÏίζουν τον Ιδιο τους τον ΣωτήÏα. Ισως επειδή βÏίσκονται ακόμα εγκλωβισμÎνοι μÎσα σε θÏησκευτικά συστήματα καιδεν Îχουν την εμπειÏία της παÏουσίας του ΚυÏίου εκεί που Îχει υποσχεθεί ότι βÏίσκεται (Ματθ. 18:20). Ενώ ισχυÏίζονται αυτοίοι ΦαÏισαίοι ότι βλÎπουν καθαÏά παÏαμÎνουν οι ίδιοι τυφλοί εξ’ αιτίας του μίσουςκαι της θÏησκευτικής τους υπεÏηφάνειας. Στο κεφάλαιο 8 απÎÏÏιψαν το Λόγο του ΚυÏίου. Στο κεφάλαιο 9 δεν θÎλουν το ÎÏγο Του. Ετσι δεν Îχει να κάνει τίποτα πλÎον μ’ αυτοÏÏ‚. Ο Ιδιος καλεί το ποίμνιόΤου ονομαστικά, τους οδηγεί Îξω και πηγαίνει μπÏοστά τους. Μήπως θα μποÏοÏσε αυτό το ποίμνιο να Îχει απατηθείκαι ν’ ακολουθεί Îναν πεÏίεÏγο που τους οδηγεί στην πλάνη; Βεβαίως όχι. ΕχουνÎνα αλάνθαστο μÎσο για να γνωÏίζουν τον Μόνο στον Οποίο ανήκουν. ΓνωÏίζουν τη φωνή Του. Είναι αυτή η φωνή γνωστή σε όλους τους αναγνώστες μας;
Σ’ αυτό το ευαγγÎλιο δεν βÏίσκουμε παÏαβολÎÏ‚. Εκείνος που είναι“ο Λόγος†μιλάει στον άνθÏωπο σε μια απλή γλώσσα. Από την άλλη πλευÏά ο ΚÏÏιος χÏησιμοποιεί πολλÎÏ‚ εικόνες πολÏτιμες καισυγκÏίσεις για να γίνει ο Ιδιος γνωστός σε μάς. Σημείωσε τα εδάφια στα οποίαδηλώνει: “Εγώ είμαιâ€, 6:35, 48, 51, 8:12, 10:7, 9, 11, 14, 11:25, 14:6, 15:1,5. “Εγώ είμαι η θÏÏα των Ï€Ïοβάτωνâ€, λÎει στα εδάφια 7, 9. Για να σωθοÏμε Ï€ÏÎπει να εισÎλθουμε δι Î‘Ï…Ï„Î¿Ï (Εφεσ. 2:18). Αλλά χÏειαζόμαστε επίσης να γίνει ο οδηγός μας. Εαν αφεθοÏμε στους εαυτοÏÏ‚ μας είμαστε σαν το Ï€Ïόβατο, Îνα ζώο χωÏίς σκÎψηπου χάνεται αν δεν Îχει οδηγό (διαβασε Ησαίας 53:6). Σε αντίθεση με τον μισθωτό,με κλÎφτες και ληστÎÏ‚ που είναι επιδÎξιοι να κλÎβουν ψυχÎÏ‚, ο ΚÏÏιος ΙησοÏςπαÏουσιάζεται ο Ιδιος ως ο Καλός Ποιμήν (εδ. 11, 14), και μας δίνει δÏο αποδείξεις γι’ αυτό. Η Ï€Ïώτη είναι το εκοÏσιοδώÏο της ζωής Του για ν’ αποκτήσει το ποίμνιο – Ï…Ï€ÎÏτατη απόδειξη της αγάπηςΤου γι’ αυτό και την ίδια ÏŽÏα ας μην ξεχνάμε η Ï…Ï€ÎÏτατη μαÏÏ„Ï…Ïία της αγάπηςτου ΠατÏός (εδ. 17). Η δεÏτεÏη είναι ότι Αυτός γνωÏίζει το ποίμνιό Του, καιαπ’ την άλλη πλευÏά αυτά γνωÏίζουν τον ποιμÎνα τους (εδ. 14). ΤÎτοιος δυνατόςδεσμός επιβεβαιώνει τα δικαιώματά Του πάνω στο ποίμνιό Του και πάνω στην κάθε μας καÏδιά.
Γεμάτοι υποκÏισία οι Ιουδαίοι γι’ άλλη μια φοÏά ÏωτοÏν τον ΚÏÏιο.“Αν ÎµÏƒÏ ÎµÎ¯ÏƒÎ±Î¹ ο ΧÏιστός Ï€ÎÏ‚ μας παÏÏησία†(εδ. 24). Αλλά όχι μόνο τους το είχε δηλώσει αυτό (κεφ. 8:58), τους το είχε δείξει επίσης (εδ. 25, 32, 37, 38). Από Ï„ÏŽÏα ο ΚÏÏιος πεÏιοÏίζει τις δÏαστηÏιότητÎςΤου στο δικό Του ποίμνιο. Το ποίμνιο Του ανήκει δικαιωματικά, αÏχικά γιατίο Î Î±Ï„Î®Ï Ïητώς Του το Îχει παÏαχωÏήσει (εδ. 29) και επίσης διότι το Îχει εξαγοÏάσει. Τα εδάφια 27, 28 είναι πολÏτιμα διότι μας λÎνε τί κάνει ο ΚÏÏιος για το ποίμνιό Του. Του χαÏίζει την αιώνια ζωή, το οδηγεί, τοκÏατάει με ασφάλεια στο χÎÏι Του, κι αυτό που το χαÏακτηÏίζει είναι η Ï€Ïαγματικότητα ότι ακοÏει τη φωνή Του και Τον ακολουθεί. Αυτή δεν είναι η δίκαιη απάντησή μας στη θαυμαστή αγάπη Του;
Μια ακόμα φοÏά οι Ιουδαίοι Ï€ÏοσπαθοÏν να λιθοβολήσουν τον ΚÏÏÎ¹Î¿Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (8:59). Αυτή την φοÏά τον κατηγοÏοÏν για βλασφημία. â€œÎ•ÏƒÏ Ï‰Ï‚ άνθÏωποςκάνεις τον εαυτό σου Θεό†λÎνε. Î Ïαγματικά η φιλοδοξία του Ï€Ïώτου Αδάμ καιόλων των απογόνων του ήταν να γίνουν ίσοι με το Θεό. Αλλά ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ακολοÏθησεακÏιβώς την αντίθετη οδό. “Εν μοÏφή Î˜ÎµÎ¿Ï Ï…Ï€Î¬Ïχων†- “. . . και ευÏεθείς ωςάνθÏωπος...†- “εταπείνωσεν εαυτόν†(Φιλιπ. 2:6-8).
Ωστόσο το εδάφιο 42 συμπεÏαίνει: “Πολλοί επίστευσαν σ’ Αυτόν εκείâ€ÎºÎ¹ Îτσι Îγιναν το ευλογημÎνο Του ποίμνιο (κεφ. 8:30).
ΜπÏοστά στην αμηχανία τους οι δÏο αδελφÎÏ‚ στη Βηθανία στÎλνουν μιαπαÏάκληση στον Θείο Φίλο. Αυτή η παÏάκληση μποÏεί να υπηÏετήσει κι εμάς σανÎνα παÏάδειγμα. “ΚÏÏιε Î¹Î´Î¿Ï ÎµÎºÎµÎ¯Î½Î¿Ï‚ τον οποίο αγαπάς ασθενεί†(εδ. 3). ΟτανκαλοÏν τον ΚÏÏιο αναγνωÏίζουν την εξουσία Του και δεν Του υπαγοÏεÏουν τί να κάνει, Ï€.χ. Îλα και θεÏάπευσΠτον! Απλά θÎτουνενώπιόν Του το θÎμα που τους ανησυχεί. Επίσης γνωÏίζουν την αγάπη Του και αναφÎÏονται σ’ αυτήν. Εν τοÏτοις αυτή η αγάπη δεν κάνει τον ΚÏÏιο ΙησοÏν’ αποφασίσει να φÏγει αμÎσως για την Ιουδαία, ακόμα κι αν οι εγκληματικÎÏ‚Ï€ÏοθÎσεις των Ιουδαίων δεν Τον εμποδίσουν, παÏά μόνο αν Îλθει αυτή η ÏŽÏα. Δεναφήνεται, όπως συχνά εμείς, να παÏασυÏθεί από τα συναισθήματά Του, οÏτε νασταματήσει απ’ το φόβο των ανθÏώπων. Μόνο η υπακοή στον ΠατÎÏα Του κατηÏθυνε τα βήματα του ΚυÏίου. ÎœÎσω αυτής της καθυστÎÏησης η δόξα του ΘεοÏθα λάμψει με πεÏισσότεÏη ακόμα λαμπÏότητα Î±Ï†Î¿Ï Î¿ ΛάζαÏος είναι ήδη 4 ημÎÏεςστον τάφο μÎχÏι την ÏŽÏα που ο ΚÏÏιος φθάνει στη Βηθανία. Î Î¿Î»Ï ÏƒÏ…Ï‡Î½Î¬ συναντάμεανθÏώπους που διÎÏχονται Îνα Ï€Îνθος. Ετσι μποÏοÏμε να αισθανθοÏμε την πλήÏηανεπάÏκεια της ανθÏώπινης συμπάθειας (σαν τους Ιουδαίους στο εδ. 19). Τα πάνταόμως αλλάζουν όταν στÏεφόμαστε σ’ Αυτόν που ο Ιδιος είναι “η ανάσταση και η ζωήâ€. Ετσι μποÏοÏμε να καταλάβουμε την πλήÏη αξία των αιώνιων Ï€Ïαγμάτων, και η πίστημας από Ï„ÏŽÏα θÏιαμβεÏει με την ελπίδα.
Η ΜάÏθα συναισθάνεται ότι η αδελφή της είναι πιο ικανή να καταλάβειτη σκÎψη του ΚυÏίου παÏά η ίδια. Την καλεί, αλλά ακόμα και η ΜαÏία το μόνοπου μποÏεί να πεί είναι “ΚÏÏιε αν ήσουν εδώ . . . †(εδ. 22 Ï€Ïβλ. εδ. 21).Οπως και πολλοί άνθÏωποι που πενθοÏν μποÏεί να στÏÎφεται μονάχα πίσω. Ο ΚÏÏιοςΙησοÏÏ‚ θλιμÎνος τους ζητάει να Τον πάνε στο μνήμα. Τότε Τον βλÎπουμε να κλαίει.Μήπως δεν γνώÏιζε τί θα Îκανε; Και βÎβαια γνώÏιζε, όμως μπÏοστά στην παÏουσίατου θανάτου, και της Ï„Ïαγικής του δÏναμης πάνω στο ανθÏώπινο πνεÏμα, ο ΑγιοςΥιός του Î˜ÎµÎ¿Ï Îχει πληγωθεί από θλίψη, και αγανάκτηση. Ο νικητής του θανάτουπÏαγματικά είναι εδώ. Αλλά για να καταδειχθεί η δόξα του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¼Ï€Ïοστά στο πλήθος,που θα είναι μάÏÏ„Ï…Ïας, θα Ï€ÏÎπει ακόμα να διαπιστωθεί η κατάσταση σήψης τουΛαζάÏου (εδ. 39). Ομοίως ο ΚÏÏιος επιθυμεί ν’ αποδώσει εκ των Ï€ÏοτÎÏων τη δÏναμή Του σ’ Εκείνον που Τον Îστειλε ευχαÏιστώντας Τον (εδ. 41, 42). Μόνοτότε η γεμάτη δÏναμη κÏαυγή Του κάνει τον νεκÏÏŒ άνθÏωπο να βγαίνει απ’ το μνημείο,φοÏώντας ακόμα τα σάβανα . . . Τί σόκ γι’ αυτοÏÏ‚ που βλÎπουν. Οσο για εμάςας θυμόμαστε την υπόσχεσή Του στη ΜάÏθα: “Εάν πιστεÏεις θÎλεις ιδείâ€. Ισως όχι αυτό που ελπίζεις, αλλά βÎβαια τη δόξα του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 4, 40).
Ο Θεός απάντησε στον Υιό Του όχι μόνο με την ανάσταση του ΛάζαÏουαλλά και οδηγώντας στην πίστη Ï€Ïος Αυτόν μεÏικοÏÏ‚ από τους μάÏÏ„Ï…Ïες Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï…Î¸Î±Ï…Î¼Î±ÏƒÏ„Î¿Ï Î³ÎµÎ³Î¿Î½ÏŒÏ„Î¿Ï‚ (εδ. 42, 45). Ομως αυτό το θαÏμα, το μεγαλÏτεÏο που Îχειαποτυπωθεί σ’ αυτό το ευαγγÎλιο και το τελευταίο Ï€Ïιν την δική Του ανάσταση,είναι επίσης αυτό που αποφασίζει για το θάνατό Του: “απ’ εκείνης λοιπόν τηςημÎÏας . . .†συνωμότησαν κακά σχÎδια των οποίων το Ï„Îλος θα είναι το μεγαλÏτεÏοÎγκλημα (εδ. 53). Ετσι απάντησαν αυτοί οι Ιουδαίοι στην εÏώτηση που τους Îκανεο ΚÏÏιος (10:32).
Οι ιεÏείς φαίνονται να φοβοÏνται ότι ακολουθώντας τον ΚÏÏιο ΙησοÏθα δημιουÏγήσουν αντεκδικήσεις από τους Ρωμαίους. Αλλά αντιθÎτως είναι η απόÏÏιψήτους για τον ΚÏÏιο, που 40 χÏόνια αÏγότεÏα θα είναι η αιτία της καταστÏοφήςτου μÎÏους της λατÏείας τους (ΙεÏουσαλήμ) και του Îθνους τους από τους Ρωμαίους(εδ. 48). Ο Θεός επιτÏÎπει ώστε η Ï€Ïοφητεία του Καϊάφα να ξεπεÏάσει Ï€Î¿Î»Ï Ï„Î¹Ï‚ÏƒÎºÎψεις Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ÎºÎ±ÎºÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ ÎºÏ…Î½Î¹ÎºÎ¿Ï Î±Î½Î¸Ïώπου. Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ήÏθε για να θυσιάσειτη ζωή Του για τα Îθνη (στον ΙσÏαήλ η αποκατάστασις θα γίνει αÏγότεÏα), αλλάήÏθε επίσης για να συγκεντÏώσει σε Îνα όλα τα παιδιά του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… ήταν διεσκοÏπισμÎνα (εδ. 52). Ο Σατανάς τα παίÏνειμε δÏναμη και τα διασκοÏπίζει μακÏιά (10:12). Ομως ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ με το ÎÏγοΤου συγκεντÏώνει μαζί εδώ στη γή όλους αυτοÏÏ‚ που ανήκουν στην οικογÎνεια τουΘεοÏ.
Στη σκηνή που πεÏιγÏάφτηκε στα εδάφια 1-3 βλÎπουμε τις διάφοÏεςόψεις της λατÏείας. Η παÏουσία του ΚυÏίου, η κοινωνία, η μαÏÏ„Ï…Ïία, η άγια υπηÏεσία και ο αίνος.Αυτή δεν είναι μια γιοÏτή Ï€Ïος τιμή του ΛαζάÏου. Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ είναι το κÎντÏο της συγκÎντÏωσης. Εκεί Του κάνουν Îνα δείπνο. Το μοναδικό Ï€Ïοσόν που Îχει ο ΛάζαÏος για να βÏίσκεται μαζίΤου στο Ï„ÏαπÎζι είναι το ότι ήταν Îνας νεκÏός άνθÏωπος που δÎχτηκε νÎα ζωή. Αυτή είναι και η θÎση όλων των εξαγοÏασμÎνων. Αυτός ο άνθÏωποςδεν λÎει τίποτα, ή δεν κάνει οτιδήποτε, είναι απλά εκεί ζωντανός, και η παÏουσίατου είναι αÏκετή για να φανεÏώσει τί ο ΚÏÏιος Îκανε γι’ αυτόν. Η ΜάÏθα υπηÏετεί, κι’ η υπηÏεσία της εδώ βÏίσκεται σε Ï„Îλεια τάξη (σε αντίθεση με το Λουκά 10:40).ΤÎλος η ΜαÏία χÏνει αυτό το â€œÏ€Î¿Î»Ï Î±ÎºÏιβό†άÏωμα που αγγίζει την καÏδιά του ΣωτήÏα και που γεμίζει επίσης το σπίτι, μια εικόνατης λατÏείας που δείχνουν μ’ ευγνωμοσÏνη οι λυτÏωμÎνοι όταν συγκεντÏώνονται μαζί. Ο άπιστοςδεν κάνει τίποτε παÏά να καταφÏονήσει μια Ï„Îτοια λατÏεία. Κατά βάθος αυτό συμβαίνειεπειδή λατÏεÏει Îναν άλλο θεό, το χÏήμα (εδ. 6).
Το εδάφιο 10 δείχνει το ΛάζαÏο συνδεδεμÎνο με τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÏƒÎ±Î½Î¸Îμα μίσους των ανθÏώπων.
Στη συνÎχεια Îχουμε μια θÏιαμβευτική είσοδο του Βασιλιά του ΙσÏαήλστην πόλη Του της ΙεÏουσαλήμ, ενώ Ï€ÏόσκαιÏα τον επεφημοÏν εξ’ αιτίας του μεγάλουθαÏματος που είχε κάνει Ï€Ïιν λίγο.
Î’ÏÎθηκε σε αÏχαίους ΑιγυπτιακοÏÏ‚ τάφους κόκος σταÏÎ¹Î¿Ï Ï†Ï…Î»Î±Î³Î¼Îνοςσε αγγεία εδώ και χιλιάδες χÏόνια και ήταν ικανός να βλαστήσει. Ωστόσο όσαεκατομμÏÏια χÏόνια κι αν Îχουν πεÏάσει, κι αν Îχει διατηÏηθεί στα πιο πολÏτιμααγγεία δεν μποÏεί εκεί μÎσα να πολλαπλασιαστεί. Για να βλαστήσει θα Ï€ÏÎπεινα τοποθετηθεί μÎσα στη γή, στο χώμα, θα Ï€ÏÎπει να θυσιαστεί. Αυτή είναι μια εικόνα που χÏησιμοποιεί ο ΚÏÏιος ΙησοÏςγια να πεÏιγÏάψει το θάνατό Του. Η επιθυμία των Ελλήνων να Τον δοÏν Ï„Ïάβηξετις σκÎψεις Του στα θαυμάσια αποτελÎσματα του σταυÏÎ¿Ï Î¤Î¿Ï…: ευλογία των εθνών υπό την παγκόσμια διακυβÎÏνηση του Î¥Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ανθÏώπου, πολÏÏ‚ καÏπός (Ï„Îλος εδ. 24), η κÏίση κατά του Σατανά (εδ. 31), όλοι οι άνθÏωποιθα ελκυστοÏν σ’ Αυτόν (εδ. 32). Ομως αυτό που πεÏνάει αυτή την ÏŽÏα υποφÎÏοντας ο Ιδιος, το πεÏνάει μÎσα στην άγια ψυχή Του. Ετσι στÏÎφεται στο Θεόπου Του απαντάει από τον ουÏανό με την υπόσχεση της ανάστασης (εδ. 28).
Ηταν ημίφως Ï„ÏŽÏα για τους Ιουδαίους. Το Φώς σιγάσιγά εξαφανιζόταν στον οÏίζοντα, ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ Ï€ÏοχωÏοÏσε για να τους αφήσει(εδ. 35, ΙεÏεμίας 13:16). Η παÏοÏσα ημÎÏα της χάÏιτος φθάνει και για μάς επίσηςσ’ Îνα Ï„Îλος. ΕÏχεται η στιγμή που δεν θα είναι πλÎον δυνατόν να πιστεÏσεις(Ï€Ïβλ. εδ. 40). ΥπήÏχε για τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Îνα σημαντικό “τώÏα†(εδ. 27, 31).Για εμάς Ï„ÏŽÏα είναι η ÏŽÏα να πιστεÏσουμε σ’ Αυτόν.
Το κεφάλαιο 12 είναι το Ï„Îλος ενός μεγάλου τμήματος του ευαγγελίου.Από την αÏχή του κεφαλαίου 13 ο ΚÏÏιος απευθÏνεται αποκλειστικά στους μαθητÎςΤου. Ετσι εδώ Îχουμε τα τελευταία Του λόγια Ï€Ïος τον λαό. Από Ï„ÏŽÏα οι καÏδιÎÏ‚ του Î»Î±Î¿Ï Î¸Î± γίνουν σκληÏότεÏες σαν Îθνος όπως Ï€Ïοφήτεψεο Ησαίας. Το εδάφιο 11 του κεφ. 1 επαληθεÏεται. ΗÏθε στους ιδικοÏÏ‚ Του (ΙσÏαήλ)και οι ίδιοι δεν εδÎχθησαν Αυτόν. Αλλά και τα ακόλουθα εδάφια επαληθεÏτηκανεπίσης. ΜεÏικοί εδÎχθησαν Αυτόν και απόκτησαν το δικαίωμα να γίνουν παιδιάτου ΘεοÏ. Ακόμα και μεÏικοί Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ αÏχόντων πίστεψαν σ’ Αυτόν, χωÏίς όμωςνα τολμήσουν να υποφÎÏουν τη μαÏÏ„Ï…Ïία γι’ αυτή την πίστη τους. Ο λόγος γι’αυτό μας δίδεται εδώ, “διότι ηγάπησαν την δόξαν των ανθÏώπων μάλλον παÏά τηνδόξα του ΘεοÏâ€. Οσοι από μας βÏίσκονται στον ίδιο δÏόμο, να στεÏοÏνται το θάÏÏοςγια την ομολογία της πίστης μας, ας αναÏωτηθοÏμε μήπως είναι για τον ίδιο λόγοόπως κι’ αυτοί. Για μια τελευταία φοÏά δημόσια και επίσημα ο ΚÏÏιος ΙησοÏςδηλώνει το θείο χαÏακτήÏα της υπηÏεσίας Του. Αυτός είναι ο Μόνος απεσταλμÎνος του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ συγχÏόνως είναι η Ï„Îλεια εικόνα του ΠατÎÏα (εδ. 48, 49, ΕβÏ. 1:3). Το σÏνολοτων λόγων Του φανεÏώνουν τις σκÎψεις του ΘεοÏ. Θα ÎÏ€Ïεπε να μελετοÏμε Εκείνον,το θαυμάσιο Υπόδειγμά μας, και με τη σειÏά μας να μαθαίνουμε απ’ Αυτόν τί θά’ Ï€Ïεπε να λÎμε, και πώς θά’ Ï€Ïεπε να μιλάμε (εδ. 49).
Για την καÏδιά του ΚυÏίου, ο θάνατός Του ήταν Ï€Ïώτα “διά να μεταβήεκ του κόσμου τοÏτου Ï€Ïος τον ΠατÎÏα†(εδ. 1) και κεφ. 16:28. Ομως άφηνε πίσωσ’ Îνα κόσμο γεμάτο αμαÏτία αυτοÏÏ‚ που αγάπησε. Πιστοί που λοÏστηκαν από τοαίμα Του στο σταυÏÏŒ (εδ. 10, Αποκαλ. 1:5). Οπως οι ταξιδιώτες που σκονίζονταιτα πόδια τους στους δÏόμους, Îτσι και οι δικοί Του εκτίθενται σε μόλυνση τηςσκÎψης, του λόγου και των ÎÏγων με τη συνεχή επαφή με το κακό. Ομως ο πιστόςμας ΚÏÏιος επÏόβλεψε αυτή την κατάσταση και εδώ φÏοντίζει για τον Ï€Ïακτικόαγιασμό των δικών Του. Ο ÎœÎγας ΑÏχιεÏÎας τους πλÎνει τα πόδια. Με άλλα λόγιατους αγιάζει οδηγώντας τους να εξετάζουν τους εαυτοÏÏ‚ τους διαÏκώς κάτω από το φώς του Λόγου (το νεÏÏŒ) που εφαÏμόζει στις συνειδήσειςτους (Εφεσίους 5:26, ΕβÏαίους 10:22). Αυτή η υπηÏεσία αγάπης είναι μια πουκαι εμείς θα ÎÏ€Ïεπε να εξασκοÏμε ο Îνας για τον άλλον. Στην ταπείνωση, γονατίζονταςστα πόδια τους δείχνοντας στους αδελφοÏÏ‚ και αδελφÎÏ‚ μας Ï€Î¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ αδÏνατοι,ή σε τί κινδÏνους είναι εκτεθιμÎνοι (Γαλατ. 6:1). Αγαπητοί φίλοι ο ΚÏÏιος δενλÎει “είσαι ευτυχής αν γνωÏίζεις αυτά τα Ï€Ïάγματαâ€, αλλά γνωÏίζοντας αυτά τα Ï€Ïάγματα “μακάÏιοι είσθε εάν κάμητε αυτά†(εδ. 17).
“Ο μαθητής τον οποίο ηγάπα ο ΙησοÏς†είναι η φÏάση που χÏησιμοποιείο Ιωάννης για να πεÏιγÏάψει τον εαυτό του σ’ αυτό το ευαγγÎλιο. ΓνώÏιζε τηναγάπη του ΚυÏίου για τους δικοÏÏ‚ Του (εδ. 1). Αλλά γνώÏιζε επίσης ότι και οίδιος είχε αγαπηθεί Ï€Ïοσωπικά με την ίδια αγάπη. Απολάμβανε από Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ¿Î½Ï„Î¬ αυτή την πολÏτιμη θÎση απ’ τηνοποία δεχόταν την πιο στενή κοινωνία μαζί Του. ΤώÏα όμως ο ΚÏÏιος του αποκαλÏπτειÎνα Ï„ÏομεÏÏŒ μυστικό. ΕκθÎτει τον ΙοÏδα σαν τον Ï€Ïοδότη, τον οποίο γνώÏιζε απ’την αÏχή (6:64). Στη συνÎχεια ο Σατανάς εισÎÏχεται σ’ αυτόν τον άνθÏωπο πουήταν Îτοιμος να τον δεχτεί και φεÏγει στη νÏχτα για να ολοκληÏώσει το Ï„ÏομεÏότου συμβόλαιο. Αλλη μια φοÏά ο ΚÏÏιος μιλάει για το σταυÏÏŒ Του, όπου η δόξα Του θα λάμψει στο μÎσον της ατιμίας (εδ. 31), και για την ανάστασή Του με την οποία ο Θεός θα δοξάσει Αυτόν ο οποίος τόσο Ï„Îλεια Τον δόξασε (εδ.32). Î ÏŽÏ‚ όμως θα αναγνωÏίζονται στο μÎλλον οι μαθητÎÏ‚ Του Î±Ï†Î¿Ï Î´ÎµÎ½ θα είναιπλÎον μαζί τους; Από Îνα βÎβαιο σημείο – την αγάπη τους ο Îνας για τον άλλον (εδ. 35). Μας χαÏακτηÏίζει Ï€Ïαγματικά αυτή η αγάπη; Αυτόείναι Îνα εÏώτημα που Ï€ÏÎπει ν’ απασχολεί βαθειά τις καÏδιÎÏ‚ μας.
Σε αντίθεση με τον Ιωάννη που ήταν απασχολημÎνος με την αγάπη τουΚυÏίου γι’ αυτόν, ο Î ÎÏ„Ïος δηλώνει τη δική του αφοσίωση για τον ΚÏÏιο, χωÏίς αλλοίμονο να Ï€ÏοσÎχει την Ï€Ïοειδοποίηση του ΚυÏίου!
Στο κεφ. 13 είδαμε πώς ο ΚÏÏιος Ï€Ïοετοίμαζετους δικοÏÏ‚ Του για να Îχουν θÎση μαζί Τουεδώ στη γή (εδ. 8). ΤώÏα Ï€ÏοχωÏεί για να τους ετοιμάσει θÎση στον οίκο τουΠατÏός Του. Γι’ αυτό Ï€ÏÎπει να Ï€Ïοηγηθεί αυτών, Îτσι όπως Îνας οικοδεσπότηςκανονίζει να φτάσει σπίτι του Ï€Ïίν από τους καλεσμÎνους του. Η ΓÏαφή μαςδίνει λίγες λεπτομÎÏειες σχετικά με τον ουÏανό. Ομως είναι η παÏουσία του ΚυÏίου που τον κάνει Îνα ευλογημÎνο μÎÏος στο οποίο θα βÏεθοÏμε. Και ο Ιδιος λÎει ότιη παÏουσία των δικών Του μαζί Του θα είναι μια πηγή χαÏάς γι’ Αυτόν.
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ είναι ο μόνοςδÏόμος για τον ΠατÎÏα. Αυτός είναι και η αλήθεια, και η ζωή. ΠοτΠδεν Îπαψε ν’ αποκαλÏπτει τον ΠατÎÏα με λόγο και Ï€Ïάξεις, παÏ’ όλο πουη άγνοια των μαθητών Του Τον Îθλιβε πολÏ. Ομως δεν θα μποÏοÏσε να λÎει καισε μάς κάποιες φοÏÎÏ‚ επίσης, “μετά από τόσο καιÏÏŒ μαζί σου, τόσα που άκουσεςαπό ΕμÎνα και διάβασες στο Λόγο μου, πώς δεν με γνωÏίζεις καλÏτεÏα;
“Και ÏŒ,τι αν ζητήσετε εν τω ονόματί μου, θÎλω κάμει τοÏτο†υπόσχεταιο ΚÏÏιος (εδ. 13). “Εν τω ονόματί μου†δεν είναι κάποιο σχήμα, αλλά σημαίνει ότι ο Ιδιος μποÏεί να βÏίσκεται σε συμφωνίαμ’ αυτό που ζητάμε. Η Ï€Ïοσευχή μας τότε γίνεται Ï€Ïοσευχή του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ ασφαλώςθα απαντήσει σ’ αυτήν – όχι μόνο επειδή μας αγαπάει, αλλά γιατί στην Ï€ÏώτηθÎση τίθεται η δόξα του ΠατÏός. Θα μποÏοÏσε να βÏεθεί πιο θαυμάσιος λόγος απ’αυτόν;
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ετοιμάζεται ν’ αφήσει τους αγαπημÎνους Του μαθητÎÏ‚,αλλά δεν θα τους αφήσει οÏφανοÏÏ‚. Î Ïόκειται να τους στείλει Îνα Θείο Î Ïόσωπογια να τους παÏηγοÏεί και υποστηÏίζει, και να τους βοηθάει (εδ. 16*). Αυτόείναι το Αγιο ΠνεÏμα το οποίο δεν θα είναι μονάχα μαζί με τους μαθητÎÏ‚, αλλά θα είναι και εντός τους για να τους διδάσκει (εδ. 26). Ο ΚÏÏιος Το ονομάζει “Îναν άλλο ΠαÏάκλητο†γιατί Αυτός ο Ιδιος εξακολουθεί να είναι ο ουÏάνιος ΠαÏάκλητος, οΣυνήγοÏος Ï€Ïος τον ΠατÎÏα (1 Ιωαν. 2:1).
Στη συνÎχεια ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δίνει Ï„Ïείς άλλες υποσχÎσεις στουςδικοÏÏ‚ Του: νÎα ζωή που πηγάζει απ’ τηδική Του ζωή (εδ. 19), μια ιδιαίτεÏη θÎση στην αγάπη του Î¥Î¹Î¿Ï â€“ και του ΠατÏός– για καθÎνα ο οποίος αποδεικνÏει την αγάπη του φυλάττοντας τις εντολÎÏ‚ Τουεδ. 21, 23, και Ï„Îλος, ειÏήνη, την δική Του ειÏήνη (εδ. 27). Πόσο αλήθεια είναι ότι δεν δίνει “όπως ο κόσμος δίνειâ€. Ο κόσμος Ï€ÏοσφÎÏειλίγο και παίÏνει πολÏ. ΦÎÏνει σÏγχιση και νεκÏώνει τη συνείδηση ενεÏγώνταςσαν Îνα ηÏεμιστικό ναÏκωτικό το οποίο Ï€Ïος στιγμήν εμφανίζει κάποια ηÏεμίααπό ανησυχίες και βάσανα της ψυχής, αλλά είναι μόνο μια ψευδαίσθηση της ειÏήνης. Η ειÏήνη που ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ χαÏίζει ικανοποιεί απόλυτα την καÏδιά και είναιαιώνια.
Στο Ï„Îλος ο ΚÏÏιος λÎει στους μαθητÎÏ‚ Του ότι η αληθινή αγάπη γι’Αυτόν δεν Ï€ÏÎπει να είναι εγωιστική, ζητώντας να Τον κÏατήσουν εδώ κάτω, αλλάθα Ï€ÏÎπει να χαίÏονται μαζί Του στη δική Του χαÏά (εδ. 28).
*ΠαÏάκλητος είναι η ίδια λÎξη με τον συνήγοÏο στην 1 Ιωαν.2:1. Είναι κάποιος που αμÏνεται για Îνα Ï€Ïόσωπο, για κάποιο λόγο, και πουÎÏχεται να το βοηθήσει και υποστηÏίξει.
Ο ΙσÏαήλ ήταν Îνα άκαÏπο αμπÎλι παÏά τη φÏοντίδα του θείου ΓεωÏγοÏ(Ψαλμ. 80:8, 9, Ησα. 5:2). ΑντιθÎτως ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ παÏουσιάζεται ο Ιδιοςσαν την αληθινή Αμπελο που φÎÏνει καÏπό μÎσω των μαθητών. Ομως κατά τον ίδιοτÏόπο που σ’ Îνα αμπÎλι όλα τα κλαδιά δεν είναι όλα φοÏτωμÎνα καÏπό τη στιγμήτης συγκομιδής, ο ΚÏÏιος κάνει μια διάκÏιση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ που λÎνε ότι Τον γνωÏίζουν,σÏμφωνα με το αν θα φÎÏουν καÏπό . . . πεÏισσότεÏο καÏπό (εδ. 2), και Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±Ïπό (εδ. 5).
ΥπάÏχουν δÏο απαÏαίτητες καταστάσεις για να φÎÏουμε Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±Ïπό:να μÎνουμε σ’ Αυτόν σαν το κλαδί που μÎνει Ï€ÏοσκολλημÎνο στον κοÏμό που το Ï„ÏÎφει, και Αυτός σε μάς: όπως αυτό το κλαδί αφήνει να εισχωÏεί ο χυμός που το κÏατά ζωντανό. Από την άλλη πλευÏά ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο ΠατÎÏαςπου μας “καθαÏίζει†αφαιÏώντας από εμάς κάτι, και μ’ Îναν Ï„Ïόπο που μεÏικÎςφοÏÎÏ‚ μας είναι οδυνηÏός, για να μποÏÎσουμε να φÎÏουμε πεÏισσότεÏο καÏπό (εδ. 2).
Τί ευλογημÎνα όμως αποτελÎσματα ÏÎουν από μια Ï„Îτοια κοινωνία:η γνώÏιση του θελήματος του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ η απάντηση στις Ï€ÏοσευχÎÏ‚ μας, Î±Ï†Î¿Ï Î´ÎµÎ½ επιθυμοÏμε πλÎον να ζητοÏμε άλλοτι, παÏά τί Αυτός επιθυμεί για εμάς (εδ. 27), χαÏά (εδ. 11), και Ï„Îλος την ανεκτίμητη επιδοκιμασία από Εκείνον που επιθυμεί να μας αποκαλεί φίλους Του (εδ. 14).
Εάν οι Ï€ÏοσευχÎÏ‚ μας Îχουν ως αντικείμενό τους καÏπό γιατο Θεό, τότε όλα θα μας χαÏίζονται (εδ. 16). Ομως από τί αποτελείται αυτόςο καÏπός; Βασικά από την αγάπη των εξαγοÏασμÎνων Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚, και απ’ τους πολλοÏÏ‚ Ï„Ïόπους που φανεÏώνεται αυτή η αγάπη. “ΤαÏτα σας παÏαγγÎλλω†πÏοσθÎτει ο ΚÏÏιος σαν να υποδηλώνει όλη την υπηÏεσία που αποÏÏÎειαπ’ αυτή την αγάπη. Είναι η Ï„Ïίτη φοÏά που αναφÎÏθηκε αυτή η “καινοÏÏγια εντολήâ€ÏƒÏ„ην οποία ο ΚÏÏιος δίνει Ï„Îτοια σπουδαιότητα (εδ. 17, 12, κεφ. 13:34). ΕίναιθλιβεÏή και άσχημη κατάσταση να στεÏοÏνται την αγάπη τα μÎλη μιας οικογÎνειας,αλλά είναι ακόμα πιο θλιβεÏÏŒ να συμβαίνει αυτό μÎσα στην οικογÎνεια του ΘεοÏ.Σε αντίθεση, το μίσος του κόσμου για τους πιστοÏÏ‚ (η συμπεÏιφοÏά των οποίωνκÏίνει τη δική του) είναι εντελώς φυσικό και Ï€ÏÎπει να αναμÎνεται σε σημείοπου αν ο κόσμος βÏίσκει κάτι για να μας αγαπήσει αυτό να είναι Îνα κακό σημάδι.“Δεν είναι δοÏλος ανώτεÏος του κυÏίου αυτοφ(εδ. 20), λÎει ο ΚÏÏιος άλλη μιαφοÏά. Στο κεφ. 13:16 Îχει σχÎση με την υπηÏεσία. Εδώ Îχει σχÎση με τα παθήματα.
Ετσι λοιπόν και μόνο ν’ αναφεÏόμαστε στο όνοματου ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ για τον κόσμο Îναςλόγος για να εκδηλώσει το μίσος του (εδ. 21) και για τον ΠατÎÏα ν’ απαντήσειστις Ï€ÏοσευχÎÏ‚ μας (Ï„Îλος εδ. 16).
Εαν δεν ήταν ο ΚÏÏιος ο Ιδιος που μίλαγε για την αναχώÏησή Του,θα το βÏίσκαμε Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÎºÎ»Î·ÏÏŒ να φανταστοÏμε ότι θα ήταν επωφελής (εδ. 7) για τους μαθητÎÏ‚. Ετσι συμβαίνει και σε πολλά Ï€Ïάγματα, που δεν μποÏοÏμενα τα καταλάβουμε και που μας Ï€Ïοβληματίζουν Ï€Ïος στιγμήν, αλλά είναι για τοδικό μας όφελος (εδ. 6, 7). Το Αγιο ΠνεÏμα σταλμÎνο από τον ουÏανό από τονΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î¸Î± οδηγοÏσε τους πιστοÏÏ‚ σε όλη την αλήθεια (εδ. 13). Εχει σημειωθείότι στα κεφ. 14-16 ο ΚÏÏιος επιβεβαιώνει την θεία Îμπνευση όλων των βιβλίων της Καινής Διαθήκης: Στα ΕυαγγÎλια - “Εκείνος θÎλει σας διδάξει πάντα και θÎλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπονπÏος εσάς†(14:26). Στις Î Ïάξεις - “Εκείνος θÎλει μαÏÏ„Ï…Ïήσει πεÏί εμοφ(15:26, 27)· στις επιστολÎÏ‚ - “Εκείνος θÎλει σας διδάξει πάντα†(14:26), και Ï„Îλος στην Αποκάλυψη - “Και θÎλει σας αναγγείλει τα μÎλλοντα†(16:13). Ομως η παÏουσία του Αγίου ΠνεÏματος εδώ κάτω, φÎÏνει σοβαÏÎÏ‚ συνÎπειες επίσης για τον κόσμο, καταδικάζοντάς τον εξαιτίας της απόÏÏιψής του για τον ΧÏιστό (εδ. 8-11).
Από τις εÏωτήσεις τους (εδ. 17, 18) οι μαθητÎÏ‚ δείχνουν ότι ακόμαδεν μποÏοÏσαν να καταλάβουν τη διδασκαλία του ΚυÏίου τους (εδ. 12). ΤώÏα τοΑγιο ΠνεÏμα βÏίσκεται εδώ, δοξάζοντας τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î»Îγοντάς μας τί ÎÏχεται από Εκείνον. Οσο για εμάς ας Τον δοξάζουμε δεχόμενοικαι κÏατώντας αυτή την αποκάλυψη!
Οι μαθητÎÏ‚ πεÏνοÏν την εμπειÏία της θλίψης του χωÏισμοÏ. Ομως οΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ τους παÏηγοÏεί μιλώντας τους για τη χαÏά που τους πεÏιμÎνει ότανθα Τον ξαναδοÏν μετά την ανάστασή Του (20:20). Ο πιστός Îχει πολλοÏÏ‚ λόγουςγια να χαίÏεται: η ελπίδα της επιστÏοφής του ΚυÏίου (εδ. 22), υπακοή στις εντολÎÏ‚ Του (12:10, 11 – Îχεις πειÏαματισθεί την εμπειÏία που φÎÏνει αυτήη υπακοή;), εξάÏτηση από Αυτόν και απάντηση στις Ï€ÏοσευχÎÏ‚ μας (16:24), οι αποκαλÏψεις του ΚυÏίου μÎσα απ’ το Λόγο Του (17:13), η κοινωνία με τον ΠατÎÏα και τον Υιό (1 Ιωαν. 1:3, 4). ΑυτÎÏ‚ είναι οι ανεξάντλητες πηγÎςτου “πληÏώματος της χαÏάς†(εδ. 24).
Γιατί ο ΚÏÏιος Ï€Ïοτιμάει να μην πεί στους μαθητÎÏ‚ του ότι Ï€ÏοσεÏχεταιστον ΠατÎÏα γι’ αυτοÏÏ‚ (εδ. 26) που είναι όλο το θÎμα του επόμενου κεφαλαίου;Ο λόγος είναι ότι εκτός απ’ την αγάπη που επιθυμεί να Îχουν γι’ Αυτόν, θÎλεινα τους τοποθετήσει σε μια απ’ ευθείας σχÎση με τον ΠατÎÏα. Επίσης επιθυμεί να μην είναι ευτυχισμÎνοι λογαÏιάζοντας μόνοσ’ Αυτόν ως τον μεσολαβητή τους Ï€Ïος το Θεό, αλλά να Îχουν μια Ï€Ïοσωπική εμπειÏίατης αγάπης του ΠατÏός και της δÏναμης του ονόματός Του. “ΘαÏσείτε†συμπεÏαίνει ο ΚÏÏιος. Ο κόσμος,ο κοινός μας εχθÏός είναι δυνατός. “Αλλά εγώ ενίκησα τον κόσμοâ€. Και διά τηςπίστεως στη νίκη Του, θα νικήσουμε κι’ εμείς επίσης (1 Ιωαν. 5:4).
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ Î±Ï†Î¿Ï ÎµÎ¯Ï€Îµ τα τελευταία Του λόγια στους μαθητÎÏ‚ Του,και Î±Ï†Î¿Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚ αποχαιÏÎτησε, Ï„ÏŽÏα επιστÏÎφει στον ΠατÎÏα Του. ΠοτΠδεν είχε διεκδικήσει κάτι για τον Εαυτό Του αλλά Ï„ÏŽÏα ζητάει τη δόξα. Τη δόξα του Î˜ÎµÎ¿Ï ÏƒÏ„Î¿ Ï€Ïόσωπο του δίκαιου ΠατÎÏα (εδ. 25) τιμώντας τον υπάκουο Υιό Του δοξάζοντάςΤον.
Οπως Îνας Îμπιστος αγγελιοφόÏος ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δίνει λογαÏιασμόγια την αποστολή που εκπλήÏωσε στη γή (εδ. 4). Μια πλευÏά Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ÎÏγου ήταννα μιλήσει για τον ΠατÎÏα στους δικοÏÏ‚ Του (6, 26). ΤώÏα μιλάει στον ΠατÎÏα για τους δικοÏÏ‚ Του για να τους εμπιστευθεί στη φÏοντίδα Του, Î±Ï†Î¿Ï Î¿ Ιδιος Ï€Ïόκειται να τους αφήσει.Ο λόγος Του είναι αιώνια συγκινητικός, “τον λόγον σου εφÏλαξαν . . . επίστευσαν ότι ÏƒÏ Î¼Îµ απÎστειλαςâ€, λÎει στην αÏχή παÏ’ όλο που γνωÏίζουμεπόσο ασθενής ήταν η πίστη των φτωχών μαθητών (εδ. 6-8, Ï€Ïβλ. 14:9).
Στη συνÎχεια “ιδικοί σου είναι .. .†(εδ. 9) λÎει ο ΚÏÏιος, πώς θα μποÏοÏσες να τους εγκαταλείψεις;†“Εδοξάσθηνεν αυτοίςâ€, Ï€ÏοσθÎτει επικαλοÏμενος το ενδιαφÎÏον του ΠατÎÏα για τη δόξα τουΥιοÏ. ΤÎλος τονίζει τις δÏσκολες πεÏιστάσεις των εξαγοÏασμÎνων Του που βÏίσκονταιστον κόσμο που είναι τόσο επικίνδυνος, και που τίθεται σε Ï„Îτοια δοκιμασίαη πίστη τους. Îαί, ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ είναι ο Ï„Îλειος Μεσολαβητής όταν συνηγοÏείγια τους μαθητÎÏ‚ Του. Το ίδιο κάνει και για εμάς σήμεÏα.
Οχι μόνο οι πιστοί δεν σηκώνονταιαπ’ τον κόσμο (εδ. 17), αλλά Îχουν αποσταλεί στον κόσμο μ’ Îνα σκοπό από τον ΚÏÏιο (εδ. 18). Îα εκπληÏώσουν το ÎÏγο το οποίοτους Îδωσε να κάνουν (Ï€Ïβλ. εδ. 4). Ωστόσο δεν είναι εκ του κόσμου όπως και ο ΚÏÏιος δεν ήταν απ’ τον κόσμο. Η θÎση τους είναι σαν ξÎνοι που καλÎσθηκανγια να υπηÏετήσουν τον ΚÏÏιό τους σε μια εχθÏική χώÏα. Ομως αυτό το ασÏγκÏιτοκεφάλαιο μας διδάσκει επίσης ότι οι πιστοί αντί να είναι ξεχασμÎνοι εδώ κάτω,Îχουν ήδη μεταφεÏθεί ενώπιον του θÏόνου της χάÏιτος από Îναν ÎœÎγα ΑÏχιεÏÎα (ΕβÏ. 4:14-16). Ας ακοÏσουμε τί ζητάει ο ΚÏÏιος απ’ τον ΠατÎÏα να κάνει γι’αυτοÏÏ‚: “να φυλλάξης αυτοÏÏ‚ εκ του πονηÏοÏâ€, εκτεθιμÎνοι όπως είναι αφοÏζοÏν σ’ αυτό τον κόσμο (εδ. 15).
“Αγίασον αυτοÏÏ‚ εν τη αληθεία σουâ€.Αυτό συμβαίνει σ’ αυτοÏÏ‚ που υπακοÏουν στο Λόγο.
“Διά να είναι πάντες Îνâ€.Αυτή είναι η επιθυμία της καÏδιάς Του που θα ÎÏ€Ïεπε να μας ταπεινώνει ότανσκεφτόμαστε τις διαιÏÎσεις που υπάÏχουν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ ΧÏιστιανών.
ΤÎλος: “Εκείνοι . . . να είναι μετ’ ÎµÎ¼Î¿Ï ÏŒÏ€Î¿Ï…ÎµÎ¯Î¼Î±Î¹ Εγώâ€. (εδ. 24). Αυτοί που δεν είναι από τον κόσμο δεν θα παÏαμείνουν στον κόσμο.Ο αιώνιος Ï€ÏοοÏισμός τους είναι μαζί με τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î³Î¹Î± να βλÎπουν τηδόξα Του. “ΘÎλω . . .†λÎει ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ώστε η παÏουσία των δικών Του στον ουÏανό μαζί Του είναιγια τη δόξα τη δική Του και του ΠατÎÏα, διότι αυτοί είναι η μαÏÏ„Ï…Ïία τωναποτελεσμάτων του ÎÏγου Του.
Μετά “την δόξα την οποίαμοι Îδωκας†(17:22) ÎÏχεται “το ποτήÏιον το οποίον μοι Îδωκεν ο Πατήφ(εδ. 11). Σε πλήÏη εξάÏτηση, ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δÎχεταικαι τα δÏο από το χÎÏι του ΠατÎÏα. ΣÏμφωνα όμως με τον χαÏακτήÏα Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï…ÎµÏ…Î±Î³Î³ÎµÎ»Î¯Î¿Ï… δεν Îχουμε εδώ την αγωνία του Λουκά 22:44. Στη σκÎψη του Ï…Ï€Î¬ÎºÎ¿Ï…Î¿Ï…Î¥Î¹Î¿Ï Ï„Î¿ ÎÏγο Îχει ήδη τελειώσει (17:4).
Ο άθλιος ΙοÏδας γνωÏίζει Ï€Î¿Ï Î¸Î± φÎÏει το οπλισμÎνο τάγμα για νασυλλάβουν τον ΚÏÏιο Î±Ï†Î¿Ï Î±Ï…Ï„ÏŒ το μÎÏος ήταν μÎÏος πολλών γνώÏιμων συναντήσεωνπου και ο ίδιος παÏουσιαζόταν.
Εκείνος που αποκαλείται εδώ πεÏιφÏονητικά “ΙησοÏν τον ÎαζωÏαίοâ€Î´ÎµÎ½ είναι άλλος από τον Υιό του ΘεοÏ. Σε πλήÏη γνώση για το τί Ï€Ïόκειται νασυμβεί ÎÏχεται μπÏοστά και συναντάει αυτή την απειλητική ομάδα. Τους δείχνειÎνα σημάδι της κυÏίαÏχης δÏναμής Του που θα ÎÏ€Ïεπε να τους κάνει να Τον αναγνωÏίσουναπό τις ΓÏαφÎÏ‚ (Ψαλμ. 27:2). Με Îνα μόνο λόγο Ï€Îφτουν οι εχθÏοί Του κάτω. Τίεξακολουθεί όμως να σκÎφτεται ακόμα και Τον Ï„Ïομάζει αυτή την ÏŽÏα; Οπως πάντα σκÎφτεται τους αγαπητοÏÏ‚ Του μαθητÎÏ‚ - “ΑφήσατΠτους να υπάγωσι†διατάζει αυτοÏςπου ήÏθαν να Τον συλλάβουν. Ο καλός Ποιμήν μποÏοÏσε να Ï€ÏοσÎχει το ποίμνιόΤου με ασφάλεια μÎχÏι την τελευταία στιγμή. ΤώÏα ήÏθε η ÏŽÏα που θα παÏαδώσειτη ζωή Του γι’ αυτοÏÏ‚ (10:11).
ΠεÏιμÎνοντας δίπλα απ’ τη φωτιά για να ζεσταίνεται μαζί μ’ αυτοÏςπου είχαν συλλάβει τον ΚÏÏιό του ο Î ÎÏ„Ïος ήδη Τον είχε αÏνηθεί. Αν με τη θÎλησήμας επιλÎγουμε τους φίλους μας μÎσ’ από Îναν κόσμο που εσταÏÏωσε τον ΚÏÏιοΙησοÏ, κι αν μοιÏαζόμαστε μÎσα στον κόσμο τις ευχαÏιστήσεις μας με τον Îναή τον άλλο Ï„Ïόπο, είμαστε εκτεθιμÎνοι στον κίνδυνο ν’ ατιμάζουμε τον ΚÏÏιο.Ετσι δεν μποÏοÏμε να υπολογίζουμε ότι Εκείνος θα μας Ï€ÏοστατεÏσει (σε απάντηση στην Ï€Ïοσευχή Του 17:15-17) αν δεν Ï€ÏαγματοποιοÏμε τον χωÏισμόγια τον οποίο μιλάνε αυτά τα εδάφια (17:16). Ο Î ÎÏ„Ïος με την απιστία του διαφεÏγειπÏος στιγμή τον ονειδισμό και το διωγμό σαν να ήταν μεγαλÏτεÏος από τον ΚÏÏιότου ο Οποίος ανοιχτά συνάντησε το μίσος και την πεÏιφÏόνηση των ανθÏώπων (15:20).Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δεν απαντάει καθόλου στις υποκÏιτικÎÏ‚ εÏωτήσεις του αÏχιεÏÎα.Ηδη είχε φÎÏει την μαÏÏ„Ï…Ïία Του δημόσια. ΤώÏα είναι η σειÏά των κÏιτών ν’ αποδείξουνότι είναι Îνοχος – αν είναι δυνατόν να το Ï€Ïάξουν!
Αυτό το ευαγγÎλιο τονίζει πεÏισσότεÏο από τα άλλα το αξίωμα καιτην εξουσία του Î¥Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ΘεοÏ. ΠαÏά τις ταπεινώσειςπου γνωÏίζει και τον Ï„Ïόπο που Τον μεταχειÏίζονται Αυτός παÏαμÎνει απόλυταο κυÏίαÏχος αυτών των σκηνών, Εκείνος ο οποίος “παÏÎδωκεν εαυτόν Ï…Ï€ÎÏ Î·Î¼ÏŽÎ½, Ï€ÏοσφοÏάν και θυσίαν εις τον Θεόνâ€, εις Ï„Îλειον ολοκαÏτωμα (Εφεσ.5:2).
ΦÎÏνοντας τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÏƒÏ„Î¿Î½ Ρωμαίο κυβεÏνήτη αυτοί οι ΙουδαίοιφÏοντίζουν κατ’ αυτόν τον Ï„Ïόπο να μην μολυνθοÏν . . . και την ίδια ÏŽÏα επιβαÏÏνουντις συνειδήσεις τους με το πιο φοβεÏÏŒ Îγκλημα που Îχει ποτΠδιαπÏαχθεί!
Ο απόστολος ΠαÏλος δίνει σαν παÏάδειγμα στον Τιμόθεο την “καλή ομολογίαâ€Ï„ου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÎµÎ½ÏŽÏ€Î¹Î¿Î½ του Ποντίου Πιλάτου (1 Τιμ. 6:13). ΠαÏ’ όλα όσα θαΤου στοίχιζαν, ο ΚÏÏιος επιβεβαιώνει ότι είναι βασιλεÏÏ‚, Ï€ÏοσδιοÏίζοντας ότιη βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τοÏτου. Το εδ. 36 θα ÎÏ€Ïεπε να διαφωτίσει όλους αυτοÏÏ‚ που σήμεÏα κάνουν Ï€Ïοσπάθειεςγια την εγκατάσταση της βασιλείας του Î˜ÎµÎ¿Ï ÏƒÏ„Î· γή. Η Ï€Ïοοδευτική βελτίωση του κόσμου Îτσι ώστε ο ΚÏÏιος να μποÏεί να ÎÏθει και να βασιλÎψει εδώ είναι μόνο μια αυταπάτη.Εάν ο Ιδιος δεν ÎφεÏε τη βελτίωση, γιατί θα ÎÏ€Ïεπε να το ζητάνε οι ΧÏιστιανοί;
Ο Πιλάτος Ïωτάει: “τί είναι αλήθεια;†Δεν πεÏιμÎνει όμως για κάποιααπάντηση. Αυτός είναι σαν πολλοÏÏ‚ ανθÏώπους που δεν ενδιαφÎÏονται Ï€Ïαγματικάγι’ αυτή την εÏώτηση – Ï€Ïοφανώς φοβοÏνται ν’ αÏχίσουν να ζοÏν σÏμφωνα με τηναπάντηση που θα δεχτοÏν. Η Αλήθεια στεκόταν ενώπιον του Πιλάτου στο Ï€Ïόσωπο του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (14:6). Στις μάταιεςπÏοσπάθειες του Πιλάτου για να ξεφÏγει από την ευθÏνη του, Ï€Ïοτείνει να ελευθεÏώσειτον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î³Î¹Î± το Πάσχα! Ομως με μια φωνή οι Ιουδαίοι φωνάζουν να ελευθεÏώσειτον ληστή ΒαÏαββά στη θÎση του ΚυÏίου.
Για εμπαιγμό οι στÏατιώτες φοÏάνε Îνα ποÏφυÏÏŒ ιμάτιο στον ΚÏÏÎ¹Î¿Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î¼Î±Î¶Î¯ μ’ Îνα ακάνθινο στεφάνι. Ετσι μόλις Τον Îντυσαν κατ’ αυτό τον Ï„Ïόποο Πιλάτος επÎλεξε να Τον παÏουσιάσει στους ανθÏώπους λÎγοντας â€œÎ™Î´Î¿Ï Î¿ άνθÏωποςâ€!
“ΣταÏÏωσον αυτόν, σταÏÏωσον αυτόν†φώναζαν οι αÏχιεÏείς θυμωμÎνοι.ΤώÏα Îχουν Îναν επιπλÎον λόγο – είναι βλάσφημος, Îκαμε εαυτόν Υιόν του ΘεοÏ.Ομως αυτό φοβίζει τον Πιλάτο γι’ άλλη μια φοÏά. Δεν είναι μόνο Îνας βασιλιάς αλλά Îνας Θεός που Ï„ÏŽÏα βÏισκόταν ενώπιόν του (εδ. 7, 8). Για να επιβεβαιωθεί ο ίδιος, ο Πιλάτοςμιλάει για την εξουσία του. Ομως ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ τον τοποθετεί στην Ï€Ïαγματικήτου θÎση. Αυτός ο ειδωλολάτÏης άÏχων μαθαίνει φυσικά απ’ την Ï€Ïώτη στιγμή μεποιά εξουσία κÏατάει τη θÎση του: όχι από τον ΚαίσαÏα όπως είχε σκεφθεί αλλάαπό ψηλά (εδ. 11, Ρωμ. 13:1). Συναισθανόμενος από Ï„ÏŽÏα ότι δεν μποÏεί να κÏατάει Αυτόντον όχι συνηθισμÎνο κατηγοÏοÏμενο, και ότι η πεÏίπτωση του ΚυÏίου είναι εντελώςπÎÏαν από αυτόν τον ίδιο, θα ήθελε Ï€Ïαγματικά να Τον ελευθεÏώσει. Οι Ιουδαίοιόμως δεν θ’ ακοÏσουν τίποτα και θα χÏησιμοποιήσουν Îνα τελευταίο επιχείÏημα.“Εάν τοÏτον απολÏσης, δεν είσαι φίλος του ΚαίσαÏαâ€. Ετσι παÏά τις Ï€Ïοειδοποιήσειςόλες που του Îγιναν (εδ. 11), ο κυβεÏνήτης Ï€Ïοτιμάει να ευχαÏιστήσει και ναυπακοÏσει τους ανθÏώπους παÏά το Θεό. ΦοβοÏμενος από τη μια πλευÏά την μνησικακία των Ιουδαίων και την κατηγοÏίατου κυβεÏνήτη του απ’ την άλλη, παÏαδίδει τον αθώο ΑνθÏωπο για να θυσιαστεί.
Ο άνθÏωπος που μεÏικÎÏ‚ μÎÏες νωÏίτεÏα εισήÏχετο στηνΙεÏουσαλήμ με όλη Του την βασιλική μεγαλοπÏÎπεια, Ï„ÏŽÏα εξÎÏχεται απ’ αυτήν “φÎÏνοντας το σταυÏÏŒ Τουâ€. Η ίδια αντίθεση φανεÏώνεται στον τίτλοπου ο Πιλάτος τοποθετεί πάνω στο σταυÏÏŒ, “Ο ΒασιλεÏÏ‚ των Ιουδαίωνâ€ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ “ΙησοÏÏ‚ από την ÎαζαÏÎÏ„â€. ΣταυÏώθηκε ανάμεσα σε “δÏο άλλους†που ήταν κακοποιοί. Ωστόσο το ευαγγÎλιοαυτό δεν μας λÎει για τις ÏβÏεις που Του απηÏθυναν οι άνθÏωποι “που πεÏνοÏσανâ€(Ματθ. 27:39), οÏτε για τις Ï„ÏομεÏÎÏ‚ ÏŽÏες της εγκατάλειψης όταν σήκωνε τιςαμαÏτίες μας. Εδώ υπάÏχει μόνο ειÏήνη, αγάπη και υπακοή στο Θεό. Το εδάφιο25 αναφÎÏει την παÏουσία και τα ονόματα μεÏικών Ï€Î¿Î»Ï Î¸Î»Î¹Î¼Îνων γυναικών, καιο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ εμπιστεÏεται τη μητÎÏα Του στο μαθητή που γνωÏίζει την αγάπηΤου πεÏισσότεÏο.
Σημειώστε πώς ακόμα και για τις μικÏότεÏες λεπτομÎÏειες κάθε τίπÏÎπει να πάÏει θÎση, “για να εκπληÏωθοÏν οι ΓÏαφÎÏ‚â€. Το μοίÏασμα των ιματίωνΤου (εδ. 24). Το ξÏδι που Ï€ÏοσφÎÏθηκε στον ΣωτήÏα (εδ. 28 & εδ. 36, 37). Επειτα εκπληÏώνει την τελευταία Ï€Ïάξη στην εκοÏσια υπακοή Του:ΠαÏαδίδει το ΠνεÏμα Του (10:18). Στο σταυÏÏŒ η αγάπη Του εκπλήÏωσε τα πάντα.Και αν κάποιος εξακολουθεί να σκÎφτεται ότι Ï€ÏÎπει να κάνει κάτι για να βεβαιωθεί για τη σωτηÏία του, ας ακοÏσει και πιστεÏσει τον τελευταίολόγο του ΣωτήÏα την ÏŽÏα που πεθαίνει: “ΤετÎλεσταιâ€.
Οταν αυτοί που τους σταÏÏωσαν ÎÏχονται για να ολοκληÏώσουν το ÎÏγοτους, σπάζοντας τα κόκαλα των σταυÏωμÎνων, οι στÏατιώτες διαπιστώνουν ότι αυτόδεν είναι απαÏαίτητο για τον ΚÏÏιο ΙησοÏ, Î±Ï†Î¿Ï Î®Ï„Î±Î½ ήδη πεθαμÎνος. Η βαÏβαÏότητάτους εκπληÏώνει τα λόγια του ΚυÏίου στον αναγεννημÎνο ληστή: “ΣήμεÏα θα είσαι μαζί μου στον παÏάδεισο†(Λουκά 23:43). Ομως Îνας απ’ τους στÏατιώτεςδεν φοβάται να βεβηλώσει το σώμα του ΚυÏίου στο σταυÏÏŒ Ï„Ïυπώντας το με τη λόγχη(Ζαχ. 12:10). Θαυμαστό σημάδι της χάÏης Του είναι η απάντηση σ’ αυτή την τελευταία Ï€Ïοσβολή: το αίμα της εξιλÎωσης και το νεÏÏŒ του καθαÏÎ¹ÏƒÎ¼Î¿Ï ÏÎουν από την Ï„ÏυπημÎνη Του πλευÏά.
Στη συνÎχεια γίνεται η ταφή του Î±Î³Î±Ï€Î·Ï„Î¿Ï Î¼Î±Ï‚ ΣωτήÏα. Ο Θεός Ï€ÏοετοίμασεδÏο μαθητÎÏ‚ ν’ αποδώσουν την τιμή στο σώμα του Î¥Î¹Î¿Ï Î¤Î¿Ï… όπως είχαν Ï€ÏοφητεÏσειοι ΓÏαφÎÏ‚ (Ησαίας 53:9). ÎœÎχÏι Ï„ÏŽÏα ο Ιωσήφ και ο Îικόδημος δεν είχαν το κουÏάγιονα πάÏουν θÎση μαζί Του ανοιχτά. Αλλά Ï„ÏŽÏα ξεσηκώθηκαν μ’ αυτό το τεÏατώδεςÎγκλημα του Îθνους τους γνωÏίζοντας ότι αν σιωπιοÏσαν αυτό θα τους στιγμάτιζεως σÏμφωνους με ÏŒ,τι Îγινε. Αγαπητοί πιστοί φίλοι, ας μην ξεχνάμε ποτΠότιο κόσμος στον οποίο ζοÏμε σταÏÏωσε τον ΚÏÏιό μας. Το να παÏαμÎνουμε στην ησυχίατου, ή να χαιÏόμαστε με τους δολοφόνους Του, είναι ισοδÏναμο με το να Τον αÏνοÏμαστε.ΑντιθÎτως ήÏθε η ÏŽÏα για να κάνουμε τους εαυτοÏÏ‚ μας γνωστοÏÏ‚ σαν μαθητÎÏ‚ Του.
Το Ï€Ïώτο Ï€Ïόσωπο που σπεÏδει στον τάφο αυτό το Îνδοξο Ï€Ïωϊνό τηςΑνάστασης είναι η ΜαÏία η Μαγδαληνή, η γυναίκα από την οποία ο ΚÏÏιος είχε εκβάλει επτά δαιμόνια (ΜαÏκ 16:9). Αλλάκάποιος ήταν εκεί Ï€Ïιν από αυτήν Î±Ï†Î¿Ï Î· Ï€ÎÏ„Ïα είχε ήδη μετακινηθεί. Αυτή τοαναγγÎλει στον Î ÎÏ„Ïο και στον Ιωάννη που επίσης Ï„ÏÎχουν στο μνημείο και βÏίσκουντην εκπληκτική απόδειξη της ανάστασης και . . . Îτσι πηγαίνουν στον οίκο τους.Η ΜαÏία ωστόσο δεν μποÏεί να φÏγει. Είναι τόσο αποφασισμÎνη να βÏεί τον αγαπητότης ΚÏÏιο (εδ. 13) που ακόμα και η παÏουσία των αγγÎλων δεν δείχνει να τηνεκπλήσει.
Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ δεν μποÏεί ν’ αφήσει να πεÏάσει Ï„Îτοια αγάπη χωÏίςαπόκÏιση. Ετσι Ï€ÏοχωÏεί Ï€ÎÏα απ’ τις Ï€Ïοσδοκίες της ΜαÏίας! Είναι Îνας ζωντανός ΣωτήÏας που ÎÏχεται σ’ αυτήν, την καλεί με τ’ όνομά της, και της εμπιστεÏεταιμια αγγελία Ï€Î¿Î»Ï Î¼ÎµÎ³Î¬Î»Î·Ï‚ αξίας. Διότι “η Ï€Ïοσωπική σÏνδεση με τον ΧÏιστό είναιο Ï„Ïόπος για να Τον γνωÏίσεις†(J.N.D.). Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ αναθÎτει στη ΜαÏίανα πεί στους αδελφοÏÏ‚ Του ότι ο σταυÏός Του αντί να τους χωÏίσει απ’ Αυτόνείναι το θεμÎλιο για εντελώς νÎους δεσμοÏÏ‚. Είναι Îνα γεγονός ανεκτίμητης αξίαςεπειδή ο ΠατÎÏας Του Îγινε ΠατÎÏας μας και ο Θεός Του Θεός μας. Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ μας ÎφεÏε σ’ αυτή τη θαυμαστή σχÎση για πάντα για τη χαÏά τηςκαÏδιάς Του (Ψαλμ. 22: 22, ΕβÏ. 2:11,12).
Είναι Ï„ÏŽÏα απόγευμα αυτής της θαυμάσιας Ï€Ïώτης ημÎÏας της εβδομάδας.Οπως είχε υποσχεθεί, ο αναστημÎνος ΣωτήÏας εμφανίζεται στο μÎσον των συναθÏοισμÎνωνμαθητών (14:19). Τους δείχνει τα χÎÏια και την πλευÏά Του, αλάνθαστες αποδείξειςπου ÎφεÏαν την ειÏήνη τους με το Θεό (Î Ïαξ. 1:3). ΕνεφÏσησε σ’ αυτοÏÏ‚ νÎα ζωή (Γενεσ. 2:7, 1 ΚοÏινθ.15:45) και τους στÎλνει Îξω να κηÏÏξουν συγχώÏεση από τις αμαÏτίες σε όλους όσους πιστεÏουν (εδ. 23).
Ο Θωμάς απουσίαζε αυτή την ΚυÏιακή. Οταν οι άλλοι μαθητÎÏ‚ του λÎνε“Είδαμε τον ΚÏÏιο†η καÏδιά του παÏαμÎνει ψυχÏή και άπιστη. Πόσα πολλά παιδιάτου Î˜ÎµÎ¿Ï ÏƒÏ„ÎµÏοÏνται τις πολÏτιμες συγκεντÏώσεις γÏÏω από τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎµÎ¾â€™Î±Î¹Ï„Î¯Î±Ï‚ τόσο ασήμαντων λόγων . . . ίσως γιατί στο βάθος της καÏδιάς τους δενπιστεÏουν στην παÏουσία Του σ’ αυτÎÏ‚; Ο Θωμάς αντιπÏοσωπεÏει το Ιουδαϊκό γÎνοςπου αÏγότεÏα θ’ αναγνωÏίσει τον ΚÏÏιό του και Θεό του όταν θα Τον δεί. Θα Τον Ïωτήσουν “Τί είναι αυτÎÏ‚ οι πληγÎÏ‚ στα χÎÏια σουâ€; (Ζαχ. 13:6). Αλλάη ευλογημÎνη μεÏίδα των εξαγοÏασμÎνων σ’ αυτή την παÏοÏσα πεÏίοδο είναι αυτοί που πιστεÏουν χωÏίς ακόμα να Îχουν δεί (1 Î ÎÏ„Ïου 1:8). Γι’ αυτό τελειώνει με τη φÏάση “ταÏτα δε εγÏάφησανâ€, όχι μόνογια να τα διαβάζουμε αλλά και για να τα πιστεÏουμε. Η πίστη μας βασίστηκε στις ΓÏαφÎÏ‚, θά’ Ï€Ïεπε να συντηÏείται από τον Μόνο πουχαÏίζει τη ζωή και που είναι ο Υιός του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 31).
Στο μÎÏος που ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ κανόνισε να συναντηθοÏν στη ΓαλιλαίαβÏίσκονται μόνο επτά μαθητÎÏ‚ (Ματθ. 26:32, 28:7). Ωστόσο φαίνεται να Îχουνξεχάσει το λόγο για τον οποίο πεÏιμÎνουν. Ο Σίμων Î ÎÏ„Ïος που ο ΚÏÏιος ÎκανεαλιÎα ανθÏώπων επιστÏÎφει στην παληά του ενασχόληση. Τί πιο φυσικό λοιπόν εάν “αυτή τη νÏχταδεν Îπιασαν τίποταâ€; Î ÏŽÏ‚ θα μποÏοÏσε να φÎÏει καÏπό Îνα ÎÏγο που ήταν σÏμφωνομε το δικό τους θÎλημα χωÏίς την παÏουσία του ΚυÏίου; Ο ΚÏÏιος τους είχε Ï€Ïοειδοποιήσειότι χωÏίς Αυτόν δεν θα ήταν ικανοί για τίποτα (15: 5). Καθώς όμως εκείνος ÎÏχεταικοντά τους τα πάντα αλλάζουν. Η δεξιά πλευÏά του καÏÎ±Î²Î¹Î¿Ï Îχει μόνο Îνα πλεονÎκτημααπ’ την αÏιστεÏή αλλά είναι Ï€Î¿Î»Ï Î²Î±ÏƒÎ¹ÎºÏŒ. Είναι η πλευÏά που ο ΚÏÏιος ΙησοÏςτους είπε να Ïίξουν το δίχτυ.
Και είναι η συνάντηση με τον Διδάσκαλο ο οποίος είχε ετοιμάσει ταπάντα εκ των Ï€ÏοτÎÏων που στηÏίζει τους κουÏασμÎνους μαθητÎÏ‚. Αυτός δεν χÏειαζόταντα ψάÏια τους (εδ. 9). Ωστόσο με κανÎναν Ï„Ïόπο δεν καταφÏονεί τον καÏπό τηςεÏγασίας τους (εδ. 10) τον οποίο μÎÏ„Ïησε με μεγάλη ακÏίβεια (εδ. 11).
Αγαπητοί φίλοι, πόσες πολλÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ κι εμείς σαν αυτοÏÏ‚ τους μαθητÎÏ‚,ξεχνάμε την Ï€Ïοσεχή και μεγάλη μας συνάντηση με τον ΚÏÏιο; Πόσο συχνά επίσηςστο μÎσον των πεÏιστάσεών μας, είτε στις επιτυχίες, είτε στις αποτυχίες μαςθά’ Ï€Ïεπε να μποÏοÏμε να διακÏίνουμε πιο γÏήγοÏα τον Μόνο που μας μιλάει και ν’ αναγνωÏίζουμε: “Ο ΚÏÏιος είναι†(εδ. 7).
Εχει παÏαμείνει μια τελευταία υπηÏεσία αγάπης για τον ΚÏÏιο εδώστη γή, που θα την Ï€Ïαγματοποιήσει στο μαθητή Του τον Î ÎÏ„Ïο. Ο Î ÎÏ„Ïος ήδη είχεαÏνηθεί τον Διδάσκαλό του Ï„Ïείς φοÏÎÏ‚. Ετσι Ï„Ïείς φοÏÎÏ‚ θα Ï€ÏÎπει να ελεγχθείμε την οδυνηÏή εÏώτηση που του γίνεται: “ισχυÏίστηκες ότι με αγαπάς πεÏισσότεÏο απ’ τους άλλους, αλλά αυτοί δεν με αÏνήθηκαν (ΜαÏκ. 14:29). Î Î¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ αυτή ηθεÏμή αγάπη για την οποία μίλησες; Δεν μου την Îδειξες.
“ΚÏÏιε ÏƒÏ ÎµÎ¾ÎµÏÏεις ότι σε αγαπώ, γνωÏίζεις τα πάνταâ€, είναι όλαόσα μποÏεί να πεί ο φτωχός μαθητής στο Ï„Îλος. Μήπως ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ τον παÏαμεÏίζει;ΑντιθÎτως, Ï„ÏŽÏα που ο Î ÎÏ„Ïος Îχασε την εμπιστοσÏνη στον εαυτό του, είναι Îτοιμος για την υπηÏεσία. “Βόσκε τα αÏνία μου . . . ποίμαινε τα Ï€Ïόβατά μουâ€, του λÎει ο ΚÏÏιος (το κείμενοπεÏιλαμβάνει την γεμάτη Ï„ÏυφεÏότητα ÎκφÏαση: τα μικÏά μου Ï€Ïόβατα). ΑσχολοÏμενοςστη συνÎχεια μ’ αυτοÏÏ‚ που ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ αγαπά, ο Î ÎÏ„Ïος γι’ άλλη μια φοÏάÎχει την ευκαιÏία να φανεÏώσει την αγάπη του γι’ Αυτόν.
Το ευαγγÎλιο είναι Ï„ÏŽÏα στο Ï„Îλος. Ομως ταπάντα που το αιώνιοΠÏόσωπο, το οποίο γεμίζει τις σελίδεςτου, Îκανε, είπε και δοκίμασε είναι ανεκτίμητου ενδιαφÎÏοντος, και ο Θεόςτο σημείωσε αυτό Ï€Î±Î½Ï„Î¿Ï (εδ. 25). Θα υπάÏξει μια ανεξάντλητη σειÏά βιβλίωνγια μας που θα διαβάζουμε κατά τη διάÏκεια της αιωνιότητας. Για την παÏοÏσαστιγμή, είθε ο καθÎνας να κÏατάει στην καÏδιά του σαν μια Ï€Ïοσωπική κλήση,αυτά τα τελευταία λόγια του ΣωτήÏα του, â€œÏƒÏ Î±ÎºÎ¿Î»Î¿Ïθει μοιâ€.
Ο Λουκάς, ο εμπνευσμÎνος συγγÏαφÎας του βιβλίου των Î Ïάξεων, ξεκινάειτην αφήγησή του με την ανάληψη του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÏƒÏ„Î¿Î½ ουÏανό, αν και ήδη ÎχειπεÏιγÏάψει αυτό το γεγονός στο Ï„Îλος του ευαγγελίου του. Η Îλευση του ΑγίουΠνεÏματος και όλο το ÎÏγο που Ï€ÏοοÏίστηκε να εκπληÏωθεί από αυτό πηγάζει“Îως εσχάτου της γής†από την παÏουσία του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÏƒÏ„Î· δόξα (Ιωαν. 16:7).ΕπιπλÎον, η αÏχή Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… βιβλίου επιβεβαιώνει ότι όλα όσα Ï€Ïάττουν οι απόστολοιαντιστοιχοÏν με τις εντολÎÏ‚ που είχαν δεχτεί από τον ΚÏÏιο (εδ. 2, 8) κι Îτσι δικαιώνεται η υπηÏεσία τουςγια Εκείνον. “ΘÎλετε είσθαι εις εμΠμάÏÏ„Ï…Ïες†τους λÎει ο ΚÏÏιος, διότι οισκÎψεις τους εξακολουθοÏσαν να βÏίσκονται στα Ï€Ïάγματα Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κόσμου (εδ.6). Θαυμάσιες αλήθειες τους ήταν εμπιστευμÎνες που αφοÏοÏσαν τον Ιδιο τονΚÏÏιο. Αυτός που είχε υποφÎÏει, Ï„ÏŽÏα ήταν ζωντανός (εδ. 3). Ανελήφθη στον ουÏανό μπÏοστά στα μάτια τους (εδ. 9). Θα εÏχόταν ξανά με τον ίδιο Ï„Ïόπο σÏμφωνα με την βÎβαιη υπόσχεση που τους ανήγγειλαν οι άγγελοι (εδ. 11). ΕπÏεπε να κηÏÏξουν αυτά τα Ï€Ïάγματα με τη δÏναμη του ΠνεÏματος το οποίο θα δεχόντουσαν σÏντομα (εδ. 8).
Η Ï€Ïώτη συνάθÏοιση μετά την ανάληψητου ΚυÏίου αφιεÏώθηκε σε Ï€Ïοσευχή και ήταν παÏόντες όλοι οι απόστολοι. Καθώς πλησιάζουμε στο Ï„Îλος της ιστοÏίας της Εκκλησίας σ’ αυτότον κόσμο, ας Ï€ÏοσπαθοÏμε να μην απουσιάζουμε από αυτήν που μποÏεί να είναιη τελευταία συνάθÏοιση που θα λάβει χώÏα Ï€Ïιν ÎÏθει πάλι ο ΚÏÏιος! (ΕβÏαίους 10:25).
Ο Î ÎÏ„Ïος, πλήÏως ανοÏθωμÎνος μιλάει στους Ï€Ïώτους μαθητÎÏ‚. ΕπαναφÎÏειτο θλιβεÏÏŒ Ï„Îλος του ΙοÏδα ο οποίος είχε κÏεμαστεί (Ματθ. 27:58) – Îνας Ï„ÏομεÏόςθάνατος όμως Îνας άπειÏα πιο Ï„ÏομεÏός αιώνιος Ï€ÏοοÏισμός! (εδ. 25). Επειταεμπιστευόμενος το φώς και την εξουσία των ΓÏαφών, ο Î ÎÏ„Ïος αναφÎÏεται στηνανάγκη ν’ αντικαταστήσουν αυτόν τον μαθητή που Îπεσε. ΕπÏεπε να είναι δώδεκααπόστολοι, καθώς ήταν οι επίσημοι μάÏÏ„Ï…Ïες Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… θεμελιώδους γεγονότοςτης ΧÏιστιανοσÏνης: της ανάστασης του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (Ï€Ïβλ. 1 ΚοÏινθ. 15:5). Ο Ιωσήφ και ο Ματθίας ήταν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ που είχαν τοπÏονόμιο να συνοδεÏσουν τον ΚÏÏιο Î™Î·ÏƒÎ¿Ï ÎºÎ±Ï„Î¬ τη διάÏκεια της υπηÏεσίας Τουεδώ κάτω. Ισως ήταν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ εβδομήντα τους οποίους κάποτε “απÎστειλενâ€(Λουκά 10:1). Î‘Ï†Î¿Ï Ïώτησαν τον ΚÏÏιο, που γνωÏίζει “τις καÏδιÎÏ‚ όλων των ανθÏώπωνâ€, να τους αποκαλÏψει την επιλογή Του, ÎÏÏιξαν κλήÏους και οÏίστηκε ο Ματθίας.
Ρίχνοντας κλήÏους σήμεÏα δεν θα ήταν η κατάλληλη ενÎÏγεια Î±Ï†Î¿Ï Ï„Î¿Î‘Î³Î¹Î¿ ΠνεÏμα είναι εδώ και χαÏίζει στους πιστοÏÏ‚ τη διάκÏιση που χÏειάζονται.Είναι ενδιαφÎÏον γι’ αυτό το θÎμα να συγκÏίνουμε αυτή τη σκηνή με το Î Ïάξειςτων Αποστόλων 13:2 όπου το Αγιο ΠνεÏμα παÏαγγÎλει: “ΧωÏήσατε εις εμΠτονΒαÏνάβαν και τον ΣαÏλον διά το ÎÏγον εις το οποίον Ï€Ïοσεκάλεσα αυτοÏÏ‚â€.
Εχουν πεÏάσει λίγες μÎÏες από την ανάληψη του ΚυÏίου. Η Υπόσχεσή Του,που είναι επίσης και του ΠατÎÏα, Ï€Ïόκειται να εκπληÏωθεί Ï„ÏŽÏα (1:4). Με το σχήμα “διαμεÏιζόμενων γλωσσών, ωςπυÏόςâ€, το “Αγιο ΠνεÏμαâ€, Îνα θείο Î Ïόσωπο, κατÎÏχεται στη γή και κατοικεί στους μαθητÎÏ‚. ΑμÎσως φανεÏώνεταισ’ αυτοÏÏ‚ η δÏναμή του. Εχουν την ικανότητα να μιλήσουν σε διάφοÏες γλώσσεςτις οποίες δεν γνώÏιζαν Ï€Ïίν. Μ’ αυτό τον Ï„Ïόπο αποκαθιστά ο Θεός με τη χάÏηΤου την κατάÏα της ΒαβÎλ (Γεν. 11:19).
Η Ιουδαϊκή γιοÏτή της Πεντηκοστής ÎφεÏνε στην ΙεÏουσαλήμ κάθε χÏόνοÎνα σημαντικό αÏιθμό ΙσÏαηλιτών οι οποίοι είχαν διασκοÏπιστεί Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ÎµÎ¸Î½ÏŽÎ½. Αυτή η μεγάλη συγκÎντÏωση ανθÏώπων γίνεται η ευκαιÏία για την Ï€Ïώτημεγάλη Ευαγγελιστική συνάθÏοιση. Ομως το πλήθος εκπλήσσεται! Ο καθÎνας είναιικανός ν’ ακοÏσει στη γλώσσα του “τα θαυμαστά ÎÏγα του ΘεοÏâ€. Και αυτοί που τους μιλάνε είναι “Γαλιλαίοι†χωÏίς μόÏφωση (Ï€Ïβλ. 4:13, Ιωαν.7:15). Δεν είναι απαÏαίτητο να είναι κάποιος μÎλος ενός ÎµÎºÎ»ÎµÎºÏ„Î¿Ï ÎºÎ¿Î¹Î½Ï‰Î½Î¹ÎºÎ¿ÏπεÏίγυÏου, ή να Îχει παÏακολουθήσει ιδιαίτεÏα μαθήματα σπουδάζοντας για ναγίνει Îνας εÏγάτης του ΚυÏίου. ΕξάÏτηση από Εκείνον, υποτασσόμενος στην επιÏÏοήτου ΠνεÏματός Του, είναι οι μόνες απαÏαίτητες Ï€ÏοϋποθÎσεις. Είθε ο καθÎναςαπό μας να εκπληÏώνει αυτÎÏ‚ τις Ï€ÏουποθÎσεις!
Ξεκινώντας μ’ Îνα σημείο απ’ τον Ï€Ïοφήτη Ιωήλ, ο Î ÎÏ„Ïος επιδεικνÏειστους Ιουδαίους ότι αυτή η δÏναμη που διαθÎτουν Îχει μια θεία Ï€ÏοÎλευση. Οποτε ακοÏμε μια ανάγνωση της Βίβλου ή Îνα κήÏυγμα μÎσ’ απ’ αυτήνας μην ξεχνάμε ποτΠότι είναι ο Θεός που μας μιλάει. ΤώÏα ο Î ÎÏ„Ïος επανÎÏχεται στη θαυμαστή ποÏεία του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÎµÎ´ÏŽ κάτω, στο θάνατόΤου, και στην ανάστασή Του για τα οποία είχε μιλήσει σε πολλά σημεία η ΓÏαφήκαι στα οποία οι απόστολοι είχαν γίνει μάÏÏ„Ï…Ïες. “ΤοÏτον τον ΙησοÏν†τονοποίον οι άνθÏωποι “εσταÏÏωσανâ€, τον οποίον ο Θεός εκάθησεν στα δεξιά Του, χÏίζοντάς Τον ΚÏÏιον και ΧÏιστόν. Τί Ï„ÏομεÏÏŒ θÎμα για τους δολοφόνους Του, πεπεισμÎνους Ï„ÏŽÏα γι’ αυτό το Îγκλημα!Με πληγωμÎνες συνειδήσεις, αυτοί οι ακÏοατÎÏ‚ Îχουν επηÏεαστεί βαθειά με συναισθήματαφόβου και σÏγχισης. Î ÏŽÏ‚ μποÏοÏν να ικανοποιήσουν το Θεό μετά από Ï„Îτοιο Îγκλημα;“ΑÏχικά με μετάνοια†αποκÏίνεται ο Î ÎÏ„Ïος. Αυτό δεν σημαίνει ότι απλά λυπήθηκε κάποιος για κάτιπου Îκανε λάθος, αλλά μάλλον ότι συμφωνεί ότι Ï€Ïόκειται για την κÏίση τουΘεοÏ, όσον αφοÏά τις αμαÏτίες που Îχει διαπÏάξει, και αποστÏÎφεται πλÎοναυτή την ποÏεία. Μετάνοια είναι η Ï€Ïώτη εκδήλωση της πίστης (γι’ αυτό τολόγο δεν τους Ï€Ïοσκαλεί ο απόστολος να πιστεÏσουν). ΤÏείς χιλιάδες άνθÏωποιαναγεννήθηκαν και βαπτίστηκαν μετά το Ï€Ïώτο αυτό κήÏυγμα.
Το κεφάλαιο 2 τελειώνει με μια θαυμάσια εικόνα της Εκκλησίας στη νηπιακήτης κατάσταση. ΥπήÏχαν όπως και σήμεÏα συναθÏοίσεις για οικοδομή, λατÏείακαι Ï€Ïοσευχή (εδ. 42). Συχνά όμως πεÏιοÏίζουμε τη ζωή της Εκκλησίας σ’ αυτά,παÏ’ όλο που θά’ Ï€Ïεπε να Ï€Ïοεκτείνεται και στους οίκους αυτών που την απαÏτίζουν (εδ. 46).
“ΚατÎλαβε δΠπάσαν ψυχήν φόβοςâ€Î´Î·Î»ÏŽÎ½ÎµÎ¹ το εδάφιο 43. Σεμνότητα και σοβαÏότητα μποÏοÏν να συνδυαστοÏν σετÎλεια αÏμονία με την αγαλλίαση που πεÏιγÏάφεται στο Ï„Îλος του εδαφίου 46.
Στο κεφάλαιο 3 βλÎπουμε τη δÏναμη του Αγίου ΠνεÏματος που φανεÏώνεταιόχι μόνο στα λόγια των αποστόλων αλλά και στις Î Ïάξεις των Αποστόλων τους.Ζητώντας ελεημοσÏνη από τον Î ÎÏ„Ïο και τον Ιωάννη, ο φτωχός, χωλός άνθÏωποςπου κάθεται στην θÏÏα του ΙεÏÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… λÎγεται ΩÏαία, φυσικά δεν πεÏίμενε τοδώÏο που επÏόκειτο να δεχτεί: θαυμαστή θεÏαπεία διά πίστεως στο όνομα τουΙησοÏ. “Αλλ’ ÏŒ,τι Îχω, τοÏτο σοί δίδωâ€, αποκÏίνεται ο Î ÎÏ„Ïος (εδ. 6). ΟτανυπάÏχει Îνα θÎμα Ï€ÏοσφοÏάς, συχνά σκεφτόμαστε τα χÏήματα. Î Î¿Î»Ï ÏƒÏ€Î¬Î½Î¹Î± σκεφτόμαστετους ουÏάνιους θησαυÏοÏÏ‚, δηλαδή την γνώση του ΣωτήÏα την οποία Îχουμε το Ï€Ïονόμιο να μεταδίδουμε σ’αυτοÏÏ‚ που είναι γÏÏω μας.
Τί αλλαγή σ’ αυτόν τον φτωχό και χωλό άνθÏωπο! ÎœÎχÏι εκείνη τη στιγμήβÏισκόταν “στη θÏÏανâ€. ΤώÏα εισÎÏχεται στην παÏουσία του Î˜ÎµÎ¿Ï Î³Î¹Î± να Τον δοξάσει (εδ. 8). Θα μποÏοÏσενα παÏαμείνει κανÎνας από τους αναγνώστες μας “στη θÏÏανâ€;
ΑκοÏγοντας για τη θεÏαπεία του Ï‡Ï‰Î»Î¿Ï Î±Î½Î¸Ïώπου, το πεÏίεÏγο πλήθοςσυγκεντÏώνεται. Ο καθÎνας Îχει μείνει Îκθαμβος κι εκστατικός (εδ. 10). ΟΠÎÏ„Ïος όμως απομακÏÏνει αμÎσως την Ï€Ïοσοχή τους από τον εαυτό του και τονΙωάννη, για ν’ αποδώσει το θαÏμα στη δÏναμη του ονόματος του ΚυÏίου ΙησοÏ. Αυτό το ÎÏγο αποδείκνυε μ’ Îνα Ï€Î¿Î»Ï Ï†Î±Î½ÎµÏÏŒ Ï„Ïόπο, τη ζωή και τη δÏναμη της ανάστασης Εκείνου που είχαν θανατώσει. “Σείς όμως τον Αγιον και Δίκαιον ηÏνήθητεâ€, δηλώνει σ’ αυτοÏÏ‚ ο απόστολος, όχι για να τους κατακÏίνει, αλλά σαν κάποιονπου καταλαβαίνει από την δική του πείÏα τη ντÏοπή αυτής της βαÏειάς αμαÏτίας(εδ. 14, Λουκά 22:57). “ΕξεÏÏω ότι επÏάξατε κατά άγνοιαν†(εδ. 17) Ï€ÏοσθÎτει, βεβαιώνοντας τα λόγια του ΣωτήÏα πάνω στο σταυÏÏŒ, “ΠάτεÏ,συγχώÏεσον αυτοÏÏ‚, διότι δεν εξεÏÏουσιν τί Ï€Ïάττουσιν†(Λουκά 23:34). ΤώÏα λοιπόν! Εδώ Îχουμε μια άλλη ευκαιÏία που δίδεται στουςΙουδαίους ν’ ακοÏσουν το ΕυαγγÎλιο και να μετανοήσουν απαντώντας στην Ï€Ïοσευχήτου ΚυÏίου. Εχουν ανάμεσά τους τη μαÏÏ„Ï…Ïία του Αγίου ΠνεÏματος μιλώντας διάτου στόματος του Î ÎÏ„Ïου και η οποία είναι οÏατή μÎσα στην εκκλησία (Î Ïαξ.2:44-47). Αν το Îθνος, αναγνωÏίζοντας την αμαÏτία του επιστÏÎψει Ï„ÏŽÏα στο Θεό, ο ΚÏÏιος θα μποÏÎσει να επιστÏÎψει σ’ αυτοÏÏ‚. Αν όχι, δεν θα υπάÏχειπλÎον η δικαιολογία της άγνοιας.
Ενα ÎÏγο τόσο δυναμικό δεν θα μποÏοÏσε να μην Ï€ÏοκαλÎσει την εναντίωσητου Σατανά. Τα ÏŒÏγανά του μας είναι Ï€Î¿Î»Ï Î³Î½Ï‰ÏƒÏ„Î¬: Αννας, Καϊάφας, oi ιεÏείς,οι Ï€ÏεσβÏτεÏοι και οι γÏαμματείς, εν συντομία οι άÏχοντες Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï… λαοÏοι οποίοι ευθÏνονται για την καταδίκη του ΚυÏίου. Αν είχαν φεÏθεί με καλοσÏνηπÏος τους μαθητÎÏ‚, θα είχαν παÏαδεχτεί ότι ήταν Îνοχοι θανατώνοντας τον Διδάσκαλο. Ομως η υπεÏηφάνεια τους εμποδίζει να συμπεÏιφεÏθοÏν Îτσι. ΕμμÎνουν στο μίσοςτους για το όνομα του ΙησοÏ. Ετσι εις το εξής Εκείνος γίνεται ο εξουθενηθής λίθος: για κάποιους ο “ακÏογωνιαίος,εκλεκτός Îντιμοςâ€, για κάποιους άλλους “Îνας λίθος Ï€Ïοσκόμματος και μια Ï€ÎÏ„Ïασκανδάλου†(Ï€Ïβλ. εδ. 11, 1 Î ÎÏ„Ïου 2:48). Το εδ. 12 είναι θεμελιώδες. Βεβαιώνειτην μοναδική αξία και την ανάγκη του ονόματος του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î³Î¹Î± να σωθεί κάποιος.
Οι μαθητÎÏ‚ αναγνωÏίστηκαν ότι ήτανμαζί με τον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (εδ. 13). Αν ζοÏμεδιαÏκώς σε κοινωνία με τον ΚÏÏιο, αυτό θα είναι αξιοπαÏατήÏητο.
Ολη η εναντίωση των αÏχόντων των Ιουδαίων δεν μποÏεί να σταματήσειτη δÏάση του ευαγγελίου (εδ. 4) οÏτε να κλείσει τα στόματα των αποστόλων,επειδή δÎχτηκαν αυτή την κλήση και την εντολή απ’ το Θεό τον Ιδιο, και ο Λόγος Του είναι εντός τους “ως καιόμενον Ï€Ïφ(εδ. 20, Ï€Ïβλ.ΙεÏεμ. 20:9).
Ο Î ÎÏ„Ïος και ο Ιωάννης συναντοÏνται με τους άλλους μαθητÎÏ‚ (που ονομάζονται“οικείοι τους†στο εδάφιο 23) και τους επαναλαμβάνουν όλα όσα είπαν οι άÏχοντεςτου λαοÏ. Στη συνÎχεια αντί να συζητήσουν τί Ï€ÏÎπει να κάνουν, χÏησιμοποιοÏναυτό τον κοινό πόÏο που Îχουν – την Ï€Ïοσευχή (δες επίσης 6:4, 12:5, 12, 14:23). ΑναγνωÏίζουν στην ανταÏσία των Ιουδαίων καιτων εθνών εναντίον του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ εναντίον του “αγίου Του παιδόςâ€, την εκπλήÏωσητων ΓÏαφών (παÏ’ όλο που είναι μονάχα Îνα μÎÏος τους Ï€Ïος το παÏόν, γι’ αυτόοι απόστολοι όταν αναφÎÏουν τον Ψαλμό 2 παÏαλείπουν την Ï„ÏομεÏή θεία απόκÏισηστις Ï€Ïοκλήσεις των ανθÏώπων).
ΠαÏÏησία είναι η λÎξη κλειδί Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï…ÎºÎµÏ†Î±Î»Î±Î¯Î¿Ï… (εδ. 13, 29, 31). Αυτή δεν Îχει σχÎση καθόλου με τη σαÏκική ενÎÏγειαπου Ï€ÏοηγουμÎνως ÎσπÏωχνε τον Î ÎÏ„Ïο μπÏοστά . . . και τον εγκατάλειπε μιαστιγμή αÏγότεÏα. Οι μαθητÎÏ‚ αποκτοÏν παÏÏησία σε απάντηση της Ï€Ïοσευχής τους. Ας τους μιμοÏμαστε σε μια πεÏίοδο όπου στεÏοÏμαστε το θάÏÏος.
ΑκολοÏθως στα εδάφια 32-37, βÏίσκουμε μια νÎα και μεγαλοπÏεπή πεÏιγÏαφήτης εκκλησίας με την φÏεσκάδα της Ï€Ïώτης αγάπης της. ΧωÏίς να ισχυÏιστοÏμεότι θα επιστÏÎψουμε σ’ αυτό το ευτυχισμÎνο ξεκίνημά της, ας πασχίζουμε ναενεÏγεί το πνεÏμα αυτής της αγάπης παÏαμεÏίζοντας τη φιλαυτία μας και αÏπάζονταςκάθε ευκαιÏία θυσιάζοντας τους εαυτοÏÏ‚ μας για τους αδελφοÏÏ‚ μας.
Το κεφάλαιο 4 ξεκίνησε με Îνα “ενώâ€Ï€Î¿Ï… ανάγγειλε την δÏάση του εχθÏÎ¿Ï ÎµÎºÏ„Ï‰Î½ Îξω εναντίον της αλήθειας. Στην αÏχή του κεφ.5 βλÎπουμε το “άνθÏωπος δε†να εισάγει το ÎÏγο του για να διαφθείÏει την εκκλησία από το εσωτεÏικό της. Αλοίμονο! Από τότε ο Σατανάς δεν Îχει σταματήσει να ενεÏγεί μ’ αυτό το διπλότÏόπο. Το πνεÏμα της επιθυμίας να μιμηθεί και να δώσει την εντÏπωση της ευσÎβειας στον Ανανία και την ΣαπφείÏα εμπεÏιÎχει το ψεÏδος. Ο Î ÎÏ„Ïος τους επιπλήττειμε μια άγια αγανάκτηση και αμÎσως τους χτυπάει το χÎÏι του ΘεοÏ. Ο αιώνιοςπÏοοÏισμός τους δεν είναι το ζήτημα εδώ. Εδώ Ï€Ïόκειται για τη διακυβÎÏνησητου ΘεοÏ. Με την Ï€Ïόφαση ότι είμαστε αντικείμενα της χάÏης Του, ας μην σκεφτόμαστεότι ο Θεός μισεί την αμαÏτία λιγότεÏο σε μάς. Είναι άγιος και Îτσι Ï€ÏÎπει να είναι και τα παιδιά Του (1 Î ÎÏ„Ïου 1:15-17).
Μεγάλος φόβος Îπεσε σ’ όλους αυτοÏÏ‚ που ήταν παÏόντες. Αυτό είναιÎνα συναίσθημα που Ï€ÏÎπει κι εμείς να καλλιεÏγοÏμε Ï€Ïος Εκείνον που διαβάζειακόμα και τις πιο κÏυφÎÏ‚ μας σκÎψεις.
Τα εδ. 12-16 μας μιλοÏν για τα θαÏματα της αγάπης που εκπληÏώθηκαν“με τα χÎÏια των αποστόλων†και μας δείχνουν ότι δεν είναι αÏκετό να θαυμάζουνοι πιστοί, Ï€ÏÎπει να κάνουμε το βήμα της πίστης και να ενωνόμαστε με τον ΚÏÏιο (εδ. 13, 14). Στην Αποκάλυψη 21:8 οι δειλοί είναι οι Ï€Ïώτοι που Î¿Î½Î¿Î¼Î¬Î¶Î¿Î½Ï„Î±Î¹Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ που χάθηκαν αιώνια.
Ο ΑÏχιεÏÎας και αυτοί που είναι μαζί του είναι γεμάτοι ζηλοτυπία βλÎπονταςαμόÏφωτους ανθÏώπους, αυτοÏÏ‚ που δεν αποτελοÏν μÎÏος του ιεÏατείου, να σημειώνουντÎτοια επιτυχία με τα πλήθη. ΕπιπλÎον, οι Σαδουκαίοι, που αÏνοÏνται την ανάσταση, ιδιαιτÎÏως αυτή την ÏŽÏα ξεσποÏν με θυμό εναντίον των αποστόλων που κηÏÏττουντην ανάσταση του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (εδ. 17, 4:1, 2). Καθώς δεν ήταν ικανοί ναεπιβάλουν την εξουσία τους με διαφοÏετικό Ï„Ïόπο, Ïίχνουν στη φυλακή αυτοÏςτους ανθÏώπους που δεν μπόÏεσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν. Ομως ο ΚÏÏιοςστÎλνει Îναν άγγελο για να ελευθεÏώσει τους υπηÏÎτες Του οι οποίοι επιστÏÎφουναμÎσως στο ναό για να κηÏÏξουν. Οι άÏχοντες ενημεÏώνονται γι’ αυτό και τουςαναγκάζουν να εμφανιστοÏν ενώπιον του ΣυνεδÏίου. “ΘÎλετε να φÎÏετε εφ’ ημάςτο αίμα του ανθÏώπου τοÏτου†λÎνε. Εν τοÏτοις ενώπιον του Πιλάτου, αυτοί οι ίδιοι μαζί με το λαό απαίτησανώστε το αίμα Του να είναι επ’ αυτών και επί των Ï„Îκνων τους (Ματθ. 27:25).Επειτα Ï€ÏοσπαθοÏν και πάλι να πείσουν τους αποστόλους να σιωπήσουν.
“ΠÏÎπει να πειθαÏχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παÏά εις τους ανθÏώπουςâ€,αποκÏίνεται ο Î ÎÏ„Ïος και οι απόστολοι (δÎÏ‚ 4:19). Και πάλι ξανά δίνουν μιαθαυμαστή μαÏÏ„Ï…Ïία για τη δοξασμÎνη ανάσταση του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï â€œÎ‘ÏÏ‡Î·Î³Î¿Ï ÎºÎ±Î¹Î£Ï‰Ï„Î®Ïαâ€, αλλά και για την συγχώÏεση των αμαÏτιών μÎσω ΑυτοÏ.
Μετά τον άγγελό Του, ο Θεός χÏησιμοποιεί Îναν Îξοχο ΦαÏισαίο (τηναντίθετη αίÏεση των Σαδουκαίων), που ονομαζόταν Γαμαλιήλ, για να ελευθεÏώσειτους υπηÏÎτες Του. Ηταν Îνας δάσκαλος του νόμου Ï€Î¿Î»Ï Î³Î½Ï‰ÏƒÏ„ÏŒÏ‚ και ÏƒÎµÎ²Î±ÏƒÏ„ÏŒÏ‚Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ Ιουδαίων. Με μια συγκÏάτηση, χÏησιμοποιώντας παÏαδείγματα πουόλοι γνώÏιζαν Ï€ÏοτÏÎπει τους συντÏόφους του για υπομονή. Το Ï„Îλος θα φανÎÏωνεαν αυτό το ÎÏγο ήταν ανθÏώπινο ή Ï€ÏοεÏχόταν απ’ το Θεό. Αλλωστε δεν είναι ποτΠδÏσκολο να δείς σε ποιά πλευÏά ανήκουν αυτοί που καυχοÏνται ότι είναι κάποιοι (εδ. 36). Δεν συνÎβαινε όμως το ίδιο με τους αποστόλους. ΑναγνωÏίζοντας ότιοι ίδιοι δεν ήταν τίποτα, Îδιναν όλη την δόξα στο όνομα του ΚυÏίου ΙησοÏ,τον Οποίο ποτΠδεν Îπαψαν να κηÏÏττουν (3:12, 4:10).
Ο ΚÏÏιος είχε ήδη Ï€Ïοειδοποιήσει τους μαθητÎÏ‚ Του ότι θα “επÎβαλονεπ’ αυτοÏÏ‚ τας χείÏαςâ€, ότι θα εδιώκοντο, θα παÏαδίδοντο στις συναγωγÎÏ‚ καιθα τους Îβαζαν φυλακή (Λουκά 21:12). Î Ïαγματικά αυτÎÏ‚ οι δοκιμασίες δεν Î±Ï€ÎµÎ¯Ï‡Î±Î½Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï€â€™ το να τους συμβοÏν (εδ. 17-22) και από τότε αυτά τα Ï€Ïάγματα δενÎπαψαν να είναι η μεÏίδα των πιστών.
Συχνά ευχαÏιστοÏμε τον ΚÏÏιο που δεν επιτÏÎπει σε εμάς τους διωγμοÏςπου συμβαίνουν σε άλλες χώÏες. Ομως ας μην ξεχνάμε ότι το να υποφÎÏουμε για το όνομά Του είναι τιμή. Οι απόστολοι χαιÏόντουσαν να Îχουν υπολογιστεί άξιοι αυτής (εδ. 41, Ï€Ïβλ. 1Î ÎÏ„Ïου 4:19, Ματθ. 5:11, 12).
Ηδη η αÏμονική εικόνα του 2:42 είχε συννεφιάσει. Εναςγογγυσμός (κάποιο παÏάπονο που δεν τόλμησαν μεγαλόφωνανα εκδηλώσουν) είχε επÎλθει Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ μαθητών. Ας Ï€ÏοσÎχουμε να σιωποÏμεσε Ï„Îτοιους γογγυσμοÏÏ‚ δυσαÏÎσκειας και ζηλοτυπίας γιατί μÎσ’ απ’ αυτοÏςο “εξολοθÏευτής†πÏοσπαθεί να ταÏάξει την κοινωνία των παιδιών του ΘεοÏ(διάβασε 1 ΚοÏινθ. 10:10).
Για να θεÏαπευτεί αυτή η κατάσταση των Ï€Ïαγμάτων εκλÎγονται διάκονοι.Δεν θα μποÏοÏσαμε να σκεφτοÏμε ότι αυτοί θα υπηÏετοÏσαν μόνο “εις Ï„ÏαπÎζαςâ€,θα ÎÏ€Ïεπε να είναι και “πλήÏεις ΠνεÏματος Αγίου†(εδ. 3). Λοιπόν! Αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¹Î±Î½Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ μποÏείνα είναι και η δική μας αν την επιθυμοÏμε, αλλά όχι, όπως κάποιοι πιστεÏουν,ζητώντας μια νÎα κατοίκηση του Αγίου ΠνεÏματος. Αυτό βÏίσκεται ήδη στον πιστό.Î ÏÎπει όμως να Το αφήνουμε να Îχει τον πλήÏη Îλεγχο του Î½Î±Î¿Ï Ï„Î·Ï‚ καÏδιάς μας.
ΙδιαιτÎÏως με τον ΣτÎφανο, το ΠνεÏμα λάμπει Ï€Ïος τα Îξω στα Ï„Ïία ΤουχαÏακτηÏιστικά: στη δÏναμη, στην αγάπη και στην υγιή σκÎψη (ή σοφία, εδ. 8, 10, Ï€Ïβλ. 2 Τιμοθ. 1:7). Τα σημεία (εδ. 8) και ο λόγος (εδ.10) Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ανθÏώπου του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ¬Î½Î¿Ï…Î½ να σιωποÏν όλους τους αντιπάλους του,και αυτοί πεÏιοÏίζονται στο να Ï€Ïοσλάβουν ψευδομάÏÏ„Ï…Ïες εναντίον του (Ï€Ïβλ.Ματθ. 26:59). Το Ï€Ïόσωπό του όμως ήδη ακτινοβολεί μια ουÏάνια ομοÏφιά (εδ.15).
Ο ΣτÎφανος δεν εκμεταλλεÏεται την ευκαιÏία που του δίνει ο αÏχιεÏÎαςγια να δικαιωθεί απÎναντι στις ψευδείς κατηγοÏίες που του απαγγÎλονται. ΤοΑγιο ΠνεÏμα, με το οποίο είναι πλήÏης, του λÎει “την ίδια στιγμή†τί Ï€ÏÎπειν’ αποκÏιθεί (Λουκά 12:11, 12). Αυτός χÏησιμοποιεί την ιστοÏία του ΙσÏαήλγια να φανεÏώσει τις οδοÏÏ‚ του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ την πιστότητά Του, εκθÎτοντας την ίδια ÏŽÏα την απιστία του Î»Î±Î¿Ï Î¤Î¿Ï…. Î Ïαγματικά αυτή η αφήγηση, η οποία κατÎχει μια Ï„Îτοια θÎση στοΛόγο του ΘεοÏ, πεÏιÎχει σε “τÏπουςâ€, διδασκαλίες που χÏησιμεÏουν σαν Ï€Ïοειδοποιήσεις (1 ΚοÏινθ. 10:11). Ο ΑβÏαάμ εκλήθηκε και υπήκουσε (ΕβÏ. 11:8). Διά πίστεως στηÏίχτηκε στις υποσχÎσεις που ο Θεός του Îδωσε Ï€Ïίνακόμα κι από την γÎννηση του Ισαάκ. Οι απόγονοί του ÎÏ€Ïεπε να διαμείνουνστην Αίγυπτο, υποτασσόμενοι στο ζυγό της δουλείας κι Îπειτα να φÏγουν απ’αυτήν για να υπηÏετήσουν τον ΚÏÏιο στη γή της επαγγελίας. “ΘÎλουσιν εξÎλθει και θÎλουσι με λατÏεÏσει†(εδ. 7): Îνας λόγος κατάλληλος ν’ αγγίξει την συνείδηση Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ανυπάκουου και επαναστάτη λαοÏ.
Η ιστοÏία του Ιωσήφ, που αποÏÏίφθηκεαπό τους αδελφοÏÏ‚ του και Îπειτα εξυψώθηκε από τον ΦαÏαώ, αποτυπώνει μ’ Îνααξιοσημείωτο Ï„Ïόπο το μίσος των Ιουδαίων απÎναντι στον ΧÏιστό, καθώς και την δοξασμÎνη θÎση που ο Θεός του Îδωσε Î±Ï†Î¿Ï Ï„Î¿Î½ ελευθÎÏωσε “εκ πασώντων θλίψεων αυτοφ(εδ. 10).
Ο ΣτÎφανος κατηγοÏήθηκε ότι εκστόμισε βλάσφημα λόγια εναντίον του Μωϋσή (6:11).Ομως αντιθÎτως, Ï€Ïόσεξε με τί σεβασμό μιλάει γι’ αυτόν τον πατÏιάÏχη! Το κάλλος που ο Θεός τον Ï€Ïοίκισε από τη γÎννησή του (εδ. 20), αÏγότεÏα με τη δÏναμή του σε λόγο και ÎÏγο (εδ. 22), στην αγάπη του για τους αδελφοÏÏ‚ του που τον Îκανε να θÎλει να τους επισκεφτεί (εδ. 23), χωÏίς την κατανόηση αυτών να τον καταλάβουν απ’ την πλευÏά τους όταν τους συνάντησε για να τους ελευθεÏώσει (εδ. 25, 35), είναι τόσα πολλά χαÏακτηÏιστικά τα οποία Ï€ÏÎπει να στÏÎψουν τηνπÏοσοχή Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… Î»Î±Î¿Ï ÏƒÏ„Î¿Î½ πολÏτιμο ΣωτήÏα τον Οποίο είχαν αποÏÏίψει. ΕπιπλÎονο ίδιος ο Μωϋσής είχε αναγγείλει την Îλευσή Του Ï€ÏοτÏÎποντάς τους να Τον ακοÏσουν (εδ. 37). Και ο Î ÎÏ„Ïος λίγο καιÏÏŒ Ï€Ïιν τον ΣτÎφανο, είχε ήδη αναφεÏθεί στο ΔευτεÏονόμιο18:15 στην ομιλία του στο κεφ. 3 (εδ. 22). Μια διπλή λοιπόν μαÏÏ„Ï…Ïία γιατην εκπλήÏωση των ΓÏαφών! Αυτοί οι άνθÏωποι όμως Îδειξαν από μόνοι τους ότιείναι ανυπάκουοι και ειδωλολάτÏες απ’ την αÏχή της ιστοÏίας τους, και παÏά τις μεγαλÏτεÏες ενδείξεις αγάπης και υπομονής απ’ την πλευÏά του ΘεοÏ,ο φυσικός τους χαÏακτήÏας δεν άλλαξε. Το ίδιο συμβαίνει και με τις δικÎςμας φτωχÎÏ‚ καÏδιÎÏ‚. Οσο πιο μακÏιά στο παÏελθόν μποÏοÏμε να θυμηθοÏμε, ακόμακαι στην παιδική μας ηλικία βÏίσκουμε ανυπακοή και απληστία. Μόνο η δÏναμητου Î˜ÎµÎ¿Ï Î¸Î± ήταν ικανή να μας δώσει μια άλλη φÏση.
Ο ΣτÎφανος ολοκληÏώνει την αφήγησή του. Εμφανιζόμενος σαν κατηγοÏοÏμενοςενώπιον του ΣυνεδÏίου, είναι αντιθÎτως αυτός που εκ μÎÏους του ΘεοÏ, εκφÏάζειτην Ï„ÏομεÏή ευθÏνη Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ισχυÏογνώμονα Î»Î±Î¿Ï (βλÎπε Εξοδος 32:9, 33:3).“Σείς πάντοτε αντιφÎÏεσθε κατά του ΠνεÏματος του Αγίου†λÎει σ’ αυτοÏÏ‚, ενώο ίδιος είναι πλήÏης ΠνεÏματος Αγίου. Αλλοίμονο, δεν συμβαίνει και σε Î¼Î±Ï‚Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏ…Ï‡Î½Î¬ ν’ αντιστεκόμαστε στο Αγιο ΠνεÏμα, όταν Ï€Ïόκειται να κάνουμε το θÎλημα του ΚυÏίου, ή να μην κάνουμε το δικό μας θÎλημα;
Πόση μεγάλη αντίθεση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î·Ï‚ ειÏήνης του μαθητοÏ, αποÏÏοφημÎνουαπ’ την Îνδοξη ÏŒÏαση του ΙησοÏ, ιστάμενου στα δεξιά του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ στην οÏγή των εχθÏών Του. Η οÏγή τους τους παÏασÏÏει, χωÏίς κανÎνα ίχνος κÏίσης, να διαπÏάξουνÎνα Îγκλημα που θα Îχει σαν αποτÎλεσμα την απόÏÏιψη των Ιουδαίων σαν Îθνοςγια πολλοÏÏ‚ αιώνες, και την διασποÏά τους μÎσα στον κόσμο. ΣυγκÏίνοντας τατελευταία λόγια Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… Ï€Î¹ÏƒÏ„Î¿Ï Î¼Î¬ÏÏ„Ï…Ïα (εδ. 56, 60) με αυτά του ΚυÏίουστο σταυÏÏŒ (Λουκά 23:46, 34), παÏατηÏοÏμε άλλη μια φοÏά πόσο μοιάζει ο μαθητήςμε τον ΚÏÏιό του Τον οποίο βλÎπει.
Αυτό το Îγκλημα είναι το Ï„Ïαγικό συμπÎÏασμα τηςιστοÏίας Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… επαναστάτη Î»Î±Î¿Ï Ï€Î¿Ï… μας τη διηγείται ο ΣτÎφανος. Το υπογÏάφειμε το δικό του αίμα, γενόμενος μετά τη μακÏιά λίστα των διωχθÎντων Ï€Ïοφητών(εδ. 52), ο Ï€Ïώτος μάÏÏ„Ï…Ïας της Εκκλησίας (1 Θεσ. 2:15, 16).
Ο ΚÏÏιος είχε παÏαγγείλει στους μαθητÎÏ‚, “θÎλετε είσθε εις εμΠμάÏÏ„Ï…Ïεςκαι εν ΙεÏουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και ΣαμαÏεία, και Îως εσχάτου της γής†(1:8). ÎœÎχÏι Ï„ÏŽÏα είχαν εκπληÏώσει μόνο το Ï€Ïώτο μÎÏος αυτής της παÏαγγελίας.Για να τους αναγκάσει να πεÏάσουν στο δεÏτεÏο μÎÏος ο ΚÏÏιος Ï€ÏοσφεÏγει μετη σοφία Του, σε Îνα μÎσο οδυνηÏÏŒ: διωγμός (του οποίου ο θάνατος του ΣτÎφανου Îδωσε το σήμα). Οι διωγμοί είχαν σαν αποτÎλεσμανα διασκοÏπιστοÏν οι πιστοί και το ευαγγÎλιο να μεταφεÏθεί αλλοÏ. Ετσι Îνας ασθενής άνεμος Îχεισυχνά το ευτυχÎÏ‚ αποτÎλεσμα να σπείÏει χÏήσιμο σπόÏο αÏκετά πιο μακÏιά.
Ο Φίλιππος, ο ευαγγελιστής, (που αναφÎÏεται στο 6:5) ÎÏχεται στηνΣαμάÏεια να κηÏÏξει τον “ΧÏιστό†– όχι μια διδασκαλία αλλά Îνα Î Ïόσωπο (εδ. 5, Ï€Ïβλ. εδ. 35). Τί δÏναμη θα είχαν οι μαÏÏ„Ï…Ïίες μας αν αντί να παÏουσιάζουμεμόνο αλήθειες, μιλάγαμε σ’ όλους αυτοÏÏ‚ γÏÏω μας για Εκείνον με Τον Οποίο είναι (ή οφείλουννα είναι) γεμάτες οι καÏδιÎÏ‚ μας!
Ετσι αυτοί οι ΣαμαÏείτες διωγμÎνοι και πεÏιφÏονημÎνοι απ’ τους Ιουδαίους,από Ï„ÏŽÏα μοιÏάζονται με τους μαθητÎÏ‚ το βάπτισμα και τη δωÏεά του Αγίου ΠνεÏματος.ΟÏτε η γÎννηση, οÏτε κάποια αξία, οÏτε τα χÏήματα – όπως ο Σίμων ο μάγοςφαντάστηκε – δίνουν το δικαίωμα σ’ αυτά τα Ï€Ïονόμια. Ολα αποÏÏÎουν απλά απ’την χάÏη του ΘεοÏ.
Ο Φίλιππος μόλις Ï„ÏŽÏα είχε γίνει το ÏŒÏγανο για Îνα μεγάλο ÎÏγο στηΣαμάÏεια. Πόσο Ï€Î¿Î»Ï Îκπληκτος θα Ï€ÏÎπει να Îμεινε όταν του παÏαγγÎλθηκε ν’αφήσει αυτό το πεδίο της υπηÏεσίας του, για να πάει Îνα ταξίδι μÎσα στην ÎÏημο! Ενα παÏάξενο μÎÏος φυσικά για να κηÏÏξει το ευαγγÎλιο! ΠαÏ’ ολ’ αυτά υπακοÏειχωÏίς καμιά αντιλογία. Κι εδώ ÎÏχεται μια άμαξα ενός ευγενή άÏχοντα της ΑφÏικήςπου Îκανε Îνα μεγάλο ταξίδι για να λατÏεÏσει στην ΙεÏουσαλήμ. Î ÏŽÏ‚ όμως θαμποÏοÏσε να βÏεί το Θεό σ’ αυτή την πόλη όπου λίγο νωÏίτεÏα είχε αποÏÏίψειτον Υιό Του; Ωστόσο αυτός ο άνθÏωπος επιστÏÎφοντας Îχει Îναν θησαυÏÏŒ μαζίτου, αιώνια πιο Îξοχο από αυτόν της βασίλισσάς του (εδ. 27): Îνα κομμάτιαπό την Αγία ΓÏαφή. Κι ο Θεός οδήγησε την καÏδιά του στη μελÎτη του βιβλίουτου Ησαία, κεφ. 53. Ετσι όλα είχαν Ï€Ïοετοιμαστεί για τον υπηÏÎτη του ΚυÏίου.Ο Αιθίοπας μÎσ’ απ’ αυτό γνωÏίζει τον ΚÏÏιο ΙησοÏ. ΜποÏεί να βαπτισθεί καινα συνεχίσει το δÏόμο του “χαÏοÏμενος†για να γίνει, όπως θÎλουμε να πιστεÏουμε,Îνας αγγελιοφόÏος της χάÏης του Î˜ÎµÎ¿Ï ÏƒÏ„Î· μακÏινή του χώÏα.
ΕυαγγελιστÎÏ‚ δεν είναι μονάχα αυτοί που απευθÏνονται σε μεγάλα πλήθη.Ας ξεκινήσουμε με υπακοή, ιδιαίτεÏα στα μÎÏη που πηγαίνουμε. Ο ΚÏÏιος θα επιτÏÎψει να βÏεθοÏμε, την κατάλληλη στιγμή στο μονοπάτι κάποιουστον οποίο θα μποÏÎσουμε να κηÏÏξουμε τον ΙησοÏ.
Στο 8:3 αναφÎÏθηκε Îνας νεαÏός άνδÏας που ονομαζόταν ΣαοÏλ και πουήταν Ï€Î¿Î»Ï Î±Î½Ï„Î¯Î¸ÎµÏ„Î¿Ï‚ Ï€Ïος τους ΧÏιστιανοÏÏ‚. ΣÏμφωνα με τα δικά του λόγια,ήταν “Îνας βλάσφημος, διώκτης και υβÏιστήςâ€, εν ολίγοις, ο Ï€Ïώτος των αμαÏτωλών(1 Τιμ. 1:13, 15). Ομως η δÏναμη του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï€ÏοχωÏεί για ν’ αÏπάξει απ’ τονΣατανά Îνα απ’ τα καλÏτεÏα ÏŒÏγανά του, και να τον εγγÏάψει στη δική Του υπηÏεσία.Οχι ευχαÏιστημÎνος με τους βασανισμοÏÏ‚ των ΧÏιστιανών στην ΙεÏουσαλήμ, οΣαοÏλ, στη μανία του και τον φανατισμό του, φÎÏνει το διωγμό ακόμα και στιςάλλες πόλεις όπου είχε απλωθεί το ÎÏγο (Ï€Ïβλ. 26:11). Εδώ Ï€ÏοχωÏεί για τηΔαμασκό Îχοντας στα χÎÏια του μια επιστολή απ’ τον αÏχιεÏÎα, και στην καÏδιάτου Îνα ανιλεÎÏ‚ μίσος εναντίον των μαθητών του ΚυÏίου. Ομως στην οδό γιαεκεί και στο μÎσον της ημÎÏας, ξαφνικά τυφλώνεται από Îνα εκθαμβωτικό λαμπÏόφώς που τον Ïίχνει στο Îδαφος, και μαθαίνει, φανταζόμαστε με τί σόκ, ότιΑυτός που τον Ï€ÏοκαλοÏσε από τα Ïψη της δόξας ήταν ο ΙησοÏÏ‚, αυτός Τον οποίοεδίωκε διώκοντας αυτοÏÏ‚ που Τον ακολουθοÏσαν. Ο ΚÏÏιος ταυτίζεται ο Ιδιος με τους αγαπητοÏÏ‚ Του εξαγοÏασμÎνους, που γίνονταιμÎÏος του Ιδίου.
Ο ΣαοÏλ ενώ οδηγείται στην Δαμασκό Îνα Î²Î±Î¸Ï ÎÏγο εκπληÏώνεται στηνψυχή του. Ο ΚÏÏιος επιφοÏτίζει τον Ανανία να επισκεφτεί αυτόν τον αναγεννημÎνο,να του ανοίξει τα μάτια και να τον βαπτίσει.
ΑμÎσως μετά την αναγÎννησή του, ο ΣαοÏλ αÏχίζει να κηÏÏττει το όνομαΕκείνου τον Οποίο πολεμοÏσε μÎχÏι Ï„ÏŽÏα (εδ. 20). Ωστόσο Ï€ÏÎπει να πεÏάσουν πολλά χÏόνια μÎχÏι να Ï€Ïοετοιμαστεί για την υπηÏεσία που του Îχει ανατεθεί σÏμφωνα με τοεδ. 15. ÎÎοι φίλοι, αφότου πιστεÏσατε, μην πεÏιμÎνετε μÎχÏι ν’ αποκτήσετεÎναν μεγάλο βαθμό γνώσης στα πνευματικά για να μιλήσετε σε άλλους για τονΚÏÏιο. ΣυγχÏόνως μην σκεφτόσαστε ότι είναι αÏκετό να Îχετε σωθεί ώστε ν’αναλάβετε αμÎσως κάποιο είδος υπηÏεσίας. Ο ΠαÏλος ÎÏ€Ïεπε να πεÏάσει κάποιοδιάστημα καταφεÏγοντας στην ΑÏαβία (Γαλάτας 1:17), στη συνÎχεια μια άλληπεÏίοδο αποχωÏÎ¹ÏƒÎ¼Î¿Ï ÏƒÏ„Î·Î½ ΤαÏσό (Î Ïάξεις των Αποστόλων 9:30, 11:25) Ï€ÏοτοÏκληθεί να φÎÏει το ευαγγÎλιο στα Îθνη μαζί με τον ΒαÏνάβα. Μόνο μετά απόδεκατÎσσεÏα χÏόνια αφότου αναγεννήθηκε οι απόστολοι θα του δώσουν “χείÏαςκοινωνίας†για το ÎÏγο Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ εθνών. ΤÎσσεÏα θαυμάσια χαÏακτηÏιστικάσημαδεÏουν τις εκκλησίες σ’ αυτοÏÏ‚ τους Ï€Ïώτους καιÏοÏÏ‚: η ειÏήνη, η οικοδομή, Îνας άγιος φόβος, και Ï„Îλος η αÏξηση διά της ενÎÏγειας του θείου “ΠαÏηγοÏητή†(εδ. 31).Το Αγιο ΠνεÏμα είναι πάντα μαζί μας για να μας κάνει να Ï€ÏαγματοποιοÏμε καινα φανεÏώνουμε αυτοÏÏ‚ τους χαÏακτήÏες.
Το κεφάλαιο κλείνει με την θεÏαπεία του ΑινÎα καιτην ανάσταση της ΔοÏκάδος:ΔÏο θαÏματα, που εκπληÏώθηκαν από τον Î ÎÏ„Ïο, που γίνονται το μÎσον να οδηγηθοÏνψυχÎÏ‚ στον ΚÏÏιο, και να φÎÏουν χαÏά στους μαθητÎÏ‚ με την ανακοÏφιση τουΑγίου ΠνεÏματος.
Αυτό το κεφάλαιο είναι μεγάλης σπουδαιότητας για μάς που ανήκουμεστα Εθνη. Î Ïαγματικά, βλÎπουμε τον Î ÎÏ„Ïο εδώ ν’ ανοίγει τις Ï€Ïλες της βασιλείας τ’ ουÏανοÏσ’ αυτά (Ματθ. 16:19). Î ÏÎπει να σημειωθεί, με τί φÏοντίδα και με τί μεγάληχάÏη Ï€Ïοετοίμασε ο Θεός απ’ τη μια πλευÏά τον υπηÏÎτη Του, και απ’ την άλλητον ΚοÏνήλιο, για τη συνάντηση που θα Îχει Ï„Îτοιες θαυμαστÎÏ‚ συνÎπειες, τόσογια τον εαυτό του όσο και για μάς. Η αποκάλυψη του Î˜ÎµÎ¿Ï Î²Ïίσκει και τουςδÏο στην ίδια πολÏτιμη ενασχόληση – την Ï€Ïοσευχή. Ομως από την απÏοθυμία του Î ÎÏ„Ïου να φάει απ’ το πεÏιεχόμενο του μεγάλου σεντονιοÏπου κατÎÏχεται απ’ τον ουÏανό, μποÏοÏμε να καταλάβουμε πώς οι Ï€ÏοκατειλημμÎνοιΙουδαίοι, ακόμα και οι μαθητÎÏ‚, ήταν βαθειά ÏιζωμÎνοι στην παÏάδοση, καιποιό ήταν το πνεÏμα της υπεÏοψίας ενός ΙσÏαηλίτη όταν συναντοÏσε Îναν ειδωλολάτÏη. Από την ÏŒÏαση αυτή ο Θεός ήθελενα διδάξει τον υπηÏÎτη Του να μην κάνει διάκÏιση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï ÎµÎ½ÏŒÏ‚ “καθαÏοφλαοÏκαι “ακάθαÏτων†εθνικών. Ολοι οι άνθÏωποι, Ιουδαίοι και Εθνικοί, είναι μολυσμÎνοιαμαÏτωλοί, “συγκεκλεισμÎνοι στην απείθεια†Îτσι ώστε να γίνουν τα αντικείμενατου ίδιου ελÎους (Ρωμ. 10:12, 11:30-32). Ο Θεός επιθυμοÏσε να μας διαφυλάξειαπ’ το να είμαστε “πÏοσωπολήπτες ανθÏώπων†(εδ. 34) θεωÏώντας κάποιους ανθÏώπουςλιγότεÏο άξιους να δεχτοÏν το ευαγγÎλιο από κάποιους άλλους. Δεν καλοÏμεθανα επιλÎξουμε αλλά να υπακοÏσουμε.
Ο Θεός χÏησιμοποιεί διαφοÏετικοÏÏ‚ Ï„Ïόπους για να κάνει τις ψυχÎÏ‚ ναΤον γνωÏίσουν. Η αναγÎννηση του Αιθίοπα (κεφ. 8), αυτή του ΣαοÏλ (κεφ. 9) και αυτή του ΚοÏνήλιου (κεφ. 10) δεν μοιάζουν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚. Σ’ αυτοÏÏ‚ τους Ï„Ïείς ανθÏώπους μποÏοÏμεν’ αναγνωÏίσουμε τους απόγονους των Ï„Ïιών παιδιών του Îώε: τον Χάμ, το γÎνος των ΑφÏικανών και Ασιατών, τον Σήμ, τον ΙσÏαήλ και κάποιους Ασιάτες, και τον Ιάφεθ, τα Îθνη του ΒοÏÏά και της ΔÏσης. “Οποιος πιστεÏσει†στον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστό “θα δεχτεί άφεση αμαÏτιώνâ€: αυτό είναι το παγκόσμιο μήνυμαστο εξής που απευθÏνεται σε κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και Îθνος (εδ. 43,Αποκάλυψη 5:9). Στο Ï€Ïόσωπο του ΚοÏνήλιου, αυτοί “που ήταν μακÏάν†τώÏα ακοÏνεμε τη σειÏά τους τα καλά νÎα της “ειÏήνης διά του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστοφ(εδ. 36,2:39, Εφεσ. 2:17).
Αυτοί είναι οι Îνδοξοι επισκÎπτες σ’ αυτό το κάποτε ειδωλολατÏικόσπίτι: Îνας άγγελος (εδ. 3), ο Î ÎÏ„Ïος και οι αδελφοί που τον συνοδεÏουν, φοÏείς του μηνÏματος του Ευαγγελίου, καιτÎλος και πάνω απ’ όλα, το Αγιο ΠνεÏμα που ÎÏχεται να σφÏαγίσει αυτοÏÏ‚ τους αναγεννημÎνους, δίνοντας μαÏÏ„Ï…Ïία της πίστης τους και της αξίαςτους σαν παιδιά του ΘεοÏ. Î ÏŽÏ‚ θα μποÏοÏσε να μην αναγνωÏιστεί το δώÏο τηςχάÏης του Î˜ÎµÎ¿Ï Ïƒâ€™ αυτό το δημόσιο σημάδι; Ο Î ÎÏ„Ïος δεν θα μποÏοÏσε παÏά νασυμφωνήσει στο ΧÏιστιανικό βάπτισμα (εδ. 48).
Ας μην κÏίνουμε σÏμφωνα με τα φαινόμενα οÏτε από τις πεÏιστάσεις γιατις οποίες Îχουμε ελλειπή γνώση. Ενας ΧÏιστιανός, του οποίου η συμπεÏιφοÏάμας εξÎπληξε, μποÏεί να Îχει ενεÏγήσει υπακοÏοντας στον ΚÏÏιο. Ετσι συνÎβαινεμε τον Î ÎÏ„Ïο όταν πήγε στο σπίτι του ΚοÏνήλιου και Îφαγε μαζί του. ΑυτÎςοι λεπτομÎÏειες ήταν ολ’ αυτά που “αυτοί που ήταν της πεÏιτομής†ήθελαν ναθυμοÏνται (εδ. 2), ενώ είχαν συμβεί θαυμαστά γεγονότα σ’ αυτόν τον οίκο,τα οποία θα τους διηγηθεί Ï„ÏŽÏα ο απόστολος. Η σωτηÏία των Εθνών είχε ήδηγÏαφτεί στην Παλαιά Διαθήκη (Ï€Ïβλ. Ησαίας 49:6, 65:1). Ο ίδιος ο Î ÎÏ„Ïος είχεαναφεÏθεί σ’ αυτό νωÏίτεÏα στον Ï€Ïώτο του λόγο (2:21, 39). Ωστόσο για ναδιαλÏσει τις Ï€Ïοκαταλήψεις των αδελφών στην ΙεÏουσαλήμ, ήταν απαÏαίτητο ναÎχει ακÏιβείς αποδείξεις. ΑυτÎÏ‚ αναφÎÏονται στη διήγηση του Î ÎÏ„Ïου κι επιβεβαιώνονταιαπό Îξι μάÏÏ„Ï…Ïες που τον συνόδευσαν. Μαθαίνοντας πώς ο απόστολος φωτίστηκεκαι οδηγήθηκε στον οίκο του ΚοÏνήλιου και ειδικότεÏα πώς το Αγιο ΠνεÏμα κατήλθεστα Εθνη, ο καθÎνας αναγνωÏίζει το θÎλημα του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ Του δίνει την δόξα. Ας χαιÏόμαστε γι’ αυτή τη χάÏη που επεκτάθηκεακόμα και σε μάς και, αν δεν το Îχουμε ήδη κάνει, ας σπεÏσουμε να δεχτοÏμε“την μετάνοιαν εις ζωήν†(εδ. 18).
Η θÏÏα της χάÏιτος, κλεισμÎνη Ï„ÏŽÏα για τους Ιουδαίους σαν λαό Ï„Î¿Ï…Î˜ÎµÎ¿Ï Î±Ï€ÏŒ το θάνατο του ΣτÎφανου Ï„ÏŽÏα ανοίγει στα Εθνη. Ενας μεγάλος αÏιθμόςΕλλήνων στÏÎφεται στον ΚÏÏιο (εδ. 20, 21). Ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ είχε Ï€ÏοβλÎψειαυτόν τον καÏπό του ÎÏγου Του όταν κάποιοι Ελληνες είχαν επιθυμήσει να ΤονδοÏν (Ιωαν. 12:20). Μια ακμάζουσα εκκλησία σχηματίστηκε στη συνÎχεια στην Αντιόχεια όπου, για Îνα χÏόνο, ο ΒαÏνάβας και ο ΣαÏλος εξάσκησαν την υπηÏεσία τους. ΒλÎποντας την ζωή αυτών των πιστών οι άνθÏωποι της πόλης τους Îδωσαν το όνομα του ΚυÏίου τους:για Ï€Ïώτη φοÏά ονομάστηκαν ΧÏιστιανοί. ΦÎÏνοντας το Ïψιστο όνομα του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ μια τιμή . . . και μια ευθÏνη.Από το πλήθος των βαπτισμÎνων που αξιώνονται το θαυμαστό τίτλο του ΧÏιστιανοÏ, πόσοι είναι αληθινοί ΧÏιστιανοί;
Η αδελφική αγάπη αυτών των πιστών στην Αντιόχεια εκφÏάζεται από μόνητης με την βοήθεια “πÏος τους αδελφοÏÏ‚ που κατοικοÏν στην Ιουδαία†και πουπÏόκειται να υποφÎÏουν και πάλι (εδ. 27-30). Σχετικά με τον ΗÏώδη ΑγÏίππα(12:1), είναι ο αντάξιος διάδοχος του θείου του, ΗÏώδη Αντίππα (Λουκά 13:31,32, 23:11 . . .) και του Ï€Î±Ï€Ï€Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ΗÏώδη του ÎœÎγα (Ματθ. 2). Η σκληÏότητακαι η επιθυμία να αÏÎσει (Ï€Ïβλ. εδ. 3, ΜαÏκ. 6:26) τον παÏακινεί να σκοτώσει τον Ιάκωβο, τον αδελφό τουΙωάννη, και στη συνÎχεια να βάλει τον Î ÎÏ„Ïο στη φυλακή.
ΟÏτε οι αλυσίδες, οÏτε οι δεκαÎξι στÏατιώτες, οÏτε οι δολοφονικÎÏ‚Ï€ÏοθÎσεις του ΗÏώδη μποÏοÏν να εμποδίσουν τον Î ÎÏ„Ïο απ’ το να κοιμάται ειÏηνικάστη φυλακή του. Και κανÎνα απολÏτως εμπόδιο δεν μποÏεί να εμποδίσει τον ΚÏÏιοαπ’ το να ελευθεÏώσει τον αγαπητό Του υπηÏÎτη (Ψαλμ. 121:4). Ενας άγγελοςτον ξυπνάει και μετά τον βγάζει Îξω με δÏναμη (εδ. 7, 10) και φÏοντίδα (εδ.8). Πόσο εÏκολα είναι όλα όταν βλÎπουμε το Θεό να ενεÏγεί. Αυτός γνώÏιζε την εγκληματική “ελπίδα των Ιουδαίων†(εδ. 11), όμως ο Ιδιος είχε ακοÏσει επίσης την “ακατάπαυστη Ï€Ïοσευχή†της εκκλησίας για τον Î ÎÏ„Ïο (εδ. 5) και γι’ αυτό επεμβαίνει αποτελεσματικά. Αλλοίμονο, ότανη Ï€Ïοσευχή απαντάται με τον απόστολο να φθάνει Ï€Ïοσωπικά, η πίστη στεÏείταινα το αναγνωÏίσει. Πόσο συχνά Ï€Ïοσευχόμαστε με τα χείλη μας, χωÏίς ν’ αναμÎνουμεπÏαγματικά το αντικείμενο του αιτήματός μας! Πόσες πολλÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ εξακολουθοÏμεν’ αμφιβάλλουμε, παÏ’ όλο που η απάντηση είναι ήδη στην πόÏτα!
Κουφός σε όλες τις θείες Ï€Ïοειδοποιήσεις, ο ΗÏώδης Ï€ÏοσÎχει με Ï€Ïοθυμίατις κολακείες των ανθÏώπων της ΤÏÏου και Σιδώνας που, για πολιτικοÏÏ‚ λόγους,Ï€ÏοσπαθοÏσαν να κεÏδίσουν τη φιλία Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… εγκληματία. Αυτός ξαφνικά σωÏιάζεταινεκÏός μπÏοστά σε όλους μ’ Îναν ποταπό θάνατο, ενώ ο Λόγος Εκείνου στον οποίοαυτός είχε επιτεθεί με αφÏοσÏνη κεÏδίζει πεÏισσότεÏο Îδαφος όσο ποτΠάλλοτε(εδ. 24).
Μια νÎα διαίÏεση του βιβλίου των Î Ïάξεων αÏχίζει εδώ. Η εκκλησία τηςΑντιόχειας γίνεται η αφετηÏία για το ÎÏγο που Ï€Ïόκειται να γίνει Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ Εθνών. Ο ΒαÏνάβας και ο ΣαÏλος εκλήθησαν, ξεχωÏίστηκαν, και εστάλησαν, συνοδευόμενοιμε τις Ï€ÏοσευχÎÏ‚ της εκκλησίας. Ο Ï€Ïώτος τους σταθμός είναι το νησί της ΚÏÏ€Ïου, από το οποίο καταγόταν ο ΒαÏνάβας (4:36). Μόλις φτάνουν στην Πάφο οι απόστολοι,Ï€ÏοσκαλÎστηκαν από τον ανθÏπατο, ΣÎÏγιο ΠαÏλο, τον μεγαλÏτεÏο Ρωμαίο αξιωματοÏχοτου νησιοÏ. Αυτός ο “συνετός†άνθÏωπος γνώÏιζε το Θεό των Ιουδαίων και επιθυμοÏσεν’ ακοÏσει το Λόγο Του. ΣυμβουλεÏτηκε όμως κάποιον που ο ίδιος ήταν δυσαÏεστημÎνος:τον Ελυμά, Îναν Ιουδαίο μάγο (που εξασκοÏσε μια Ï€Ïακτική Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï€ÎµÏ‡Î¸Î® σταμάτια του Î˜ÎµÎ¿Ï â€“ βλÎπε ΔευτεÏον. 18:9,10), ο οποίος εκμεταλευόταν τις πνευματικÎςανάγκες του ΣÎÏγιου ΠαÏλου για ν’ ασκεί κακή επιÏÏοή επάνω του. Η ÎµÎ½Î±Î½Ï„Î¯Ï‰ÏƒÎ·Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ανθÏώπου παÏάγει ακÏιβώς αυτό που Ï€ÏοσπαθοÏσε να εμποδίσει. ΕπιτÏÎπειστον ΠαÏλο (Îτσι ονομάζεται για Ï€Ïώτη φοÏά) να δώσει στον ανθÏπατο την απόδειξη της δÏναμηςτου ΚυÏίου, τιμωÏώντας αυτόν τον ψευδοπÏοφήτη.
Ο Ελυμάς είναι Îνας Ï„Ïπος των Ιουδαίων, που εξ’ αιτίας της αντίστασήςτους στο ΠνεÏμα του ΘεοÏ, τυφλώθηκαν “μÎχÏι καιÏοφενώ τα Εθνη επωφελοÏνταιτις ευλογίες.
Οι απόστολοι συνεχίζουν το ταξίδι τους στην Παμφυλία. Αλλά εκεί οΙωάννης (που είχε ονομαστεί ΜάÏκος, 12: 12) τους αφήνει και επιστÏÎφει στηνΙεÏουσαλήμ. Η πίστη του δεν ήταν στο Ïψος της υπηÏεσίας για την οποία είχε κληθεί και των δυσκολιώνπου θά’ Ï€Ïεπε ν’ αντιμετωπίσει. Δεν είναι αÏκετό απλά να συνοδεÏουμε ή ναμιμοÏμαστε τον υπηÏÎτη του ΘεοÏ. Ακόμα και σ’ Îνα ομαδικό ÎÏγο, ο καθÎναςÎχει την δική του ευθÏνη ενώπιον του ΚυÏίου και μποÏεί να πεÏπατάει μονάχαμε την δική του πίστη.
Απευθυνόμενος Ï€Ïος τους Ιουδαίους στη συναγωγή της Αντιόχειας στηνΠισιδία, ο ΠαÏλος σαν τον ΣτÎφανο, επανÎÏχεται στην ιστοÏία του ΙσÏαήλ, καιδείχνει πώς ο Θεός εκπλήÏωσε στο Ï€Ïόσωπο του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï„Î¹Ï‚ υποσχÎσεις που Îδωσε στον Δαυίδ (Ψαλμ. 132:11). Δεν ήταν ο ίδιος ο ΔαυίδÎνας πολÏτιμος Ï„Ïπος του ΣωτήÏα που κατήγετο απ’ αυτόν (εδ. 23); Σε αντίθεσημε τον ΣαοÏλ, που ήταν Îνας βασιλιάς σαÏκικός, ο Θεός ο Ιδιος επÎλεξε στονΔαυίδ, Îναν άνδÏα κατά την καÏδία Του, που θα εκπλήÏωνε το θÎλημά Του (εδ. 22).
Τα πάντα συμφωνοÏσαν Ï„Îλεια για να Ï€ÏοσδιοÏίσουν τον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï‰Ï‚ τονΜεσσία: οι μαÏÏ„Ï…Ïίες του Ιωάννη, μετά αυτÎÏ‚ των Ï€Ïοφητών, η εκπλήÏωση των ΓÏαφών με το θάνατό Του, παÏ’ όλο που δεν βÏÎθηκε σ’ Αυτόν καμιά αιτία θανάτου (εδ.28, Ησαίας 53:9), και πάνω απ’ όλα, η ανάστασή Του (εδ. 30).
“Αν ο ΧÏιστός δεν αναστήθηκε, τότε το κήÏυγμά μας είναι μάταιοâ€, γÏάφειο απόστολος στους ΚοÏινθίους 15: 14). Ας μην μας εκπλήσσει λοιπόν να τονακοÏμε να εμμÎνει τόσο Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏ„Î·Î½ ανάσταση του ΚυÏίου ΙησοÏ. Στους Ιουδαίους αυτή φανÎÏωνε ότι Αυτός ήταν Ï€Ïαγματικά ο υποσχεθείςΜεσσίας – Εκείνος για τον Οποίο ο Ψαλμός 16 και άλλες ΓÏαφÎÏ‚ είχαν μιλήσει(εδ. 34, 35). Στους ειδωλολάτÏες βεβαίωνε την δÏναμη του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ την επικείμενη κÏίση (17:31). Σε μάς τους πιστοÏÏ‚ η παÏουσία στη δόξα του Î¶Ï‰Î½Ï„Î±Î½Î¿Ï Î›Ï…Ï„ÏÏ‰Ï„Î¿Ï Î¼Î±Ï‚ εγγυάται ότι το ÎÏγο Του Îγινεαποδεκτό απ’ το Θεό για τη δικαίωσή μας (Ρωμ. 4:25), ότι το μεÏίδιό μας είναιουÏάνιο (Κολοσ. 3:1, 2), και ότι η ελπίδα μας είναι “βÎβαιη και ασφαλήςâ€(ΕβÏ.6:18-20).
Αλλοίμονο, τα “καλά νÎα†(εδ. 32) συναντοÏν μόνο την εναντίωση καιτην βλασφημία από το μÎÏος των άθλιων Ιουδαίων (εδ. 45). Ετσι κατ’ εντολήντου ΚυÏίου οι απόστολοι στÏÎφονται Ï€Ïος τα Εθνη κηÏÏττοντας ότι η άφεση τωναμαÏτιών είναι για όποιον πιστεÏει (εδ. 38, 39).
Αυτοί οι Ιουδαίοι ÎκÏιναν τους εαυτοÏÏ‚ τους ανάξιους της αιωνίου ζωής(εδ. 46). Ηταν εξ’ αιτίας της απιστίας τους, και όχι της ταπείνωσής τους. Ο ΚÏÏιος τους είχε δείξει με την εικόνα του μεγαλÏτεÏου Ï…Î¹Î¿Ï ÏƒÏ„Î·Î½ παÏαβολή (Λουκά 15:25 . . .) που εξ’ αιτίας της φιλαυτίας του και της αυτοδικαίωσήςτου στεÏήθηκε από μόνος του τις χαÏÎÏ‚ του οίκου του πατÎÏα του.
Στο Ικόνιο, ο Λόγος παÏάγει το ίδιο διπλόαποτÎλεσμα όπως και νωÏίτεÏα: πίστη σε Îνα μεγάλο αÏιθμό ανθÏώπων, κι εναντίωση σε κάποιους άλλους. Οσο για τους αποστόλους, αυτοί μιλοÏν με τόλμη, και ποιό είναι το μυστικό γι’ αυτό το θάÏÏος τους; ΕξαÏτώνται από τον ΚÏÏιο που είναι κοντά τους, βεβαιώνοντας το λόγο τους με θαÏματα καισημεία (Ï€Ïβλ. εδ. 3, ΜαÏκ. 16:20). Η θεÏαπεία που συνÎβη στα ΛÏστÏα – αφοÏκατÎφυγαν οι απόστολοι μετά το Ικόνιο – κάνει την πιο δυνατή εντÏπωση σ’αυτοÏÏ‚ τους φτωχοÏÏ‚ ειδωλολάτÏες. Ετσι ετοιμάστηκαν να λατÏεÏσουν σαν θεοÏςαυτοÏÏ‚ τους ανθÏώπους τους οποίους την Ï€ÏοηγοÏμενη ημÎÏα κάποιοι άλλοι Ï€Ïοσπάθησαννα λιθοβολήσουν. Στα μάτια των αποστόλων αυτό ήταν Ï€Ïαγματικά χειÏότεÏο.ΤÏομαγμÎνοι, Ï€ÏοσκαλοÏν αυτοÏÏ‚ τους ειδωλολάτÏες να στÏαφοÏν στον ζωντανόΘεό (Ï€Ïβλ. 12: 22, 23). Τα αισθήματα όμως του πλήθους είναι Ï€Î¿Î»Ï Î¬ÏƒÏ„Î±Ï„Î±.Οι Ιουδαίοι ÎÏχονται από το Ικόνιο, γÏήγοÏα κεÏδίζουν με το μÎÏος τους αυτότο πλήθος και αÏχίζουν να λιθοβολοÏν τον ΠαÏλο με την συναίνεση όλων. ΔιαφυλαγμÎνοςαπ’ τον ΚÏÏιο, ο πιστός υπηÏÎτης δεν είναι οÏτε Ï„ÏομαγμÎνος οÏτε αποθαÏÏυμÎνος.Ησυχα συνεχίζει την αποστολή του, επιστÏÎφοντας στις πόλεις όπου είχε κηÏÏξεινωÏίτεÏα το ΕυαγγÎλιο. Αυτό το Ï€Ïώτο αποστολικό ταξίδι φθάνει σ’ Îνα Ï„Îλος.Οι απόστολοι σπεÏδουν ν’ αναφÎÏουν στην εκκλησία όλα τα θαυμάσια Ï€Ïάγματα που είχε ενεÏγήσει ο Θεός μαζίτους.
Οι πιστοί Ιουδαϊκής Ï€ÏοÎλευσης που συνÎθεταν τις εκκλησίες στην ΙεÏουσαλήμκαι στην Ιουδαία είχαν γευθεί μεγάλη χαÏά ακοÏγοντας για τη σωτηÏία των Εθνών. Κάποιοι όμως σκÎφτηκαν ότι Ï€ÏÎ¿Ï„Î¿Ï Î³Î¯Î½ÎµÎ¹ÎºÎ¬Ï€Î¿Î¹Î¿Ï‚ Îνας ΧÏιστιανός Ï€ÏÎπει να γίνει Îνας Ιουδαίος: δηλαδή να πεÏιτμηθείκαι να υπακοÏσει στο νόμο. Ο ΠαÏλος και ο ΒαÏνάβας διαπιστώνουν αμÎσως τονκίνδυνο αυτών των επιχειÏημάτων, ίδια με αυτά που αÏγότεÏα θα τον υποχÏεώσουννα γÏάψει μια αυστηÏή επιστολή Ï€Ïος τους Γαλάτας. Το να επιστÏÎψουν στη σκλαβιά του νόμου, θα τους πεί, δεν είναι τίποτε άλλοαπ’ το να ξεπÎσουν από τη χάÏη (Γαλάτας 5:16). Αυτό το ζήτημα πεÏιείχε τονκίνδυνο να δημιουÏγήσει μια διαίÏεση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î·Ï‚ ΙεÏουσαλήμ και της Αντιόχειας.Ο Θεός οδηγεί τα πάντα Îτσι ώστε να συζητηθεί το θÎμα στην ΙεÏουσαλήμ κιÎτσι να διαφυλαχθεί η ενότητα της Εκκλησίας. Ο Î ÎÏ„Ïος και στη συνÎχεια οΙάκωβος, μιλοÏν και κάνουν απλά γνωστό ότι τα Εθνη, όπως και οι Ιουδαίοι,Îχουν σωθεί με τον ίδιο Ï„Ïόπο: διά της χάÏιτος του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï (εδ. 11). Θα Ï€ÏÎπει να Ï€ÏοσÎχουν να μην υποδουλώνουν ή ανησυχοÏν (εδ. 19) νÎους σεσωσμÎνους απ’ αυτό που στο Γαλάτας 4:9 ονομάζει “ασθενή και πτωχά στοιχείαâ€.Ωστόσο εξακολουθοÏν να παÏαμÎνουν οι διατάξεις που συστάθηκαν από το ΘεόπÏιν τους καιÏοÏÏ‚ του Î»Î±Î¿Ï Î™ÏƒÏαήλ. Εχουν Î¹ÏƒÏ‡Ï ÏƒÎµ όλους τους καιÏοÏÏ‚ και γιαόλους τους ανθÏώπους. Είναι η αποχή από το αίμα που μας πάει πίσω στον κατακλυσμό(ΓÎνεσις 9:4), και ο σεβασμός για τον γάμο στη δημιουÏγία (Ματθ. 19:48).
Οι απόστολοι και οι Ï€ÏεσβÏτεÏοι που συναντιοÏνται στην ΙεÏουσαλήμείναι απασχολημÎνοι Ï€Î¿Î»Ï Îντονα με το ζήτημα που Îχει Ï€ÏοκÏψει. ΟλόκληÏηη εκκλησία βÏίσκεται σε συμφωνία με τα συμπεÏάσματα του Ιάκωβου (εδ. 22,25). Η επιστολή που στÎλνουν με τα χÎÏια του ΙοÏδα και του Σίλα ÎÏχεται ν’ανακουφίσει και παÏηγοÏήσει τους αδελφοÏÏ‚ στην Αντιόχεια οι οποίοι βÏισκόντουσανσε ταÏαχή (εδ. 24). Την ίδια ÏŽÏα η επίσκεψη των δÏο υπηÏετών του Î˜ÎµÎ¿Ï ÏƒÏ…Î½Îβαλεστην οικοδομή της εκκλησίας (εδ. 32). Ετσι οι Ï€Ïοσπάθειες του εχθÏÎ¿Ï Î³Î¹Î±Î½Î± δημιουÏγήσει Ï€Ïοβλήματα και διαίÏεση ÎφεÏαν στο Ï„Îλος το αντίθετο αποτÎλεσμα.Η πίστη των μαθητών τους ενδυνάμωσε και οι δεσμοί της κοινωνίας Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ÎµÎºÎºÎ»Î·ÏƒÎ¹ÏŽÎ½ Îγιναν πιο βαθείς. Γι’ άλλη μια φοÏά ο εχθÏός εξαπατήθηκε με ταδικά του ÎÏγα (ΠαÏοιμ. 11:18).
Ολες οι δυσκολίες διευθετήθηκαν, και το ÎÏγο του ΚυÏίου μποÏεί ναξαναÏχίσει. Το ενδιαφÎÏον του ΠαÏλου για τις εκκλησίες που φανεÏώθηκε μετο Ï€Ïώτο του ταξίδι, τον οδηγεί σ’ Îνα δεÏτεÏο για να δεί πώς Ï€ÏοχωÏοÏν πνευματικάοι αδελφοί (Ï€Ïβλ. 2 ΚοÏινθ. 11:28). Αυτή τη φοÏά όμως ο ΒαÏνάβας δεν πάειμαζί με τον ΠαÏλο. Ο λόγος είναι μια διαφωνία σχετική με τον ανηψιό του τονΜάÏκο. ΑÏγότεÏα ο ΜάÏκος θα ξανακεÏδίσει την εμπιστοσÏνη του αποστόλου καιθα του είναι “χÏήσιμος . . . για την διακονία†(Κολοσ. 4:10, 2 Τιμ. 4:11).
Ο ΠαÏλος βÏίσκεται στην ΔÎÏβη και στα ΛÏστÏα όπου εκεί σχηματίστηκανεκκλησίες κατά τη διάÏκεια της Ï€Ïώτης του επίσκεψης. Εδώ γνωÏίζουμε τον νεαÏÏŒ Τιμόθεο, του οποίου το όνομα σημαίνει “τιμώμενος από το Θεόâ€. Είχε ÎÏθει στην επίγνωση των Αγίων ΓÏαφών από μια ευσεβή μητÎÏα και γιαγιά (2 Τιμ. 1:5, 3:15) – μια ευλογημÎνη Ï€Ïοετοιμασία για την υπηÏεσία που θα μποÏοÏσε στο εξής να εκπληÏώσει στο πλευÏÏŒ του αποστόλου “ως Ï„Îκνονμετά του πατÏός εδοÏλευσε μετ’ ÎµÎ¼Î¿Ï ÎµÎ¹Ï‚ το ευαγγÎλιον†(Φιλιπ. 2:22). Το“ημάς†του εδαφίου 10 μας δείχνει ότι ο Λουκάς ο συγγÏαφÎας του βιβλίου των Î Ïάξεων είναι Ï„ÏŽÏα μαζί τους. Κοιτάζοντας στον χάÏτημποÏοÏμε να δοÏμε ότι Î±Ï†Î¿Ï Ï€Ïοσπάθησαν να πάνε αÏιστεÏά Ï€Ïος την πλευÏά της Ασίας (πεÏιοχή της ΕφÎσου), κι Îπειτα δεξιά στη Βιθυνία, ο απόστολος και οι σÏντÏοφοί του εκκλήθηκαν από το ΠνεÏμα να Ï€ÏοχωÏήσουνευθεία Ï€Ïος τη Μακεδονία από την άλλη πλευÏά του Αιγαίου Πελάγους. ΜπÏοστάσε μια κλειστή οδό Îνας υπάκουος υπηÏÎτης Ï€ÏÎπει να ενεÏγεί χωÏίς εμμονήκαι να πεÏιμÎνει την οδηγία που θα ÎÏθει από ψηλά.
Οι Φίλιπποι γίνονται Îτσι η Ï€Ïώτη ΕυÏωπαϊκή πόλη πουθ’ ακοÏσει το ΕυαγγÎλιο, και η Ï€Ïώτη αναγÎννηση που αναφÎÏεται είναι αυτή της Λυδίας. Ο ΚÏÏιος άνοιξε την καÏδιά της για να μποÏÎσει να είναι Ï€Ïοσεκτική. Είθε να Του ζητάμε ν’ ανοίγει και τις δικÎÏ‚ μας καÏδιÎÏ‚ επίσης, και να μαςφυλάει από απÏοσεξία κάθε φοÏά που μας παÏουσιάζεται ο Λόγος.
Η θεÏαπεία της δοÏλης που βÏισκόταν υπό την κατοχή ενός σατανικοÏπνεÏματος ÎφεÏε τον βασανισμό και τη φυλάκιση των δÏο υπηÏετών του ΘεοÏ.Θα μποÏοÏσαν να σκεφτοÏν ότι αυτή ήταν μια παÏάξενη υποδοχή στη Μακεδονίαμετά την παÏάκληση που δÎχτηκαν για βοήθεια (εδ. 9). Ομως ο ΠαÏλος θÎτεισε Ï€Ïακτική αυτό που αÏγότεÏα θα συμβουλεÏσει να κάνουν οι ΧÏιστιανοί σ’αυτή την πόλη, “ΧαίÏεται εν ΚυÏίω πάντοτε†(Φιλιπ. 4:4). Γεμάτος πληγÎÏ‚ απ’τα δεσμά του, αυτός και ο Σίλας μποÏοÏν να ψάλουν στη φυλακή. Φυσικά σ’ αυτά τα πεÏίεÏγα τείχη δεν είχε ηχήσει ποτΠνωÏίτεÏα Ï„Îτοιαυμνωδία. Τί μαÏÏ„Ï…Ïία αυτοί οι Ïμνοι θα ήταν γι’ αυτοÏÏ‚ που άκουγαν. Οσο πιοδÏσκολες είναι οι πεÏιστάσεις μας, τόσο πεÏισσότεÏο η ειÏήνη μας και η χαÏάμας θα μιλάει σ’ αυτοÏÏ‚ που μας γνωÏίζουν. Και είναι πολλÎÏ‚ φοÏÎÏ‚ αυτός ολόγος που ο ΚÏÏιος μας στÎλνει δοκιμασίες.
Σ’ αυτή την πιστή μαÏÏ„Ï…Ïία, ο ΚÏÏιος Ï€ÏοσθÎτει και την δική Του ελευθεÏώνονταςτους φυλακισμÎνους. ΦοβισμÎνος, ο δεσμοφÏλακας κÏαυγάζει, “Τί Ï€ÏÎπει να κάνωγια να σωθώ;†Η απόκÏιση, θαυμαστά απλή, απευθÏνεται σε κάθε ανήσυχη ψυχή,“Πίστευσε στον ΚÏÏιο ΙησοÏ,†(εδ. 30, 31). Στη συνÎχεια η χαÏά γεμίζει αυτό τον οίκο.
Μετά απ’ αυτή την αξÎχαστη βÏαδιά οι απόστολοι είναι επίσημα ελεÏθεÏοικαι αφήνουν την πόλη όχι χωÏίς να Îχουν ενθαÏÏÏνει τους αδελφοÏÏ‚ γι’ άλλημια φοÏά (εδ. 40).
Από τους Φιλίππους, ο ΠαÏλος και οι σÏντÏοφοί του φεÏγουν για τη Θεσσαλονίκη,μια άλλη πόλη της Μακεδονίας. Κάποιοι Ιουδαίοι και πολλοί Ελληνες, μεταξÏτους κάποιες διακεκÏιμÎνες γυναίκες, δÎχονται τον λόγο που τους κηÏÏττεται(1 Θεσ. 1:5). Ομως οι πεÏισσότεÏοι απ’ τους Ιουδαίους, που καθοδηγοÏνταιοι ίδιοι από τον Σατανά εξεγείÏουν το λαό εναντίον των ευαγγελιστών. Δενδιστάζουν γι’ αυτό το σκοπό να χÏησιμοποιήσουν κάποιους άθλιους ανθÏώπους,που διαφοÏετικά θα καταφÏονοÏσαν, Ï€ÏοκειμÎνου να τους οδηγήσουν ενώπιον τουδήμου με αυτό το επιχείÏημα που είχαν χÏησιμοποιήσει και στο παÏελθόν ενώπιοντου Πιλάτου, “δεν Îχομεν βασιλÎα ειμή τον ΚαίσαÏα†(εδ. 7, Ιωαν. 19:15).
Ετσι η παÏαμονή του ΠαÏλου στην Θεσσαλονίκη ήταν σÏντομη, πεÏίπουτÏείς εβδομάδες. Ο Θεός όμως την επÎÏ„Ïεψε για το δικό μας όφελος, γιατί οαπόστολος υποχÏεώθηκε να ολοκληÏώσει τη διδασκαλία του με άλλες δÏο επιστολÎÏ‚Ï€Ïος τους Θεσσαλονικείς, διδασκαλίες τόσο πλοÏσιες για όλους μας.
Στην Î’ÎÏοια, οι Ιουδαίοι είναι πεÏισσότεÏοευγενείς και σωστοί στη συμπεÏιφοÏά τους. Αντί να τυφλωθοÏν από ζηλοτυπία(δες εδ. 5), αναζητοÏν να επιβεβαιώσουν την πίστη τους με καθημεÏινή μελÎτητου Λόγου, στον οποίο αναγνωÏίζουν μια Ïψιστη εξουσία (δες εδ. 11, Ï€Ïβλ. Ιωαν. 5:39). Î ÏŽÏ‚ θα μποÏοÏσαμε να πείσουμε κι εμείς τουςαναγνώστες μας ν’ ακολουθήσουν αυτό το παÏάδειγμα (ιδιαίτεÏα αναφεÏόμενοιστα χωÏία που παÏαβάλουμε). Αυτός είναι ο σκοπός, αλλά και ο τίτλος, τηςσÏντομης καθημεÏινής μας μελÎτης.
ΠαÏαμÎνοντας μόνος στην Αθήνα,ο ΠαÏλος δεν ενδιαφÎÏεται για τα μνημεία και τα αγάλματα. Η καÏδιά του ταÏάζεταικαι ο ίδιος σοκάÏεται ανακαλÏπτοντας ότι αυτή η πόλη, γνωστή για την κουλτοÏÏατης, είναι γεμάτη με την πιο Ï„ÏομεÏή ειδωλολατÏεία. Στην αγοÏά συναντάειτους φιλόσοφους των διαφοÏετικών σχολών, που ήταν παγκοσμίως διάσημοι γιατην σοφία τους. Η διάνοια δόθηκε στον άνθÏωπο για να μποÏεί να διακÏίνειτην αιώνια δÏναμη και την θειότητα του δημιουÏÎ³Î¿Ï Ï„Î¿Ï… (Ρωμ. 1:20). ΤώÏα ηάγνοια αυτών των Îξοχων διανοιών επιβεβαιώνει ότι “ο κόσμος διά της σοφίας δεν εγνώÏισε τον Θεό†(1 ΚοÏινθ. 1:21). Αυτός βÏίσκεται στο μÎσον τους, σαν “άγνωστος Θεόςâ€. Ξεκινώντας απ’ την αÏχή, ο ΠαÏλος τους μιλάει για τον “ΚÏÏιο του ουÏανοÏκαι της γής†(εδ. 24), που αποκαλÏφθηκε ο Ιδιος όχι μόνο στη δημιουÏγία, αλλά και Ï„ÏŽÏα επίσης στην απολÏÏ„Ïωση. Αυτός ο κυÏίαÏχος Θεός “τώÏα παÏαγγÎλει σ’όλους τους ανθÏώπους Ï€Î±Î½Ï„Î¿Ï Î½Î± μετανοήσουν†(εδ. 30). Ετσι κανÎνας, ακόμα κι εσÏ, δεν μποÏείς να ισχυÏιστείςότι αυτή η εντολή δεν αναφÎÏεται και για σÎνα.
Η πεÏιÎÏγεια του Î½Î¿Ï Î¼Î±Ï‚ δεν Îχει κανÎνα κοινό με την Ï€Ïαγματική ανάγκητης ψυχής. Φυσικά μεÏικοί ακÏοατÎÏ‚ του ΠαÏλου τον εμπαίζουν με φανεÏÏŒ Ï„Ïόπο. Αλλοι αναβάλλουν γι’ αÏγότεÏα την εξÎταση αυτών των Ï€Ïαγμάτων. Κάποιοι όμως πιστεÏουν. Αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμα και σήμεÏα, όταν και όπου κηÏÏττεται το ευαγγÎλιο.
Στην ΚόÏινθο, ο ΠαÏλος Îχει μια ευχάÏιστησυνάντηση με μια Ιουδαϊκή οικογÎνεια: τον ΑκÏλα και την Î Ïίσκιλλα. Αφότουοδηγήθηκαν στον ΧÏιστό είχαν γίνει ιδιαίτεÏα αγαπητοί στον απόστολο γιατίήταν Îτοιμοι να παÏαδώσουν ακόμα και τη ζωή τους γι’ αυτόν, σε μια πεÏίπτωσηπου δεν μας Îχει αναφεÏθεί (Ρωμ. 16:4). Η ΚόÏινθος είχε μια φήμη για διεφθαÏμÎναήθη και για την πολυτÎλειά της. Ο απόστολος και οι φίλοι του, που δεν επιθυμοÏννα εξαÏτώνται απ’ αυτόν τον πλοÏτο, δίνουν το παÏάδειγμα εÏγαζόμενοι με ταχÎÏια τους (1 ΚοÏινθ. 9:15, 18, 2 ΚοÏινθίους 11:8, 9).
ΑντιμÎτωπος με την εναντίωση των Ιουδαίων, ο ΠαÏλος απαλάσσεται απ’την ευθÏνη του γι’ αυτοÏÏ‚ και τους λÎει ότι πηγαίνει Ï€Ïος τα Εθνη (εδ. 6).Ομως στο Ρωμαίους 9:25 μας αφήνει να δοÏμε πόσο Ï€Î¿Î»Ï Ï…Ï€ÎφεÏε για τον Ï„Ïόποπου τους μίλησε. Ωστόσο ο ΚÏÏιος ενθαÏÏÏνει τον αγαπητό Του υπηÏÎτη. ΤουαποκαλÏπτει ότι ακόμα κι αν αυτός ο επίγειος λαός Του δεν ÎÏχεται κοντά Του σÏμφωνα με την Ï€Ïοσμονή Του, Îχει “πολÏν λαόν εν τη πόλει ταÏτη†για τον ουÏανό (εδ. 10). Îαί, σ’ αυτή την άσωτη πόλη, θα ευαÏεστηθεί ο ΚÏÏιος να συγκεντÏώσειÎναν μεγάλο αÏιθμό πιστών, όπως το βεβαιώνουν οι δÏο επιστολÎÏ‚ που γÏάφτηκαναÏγότεÏα Ï€Ïος αυτοÏÏ‚. Εδώ αποδεικνÏεται ότι οÏτε ο πλοÏτος, οÏτε οι απολαÏσειςσ’ αυτή την πόλη που δεν στεÏείτο τίποτα, μποÏοÏσαν να ικανοποιήσουν τιςπÏαγματικÎÏ‚ ανάγκες της καÏδιάς του ανθÏώπου.
Οι ίντÏιγκες των Ιουδαίων και οι κατηγοÏίες τους ενώπιον του Γαλλίωναδεν εμποδίζουν τον ΠαÏλο να κάνει το ÎÏγο του στην ΚόÏινθο. ΣÏμφωνα με τηνυπόσχεσή Του, ο ΚÏÏιος τον Ï€ÏοστατεÏει (εδ. 10).
Επειτα συνεχίζει το ταξίδι του Ï€ÏοχωÏώντας Ï€Ïος την Εφεσο όπου αφήνειτον ΑκÏλα και την Î Ïίσκιλλα, κατεβαίνει στην ΙεÏουσαλήμ μÎσω της ΚαισάÏειαςκαι Ï„Îλος ολοκληÏώνει το δεÏτεÏο αποστολικό του ταξίδι στην Αντιόχεια (δεςτον χάÏτη της Βίβλου). Από το εδ. 23 ο ακοÏÏαστος απόστολος ξεκινάει το Ï„Ïίτο αποστολικό του ταξίδι. Διασχίζει ξανά την ΦÏυγία και τη Γαλατία (δες 16:6), όπου είχαν σχηματιστεί εκκλησίες οι οποίες αÏγότεÏα Îγιναν η αιτίανα του φÎÏουν μεγάλες φÏοντίδες (Γαλάτας 1:2, 4: 11).
Ενώ αυτός Ï€ÏοχωÏεί, Îνας άλλος υπηÏÎτης του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï†Î¸Î¬Î½ÎµÎ¹ στην Εφεσο.Αυτός είναι ο Απολλώς, Îνας εÏγάτης που είναι αξιοσημείωτος για την ευγλωττία και τη δÏναμή του παÏουσιάζοντας το Λόγο. ΑυτÎÏ‚ είναι οι συνÎπειες του ζήλου (εδ. 25) ενός ανθÏώπου που μποÏοÏσε να μιλάει μονάχα μÎσ’ από μια γεμάτη καÏδιά(Ματθ. 12:34, 35). ΠεÏισσότεÏο απ’ αυτό διδάσκει με επιμÎλεια και με τόλμη, “τα πεÏί του ΚυÏίουâ€! Ομως τα χαÏίσματά του δεν εμποδίζουν τον Απολλώ απ’το να ταπεινωθεί επιτÏÎποντας στον ΑκÏλα και στην Î Ïίσκιλλα να του εξηγήσουντις αλήθειες τις οποίες δεν γνωÏίζει. Είναι γÏήγοÏος στην ακοή, κι Îτσι η υπηÏεσία του στην Αχαία, όπου πηγαίνει στη συνÎχεια, μποÏεί να είναιακόμα πιο οφÎλιμη.
Πιστός στην υπόσχεσή του (18:21), ο απόστολος φτάνει στην Εφεσο, τηνπÏωτεÏουσα της επαÏχίας στην Ασία. Εκεί παÏαμÎνει Ï„Ïία χÏόνια (20:31), διαδεχόμενοςτον Απολλώ στο ÎÏγο, όπου στην ΚόÏινθο ήταν ο Απολλώς που “επότισε†αυτό που ο απόστολος ΠαÏλος είχε “φυτεÏσει†(18:27, 28, 1 ΚοÏινθ. 3:6). ÎœÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ των υπηÏετών του Î˜ÎµÎ¿Ï Î´ÎµÎ½ βλÎπουμεοÏτε ζηλοτυπία οÏτε την αξίωση κάποιου για Îναν ιδιαίτεÏο αγÏÏŒ στο ÎÏγο.
Το βάπτισμα του Ιωάννη, του μόνου Î³Î½Ï‰ÏƒÏ„Î¿Ï ÏƒÏ„Î¿Ï…Ï‚ Εφεσίους, Ï€ÏοετοίμασεμετανοημÎνους Ιουδαίους να δεχτοÏν Îναν Μεσσία που θα βασίλευε στη γή. Ο ΧÏιστιανός αντιθÎτως, κατÎχει μια ουÏάνια θÎση. Εχει τεθεί σε μια σχÎση διά του Αγίου ΠνεÏματος μ’ Îναν αποθανόντα και αναστημÎνο ΧÏιστό. Αυτή είναι μια αλήθεια που τονίζεταιιδιαίτεÏα στην επιστολή Ï€Ïος Εφεσίους!
“Ο Λόγος του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï…Ï€ÎµÏίσχυε και αÏξανε†τόσο, όχι μόνο από τα θαÏματαπου εκπλήÏωνε ο απόστολος αλλά απ’ την “εξουσία που είχε αυτός ο Λόγος στις καÏδιÎÏ‚ τουςâ€. Ο Λόγος οδηγοÏσε τους πιστοÏÏ‚ να ομολογήσουν αυτά που είχαν κάνει και δημόσιαν’ απαÏνηθοÏν τη μαγεία. Γεμάτοι με την “πÏώτη αγάπη†(Αποκ. 2:4), αυτοίοι ΕφÎσιοι δεν επιθυμοÏσαν πλÎον να Îχουν “κοινωνία με τα ÎÏγα τα άκαÏπατου σκότους†(Εφεσίους 5:11).
Αγαπητοί φίλοι, Îχει φανεÏώσει ο Λόγος του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï„Î· δÏναμή του μÎσαστον κόσμο που ζοÏμε με καÏποÏÏ‚ που μποÏοÏν να φανοÏν στη ζωή μας;
ΥπήÏχε στην Εφεσο Îνας μεγαλοπÏεπής ναός που ήταν αφιεÏωμÎνος στηνθεά ΑÏτεμη (ναός που θεωÏείτο Îνα από τα επτά θαÏματα του αÏχαίου κόσμου).Οι άνθÏωποι την επισκÎπτονταν, και τα ασημÎνια αγαλματάκια που πουλοÏσανστους επισκÎπτες ÎφεÏναν Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎÏδος στους τεχνίτες της πόλης. Το κήÏυγματου Ευαγγελίου μποÏοÏσε μόνο να βλάψει τις δουλειÎÏ‚ τους, γι’ αυτό τους βλÎπουμενα συγκεντÏώνονται όλοι μαζί για να Ï€ÏοστατεÏσουν τα συμφÎÏοντά τους, δείχνονταςυποκÏιτικά μια θÏησκευτική Ï€Ïόφαση στις Î Ïάξεις των Αποστόλων τους (Ï€Ïβλ.Αποκ. 18:11). Αλλοίμονο, πόσοι πολλοί άνθÏωποι αντί να ψάχνουν με πόθο γιατην αλήθεια Îμειναν πίσω στις υλικÎÏ‚ θεωÏήσεις για την “ευποÏία†τους (εδ. 25), ή εξ’ αιτίαςτης άποψης άλλων ανθÏώπων.
ΤεÏάστιες κÏαυγÎÏ‚ υψώθηκαν χάÏιν της θεότητας, αποδεικνÏοντας μόνοτην ανικανότητα αυτής να επιδείξει το μεγαλείο της υπεÏασπίζοντας τους δικοÏςτης (Ï€Ïβλ. 1 Βασιλ. 18:26-29).
Σκεπτόμενοι όλους αυτοÏÏ‚ σήμεÏα και με πεÏισσότεÏο φώς από τότε, οκόσμος Îχει αλλάξει μονάχα τους θεοÏÏ‚ του – οι καÏδιÎÏ‚ δεν Îχουν αλλάξει.Είδωλα των σπόÏ, του θεάματος ή του Ï„ÏÎ±Î³Î¿Ï…Î´Î¹Î¿Ï . . . πλήθη σήμεÏα λατÏεÏουνκι’ ακολουθοÏν ÏŒ,τι τους Ï€Ïοτείνει ο αÏχηγός Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κόσμου, παληός δάσκαλοςστην Ï„Îχνη του ν’ αποπλανά τις ψυχÎÏ‚.
Η εχθÏική εκδήλωση στην Εφεσο οδήγησε τον ΠαÏλο ν’ αφήσει αυτή τηνπόλη (Ï€Ïβλ. Ματθ. 10:23). Î‘Ï†Î¿Ï Î®Ïθε στην Ελλάδα μÎσω της Μακεδονίας, επιστÏÎφειμε τον ίδιο Ï„Ïόπο και αποβιβάζεται στην ΤÏωάδα. Η αφήγηση που ακολουθεί (εδ.7-12) μας επιβεβαιώνει ότι το δείπνο του άÏτου Ï€Ïαγματοποιόταν όπως και σήμεÏα, κατά την Ï€Ïώτη ημÎÏα της εβδομάδας. ΜποÏεί να μας σοκάÏει η κατάσταση του ΕÏτυχου ν’ αποκοιμηθεί κατά την ÏŽÏα πουκηÏÏττει ο ΠαÏλος. Ομως πώς μιλάει σε μάς ο ΠαÏλος όταν διαβάζουμε τις επιστολÎςτου; Τί Ï€Ïοσοχή του δίνουμε; Το Ï„ÏομεÏÏŒ ατÏχημα που συμβαίνει μας δείχνει,από ηθική άποψη Ï€Î¿Ï Î¼Ï€Î¿Ïεί να οδηγήσει η αδιαφοÏία στο Λόγο, ιδιαίτεÏα σ’Îνα νεαÏÏŒ Ï€Ïόσωπο: σε μια πτώση και σε κατάσταση Ï€Î½ÎµÏ…Î¼Î±Ï„Î¹ÎºÎ¿Ï Î¸Î±Î½Î¬Ï„Î¿Ï…. Η χάÏιςόμως του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¼Î±Ï‚ Ï€ÏοσφÎÏει εδώ Îνα παÏήγοÏο θαÏμα.
Αυτή η σκηνή μας υπενθυμίζει επίσης, κατ’ αναλογίαν, την ιστοÏία τηςΕκκλησίας και την ευθÏνη της. Τον Ïπνο της, την κατάπτωσή της, τον φαινομενικότης θάνατο που Ï€ÏοÎÏχεται από τη στÎÏηση της Ï€Ïοσοχής στη διδασκαλία τωναποστόλων. ΕντοÏτοις ο ΚÏÏιος επÎÏ„Ïεψε μια αφÏπνιση που την ακολοÏθησε πνευματικήτÏοφή και παÏηγοÏία για τους δικοÏÏ‚ Του, ενώ Τον πεÏιμÎνουν εδώ κάτω στηνμεγάλη ημÎÏα της Îλευσής Του.
Ο ΠαÏλος αφήνει την ΤÏωάδα πεζός (εδ. 13 – ας τονίσουμε το όφελοςμιας ποÏείας με μόνη συντÏοφιά τον ΚÏÏιο). Ξανασυναντάει τη συντÏοφιά τουστην Ασσο απ’ όπου απÎπλευσαν και πάλι για την ΙεÏουσαλήμ.
Από την Μίλητο ο ΠαÏλος Ï€Ïοσκάλεσε τους Ï€ÏεσβÏτεÏους της ΕφÎσου γιανα τους συμβουλεÏσει και να τους αποχαιÏετήσει. Τους υπενθυμίζει πώς ήτανη υπηÏεσία του Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚ και το παÏάδειγμα που Ï€Ïοσπάθησε να τους δώσει.Τους Ï€Ïοειδοποιεί για τους κινδÏνους που τους φόβιζαν Îξω απ’ την Εκκλησία (εδ. 29), και μÎσα απ’ αυτήν (εδ. 30).Î ÏŽÏ‚ Ï€ÏÎπει να τους αντιμετωπίσουν; Τους Ï€ÏοτÏÎπει ν’ αγÏυπνοÏν (εδ. 31), αλλά πάνω απ’ όλα τους αφιεÏώνει στην χάÏη του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 32). Για όσα τον αφοÏοÏσαν, ο απόστολος είχε μόνο μια σκÎψη: να τελειώσειτην ποÏεία του με πίστη (αυτό αναφÎÏεται για τον εαυτό του Ï€Ïοσωπικά – Ï€Ïβλ.2 Τιμ. 4:7), και να εκπληÏώσει την υπηÏεσία του (δηλαδή την υπηÏεσία τουΚυÏίου). Η ζωή του δεν είχε άλλο νόημα και ήταν καθ’ όλα Îτοιμος να την θυσιάσειγι’ αυτήν την εκκλησία που του είχε στοιχίσει ήδη πολλά δάκÏυα (εδ. 19, 31 Κολοσ. 1:24). Τί ήταν όμως αυτά μπÏοστά στην απÎÏαντη αξία που Îχειαυτή η Εκκλησία για το Θεό τον Οποίο είχε εμπÏός του διαÏκώς; Τίποτα λιγότεÏοαπ’ το αίμα του Î´Î¹ÎºÎ¿Ï Î¤Î¿Ï… Î¥Î¹Î¿Ï (εδ. 28, 1 Πετ. 1:19). Ο απόστολος βÏίσκει σ’ αυτό ανεκτίμητη αξία, το κίνητÏοτης αφοσίωσής του, και το υπενθυμίζει στους υπευθÏνους της ΕφÎσου για νατονίσει την ευθÏνη τους.
Κλείνοντας, ο ΠαÏλος επαναφÎÏει κάποιους πολÏτιμους λόγους του ΚυÏίουΙησοÏ, “μακάÏιον είναι να δίδει τις μάλλον παÏά να λαμβάνει†(εδ. 35). Είθε να πειÏαματιζόμαστε αυτό μιμοÏμενοι τον Μόνο που μας χάÏισε τα πάντα!
Σ’ όλο αυτό το ταξίδι φανεÏώνεται η αδελφική αγάπη (εδ. 1, 6, 12 .. .). Στην ΤÏÏο όπως και στην Μίλητο, ο ΠαÏλος αφήνει τους αδελφοÏÏ‚ του Î±Ï†Î¿Ï Ï€ÏοηγουμÎνως γονάτισεκαι Ï€Ïοσευχήθηκε μαζί τους στην παÏαλία (εδ. 5, 20:36, 37). Εδώ το ΠνεÏματονίζει την παÏουσία των παιδιών, που είναι τόσο επιθυμητά στις συναθÏοίσεις.
Στην ΚαισάÏεια, ο ΠαÏλος πηγαίνειστο σπίτι του Φίλιππου που είχε εγκατασταθεί εκεί Î±Ï†Î¿Ï ÎµÎºÎ®Ïυξε σε κάθε πόληαπό την Αζωτο Îως την ΚαισάÏεια (αναμφίβολα και στην ΛÏδδα και Ιόππη – βλÎπεχάÏτη – 8:40, 9:32, 36). Οι κόÏες του εκπλήÏωναν μια μεγάλη υπηÏεσία γιατον ΚÏÏιο, την οποία ωστόσο δεν την εξασκοÏσαν στην συνάθÏοιση (1 ΚοÏινθ.14:3, 34).
Αυτό που παÏακινεί τον απόστολο καθ’ όλο το ταξίδι του είναι η αγάπη του,πάντα ζωντανή για όλους τους δικοÏÏ‚ του ανθÏώπους. Ηταν ο φοÏÎας δώÏων απότις εκκλησίες της Μακεδονίας και Αχαίας και χαιÏόταν να τα φÎÏει ο ίδιοςστην ΙεÏουσαλήμ (Ρωμ. 15:25). Διαδοχικά δεν λαμβάνει υπόψιν του οÏτε τιςπÏοειδοποιήσεις του ΠνεÏματος (εδ. 4) ή αυτÎÏ‚ του Ï€Ïοφήτη Αγαβου (εδ. 13, 11:28) ή τις παÏακλήσεις των αδελφών του (εδ. 12). Δεν θα Ï€ÏÎπει νατον κÏίνουμε. Ομως αυτή η αφήγηση μας δίνεται για να μας διδάξει ότι λαμβάνονταςυπόψιν μονάχα τα δικά μας αισθήματα, όσο καλά κι αν είναι, ακόμα κι Îνας απόστολος μποÏεί να παÏεκτÏαπεί από τομονοπάτι της εξάÏτησης. Αυτό είναι Îνα σοβαÏÏŒ μάθημα για τον καθÎνα από εμάς.
Πηγαίνοντας απ’ την Ελλάδα στη Ρώμη,ο απόστολος Ï€Ïοτίθετο να πεÏάσει απ’ την ΙεÏουσαλήμ (19:21). ΠαÏά τον κοπιαστικόαυτό γÏÏο, ÎÏ€Ïεπε να γίνει το θÎλημα του ΚυÏίου (εδ. 14). Το μονοπάτι πουεμείς οι ίδιοι επιλÎγουμε ποτΠδεν είναι απλό. Î ÏÎπει να πεÏιμÎνουμε να συναντήσουμεκάθε είδους δυσκολία. Ο ΠαÏλος Ï€Ïοσκλήθηκε απ’ τους Ï€ÏεσβÏτεÏους της ΙεÏουσαλήμσε “εξιουδαϊσμόâ€, ώστε να ενθαÏÏÏνει τους Ιουδαίους πιστοÏÏ‚ κι Îτσι βÏίσκεταιο ίδιος σε αντιλογία με τη δική του διδασκαλία. Σε τί οδυνηÏÏŒ δίλημμα βÏÎθηκε!Αλλη μια φοÏά βλÎπουμε πόσο Ï€Î¿Î»Ï Î¿Î¹ ΧÏιστιανοί της ΙεÏουσαλήμ είχαν παÏαμείνειπÏοσηλωμÎνοι στην Ιουδαϊκή τους θÏησκεία. Î ÏοσπαθοÏσαν να βάλουν το νÎο οίνο σε παλαιοÏÏ‚ ασκοÏÏ‚ (Ματθ. 9:17). Γι’ αυτοÏςτους ΙσÏαηλίτες, “ζηλωτÎÏ‚ του νόμουâ€, είναι που αναφÎÏει ο Ιάκωβος στο εδ.18, μιλώντας για τον “νόμο της ελευθεÏίας†και για “καθαÏή και αμόλυντο θÏησκεία†(Ιακ. 1:27, 2:12). Αυτή η “καθαÏή θÏησκεία†δεν αποτελείται από Îναν σωματικό“καθαÏισμό†(εδ. 24), αλλ’ απ’ το να φυλάει κάποιος “τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο†, καθώς να επισκÎπτεται τους θλιμÎνους.
Ο ΠαÏλος είναι εδώ πιασμÎνος σ’ Îνα γÏανάζι. Συχνάζει στο ναό καιυποτάσσεται σε μια λατÏεία εκκλησιαστικών Ï„Ïπων για να είναι ευχάÏιστος στουςαδελφοÏÏ‚ του. Î Ïάγμα μάταιο, γιατί οι Ιουδαίοι βλÎπουν αυτό σαν μια Ï€Ïόκλησηαπ’ την πλευÏά του και Ï€ÏοσπαθοÏν να τον θανατώσουν, ξεσηκώνοντας μια ταÏαχήσε ολόκληÏη την πόλη (εδ. 30).
Ο ΠαÏλος διÎφυγε από τη βία του πλήθους με την μεσολάβηση του χιλίαÏχουπου διÎταξε την Ρωμαϊκή φÏουÏά. Αυτός που αÏχικά νόμισε τον ΠαÏλο για κάποιονπεÏιβόητο ληστή, μαλακώνει ακοÏγοντάς τον να μιλάει Ελληνικά, και του δίνειτην άδεια ν’ απευθυνθεί στο πλήθος. Στεκόμενος μπÏοστά στο σιωπηλό πλήθος,ο ΠαÏλος εξηγεί ότι Ï€Ïαγματικά είχε Îνα Ï€Î¿Î»Ï Î±Î¾Î¹ÏŒÎ¼ÎµÎ¼Ï€Ï„Î¿ παÏελθόν, για Îναν λόγο όμως εντελώς διαφοÏετικό απ’ αυτόν που σκεφτόντουσανοι Ιουδαίοι. ΕυλογημÎνος με Ï€Ïοσόντα και Ï€ÏοτεÏήματα Ï€ÎÏαν των συνηθισμÎνων “Îνας ΕβÏαίος εξ’ ΕβÏαίων, κατά νόμον ΦαÏισαίος†(Φιλιπ. 3:5), η φήμη τουήταν αυτή ενός ευσεβοÏÏ‚ και άμεμπτου ανθÏώπου. Î Ïαγματικά, ο θÏησκευτικόςτου ζήλος, όμοιος με αυτόν που υποκινοÏσαν οι άÏχοντες Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… πλήθους,τον είχε οδηγήσει, παÏά τις Ï€Ïοειδοποιήσεις του διδασκάλου του, Γαμαλιήλ,να πολεμήσει εναντίον του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 3, 5:39). “Εγώ είμαι ΙησοÏÏ‚, ο ÎαζωÏαίος τον οποίον ÏƒÏ Î´Î¹ÏŽÎºÎµÎ¹Ï‚â€ (εδ. 8),είναι η Ï„ÏομεÏή απόκÏιση που ακοÏει από τον ουÏανό. Οσον αφοÏά αυτοÏÏ‚ τουςφτωχοÏÏ‚ ΧÏιστιανοÏÏ‚, διώκοντάς τους μÎχÏι θανάτου, πολεμοÏσε εναντίον Ï„Î¿Ï…Î¥Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ΘεοÏ. Αντί να τον τιμωÏήσει όμως ο ΚÏÏιος γι’ αυτό το βλάσφημο θÏάσοςτου, την ίδια ÏŽÏα που του Îδωσε πίσω την ÏŒÏασή του, άνοιξε επίσης και ταμάτια της καÏδιάς του (Εφεσ. 1:18) – κάνοντας αυτόν τον άνθÏωπο από την γÎννησήτου, Îνα πιστό ÏŒÏγανο για Εκείνον.
“Και Ï„ÏŽÏα τί βÏαδÏνεις;†Ρώτησεο Ανανίας τον νÎο αναγεννημÎνο (εδ. 16). Φίλε αν ο ΚÏÏιος σταμάτησε κι εσÎναεπίσης, σ’ αυτήν την κατηφόÏα που βÏισκόσουν, γιατί καθυστεÏείς να πάÏειςθÎση ανοιχτά κοντά στους αδελφοÏÏ‚ σου;
ΤÏία χÏόνια αÏγότεÏα στην ΙεÏουσαλήμ, ο ΠαÏλος Îχει το Ï€Ïονόμιο ναδεί τον μόνο “Δίκαιοâ€, και να δεχτεί τις εντολÎÏ‚ Του από το στόμα Του (εδ.17). Ο ίδιος θα ήθελε να εÏγαστεί Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ Ιουδαίων, σκεφτόμενος ότι ημαÏÏ„Ï…Ïία του θα μποÏοÏσε να είναι πιο δυναμική Î±Ï†Î¿Ï Ï„Î¿Î½ εγνώÏιζαν νωÏίτεÏασαν Îναν φανατικό αντίπαλο της αλήθειας (εδ. 19, 20). Ομως ξεχωÏίστηκε για υπηÏεσία ανάμεσα στα Εθνη (Γαλατ. 1:15, 16). Ας αφήνουμε τον ΚÏÏιο ν’ αποφασίζει το πεδίο της δικής μαςυπηÏεσίας.
Το εδάφιο 18 εξακολουθεί να ισχÏει και σήμεÏα. Οι Ιουδαίοι εξακολουθοÏννα μην δÎχονται την μαÏÏ„Ï…Ïία του αποστόλου ΠαÏλου. Ο χιλίαÏχος γι’ άλλη μιαφοÏά υποχÏεώνεται να τον Ï€ÏοστατεÏσει απ’ την οÏγή τους. Καθώς Ï€Ïοετοιμάζονταιγια να τον βασανίσουν, ο ΠαÏλος τους αναφÎÏει ότι είναι Ρωμαίος πολίτης εκ γεννήσεώς του. ΑÏγότεÏα θα διδαχτεί να λογαÏιάζει σαν ζημία αυτά τα Ï€Ïάγματα που Ï„ÏŽÏα υπολογίζει σαν κÎÏδος (23:6, Φιλιπ. 3:7).
Οσο για το ουÏάνιο πολίτευμά μας,κανÎνας δεν μποÏεί να το αποκτήσει εκ γεννετής, οÏτε μποÏεί ν’ αποκτηθείμε χÏήματα (εδ. 28). ΜποÏεί ν’ αποκτηθεί μονάχα απ’ αυτοÏÏ‚ που Îχουν πείÏατης νÎας γÎννησης (Ιωαν. 3:3, Φιλιπ. 3:20).
Ο χιλίαÏχος εξακολουθεί να μην μποÏεί να καταλάβει την οÏγή των Ιουδαίωνεναντίον κάποιου ανθÏώπου στον οποίο ο ίδιος δεν μποÏεί να βÏεί λόγο κατηγοÏίας.Αναγκάζει το φυλακισμÎνο του να εμφανιστεί ενώπιον του ΣυνεδÏίου ώστε ναμποÏÎσει να φανεÏωθεί ο λόγος. Ενας επιδÎξιος λόγος του ΠαÏλου (ήταν όμωςαπ’ το ΠνεÏμα;) φÎÏνει με το μÎÏος του την ομάδα των ΦαÏισαίων. Η ανάσταση του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Î®Ï„Î±Î½ Ï€Ïαγματικά το θεμÎλιο της διδασκαλίας του και Îμμεσα το αίτιο της Ιουδαϊκήςεναντίωσης. Ομως ο ΠαÏλος δεν Îχει την ευκαιÏία ν’ αναφÎÏει οÏτε το όνοματου ΣωτήÏα του. Εχει επιφÎÏει μια διαμάχη Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï€Î±Ïαδοσιακών αντιπάλων:ΦαÏισαίων και Σαδδουκαίων, και Îπεται μια Ï€Î¿Î»Ï Î¼ÎµÎ³Î¬Î»Î· ταÏαχή στο ΣυνÎδÏιο.Αλλη μια φοÏά, ο χιλίαÏχος Ï€ÏÎπει να διασώσει τον ΠαÏλο και να τον φÎÏεισ’ Îνα ασφαλÎÏ‚ μÎÏος.
Ομως μετά απ’ αυτά τα γεγονότα, ο απόστολος μόνος και αποθαÏÏυμÎνοςχÏειάζεται παÏηγοÏία. Ο Ιδιος ο ΚÏÏιος παÏουσιάζεται στον αγαπητό Του υπηÏÎτη (εδ. 11). Δεν υπάÏχει μομφή – αντιθÎτως, ο ΚÏÏιος αναγνωÏίζειτην μαÏÏ„Ï…Ïία που μόλις Îδωσε ο ΠαÏλος στην ΙεÏουσαλήμ. Τον ανακουφίζει καιτον καλεί στην Ï€Ïαγματική του αποστολή: να κηÏÏξει την σωτηÏία όχι στους Ιουδαίους αλλά στα Εθνη. Γι’ αυτό το σκοπό θα πάει στην Ρώμη.
Είθε κι εμείς επίσης να σκεφτόμαστε διαÏκώς ότι “οΚÏÏιος είναι πλησίον†και να γνωÏίζουμεότι δεν υπάÏχει λόγος να μεÏιμνοÏμε για τίποτα (Φιλιπ. 4:5, 6, 2 Τιμ. 4:17).
Δεν βλÎπουμε τον ΚÏÏιο να μεσολαβεί με κάποιον θαυμαστό Ï„Ïόποόπως στους Φιλίππους (16:26), ή καθώς στην πεÏίπτωση του Î ÎÏ„Ïου (12:7), γιανα ελευθεÏώσει τον υπηÏÎτη Του. Εν τοÏτοις Εκείνος εξακολουθεί να ελÎχγειτα γεγονότα, και χÏησιμοποιεί Îναν νεαÏÏŒ ανηψιό του ΠαÏλου και το Ï€Ïοσόντου Ρωμαίου πολίτη που κατÎχει ο ΠαÏλος, όπως επίσης και την υπεÏήφανη πεÏιφÏόνησηπου ÎÏ„Ïεφε ο Ρωμαίος φÏοÏÏαÏχος για τους Ιουδαίους στους οποίους χωÏίς καμιάαμφιβολία χαιÏόταν να παίξει Îνα Ï„Îχνασμα. Ο ΚÏÏιος είχε υποσχεθεί στον υπηÏÎτηΤου ότι θα Îκανε μαÏÏ„Ï…Ïία γι’ Αυτόν στην Ρώμη (εδ. 11). Συνεπώς αυτή η συνωμοσίατων εχθÏών του δεν θα μποÏοÏσε να τον εμποδίσει απ’ το να πάει εκεί. Αλλάμάλλον θα βοηθοÏσε γι’ αυτό το σκοπό. Στην Ï€Ïαγματικότητα είναι οι απειλÎςτους που κάνουν το Λυσία ν’ αποφασίσει να στείλει τον ΠαÏλο με μια ισχυÏήσυνοδεία στην ΚαισάÏεια, το λιμάνι που είχε αποβιβαστεί όχι Ï€Î¿Î»Ï Ï€Î¹Î¿ Ï€Ïιν,για να τον Ï€ÏοστατεÏσει απ’ τους φανατικοÏÏ‚ Ιουδαίους. Την ίδια ÏŽÏα καθώςστÎλνει τον φυλακισμÎνο του, ο Λυσίας απευθÏνεται Ï€Ïος τον ηγεμόνα Φήλικαμε μια επιστολή σχετικά με τονΠαÏλο. Σημειώστε πώς κανονίζει τα Ï€Ïάγματα Ï€Ïος το δικό του συμφÎÏον, κÏÏβοντας το σφάλμα που θα διÎÏ€Ïαττε (εδ. 27, 22:25). ΠαÏ’ όλ’ αυτά οι Ï€ÏοσβολÎÏ‚ των ειδωλολατÏών είναισχεδόν ανÏπαÏκτες αν συγκÏιθοÏν με τα Ï„ÏομεÏά πταίσματα των Ιουδαίων. Οι σαÏάντα εγκληματίες συνωμότες φανεÏά δεν μποÏοÏσαν να κÏατήσουν τον ÏŒÏκοτους, με τον οποίο αναθεμάτισαν τους εαυτοÏÏ‚ τους.
Ο ΠαÏλος εμφανίζεται ενώπιον του Φήλικα παÏουσία των κατηγόÏων του.Αυτοί οι άνθÏωποι χÏειάζονται Îναν συνήγοÏο, όσο δυνατόν πιο εÏγλωττο άνθÏωπο,γιατί η κατάστασή τους είναι Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±ÎºÎ®. Τί αντίθεση όμως Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ κολακειών(εδ. 3), στη συνÎχεια των χονδÏοειδών συκοφαντιών (εδ. 5, Ï€Ïβλ. Λουκά 23:2)του ÏήτοÏα ΤÎÏτυλλου και της αξιοπÏÎπειας του ΠαÏλου στην ομολογία της πίστης του, που συνοδεÏτηκε από μια ειλικÏινή κατάθεση τωνγεγονότων.
Μια αίÏεση (εδ. 5, 14) είναι μια θÏησκευτικήομάδα που απαιτεί την εξουσία ενός αÏÏ‡Î·Î³Î¿Ï Î® μιας ιδιαίτεÏης διδασκαλίας. Ο εξαγοÏασμÎνος ΧÏιστιανός, από την άλλη πλευÏά, επικαλείται μονάχα την εξουσία του ΧÏιστοÏ. Ομως ο θÏησκευτικός κόσμος ονομάζεται κι αυτός επίσης με αυτό το όνομα πουφÎÏουν τα παιδιά του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… Îχουν αποχωÏιστεί για Εκείνον σε υπακοή Ï€Ïοςτο Λόγο Του. Τί συμβαίνει μ’ αυτό το θÎμα; Αυτή η ÎκφÏαση, όπως και πολλÎςάλλες, αποτελοÏν μÎÏος του Î¿Î½ÎµÎ¹Î´Î¹ÏƒÎ¼Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ΧÏιστοÏ. Σαν τον ΠαÏλο, ο Ï€Ïαγματικάπιστός κατÎχει το δοξασμÎνο Ï€Ïονόμιο να είναι ενωμÎνος μ’ Εκείνον, που ήτανο ÎαζωÏαίος, εκτεθειμÎνος στην πεÏιφÏόνηση του κόσμου (Ï„Îλος εδ. 5). ΑντιθÎτως το μεγάλοενδιαφÎÏον του αποστόλου, και θά’ Ï€Ïεπε να είναι και το δικό μας, ήταν ναÎχει πάντοτε μια “άπταιστη συνείδηση Ï€Ïος το Θεό και Ï€Ïος τους ανθÏώπους (εδ. 16). Σκεπτόταν την ημÎÏα της ανάστασης όταν θα απÎδιδε στο Θεό λογαÏιασμό για τη ζωή του και την υπηÏεσία του. Απαξκαι γίνει γνωστή η αλήθεια Ï€ÏÎπει να Îχει πάντοτε Îνα ηθικό αποτÎλεσμα. ΑκόμασοβαÏότεÏη για εμάς είναι η Ï€Ïοοπτική του “βήματος του ΧÏιστοφ(2 ΚοÏινθ.5:9, 10)!
ΠαÏά την φανεÏή αθωότητα του ΠαÏλου, και την ατιμία των κατηγόÏωντου, ο Φήλικας, για να μην ανατÏÎψει αυτοÏÏ‚ τους ανθÏώπους, άνανδÏα ανÎβαλετην απόφασή του (εδ. 22). Ομως εκ τοÏτου αποÏÏίπτει μια απόφαση που ÎµÎ¯Î½Î±Î¹Ï€Î¿Î»Ï Ï€Î¹Î¿ σοβαÏή: αυτή που αφοÏά την ψυχή του. Î ÏοσκαλεσμÎνος να μιλήσει στον Φήλικα σχετικά με την “πίστη στο ΧÏιστόâ€, οΠαÏλος παÏουσιάζει μια πλευÏά της αλήθειας που ο Φήλικας δεν πεÏίμενε (εδ.25). Ο Λόγος τον κατατÏομάζει, αλλά δεν εισχωÏεί στη συνείδησή του, πουείναι σκληÏή από αγάπη για το χÏήμα (εδ. 26). “Οταν λάβω καιÏόν, θÎλω σεμετακαλÎσειâ€, αποκÏίνεται αφήνοντας την ευκαιÏία που του Îδωσε ο Θεός, πιθανόνγια πάντα. ΠαÏά το όνομά του, που σημαίνει “ευτυχισμÎνοςâ€, ο Φήλικας Îχει χάσει την αληθινή ευτυχία. Είθε να μην ξεχνάμε ότι ο “κατάλληλος καιÏός†είναι Ï„ÏŽÏα!
Δυό χÏόνια Ï€ÎÏασαν και ο απόστολος βÏίσκεται ακόμα στη φυλακή. Τομίσος όμως των Ιουδαίων δεν Îχει ελαττωθεί. Ο Φήστος Îγινε ο διάδοχος του Φήλικα Ï€Ïιν τη νÎα συνωμοσία που θ’ ακολουθήσει, αλλά οΚÏÏιος ελευθεÏώνει τον μάÏÏ„Ï…Ïά Του απ’ αυτήν. Οπως και με τον Φήλικα (24:27)και αÏχικά με τον Πιλάτο (ΜαÏκ. 15:15), το Ï€ÏωταÏχικό ενδιαφÎÏον του Φήστουείναι “να κάνει χάÏιν στους Ιουδαίους†(εδ. 9). Διαδοχικά ο ΠαÏλος αισθάνεται υποχÏεωμÎνος να επικαλεστεί ξανά τοδικαίωμά του ως Ρωμαίος πολίτης και να ζητήσει να κÏιθεί από τον αυτοκÏάτοÏα.
Ο ΑγÏίππας, η ΒεÏνίκη (όπωςκαι η ΔÏουσίλλη, η γυναίκα του Φήλικα,24:24), ήταν τα παιδιά του ΗÏώδη του Ï„Ïίτου (12:1), και σχημάτισαν την Ï„ÎταÏτηγενεά αυτής της εγκληματικής δυναστείας. Η ευγενική επίσκεψη που κάνουν στοννÎο κυβεÏνήτη δίνει στον τελευταίο την ευκαιÏία να τους Ïωτήσει σχετικά μετον παÏάξενο κÏατοÏμενό του. Με τον Ï„Ïόπο που ο Φήστος εξηγεί τα Ï€Ïάγματαφαίνεται να Îχει Ï€Î¿Î»Ï Î¼Î¹ÎºÏÏŒ ενδιαφÎÏον για τα θÏησκευτικά θÎματα. Î Ïόκειταιγια “κάποιον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… Îχει πεθάνει†(εδ. 19). Και σήμεÏα ο ΧÏιστός δεν είναικάτι πεÏισσότεÏο απ’ αυτό για τα πλήθη. Ομως ο ΠαÏλος βεβαίωνε ότι Αυτόςήταν ζωντανός και στην Ï€Ïαγματικότητα αυτό είναι που κάνει την διαφοÏά.
Ετσι ο ΠαÏλος εισήλθε σ’ αυτό το ακÏοατήÏιο που είχε συγκεντÏωθεί“μετά μεγάλης πομπήςâ€. ΣÏμφωνα με τον λόγο του ΚυÏίου στον Ανανία, ο ΠαÏλοςήταν Îνα “σκεÏος εκλογής†που θα ÎφεÏνε το όνομά Του “ενώπιον ... βασιλÎων†(9:15). Ηταν όμως και ο Ï€ÏÎσβυς ενός Βασιλιά Ï€Î¿Î»Ï Ï€Î¹Î¿ Îξοχου απ’ αυτοÏÏ‚ πουτον είχαν εγκαλÎσει για να εμφανιστεί Ï„ÏŽÏα ενώπιόν τους, “Îνας Ï€ÏÎσβυς φοÏώνάλυσιν†όπως γÏάφει για τον εαυτό του αλλοÏ. Κι Îτσι με τόλμη μιλάει γιατον ΚÏÏιό του διότι ο Λόγος του Î˜ÎµÎ¿Ï Î´ÎµÎ½ δεσμεÏεται (Εφεσίους 6:20, 2 Τιμ.2:9).
Ο ΠαÏλος Ï€ÏοσκαλεσμÎνος σε μαÏÏ„Ï…Ïία ενώπιον του βασιλιά ΑγÏίππα, μεσοβαÏότητα εκτείνει τα χÎÏια του, βεβαÏημÎνα με τις αλυσίδες. Οπως και στοκεφ. 22, διηγείται την συνάντησή του με τον ΚÏÏιο και τις πεÏιστάσεις στιςοποίες του εμπιστεÏθηκε Εκείνος την υπηÏεσία του. Οταν άνοιξαν τα μάτια του,του εδόθη η ευθÏνη ν’ ανοίξει τα μάτια των εθνών Îτσι ώστε να μποÏÎσουν ναÎχουν Ï€Ïόσβαση δια πίστεως στο φώς, στην ελευθεÏία, στην συγχώÏεση των αμαÏτιών, και στην ουÏάνια κληÏονομιά των αγίων (εδ. 18, Ï€Ïβλ. Κολοσ. 1:12, 13).
Οι πεÏιστάσεις που οδηγοÏν στην αναγÎννηση δεν είναι πάντοτε οι ίδιες.Ο Î ÎÏ„Ïος ήταν στο πλοιάÏιό του όταν συνειδητοποίησε την αμαÏτωλή του κατάσταση. Ο Λευίν καθόταν στο τελώνιό του και ο Ζακχαίος ήταν πάνω σ’ Îνα δÎντÏο όταν τον κάλεσε ο ΚÏÏιος (Λουκά 5:10, 27, 19:5). Ο Αιθίοπας αναγεννήθηκε στην άμαξά του, και ο δεσμοφÏλακας στην φυλακή το μεσονÏκτιο (8:27, 16:29...). ΑντιθÎτως, ο ΠαÏλος πίστεψε “στο μÎσον της ημÎÏας†ενώ ήταν καθ’ οδόν (εδ. 13). ΜποÏείς να πείς Ï€Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ πότε συνάντησες τον ΚÏÏιο ΙησοÏ; Αν μποÏείς,μην φοβηθείς όταν σου δοθεί η ευκαιÏία να πείς την ιστοÏία της αναγÎννησής σου. Δεν είναι για τη δική μας δόξα που θα Ï€ÏÎπει να μιλήσουμε για την θλιβεÏή κατάσταση στην οποία βÏισκόμαστε. ΑντιθÎτως είναι για να εξυψώσουμε την κυÏίαÏχη χάÏη που θÎλησε να μας διασώσει απ’ αυτήν την κατάσταση.
ΚαλεσμÎνος απ’ τον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστό σε μια ιδιαίτεÏη υπηÏεσία Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ÎµÎ¸Î½ÏŽÎ½, ο ΠαÏλος δεν ήταν ανυπάκουος (εδ. 19). Είθε κι εμείς να μην είμαστε ανυπάκουοι ακόμα και στην πιο μικÏή υπηÏεσία που ο ΚÏÏιος μας εμπιστεÏεται!
Για τον Φήστο, Îναν άνθÏωπο χωÏίς πνευματικÎÏ‚ ανάγκες, η ομιλία τουΠαÏλου είναι καθαÏή μανία (εδ. 24). Î Ïαγματικά “ο φυσικός άνθÏωπος δεν δÎχεταιτα Ï€Ïάγματα του ΠνεÏματος του ΘεοÏ, γιατί είναι μωÏία σ’ αυτόν†(1 ΚοÏινθ. 2:14). Επειτα ο απόστολος απευθÏνεται απευθείας στον βασιλιά(Ψαλμ. 119:46), με σεβασμό αλλά και με την εξουσία που του δίνει ο Λόγος.Ο βασιλιάς ΑγÏίππας κÏÏβει την αμηχανία του υπεκφεÏγοντας με την φÏάση τουεδ. 28. Αλλοίμονο! Το να είσαι σχεδόν πεπεισμÎνος, το να είμαστε σχεδόν ΧÏιστιανοί σημαίνει ότι είμαστε εντελώς χαμÎνοι.
Ποιός ήταν στην πιο επιθυμητή θÎση: ο βασιλιάς ή ο φτωχός αιχμάλωτος;Συναισθανόμενος την υψηλή του θÎση ενώπιον του ΘεοÏ, ο ΠαÏλος, ο φυλακισμÎνος του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏιστοÏ, δεν σκÎφτεταιτο στÎμμα του ανθÏώπου που Îχει μπÏοστά του, αλλά την ψυχή του! Ας μην αφήνουμε τους εαυτοÏÏ‚ μας ν’ αναβάλουν από την εμφάνιση των ανθÏώπων.Ας σκεφτόμαστε το αιώνιο μÎλλον τους.
Τον απόστολο τον Îχουν εγκαλÎσει διαδοχικά ενώπιον του ΣυνεδÏίου,του Φήλικα, του Φήστου και Ï„ÏŽÏα του ΑγÏίππα. Î ÏÎπει να εμφανιστεί ακόμα ενώπιοντου ΚαίσαÏα, που αυτή την πεÏίοδο δεν ήταν άλλος από τον απάνθÏωπο ÎÎÏωνα.
Για να εμποδίσει ο Διάβολος την διάδοση του ευαγγελίου χÏησιμοποιεί ανθÏώπους εναντίοντου ΠαÏλου. ΤώÏα χÏησιμοποιεί τα φυσικά εμπόδια για να εμποδίσουν την οδότου.
Πολλοί ΧÏιστιανοί μοιάζουν μ’ αυτό το πλοιάÏιο: ηποÏεία τους εξαÏτάται από τον Ï„Ïόπο που φυσά ο άνεμος. Αν είναι ο νότιοςάνεμος που φυσά με ήπιοτÏόπο, όλα είναι καλά, σηκώνουν την άγκυÏα γεμάτοι θάÏÏος(εδ. 13). Οταν όμως ο άνεμος γίνει αντίθετος, αÏχίζουν να βÏαδυπλοοÏν με δυσκολία, δεν Îχουν την ικανότητα να Ï€ÏοχωÏήσουν (εδ. 7, 8) και ψάχνουν εδώκι εκεί για ανθÏώπινο καταφÏγιο μπÏοστά στις δυσκολίες τους (εδ. 4). ΚαιτÎλος όταν επÎλθει ο τυφώνας των μεγάλων δοκιμασιών δεν μποÏοÏν να κÏατηθοÏν και παÏασÏÏονται (εδ. 15). Το πλοίο θα διαφυλάξει την ποÏεία του όποιος κι αν είναι ο άνεμος. Θα μποÏοÏσαμε κι εμείς,παÏακινοÏμενοι από μια στÎÏεη και ενεÏγή πίστη, να Ï€ÏοχωÏοÏμε Ï€Ïος το Ï„ÎÏμαπαÏά τα μεγάλα κÏμματα που αντιμετωπίζουμε!
Αν και ήταν διατεθιμÎνος με καλοσÏνη ο εκατόνταÏχος Ï€Ïος τον φυλακισμÎνοτου, εμπιστεÏθηκε πεÏισσότεÏο τον ιδιοκτήτη του πλοίου παÏά την συμβουλήτου ΠαÏλου (εδ. 11). Δεν εμπιστευόμαστε κι εμείς συχνά τις συμβουλÎÏ‚ καιτις γνώμες των ανθÏώπων, παÏά την οδηγία του Λόγου και του Αγίου ΠνεÏματος;Τί μεγάλη ζημιά μας Ï€Ïοξενεί αυτή η επιλογή (εδ. 10)!
Ο ΠαÏλος είναι ήÏεμος στο μÎσον των κυμμάτων καθώς ήταν ενώπιον τωνκυβεÏνητών και βασιλÎων. Η καταιγίδα δεν τον εμποδίζει απ’ το ν’ ακοÏσειτη φωνή του ΘεοÏ, στον Οποίο αυτός ανήκει, και που Τον λατÏεÏει (εδ. 23). Σε καιÏοÏÏ‚ δοκιμασίας οι άνθÏωποι φανεÏώνουνσυχνά τη χειÏότεÏη μοÏφή φιλαυτίας αλλά εδώ ο αγαπητός απόστολος σκÎφτεταιγια την ασφάλεια των συνταξιδιωτών του. Τους καθησυχάζει με τον Λόγο Ï„Î¿Ï…Î˜ÎµÎ¿Ï ÎºÎ±Î¹ στη συνÎχεια τους ενθαÏÏÏνει να πάÏουν λίγη Ï„Ïοφή όχι χωÏίς να ευχαÏιστήσειπÏώτα ενώπιον πάντων (1 Τιμ. 4:4, 5).
Μετά απ’ όλες τις αναποδιÎÏ‚ και την απώλεια του πλοίου, φτάνουν ασφαλείςστον “επιθυμητό λιμÎνα†(διάβασε Ψαλμ. 107:25-30).
ΜποÏοÏμε να δοÏμε σ’ αυτό το πλοίο, παιχνίδι των κυμμάτων, μια εικόνατης Εκκλησίας στη γή. Î‘Ï†Î¿Ï Î¾ÎµÎºÎ¯Î½Î·ÏƒÎµ μ’ Îναν καλό καιÏÏŒ, δεν Ï€ÎÏασε μεγάλο διάστημα που συνάντησετον άνεμο των δοκιμασιών και των διωγμών που ÎφεÏε ο Σατανάς εναντίον της.Η Îλλειψη της Ï„Ïοφής, μια πεÏίοδος βαθÏτατου σκότους, Îδιωξε κάθε είδουςμÎÏ„Ïο σÏνεσης, και όλ’ αυτά συνÎβησαν γιατί η φωνή του αποστόλου – ο Λόγος– δεν εισακοÏστηκε. Η μÎÏα πλησιάζει, και μαζί της το τελειωτικό ναυάγιοτης κατ’ όνομα ΧÏιστιανοσÏνης (το πλοίο). Ο ΚÏÏιος όμως γνωÏίζει αυτοÏÏ‚ πουείναι δικοί Του σ’ αυτή την Εκκλησία, που φÎÏει τ’ όνομά Του. ΚανÎνας δενθα χαθεί απ’ αυτοÏÏ‚ που Του Îδωσε ο Î Î±Ï„Î®Ï Î¤Î¿Ï… (2 Τιμ. 2:19, Ιωαν. 17:12).
Ο Θεός Îβαλε αισθήματα καλοσÏνης στιςκαÏδιÎÏ‚ των ειδωλολατÏών ανθÏώπων στο νησί της Μάλτας (όπως Ï€ÏοηγουμÎνωςστην καÏδιά του εκατόνταÏχου ΙοÏλιου, εδ. 2, 27:3). Αυτοί καλωσοÏίζουν καιανακουφίζουν τους ναυαγοÏÏ‚. Στο μÎσον αυτών των ανθÏώπων, ο ΚÏÏιος ευαÏεστείταινα κάνει γνωστό τον υπηÏÎτη Του μÎσ’ από Îνα θαÏμα. Ο απόστολος που δεν θεώÏησευποτιμητικό για την αξιοπÏÎπειά του να μαζÎψει ξÏλα για την φωτιά, αντιμετωπίζειμια Îχιδνα που Ï€Ïοσκολήθηκε στο χÎÏι του αλλά που δεν τον βλάπτει καθόλου.Ηταν Îνα απ’ τα σημάδια που “θ’ ακολουθοÏσαν†τους μαθητÎÏ‚. Ενα άλλο σημάδιήταν η επίθεση των χειÏών πάνω σε ασθενείς Ï€ÏοκειμÎνου να θεÏαπευτοÏν (ΜαÏκ.16:17, 18). Η καλοσÏνη των “βαÏβάÏων†της Μάλτας γÏήγοÏα βÏήκε την ανταμοιβήτης. Ολοι οι ασθενείς του νησιοÏ, αÏχίζοντας με τον πατÎÏα του Ποπλίου, θεÏαπεÏονταιμε την δÏναμη του ΘεοÏ. ΧαιÏόμαστε επίσης στη σκÎψη ότι πολλοί άνθÏωποι επίσηςβÏήκαν θεÏαπεία στην ψυχή. Ετσι η εναντίωση του ΕχθÏÎ¿Ï ÏƒÏ„Î¿ μόνο που χÏησίμευσε ήταν να σπείÏει τον σπόÏοτου Ευαγγελίου σε μια νÎα γή.
Το ταξίδι του ΠαÏλου βÏίσκεται στο Ï„Îλος. Î ÏÎ¿Ï„Î¿Ï Ï†ÎÏει οτιδήποτε στουςαδελφοÏÏ‚ του στη Ρώμη, είναι ο ίδιος Ï€Ïώτα που παίÏνει θάÏÏος απ’ την αδελφική τους κοινωνία. Ετσι ο νεώτεÏος πιστός μποÏεί να γίνει η αιτίαχαÏάς κι ενθάÏÏυνσης για Îναν υπηÏÎτη του ΘεοÏ.
Ο ΠαÏλος μόλις Îφτασε στη Ρώμη καλεί αÏχικά τους Ï€Ïώτους Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½Î™Î¿Ï…Î´Î±Î¯Ï‰Î½. Σ’ αυτοÏÏ‚ εξηγεί τις πεÏιστάσεις της φυλάκισής του. ΧωÏίς κανÎνααίσθημα μνησικακίας Ï€Ïος το λαό του για όλα τα κακά που Îχει υποφÎÏει, τουςδίνει Ï„ÏŽÏα, όπως πάντοτε, την Ï€Ïώτη θÎση στο κήÏυγμα του Ευαγγελίου. ΑκοÏÏαστααπ’ το Ï€Ïωί μÎχÏι το βÏάδι, τους εκθÎτει την αλήθεια Îως τη στιγμή που θατον αφήσουν (εδ. 25, 29, διαβ. ΕβÏ. 10:38, 39).
Ο ΠαÏλος παÏαμÎνει για δÏο χÏόνια φυλακισμÎνος στη Ρώμη. Ομως μποÏοÏσεαÏγότεÏα να διαπιστώσει ότι οι πεÏιστάσεις μεσ’ από τις οποίες Ï€ÎÏασε “συνÎÏ„Ïεξανεις Ï€Ïόοδο του ευαγγελίου†(Φιλιπ. 1:12). Κατά τη διάÏκεια αυτής της αιχμαλωσίαςÎγÏαψε μεÏικÎÏ‚ επιστολÎÏ‚: αυτή Ï€Ïος Εφεσίους, Ï€Ïος Φιλιππησίους και Κολοσσαείς.Δεν θα τις είχαμε αν ήταν ελεÏθεÏος να επισκεφθεί αυτÎÏ‚ τις εκκλησίες.
ΑυτÎÏ‚ είναι επιπλÎον οι επιστολÎÏ‚ που μας επιτÏÎπουν να γνωÏίζουμελίγο πεÏισσότεÏο την ιστοÏία της ζωής του μεγάλου αποστόλου. Σ’ αυτό το σημείοη διήγηση διακόπτεται, και το βιβλίο των Î Ïάξεων δεν καταλήγει σε κάποιοσυμπÎÏασμα. Αυτό μας φανεÏώνει ότι το Αγιο ΠνεÏμα δεν τελείωσε το ÎÏγο Τουεδώ κάτω! Το ÎÏγο του Αγίου ΠνεÏματος συνεχίζεται στην καÏδιά του κάθε πιστοÏ,για όσο διάστημα η Εκκλησία θα βÏίσκεται στην γή.
Οι επιστoλÎÏ‚ είvαι γÏάμματα με τα oÏ€oία απευθÏvθηκαv oι απόστoλoι Ï€Ïoςτις εκκλησίες ή Ï€Ïoσωπικά σε πιστoÏÏ‚, και στα oÏ€oία βÏίσκoυμε vα διατυπώvoÏ…vΧÏιστιαvικÎÏ‚ αλήθειες. Η επιστoλή Ï€ÏoÏ‚ ΡωμαίoÏ…Ï‚ παÏ’ όλo Ï€oÏ… Îχει γÏαφτεί μετά απo κάπoιες άλλες επιστoλÎÏ‚Ï„oÏ€oθετήθηκε Ï€Ïώτη γιατί Ï„o θÎμα της είvαι Ï„o ΕυαγγÎλιo. Î Ïίv δεχτoÏμε τηv ΧÏιστιαvική διδασκαλία, Ï€ÏÎπει v’ αÏχίσoυμε απ’ Ï„o vα γίvoυμε Îvας ΧÏιστιαvός. ΑγαπητΠαvαγvώστη, η ευκαιÏία σoÏ… δίvεται Ï„ÏŽÏα αv δεv τηv Îχεις αÏπάξει ακόμα.
ΥπάÏχει μια ιστoÏία Ï€oÏ… μιλάει για κάπoιov ευαγγελιστή, o oÏ€oίoÏ‚ Îκαvεμια σειÏά από συvαθÏoίσεις σε κάπoια πόλη, πεÏιoÏίζovτας Ï„ov εαυτό Ï„oÏ… κάθεαπόγευμα στo vα διαβάζει τα Ï€Ïώτα Îξι κεφάλαια αυτής της επιστoλής χωÏίς vαπÏoσθÎτει oÏτε μια λÎξη. Κάθε απόγευμα σ’ αυτÎÏ‚ τις συvαθÏoίσεις θα υπήÏχαvκάπoιoι Ï€oÏ… αvαγεvvιόvÏ„oυσαv. ΤÎÏ„oια είvαι η δÏvαμη Ï„oÏ… ΛόγoÏ… μόvov, και ηεξoυσία Ï„oÏ… ΕυαγγελίoÏ…, “επειδή είvαι δÏvαμις ΘεoÏ Ï€ÏoÏ‚ σωτηÏίαv εις πάvτα Ï„ov πιστεÏovτα†(εδ. 16).
Αυτή η επιστoλή λoιπόv γÏάφτηκε Ï€Ïιv Ï„o πεÏιπετειώδες ταξίδι Ï€oÏ… Ï€ÏαγματoÏ€oιήθηκεστo Ï„ÎλoÏ‚ Ï„oÏ… βιβλίoÏ… τωv Î Ïάξεωv. ÎœÎχÏι τότε o ΠαÏλoÏ‚ δεv είχε τηv ευκαιÏίαvα δεί Ï„oÏ…Ï‚ ΡωμαίoÏ…Ï‚. Ομως και αυτή είvαι η oυσιαστική κατάσταση μιας υπηÏεσίαςγεμάτης καÏπό είvαι γεμάτoÏ‚ από αγάπη γι’ αυτoÏÏ‚, αλλά πάvω απ’ όλα γι’ Αυτόv Ï€oÏ… πάει vα Ï„oÏ…Ï‚ παÏoυσιάσει: Ï„ov IησoÏ Î§Ïιστό. Τo ÏŒvoμά ΤoÏ… είvαι αυτό Ï€oÏ… γεμίζει αυτά τα Ï€Ïώτα εδάφια. Αυτός δεv είvαι στηvÏ€Ïαγματικότητα η oυσία Ï„oÏ… ΕυαγγελίoÏ…, η βάσις όλωv τωv σχÎσεωv Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î˜ÎµoÏκι’ αvθÏώπωv;
Î Ïίv εξηγήσoυμε πώς δικαιώvει o Θεός Ï„ov αμαÏτωλό,είvαι απαÏαίτητo vα πειστεί κάθε άvθÏωπoÏ‚ ότι είvαι Îvας αμαÏτωλός.
Iσως σκεφτείς ότι oι ειδωλoλάτÏες ÎχoÏ…vσυγχωÏεθεί επειδή δεv κατÎχoÏ…v Ï„ov γÏαπτό Λόγo. ΕχoÏ…v όμως εvώπιov τωv oφθαλμώv Ï„oÏ…Ï‚ Îvα άλλo βιβλίo Ï€oÏ… είvαι πάvÏ„oτε αvoιχτό. Είvαι αυτό της δημιoÏ…Ïγίας (Ψαλμ. 19:1). Αλλoίμovo! Δεv θÎλησαv vα γvωÏίσoÏ…v ή vα τιμήσoÏ…v Ï„ov ΣυγγÏαφÎατoÏ…, και αμÎλησαv vα Τov ευχαÏιστήσoÏ…v (Ï€oÏ… είvαι Îvα παγκόσμιo χÏÎoÏ‚). Ετσι παÏαδόθηκαv στov Σαταvά, για vα Ï€ÏάττoÏ…vτα Ï„ÏoμεÏά πάθη ατιμίας.
Δεv είvαι μια όμoÏφη εικόvα αυτή Ï€oÏ… o Θεός χÏησιμoÏ€oιεί για Ï„ov φυσικόάvθÏωπo, κι όμως αυτή η εικόvα είvαι μια εικόvα δική σoÏ… και δική μoÏ…! ΜπoÏείόμως ÎµÏƒÏ vα διαμαÏÏ„Ï…Ïηθείς αγαvακτησμÎvoÏ‚ ότι “δεv Îχω διαπÏάξει τις Ï„ÏoμεÏÎςαμαÏτίες Ï€oÏ… αvαφÎÏovται σ’ αυτά τα εδάφιαâ€. Λoιπόv ας ξαvαδιαβάσoυμετα εδάφια30 και 31 και ας εξετάσoυμε Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας. Δεv βÏίσκoυμε Ï€Ïαγματικά καvÎvαίχvoÏ‚ oμoιότητας μ’ αυτά τα μÎλη της αvθÏώπιvης oικoγÎvειας; Ετσι o Θεός δηλώvειως εvόχoÏ…Ï‚ όχι μόvo αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… παÏαδίvovται σ’ αυτά τα πάθη, αλλά κι’ αυτoÏς“oÏ… βÏίσκoÏ…v ευχαÏίστηση μ’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… τα Ï€ÏάττoÏ…vâ€.Διαβάζovτας Îvα μυθιστόÏημα Ï€oÏ… μιλάει για αvήθικαπÏάγματα, βÏίσκovτας ευχαÏίστηση στηv πεÏιγÏαφή βÏώμικωv και αÏÏωστημÎvωv σκηvÏŽv σημαίvει ότι oδηγoÏμαστε κάτω από τηv ίδια κÏίση (εδ. 32, Ψαλμ. 50:18).
ΠαÏ’ όλ’ αυτά όσo και χαμηλά κι αv Îχει Ï€Îσει κάπoιoÏ‚ άvθÏωπoÏ‚ πάvÏ„oτεθα βÏίσκει κάπoιov πιo δυστυχισμÎvo για vα μπoÏεί vα συγκÏίvει Ï„ov εαυτό Ï„oυγια Ï„o δικό Ï„oÏ… όφελoÏ‚! Ο χαÏÏ„oπαίκτης θα πεÏιφÏovήσει Ï„ov φτωχό αλκooλικόκαι o τελευταίoÏ‚ θα αισθαvθεί μια αίσθηση αvωτεÏότητας πάvω στov εγκληματία.Στηv Ï€Ïαγματικότητα, η Ïίζα όλωv αυτώv τωv παθώv βÏίσκεται στις δικÎÏ‚ μας καÏδιÎÏ‚.Οταv κÏίvoυμε άλλoÏ…Ï‚ (εδ. 1), φαvεÏÏŽvoυμε Ï€oÎ»Ï Î¾ÎµÎºÎ¬Î¸Î±Ïα ότι γvωÏίζoυμε Ï€oλÏκαλά Ï„o κακό, κι Îτσι φαvεÏÏŽvoυμε ότι Îχoυμε μια συvείδηση. Και είvαι αυτή Ï€oÏ… μας καταδικάζει, vαί εμάς επίσης όταv κάvoυμε με τηv σειÏά μας τα ίδια Ï€Ïάγματα. Ολoι oι άvθÏωπoι ÎχoÏ…v μια συvείδηση(ΓÎvεση 3:22). ÎœÎσα στηv καλοσÏvη ΤoÏ… o Θεός χÏησιμoÏ€oιεί αυτήv για vα Ï„oÏ…Ï‚ oδηγήσει σε μετάvoια (εδ. 4). Αλλά με καvÎvαv Ï„Ïόπo δεv εξoυσιoδoτεί Ï„ov άvθÏωπo vα τηv χÏησιμoÏ€oιήσειγια vα κÏίvει Ï„ov πλησίov Ï„oÏ…. ΥπάÏχει μόvo Εvας Ï€oÏ… Îχει Ï„o δικαίωμα vα κÏίvεικαι είvαι o IησoÏÏ‚ ΧÏιστός (εδ. 16, Iωάv. 5:22, Î Ïάξ. 10:42). Αυτός κάπoιαμÎÏα θα φÎÏει στo φώς “τα μυστικά τωv αvθÏώπωvâ€, όλες Ï„oÏ…Ï‚ τις Ï€Ïάξεις καιτις κÏυφÎÏ‚ Ï€ÏoθÎσεις, Ï€oÏ… ÎκÏυψαv με τόση επιμÎλεια (Ματθ. 10: 26). Ομoλόγησεσ’ Αυτόv χωÏίς καθυστÎÏηση τα πιo αισχÏά σoÏ… μυστικά. Η συvείδησή σoÏ… δεv είvαι μια εχθÏική φωvή, αλλά Îvας φίλoÏ‚ Ï€oÏ… ÎÏχεται vα σoÏ… πεί, “Μίλησε στov ΚÏÏιo IησoÏ Î³Î¹Î± όλ’ αυτά. Αυτός γvωÏίζει πώς θ’ ασχoληθεί μ’ αυτάâ€.
Αυτά τα κεφάλαια μας κάvoÏ…v vα σκεφθoÏμε μια συvεδÏίασηδικαστηÏίoÏ…. Η μια μετά τηv άλλη oι κατηγoÏίες εμφαvίζovται εvώπιov Ï„oÏ… ΚυÏίαÏχoÏ… ΚÏιτή. Μετά τηv καταδίκη Ï„oÏ… ειδωλoλάτÏη (εδ. 1), μετά από αυτήv Ï„oÏ… ηθικoÏ ÎºÎ±Î¹ Ï€oλιτισμÎvoÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… (αÏχή κεφαλαίoÏ… 2), είvαι o IoυδαίoÏ‚ Ï€oÏ… Ï„oÏ€oθετείται στo εδώλιo. Ο ίδιoÏ‚ παÏoυσιάζεται με τηv κεφαλή αÏκετά υψωμÎvη.Εvας IoυδαίoÏ‚ κατ’ ÏŒvoμα, o vόμoÏ‚ στov oÏ€oίo αvαπαÏεται, o Îvας και αληθιvόςΘεός Ï„ov oÏ€oίo αξιώvεται ότι γvωÏίζει και υπηÏετεί (εδ. 17 . . .), όλ’ αυτάπÏoχωÏoÏv για vα συστήσoÏ…v τηv αvωτεÏότητά Ï„oÏ… πάvω σε όλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ…Ï‚ άλλoυςκατηγoÏoÏμεvoÏ…Ï‚, και vα βεβαιώσoÏ…v τηv αθωότητά Ï„oÏ…. Î ÏŽÏ‚ όμως Ï„oÏ… απαvτάειo Ï…Ï€ÎÏτατoÏ‚ ΚÏιτής; Δεv θα σε κÏίvω σÏμφωvα με Ï„oÏ…Ï‚ τίτλoÏ…Ï‚ σoÏ… (εδ. 17),oÏτε σÏμφωvα με τηv γvώση σoÏ… (εδ. 18), oÏτε σÏμφωvα με τα λόγια σoÏ… (εδ.21), αλλά σÏμφωvα με τις Ï€Ïάξεις σoÏ…. â€œÎ•ÏƒÏ o oÏ€oίoÏ‚ δίδαξες Ï„ov άλλov . . . ÎµÏƒÏ o oÏ€oίoÏ‚ κήÏυξες . . . ÎµÏƒÏ o oÏ€oίoÏ‚ είπες . . .†Αυτό Ï€oÏ… μ’ εvδιαφÎÏει είvαι αυτό Ï€oÏ… κάvεις . . . και επίσης αυτό Ï€oÏ… δεv κατάφεÏες vα κάvεις (Ματθ. 23:3), Î ÎÏα απ’ Ï„o vα δικαιoλoγείς Ï„ov εαυτό σoÏ…, τα Ï€Ïovόμιά σoÏ… επιβαÏÏvoÏ…vÏ„o βαθμό της εvoχής σoÏ…â€.
Η αμαÏτία Ï„oÏ… ειδωλoλάτÏη ovoμάζεται: αδικία (1:18), αφoÏ Ï€ÏoχωÏάει χωÏίςτo vόμo και χωÏίς συγκÏάτηση σÏμφωvα με τις ιδιoÏ„Ïoπίες Ï„oÏ… δικoÏ Ï„oÏ… θελήματoÏ‚(1 Iωαv. 3:4). Η αμαÏτία τωv Ioυδαίωv ovoμάζεται “παÏάβαση†(εδ. 23), με άλλα λόγια αvυπακoή στις γvωστÎÏ‚ θείες εvÏ„oλÎÏ‚. Πόσo πεÏισσότεÏoυπεÏθυvoι είvαι όμως σήμεÏα oι ΧÏιστιαvoί, oι oÏ€oίoι κατÎχoÏ…v oλόκληÏo Ï„ov Λόγo Ï„oÏ… ΘεoÏ!
Î oιός είvαι σωστός; Ο Θεός Ï€oÏ… καταδικάζει; ή oι κατηγoÏoÏμεvoι Ï€oÏ… αμÏvovται;“Αλλ’ Îστω o Θεός αληθής, πάς δΠάvθÏωπoÏ‚ ψεÏστης†λÎει o απόστoλoÏ‚ (εδ. 4).Ο ΛόγoÏ‚ Ï„oÏ… ΘεoÏ Î´Îµv παÏÎμειvε αvαπoτελεσματικός αφoÏ oι Ioυδαίoι δεv πίστεψαv σ’ αυτόv Ï€oÏ… Ï„oÏ…Ï‚ ήταv εμπιστευμÎvoÏ‚ (εδ. 3, ΕβÏαίoÏ…Ï‚ 4:2). ΕvτελώςπαÏάλoγα αυτoί oι άvθÏωπoι κατÎχovτας Ï„ov vόμo υπεÏηφαvεÏθηκαv (2:17), όταvαυτός o ίδιoÏ‚ vόμoÏ‚ μαÏÏ„Ï…ÏoÏσε εvαvτίov Ï„oÏ…Ï‚. Îœoιάζει με τηv εικόvα εvός κακoÏ€oιoÏ,Ï€oÏ… φωvάζει διαμαÏÏ„Ï…ÏόμεvoÏ‚ για τηv αθωότητά Ï„oÏ…, και τηv ίδια ÏŽÏα παÏαδίδειστηv αστυvoμία Ï„o μÎσo Ï„o oÏ€oίo απoδεικvÏει τηv εvoχή Ï„oÏ…. ΕπιπλÎov Ï„o Î vεÏματoÏ… ΘεoÏ, σαv Ï„ov κατήγoÏo σε Îvα δικαστήÏιo, Ï€Ïoκαλεί vα διαβαστoÏv εvώπιovαυτώv τωv Ioυδαίωv Ï€oÏ… βÏίσκovται στo εδώλιo, μια σειÏά από αδιάψευστα εδάφιατα oÏ€oία φÎÏvει μÎσα απ’ τις δικÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ ΓÏαφÎÏ‚ (εδ. 1018).
Αλλά αυτoί oι κατηγoÏoÏμεvoι θα μπoÏoÏσαv vα ισχυÏιστoÏv Îvα άλλo επιχείÏημα:Δεv αÏvoÏμαι τηv αδικία μoÏ…, όμως στο Ï„Îλος αυτή θα κάvει ÎvÏ„ovη τη δικαιoσÏvητoÏ… ΘεoÏ· κατά βάθoÏ‚ Τov υπηÏετεί. Τί Ï„ÏoμεÏή στάση! Εάv συvÎβαιvε Îτσι τότεo Θεός θα απoμάκÏÏ…vε κάθε σκÎψη για vα κÏίvει Ï„ov κόσμo (εδ. 6) και απ’ τηvάλλη πλευÏά θα ήταv ευγvώμωv για τηv κακία Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… αφoÏ Î¸Î± Ï„ÏŒvιζε πεÏισσότεÏoτηv αγιότητά ΤoÏ…. Ομως τότε θα Îπαυε vα είvαι δίκαιoÏ‚ και θα αÏvείτo Ï„ov ΕαυτόΤoÏ… (2 ΤιμoθÎoÏ… 2:13). Î Ïίv τηv oÏιστική ετυμηγoÏία, o Θεός διαθÎτει τα τελευταίαεπιχειÏήματα πίσω απ’ τα oÏ€oία τα δημιoÏ…Ïγήματά ΤoÏ… πάvÏ„oτε Ï€ÏoσπαθoÏv vα κÏÏψoÏ…vτηv κατάστασή Ï„oÏ…Ï‚.
Εvώπιov Ï„oÏ… θÏÏŒvoÏ… της κÏίσης Ï„oÏ… ΘεoÏ, κάθε στόμα Ï„ÏŽÏα Îχει κλείσει.Οι κατηγoÏoÏμεvoι αvαγvωÏίστηκαv Ï„ÏŽÏα χωÏίς καμιά εξαίÏεση ως Îvoχoι, καταδικασμÎvoι από Ï„ov vόμo με τηv Ï€oιvή Ï„oÏ… θαvάτoÏ… (εδ. 19). “Πάvτες ήμαÏÏ„ovκαι υστεÏoÏvται της δόξης Ï„oÏ… Θεoφ(εδ. 23). Ετσι η Ï„ÏoμεÏή φÏάση “θÎλειςεξάπαvÏ„oÏ‚ απoθάvει†πoÏ… είχε αvαγγελθεί Ï€ÏoηγoυμÎvως από Ï„o Θεό κατά τηv πτώσητoÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… (ΓÎvεση 2:17), Ï„ÏŽÏα επιβεβαιώvεται. “Ο μισθός της αμαÏτίας είvαιθάvατoς†(6:23). Για Ï„ov άπιστo, Ioυδαίo ή Εθvικό, η κÏίση είvαι oÏιστική καιo θÏÏŒvoÏ‚ της κÏίσης Ï€oÏ… όλoι μια μÎÏα θα εμφαvιστoÏv εμπÏός ΤoÏ… είvαι μια Ï„ÏoμακτικήπÏαγματικότητα (Απoκαλ. 20:1..) Εδώ όμως είvαι Ï€oÏ… ÎÏχεται o ΣυvήγoÏoÏ‚ Ï€oÏ… μεσoλαβεί για Ï„o συμφÎÏov αυτώv τωv Ioυδαίωv ή τωv Εθvικώv Ï€oÏ… Τov επÎλεξαvδιά της πίστεως. Αυτός δεv αvαζητά vα ελαχιστoÏ€oιήσει τις αμαÏτίες Ï€oÏ… όλoιαυτoί ÎχoÏ…v διαπÏάξει, καθώς συvηθίζoÏ…v oι συvήγoÏoι στα αvθÏώπιvα δικαστήÏια.ΑvτιθÎτως Ï…Ï€oστηÏίζει λÎγovτας, “η καταδίκη είvαι δίκαιη, αλλά Îχει ήδη εκτελεσθεί, Ï„o χÏÎoÏ‚ πληÏώθηκε, ΚάπoιoÏ‚ Ï€Îθαvε, o Δικός ÎœoÏ… θάvατoÏ‚, πλήÏωσε τηv Ï„ÏoμεÏήτιμή για τις δικÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αμαÏτίεςâ€.
Îαί, η δικαιoσÏvη Ï„oÏ… ΘεoÏ Î¹ÎºÎ±voÏ€oιήθηκε, για Îvα Îγκλημα Ï€oÏ… κάπoιoςπλήÏωσε και δεv μπoÏεί vα τιμωÏηθεί μια δεÏτεÏη φoÏά. Και αv o Θεός είvαι δίκαιoςκαταδικάζovτας τηv αμαÏτία είvαι εξ’ ίσoÏ… δίκαιoÏ‚, δικαιώvovτας Ï„ov αμαÏτωλόπoÏ… “πιστεÏει στov Iησoφ(εδ. 26).
Αv μια σκάλα είvαι Ï€oÎ»Ï Îºovτή για vα φτάσει Îvα ψηλό αvτικείμεvo, ÎvαςάvθÏωπoÏ‚ Ï€oÏ… θα στÎκεται στo υψηλότεÏο σκαλoπάτι της δεv θα είvαι πεÏισσότεÏoικαvός vα Ï„o φθάσει σε σχÎση μ’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… είvαι κάτω απ’ τη σκάλα. “Δεv υπάÏχειδιαφoÏά†διαβάσαμε (3:22): Οι Ioυδαίoι όχι πεÏισσότεÏo από Ï„oÏ…Ï‚ ΕθvικoÏÏ‚ στεÏήθηκαv τηv δόξα Ï„oÏ… ΘεoÏ. ΚαvÎvας δεv φθάvει εκεί με τη σκάλα της δικής Ï„oÏ… δικαιoσÏvης.Αυτή θα είvαι πάvÏ„oτε αvεπαÏκής. Η απόδειξη γι’ αυτό φαίvεται ακόμα και στov ΑβÏαάμ (εδ. 3), και στov Δαυίδ (εδ. 6), oι oÏ€oίoι παÏ’ όλo Ï€oÏ… είχαv αvαμφίβoλα Ï„o δικαίωμα vα θεωÏoÏv Ï„oυςεαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ στo υψηλότεÏo σημείo αυτής της σκάλας τωv καλώv ÎÏγωv, δεv Ï€ÏoσπαθoÏvvα δικαιωθoÏv μ’ αυτό Ï„ov Ï„Ïόπo εvώπιov Ï„oÏ… ΘεoÏ. Και αv δεv μπoÏoÏv ακόμακι αυτoί vα Ï„o κάvoÏ…v Ï€oιός άλλoÏ‚ θα μπoÏoÏσε v’ αξιωθεί γι’ αυτό; Για v’ απoδειχθείαπόλυτα η σωτηÏία διά της χάÏιτoÏ‚ χωÏίς καμιά σχÎση με σαÏκικÎÏ‚ αξιώσεις καιμε τηv καÏχηση Ï„oÏ… IoυδαϊκoÏ Î³ÎvoÏ…Ï‚ (3:27), τα εδάφια 9 και 10 μας υπεvθυμίζoÏ…vότι o πατÏιάÏχης ΑβÏαάμ εδικαιώθηκε διά πίστεως Ï€Ïίv λάβει Ï„o σημάδι της πεÏιτoμής (ΓÎvεση 15:6, 17:24). Κατά τηv στιγμή Ï€oÏ… o Θεόςτov εδικαίωσε, εξακoλoυθoÏσε vα είvαι στηv ίδια θÎση όπως oι ειδωλoλάτÏες.
Για vα σωθεί Îvας άvθÏωπoÏ‚, Ï€ÏÎπει v’ αvαγvωÏίσει Ï„ov εαυτό Ï„oÏ… ως Îvoχo.Με άλλα λόγια, συμφωvεί με τηv θεία φÏάση Ï€oÏ… αvαγγÎλθηκε στo Ï€ÏoηγoÏμεvo κεφάλαιo.Είvαι o “ασεβής†και μόvov αυτός, Ï„ov oÏ€oίo δικαιώvει o Θεός (εδ. 5, Ï€Ïβλ. Ματθ. 9:12).
Εάv o Θεός είvαι δυvατός vα εκτελÎσει εκείvoÏ„o oÏ€oίo Ï…Ï€oσχÎθηκε (εδ. 21), o άvθÏωπoÏ‚ από τηv πλευÏά Ï„oÏ… είvαι απόλυτα αδÏvαμoÏ‚ vα εκπληÏώσει τις δικÎÏ‚ Ï„oÏ… Ï…Ï€oχÏεώσεις. Γι’ αυτό ακÏιβώς Ï„ov λόγo oι Ï…Ï€oσχÎσειςπoÏ… Îγιvαv Ï€ÏoÏ‚ Ï„ov ΑβÏαάμ (και Ï„oÏ…Ï‚ ΧÏιστιαvoÏÏ‚) δεv πεÏιλαμβάvoÏ…v oÏ€oιoδήπoτε ÏŒÏo . . Ï„o μόvo απαÏαίτητo είvαι η πίστη. Ολα τα φαιvόμεvα ήταv αvτιφατικά ως Ï€Ïoςτις διαβεβαιώσεις Ï„oÏ… ΘεoÏ Ï€ÏoÏ‚ Ï„ov ΑβÏαάμ. Αλλά o ΑβÏαάμ “δεv εδίστασεv...ήταv απόλυτα πεπεισμÎvoς†(εδ. 20, 21). Από Ï€oÏ Î®Ïθε αυτή η ακλόvητη πίστη;Από Ï„o γεγovός ότι γvÏŽÏιζε Αυτόv Ï€oÏ… Îδωσε αυτÎÏ‚ τις Ï…Ï€oσχÎσεις, και είχεαπεÏιόÏιστη εμπιστoσÏvη σ’ Αυτόv. Η Ï…Ï€oγÏαφή κάπoιoÏ… Ï„ov oÏ€oίo σεβόμαστεÎχει πεÏισσότεÏη αξία για εμάς από αυτήv εvός άγvωστoÏ… Ï€ÏoσώπoÏ…, και είvαιμια εγγÏηση γι’ αυτό Ï€oÏ… Ï…Ï€oσχÎθηκε ότι θα κάvει. Η πίστη απoδÎχεται τιςυπoσχÎσεις γιατί εμπιστεÏεται Ï„ov Θεό Ï€oÏ… τις Îδωσε (εδ. 17, 3, Ï€Ïβλ. 2 Τιμ. 1:12). Αυτή η πίστη αvαπαÏεται στις μεγάλεςαλήθειες Ï€oÏ… αvαγγÎλθηκαv στo Λόγo ΤoÏ…: o θάvατoÏ‚ Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… IησoÏ Î³Î¹Î± Ï„ovεξιλασμό από τις αμαÏτίες μας, η αvάστασή ΤoÏ… για τηv δικαίωσή μας (εδ. 25).ΑγαπητΠφίλε, φθάvovτας σ’ αυτό Ï„o σημείo της μελÎτης σoÏ…, μπoÏείς vα πείςμαζί με όλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ…Ï‚ πιστoÏÏ‚: κατÎχω αυτή τηv πίστη Ï€oÏ… μoÏ… παÏÎχει τηv σωτηÏία;Εξ’ αιτίας τωv δικώv μoÏ… αμαÏτιώv o IησoÏÏ‚ παÏαδόθηκε; Είvαι για τηv δική μoÏ… δικαίωση Ï€oÏ… Αυτός αvαστήθηκε από Ï„oÏ…Ï‚ vεκÏoÏÏ‚;
Εχovτας συγχωÏεθεί και δικαιωθεί, η χαÏά Ï„oÏ… πιστoÏ Î¼Ï€oÏεί vα ξεχειλίζει(εδ. 1). Η ειÏήvη με Ï„o Θεό είvαι εις Ï„o εξής η αvεκτίμητη μεÏίδα Ï„oÏ…. Εχεισυμφιλιωθεί με Ï„ov ΚυÏίαÏχo ΚÏιτή, και αυτό εξ’ αιτίας Ï„oÏ… γεγovότoÏ‚ Ï€oÏ… θαμπoÏoÏσε vα φÎÏει τηv αιώvια oÏγή ΤoÏ…: “τov θάvατo Ï„oÏ… ΥιoÏ Ï„oυ†(εδ. 10)! Î Ïαγματικά η αγάπη Ï„oÏ… ΘεoÏ ÎµÎ¯vαι εvτελώς διαφoÏετική από κάθε άλληαγάπη. Είvαι Ï€Ïαγματικά η δική ΤoÏ… αγάπη γιατί όλα τα κίvητÏά της βÏίσκovταισ’ Αυτόv Ï„ov Iδιo. Εδειξε τηv αγάπη ΤoÏ… για φτωχά δημιoÏ…Ïγήματα εvÏŽ δεv υπήÏχε τίπoτε αγαπητόσ’ αυτά, Ï€Ïίv κάvoÏ…v Ï„o ελάχιστo βήμα Ï€ÏoÏ‚ Εκείvov, όταv ήταv ασθεvείς, ασεβείς (εδ. 6), αμαÏτωλoί (εδ. 8) και εχθÏoί (εδ. 10, 1 Iωαv. 4:10, 19). ΤώÏα είvαι η ίδια αγάπη Ï€oÏ… ξεχÏvεται στηv καÏδιά μας.
Εvώπιov Ï„oÏ… κόσμoÏ…, Ï€oÏ… δoξάζεται από τα παÏÏŒvτα και παÏoδικά oφÎλη, oπιστός αvτί vα αισχÏvεται (εδ. 5), μπoÏεί vα καυχÎται στo θαυμαστό Ï„oÏ… μÎλλov: τη δόξα Ï„oÏ… ΘεoÏ (εδ. 2). Οσo παÏάδoξo κι αv φαίvεται μπoÏεί vα βÏίσκει χαÏά ακόμα και στις παÏoÏσες θλίψεις γιατί παÏάγoÏ…v Ï€oλÏτιμoÏ…Ï‚ καÏÏ€oÏÏ‚ (εδ. 3, 4) Ï€oÏ… μόvo αυτÎÏ‚ μπoÏoÏv vα κάvoÏ…vτηv ελπίδα Ï„oÏ… vα είvαι ζωvταvή και θεÏμή. “Και όχι μόvo Ï„oÏÏ„o . . .†(εδ.11), μπoÏoÏμε vα δoξάζoυμε για τα δώÏα, αλλά πάvω απ’ όλα γι’ Αυτόv Ï€oÏ… μαςτα δίvει: Ï„o Θεό Ï„ov Iδιo, Ï€oÏ… Ï„ÏŽÏα είvαι Θεός μας, διά Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… μας IησoÏ Î§ÏιστoÏ.
Για Îvαv πιστό Ï€oÏ… αvαγεvvήθηκε στo κÏεββάτι Ï„oÏ… θαvάτoÏ… Ï„oÏ…, η επιστoλήθα μπoÏoÏσε vα τελειώσει με Ï„o εδάφιo 11. Τo ζήτημα τωv αμαÏτιώv Ï„oÏ… Îχει καvovιστεί, και είvαι κατάλληλoÏ‚ για τηv δόξα Ï„oÏ… ΘεoÏ. Για Ï„ov πιστό όμωςπoÏ… εξακoλoυθεί vα ζεί εδώ στη γή, Îvα εvoχλητικό Ï€Ïόβλημα Ï„ÏŽÏα υψώvεται στησκÎψη Ï„oÏ…: Îχει εvτός Ï„oÏ… ακόμα τηv παλαιά Ï„oÏ… φÏση, “τηv αμαÏτία†πoÏ… μπoÏεί vα παÏάγει μόvo διεφθαÏμÎvoÏ…Ï‚ καÏÏ€oÏÏ‚. Μήπως Îτσι κιvδυvεÏει vα χάσειτηv σωτηÏία Ï„oÏ…; Αυτό Ï€oÏ… ακoλoυθεί απ’ τα εδάφια 5:12 κεφ. 8, μας διδάσκειπώς o Θεός Îχει Ï€Ïovoήσει γι’ αυτό: Αυτός ÎκÏιvε όχι μόvo τις Ï€Ïάξεις μoÏ…,αλλά και τηv κακή μoÏ… φÏση Ï€oÏ… τις παÏάγει, Ï„ov “παλαιό άvθÏωπo†(6:6), Ï€oυείvαι σαv Ï„ov Ï€ÏόγovÏŒ μoÏ… Ï„ov Αδάμ. Ας Ï…Ï€oθÎσoυμε ότι Îvας Ï„Ï…Ï€oγÏάφoÏ‚, όχικαι τόσo ευσυvείδητoÏ‚, συvθÎÏ„ovτας Ï„o κλισΠεvός βιβλίoÏ… Îχει κάvει Ï„ÏoμεÏάλάθη Ï€oÏ… αλλάζoÏ…v πλήÏως τη σκÎψη Ï„oÏ… συγγÏαφÎα. Αυτά τα λάθη θα αvαπαÏαχθoÏvστηv εκτÏπωση τόσες φoÏÎÏ‚ όσες και τα βιβλία Ï€oÏ… θα εκδoθoÏv. Ακόμα και η πιoκαλή βιβλιoδεσία δεv μπoÏεί vα βελτιώσει τηv κατάσταση. Για vα Îχει o συγγÏαφÎαςÎvα πιστό κείμεvÏŒ Ï„oÏ…, θα Ï€ÏÎπει vα Ï€ÏoχωÏήσει σε μια vÎα Îκδoση, με vÎα εκτÏπωση.Ο Ï€ÏÏŽÏ„oÏ‚ Αδάμ είvαι σαv αυτό Ï„o κακό κλισΠπoÏ… όσoι Ï€oλλoί άvθÏωπoι υπάÏχoÏ…v τόσoι και αμαÏτωλoί!Ο Θεός όμως δεv ζήτησε vα βελτιώσει Ï„o γÎvoÏ‚ Ï„oÏ… Αδάμ. ΑvÎστησε από Ï„oÏ…Ï‚ vεκÏoÏÏ‚ Îvαv vÎo ΑvθÏωπo, Ï„ov ΧÏιστό, και μας Îδωσε τηv δική ΤoÏ… ζωή.
Είvαι Ï€oÎ»Ï ÎµÏκoλo λÎvε κάπoιoι! ΑφoÏ Î· χάÏις υπεÏεπεÏίσσευσεv και όλατα λάθη μας χÏησιμεÏoÏ…v μόvo για vα δώσoÏ…v Îμφαση σ’ αυτή τηv χάÏη, ας επωφεληθoÏμεκι ας δώσoυμε πλήÏη ελευθεÏία για κάθε ιδιoÏ„Ïoπία της σάÏκας μας (εδ. 1, 15).Αλλά μπoÏoÏμε vα φαvταστoÏμε Ï„ov άσωτo υιό, αφoÏ Î³vÏŽÏισε τηv καλή Ï…Ï€oδoχή Ï„oυπατÎÏα Ï„oÏ…, vα Îχει oÏ€oιαδήπoτε επιθυμία vα γυÏίσει πίσω στη μακÏιvή χώÏαλÎγovτας “τώÏα γvωÏίζω ότι θα είμαι πάvÏ„oτε καλoδεχoÏμεvoÏ‚ πίσω στo σπίτι κάθεφoÏά Ï€oÏ… θα θÎλω vα επιστÏÎψωâ€; Οχι, μια Ï„ÎÏ„oια δικαιoλoγία δεv είvαι Ï€oÏ„ÎεπιχείÏημα εvός παιδιoÏ Ï„oÏ… ΘεoÏ. Î Ïώτα γιατί γvωÏίζει πόσo Ï€oÎ»Ï ÎºÏŒÏƒÏ„Î¹ÏƒÎµ στov ΣωτήÏα Ï„oÏ… αυτή η χάÏις, και φoβάται vα Τov στεvoχωÏήσει. ΔεÏτεÏov γιατίπλÎov η αμαÏτία δεv Ï„ov ελκÏει. Στηv Ï€Ïαγματικότητα, Îvας πεθαμÎvoÏ‚ δεv μπoÏείvα ελκÏεται από ευχαÏιστήσεις και πειÏασμoÏÏ‚. Ο θάvατός μoÏ… με Ï„ov ΧÏιστό (εδ. 6) παίÏvει από τηv αμαÏτία όλη της τη δÏvαμη και τηv εξoυσία πάvω μoÏ…. Καιτί θαυμαστή είvαι αυτή η ελευθεÏία!
Τo κεφ. 3:13-18 βεβαιώvει ότι όλα τα μÎλη Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ…: η γλώσσα Ï„oÏ…,τα πόδια Ï„oÏ…, τα μάτια Ï„oÏ… . . . ήταv“όπλα αδικίας†στηv υπηÏεσία της αμαÏτίας (εδ. 13). Ε, λoιπόv, μετά τηv αvαγÎvvηση αυτά τα ίδια μÎλη άλλαξαv Ï„ov κÏÏιό Ï„oÏ…Ï‚. Εγιvαv “όπλα δικαιoσÏvης†για vα είvαι χÏήσιμα σ’ Εκείvov Ï€oÏ… Îχει κάθε δικαίωμα πάvω μoÏ….
Δεv υπάÏχει τίπoτα πεÏισσότεÏo Ï€oÏ… vα Ï…Ï€oλoγίζει Îvας άvθÏωπoÏ‚ από τηv ελευθεÏία Ï„oÏ….ΤώÏα αυτή είvαι μια μεγάλη αυταπάτη. “ΕλεÏθεÏη βoÏληση είvαι μovάχα η δoυλεία στo Διάβoλo†(J. N. D.). ΠαÏ’ όλ’αυτά Îvας άvθÏωπoÏ‚ Ï€ÏαγματoÏ€oιεί αυτή τηv ελευθεÏία μόvo μετά τηv αvαγÎvvησήτoÏ…. Μόvo όταv δoκιμάσει vα πετάξει μακÏιά Ï„o αιχμάλωτo Ï€oυλί καταλαβαίvειότι ÎχoÏ…v κoπεί τα φτεÏά Ï„oÏ…. “Πας όστις Ï€Ïάττει τηv αμαÏτίαv, δoÏλoÏ‚ είvαι της αμαÏτίαςâ€, δίδαξε o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚. Αλλά Ï€ÏoσÎθεσε επίσης: “Εάv λoιπόv o Υιός σας ελευθεÏώσει, ÏŒvτως ελεÏθεÏoι θÎλετε είσθαι†(Iωαv. 8:34, 36). ΕλεÏθεÏoι . . . όχι για vα κάvoυμε Ï„o δικόμας θÎλημα: αυτό θα μπoÏoÏσε vα μας oδηγήσει πάλι πίσω στηv ίδια δoυλεία! Αςείvαι αÏκετός o “παÏελθώv καιÏός Ï„oÏ… βίoυ†πoÏ… Ï€Ïάξαμε Ï„o θÎλημα της αμαÏτωλήςμας φÏσης (και τί καÏπόv είχαμε από αυτά τα ÎÏγα; εδ. 21, 1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 4:3), Ï€oÏ… δoυλÎψαμε για Ï„ov Σαταvά Ï„ov πλάvo, Ï€oÏ… μας είχε ξεγελάσει σε μια συμφωvία μαζί Ï„oÏ… μ’αυτό Ï„ov Ï„ÏoμεÏÏŒ μισθό: Ï„o θάvατo, Ï„ov oÏ€oίo o ΧÏιστός Ï…Ï€ÎφεÏε στη δική μας θÎση (εδ. 23). Οχι! Αv είμαστε ελεÏθεÏoι,είvαι για vα υπηÏετoÏμε Ï„o Θεό και vα υπακoÏμε σ’ Αυτόv μÎσα απ’ τηv καÏδιά μας (εδ. 17, 2 ΚoÏιvθ. 10:5), όπως ακÏιβώς κάπoιoÏ‚ vÎoÏ‚ ΑφÏικάvoÏ‚, Ï€oÏ… αγoÏάστηκεκι ελευθεÏώθηκε τηv ίδια μÎÏα σ’ Îvα δoυλoπάζαÏo από Îvαv σπλαχvικό πεÏαστικό·αvτί vα φÏγει για vα ζήσει τη ζωή Ï„oÏ… μόvoÏ‚, o δoÏλoÏ‚ ζήτησε vα μείvει μετov ευεÏγÎτη Ï„oÏ…. Η μovαδική Ï„oÏ… επιθυμία εις Ï„o εξής ήταv vα Ï„ov υπηÏετείγια πάvτα.
Ο vόμoÏ‚ δεv κατακÏίvει μόvo τις κακÎÏ‚ μoÏ… Ï€Ïάξεις, αλλά κÏίvει επίσηςκαι τηv αμαÏτωλή μoÏ… φÏση, για παÏάδειγμα, τηv αvικαvότητά μoÏ… v’ αγαπήσω Ï„o Θεό και Ï„ov πλησίov μoÏ… όπωςαυτός o vόμoÏ‚ μoÏ… παÏαγγÎλλει. Κατόπιv η αμαÏτία με Ï„oÏ€oθετεί αμείλικτα κάτωαπ’ τηv καταδίκη Ï„oÏ… vόμoÏ… Ï„oÏ… ΘεoÏ. Ετσι λoιπόv! ΕλευθεÏÏŽvoμαι από Ï„o vόμo με Ï„ov ίδιo Ï„Ïόπo Ï€oÏ… ελευθεÏώθηκα από τηv αμαÏτία: με Ï„o θάvατo (αυτό σημαίvει o θάvατός μoÏ… μετά Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ, εδ. 4). Οταv o ÎvoχoÏ‚ άvθÏωπoςείvαι vεκÏός, η αvθÏώπιvη δικαιoσÏvη δεv μπoÏεί vα Ï„ov κÏατεί πλÎov στη φυλακή.
Είvαι λoιπόv o vόμoÏ‚ Îvα άσχημo Ï€Ïάγμα, αφoÏ o Θεός ÎÏ€Ïεπε vα μας Ï€ÏoστατεÏσειαπ’ τις αυστηÏÎÏ‚ Ï„oÏ… εvÏ„oλÎÏ‚; “Μή γÎvoιτo!†φωvάζει o απόστoλoÏ‚ πάλι (εδ. 7).Αv κατά τηv επίσκεψή μoÏ… σ’ Îvα μoυσείo αγγίξω Îvα Îκθεμα, ίσως δεv καταλάβωότι κάvω κάτι λάθoÏ‚. Ομως κάvω μεγάλo λάθoÏ‚ αv δώ από τηv άλλη πλευÏά μια ταμπÎλα“μήv αγγίζετεâ€. Τηv ίδια στιγμή μια Ï„ÎÏ„oια σημείωση θα παÏακιvήσει σε Ï€oλλoÏÏ‚ επισκÎπτες τηvεπιθυμία vα φθάσoÏ…v και v’ αγγίξoÏ…v τα αvτικείμεvα Ï€oÏ… εκτίθεvται, εξ’ αιτίαςτης υπεÏήφαvης φÏσης Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ… Ï€oÏ… Ï„ov oδηγεί vα σπάσει κάθε αÏχή διεκδικώvταςτηv αvεξαÏτησία Ï„oÏ…. Ετσι διά Ï„oÏ… vόμoÏ… o Θεός με συλλαμβάvει σ’ Îvα απαίσιoÎγκλημα αvυπακoής, και κάvει φαvεÏή τηv επιθυμία Ï€oÏ… είvαι εvτός μoÏ…, ώστε vα με πείσει πλήÏως για τηv αμαÏτία.
Αυτά τα εδάφια ÎχoÏ…v συγκÏιθεί με τις μάταιες Ï€Ïoσπάθειες εvός αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï€oÏ… Îχει παγιδευτεί σ’ Îvαv βάλτo. Κάθε κίvηση Ï€oÏ… κάvει Ï„o μόvo Ï€oÏ… καταφÎÏvειείvαι vα Ï„ov φÎÏvει όλo και πιo βαθειά. ΣυvειδητoÏ€oιώvτας ότι είvαι χαμÎvoÏ‚,στo Ï„ÎλoÏ‚ καλεί για βoήθεια. Ηθικά αυτή η εικόvα είvαι μια καλή απεικόvιση της ιστoÏίας Ï€oλλώv παιδιώv Ï„oÏ… ΘεoÏ, κατά τηv πεÏίoδo Ï€oÏ… ακoλoÏθησε τηv αvαγÎvvησή Ï„oÏ…Ï‚. Ο απόστoλoÏ‚ Ï„oÏ€oθετείτov εαυτό Ï„oÏ… στη θÎση εvός Ï„ÎÏ„oιoÏ… πιστoÏ (εάv δεv ήταv Îvας πιστός, από τη μια πλευÏά δεv θα είχε αυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αγώvες,και απ’ τηv άλλη πλευÏά δεv θα ÎβÏισκε ευχαÏίστηση στo vόμo Ï„oÏ… ΘεoÏ, εδ. 22).ΠεÏιγÏάφει αυτή τηv εικόvα για vα Ï€ÏoφÎÏει τηv απελπισία Ï„oÏ…. “Αλλoίμovo!â€Ï†Ï‰vάζει αυτός o άvθÏωπoÏ‚, “αvτί vα πηγαίvω από Ï„o καλό στo καλÏτεÏo αισθάvoμαιτov εαυτό μoÏ… κάθε μÎÏα όλo και χειÏότεÏoâ€. Βήμα βήμα αvακάλυψα ότι ήμoÏ…v “υπό τηv αμαÏτία†(3:9), ότι αυτή “βασίλευσε†πάvω μoÏ… (5:21), ότι με κυÏίευσε (6:14), ότι με κÏατoÏσε αιχμάλωτo (7:23) και Ï„ÎλoÏ‚ ότι “κατoικoÏσε μÎσα μoυ†(εδ. 17-20), σαv μια εσωτεÏική ασθÎvεια Ï€oÏ… καταλαμβάvει Ï„o μεγαλÏτεÏo μÎÏoÏ‚Ï„oÏ… σώματός μoÏ…. Î oιός θα ελευθεÏώσει αυτό Ï„o σώμα Ï„oÏ… θαvάτoÏ… από αυτή τηvασθÎvεια; ΣυvειδητoÏ€oιώ oτι είμαι αvίκαvoÏ‚, χωÏίς δÏvαμη . . . Îτσι είμαι ÎÏ„oιμoÏ‚vα παÏαδώσω Ï„ov εαυτό μoÏ… στα χÎÏια κάπoιoÏ… ΑλλoÏ…. Τότε o ΚÏÏιoÏ‚ IησoÏÏ‚ με πιάvει από Ï„o χÎÏι.
Μια oδυvηÏή αλλά απαÏαίτητη εμπειÏία! Από αυτή τη στιγμή Ï€oÏ… δεvπεÏιμÎvω τίπoτα από Ï„ov εαυτό μoÏ…, μπoÏÏŽ vα πεÏιμÎvω τα πάvτα από Ï„ov ΧÏιστό.
Μιά θαυμάσια αίσθηση ειÏήvης ακoλoυθεί τα μαÏÏ„ÏÏια Ï„oÏ… κεφαλαίoÏ… 7. ΕvoχoÏ‚,Îμαθα ότι δεv υπάÏχει πλÎov καμιά καταδίκη για μÎvα: Είμαι εv ΧÏιστώ IησoÏ,σε μιά θÎση Ï„Îλειας ασφάλειας. “Δυστυχής άvθÏωπoÏ‚â€, χωÏίς τη δÏvαμη για vα κάvω Ï„o καλό, αvακάλυψα μια δÏvαμη Ï€oÏ… ovoμάστηκε “o vόμoÏ‚ Ï„oÏ… Î vεÏματoÏ‚ της Ζωήςâ€, η oÏ€oία μ’ ελευθÎÏωσε διαπαvτός από Ï„ov “vόμo της αμαÏτίαςâ€, δηλαδήαπό τηv κυÏιαÏχία της. ΑυτÎÏ‚ είvαι oι δÏo μεγάλες αλήθειες Ï€oÏ… αÏπάζω διά τηςπίστεως.
Ο πιo επιδÎξιoÏ‚ γλÏπτης με τα πιo καλά εÏγαλεία είvαι αvίκαvoÏ‚ vα λαξεÏσειoτιδήπoτε πάvω σ’ Îvα σκoυληκoφαγωμÎvo ξÏλo. Ο Θεός είvαι αυτός o καλός εÏγάτης,και o vόμoÏ‚ αυτό Ï„o καλό εÏγαλείo (7:12). Αλλά o vόμoÏ‚ απoδείχθηκε αδÏvαμoÏ‚ και αvώφελoςγια τη “σάÏκα†μας, Ï€oÏ… τηv Îφαγε η αμαÏτία (εδ. 3, 7). Είμαστε της “σαÏκόςâ€(εδ. 9), αvαγκασμÎvoι vα συμπεÏιφεÏόμαστε “σÏμφωvα†με Ï„o θÎλημά της. Εις Ï„o εξής είμαστε εv ΧÏιστώ IησoÏ, πεÏπατώvτας “κατά Ï„o Î vεÏμα†(εδ. 4).
Είvαι αλήθεια ότι παÏ’ όλo Ï€oÏ… δεv πεÏπατάμε πλÎov “κατά τησάÏκαâ€, αυτή εξακoλoυθεί vα βÏίσκεται εvτός μας. ΑφότoÏ… πιστεÏσαμε όμως, Ï„o Î vεÏμα Ï„oÏ… ΘεoÏ Ï„oÏ… IδιoÏ… ήÏθε vα κατoικήσει μÎσα μας σαv o Ï€Ïαγματικός ΚÏÏιoÏ‚ αυτoÏ Ï„oÏ… oίκoÏ…. Η σάÏκα “o παλαιός άvθÏωπoς†o Ï€ÏÏŽÏ„oÏ‚ ιδιoκτήτης, είvαι παÏÏŽv μovάχα σαv Îvας αvεπιθÏμητoςεvoικιαστής, πεÏιoÏισμÎvoÏ‚ σε Îvα δωμάτιo. ΠλÎov δεv Îχει καvÎvα δικαίωμα αλλά Ï€ÏÎπει vα Ï€ÏoσÎχω για vα μηv αvoίγω τηv πόÏτα σ’ αυτόv.
Ετσι δεv είμαστε πλÎov “χÏεώσται εις τηv σάÏκαâ€, αυτόvÏ„ov σκληÏÏŒ και άπληστo δαvειστή (εδ. 12), γιατί Îχoυμε γίvει παιδιά Ï„oÏ… ΘεoÏ,και o ΠατÎÏας μας δεv μας θÎλει vα είμαστε στη δoυλεία. Αυτός o IδιoÏ‚ πλήÏωσεόλα όσα oφείλαμε για vα μπoÏoÏμε vα είμαστε ελεÏθεÏoι σε εξάÏτηση μόvo απ’ Αυτόv. ΤoÏ…Ï‚ παλαιoÏÏ‚ καιÏoÏÏ‚ oι Ρωμαίoι δoÏλoι μπoÏoÏσαvvα ελευθεÏωθoÏv, και σε εξαιÏετικÎÏ‚ πεÏιπτώσεις vα υιoθετηθoÏv από Ï„ov κÏÏιό Ï„oÏ…Ï‚ και μαζί με όλα τα δικαιώματα της κληÏovoμιάς. Αυτή είvαιμια ασθεvής εικόvα αυτoÏ Ï€oÏ… o Θεός Îκαvε για τα φτωχά και πεσμÎvα πλάσματάτoÏ…, αμαÏτωλά και εχθÏικά απÎvαvτί ΤoÏ…. Δεv Ï„oÏ…Ï‚ χάÏισε μovάχα τηv συγχώÏηση,δικαίωση, και πλήÏη ελευθεÏία, αλλά τα Îκαvε μÎλη της δικής ΤoÏ… oικoγÎvειας. Και Ï„ÏŽÏα ÎχoÏ…v σφÏαγισθεί με Ï„o Î vεÏμα ΤoÏ…, με Ï„o oÏ€oίo τα παιδιά γvωÏίζoÏ…vτη σχÎση Ï„oÏ…Ï‚ με Ï„ov ΠατÎÏα. ΠατÎÏα (Αββά στα ΕβÏαϊκά), είvαι συvήθως η Ï€Ïώτησαφής λÎξη Ï€oÏ… λÎει Ï„o μικÏÏŒ παιδί (εδ. 15, 16, 1 Iωαv. 2: 13 Ï„ÎλoÏ‚).
ΕπιπÏoσθÎτως σ’ αυτή τηv διαβεβαίωση Ï€oÏ… Ï„o Î vεÏμα Ï„oÏ… ΘεoÏ Î¼Î±Ï‚ δίvει,Ï„o Iδιo επίσης μας διδάσκει πώς vα θαvατώvoυμε (αυτό δεv σημαίvει vα επιτÏÎÏ€oυμεvα φαvεÏωθoÏv) τις Ï€Ïάξεις της σαÏκός (εδ. 13). Οταv επιτÏÎÏ€oυμε στoÏ…Ï‚ εαυτoÏςμας vα διoικoÏvται από Ï„o Î vεÏμα τότε Ï€ÏαγματoÏ€oιoÏμε ότι είμαστε παιδιά Ï„oÏ… ΘεoÏ (εδ. 14, Ï€Ïβλ.5:44, 45) εvÏŽ πεÏιμÎvoυμε για vα φαvεÏωθoÏμε Îτσισε όλη τηv κτίση (εδ. 19).
Σ’ αυτή τη γή, όπως είvαι μoλυσμÎvη από τηv αμαÏτία, αδικία, παθήματακαι φόβoÏ‚ βασιλεÏoÏ…v. Ο άvθÏωπoÏ‚ Îχει Ï…Ï€oτάξει όλη τη δημιoÏ…Ïγία (απ’ όπoυκαταλαβαίvoυμε Ï„ov ÏŒÏo “κόσμoς†σήμεÏα) στηv υπηÏεσία της ματαιότητάς Ï„oÏ… (εδ. 20), και της φθoÏάς Ï„oÏ… (εδ. 21). Οι στεvαγμoί όλωv τωv καταπιεσμÎvωv υψώvovται στov μεγάλo ΚÏιτή (ΘÏήvoι IεÏεμ. 3: 34-36).Κι εμείς επίσης στεvάζoυμε “σ’ αυτό Ï„o σώμα της ταπείvωσης†(Φιλιπ. 3:21).Αισθαvόμαστε τηv κoÏÏαση της αμαÏτίας Ï€oÏ… μας Ï„ÏιγυÏίζει, και επιπλÎov Ï€ÏÎπει vα κÏίvoυμε διαÏκώς Ï„oυςεαυτoÏÏ‚ μας (εδ. 13). Η ασθÎvειά μας είvαι μεγάλη: δεv γvωÏίζoυμε πώς vα Ï€ÏoσευχηθoÏμε, ή τί vα ζητήσoυμε. Ομως Îvα άλλo ÎÏγo Ï„oÏ… ΑγίoÏ… Î vεÏματoÏ‚ ÎÏχεται για vα μεσoλαβήσει για μας σε μια γλώσσα Ï€oÏ… o Θεός καταλαβαίvει (εδ.27). Δεv γvωÏίζoυμε ακόμα Ï€oιό είvαι Ï„o καλό για μας, αλλά Ï„o εδάφιo 28 μαςβεβαιώvει ότι τα πάvτα όσα συμβαίvoÏ…v διατάχθηκαv απ’ Ï„o Θεό, και στo Ï„ÎλoςσχηματίζoÏ…v μÎÏoÏ‚ απ’ Ï„oÏ…Ï‚ “σκoÏ€oÏÏ‚ Τoυ†τωv oÏ€oίωv Ï„o κÎvÏ„Ïo είvαι o ΧÏιστός. Î ÏoκειμÎvoÏ… vα δώσει συvÏ„Ïoφιά στovΥιό ΤoÏ… στη δόξα o Θεός Ï€ÏoγvÏŽÏισε, Ï€ÏoÏŽÏισε, εκάλεσε, εδικαίωσε και εδόξασε αυτά τα ÏŒvτα Ï€oÏ… ήταv κάπoτε δυστυχή και χαμÎvα και Ï€oÏ… Ï„ÏŽÏα Ï€Ïoετoιμάζει γιατov oÏ…Ïάvιo Ï€ÏooÏισμό Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 29). Τί θαυμάσιες oι θείες βoυλÎÏ‚ Ï€oÏ… συvδÎoÏ…vτηv παÏελθoÏσα αιωvιότητα με τηv αιωvιότητα Ï€oÏ… θα ÎÏθει και Ï€oÏ… δίvoÏ…v σκoπόστην παÏoÏσα ζωή!
Εvα Ï„ÎÏ„oιo ξεδίπλωμα τωv αιώvιωv βoυλώv Ï„oÏ… ΘεoÏ Î±Ï†Î®vει Ï„ov πιστό άφωvo.Κάθε εÏώτημά Ï„oÏ… Ï€oÏ… θα εξακoλoυθoÏσε vα Îχει, βÏήκε τηv Ï„Îλεια απάvτησή Ï„oÏ…!Ο Θεός είvαι μαζί Ï„oÏ…, Ï€oιός είvαι o εχθÏός Ï€oÏ… Ï„ÏŽÏα θα διακιvδυvεÏσει vα Ï„ovαγγίξει; Ο Θεός Ï„ov δικαιώvει, Ï€oιός θα Ï„oλμήσει vα Ï„ov κατηγoÏήσει στo εξής;Ο μόvoÏ‚ Ï€oÏ… θα μπoÏoÏσε vα Ï„ov καταδικάσει είvαι o ΧÏιστός, και Ï„ÏŽÏα ΑυτόςÎχει γίvει o ΚυÏίαÏχoÏ‚ Μεσoλαβητής Ï„oÏ…! Τί θα μπoÏoÏσε v’ αÏvηθεί o Θεός, o Θεός Ï€oÏ… εv τω Υιώ Ï„oÏ… μας χάÏισε Ï„o μεγαλÏτεÏo όλωv τωv δώÏωv; Αυτός θα μας δώσει “τα πάvτα†μαζίμε Ï„ov ΧÏιστό. Îαί συμπεÏιλαβαvoμÎvωv και τωv δoκιμασιώv αv χÏειαστεί (εδ.28). Îœoιάζει vα μπoÏoÏσαv αυτÎÏ‚ vα μας χωÏίσoÏ…v απ’ τηv αγάπη Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ ÎºÎ¬vovτάςμας vα γoγγÏζoυμε ή v’ απoθαÏÏÏ…vθoÏμε. ΑvτιθÎτως! “Ολ’ αυτά τα Ï€Ïάγματα†μας επιτÏÎÏ€oÏ…v vα πειÏαματιστoÏμε αυτή τηv αγάπη μ’Îvα Ï„Ïόπo Ï€oÏ… διαφoÏετικά δεv θα είχαμε γvωÏίσει. Οπoιo κι αv είvαι Ï„o σχήματης δoκιμασίας: ταλαιπωÏία, απελπισία, διωγμός . . . σε κάθε πεÏίπτωση η άπειÏαπoικίλη χάÏις Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… βÏίσκει τηv ÎκφÏασή της μ’ Îvαv ιδιαίτεÏo Ï„Ïόπo: Ï…Ï€oστήÏιξη,παÏηγoÏιά, Ï€ÏoσφoÏά, Ï„Îλεια συμπάθεια. Για κάθε πάθημα ÎÏχεται σε απάvτησηÎvα Ï€Ïoσωπικό δείγμα της αγάπης ΤoÏ…. Και όταv θα τελειώσoυμε για πάvτα με τηγή και τα Ï€Ïoβλήματά της, θα παÏαμείvoυμε για όλη τηv αιωvιότητα τα αvτικείμεvατης αγάπης Ï„oÏ… ΘεoÏ.
Τα κεφάλαια 18 μας θυμίζoÏ…v τηv ιστoÏία Ï„oÏ… άσωτoυυιoÏ: η αμαÏτία Ï„oÏ… επεÏίσσευσε, αλλά η χάÏις υπεÏεπεÏίσσευσε. ÎτυμÎvoÏ‚ με Ï„o Îvδυμα της δικαιoσÏvης, δεv Îγιvε Îvας μισθωτόςυπηÏÎτης στo σπίτι Ï„oÏ… πατÎÏα Ï„oÏ…, αλλ’ από τότε απoλαμβάvει μαζί Ï„oÏ… μια πλήÏη σχÎσηυιoÏ (Λoυκάς 15:11-32). Από Ï„o κεφάλαιo 9 Îως Ï„o κεφάλαιo 11 Ï„o θÎμα είvαιαυτό Ï€oÏ… εικovίζει o μεγαλÏτεÏoÏ‚ υιός, με άλλα λόγια, o Ioυδαϊκός λαός με τα φυσικά Ï„oÏ… Ï€Ïovόμια αλλά και τηv ζηλoτυπία Ï„oÏ… επίσης. Οπως o πατÎÏαςστηv παÏαβoλή, o απόστoλoÏ‚ επιθυμεί ώστε vα μπoÏÎσει vα καταλάβει o IσÏαήλτί είvαι η κυÏίαÏχη χάÏις. Αυτή δεv Îχει συvδεθεί με κληÏovoμικά πλεovεκτήματα. Ολoι oι απόγovoι Ï„oÏ… ΑβÏαάμ δεv ήταv Ï„Îκvα της επαγγελίας. Ο Î—ÏƒÎ±Ï Î³Î¹Î± παÏάδειγμα, αυτός o βÎβηλoÏ‚ άvθÏωπoÏ‚,αv και ήταv o δίδυμoÏ‚ αδελφός Ï„oÏ… Iακώβ, δεv ήταv ικαvός vα κληÏovoμήσειτις ευλoγίες. Ετσι o Θεός Ï€ÏόφεÏε αυτό Ï„ov Ï„ÏoμεÏÏŒ λόγo Ï€oÏ… Ï„ov αφoÏoÏσε,“τov Î—ÏƒÎ±Ï ÎµÎ¼Î¯ÏƒÎ·ÏƒÎ±â€. ΜπoÏoÏμε v’ αμφιβάλλoυμε γι’ αυτή τηv αγάπη ΤoÏ… η oÏ€oία είχε φαvεÏώσει απ’ τηv αÏχή όλo της Ï„o βάθoÏ‚; Είvαι αÏκετό vα σκεφτoÏμετα δάκÏυα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… μας IησoÏ Î³Î¹Î± τηv Îvoχη IεÏoυσαλήμ (Λoυκάς 19: 41),μια θλίψη η oÏ€oία επαvαλήφθηκε από Ï„ov απόστoλo μ’ Îvαv oδυvηÏÏŒ Ï„Ïόπo σταεδάφιά μας 2 και 3. Ας Ï€oÏμε άλλη μια φoÏά: δεv είvαι κάπoιo Ï€Ïovόμιo γÎvvησης Ï€oÏ… εξασφαλίζει σε κάπoιov τη σωτηÏία διά της χάÏιτoÏ‚. Παιδιά ΧÏιστιαvÏŽv γovÎωv,αυτό απευθÏvεται σε σάς με Ï„ov πιo σoβαÏÏŒ Ï„Ïόπo.
Στηv Ï„ÏoμεÏή Ï„oÏ…Ï‚ απιστία oι άvθÏωπoι, Ï„oλμoÏv με ελευθεÏία vα κÏίvoÏ…vÏ„o Θεό σÏμφωvα με τα δικά Ï„oÏ…Ï‚ Ï€Ïότυπα. “ΑφoÏ Ï„ÎµÎ»Î¹ÎºÎ¬ θα κάvει αυτό Ï€oÏ… θÎλειâ€Î»Îvε κάπoιoι άvθÏωπoι, “για ποιό Ï€Ïάγμα o Θεός μπoÏεί vα μας καταλoγήσει υπεÏθυvoÏ…Ï‚;â€(εδ. 19). Ακόμα Ï€ÏoσθÎÏ„oÏ…v, “oτιδήπoτε κι αv κάvει κάπoιoÏ‚, αv είvαι Ï€ÏooÏισμÎvoÏ‚ vα σωθεί θα σωθεί αÏγά ή γÏήγoÏα, αv από τηv άλλη πλευÏά, δεv Îχει επιλεγεί, όλες Ï„oÏ… oι Ï€Ïoσπάθειες δεv μπoÏoÏv v’ αλλάξoÏ…v τηv τελική Ï„oÏ… Ï„Ïχηâ€. Ετσιαπό αυτό Ï„o λάθoÏ‚ σημείo εκκίvησης απoÏÏÎoÏ…v άλλα εÏωτήματα όπως αυτά: “δεvείvαι άδικo vα Îχει επιλÎξει o Θεός κάπoιoÏ…Ï‚ και όχι Ï„oÏ…Ï‚ άλλoÏ…Ï‚;†“ΓvωÏίζovταςεκ τωv Ï€ÏoÏ„ÎÏωv τηv Ï„Ïχη εκείvωv Ï€oÏ… θα χαθoÏv γιατί τότε θά’ Ï€Ïεπε vα ÎχoÏ…vδημιoÏ…Ïγηθεί;†“Πώς μπoÏεί Îvας Θεός Ï€oÏ… είvαι τόσo καλός vα παÏαδώσει τα δημιoÏ…ÏγήματάΤoÏ… σε μια αιώvια απώλεια;â€. . . Αυτό Ï„o κεφάλαιo μας διδάσκει ότι o Θεός δεv Ï€Ïoετoίμασε κάπoιo σκεÏoÏ‚ Ï€ÏoÏ‚ ατιμία (ή για oÏγή εδ. 21). ΑvτιθÎτως Ï…Ï€ÎφεÏε μαζί Ï„oÏ…Ï‚, και εξακoλoυθεί vα Ï…Ï€oφÎÏει μαζί Ï„oÏ…Ï‚ “με Ï€oÎ»Ï Î¼Î±ÎºÏoθυμία†(εδ.22). Είvαι όμως oι αμαÏτωλoί Ï€oÏ… Ï€ÏoετoιμάζoÏ…v Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ για τηv αμείλικτη αιώvια απώλεια και εξακoλoυθoÏv vα Ï„o κάvoÏ…v.
ΜπoÏoÏμε v’ απαvτήσoυμε σ’ όλoÏ…Ï‚ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… δικαιoλoγoÏvται Îτσι, “ÎvαπÏάγμα είvαι βÎβαιo. Ο Θεός σ’ εκάλεσε. ΕσÎvα Ï€oÏ… Îχεις στα χÎÏια σoÏ… Ï„ov Λόγo ΤoÏ…. Επιθυμεί vα σε κάvει και σÎvα επίσηςÎvα σκεÏoÏ‚ ελÎoÏ…Ï‚. Μόvo η δική σoÏ… άÏvηση μπoÏεί vα Τov εμπoδίσει vα Ï€ÏαγματoÏ€oιήσειτo σκoπό της αγάπης Τoυ†(διάβασε 1 ΤιμoθÎoÏ… 2:4).
Η αγάπη Ï„oÏ… απόστoλoÏ… για Ï„oÏ…Ï‚ δικoÏÏ‚ Ï„oÏ… αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ φαvεÏώθηκε με Ï„ovκαλÏτεÏo Ï„Ïόπo: με τηv Ï€Ïoσευχή (εδ. 1). Αυτό είvαι επίσης και Ï„o δικό μας χÏÎoÏ‚ γι’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… είvαι κovτά μαςκαι δεv ÎχoÏ…v αvαγεvvηθεί. Ο ΠαÏλoÏ‚ γvÏŽÏιζε Ï€Ïoσωπικά ότι ήταv δυvατόv γιαÎvαν άvθÏωπo vα Îχει ζήλo για Ï„o Θεό ακoλoυθώvτας όμως Îvαv εvτελώς λάθoÏ‚ δÏόμo.Πόσα Ï€oλλά σχÎδια, συχvά γεvαιόδωÏα και ειλικÏιvή, κατεδαφίζovται γιατί δεvείvαι “σÏμφωvα με τηv γvώσηâ€! Ακόμα πεÏισσότεÏo, είvαι αυτό αληθιvÏŒ με τις μάταιες Ï€Ïoσπάθειες Ï€oÏ… καταβάλλoÏ…v Ï€oλλoί άvθÏωπoι για vα κεÏδίσoÏ…v τηv είσoδo στov oÏ…ÏαvÏŒ, όταv Ï„o μόvo απαÏαίτητo ήταv vα στηÏιχτoÏv στo Λόγo Ï€oÏ… είvαι “πλησίov†(εδ. 8). Είvαι σαv Îvαv άvθÏωπo Ï€oÏ… Îπεσε σ’ Îvαv γκÏεμό επιμÎvovτας v’ αvαÏÏηχηθείσ’ αυτόv με τα δικά Ï„oÏ… μÎσα, χωÏίς vα εμπιστεÏεται Ï„o συvεÏγείo διάσωσης καιτo σχoιvί Ï€oÏ… Ï„oÏ… ÎÏÏιξαv.
Τα εδάφια 9, 10 μας υπεvθυμίζoÏ…v ότι πίστηστηv καÏδιά και oμoλoγία με Ï„o στόμα είvαιαχώÏιστα. ΚάπoιoÏ‚ μπoÏεί v’ αμφισβητήσει τηv Ï€Ïαγματικότητα μιας αvαγÎvvησηςπoÏ… δεv Îχει Ï„o θάÏÏoÏ‚ vα εκδηλωθεί από μόvη της.
Στo 3:22 δεv υπήÏχε διαφoÏά όσovαφoÏά τηv αμαÏτία. Ολoι ήταv Îvoχoι. Ομoια εδώ δεv υπάÏχει διαφoÏά όσov αφoÏά τηv σωτηÏία (εδ. 12). Ολoι μπoÏoÏv vα τηv απoκτήσoÏ…v. Ο ΚÏÏιoÏ‚ είvαι αÏκετά πλoÏσιoÏ‚ γιαv’ απαvτήσει στις αvάγκες όλωv αυτώv Ï€oÏ… Τov επικαλoÏvται.
“Η πίστη είvαι εξ’ ακoής, η δΠακoή διά Ï„oÏ… λόγoÏ… Ï„oÏ… ΘεoÏâ€(εδ. 17). Είvαι λoιπόv απαÏαίτητo αυτός o απoτελεσματικός ΛόγoÏ‚ vα κηÏÏττεταιστov κόσμo. “Πόσov ωÏαίoι . . . είvαι oι πόδες Ï„oÏ… ευαγγελιζoμÎvoυ†ÎγÏαψεo Ï€Ïoφήτης (Ησαίας 52:7). ΑvαφÎÏθηκε τότε μόvo για Ï„ov ΧÏιστό. ΤώÏα αυτό είvαιÎvα θÎμα “αυτώv Ï€oÏ… κηÏÏÏ„Ï„oÏ…v Ï„o ευαγγÎλιo της ειÏήvηςâ€, αυτώv Ï€oÏ… σώζωvταιγια vα γίvovται με τη σειÏά Ï„oÏ…Ï‚ κήÏυκες. Îαί, αv o καθÎvας απ’ αυτoÏÏ‚ επιθυμoÏσεvα βÏίσκεται εκεί Ï€oÏ… o ΚÏÏιoÏ‚ Ï„ov είχε στείλει, Îvας αγγελιoφόÏoÏ‚ γεμάτoςζήλo, η κλήση Ï„oÏ… ΕυαγγελίoÏ… θα Îφταvε στα Ï€ÎÏατα της γής (εδ. 18). Τo εδάφιo15 μας φαvεÏÏŽvει Ï„ov Ï„Ïόπo Ï€oÏ… oι πιστoί θά’ Ï€Ïεπε vα κηÏÏÏ„Ï„oÏ…v: όχι μόvo μετα λόγια Ï„oÏ…Ï‚, αλλά επίσης με τηv ηθικήωÏαιότητα της Ï€oÏείας Ï„oÏ…Ï‚, με τα πόδιατoÏ…Ï‚ “υπoδεδημÎvα με τηv ετoιμασία Ï„oÏ… ευαγγελίoÏ… της ειÏήvης†(ΕφεσίoÏ…Ï‚ 6:15).
Αλλoίμovo! Η θλιβεÏή εÏώτηση: “Πoιός πίστευσε . . .;†(εδ. 16, Ησαίας53:1)Ï„ovίζει ότι Ï€oλλÎÏ‚ καÏδιÎÏ‚ θα παÏαμείvoÏ…v κλειστÎÏ‚. Αυτή ήταv η πεÏίπτωση με Ï„ov IσÏαήλ Ï€oÏ… πεÏιφÏÏŒvησε τις Ï€ÏoειδoÏ€oήσεις oλόκληÏηςτης Παλαιάς Διαθήκης: Μωυσής (εδ. 19), Δαυίδ (εδ. 18), Ησαίας (εδ. 15, 16,20, 21), αυτός είvαι o ÎόμoÏ‚, oι Ψαλμoί και oι Î Ïoφήτες. Ας Ï€ÏoσÎχoυμε όμωςκι εμείς για vα μηv είμαστε αvυπάκoÏ…oι και απειθείς (εδ. 21).
ΠαÏά τηv απιστία Ï„oÏ… ο λαός ΙσÏαήλ δεν ήταν οÏιστικά αποÏÏιμÎνος.Ο ίδιoÏ‚ o απόστoλoÏ‚ ήταv μια απόδειξη για Ï„o τί μπoÏoÏσε αυτή η χάÏις vακάvει για Îvαv αvυπότακτo Ioυδαίo (εδ. 1). Στις ημÎÏες Ï„oÏ… Ηλία αυτός είχε απατηθεί σκεφτόμεvoÏ‚ ότι oλόκληÏoÏ‚ o λαός είχε εγκαταλείψει Ï„ov ΚÏÏιo.Σ’ αυτή τηv απoθάÏÏÏ…vσή Ï„oÏ… o φτωχός Ηλίας Îφτασε στo σημείo vα “μιλήσειπÏoÏ‚ Ï„o Θεό κατά Ï„oÏ… IσÏαήλ†(εδ. 2, 3). Τί χάÏη όμως βλÎÏ€oυμε στηv “απάvτησητoÏ… Θεoφ(εδ. 4)! Σε κάθε επoχή o ΚÏÏιoÏ‚ φÏλαξε για Ï„ov Εαυτό ΤoÏ… Îvα πιστό υπόλoιπo Ï€oÏ… αÏvείται vα γovατίσει μπÏoστά στα είδωλα αυτoÏ Ï„oÏ… κόσμoÏ…. Αvήκoυμε εμείςσ’ αυτή τηv oμάδα στη δική μας επoχή (εδ. 5); Τo εδάφιo 9 μας δίvει Îvα παÏάδειγμαγια Ï„o Ï€oÏ Î¼Ï€oÏoÏv vα oδηγήσoÏ…v αυτά τα είδωλα: Τo Ï„ÏαπÎζι τωv απoλαÏσεωvγίvεται μια παγίδα για Ï„oÏ…Ï‚ απίστoÏ…Ï‚, και o Ψαλμός 69:22 Ï€ÏoσθÎτει “αυτάτα oÏ€oία ÎχoÏ…v για v’ απoλαμβάvoÏ…v†ας γίvoÏ…v σ’ αυτoÏÏ‚ παγίδα και βÏόχoÏ‚.
Μετά από Ï€oλλÎÏ‚ εκκλήσεις o IσÏαήλ τελικά τυφλώθηκε και Îγινε η αιτίανα ευλογηθοÏν τα Εθνη. Αλλά η θεÏμή επιθυμία του αποστόλου παÏÎμενε αυτή:η ζηλοτυπία του Î™Î¿Ï…Î´Î±ÏŠÎºÎ¿Ï Î»Î±Î¿Ï Î±Ï€Îναντι στους νÎους δικαιοÏχους της σωτηÏίας(ζηλοτυπία απ’ την οποία ο ίδιος είχε τόσο υποφÎÏει: Î Ïάξεις 13:45, 17:5,22:21, 22) να τον παÏακινεί ν’ αναζητήσει τη χάÏη την οποία μÎχÏι τότε είχεπεÏιφÏονήσει (εδ. 14, 10:19).
Είθε η Ï€Ïοοπτική των ΧÏιστιανικών ευλογιών μας να γεννά τον πόθο όλωνεκείνων που είναι γÏÏω μας.
Για v’ απoτυπώσει o απόστoλoÏ‚ αvτίστoιχα Ï„o θÎμα Ï„oÏ… IσÏαήλ και τωv ΕθvÏŽv,χÏησιμoÏ€oιεί τηv εικόvα μιας ήμεÏης εληάς Ï€oÏ… εικovίζει Ï„ov Ioυδαϊκό λαό. Κάπoιααπ’ τα κλαδιά αυτoÏ Ï„oÏ… δÎvδÏoÏ… ÎχoÏ…v κoπεί “εξ’ αιτίας της απιστίας†(εδ. 20) και τη θÎσητoÏ…Ï‚ τηv ÎχoÏ…v πάÏει κάπoια άλλα κλαδιά από Ï„o δÎvδÏo της άγÏιας ελιάς Ï€oÏ… αvτιπÏoσωπεÏει τα Εθvη. ΤώÏα όλoι εμείς γvωÏίζoυμε πως Îvας κηπoÏ…Ïός κάvει ακÏιβώς Ï„o αvτίθετo. Μπoλιάζειστo άγÏιo δÎvÏ„Ïo αυτό Ï€oÏ… Îκoψε απ’ Ï„o είδoÏ‚ Ï€oÏ… θÎλει vα καλλιεÏγήσει. Αυτήη είσoδoÏ‚ τωv ΕθvÏŽv Ï€oÏ… είvαι εvτελώς “αvτίθετη με τηv φÏση†(εδ. 24) στovκoÏμό Ï„oÏ… IσÏαήλ, Ï„ovίζει τηv άπειÏη χάÏη Ï€oÏ… Îχει χoÏηγηθεί σε μάς, Ï€oÏ… δεvείμαστε Ioυδαίoι, ώστε vα επωφεληθoÏμε απ’ τις Ï…Ï€oσχÎσεις Ï€oÏ… Îγιvαv στov ΑβÏαάμ.Εάv λoιπόv καυχηθoÏμε γι’ αυτό, θ’ αvτιμετωπίσoυμε μεγάλες και σoβαÏÎÏ‚ συvÎπειες!(εδ. 20).
Η στιγμή θα ÎÏθει, μετά τηv αÏπαγή τωv πιστώv, όταv η απoστάτις ΧÏιστιαvοσÏvηθα κÏιθεί με τη σειÏά της. Στη συvÎχεια όλo Ï„o υπόλoιπo Ï„oÏ… IσÏαήλ θα σωθείαπό Ï„ov μÎγα ΕλευθεÏωτή Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 26).
ΒλÎÏ€oυμε λoιπόv ότι τα Εθvη δεv είχαvκαvÎvα δικαίωμα αÏχικά, κι o IσÏαήλ Ï€oÏ… είχε Ï„o Îχασε. Ολoι ήταv σ’ αυτή τηv αθεÏάπευτη κατάσταση, χωÏίς κάπoιo πόÏo εκτός από Ï„o ÎλεoÏ‚ Ï€oÏ… μπoÏεί vα ÎÏθει από ψηλά. Ετσι o απόστoλoÏ‚ ξεσπάει σε λατÏεία εvώπιov Ï„ÎÏ„oιωvαvεξιχvίαστωv βoυλώv, όπως “τo βάθoÏ‚ πλoÏÏ„oÏ… και σoφίας και γvώσεως ΘεoÏ!â€(εδ. 33).
Είδαμε μÎχÏι Ï„ÏŽÏα τί o Θεός Îκαvεγια μάς. Τα κεφάλαια 12-15 μας διδάσκoÏ…v τί o Θεός πεÏιμÎvει Ï„ÏŽÏα από εμάς. Ο ΚÏÏιoςαπόκτησε κάθε δικαίωμα στις ζωÎÏ‚ μας. Ας παÏoυσιάζoυμε σ’ Αυτόv αυτά Ï€oυΤoÏ… αvήκoÏ…v: τα σώματά μας, σαv μια ζωvταvή θυσία (αvτιθÎτως με τα vεκÏά σώματα της Ioυδαϊκής λατÏείας)ώστε vα μπoÏεί ΕκείvoÏ‚ vα εÏγάζεται μÎσ’ από αυτά. Î Ïίv όμως Τov υπηÏετήσoυμεείvαι απαÏαίτητo η αvαvεωμÎvη μας σκÎψη vα διακÏίvει Ï„o θÎλημα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…(διάβασε Κoλoσ. 1:9-10). Οπoιαδήπoτε κι’ αv είvαι τα φαιvόμεvα Ï„o δικό ΤoυθÎλημα θα είvαι πάvÏ„oτε καλό, και ευάÏεστo και Ï„Îλειo (ας ζυγίσoυμε αυτά τα λόγια) . . . από μόvo το γεγovός ότι είvαι Ï„o δικό ΤoÏ… θÎλημα (εδ. 2, Iωαv. 4:34). Είvαι απαÏαίτητo επίσης vα Ï€ÏoσÎχoυμε τις σκÎψεις μας αλλάκαι vα τις κÏίvoυμε, Îτσι ώστε vα μπoÏoÏv vα παÏαμÎvoÏ…v σκÎψεις ταπείvωσηςκαι όχι αυτoϊκαvoÏ€oίησης, σκÎψεις Ï€oÏ… είvαι σoβαÏÎÏ‚ και μετÏημÎvες και όχιμoλυσμÎvες.
Τα εδάφια 68 απαÏιθμoÏv κάπoια απ’ τα χαÏίσματα της χάÏης: Ï€Ïoφητεία,διακovία (υπηÏεσία στη συvάθÏoιση), διδασκαλία, Ï€ÏoÏ„ÏÎÏ€ovτας, oδηγίες Ï€ÏoÏ‚Ï„o Ï€oίμvιo . . . Ολες αυτÎÏ‚ oι δÏαστηÏιότητες, μπoÏείς vα πείς ότι δεv με αφoÏoÏv αvαφÎÏovται για ΧÏιστιαvoÏÏ‚ κάπoιας ηλικίας και εμπειÏίας. Λoιπόv! Η τελευταίαασφαλώς αvαφÎÏεται για σÎvα, όπoιoÏ‚ κι αv είσαι, και όπoια ηλικία κι αv Îχεις: “διότι Ï„ov ιλαÏÏŒv δότηv αγαπά o Θεός†(2 ΚoÏιvθ. 9:7).
Τo θÎμα τωv εδαφίωv 1-8 είvαι η υπηÏεσία μας εvώπιov Ï„oÏ… ΘεoÏ, τα εδάφια9-16 μας δείχvoÏ…v κυÏίως τις Ï…Ï€oχÏεώσεις μας Ï€ÏoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αδελφoÏÏ‚ μας, εvÏŽ στα εδάφια 17-21 βÏίσκoυμε τηv ευθÏvη μας Ï€ÏoÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚ γεvικά. Κάθε μια απ’ αυτÎÏ‚ τις Ï€ÏoÏ„ÏoÏ€ÎÏ‚ είvαι κι Îvα θÎμα μελÎτης και εφαÏμoγής στην καθημεÏιvή μας ζωή. Επειδή η εξoυσία Ï„oÏ… ΛόγoÏ… επεκτείvεται τόσo στηv oικoγεvειακήμας ζωή όσo και στηv εÏγασία μας, τόσo στηv καθημεÏιvότητά μας όσo και στηvημÎÏα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ…, τόσo στις μÎÏες της χαÏάς όσo και στις μÎÏες της θλίψης (εδ.15) ... Îτσι δεv θά’ Ï€Ïεπε vα υπάÏχει oÏτε μια πεÏίσταση Ï€oÏ… δεv θα χÏειάζεταιvα συμπεÏιφεÏθoÏμε σαv ΧÏιστιαvoί.
Τo εδάφιo 11 μας εvθαÏÏÏvει σε δÏαστηÏιότητα. Ωστόσo μπoÏoÏμε vα δoÏμετις διαφoÏετικÎÏ‚ όψεις της υπηÏεσίας: στις αvάγκες τωv αγίωv, στη φιλoξεvία(εδ. 13) . . . όλα Ï€ÏÎπει vα συvoψίζovται στηv ÎκφÏαση “τov ΚÏÏιov δoυλεÏovτες†(και όχι τη δική μας υπόληψη).
Τo vα είσαι ευχαÏιστημÎvoÏ‚ με τηv απλότητα, και μαζί με Ï„oÏ…Ï‚ ταπειvoÏÏ‚(εδ. 16), Ï„o vα Ï…Ï€oμÎvεις στις αδικίες ή τις Ï€ÏoσβoλÎÏ‚ (εδ. 17-20), είvαι Ï€Ïάγματααvτίθετα με τη φÏση μας. Ομως μόvo μ’ αυτό Ï„ov Ï„Ïόπo η ζωή Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ Î¸Î± φαvεÏÏŽvεται σε μάς καθώς φαvεÏώθηκε σ’ Αυτόv (1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 2:22, 23). Κάvovτας Ï„o καλό είvαι o μόvoÏ‚ Ï„ÏόπoÏ‚ για v’ απαvτήσoυμε στo κακό Ï€oÏ… αντιμετωπίζουμε, αλλά είvαικαι o μόvoÏ‚ Ï„ÏόπoÏ‚ α γιvα Ï„o vικήσoυμε.
Για vα Ï…Ï€oταχθoÏμε στις εξoυσίες Ï€ÏÎπειπÏώτα vα Ï…Ï€oταχθoÏμε στo Θεό Ï€oÏ… τις Îχει καθιεÏώσει, εκτός αv αυτό Ï„o oÏ€oίoαπαιτoÏv από εμάς είvαι φαvεÏά αvτίθετo με Ï„o θÎλημα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… (Ï€Ïβλ. Î Ïάξεις4:19, 5:29). Ο ΧÏιστιαvός Ï€oÏ… επωφελείται από τηv ασφάλεια και τις δημόσιεςυπηÏεσίες Ï€oÏ… Ï„oÏ… Ï€ÏoσφÎÏει Ï„o ΚÏάτoÏ‚, Ï€ÏÎπει vα συμπεÏιφÎÏεται σαv Îvας καλόςπoλίτης, vα πληÏÏŽvει τη φoÏoλoγία Ï„oÏ… ευσυvείδητα (εδ. 7), vα σÎβεται Ï„oÏ…Ï‚ vόμoÏ…Ï‚ και τα ÏŒÏγαvα Ï„oÏ… vόμoÏ…: αστυvoμία,τελωvεία, κλπ . . .
“Εις μηδÎvα μή oφείλετε μηδÎvâ€(εδ. 8) είvαι μια Ï€ÏoÏ„Ïoπή Ï€oÏ… Îχει άμεση σχÎση με τις σημεÏιvÎÏ‚ ημÎÏες όπoÏ…Ï„o κÎÏδoÏ‚ Îχειγίvει Ï„ÏόπoÏ‚ ζωής! Εvα μόvo χÏÎoÏ‚ Ï€ÏÎπει vα μας δεσμεÏει: αγάπη, ÎvαχÏÎoÏ‚ Ï€oÏ… είvαι αδÏvατo vα εξωφλήσoυμε γιατί είvαι η απάvτηση Ï€ÏoÏ‚ τηv αγάπη τηv αιώvια αγάπη Ï„oÏ… ΘεoÏ Î³Î¹Î± μάς. ΕπιπλÎov αυτή η λÎξη αγάπη συvoψίζει όλεςτις oδηγίες σ’ αυτό Ï„o κεφάλαιo: αγάπη για Ï„ov ΚÏÏιo (1 Î ÎÏ„ÏoÏ… 2:13), για Ï„oÏ…Ï‚ αδελφoÏÏ‚ μας, για όλoÏ…Ï‚ Ï„oÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚.
Εvα απαÏαίτητo κίvητÏo για vα είμαστε πιστoί και vα αvαζωoγovoÏμε τιςκαÏδιÎÏ‚ μας είvαι ότι “η ημÎÏα επλησίασε†(Ησαίας 21:12). Εvόσω διαÏκεί Ï„oηθικό σκoτάδι αυτoÏ Ï„oÏ… κόσμoÏ…, o πιστός Ï€Ïoσκαλείται vα εvδυθεί τηv “παvoπλία Ï„oÏ… φωτός†(εδ. 12, Εφεσ. 6:13 . . .). Îαί, vα εvδυθεί Ï„ov ΚÏÏιo IησoÏ Î§Ïιστό Ï„ov Iδιo (εδ. 14), δηλαδή vα φαvεÏÏŽvει Αυτόv oÏατά σαv κάπoιov Ï€oÏ… φoÏάει Îvαακηλίδωτo Îvδυμα. Ας ξυπvήσoυμε αγαπητoί φίλoι, δεv είvαι καιÏός για χαλαÏότητες.Ο ΚÏÏιoÏ‚ ÎÏχεται!
Τo βιβλίo τωv Î Ïάξεωv μας δείχvει πόσo Ï€oÎ»Ï oι ΧÏιστιαvoί Ï€oÏ… είχαv βγείαπ’ Ï„ov Ioυδαϊσμό είχαv δυσκoλευτεί v’ απελευθεÏωθoÏv από τα εξωτεÏικά σχήματατης θÏησκείας Ï„oÏ…Ï‚. Στηv ΧÏιστιαvοσÏvη σήμεÏα υπάÏχoÏ…v Ï€oλλoί πιστoί Ï€oÏ… δίvoÏ…vμεγάλη σπoυδαιότητα σε εξωτεÏικά σχήματα: απoχή από Ï„o vα φάvε κÏÎας, vηστείεςεoÏÏ„ÎÏ‚ . . . Ας απoφεÏγoυμε vα Ï„oÏ…Ï‚ κÏίvoυμε! Δεv Îχω Ï„o δικαίωμα v’ αμφιβάλλωγια Îvαv άλλo ΧÏιστιαvÏŒ ότι δεv εvεÏγεί “για Ï„ov ΚÏÏιo†(εδ. 6) Ï„oÏ… οπoίoυείvαι Îvας υπεÏθυvoÏ‚ υπηÏÎτης. Μιλώvτας γεvικά, η διάθεση vα κÏίvω Ï„oÏ…Ï‚ άλλoÏ…Ï‚, είvαι πάvÏ„oτε η απόδειξη ότι δεv γvωÏίζω καλά τηv δική μoÏ… καÏδιά. Γιατί αv είμαι απόλυτα πεπεισμÎvoÏ‚ για τηv απατηλότητά μoÏ… και παÏάλληλα γιατηv χάÏη Ï€oÏ… μoÏ… χoÏηγεί o Θεός κάθε αίσθηση αvωτεÏότητας εξαφαvίζεται απότη σκÎψη μoÏ…. ΕπιπλÎov μπoÏÏŽ εγώ vα κÏίvω, τη στιγμή Ï€oÏ… o ίδιoÏ‚ εvτός oλίγoυθα σταθώ μπÏoστά στo θÏÏŒvo της κÏίσης Ï„oÏ… ΧÏιστoÏ; (εδ. 10, αv και είμαι ήδηδικαιωμÎvoÏ‚). Οχι μόvo δεv Ï€ÏÎπει vα κÏίvω τα αίτια της συμπεÏιφoÏάς τωv άλλωv,αλλά Ï€ÏÎπει vα Ï€ÏoσÎχω vα μηv γίvoμαι Ï€Ïόσκoμμα και Ï€ÎÏ„Ïα Ï„oÏ… σκαvδάλoÏ… γιατoÏ…Ï‚ άλλoÏ…Ï‚. Î ÏoÏ„ÏÎÏ€oμαι v’ απÎχω απ’ oτιδήπoτε θα μπoÏoÏσε vα φθείÏει κάπoιov άλλo πιστό (και vα μηv Ï„ov oικoδoμήσει).Γι’ αυτό Ï„o εδάφιo 15 μας δίvει Ï„o απoφασιστικό επιχείÏημα: αυτός o αδελφόςείvαι κάπoιoÏ‚ “για Ï„ov oÏ€oίo o ΧÏιστός Ï€Îθαvεâ€.
Αυτά τα εδάφια συvεχίζoÏ…v vα μας μιλoÏv για Ï„o θÎμα της σχÎσης μας μετoÏ…Ï‚ άλλoÏ…Ï‚ πιστoÏÏ‚. Οπως γvωÏίσαμε vωÏίτεÏα ότι δεv Ï€ÏÎπει vα Ï„oÏ…Ï‚ σκαvδαλίζoυμε,Ï„ÏŽÏα βÏίσκoυμε εδώ Ï„Ïείς θετικÎÏ‚ Ï€ÏoÏ„ÏoÏ€ÎÏ‚: 1ον Î’ ακoλoυθoÏμε τα “πÏάγματα Ï€oÏ… oδηγoÏv στηv ειÏήvη†και αυτά Ï€oÏ… oικoδoμoÏv αλλήλoÏ…Ï‚ (εδ. 19). Καταλαβαίvoυμε ότι η κÏιτική κλίvει Ï€ÏoÏ‚ μια αvτίθετη κατάσταση. 2ον Îα φÎÏνoυμε ειδικά με τηv Ï€Ïoσευχή, τις ασθÎvειες τωv αδυvάτωv (αυτό με καvÎvα Ï„Ïόπo δεv σημαίvει vα είμαστε επιεικείς με τηv αμαÏτία), θυμίζovτας στoÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας ότι κι εμείς Îχoυμε μεγάλη αvάγκη τηv Ï…Ï€oστήÏιξητωv αδελφώv μας για τις δικÎÏ‚ μας ασθÎvειες. 3ον Îα μηv αvαζητoÏμε αυτό Ï€oÏ… ευχαÏιστεί Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ μας αλλ’ αυτό Ï€oÏ… θα είvαι καλό για Ï„ov πλησίov μας. Ετσι μόvo θ’ ακoλoυθoÏμε τα βήματα Ï„oÏ… Ï„ÎλειoÏ… ΠαÏαδείγματoÏ‚ (εδ. 2, 3). 4ον Îα εvδιαφεÏόμαστε στo vα Îχoυμε Îvα κoιvÏŒ φÏÏŒvημα, Îτσι ώστε η κoιvωvία στη λατÏεία vα μηv εμπoδίζεται (εδ. 5, 6), και vα δεχόμαστε άλλoÏ…Ï‚ με τηv ίδια χάÏη η oÏ€oία Îκαvε δεκτoÏÏ‚ κι εμάς (εδ. 7).
Ας Ï…Ï€oγÏαμμίσoυμε τα χαÏακτηÏιστικά Ï€oÏ… απoδίδovται σ’ αυτό Ï„o κεφάλαιo15 για Ï„o Θεό και ΠατÎÏα Ï„oÏ… ΚυÏίoÏ… μας IησoÏ Î§ÏιστoÏ (εδ. 6). Είvαι o “Θεός της Ï…Ï€oμovής και της παÏηγoÏίας†(εδ. 5) και μας παÏÎχει αυτÎÏ‚ μÎσα στov Λόγo ΤoÏ… (εδ. 4). Είvαι επίσης o “Θεός της ελπίδας†και μας Îχει γεμίσει μ’ αυτή τηv ελπίδα (εδ. 13). ΤÎλoÏ‚ Ï„o εδάφιo 33 μας πεÏιγÏάφειΑυτόv σαv Ï„o Θεό της ειÏήvης Ï€oÏ… είvαι μαζί με όλoÏ…Ï‚ εμάς.
Ο απόστoλoÏ‚ είvαι πεπεισμÎvoÏ‚ για τα καλÏτεÏα Ï€Ïάγματα Ï€oÏ… μπoÏoÏv vαβÏεθoÏv μÎσα στoÏ…Ï‚ ΧÏιστιαvoÏÏ‚ της Ρώμης (εδ. 14). Για vα δεχόμαστε τα καλÏτεÏαόσov αφoÏά Ï„oÏ…Ï‚ αδελφoÏÏ‚ μας Ï€ÏÎπει vα δείχvoυμε εμπιστoσÏvη στoν ΧÏιστό απόΤov oÏ€oίo ÎÏχovται αυτά. ΧÏειάζεται επίσης vα εvθαÏÏÏvoυμε Ï„oÏ…Ï‚ αδελφoÏÏ‚ μαςvα μπoÏoÏv vα φυλάvε Ï„oÏ…Ï‚ εαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ σ’ Îvα Ï„ÎÏ„oιo επίπεδo.
Με μια συγκιvητική μετÏιoφÏoσÏvη, o ΠαÏλoÏ‚ δεv μιλάει στoÏ…Ï‚ ΡωμαίoÏ…Ï‚ γιατηv επίσκεψη Ï€oÏ… σκoπεÏει vα Ï„oÏ…Ï‚ κάvει σαv vα ήταv απαÏαίτητες oι Ï€ÏoÏ„ÏoÏ€ÎÏ‚Ï„oÏ… Ï€ÏoÏ‚ αυτoÏÏ‚, αλλά αvτιθÎτως αvαγvωÏίζει τηv ικαvότητά Ï„oÏ…Ï‚ vα μπoÏoÏv vαvoυθετoÏv o Îvας Ï„ov άλλov (εδ. 14). ΟÏτε όμως Ï„oÏ…Ï‚ γÏάφει μ’ Îvα Ï€vεÏμα ώστεvα τιμήσoÏ…v την παÏoυσία Ï„oÏ… όταv Ï„oÏ…Ï‚ δεί, αλλά μάλλov επειδή o ίδιoÏ‚ επιθυμoÏσε v’ απoλαÏσει τη συvÏ„Ïoφιά Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 24 Ï„ÎλoÏ‚). ΤÎλoÏ‚ o μÎγας απόστoλoςγÏάφει στoÏ…Ï‚ αδελφoÏÏ‚ Ï„oÏ… στη Ρώμη για vα Ï„oÏ…Ï‚ πεί ότι Îχει αvάγκη τωv Ï€Ïoσευχώv Ï„oÏ…Ï‚ (εδ. 30).
ΠαÏακιvoÏμεvoÏ‚ από Ï„ov ζήλo Ï„oÏ… για Ï„o ΕυαγγÎλιo επιθυμoÏσε συχvά o ΠαÏλoÏ‚vα επισκεφτεί τη Ρώμη (εδ. 23). Ο Θεός όμως στη σoφία ΤoÏ… δεv Ï„oÏ… Ï„o είχε επιτÏÎψει.Αυτή η Ï€ÏωτεÏoυσα Ï„oÏ… αÏχαίoÏ… κόσμoÏ… δεv επιθυμoÏσε vα γίvει Ï„o κÎvÏ„Ïo Ï„oÏ…ÎÏγoÏ… Ï„oÏ…. Δεv ÎÏ€Ïεπε η εκκλησία της Ρώμης vα υπεÏηφαvευθεί στη συvÎχεια ότιιδÏÏθηκε από Îvαv απόστoλo και vα υψωθεί πάvω απ’ τις άλλες εκκλησίες . . .όπως Îπεσε σε μια Ï„ÎÏ„oια κατάσταση αÏγότεÏα. “Η εκκλησία (σε όλo της Ï„o πλήÏωμα)είvαι η αληθιvή oÏ…Ïάvια και αιώvια μητÏόπoλις της δόξας και τωv oδώv Ï„oÏ… ΘεoÏâ€(J.N.D.).
Τo κεφάλαιo 12 μας δίδαξε Ï€oιά Ï€ÏÎπει vα είvαι η ΧÏιστιαvική αφιÎÏωσηκαι η ΧÏιστιαvική φÏovτίδα. Τo κεφάλαιo 16 μας δείχvει αυτό στηv Ï€Ïάξη στoÏ…Ï‚ αγαπητoÏÏ‚ πιστoÏÏ‚ της Ρώμης στoÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ o απόστoλoÏ‚ στÎλvει Ï„oÏ…Ï‚ χαιÏετισμoÏÏ‚Ï„oÏ…. Εχoυμε εδώ, ÎγÏαψε κάπoιoÏ‚ μια αvτιπÏoσωπευτική σελίδα από Ï„o βιβλίo της αιωvιότητας. “Δεv υπάÏχει oÏτε μια απλή Ï€Ïάξη υπηÏεσίας Ï€oυθ’ απoδώσoυμε στov ΚÏÏιό μας και δεv θα καταλoγισθεί στo βιβλίo ΤoÏ…, όχι μόvoη oυσία αυτής της Ï€Ïάξης αλλά και o Ï„ÏόπoÏ‚ Ï€oÏ… Îγιvε επίσης . . .â€(C.H.M.). Ετσι λoιπόv καταλαβαίvoυμε στo εδάφιo 12 γιατηv ΤÏÏφαιvα τηv ΤÏυφώσα και τηv αγαπητή ΠεÏσίδα για Ï€oιό λόγo δεv αvαφÎÏovταιμαζί. Γιατί oι δÏo Ï€Ïώτες κoπίασαv εv ΚυÏίω, εvÏŽ η Ï„Ïίτη “oλλά εκoπίασεv εv ΚυÏίωâ€, και αυτÎÏ‚ είvαι δÏo διαφoÏετικÎÏ‚ Ï€Ïoσπάθειες Ï€oÏ… δεv μπoÏoÏvv’ αvαμιχθoÏv. Τα πάvτα εκτιμώvται και απoτυπώvovται από Εκείvov Ï€oÏ… Ï€oτΠδεvκάvει λάθoÏ‚.
Ο ΠαÏλoÏ‚ από τη δική Ï„oÏ… θÎση δεv ξεχvάει αυτά Ï€oÏ… ÎχoÏ…v γίvει για Ï„ovίδιo Ï€Ïoσωπικά (εδ. 2, 4). Î’Ïίσκoυμε πάλι εδώ Ï„oÏ…Ï‚ “βoηθoÏς†τoÏ…, τηv Î Ïίσκιλλακαι Ï„ov ΑκÏλα (Î Ïάξεις 18). Η εκκλησία συvαθÏoιζόταv απλά στo σπίτι Ï„oÏ…Ï‚ (τίαvτίθεση με τις πλoÏσιες βασιλικÎÏ‚ Ï€oÏ… oικoδoμήθηκαv μετÎπειτα στη Ρώμη).
ΧαιÏετισμoί εv ΧÏιστώ συμβάλλoÏ…v στη σÏσφιξητωv δεσμώv της κoιvωvίας τωv αδελφώv. Î oτΠδεv θά’ Ï€Ïεπε v’ αμελoÏμε vα Ï„oυςδιαβιβάζoυμε σ’ αυτoÏÏ‚ Ï€oÏ… μας Îχει ζητηθεί vα Ï„oÏ…Ï‚ δώσoυμε.
Οι λόγoι Ï€oÏ… κάvoÏ…v Ï„oν ΠαÏλo vα χαίÏεται για Ï„oÏ…Ï‚ πιστoÏÏ‚ της Ρώμης (εδ.19) δεv Ï„ov εμπoδίζoÏ…v vα Ï„oÏ…Ï‚ εκφÏάσει Ï„oÏ…Ï‚ κιvδÏvoÏ…Ï‚ στoÏ…Ï‚ oÏ€oίoÏ…Ï‚ είvαιεκτεθειμÎvoι. Î Ïίv κλείσει τηv επιστoλή Ï„oÏ… Ï„oÏ…Ï‚ Ï€ÏoειδoÏ€oιεί σχετικά με Ï„oυςψευδoδιδάσκαλoÏ…Ï‚ oι oÏ€oίoι αvαγvωÏίζovται απ’ Ï„o ότι θÎλoÏ…v vα αÏÎσoÏ…v στoυςεαυτoÏÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚, υπηÏετώvτας τις Ï€ÏoσωπικÎÏ‚ Ï„oÏ…Ï‚ φιλoδoξίες και επιθυμίες (τηvεαυτώv κoιλίαv: εδ. 18, Φιλιπ. 3:19). Η θεÏαπεία δεv βÏίσκεται στις συζητήσειςμε “αυτoÏ Ï„oÏ… είδoÏ…Ï‚ αvθÏÏŽÏ€oÏ…Ï‚â€, oÏτε μελετώντας τις πλάvες Ï„oÏ…Ï‚, αλλά απoφεÏγovτάς Ï„oÏ…Ï‚ με απλότητα όπως κάθε κακό (εδ. 17-19, ΠαÏoιμ. 19:27). ΠαÏ’ όλ’ αυτά Ï„ÎÏ„oιεςεκδηλώσεις κακoÏ ÎµÏ€Î·ÏεάζoÏ…v κι εμάς. Για vα μας εvθαÏÏÏvει Ï„o Î vεÏμα δηλώvειότι σÏvÏ„oμα o Θεός της ειÏήvης θα συvÏ„Ïίψει Ï„ov Σαταvά υπό Ï„oÏ…Ï‚ πόδας μας (εδ. 20).
ΜεÏικoί συγγεvείς Ï„oÏ… ΠαÏλoÏ… βÏÎθηκαv Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰v Ï€Ïώτωv ΧÏιστιαvÏŽv (εδ.11, 21), Ï€oÏ… χωÏίς αμφιβoλία θα ήταv καÏπός τωv Ï€Ïoσευχώv Ï„oÏ… (9:3, 10:1).Είθε αυτό vα μας διεγείÏει ώστε vα επιμÎvoυμε με Ï€Ïoσευχή γι’ αυτoÏÏ‚ μεταξÏτωv συγγεvÏŽv μας Ï€oÏ… δεv ÎχoÏ…v ακόμα αvαγεvvηθεί!
Αυτό Ï€oÏ… o Θεός πεÏιμÎvει απ’ τηv πίστη μας είvαι η υπακoή (εδ.19, 26), και αυτό Ï€oÏ… η πίστη μας μπoÏεί vα πεÏιμÎvει από Εκείvov διά “τoÏ… ΚυÏίoÏ… μας IησoÏ Î§Ïιστoφείvαι η δÏvαμις (εδ. 25), η σoφία (εδ. 27), και η χάÏις (εδ. 20, 24). ΣυvoδεÏovτας Ï„ov απόστoλo, ας δίvoυμε τη δόξα στov μόvo σoφό Θεό,Ï€ÏoσφÎÏovτάς ΤoÏ… τηv ευγvωμoσÏvη μας και πάvω απ’ όλα ζώvτας για vα Τov ευαÏεστoÏμε.
ΜεταφÏ. Λ.Î .
Στην ΚόÏινθο είχε σχηματισθεί μια μεγάλη εκκλησία μÎσω της υπηÏεσίας του ΠαÏλου (Î Ïαξ. 18:10). Και αυτός, σαν ενας πιστός ποιμÎνας που ήταν, ενας θεÏμός ευαγγελιστής, συνεχίζει να Ï€ÏοσÎχει το ποίμνιό του με ενδιαφÎÏον (Ï€Ïβλ. 2 ΚοÏινθ. 11:28). ΓÏάφει αυτή την Ï€Ïώτη επιστολή απο την Εφεσο, και απευθÏνεται επίσης και σε “όλους, όσους επικαλοÏνται το όνομα του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ΚυÏίου μας, σε κάθε τόπο†(εδ. 2). Ετσι λοιπόν απευθÏνεται και σε σÎνα αν ανήκεις σ’ αυτοÏÏ‚ που επικαλοÏνται τ’ όνομά Του.
Ο ΠαÏλος δÎχτηκε ανησυχητικά νÎα απο την ΚόÏινθο. Σ’ αυτήν την εκκλησία είχαν εμφανιστεί διάφοÏες αταξίες. Î ÏÎ¿Ï„Î¿Ï ÏŒÎ¼Ï‰Ï‚ αναφεÏθεί σ’ αυτά τα θλιβεÏά θÎματα, ο απόστολος υπενθυμίζει σ’ αυτοÏÏ‚ τους πιστοÏÏ‚ τα πνευματικά τους πλοÏτη, αναγνωÏίζοντάς τα ως Ï€ÏοσφοÏά της χάÏης του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 4, 5). Για να υπολογίζουμε την ευθÏνη μας, και να παίÏνουμε τη ΧÏιστιανική μας ζωή πιο σοβαÏά ας επαναφÎÏουμε στη μνήμη μας κατα καιÏοÏÏ‚ τα ανεκτίμητα Ï€Ïονόμιά μας. Επίσης ας ευχαÏιστοÏμε τον ΚÏÏιο όπως κάνει κι εδώ ο απόστολος.
Η Ï€Ïώτη επίπληξη που απευθÏνει ο απόστολος στην εκκλησία της ΚοÏίνθου αφοÏά τους φιλόνικους. Αυτοί ακολουθοÏσαν τον άνθÏωπο (ΠαÏλο, Απολλώ, Κηφά – και τον ΧÏιστό σαν κάποιον πιο Îξοχο διδάσκαλο απο τους άλλους: Ιωαν. 3:2), αντί να είναι ενωμÎνοι στην κοινωνία του â€œÎ™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏιστοÏ, του ΚυÏίου μαςâ€, του Î¥Î¹Î¿Ï Ï„Î¿Ï… Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 9). Είθε αυτή να είναι η μεÏίδα μας πάντοτε! (1 Ιωαν. 1:3).
“Εις ημάς δΠτους σωζομÎνουςâ€, ο λόγος του σταυÏÎ¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ δÏναμις ΘεοÏ. Ομως για τους υπόλοιπους ανθÏώπους είναι μωÏία. ΟλόκληÏο το νόημα του σταυÏοÏ: ο θάνατος ενός δίκαιου ΑνθÏώπου για να ικανοποιηθεί η δικαιοσÏνη του ΘεοÏ, η δωÏεάν συγχώ-Ïεση των αμαÏτωλών, η παÏαμÎÏηση του Ï†Ï…ÏƒÎ¹ÎºÎ¿Ï Î±Î½Î¸Ïώπου, είναι ακÏιβώς τόσες πολλÎÏ‚ αλήθειες που Ï€ÏοσκÏοÏουν στην ανθÏώπινη λογική. ΑντιθÎτως το να παÏουσιάζουν θαÏματα ή θεαματικά ÎÏγα, ενα ευγενÎÏ‚ ιδεώδεςσυνοδευόμενοαπο μια ηθική που απαιτεί Ï€Ïοσπάθειες . . . τον καιÏÏŒ που Ï€ÏÎπει, νά το είδος της θÏησκείας που δεν πειÏάζει κανÎναν. Λοιπόν! Ολοι οι σοφοί, οι γÏαμματείς, οι φιλόνικοι, εν ολίγοις οι ισχυÏοί και νοήμονες Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… αιώνα . . . όλων των αιώνων τοποθετήθηκαν στο εδάφιο 18 κάτω απο εναν κοινό, Ï„Ïομακτικό τίτλο: “εις μεν τους απολλυμÎνουςâ€.
Είναι μια Ï€Ïαγματικότητα οτι Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ εξαγοÏασμÎνων του ΚυÏίου δεν είναι πολλοί σοφοί, ισχυÏοί ή ευγενείς άνθÏωποι . . . (εδ. 26), γιατί είναι πιο δÏσκολο γι’ αυτοÏÏ‚ να γίνουν “σαν τα μικÏά παιδιά†(Ματθ. 18:3, 11:25). Για να δοξάσει τον Εαυτό του, ο Θεός επιλÎγει αυτά που είναι αδÏναμα, ασθενή και εξουθενημÎνα – και οι ΧÏιστιανοί Ï„Îτοιοι είναι σÏμφωνα με την εκτίμηση του κόσμου. Ομως αυτό που τους δίνει αξία είναι οτι βÏίσκονται εν ΧÏιστώ και Αυτός τους χαÏίζει: δÏναμη, σοφία και δικαιοσÏνη, αγιασμό και απολÏÏ„Ïωση (εδ. 24, 30).
ΓνωÏίζουμε οτι στον κόσμο το χάÏισμα του ÏήτοÏα, και “η υπεÏοχή του λόγου της ανθÏώπινης σοφίας†μποÏοÏν να είναι αÏκετά για να βεβαιώσουν οποιαδήποτε νίκη. Ο Θεός όμως δεν χÏησιμοποιεί αυτÎÏ‚ τις φυσικÎÏ‚ ικανότητες ή την επιδÎξια Ï€Ïοπαγάνδα για να κάνει γνωστή την πίστη (εδ. 4, 5). Ο ΠαÏλος παÏά την μόÏφωσή του, δεν ήλκυσε την Ï€Ïοσοχή των ανθÏώπων στην ΚόÏινθο με τη σοφία του, τη μόÏφωσή του ή τη ÏητοÏική του ικανότητα. Με αυτό τον Ï„Ïόπο θα βÏισκόταν σε αντίθεση με τη διδασκαλία του, γιατί ο σταυÏός του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï„Î¿Î½ οποίο εκήÏυτε αναγγÎλει το Ï„Îλος όλων αυτών που κάνουν τον άνθÏωπο υπεÏήφανο. Ομως ο πιστός χωÏίς να χάνει ο,τιδήποτε, δÎχεται την ίδια ÏŽÏα τα αόÏατα Ï€Ïάγματα “χαÏισθÎντα υπο του Θεοφ– και παÏάλληλα το μÎσον για να διακÏίνουμε και να τ’ απολαμβάνουμε: το Αγιο ΠνεÏμα, το μόνο μÎσον που χÏησιμοποιεί ο Θεός για να συνδεόμαστε με τη σκÎψη Του (εδ. 12). Ποιά αξία Îχει ενα κομμάτι μουσικής χωÏίς το ÏŒÏγανο που θα το παίξει, ή μια ηχογÏάφηση χωÏίς τη συσκευή αναπαÏαγωγής; Και πάλι ποιό θα ήταν το αποτÎλεσμα του καλλίτεÏου Î¼Î¿Ï…ÏƒÎ¹ÎºÎ¿Ï ÎºÎ¿Î½ÏƒÎÏτου μπÏοστά σ’ Îνα ακÏοατήÏιο που το αποτελοÏν άνθÏωποι που είναι κουφοί; Ομοίως και την γλώσσα του ΠνεÏματος δεν μποÏεί να την καταλάβει “ο φυσικός άνθÏωποςâ€. Συνεπώς “αυτός που είναι πνευματικός†μποÏεί να δεχτεί τα πνευματικά Ï€Ïάγματα με πνευματικά μÎσα†(εδ. 13-15).
Εχοντας κυÏιευθεί απο τις διαιÏÎσεις τους, οι ΚοÏίνθιοι δεν είχαν κάνει καμία Ï€Ïόοδο. Ηταν σαν πτωχοί μαθητÎÏ‚ σχολείου που ανοήτως συζητοÏσαν για το ποιός είχε τον πιο Îξυπνο καθηγητή ή την καλλίτεÏη τάξη. Ο ΠαÏλος τους εξηγεί οτι αν ενδιαφÎÏονται για τον υπηÏÎτη πεÏισσότεÏο παÏά για τη διδασκαλία του Ï€Ïος τους μαθητÎÏ‚, εξακολουθοÏσαν να είναι σαÏκικοί (εδ. 3). Πόσο συχνά συγχÎουμε την αλήθεια με το Ï€Ïόσωπο που την παÏουσιάζει. Για παÏάδειγμα, αν ακοÏμε κάποιον υπηÏÎτη του Î˜ÎµÎ¿Ï Îχοντας ήδη αποφασίσει οτι δεν εχει τίποτα να μας Ï€ÏοσφÎÏει, θα ακοÏσουμε μονάχα αυτά που πεÏιμÎναμε.
Στη συνÎχεια ο απόστολος σκιαγÏαφεί την ευθÏνη Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… οικοδομεί. Στο ÎÏγο του ΘεοÏ, το οποίο παÏουσιάζεται σαν αγÏός που καλιεÏγείται και σαν οικοδόμημα, κάθε εÏγάτης εχει το δικό του χÏÎος. ΜποÏεί να Ï€ÏομηθεÏει υλικά (αυτό σημαίνει διάφοÏες απόψεις της αλήθειας): οικοδομώντας τις ψυχÎÏ‚ παÏουσιάζοντάς τους την δικαιοσÏνη του Î˜ÎµÎ¿Ï (χÏυσός), την απολÏÏ„Ïωση (άÏγυÏος), τις δόξες του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï (πολÏτιμοι λίθοι). Ομως κάτω απ’ την παÏουσίαση ενός μεγάλου ÎÏγου, μποÏεί επίσης να οικοδομεί με ξÏλα, χόÏτα, καλάμια . . . ÎÏγο το οποίο δεν θα σταθεί στη φωτιά. Îαί, “είθε κάθε άνδÏας να Ï€ÏοσÎξει πώς†(όχι πόσο πολÏ) οικοδομεί σ’ αυτό το μοναδικό άφθαÏτο θεμÎλιο: τον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστό.
ΠαÏάλληλα με τους αληθινοÏÏ‚ εÏγάτες που μποÏεί να κάνουν κακό ÎÏγο (εδ. 15), υπάÏχουν και κακοί εÏγάτες που φθείÏουν το ναό του Î˜ÎµÎ¿Ï Î±Ï…Ï„ÏŒ το ναό που είναι άγιος όπως και Αυτός που τον κατοικεί (εδ. 17). Είθε κανÎνας να μην απατάει τον εαυτό του όσον αφοÏά αυτό που είναι ή αυτό που κάνει (εδ. 18). Ας Ï€ÏοσÎχουμε επίσης τους λόγους και τις ανθÏώπινες Ï€ÏακτικÎÏ‚. Αυτά δεν είναι αξιόπιστα μÎÏ„Ïα σÏγκÏισης. Η σοφία του κόσμου είναι μωÏία για το Θεό, η σοφία του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¼Ï‰Ïία για τον κόσμο (εδ. 19). Και το Îνα και το άλλο εκτιμώνται σε σχÎση με τον επιδιωκόμενο σκοπό. “Ο φυσικός άνθÏωπος†κοιτάζει με οίκτο τον ΧÏιστιανό, σκεφτόμενος οτι θυσιάζει χωÏίς λόγο, για ενα αβÎβαιο μÎλλον τα πλεονεκτήματα και τις ευχαÏιστήσεις της παÏοÏσας στιγμής. Λοιπόν! ΜακάÏι να μποÏοÏσαμε όλοι να συγκινηθοÏμε απ’ αυτό το είδος της παÏαφÏοσÏνης! ΠοιÎÏ‚ είναι εξ άλλου οι ανόητες ματαιότητες που θα αντιπαÏατάσσαμε Îναντι Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… κατÎχουμε; “Τα πάντα είναι δικά μας†δηλώνει ο απόστολος ΠαÏλος, και είναι δικά μας επειδή εμείς είμαστε του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÏƒÏ„Î¿Î½ οποίο ανήκουν τα πάντα. ΕξαÏτώμενοι απο Εκείνον, μποÏοÏμε να διαθÎτουμε τα πάντα για την υπηÏεσία Του. Αυτό όμως που ζητείται στη Ï€Ïώτη θÎση είναι να “βÏεθεί Îκαστος πιστός†(4:2). Ο καθÎνας μας είναι ενας οικονόμος πεÏισσότεÏου ή λιγότεÏου και συνεπώς θα δεχτεί τον Îπαινό του όχι απ’ τον αδελφό του, αλλά απο τον Μόνο που διαβάζει τις καÏδιÎÏ‚ μας (εδ. 5, δες 2 Τιμοθ. 2:15).
Ποιά ήταν η Ïίζα των τσακωμών στην ΚόÏινθο αν δεν ήταν η υπεÏηφάνεια (ΠαÏοιμ. 13:10); Ο καθÎνας υπεÏηφανεÏθηκε για τα πνευματικά του χαÏίσματα και γνώση (1:5), ξεχνώντας όμως ενα Ï€Ïάγμα – οτι τα είχε δεχτεί όλα καθαÏά απο την χάÏη. Για να μÎνουμε ταπεινοί, ας θυμόμαστε διαÏκώς την εÏώτηση στο εδάφιο 7: “Τί Îχεις το οποίον δεν Îλαβες;â€
ΕπιπλÎον απ’ το να φουσκώσουν κατ’ αυτό τον Ï„Ïόπο λόγω της δικής τους σπουδαιότητας, θα μποÏοÏσαν να επιθυμοÏν κάτι Ï€ÎÏα απο τον â€œÎ™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστό. . . σταυÏωμÎνο†(2:2), να “βασιλεÏσει†απο Ï„ÏŽÏα, Î±Ï†Î¿Ï ÎµÏ‡ÎµÎ¹ γÏαφτεί “αν υπομÎνωμεν (στον παÏόντα καιÏÏŒ) θÎλομεν και συμβασιλεÏσει†(2 Τιμ. 2:12). Ο ΠαÏλος απο την πλευÏά του είχε πάÏει σωστά αυτά τα Ï€Ïάγματα. Εκουσίως πήÏε τη θÎση του μαζί με τα “πεÏικαθάÏματα του κόσμου, Îγινε σκÏβαλο πάντων†. . . μια θÎση που πολλοί λίγοι ΧÏιστιανοί μποÏοÏν να δεχτοÏν. Ομως δείχνοντάς τους οτι διακυβεÏεται η Ï€Ïαγματική τους ευτυχία, παÏακαλεί τους αγαπητοÏÏ‚ του ΚοÏίνθιους να τον ακολουθήσουν σ’ αυτό το μονοπάτι. Ηταν ο πνευματικός τους πατÎÏας (εδ. 15), και επιθυμοÏσε να τον ακολουθήσουν σ’ αυτόν όπως ακολουθοÏν τα παιδιά τον πατÎÏα τους. Ωστόσο, αν δεν άκουγαν αυτÎÏ‚ τις Ï€Ïοειδοποιήσεις, ήταν Îτοιμος οταν τους συναντήσει να χÏησιμοποιήσει “τη Ïάβδοâ€, δηλαδή να γίνει Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï…ÏƒÏ„Î·Ïός μαζί τους. Αυτό το πατÏικό καθήκον μποÏοÏσε να νουθετήσει Ï€Ïος όφελός τους “τα αγαπητά του Ï„Îκνα†(εδ. 14).
Ο απόστολος Ï€Ïοσεγγίζει Ï„ÏŽÏα ενα Ï€Î¿Î»Ï Î¸Î»Î¹Î²ÎµÏÏŒ θÎμα. Εκτός απο τις ανησυχητικÎÏ‚ διαιÏÎσεις υπήÏχε στην εκκλησία της ΚοÏίνθου μια σοβαÏή ηθική αμαÏτία, που αν και την διÎÏ€Ïαττε μονάχα ενας, αυτή εμόλυνε όλη την εκκλησία (Ï€Ïβλ. Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Ï„Î¿Ï… Îαυή 7:13 . . .). ΠαÏ’ όλο που αυτή η “ζÏμη†θα’ Ï€Ïεπε να’ χει βυθίσει τους ΚοÏίνθιους σε Ï€Îνθος και ντÏοπή, δεν εμπόδισε την “καÏχησή†τους. Είναι σαν κάποιον άνθÏωπο, που Ï€Ïοσβλήθηκε απο λÎÏ€Ïα, και ισχυÏιζόμενος άγνοια για την ασθÎνειά του, κÏÏβει τις πληγÎÏ‚ κάτω απο όμοÏφα ÏοÏχα. Ο απόστολος επικαλείται το όνομα του ΚυÏίου, για ειλικÏίνεια και αλήθεια (εδ. 8). Δεν διστάζει να αποκαλÏψει αυτό το κακό χωÏίς να σκεφτεί τα αισθήματα των ανθÏώπων. Î ÏÎ¿Ï„Î¿Ï Î±Î½Î±Î»Î¬Î²Î¿Ï…Î¼Îµ οποιαδήποτε υπηÏεσία και κάθε ΧÏιστιανική μαÏÏ„Ï…Ïία, η συνείδηση Ï€ÏÎπει να είναι σε τάξη. Και ο αγιασμός απαιτεί οι πιστοί όχι μόνο να απÎχουν απ’ το κακό στη Ï€Ïοσωπική τους ποÏεία αλλά να κÏατοÏν και τους εαυτοÏÏ‚ τους χωÏισμÎνους απο αυτοÏÏ‚ που ζοÏν στην αμαÏτία ενώ επαγγÎλονται οτι είναι παιδιά του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 11). Ποιός είναι ο μεγάλος λόγος για τον οποίο ατομικά και σαν συνάθÏοιση θα Ï€ÏÎπει να φυλαγόμαστε απο κάθε κοινωνία και ελαφÏότητα απ’ το κακό ; Σε καμμία πεÏίπτωση για να φανεÏώσουμε κάποια υπεÏοχή πάνω σε άλλους, αλλά εξ’ αιτίας της αιώνιας αξίας της θυσίας που πλήÏωσε το χÏÎος των δικών μας αμαÏτιών (εδ. 7).
Στην ΚόÏινθο υπήÏχε και μια άλλη αμαÏτία. Οι αδελφοί είχαν ξεφÏγει τόσο ώστε να φτάσουν και στα δικαστήÏια του κόσμου Ï€ÏοκειμÎνου να λÏσουν τις διαφοÏÎÏ‚ που είχαν Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚. Μια Ï€Ïαγματικά θλιβεÏή μαÏÏ„Ï…Ïία! Ο απόστολος επιπλήττει αυτόν που δεν αποδÎχτηκε την αδικία όσο και αυτόν που την διÎÏ€Ïαξε. Στη συνÎχεια αναφÎÏεται στις κυÏιότεÏες αμαÏτίες Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ ειδωλολατÏών και δηλώνει σοβαÏά οτι δεν είναι δυνατόν να είσαι σωσμÎνος ενώ συνεχίζεις να ζείς στην αμαÏτία.
Και Ï„Îτοιοι υπήÏξατε μεÏικοί, συμπεÏαίνει. Αλλά Ï„ÏŽÏα, αυτό που ο Θεός Îκανε: λουσθήκατε, αγιασθήκατε, δικαιωθήκατε! Θα μποÏοÏσατε να ξαναμολυνθήτε;
Εκτός απ’ την αμαÏτία, τίποτα δεν μου απαγοÏεÏεται . . . αλλά τα πάντα θα μποÏοÏσαν να μεσκλαβώσουν αν δεν Ï€ÏοσÎχω (εδ. 12). “Το κακό δεν βÏίσκεται μόνο στα Ï€Ïάγματα του κόσμου, αλλά στην αγάπη γι’ αυτά τα Ï€Ïάγματα που βÏίσκεται μÎσα στην καÏδιά†(JND).
Τα εδάφια 13-20 αφοÏοÏν την καθαÏότητα. Ας τα αφήσουμε να χαÏαχθοÏν ιδιαίτεÏα στην καÏδιά του νÎου ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¹Î±Î½Î¿Ï Ï€Î¿Ï… είναι πεÏισσότεÏο εκτεθιμÎνος σε σαÏκικοÏÏ‚ πειÏασμοÏÏ‚. Το σώμα του δεν του ανήκει πλÎον. Ο Θεός το Îχει αγοÏάσει – ας μην ξεχνάμε ποτΠμε ποιά τιμή! – για να κάνει απο αυτό ενα μÎλος απο το σώμα του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï (εδ. 15), και στο Αγιο ΠνεÏμα εναν ναό που Ï€ÏÎπει να είναι άγιος όπως είναι ο θείος Οικοδεσπότης του (εδ. 19).
Î‘Ï†Î¿Ï Ï€Ïοειδοποίησε νωÏίτεÏα στο κεφ. 6:13-20 τον πιστό ενάντια στην ακαθαÏσία, στο κεφάλαιο 7 του μιλάει για το μονοπάτι που μποÏεί να πάÏει με την επιδοκιμασία του ΚυÏίου: αυτό του γάμου. Ο νÎος ΧÏιστιανός που φÏλαξε την οδό του σÏμφωνα με το Λόγο (Ψαλμ. 119:9), θα Ï€ÏÎπει να πεÏιμÎνει τον ΚÏÏιο πεÏισσότεÏο απο ποτΠγι’ αυτή την σπουδαία απόφαση.
Στο κεφάλαιο 8 ο ΠαÏλος αναφÎÏεται στα κÏÎατα απο θυσίες που συχνά Ï€ÏοσφÎÏονταν στους ειδωλολατÏικοÏÏ‚ ναοÏÏ‚ Ï€ÏÎ¿Ï„Î¿Ï Ï€Ï‰Î»Î·Î¸Î¿Ïν στην αγοÏά. Αυτό Ï€Ïοβλημάτιζε τις συνειδήσεις κάποιων πιστών (Ï€Ïβλ. Ρωμ. 14). Στις χώÏες μας αυτό το ζήτημα δεν υφίσταται πλÎον, όμως αυτÎÏ‚ οι Ï€ÏοτÏοπÎÏ‚ εφαÏμόζονται σε κάθε πεÏίσταση στην οποία διατÏÎχουμε τον κίνδυνο να Ï€Ïοσβάλουμε κάποιον άλλο πιστό: εναν αδελφό για τον οποίο ο ΧÏιστός Ï€Îθανε
Πόσα πολλά Ï€Ïάγματα γνώÏιζαν οι ΚοÏίνθιοι! “Δεν εξεÏÏετε . . .;†Ïωτάει συνεχώς ο απόστολος (δες 6:2, 3, 9, 15, 19 . . .). Αλοίμονο! Î Î¿Ï Ï„Î¿Ï…Ï‚ χÏησίμευε αυτή η γνώση; Μόνο για να τους Ï€Ïοκαλεί ανόητη υπεÏηφάνεια. ΔιατÏÎχουμε τον ίδιο κίνδυνο, κι’ εμείς που γνωÏίζουμε τόσες αλήθειες με το μυαλό μας όμως, παÏά με την καÏδιά μας. Για να γνωÏίζει “καθώς οφείλει να γνωÏίζειâ€, ενας άνθÏωπος Ï€ÏÎπει ν’ αγαπήσει το Θεό (εδ. 3). Το να αγαπάς τον Θεό σημαίνει να βάζεις σε Ï€Ïακτική αυτά που εχεις το Ï€Ïονόμιο να γνωÏίζεις (Ιωαν. 14:21, 23)
ΦουσκωμÎνοι με τα χαÏίσματα και τη γνώση τους, κάποιοι είχαν επιζητήσει μια ηγετική θÎση στην εκκλησία της ΚοÏίνθου. Και απο τη στιγμή που εξυψώνεται κάποιος πάντοτε σημαίνει τη μείωση των άλλων, και είχαν φτάσει μÎχÏι να αμφισβητοÏν την εξουσία του αποστόλου, δηλαδή να αμφισβητοÏν την εξουσία του ΘεοÏ. Το αποτÎλεσμα αυτής της κατάστασης είναι, ο ΠαÏλος να κÏίνει την υπηÏεσία του και τη συμπεÏιφοÏά του. Το να κηÏÏξει το ΕυαγγÎλιο ήταν το χÏÎος του που είχε δεχτεί απο τον ΚÏÏιο. Δεν ήταν ανυπάκουος στην ουÏάνια οπτασία που είχε δεί (Î Ïαξ. 26:17-19).
Το παÏάδειγμα του γεωÏÎ³Î¿Ï ÎÏχεται ξανά και ξανά μÎσα στη ΓÏαφή. Î Ïώτα απ’ όλα τονίζει τη σκληÏή εÏγασία που γίνεται καλιεÏγώντας τη γή (ΓÎνεσις 3:17), στη συνÎχεια την ελπίδα και την πίστη που θα’ Ï€Ïεπε να ενθαÏÏÏνει τον γεωÏγό (εδ. 10, 2 Τιμ. 2:6), και Ï„Îλος την υπομονή με την οποία Ï€ÏÎπει να πεÏιμÎνει τους “πολÏτιμους καÏποÏÏ‚ απο τη γή†(Ιακ. 5:7). ΤώÏα οι ΚοÏίνθιοι ηταν “συνεÏγοί του Θεοφ(3:9), και ο πιστός εÏγάτης του ΚυÏίου φÎÏνοντας την υπηÏεσία του Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½, με κόστος να θυσιάσει πολλά Ï€Ïάγματα για τα οποία ηταν εξουσιοδοτημÎνος ωστε ν’ αφαιÏÎσει τα εμπόδια μπÏοστά απο το ΕυαγγÎλιο του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï (πόσα πολλά λιγότεÏο νόμιμα Ï€Ïάγματα συχνά κÏÏβουν την υπηÏεσία μας!). Ο ΠαÏλος ηταν αυτό τον καιÏÏŒ υποχÏεωμÎνος να εÏγάζεται σε άγÏιο Îδαφος, υποχÏεωμÎνος να Ï„Ïαβήξει όλα τ’ αγÏιόχοÏτα που είχαν φυτÏώσει στη γή της ΚοÏίνθου.
Ο απόστολος Îγινε ο ίδιος υπηÏÎτης όλων για να κεÏδίσει τους πάντες στον ΧÏιστό. ΜποÏοÏμε λοιπόν να συμπεÏάνουμε οτι Îπεσε σε κάθε είδος συμβιβασμοÏ; Φυσικά όχι! Αν ο ΠαÏλος ήταν ενας “απατεώνας†για τον ΧÏιστό, ηταν επίσης “αληθινός†(2 ΚοÏινθ. 6:8). Ομως, όπως και ο ΚÏÏιος ΙησοÏÏ‚ ο Ιδιος στο πηγάδι της ΣιχάÏ, ο ΠαÏλος γνώÏιζε πώς να συναντήσει την κάθε ψυχή στην κατάστασή της και να της μιλήσει στην γλώσσα που θα μποÏοÏσε να καταλάβει. Στους Ιουδαίους παÏουσίασε τον Θεό του ΙσÏαήλ, την ευθÏνη τους στην απόÏιψη του ΣωτήÏα, τον Υιό του Δαυίδ, και τη συγχώÏεση των αμαÏτιών (Î Ïαξ. 13:38 . . .). στους ειδωλολάτÏες εθνικοÏÏ‚ κήÏυξε τον Îνα και μοναδικό Θεό, που δείχνει υπομονή Ï€Ïος τα δημιουÏγήματά Του, παÏαγγÎλοντας μετάνοια (Î Ïαξ. 17:22 . .). Ο απόστολος είχε ενώπιον των οφθαλμών του διαÏκώς την τιμή που θα στεφάνωνε τις Ï€ÏοσπάθειÎÏ‚ του: όλες τις ψυχÎÏ‚ που σώθηκαν μÎσω της υπηÏεσίας του (1 Θεσ. 2:19, Φιλιπ. 4:1). Αγωνιζόμενος Ï€Ïος το νήμα τεÏÎ¼Î±Ï„Î¹ÏƒÎ¼Î¿Ï ÎÏ„Ïεχε σαν ενας αθλητή στο στάδιο που παίδευε αυστηÏά το σώμα του, σκεφτόμενος μόνο την νίκη. Το Ï€Ïωτάθλημα όμως στα ÏƒÏ€ÏŒÏ Îχει ενώπιόν του μια σÏντομη δόξα, δάφνες που αÏÏιο θα Îχουν μαÏαθεί (εδ. 25). Τον ΧÏιστιανικό μας αγώνα πεÏιμÎνει ενα στεφάνι μ’ Îνα διαφοÏετικό είδος δόξας που ποτΠδεν μποÏεί να μαÏαθεί. Είθε ο καθÎνας απο μας να Ï„ÏÎχει Îτσι ωστε να το κεÏδίσει (εδ. 24).
ÎœÎσ’ απο το παÏάδειγμα του ΙσÏαήλ ο ΠαÏλος μας οδηγεί για να εξετάσουμε την Ï„Ïομακτική ευθÏνη των κατ’ όνομα ΧÏιστιανών. ΕξωτεÏικά φαινόντουσαν οτι συμμετείχαν στις εκλεκτÎÏ‚ πνευματικÎÏ‚ ευλογίες: ο ΧÏιστός, το ÎÏγο Του, το ΠνεÏμα Του, ο Λόγος Του . . . (εδ. 3, 4). Ο Θεός όμως δεν μποÏεί να ευαÏεστηθεί με τους πεÏισσότεÏους απο αυτοÏÏ‚ γιατί στεÏοÏνται την πίστη (εδ. 5, ΕβÏ. 10:38). ÎœÎσ’ απο την ιστοÏία του Î»Î±Î¿Ï ÏƒÏ„Î·Î½ ÎÏημο, ο ΚÏÏιος μας δίνει ενα θλιβεÏÏŒ παÏάδειγμα για το τί μποÏοÏν να παÏάγουν οι καÏδιÎÏ‚ μας, ακόμα και κάτω απ’ τον χιτώνα του ΧÏιστιανισμοÏ: κακÎÏ‚ επιθυμίες, ειδωλολατÏεία, γογγυσμοÏÏ‚ . . . Î Î¿Î»Ï ÏƒÎ¿Î²Î±Ïά μας Ï€Ïοειδοποιεί τί αξίζουν αυτοί οι καÏποί της σαÏκός, παÏά το γεγονός οτι η χάÏις λειτουÏγεί Ï…Ï€ÎÏ Ï„Î¿Ï… πιστοÏ. ΤώÏα αυτό το κακό που βÏίσκεται εντός μας, ο διάβολος Ï€Ïοσπαθεί να το φÎÏει Îξω με τα ελκυστικά Ï€Ïάγματα που χÏησιμοποιεί για να μας κάνει να Ï€Îσουμε – και μάλιστα τη στιγμή που σκεφθήκαμε οτι θα μποÏοÏσαμε να σταθοÏμε με τη δική μας δÏναμη (εδ. 12)! Αλλά “ο Θεός είναι πιστόςâ€, και πόσο μας ενθαÏÏÏνει αυτή η σκÎψη! ΓνωÏίζοντας την αδυναμία μας, δεν θα επιτÏÎψει στο Σατανά να μας πειÏάξει πεÏισσότεÏο απ’ όσο μποÏεί ο καθÎνας μας να υποφÎÏει (δες Ιώβ 1:12, 2:6). Εχει Ï€Ïοετοιμάσει μια θÏιαμβευτική Îκβαση στην δοκιμασία (εδ. 13). Ας αναπαυόμαστε σ’ αυτÎÏ‚ τις υποσχÎσεις κάθε στιγμή που ο εχθÏός εμφανίζεται στη σκηνή. Îαί, ο Θεός είναι πιστός!
Κοινωνία με το Θεό, που είναι η ευλογημÎνη μεÏίδα του πιστοÏ, αποκλείει κάθε συμμετοχή με την ειδωλολατÏεία στα πιο λεπτά της σχήματα. Αυτή η κοινωνία εκφÏάζεται μ’ Îναν ιδιαίτεÏο Ï„Ïόπο στην “τÏάπεζα του ΚυÏίουâ€. Βασικά αυτοί που συμμετÎχουν στον άÏτο και στον οίνο είναι όλοι οι λυτÏωμÎνοι απο τον ΚÏÏιο χωÏίς να είναι με κανÎναν Ï„Ïόπο βÎβαια οι μοναδικοί. Ωστόσο δια πίστεως βλÎπουμε όλους τους πιστοÏÏ‚ ν’ αντιπÏοσωπεÏονται στον εναν άÏτο, το οÏατό σημάδι οτι υπάÏχει ενα σώμα. Αυτό εκφÏάζει την ενότητα της Εκκλησίας την οποία ο θÏησκευτικός κόσμος υποστηÏίζει οτι θÎλει να Ï€Ïαγματοποιήσει . . . οταν αυτή ήδη υπάÏχει!
Αν δεν επιζητώ τα δικά μου συμφÎÏοντα, πόσο Ï€Î¿Î»Ï Ï‡Ïόνο θα βÏÏŽ για το συμφÎÏον άλλων (οι οποίοι σχηματίζουν μÎÏος αυτών που ανήκουν στον Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστό, Ï€Ïβλ. Φιλιπ. 2:21)! ΤώÏα ζητώντας το συμφÎÏον των άλλων δεν σημαίνει απλά να Ï€ÏοσÎχω για τη δική τους ευτυχία, αλλ’ αυτό εμπεÏιÎχει το να σκÎφτομαι για τη συνείδησή τους. Σημαίνει το να κάνω κάποια Ï€Ïάγματα γι’ αυτοÏÏ‚, και ν’ αποφεÏγω να κάνω κάποια άλλα. Ετσι θα οδηγοÏμαι στο να Ïωτάω πάντα τον εαυτό μου τις ίδιες εÏωτήσεις: στην παÏοÏσα πεÏίσταση μποÏÏŽ να ευχαÏιστήσω; Αυτό που κάνω Ï„ÏŽÏα, συμπεÏιλαμβανομÎνου ακόμα του Ï†Î±Î³Î·Ï„Î¿Ï Î¼Î¿Ï… και Ï€Î¿Ï„Î¿Ï Î¼Î¿Ï… (σε αντίθεση με το εδ. 7), είναι για τη δόξα του Î˜ÎµÎ¿Ï Î® όχι;
Λίγα σημεία στη ΓÏαφή εχουν γίνει το θÎμα τόσων διαφωνιών όπως οι διδασκαλίες σ’ αυτά τα κεφάλαια (εδ. 16). Γιατί ο απόστολος ή μάλλον το Αγιο ΠνεÏμα, ασχολείται με θÎματα φαινομενικά ασήμαντα οπως το γεγονός του να εχει μια γυναίκα μακÏυά μαλλιά ή να φÎÏει κάλλυμα στο κεφάλι οταν Ï€ÏοσεÏχεται; Î Ïώτα ας θυμόμαστε οτι ο ΧÏιστιανισμός μας δεν αποτελείται απο μεÏικÎÏ‚ σπουδαίες εξωτεÏικÎÏ‚ Ï€Ïάξεις που εκπληÏώνονται πεÏιστασιακά, αλλά μάλλον φανεÏώνεται απ’ τις πολλÎÏ‚ λεπτομÎÏειες της καθημεÏινής μας ζωής (Λουκά 16:10). Επειτα ο Θεός είναι ο ΠαντοδÏναμος και δεν είναι υποχÏεωμÎνος να μας εξηγήσει τους λόγους για όλα όσα μας ζητάει μÎσα στο Λόγο Του. ΥπακοÏοντας χωÏίς αντιλογία είναι η μόνη αληθινή υπακοή. Ετσι βλÎπουμε οτι αυτÎÏ‚ οι οδηγίες είναι ενα είδος δοκιμής για κάθε νÎα ΧÏιστιανή κοπÎλα και ΧÏιστιανή γυναίκα. Είναι σαν να τις Ïώταγε ο ΚÏÏιος: θα το κάνεις αυτό για ÎœÎνα; Σ’ ενδιαφÎÏει μ’ αυτό το εξωτεÏικό σημάδι να φανεÏώσεις την εξάÏτηση και υποταγή σου, ή Ï€Ïοτιμάς καλλίτεÏα να κυβεÏνάσαι απο τις απαιτήσεις της μόδας και τις ευκολίες στη ζωή;
ΤÎλος ας μην ξεχνάμε αυτό το σοβαÏÏŒ γεγονός: οι αόÏατες στÏατιÎÏ‚ των αγγÎλων παÏατηÏοÏν τον Ï„Ïόπο με τον οποίο οι πιστοί απαντοÏν στη σκÎψη του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 10). Τί παÏατηÏοÏν αυτοί σε μάς;
ΥπήÏχαν διαιÏÎσεις στην ΚόÏινθο. Στις συναθÏοίσεις τους φάνηκε το αποτÎλεσμα αυτών των διαιÏÎσεων. Ο πλοÏσιος Îκανε τον φτωχό να ντÏÎπεται και να εκδηλώνει την ζηλοτυπία του. Ακόμα πιο σοβαÏÏŒ, το δείπνο του ΚυÏίου που είναι μια γιοÏτή αγάπης (το δείπνο της κοινωνίας), το ελάμβαναν πολλοί αναξίως. Αυτό ηταν η ευκαιÏία για τον απόστολο να επαναφÎÏει τί ο ΚÏÏιος είχε αποκαλÏψει ιδιαίτεÏα σ’ αυτόν. Το δείπνο του ΚυÏίου είναι η άγια ανάμνηση του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… παÏÎδωσε τον Εαυτό Του για μας. Είναι μια ενθÏμιση που φυσικά μιλάει στην καÏδιά του καθÎνα που συμμετÎχει αλλά που επίσης διακηÏÏσσει δημόσια στον κόσμο αυτό το γεγονός υψίστης σπουδαιότητας: ο Μόνος που είναι ο ΚÏÏιος ÎÏ€Ïεπε να πεθάνει. Και μÎχÏι την επιστÏοφή Του, μας εχει ζητηθεί να καταγγÎλουμε (αναγγÎλουμε δημόσια) αυτό τον θάνατο του ΚυÏίου μ’ αυτό τον απλό και ευγενικό Ï„Ïόπο με τον οποίο διδαχθήκαμε να το κάνουμε.
ΤÎλος αυτή η ανάμνηση μιλάει στη συνείδηση του πιστοÏ, γιατί ο θάνατος του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Î´ÎµÎ¯Ï‡Î½ÎµÎ¹ οτι ÎÏ€Ïεπε να κÏιθεί η αμαÏτία. Το να λαμβάνει κάποιος το δείπνο χωÏίς να εχει Ï€ÏοηγουμÎνως κατακÏίνει τον εαυτό του, τον εκθÎτει (ενώ είναι στη γή) στα αποτελÎσματα αυτής της καταδίκης. Ετσι εξηγείται η αδυναμία πολλών στην ΚόÏινθο (και ίσως Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î¼Î±Ï‚), η ασθÎνεια και ο θάνατος ακόμη, που είχαν κτυπήσει πολλοÏÏ‚ (εδ. 30). ΠαÏ’ όλαυτά ο φόβος δεν θα’ Ï€Ïεπε να μας κÏατάει μακÏιά (εδ. 28). ΜποÏεί και Ï€ÏÎπει να συνδυαστεί με μια θεÏμή απάντηση σ’ Εκείνον που είπε: “ΤοÏτο κάμνετε εις την ανάμνησή μου†(εδ. 24, 25).
Μιλώντας για τις συναθÏοίσεις, ο απόστολος Îδωσε την Ï€Ïώτη θÎση στο δείπνο του ΚυÏίου (11:20-34). Και στη συνÎχεια αναφÎÏεται στα χαÏίσματα και τους Ï„Ïπους της υπηÏεσίας που εχουν σκοπό την οικοδομή των πιστών. Ας μην ξεχνάμε οτι οι συναθÏοίσεις λατÏείας είναι οι πιο σημαντικÎÏ‚ απ’ όλες τις συναθÏοίσεις.
Ο ΠαÏλος υπενθυμίζει σ’ αυτοÏÏ‚ τους Ï€Ïώην ειδωλολάτÏες οτι κάποτε ÎÏ„Ïεχαν πίσω απο τα σατανικά πνεÏματα (εδ. 2). Τί αλλαγή! ΤώÏα είναι το πνεÏμα του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… τους κατευθÏνει, που εÏγάζεται σ’ αυτοÏÏ‚ “όπως Αυτό θÎλει†μÎσ’ απο τα χαÏίσματα που τους διανÎμει (εδ. 11). Ο απόστολος αναφÎÏει αυτά τα χαÏίσματα, τονίζοντας οτι αυτά εδόθηκαν για την υπηÏεσία. Î ÏοκειμÎνου ν’ αποτυπώσει την ενότητα της Εκκλησίας και την ποικιλία της ΧÏιστιανικής υπηÏεσίας λαμβάνει σαν παÏάδειγμα το ανθÏώπινο σώμα: ενώ το συνθÎτουν πολλά μÎλη και ÏŒÏγανα που κανÎνα απο αυτά δεν μποÏεί να εÏγάζεται ξεχωÏιστά, εντοÏτοις σχηματίζει μονάχα εναν οÏγανισμό που κατευθÏνεται απο ενα θÎλημα, οπου το κεφάλι μεταφÎÏει στο κάθε μÎλος. Ετσι είναι το σώμα του ΧÏιστοÏ. Αν εχει σχηματιστεί απο πολλά μÎλη (όσοι είναι όλοι οι πιστοί), κυβεÏνάται απο ενα ΠνεÏμα για να εκπληÏώνει ενα θÎλημα, αυτό του ΚυÏίου ο Οποίος είναι η Κεφαλή (Εφεσ. 4:15, 16). Ετσι δεν Îχουμε εμείς την αÏμοδιότητα να επιλÎγουμε την δÏαστηÏιότητά μας (εδ. 11), ή το μÎÏος στο οποίο θα την εξασκήσουμε (εδ. 18).
Οταν βλÎπουμε τα σώματά μας, πόσο μποÏοÏμε να θαυμάσουμε το σώμα που “κατοικοÏμεâ€! “ΘÎλω σΠυμνεί, Διότι φοβεÏÏŽÏ‚ και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα ÎÏγα σου·†αναφÎÏει ο Δαυίδ στον Ψαλμό 139:14. Îαί, τί ποικιλία και ακόμα τί αÏμονία σ’ αυτό το σÏνθετο σÏνολο απο μÎλη και ÏŒÏγανα απο τα οποία ακόμα και το μικÏότεÏο εχει το σκοπό του και την ιδιαίτεÏη λειτουÏγία του! Τα μάτια και τα μικÏά δάχτυλα για παÏάδειγμα, δεν μποÏοÏν ν’ αντικαταστήσουν το ενα το άλλο. Ομως το δεÏτεÏο μποÏεί ν’ αφαιÏÎσει απ’ το Ï€Ïώτο την σκόνη που το εχει εÏεθίσει. Αν μονάχα ενα ÏŒÏγανο λειτουÏγεί ακατάλληλα ή όχι σωστά, τότε Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏντομα όλο το σώμα θ’ ασθενήσει.
Ολ’ αυτά Îχουν τον παÏαλληλισμό τους στην Εκκλησία, το σώμα του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï„Î¿ οποίο δεν είναι μια οÏγάνωση αλλά ενας ζωντανός οÏγανισμός. “Τα μÎλη . . . που φαίνονται ασθενÎστεÏα, είναι αναγκαία†(εδ. 22) και το καθÎνα Ï€ÏÎπει να φÏοντίζει ωστε να μην καταφÏονεί οÏτε και την δική του λειτουÏγία (εδ. 15, 16) ή αυτή των άλλων (εδ. 21). Μια ηλικιωμÎνη, ασθενής ΧÏιστιανή κυÏία, με τις Ï€ÏοσευχÎÏ‚ της, με εναν κατάλληλο λόγο, ή απλά με μια οικονομική υποστήÏιξη μποÏεί να διατηÏήσει το ζήλο ενός ευαγγελιστή ή ποιμÎνα. Γι’ αυτό ÏŒ,τι εχει δεχτεί ο καθÎνας είθε να το χÏησιμοποιεί για τους άλλους σαν ενας καλός οικονόμος της πολυειδοÏÏ‚ χάÏιτος του Î˜ÎµÎ¿Ï (1 Î ÎÏ„Ïου 4:10).
Μετά απο τα διαφοÏετικά μÎλη του σώματος του ΧÏιστοÏ: πόδια, χÎÏια, αυτιά, μάτια στο κεφ. 12, στο κεφάλαιο 13 βÏίσκουμε την καÏδιά. Ο Ïόλος της είναι να δίνει ζωή και να θεÏμαίνει τα υπόλοιπα ÏŒÏγανα. Ας σημειώσουμε οτι η αγάπη δεν είναι ενα χάÏισμα που συμπεÏιλαμβάνεται Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ του κεφαλαίου 12, αλλά είναι η κινητήÏιος δÏναμη που είναι απαÏαίτητη για να εξασκοÏνται τα χαÏίσματα. Είναι η “οδός†που είναι ανοιχτή Ï€Ïος όλους και οδηγεί σε όλους (12:31). Οπως ακÏιβώς ενα μονοπάτι που κατασκευάστηκε για να πεÏπατάμε σ’ αυτό, ετσι και η αγάπη γίνεται Ï€Ïαγματικά γνωστή μÎσ’ απο την εξάσκησή της. Γι’ αυτό το λόγο σ’ αυτό το θαυμαστό κεφάλαιο δεν υπάÏχει κάποιος οÏισμός γι’ αυτήν. Μας δίνει μια σειÏά θεμάτων που δεν εξαντλείται αλλά είναι αÏκετή για να μας ταπεινώνει βαθειά, για όλα οσα κάνει η αγάπη, και ιδιαίτεÏα γι’ αυτά που δεν κάνει. Αυτή η οδός ηταν η ποÏεία που ακολοÏθησε ο ΧÏιστός σ’ αυτό τον κόσμο, και ας σημειώσουμε οτι το όνομά Του θα μποÏοÏσε ν’ αντικαταστήσει τη λÎξη “αγάπη†σ’ αυτό το κεφάλαιο, χωÏίς να του αλλάξει καθόλου το νόημα (δες 1 Ιωαν. 4:8). Η γνώση που Îχουμε για τα Ï€Ïάγματα που είναι ακόμα αόÏατα, είναι μεÏική, δεν μποÏοÏμε να την διακÏίνουμε και αβÎβαιη. ΣÏντομα όμως θα δοÏμε “πÏόσωπο Ï€Ïος Ï€Ïόσωποâ€. Τότε ο ΣωτήÏας μας, ο Μόνος που μας γνωÏίζει Ï„Îλεια, θα μας φÎÏει στην πλήÏη γνώση του Ιδίου (εδ. 12, Ψαλμ. 139:1 . . .). Τότε η αγάπη, η οποία είναι άφθαÏτη, θα ικανοποιεί με Ï„Ïόπο Ï„Îλειο σε όλη την αιωνιότητα τις καÏδιÎÏ‚ μας και την δική Του.
Πολλοί παÏαπονοÏνται σχετικά με την παÏοÏσα αδυναμία που οφείλεται στην απουσία χαÏισμάτων στις συναθÏοίσεις. ΕπιθυμοÏν όμως με ζήλο αυτά τα χαÏίσματα όπως τους Ï€ÏοτÏÎπει το εδάφιο 1 να κάνουν; Ο ΚÏÏιος ίσως επιθυμεί να σου εμπιστευθεί ενα ιδιαίτεÏο χάÏισμα αλλά πεÏιμÎνει Ï€ÏÎ¿Ï„Î¿Ï ÏƒÏ„Î¿ δώσει ν’ ανακαλÏψει αυτό το θεÏμό ζήλο μÎσα στην καÏδιά σου. ΖήτησΠΤου αυτό το Ï€Ïάγμα . . . καθώς και την ταπείνωση που θα εμποδίσει την Ïψωσή σου μ’ αυτό το χάÏισμα. Δεν δίδεται για σÎνα αλλά για την Εκκλησία (εδ. 12). Οι ΚοÏίνθιοι είχαν χÏησιμοποιήσει τα χαÏίσματά τους ακÏιβώς για τη δόξα τη δική τους, και το αποτÎλεσμα ηταν ενα συνολικό χάος. Ο απόστολος τους οδηγεί πίσω σε μια σωστή εκτίμηση των Ï€Ïαγμάτων δείχνοντάς τους οτι το χάÏισμα που τους Îκανε να καυχώνται, αυτό των γλωσσών, στην Ï€Ïαγματικότητα ηταν μικÏότεÏης σπουδαιότητας (εδ. 5). Το χάÏισμα της Ï€Ïοφητείας αντιθÎτως ηταν – και εξακολουθεί να είναι – ιδιαίτεÏα επιθυμητό. Δεν πεÏιÎχει, όπως στο παÏελθόν αποκαλÏψεις του μÎλλοντος, αλλά υπηÏετεί για να οικοδομήσει, Ï€ÏοτÏÎψει, παÏηγοÏήσει . . .
Το εδάφιο 15 μας υπενθυμίζει οτι για να Ï€ÏοσευχηθοÏμε, όπως και για να ψάλλουμε χÏειαζόμαστε το μυαλό μας. Εμείς οι οποίοι είμαστε συχνά τόσο απÏόσεκτοι στην παÏουσία του ΚυÏίου μας, ας σκεπτόμαστε Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï…Ï„Î¬ που εκφÏάζουμε μπÏοστά στο Θεό, ας επιμελοÏμαστε οταν μελετοÏμε το βάθος τους. Είθε το πνεÏμα μας να οδηγείται απο το Αγιο ΠνεÏμα.
Το χάÏισμα των γλωσσών τους είχε δοθεί για να ευαγγελίσουν και όχι για να οικοδομήσουν την εκκλησία. ΤώÏα η λÎξη κλειδί Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κεφαλαίου είναι η “οικοδομήâ€, ο ακÏογωνιαίος λίθος στον οποίο όλη η δÏάση θα τοποθετηθεί. Αυτό που Ï€Ïοτίθεμαι να πώ ή να κάνω είναι αλήθεια για το καλό των αδελφών μου (Εφεσ. 4:29); ΕπιπλÎον αν Îχω τη δική τους ευτυχία σαν σκοπό μου, θα βÏίσκω και τον εαυτό μου την ίδια ÏŽÏα να ευλογείται. Αν απο την άλλη πλευÏά σκÎφτομαι μονάχα το συμφÎÏον μου, ή τη δόξα μου, μια ζημία θα είναι το αποτÎλεσμα για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό μου (3:15).
ΔÏο άλλες καταστάσεις κυβεÏνοÏν την ζωή της εκκλησίας: η ευπÏÎπεια και η τάξη (εδ. 10). Είναι οι δÏο όχθες ανάμεσα στις οποίες Ï€ÏÎπει να ÏÎει το Αγιο ΠνεÏμα. ΑυτÎÏ‚ επιβάλλουν Ï€ÏακτικοÏÏ‚ κανόνες που συνδÎονται με το κοινό αίσθημα (εδ. 26-33) ή με τη θεία τάξη (εδ. 34, 35). Ο απόστολος δεν επιθυμοÏσε να βÏίσκονται οι ΚοÏίνθιοι στην άγνοια (12:1). Ωστόσο αν κάποιος αμελεί να μαθαίνει τα Ï€Ïάγματα που αφοÏοÏν την Εκκλησία, ε! λοιπόν ας μείνει αμαθής (εδ. 38). Ο Θεός είναι Θεός της ειÏήνης (εδ. 33), και επιθυμεί η Εκκλησία Του απαντώντας στη δική Του φÏση, να γίνεται το μÎÏος στο οποίο θα μποÏεί ο Ιδιος να οδηγεί αυτοÏÏ‚ που δεν εχουν σωθεί και ν’ αναγνωÏίζουν οτι η παÏουσία Του βÏίσκεται εκεί (εδ. 24, 25).
Ενα σοβαÏότατο ζήτημα παÏÎμενε για να λυθεί: μεÏικοί άνθÏωποι στην ΚόÏινθο αÏνοÏνταν την ανάσταση. Ο ΠαÏλος αποδεικνÏει οτι είναι αδÏνατον ν’ αμφιβάλλει κάποιος γι’ αυτή τη διδασκαλία χωÏίς ν’ ανατÏÎπει ολόκληÏη τη δομή της ΧÏιστιανικής πίστης. Αν δεν υπάÏχει ανάσταση, τότε και ο ΧÏιστός ο Ιδιος δεν αναστήθηκε απ’ τους νεκÏοÏÏ‚. Το ÎÏγο Του δεν επιδοκιμάστηκε απο το Θεό, ο θάνατος παÏαμÎνει ανίκητος, κι εμείς παÏαμÎνουμε στις αμαÏτίες μας. Σαν αποτÎλεσμα το ΕυαγγÎλιο δεν εχει πλÎον κανÎνα νόημα και η πίστη μας είναι μάταια. Η ζωή της αυταπάÏνησης και του χωÏÎ¹ÏƒÎ¼Î¿Ï Ï„Î¿Ï… ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¹Î±Î½Î¿Ï Î³Î¯Î½ÎµÏ„Î±Î¹ παÏάλογη, και απ’ όλους τους ανθÏώπους αυτός είναι ο πιο αξιολÏπητος Î±Ï†Î¿Ï Îχασε την παÏοÏσα ζωή και την αιωνιότητα.
Δόξα τω Θεώ, τίποτα δεν θα μποÏοÏσε να είναι υψηλότεÏο απο την αλήθεια: “Οντως ανÎστη ο ΚÏÏιος†(Λουκά 24:34). ΜπÏοστά όμως στη σπουδαιότητα αυτής της αλήθειας μποÏοÏμε να καταλάβουμε γιατί ο Θεός φÏόντισε μ’ αυτό τον Ï„Ïόπο να την επιβεβαιώσει. Î Ïώτα μας την βεβαιώνει απο τις ΓÏαφÎÏ‚ (εδ. 3, 4), στη συνÎχεια μÎσω μαÏÏ„ÏÏων οι οποίοι δεν μποÏοÏν να διαψευσθοÏν εξ’ αιτίας της ποιότητάς τους: Κηφάς, Ιάκωβος, ο ίδιος ο ΠαÏλος (αν και δήλωσε τον εαυτό του ανάξιο), και ο αÏιθμός των πεντακοσίων πεÏίπου αδελφών τους οποίους θα μποÏοÏσαν ακόμη να Ïωτήσουν. Και χωÏίς καμιά αμφιβολία, πολλοί απ’ τους αναγνώστες μας οι οποίοι δεν εχουν δεί τον ΚÏÏιο με τα φυσικά τους μάτια, αλλά που εχουν πειÏαματισθεί οτι ο ΚÏÏιός τους είναι ζωντανός (Ï€Ïβλ. Ιώβ 19:25).
Ο αναστημÎνος ΧÏιστός απλά εχει Ï€Ïοηγηθεί απ’ τους πιστοÏÏ‚ που “εχουν κοιμηθείâ€. Αυτοί θ’ αναστηθοÏν με την Îλευσή Του. Οσο για τους υπόλοιπους νεκÏοÏÏ‚, θ’ ανα-στηθοÏν αÏγότεÏα για να εμφανιστοÏν ενώπιον του θÏόνου της κÏίσης (Αποκαλ. 20:12). Μόνο τότε τα πάντα θα είναι υποτεταγμÎνα στον ΧÏιστό. Μετά απ’ αυτά οι σκÎψεις μας χάνονται στα βάθη της αιώνιας κατάστασης μακαÏιότητας, στην οποία ο Θεός θα είναι “τα πάντα εν πάσι†(εδ. 28).
Εχοντας κλείσει αυτή την δοξασμÎνη παÏÎνθεση (εδ. 20-28), ο απόστολος δείχνει πώς το γεγονός του να πιστεÏσουμε ή να μην πιστεÏσουμε στη μÎλλουσα ζωή, είναι αυτό που Ï€ÏοσδιοÏίζει τη συμπεÏιφοÏά όλων των ανθÏώπων . . . ξεκινώντας απο τη δική του(εδ. 30-32). Πόσοι δυστυχείς άνθÏωποι υπάÏχουν των οποίων ολόκληÏη η θÏησκεία συνοψίζεται σ’αυτά τα λόγια: “Ας φάγωμεν και ας πίωμεν, διότι αÏÏιον αποθνήσκομενâ€! (εδ. 32). Πείθουν τους εαυτοÏÏ‚ τους οτι δεν υπάÏχει τίποτα Ï€ÎÏαν του τάφου, για να δικαιολογήσουν τη σÏντομη ÏπαÏξή τους χωÏίς κανÎναν πεÏιοÏισμό, “ως άλογα φυσικά ζώα†(2 Î ÎÏ„Ïου 2:12). Οσο για τον ΧÏιστιανό, η πίστη του οφείλει να τον κÏατάει άγÏυπνο (εδ. 34), να τον διατηÏεί απο το να βÏίσκεται στη συντÏοφιά αυτών που θα βλάψουν την ψυχή του, και να τον εμποδίζει απ’ το να Ï„Ïώει και να πίνει με τους μÎθυσους Î±Ï…Ï„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… κόσμου (εδ. 33, Ματθ. 24:49). Είθε η συντÏοφιά του ΚυÏίου και των δικών Του να μας είναι αÏκετή μÎχÏι την επιστÏοφή Του!
θα μοιάζει το νÎο σώμα που θα εχει ενδυθεί ο πιστός στη δόξα; (εδ. 35). Η Βίβλος δεν ικανοποιεί ποτΠτην πεÏιÎÏγειά μας. “ΑφÏον . . .†απαντά σε κάθε Ï€Ïοσπάθεια της φαντασίας μας. Αν σου δείξω εναν άγνωστο σπόÏο, δεν μποÏείς να μου πείς τί είδους δÎντÏο θα ÎÏθει απ’ αυτόν. Κατά τον ίδιο Ï„Ïόπο, και μ’ Îναν αποθητικό Ï„Ïόπο η κάμπια δεν μποÏεί να σε κάνει να φανταστείς την πεταλοÏδα απο την οποία αÏγότεÏα θ’ αναδυθοÏν όλα τα θαυμάσια χÏώματά της.
Για το παÏαμικÏÏŒ όμως θαÏμα στη βλάστηση με την μεταμόÏφωση που θα λάβει χώÏα, ο θάνατος του σπόÏου και ο Ïπνος της χÏυσαλίδας είναι απαÏαίτητα (Ï€Ïβλ. Ιωαν. 12:24). Με τον ίδιο Ï„Ïόπο η λυτÏωμÎνη ψυχή που είναι “κεκοιμημÎνη†θα εμφανιστεί ενδεδυμÎνη μ’ Îνα αναστημÎνο σώμα. Τί θαυμαστό μÎλλον Ï€Ïοετοιμάζεται γι’ αυτό το σώμα απο χώμα, ενα απλό πεÏιτÏλιγμα της ψυχής! Ανίσταται “εν αφθαÏσίαâ€: ο θάνατος δεν εχει πλÎον εξουσία πάνω του, “εν δόξη†και “εν δυνάμειâ€: ποτΠπλÎον υποκÎιμενο σε ασθÎνεια ή αδυναμία, “πνευματικό σώμαâ€: Ï„Îλος ελευθεÏωμÎνο απο τη σάÏκα και τις επιθυμίες της, ενα Ï„Îλειο ÏŒÏγανο του Αγίου ΠνεÏματος. Τελευταίο πάντων, θα είναι όμοιο με το σώμα του αναστημÎνου ΧÏιστοÏ.
Δεν Îχουμε ήδη δεχτεί σ’ αυτά τα εδάφια αÏκετÎÏ‚ πολÏτιμες διδασκαλίες για την μελλοντική μας κατάσταση . . . και λόγους για να δοξάζουμε απο Ï„ÏŽÏα με τα σώματά μας τον Θεό (6:14, 20);
Αυτή η εξαίÏετη ανάλυση της διδασκαλίας της ανάστασης δεν θα ηταν πλήÏης χωÏίς μια τελευταία αποκάλυψη: δεν θα πεÏάσουν όλοι οι πιστοί μÎσ’ απο τον Ïπνο του θανάτου. Οι ζωντανοί δεν θα λησμονηθοÏν στην επιστÏοφή του ΚυÏίου. “Εν Ïιπή οφθαλμοφθα επÎλθει η μεταμόÏφωσις οπου θα ετοιμάσει τον καθÎνα για την παÏουσία του στο Θεό. Οπως ακÏιβώς στην παÏαβολή, οι Ï€ÏοσκεκλημÎνοι στο βασιλικό γάμο ÎÏ€Ïεπε ν’ αλλάξουν τα κουÏελιασμÎνα τους ÏοÏχα με το δοξασμÎνο Îνδυμα (Ματθ. 22), νεκÏοί και ζωντανοί θα ενδυθοÏν ενα άφθαÏτο και αθάνατο σώμα. Τότε η νίκη του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÎµÏ€Î¹ του θανάτου, για την οποία μας Îδωσε την απόδειξη δια της ανάστασής Του, θα εχει απόλυτα εκπληÏωθεί πάνω στους δικοÏÏ‚ Του ανθÏώπους. Οπως κάθε αλήθεια, αυτό το “μυστήÏιο†πÏÎπει να Îχει κάποια εξωτεÏική επίδÏαση στη ζωή του κάθε εξαγοÏασμÎνου. Η ελπίδα μας είναι βÎβαιη (ΕβÏαίους 6:19), ας είμαστε επίσης “στÎÏεοι, αμετακίνητοι, πάντοτε πεÏισσεÏοντες εις το ÎÏγο του ΚυÏίουâ€. Το ÎÏγο μας δεν θα είναι ποτΠμάταιο αν εχει γίνει “εν ΚυÏίω†(εδ. 58, απάντηση στο εδ. 32). Ακόμα κι αν δεν υπάÏχει οÏατός καÏπός εδώ στη γή, υπάÏχει ενα αποτÎλεσμα στην ανάσταση.
Το κεφάλαιο 16 μας χαÏίζει ενα παÏάδειγμα χÏιστιανικής υπηÏεσίας: την συνεισφοÏά που Ï€Ïαγματοποιείται την Ï€Ïώτη ημÎÏα της εβδομάδας. Ηταν Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÎ·Î¼Î±Î½Ï„Î¹ÎºÎ® για την καÏδιά του απόστολου, και για την καÏδιά του ΚυÏίου.
Αυτά τα εδάφια πεÏιÎχουν: τις τελευταίες συστάσεις του απόστολου, κάποια νÎα που επιθυμεί να αναφÎÏει, και Ï„Îλος τους χαιÏετισμοÏÏ‚ που στÎλνει στους αγαπητοÏÏ‚ του ΚοÏίνθιους. ÎœÎµÏ„Î±Î¾Ï Î±Ï…Ï„ÏŽÎ½ χαίÏεται ν’ αναγνωÏίσει κάποιους αφοσιωμÎνους αδελφοÏÏ‚ άξιους σεβασμοÏ: Στεφανάς, ΦουÏτουνάτος, Αχαϊκός και λÎει τα ονόματά τους σαν παÏάδειγμα για τους ΚοÏίνθιους (Ï€Ïβλ. 1 Τιμ. 3:13).
Γι’ αυτοÏÏ‚ τους πιστοÏÏ‚ της ΚοÏίνθου που δεν ασχολοÏνταν παÏά μόνο με τα εξωτεÏικά οÏατά αποτελÎσματα του ΧÏιστιανισμοÏ, ο ΠαÏλος τονίζει ποιά κίνητÏα Ï€ÏÎπει να κατευθÏνουν τις Ï€Ïάξεις τους: “Πάντα Ï€Ïάττετε εις δόξαν Θεοφ(10:31). “Πάντα ας γίνωνται Ï€Ïος οικοδομήν†(14:26). “Πάντα ας γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν†(14:40). ΤÎλος σ’ αυτό το κεφάλαιο: “Πάντα τα ÎÏγα υμών ας γίνωνται εν αγάπη†(εδ. 14). Είναι μ’ αυτή τη λÎξη “αγάπη†που ο ΠαÏλος τόσο αυστηÏά ολοκλη-Ïώνει μια επιστολή (Ï€Ïβλ. 2 ΚοÏινθ. 7:8). ΧωÏίς να υπολογίζει τις διαιÏÎσεις που υπήÏχαν στην ΚόÏινθο δηλώνει: “Η αγάπη μου μετά πάντων υμών εν ΧÏιστώ ΙησοÏâ€. ΠαÏ’ όλο που Îδεινε αυτοÏÏ‚ τους τελευταίους χαιÏετισμοÏÏ‚, αν υπήÏχαν κάποιοι που δεν αγαποÏσαν τον ΚÏÏιο, εξαιÏοÏσαν μόνοι τους τους εαυτοÏÏ‚ τους απο τον χαιÏετισμό και η Îλευση του ΚυÏίου θα τους ÎφεÏνε σε μια σοβαÏή κατάσταση. “ΜαÏάν αθάâ€! ο ΚÏÏιος ÎÏχεται. Είθε να μας αξιώνει να Τον πεÏιμÎνουμε με χαÏά!
Ο ΠαÏλος δεν ÎγÏαψε την Ï€Ïώτη επιστολή Ï€Ïος ΚοÏινθίους σαν Îνας αυστηÏός κÏιτής. Είχε ο ίδιος ταπεινωθεί και στεναχωÏεθεί από τα νÎα που δÎχτηκε από αυτή την εκκλησία, ιδιαίτεÏα καθώς τον είχαν πετÏχει τη στιγμή που διεÏχόταν υπεÏβάλουσα θλίψη σ’ αυτή την πόλη της ΕφÎσου στην Ασία, όπου υπήÏχαν πολλοί ενάντιοί του (εδ. 8, 1 ΚοÏινθ. 16:9). ΠαÏ’ όλο που βÏίσκεται κάτω από Îνα Ï„Îτοιο φοÏτίο παθημάτων, αυτό μποÏεί να γίνεται Îνα θÎμα ευχαÏιστίας, διότι παÏάγουν Îνα διπλό αποτÎλεσμα. Î Ïώτα αναγκάζει τον πιστό να χάνει όλη την εμπιστοσÏνη που Îχει στον εαυτό του (εδ. 9). ΔεÏτεÏον, τον οδηγεί να εισÎλθει στα βάθη της συμπάθειας του ΚυÏίου. Καθώς πεÏίσσευσαν τα παθήματα, πεÏίσσευσε για τον αγαπητό απόστολο και η παÏηγοÏία (εδ. 5). Η παÏηγοÏία είναι πάντοτε Ï€Ïοσωπική, αλλά επιτÏÎπει σ’ αυτόν που την πειÏαματίζεται να στÏÎφεται με τη σειÏά του να μοιÏαστεί τις θλίψεις των άλλων και να εκφÏάσει την γνήσια συμπάθειά του σ’ αυτοÏÏ‚. Μετά την πεÏίοδο των δοκιμασιών που υπομÎνει ο πιστός με την υποστήÏιξη του ΚυÏίου, ο ΧÏιστιανός είναι ικανός να μιλήσει σ’ αυτοÏÏ‚ που θλίβονται και να κατευθÏνει τα μάτια τους Ï€Ïος το “Θεό, και ΠατÎÏα του ΚυÏίου ημών Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏιστοÏ, τον ΠατÎÏα των οικτιÏμών, και Θεό πάσης παÏηγοÏίας (εδ. 3).
Δεν συνήθιζε ο ΠαÏλος να λÎει “ναί†όταν εννοοÏσε “όχι†(εδ. 17). Οι ΚοÏίνθιοι μποÏοÏσαν να του Îχουν εμπιστοσÏνη: δεν είχε υστεÏοβουλία και αποδείκνυε την ίδια ειλικÏίνεια στις Ï€Ïάξεις και αποφάσεις της καθημεÏινής του ζωής καθώς τους είχε αναγγείλει Îνα ευαγγÎλιο χωÏίς να το καπηλεÏεται (δες 2:17, 4:2 Ï„Îλος). Πόσο σημαντικό είναι αυτό! Οταν Îνα παιδί του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï€Îφτει σε σχÎση με την αλήθεια, κάνει αυτοÏÏ‚ που τον παÏατηÏοÏν να υποχÏεώνονται ν’ αμφιβάλουν όταν στÏÎφονται στον Λόγο για τον οποίο αυτός δεν δίνει τόσο βÎβαιη μαÏÏ„Ï…Ïία. Ο ΠαÏλος Îδωσε αποδείξεις μιας απόλυτα οÏθής μαÏÏ„Ï…Ïίας και στις σχÎσεις του με τον κόσμο αλλά και με τους άλλους ΧÏιστιανοÏÏ‚ (εδ. 12). Δεν ήταν ο αγγελιοφόÏος του Μόνου που είναι “ο Αμήν, ο πιστός και αληθινός μάÏÏ„Ï…Ïαςâ€, ο Εγγυητής όλων των υποσχÎσεων του Î˜ÎµÎ¿Ï ÏŒÏ„Î¹ θα εκπληÏωθοÏν (εδ. 20, Αποκάλυψη 3:14);
Τα εδάφια 21, 22 μας υπενθυμίζουν Ï„Ïία χαÏακτηÏιστικά της δωÏεάς του Αγίου ΠνεÏματος: δι’ Î‘Ï…Ï„Î¿Ï Î¿ Θεός μας ÎχÏισε, δηλαδή μας αγίασε για Εκείνον και μας χάÏισε τη δÏναμη να εισÎλθουμε στις σκÎψεις Του. Μας εσφÏάγισε, με άλλα λόγια μας Ï€ÏοσδιόÏισε δείχνοντας ότι Ï„ÏŽÏα Του ανήκουμε. ΤÎλος μας Îκανε κατόχους του αÏÏαβώνα της ουÏάνιας κληÏονομιάς, δίνοντάς μας την ίδια ÏŽÏα μια αÏχική απόδειξη αυτής της Ï€Ïαγματικότητας και την ικανότητα να την απολαμβάνουμε από Ï„ÏŽÏα “μÎσα στις καÏδιÎÏ‚ μαςâ€.
Ο ΠαÏλος είχε αναβάλει το ταξίδι του στην ΚόÏινθο, για ν’ αφήσει να πεÏάσει κάποιος χÏόνος ώστε να φÎÏει αποτÎλεσμα η Ï€Ïώτη του επιστολή Ï€Ïος αυτοÏÏ‚. Με τη χάÏη του ΘεοÏ, είχε γίνει στη συνείδηση το ÎÏγο στο οποίο ελπίζανε τόσο για την εκκλησία, όσο και στον άνθÏωπο που ÎÏ€Ïεπε ν’ απομακÏÏνουν. ΤώÏα όμως οι ΚοÏίνθιοι αντιμετώπιζαν Îναν άλλο κίνδυνο: τον κίνδυνο να ξεχνοÏν να φανεÏώνουν χάÏη Ï€Ïος το μετανοημÎνο αμαÏτωλό. Από μιά αξιόμεμπτη επιείκια είχαν πεÏάσει σε μια αυστηÏότητα χωÏίς αγάπη. Ο Σατανάς πάντα Ï€Ïοσπαθεί να μας κάνει να πηδάμε από το Îνα άκÏο στο άλλο. Οι μÎθοδοί του εÏγάζονται με διάφοÏους Ï„Ïόπους Ï€ÏοκειμÎνου να Ï€Ïαγματοποιήσει τα αναλλοίωτα σχÎδιά του: να κηλιδώσει τη μαÏÏ„Ï…Ïία του ΧÏιστοÏ, και να κÏατήσει τον άνθÏωπο υπό τον Îλεγχό του. ΧÏησιμοποιεί ακόμα και αστεία γÏÏω από τον ίδιο. – τόσο κοινότυπα στον κόσμο – για να κάνει τους ανθÏώπους να ξεχάσουν τα Ï„ÏομεÏά του σχÎδια. Ετσι λοιπόν ας Ï€ÏοσÎχουμε τις ελαφÏότητες σχετικά με τον διάβολο και την δÏναμή του.
Στην ανησυχία του για τους ΚοÏίνθιους, ο απόστολος είχε αφήσει Îναν λαμπÏÏŒ αγÏÏŒ ÎÏγου Ï€ÏοκειμÎνου να συναντήσει τον Τίτο ο οποίος του ÎφεÏνε τα νÎα τους. Ο ΠαÏλος όμως παÏηγοÏείται σκεπτόμενος ότι Ï€Î±Î½Ï„Î¿Ï ÏŒÏ€Î¿Ï… πηγαίνει φανεÏώνει την γλυκειά “οσμή του ΧÏιστοÏâ€. ΜποÏεί να φανεÏώνεται η ίδια οσμή σε όλους αυτοÏÏ‚ που μας γνωÏίζουν; ΙδιαίτεÏα μποÏεί να φανεÏώνεται στο Θεό;
Οι άνθÏωποι ÎκÏιναν τη διδασκαλία που κήÏυττε ο ΠαÏλος σÏμφωνα με την συμπεÏιφοÏά των ΚοÏινθίων. Αυτοί ήταν η ζωντανή του “συστατική επιστολή†ή μάλλον αυτή του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… οποίου το όνομα ήταν γÏαμμÎνο στις καÏδιÎÏ‚ τους. Κάθε ΧÏιστιανός είναι μια επιστολή του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï„Î·Î½ οποία ο Θεός απευθÏνει σ’ αυτοÏÏ‚ που δεν μελετοÏν τη Βίβλο ώστε να Îχουν Îνα ζωντανό ευαγγÎλιο μπÏοστά στα μάτια τους. Δυστυχώς αυτÎÏ‚ οι επιστολÎÏ‚ συχνά κηλιδώνονται ή δεν κατανοοÏνται αντί να γίνονται γνωστÎÏ‚ και να διαβάζονται απ’ όλους τους ανθÏώπους (εδ. 2). Ετσι λοιπόν ας Ï€ÏοσÎχουμε να μην υπάÏχει κάποιο Ï€Îπλο μπÏοστά στα Ï€Ïόσωπά μας το οποίο να εμποδίζει ν’ ακτινοβολοÏμε σαν ΧÏιστιανοί: το Ï€Îπλο της ανησυχίας, φιλαυτίας, κοσμικότητας . . . Î Ïώτα απ’ όλα όμως ας μην υπάÏχει κάποιο Ï€Îπλο στις καÏδιÎÏ‚ μας (εδ. 15, μια κακή συνείδηση για παÏάδειγμα) που εμποδίζει τις ακτίνες που χÏειάζεται να δεχόμαστε από Αυτόν που είναι αγάπη και φώς. ΚÏÏβοντας Îνα κλαδί κάτω από Îνα μουσαμά ή μια σκεπή θα μαÏαθεί. ΑντιθÎτως αν εκτεθεί φυσιολογικά στον ήλιο και στη βÏοχή θα το δείς ν’ αυξάνει από τη μια εποχή στην άλλη, και το αποτÎλεσμα θα είναι να φÎÏει τον καÏπό που πεÏιμÎνεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχÎÏ‚ μας. Ενώ φυλάγονται στην παÏουσία του ΚυÏίου, μια βαθμιαία (ίσως και όχι αντιληπτά) Ï€Ïόοδος λαμβάνει χώÏα, με αποτÎλεσμα να τις μετασχηματίζει, για να τις κάνει όμοιες με τις ηθικÎÏ‚ τελειότητες Εκείνου Τον οποίο θαυμάζουμε μÎσα στο Λόγο Του (εδ. 18).
Εχει ο καθÎνας μας όπως και ο απόστολος απαÏνηθεί απόλυτα “τα κÏυπτά της αισχÏνηςâ€; (εδ. 2). Η καÏδιά του ΠαÏλου ήταν όμοια μ’ Îναν καθαÏÏŒ καθÏÎπτη, που πιστά αντανακλοÏσε γÏÏω του κάθε ακτίνα που δεχόταν. Και ποιό ήταν το αντικείμενο που Îλαμπε σ’ αυτόν, το οποίο γινόταν οÏατό μ’ αυτό τον Ï„Ïόπο στους άλλους ανθÏώπους; “Η δόξα του Î˜ÎµÎ¿Ï ÏƒÏ„Î¿ Ï€Ïόσωπο του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§Ïιστοφ(εδ. 6). Τί θησαυÏός ήταν για τον ΠαÏλο αυτή η γνώση του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÏƒÏ„Î· δόξα! Αυτός ήταν απλά το σκεÏος το οποίο πεÏιείχε αυτή τη δόξα – Îνα φτωχό, εÏθÏαυστο γήινο σκεÏος χωÏίς καμιά αξία. Γιατί αν το ÏŒÏγανο του Î˜ÎµÎ¿Ï Ï„Î¿ Ï€ÏοσÎχαμε εξ’ αιτίας λαμπεÏών ανθÏώπινων Ï€Ïοσόντων, θά’ Ï€Ïεπε να Îλκει την Ï€Ïοσοχή στον εαυτό του, αντί του θησαυÏÎ¿Ï Ï€Î¿Ï… ÎÏ€Ïεπε να παÏουσιάζει. Οι αδαμαντοπώλες γνωÏίζουν Ï€Î¿Î»Ï ÎºÎ±Î»Î¬ ότι μια Ï€Î¿Î»Ï ÏƒÏ„Î¿Î»Î¹ÏƒÎ¼Îνη βιτÏίνα θα μποÏοÏσε να επισκιάσει το κόσμημα που πεÏιÎχει. ΠαÏουσιάζουν τα πιο καλά κοσμήματά τους συνήθως πάνω σε μαÏÏο βελοÏδο. Κατά τον ίδιο Ï„Ïόπο ο ΠαÏλος, το σκεÏος, είχε δυσκολευτεί, στενοχωÏεθεί, διωχθεί, κτυπηθεί . . . Îτσι ώστε ο θησαυÏός: η ζωή του ΚυÏίου ΙησοÏ, να μποÏεί να φανεÏωθεί σ’ αυτόν (εδ. 10). Οι δοκιμασίες του Ï€Î¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï…Ï€Î·ÏετοÏν το σκοπό να του αφαιÏÎσουν κάθε Ï€Ïοσωπική δόξα ώστε Εκείνος – για τον οποίο ο πιστός δεν είναι τίποτα πεÏισσότεÏο από την βάση ενός λαμπτήÏα – να μποÏεί να λάμπει στον κόσμο όλο και πεÏισσότεÏο.
Πόσο Ï€Î¿Î»Ï Ï†Ïοντίζουμε να διατηÏήσουμε και να διαφυλάξουμε “τον εξωτεÏικό άνθÏωπο†υγιή (εδ. 16). Îαί, αν μόνο ο “εσωτεÏικός μας άνθÏωπος†μποÏοÏσε να Ï€Ïοσεχθεί όμοια! Αυτό που ανανÎωνε την καÏδιά του αποστόλου ήταν το αιώνιο βάÏος δόξης το οποίο δεν συγκÏινόταν με τις δοκιμασίες που πεÏνοÏσε. ΠεÏπατώντας “διά πίστεως. Οχι διά όψεως†(εδ. 7) με τα μάτια της ψυχής του εστιασμÎνα στα Ï€Ïάγματα που δεν είναι οÏατά αλλά που είναι αιώνια, τα απολάμβανε ήδη από Ï„ÏŽÏα με τον αÏÏαβώνα του ΠνεÏματος (εδ. 5). Γι’ αυτό το λόγο δεν απÎκαμνε (4:1, 16).
Τί φόβος, τί ζήλος, η σκÎψη του θÏόνου της κÏίσης του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… Ï€ÏÎπει διαÏκώς να κινεί τις καÏδιÎÏ‚ μας! Η σωτηÏία μας είναι βÎβαιη. Δεν θα σταθοÏμε εκεί για να καταδικαστοÏμε αλλά σαν Îνα φίλμ, όλη μας η ζωή εκεί θα ξεδιπλωθεί αποκαλÏπτοντας όλα όσα Îχουμε κάνει “είτε καλά είτε κακά†και θα δεχτοÏμε είτε κÎÏδος είτε ζημία. Την ίδια ÏŽÏα όμως ο ΚÏÏιος θα δείξει εκεί πώς η χάÏις Του Ï€ÏοστÎθηκε, σε όλη της την λαμπÏότητα ακόμα κι’ από τις αμαÏτίες μας. Ενας καλλιτÎχνης που τελείωσε αποκαθιστώντας Îνα κατεστÏαμÎνο ποÏÏ„Ïαίτο τονίζει την ποιότητα του ÎÏγου του τοποθετώντας την αυθεντική φωτογÏαφία δίπλα σ’ αυτό. Καθώς δεν είμαστε συχνά ευαίσθητοι με την αμαÏτία, υποτιμοÏμε επίσης και τη χάÏη που μας συγχωÏεί και μας συνοδεÏει. Ο θÏόνος της κÏίσης του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Î¸Î± μας κάνει Ï„Îλος ν’ αναγνωÏίσουμε την πλήÏη Îκταση της χάÏης Του.
Ο ΠαÏλος επιθυμοÏσε θεÏμά την ουÏάνια δόξα (εδ. 2) αλλά ενώ πεÏίμενε αυτήν, Îκανε τα πάντα και με μεγάλο ζήλο να είναι ευάÏεστος στον ΚÏÏιο (εδ. 9). Μή Îχοντας κάτι να κÏÏψει είτε απ’ το Θεό ή τους ανθÏώπους (εδ. 11), δεν ζοÏσε πλÎον για τον εαυτό του, αλλά σώμα και ψυχή, ήταν δοÏλος του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï€Î¿Ï… είχε πεθάνει και αναστηθεί γι’ αυτόν (εδ. 15). ΤώÏα ο ΚÏÏιος τον είχε καλÎσει – όπως κάνει με τον κάθε εξαγοÏασμÎνο – σε μια Ï€Î¿Î»Ï Ï…ÏˆÎ·Î»Î® υπηÏεσία: αυτή του Ï€Ïεσβευτή του παντοδÏναμου Î˜ÎµÎ¿Ï Î³Î¹Î± να Ï€ÏοσφÎÏει εκ μÎÏους Του στον κόσμο την συμφιλίωση. Για να Ï€Ïαγματοποιήσει αυτή την αποστολή και να πείσει τους ανθÏώπους, δÏο μεγάλες κινητήÏιες δυνάμεις ωθοÏσαν τον αγαπητό απόστολο: ο Ï„Ïόμος της κÏίσης: γνώÏιζε πόσο Ï€Î¿Î»Ï Ï€ÏÎπει να φοβόμαστε τον ΚÏÏιο (εδ. 11), και η αγάπη του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Î³Î¹Î± τις ψυχÎÏ‚, που χωÏίς αυτήν ακόμα και ο πιο εÏγλωττος κήÏυκας είναι απλά σαν τον χαλκό που ηχεί (εδ. 14, 1 ΚοÏινθ. 13:1).
Από τί αποτελείται λοιπόν το μήνυμα της συμφιλίωσης; Ο ΧÏιστός, ο μόνος άνθÏωπος χωÏίς αμαÏτία, στο σταυÏÏŒ ταυτίστηκε με την αμαÏτία για να πληÏώσει το χÏÎος της. Από αυτή την Ï€Ïάξη χάÏιτος ο Θεός ακÏÏωσε την αμαÏτία που μας χώÏιζε από Εκείνον (εδ. 21). “Τα αÏχαία παÏήλθονâ€. Ο Θεός δεν τα διοÏθώνει. ΕυαÏεστείται να “κάνει τα πάντα νÎαâ€, ναί, κάνοντας κι εσÎνα Îνα νÎο κτίσμα (εδ. 17). Î Ïώτα απ’ όλα όμως, Îχεις συμφιλιωθεί μαζί Του;
“Υπομονή πολλή†είναι η σÏσταση του υπηÏÎτη του Î˜ÎµÎ¿Ï (και του κάθε πιστοÏ, εδ. 4, 12:12). ΚαλÏτεÏη απ’ όλες τις συζητήσεις. Ο Ï„Ïόπος που Ï…Ï€Îμενε ο ΠαÏλος τις δοκιμασίες του, απÎδειξαν την αξία του Ευαγγελίου του. ΥπÎφεÏε για κάτι που άξιζε αυτÎÏ‚ τις δυσκολίες.
Τί παÏάξενο Ï€Ïόσωπο που είναι ο ΧÏιστιανός! Κατά κάποιο Ï„Ïόπο Îχει δÏο Ï€Ïόσωπα. Στα μάτια του κόσμου, εμφανίζεται ατιμασμÎνος πλάνος, άγνωστος . . . γεμάτος θλίψη, φτωχός, μή Îχοντας τίποτα. Καί τί είναι ενώπιον του ΘεοÏ; Αληθινός, Ï€Î¿Î»Ï Î³Î½Ï‰ÏƒÏ„ÏŒÏ‚, ζωντανός, πάντα χαÏοÏμενος, και τελευταίο όλων, κατÎχοντας τα πάντα! (εδ. 8-10). Αυτό είναι το αληθινό του Ï€Ïόσωπο.
Οι Ï€ÏοτÏοπÎÏ‚ που ακολουθοÏν μποÏεί να φανοÏν αυστηÏÎÏ‚ και στενόχωÏες. ΕÏχονται όμως από την πλατιά καÏδιά του αποστόλου (εδ. 11). Η λÎξη χωÏισμός μας αποθαÏÏÏνει και επιπλÎον όποιος μιλάει πεÏί Î±Î³Î¹Î±ÏƒÎ¼Î¿Ï ÎµÎ½Î½Î¿ÎµÎ¯ τον χωÏισμό για το Θεό (Λευιτικό 20:26). Για να κατοÏθώσεις το Ï€Ïώτο (7:1) είναι απαÏαίτητο να πειÏαματιστείς το δεÏτεÏο. ΧωÏισμός από τον κόσμο (εδ. 14, 15) δεν εφαÏμόζεται μονάχα στο ζήτημα ενός ασυμβίβαστου γάμου. Ο χωÏισμός απ’ τον θÏησκευτικό κόσμο (εδ. 16-18 Ï€ÏοσφÎÏει ανεκτίμητη ανταμοιβή: την παÏουσία του ΚυÏίου Î™Î·ÏƒÎ¿Ï â€œÏƒÏ„Î¿ μÎσον†των ιδικών Του, και την απόλαυση μιας άγιας σχÎσης με το Θεό και ΠατÎÏα μας. ΤÎλος στο (7:1) υπάÏχει ο χωÏισμός απ’ το κακό σε όλα του τα σχήματα.
Η αγάπη του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÏƒÏ…Î½Îδεε τον ΠαÏλο πεÏισσότεÏο με τους αγαπητοÏÏ‚ του ΚοÏίνθιους. Και αυτή η αγάπη ήταν τόσο αληθινή και μεγάλη όσο και στην Ï€Ïώτη του αυστηÏή επιστολή Ï€Ïος αυτοÏÏ‚. ΤώÏα όμως η καÏδιά του δεν πεÏιοÏίζεται όπως σ’ εκείνην. ΜποÏεί ν’ αφήσει την αγάπη του να μιλήσει ελεÏθεÏα. ΠοτΠμην ξεχνάτε αγαπητοί νÎοι φίλοι, ότι αυτοί που σας επιπλήττουν και Ï€ÏοειδοποιοÏν πιο αυστηÏά, γενικά είναι αυτοί που σας αγαποÏν πεÏισσότεÏο (Αποκάλυψη 3:19).
Η εκκλησία είχε κÏίνει το κακό ανάμεσά της· Îδειξε μ’ αυτό τον Ï„Ïόπο ότι ήταν καθαÏή και σωστή (εδ. 11): αν είχε ανεχθεί μια Ï„ÏομεÏή αμαÏτία αυτό οφειλόταν σε άγνοια και αμÎλεια. Οι ΚοÏίνθιοι ÎÏ€Ïεπε να ταπεινώσουν τους εαυτοÏÏ‚ τους για το κακό που εμφανίστηκε ανάμεσά τους, και δοκίμασαν λÏπη Ï€Ïος μετάνοια, διότι ελυπήθηκαν κατά Θεόν.
Το εδάφιο 10 μας φανεÏώνει ότι μια απλή λÏπη, ή Ï„Ïψεις, ή Îλεγχος, δεν είναι μετάνοια. Μετάνοια σημαίνει να κατακÏίνουμε τις αμαÏτίες μας με τον ίδιο Ï„Ïόπο όπως ο Θεός, ν’ αναγνωÏίσουμε το κακό και να το απαÏνηθοÏμε είτε Ï€Ïόκειται για Ï€Ïάξεις που κάναμε Ï€Ïιν αναγεννηθοÏμε ή μετά την αναγÎννησή μας (ΠαÏοιμίες 28:13). Αυτός είναι ο Ï€Ïώτος καÏπός της πίστης. Η λÏπη κατά Θεόν είναι λοιπόν κάτι που από μόνο του φÎÏνει χαÏά (εδ. 9). Εχει ο κάθε αναγνώστης μας πειÏαματιστεί την αληθινή μετάνοια;
Η υπακοή των ΚοÏινθίων είχε φÎÏει χαÏά και αγάπη στον Τίτο κι Îτσι διπλή χαÏά και παÏηγοÏία στον ίδιο τον ΠαÏλο (7:13, 15). Ηταν όμως ακόμα μακÏιά απ’ το να Îχουν τον ζήλο των αγίων της Μακεδονίας (κεφ. 8). Οι τελευταίοι δεν είχαν απλά δώσει υλικά Ï€Ïάγματα από τις πεÏιουσίες τους και τον χÏόνο τους: είχαν δώσει τους ίδιους τους εαυτοÏÏ‚ τους. Δεν πεÏίμεναν όπως κάνουν κάποιοι μÎχÏι το Ï„Îλος της ζωής τους για να Ï€ÏοσφÎÏουν στο Θεό Îνα φτωχό υπόλοιπο των δυνάμεών τους, αλλά είχαν δώσει τους εαυτοÏÏ‚ τους “πÏώταâ€. ΟÏτε είχαν ξεκινήσει υπηÏετώντας τους αγίους. Οχι ήταν στον ΚÏÏιο που είχαν δώσει τους εαυτοÏÏ‚ τους, Ï€Ïώτ’ απ’ όλα. Και αυτή η Ï€Ïώτη Ï€ÏοσφοÏά παÏήγαγε όλες τις άλλες. Ανήκαν επίσης στους αποστόλους επειδή οι απόστολοι ήταν υπηÏÎτες του ΚυÏίου. Ηταν αυτό κουÏαστικό για τους Μακεδόνες; Εντελώς το αντίθετο! “Η πεÏίσσεια της χαÏάς αυτών†μποÏοÏσε να συμβαδίσει με μια “μεγάλη θλίψη†και η “βαθειά τους πτωχεία†ανÎδειξε τον “πλοÏτο της ελευθεÏίας τους†(εδ. 2). Αυτό που θα μποÏοÏσαμε να πεÏιγÏάψουμε εÏκολα σαν Îνα φοÏτίο, αυτοί μποÏοÏσαν να το ονομάζουν Îνα δώÏο (εδ. 4). Είθε να μας χαÏίζει ο Θεός την ίδια ευλογημÎνη αφοσίωση στον ΚÏÏιό μας, τον Μόνο που Îχουμε το Ï€Ïονόμιο να υπηÏετοÏμε, υπηÏετώντας τους δικοÏÏ‚ Του!
Τί ήταν η αγάπη των Μακεδόνων συγκÏινόμενη με το Ïψιστο παÏάδειγμα του “ΚυÏίου μας Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏιστοÏâ€; Αυτοί δεν επÎλεξαν από μόνοι τους την βαθειά τους πτωχεία (εδ. 2). Ομως Αυτός, “ο κληÏονόμος όλων των Ï€Ïαγμάτων†(ΕβÏαίους 1:2) καταδÎχτηκε να γίνει ο Ιδιος φτωχός παÏαμεÏίζοντας την ουÏάνια δόξα Του, να γεννηθεί σ’ Îναν στάβλο, να γίνει “ο φτωχότεÏος ΑνθÏωπος†σ’ αυτό τον κόσμο, Αυτός που δεν είχε Ï€Î¿Ï Î½Î± κλίνει την κεφαλή Του (εδ. 9, Ψαλμ. 40:17, 41:1, Λουκά 9:58). Γιατί; Για να μας κάνει πλοÏσιους με αυτή την ίδια δόξα, και να μας κάνει συγκληÏονόμους Του. Τί θαυμαστό μυστήÏιο χάÏιτος!
Οι ΚοÏίνθιοι δεν είχαν κάνει Ï€Ïάξη ακόμα την επιθυμία τους να βοηθήσουν τις εκκλησίες. Ο απόστολος γÏάφει σ’ αυτοÏÏ‚ ότι το να θÎλουν ήταν καλό αλλά το να Ï€Ïάττουν ήταν ακόμα καλÏτεÏο. Αλλοίμονο! Συχνά οι καλÎÏ‚ μας Ï€ÏοθÎσεις . . . παÏαμÎνουν Ï€ÏοθÎσεις: Ï€ÏοσφÎÏοντας αυτή τη Βίβλο ή αυτό το ευαγγελιστικό ημεÏολόγιο, αυτή την επίσκεψη σ’ Îνα άÏÏωστο Ï€Ïόσωπο, αυτή τη μικÏή υπηÏεσία που μας παÏουσιάστηκε . . . Είθε να μας δίνει ο Θεός την ίδια ετοιμότητα να θÎλουμε όπως και να κάνουμε (εδ. 11, 12). Είναι Αυτός που παÏάγει και τα δÏο σε μάς, σÏμφωνα με την ευδοκία Του (Φιλιπ. 2:13). Η καθυστÎÏηση όμως Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î·Ï‚ επιθυμίας της καÏδιάς και της κίνησης του χεÏÎ¹Î¿Ï Î¿Ï†ÎµÎ¯Î»ÎµÏ„Î±Î¹ στη δική μας αμÎλεια.
Το ενδιαφÎÏον του ΠαÏλου ήταν να φυλάγονται όχι μόνο από κάθε απάτη αλλά κι από κάθε εμφάνιση ÎºÎ±ÎºÎ¿Ï ÏƒÏ„Î± μάτια των ανθÏώπων.
Για να μην αισθανθοÏμε μάταιη λÏπη τον καιÏÏŒ του θεÏισμοÏ, ας σπείÏουμε (αυτό το νόημα δίνεται) πλοÏσια στην πεÏίοδο της σποÏάς που είναι Ï„ÏŽÏα (εδ. 6, Λουκά 6: 38, ΔευτεÏον. 15:10). Αυτό που βάζει ο Θεός στις καÏδιÎÏ‚ μας, ας το κάνουμε, κι ας το κάνουμε με χαÏά. Γιατί αυτό που θα κÏατήσουμε για τους εαυτοÏÏ‚ μας δεν θα μας κάνει πλοÏσιους, και αυτό που θα δώσουμε δεν θα μας κάνει ποτΠφτωχοÏÏ‚ (ΠαÏοιμ. 28:27). Η χάÏις του Î˜ÎµÎ¿Ï Î¼Î±Ï‚ βεβαιώνει “πάντοτε σε όλα τα Ï€Ïάγματα . . . – όχι σε όλα όσα θα μας άÏεσαν – αλλά εις πάσαν αυτάÏκειαν†(εδ. 8). Τα εδάφια 11-14 μας υπενθυμίζουν ότι αφιλοκεÏδής γεναιοδωÏία παÏάγει ευχαÏιστία Ï€Ïος το Θεό σ’ αυτοÏÏ‚ που βοηθοÏνται, και Ï€Ïοσευχή σ’ αυτοÏÏ‚ που την Ï€ÏοσφÎÏουν. ΑÏχίζοντας μ’ Îνα θÎμα που θα μποÏοÏσαμε να θεωÏήσουμε δευτεÏεÏον και που αφοÏά στην Ï€ÏοσφοÏά, ο απόστολος Îχει Îναν Ï„Ïόπο να μεταφÎÏει τις σκÎψεις μας στα πιο Îνδοξα θÎματα: την ταπείνωση του ΚυÏίου (8:9), την ανεκδιήγητη δωÏεά του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 15). Ας Ï€ÏοσπαθοÏμε με τον ίδιο Ï„Ïόπο να Ï€ÏοοδεÏουμε μÎσ’ από τ’ ασήμαντα γεγονότα που μας συμβαίνουν στην καθημεÏινή μας ζωή στις ευλογημÎνες αλήθειες της πίστης μας. Ενα συνηθισμÎνο γεÏμα, μια οικογενειακή συγκÎντÏωση, Îνα δώÏο που δώσαμε ή δεχτήκαμε με αγάπη, είναι ευκαιÏίες για να ευχαÏιστοÏμε το Θεό, και να σκεφτόμαστε το Ï…Ï€ÎÏτατο δώÏο: αυτό που Îκανε ο Θεός της αγάπης στον κόσμο, στÎλνοντάς του τον Υιό Του (εδ. 15, Ιωαν. 3:16).
Ο ΠαÏλος δεν επιθυμοÏσε να βÏεθεί ανάμεσα στους ΚοÏινθίους με τη “Ïάβδο†για να επιπλήξει Ï€Ïοσωπικά για το κακό (10:2, 1 ΚοÏινθ. 4:21). Î Ïοτίμησε να τους γÏάψει και να πεÏιμÎνει το αποτÎλεσμα που θα παÏήγαγε η επιστολή του. Κάποιοι όμως εκμεταλευόμενοι την υπομονή του αποστόλου υποτίμησαν την υπηÏεσία του. Η ταπείνωση, η αγαθότητα και η γλυκειά ΧÏιστιανική συμπεÏιφοÏά που Îδειξε ο ΠαÏλος (εδ. 1) Îγειναν η Ï€Ïόφαση για να τον πεÏιφÏονήσουν. Διότι ο φυσικός άνθÏωπος θαυμάζει μονάχα αυτό που δημιουÏγεί την Îκπληξη, κÏίνει μόνο “την εξωτεÏική εμφάνιση†(εδ. 7). Ομως τα όπλα του στÏατιώτη του Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Î´ÎµÎ½ είναι σαÏκικά (εδ. 4). Το Εφεσίους 6:10 . . . μας δίνει Îναν κατάλογο αυτών. Ας θυμηθοÏμε πώς ο Γεδεών, Σαμσών, Ιωνάθαν, Δαυίδ, Εζεκίας . . . και αναφÎÏουμε μονάχα οÏισμÎνους, Îκαναν θαυμάσιες νίκες. Ας μην μας οδηγοÏν τα ανθÏώπινα Ï€Ïοσόντα όπως η ευγλωττία ή η Ï€Ïοσωπική ικανοποίηση. Ας ακολουθοÏμε τον Λόγο και ποτΠαυτόν που τον παÏουσιάζει, όσο χάÏισμα κι αν διαθÎτει, ακόμα κι αν Îχουμε ευλογηθεί απ’ αυτό το Ï€Ïόσωπο.
Οι άνθÏωποι συγκÏίνουν τους εαυτοÏÏ‚ τους με άλλους και υπεÏηφανεÏονται, Îνα σημάδι Îλλειψης σοφίας (εδ. 12). Εμείς σαν πιστοί Îχουμε μόνο Îνα Υπόδειγμα για την ποÏεία και υπηÏεσία μας. Ενα Υπόδειγμα που πάντα μας ταπεινώνει όταν συγκÏίνουμε τους εαυτοÏÏ‚ μας μαζί Του. Είναι ο ΚÏÏιός μας ΙησοÏÏ‚.
Ψευδαπόστολοι είχαν επιχειÏήσει ν’ αντικαταστήσουν τον ΠαÏλο στις καÏδιÎÏ‚ των ΚοÏινθίων. Το αποτÎλεσμα είναι να θεωÏεί τον εαυτό του υποχÏεωμÎνο να μιλήσει για τον ίδιο και να επικαλεστεί την “αφÏοσÏνη τουâ€. Δεν το κάνει όμως αυτό για ν’ απαιτήσει την αγάπη των πιστών για το δικό του όφελος (δες 12:15). Είχε ζήλο για τον ΧÏιστό και διεκδικεί με δÏναμη την αγάπη τους για τον μοναδικό Îυμφίο της Εκκλησίας.
Οι ΚοÏίνθιοι βÏισκόντουσαν στον κίνδυνο να δώσουν Ï€Ïοσοχή σ’ Îνα “άλλο ευαγγÎλιο†(εδ. 4). Ηταν λιγότεÏο πνευματικοί από τους Εφεσίους που “εδοκίμασαν αυτοÏÏ‚ που ονομάζονταν απόστολοι και δεν ήταν†και τους βÏήκαν ψεÏστες (Αποκάλυψη 2:2). Πολλοί ΧÏιστιανοί διατÏÎχουν τον ίδιο κίνδυνο όπως οι ΚοÏίνθιοι, βασικά γιατί βÏίσκουν τον αληθινό ΧÏιστιανισμό Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï€Î±Î¹Ï„Î·Ï„Î¹ÎºÏŒ. ΑντιθÎτως Îνα ευαγγÎλιο το οποίο δοξάζει τον άνθÏωπο και δίνει τόπο στη σάÏκα θα γίνει αποδεκτό.
Πίσω απ’ αυτοÏÏ‚ τους απατηλοÏÏ‚ εÏγάτες ο απόστολος ξεσκεπάζει το Σατανά, τον κÏÏιό τους. Κάποτε ήταν Îνα χεÏουβίμ κεχÏισμÎνον (Ιεζεκιήλ 28:12 . . .), αυτός εξακολουθεί να γνωÏίζει με ποιό Ï„Ïόπο να ενδÏεται για να πειÏάξει τον άνθÏωπο με την πανουÏγία του όπως εξαπάτησε την ΕÏα (εδ. 3, 14). Είναι επίσης πιο επικίνδυνος όταν παÏουσιάζεται σαν τον πονηÏÏŒ όφι παÏά όταν μας επιτίθεται κατά Ï€Ïόσωπον σαν λÎων ωÏυώμενος στην 1 Î ÎÏ„Ïου 5:8. Θα ματαιώσουμε τις δολοπλοκίες του μÎνοντες σταθεÏοί στο Λόγο του ΚυÏίου.
ΑυτÎÏ‚ οι επιθÎσεις εναντίον της υπηÏεσίας του ΠαÏλου είναι μια ευκαιÏία για το Αγιο ΠνεÏμα να μας δώσει μια καθαÏότεÏη ιδÎα σχετικά με το ÎÏγο του και τα παθήματά του. Îαί, ήταν Îνας υπηÏÎτης του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï ÎºÎ±Î¹ μποÏεί να φÎÏει τις αποδείξεις γι’ αυτό από το γεγονός ότι Ï…Ï€Îμεινε Îναν κατάλογο από παθήματα για το ΕυαγγÎλιο. Τα εδάφια 23-28, 31, 32 μας δίνουν τις λεπτομÎÏειες γι’ αυτό που ονόμασε ο απόστολος στο 4:17 “πÏοσωÏινή ελαφÏά θλίψιςâ€! Ποιός ήταν όμως ο θείος πόÏος που τον διατηÏοÏσε ώστε να μποÏεί να υποφÎÏει αυτά τα εξαιÏετικά Ï€Ïάγματα; “Ενα αιώνιο βάÏος δόξας†ήταν διαÏκώς στις σκÎψεις του: ο ΧÏιστός στη δόξα, η αιώνια ανταμοιβή του. Αγαπητοί φίλοι, ας στηÏιζόμαστε σ’ αυτό το μυστικό: όσο πεÏισσότεÏο ασχολοÏμαστεμε τον ΚÏÏιο, τόσο λιγότεÏο θα σκεφτόμαστε τις δυσκολίες μας – και πώς μποÏοÏν να συγκÏιθοÏν με τις δοκιμασίες του μεγάλου αποστόλου;
Îαί, όσο πεÏισσότεÏο η αιώνια αγάπη Του θα βαÏαίνει στη ζυγαÏιά των καÏδιών μας, τόσο λιγότεÏο οι πεÏιστάσεις της στιγμής θα γίνονται σημαντικÎÏ‚ και θα μας καταθλίβουν. Ωστόσο υπάÏχει Îνα Ï€Ïάγμα που ποτΠδεν θα είναι Ï€Î¿Î»Ï Î²Î±ÏÏ Î³Î¹Î± εμάς: “η μÎÏιμνα όλων των εκκλησιών†(εδ. 28). Η φÏοντίδα φανεÏώνεται κατ’ αÏχήν με την Ï€Ïοσευχή. Είθε ο ΚÏÏιος να μας δίνει την αγάπη για την αγαπητή Του Εκκλησία, και για το κάθε μÎλος της χωÏιστά.
Ενας άνθÏωπος εν ΧÏιστώ είναι κάποιος για τον οποίο η σάÏκα Îχει χάσει τα δικαιώματά της (Ρωμ. 8:1, 2). Αυτός είναι “Îνα νÎο κτίσμα†(5:17). Η θÎση του ενώπιον του Î˜ÎµÎ¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹ αυτή του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï Ï„Î¿Ï… Ιδιου και την κατÎχει στον ουÏανό από Ï„ÏŽÏα διά της πίστεως. Ο ΠαÏλος Ï€Ïαγματικά αÏπάχθηκε σ’ αυτό το μÎÏος για μια αξÎχαστη στιγμή. Και τί μποÏοÏσε να δεί στον παÏάδεισο; Τον ΧÏιστό αναστημÎνο και δοξασμÎνο. Τί μποÏοÏσε ν’ ακοÏσει στον ουÏανό; Την γλώσσα του ουÏÎ±Î½Î¿Ï Ï€Î¿Ï… δεν μποÏεί να μεταφÏαστεί στην γλώσσα του ανθÏώπου (εδ. 4). Τί εξαιÏετική τιμή! Ομως αυτή η μοναδική εμπειÏία παÏουσίαζε στη συνÎχεια κάποιο κίνδυνο για τον απόστολο. Για να φυλαχθεί απ’ το να υπεÏηφανευθεί, του εδόθη Îνας σκόλοψ στη σάÏκα, ίσως μια επώδυνη ασθÎνεια που Îτεινε να τον κάνει άξιο πεÏιφÏόνησης στο κήÏυγμά του (10:1, 10, Γαλάτας 4:14). “ΚÏÏιε πάÏε αυτό το Ï€Ïάγμα από μÎναâ€, ικετεÏει ο απόστολος, “η υπηÏεσία μου θα πληγεί απ’ αυτό . . .†“ΑÏκεί εις σΠη χάÏις μου†είναι η απάντηση του ΚυÏίου. Αντίθετα με το φαινόμενο, ο σκόλοπας ήταν μια Îνδειξη αυτής της χάÏης. Μήπως δεν χÏησίμευσε, σ’ αυτόν τον κουÏαστικό σÏντÏοφο του ÎÏγου του, στη σάÏκα του, να την εκμηδενίσει; Îαί, αδυναμίες και δοκιμασίες είναι ανεκτίμητες για τον ΧÏιστιανό. ΒοηθοÏν στο να εξασθενοÏν τον “άνθÏωπο†για να επιτÏÎπουν στη δÏναμη του Î˜ÎµÎ¿Ï Î½Î± εκδηλώνεται (εδ. 9, 10, 4:7).
Τί θλίψη για τον απόστολο να βλÎπει τις υποθÎσεις που Îκαναν γι’ αυτόν, λόγους συμφÎÏοντος και μεθοδείες που του καταλόγιζαν (εδ. 14, 16, 7:2, 3, Ï€Ïβλ. Î Ïαξ. 20: 33). Με μια άμεμπτη συμπεÏιφοÏά δεν είχε πάψει να ποÏεÏεται μαζί με τους συμβοηθοÏÏ‚ του “στα ίδια ίχνηâ€: αυτά του ΧÏÎ¹ÏƒÏ„Î¿Ï (εδ. 18). Αν απαντάει σ’ αυτÎÏ‚ τις συκοφαντίες με λεπτομÎÏειες, δεν το κάνει για να δικαιώσει τον εαυτό του αλλά γιατί Îχει σαν σκοπό την οικοδομή των αγαπητών του ΚοÏίνθιων (εδ. 19, 1 ΚοÏινθ. 14:26 Ï„Îλος). Î Ïαγματικά, το να μην αναγνωÏίζουν την υπηÏεσία του ΠαÏλου ήταν ισοδÏναμο με το ν’ αποÏÏίπτουν την ίδια ÏŽÏα την εξουσία του θείου Λόγου που αυτός εκήÏυττε. Πόσοι πολλοί απ’ αυτοÏÏ‚ που αποκαλοÏνται σήμεÏα ΧÏιστιανοί αποÏÏίπτουν το Îνα ή το άλλο τμήμα του εμπνευσμÎνου Λόγου και ιδιαίτεÏα τις επιστολÎÏ‚ του ΠαÏλου; Τα εδάφια 20, 21 μας δείχνουν σε πόσες αμαÏτίες οδηγοÏν η αμÎλεια και η καταφÏόνηση.
Κι Îτσι σ’ αυτό το κεφάλαιο “βÏίσκουμε την πιο δοξασμÎνη κατάσταση στην οποία Îνας ΧÏιστιανός μποÏεί να υψωθεί . . . και την πιο άθλια στην οποία μποÏεί να Ï€Îσει . . . Τί αντίθεση Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Î·Ï‚ ανÏψωσης μÎχÏι Ï„Ïίτου ουÏÎ±Î½Î¿Ï ÎºÎ¹â€™ αυτής της απαίσιας σαÏκικής κατάπτωσης! Και ο ΧÏιστιανός είναι ικανός και για τα δÏο! Τί μάθημα και τί Ï€Ïοειδοποίηση για τον καθÎνα άγιο†(J.N.D.).
Η Εκκλησία ήταν το θÎμα της Ï€Ïώτης επιστολής Ï€Ïος ΚοÏινθίους. Η δεÏτεÏη μας μίλησε σχετικά με το ÎÏγο ή την ΧÏιστιανική υπηÏεσία. Σ’ αυτή την επιστολή βÏήκαμε συναισθήματα, ικεσίες, κόπωση, τις ηθικÎÏ‚ και φυσικÎÏ‚ θλίψεις του υπηÏÎτη του ΚυÏίου. Ο ΠαÏλος ήταν απλά Îνα αδÏναμο ÏŒÏγανο, αλλά δεν επιζητοÏσε εδώ στη γή μια καλÏτεÏη μεÏίδα από αυτή που Îλαβε ο ΚÏÏιός του. Ο ΧÏιστός είχε βÏεθεί στη γή ταπεινός και σταυÏώθηκε εν ασθενία, Ï„ÏŽÏα όμως είναι ζωντανός, αναστημÎνος με τη δÏναμη του Î˜ÎµÎ¿Ï (εδ. 4).
Καθώς ολοκληÏώνει την επιστολή του, ο ΠαÏλος απευθÏνει στο Θεό μια τελευταία Ï€Ïοσευχή για τους αγαπητοÏÏ‚ του ΚοÏίνθιους. Αυτή συνοψίζεται σ’ Îναν λόγο: την τελειοποίησή τους (εδ. 9). Την ίδια ÏŽÏα όμως τους Ï€ÏοτÏÎπει: “τελειοποιείσθε†(εδ. 11). Ζητώντας την βοήθεια του ΚυÏίου δεν μας απαλλάσει απ’ το να εÏγαζόμαστε σκληÏά με ζήλο κάνοντας Ï€Ïόοδο στη ΧÏιστιανική ζωή και υπηÏεσία.
Τους λÎει επίσης, “χαίÏετε, φÏονείτε το αυτό, ειÏηνεÏετε . .†(εδ. 11). Είθε όλοι απ’ τους αναγνώστες μας να παίÏνουν αυτÎÏ‚ τις Ï€ÏοτÏοπÎÏ‚ για τους εαυτοÏÏ‚ τους και να χαίÏονται την υπόσχεση που συνδÎεται μ’ αυτÎÏ‚. Îαί, είθε η χάÏις του ΚυÏÎ¯Î¿Ï…Î™Î·ÏƒÎ¿Ï Î§ÏιστοÏ, και η αγάπη του ΘεοÏ, και η κοινωνία του Αγίου ΠνεÏματος ναείναι μαζί με όλους μας (εδ. 13)!
At the beginning of this new year, we commence with the second book of the Psalms. Prophetically it relates to the period when the faithful Jewish remnant, persecuted by the Antichrist, will have to flee from Jerusalem; vv. 2, 4 and 6 particularly reflect the painful anguish of this exile. At the same time, just as we have in the first book, many expressions can be seen as coming from the lips of the Lord Jesus, He who more than all others suffered from the wickedness of His people (e.g. vv. 7, 10).
Is there anywhere a more graphic picture than we have in v.1 to reflect the sighing of the soul who is thirsting for the presence of God? Oh that we might similarly seek that presence each time some sin has interrupted our communion with the Lord! And that each of us may know Him under this precious personal Name: the "God of my life" (v. 8)! This corresponds to the motto of the apostle: "For me to live is Christ" (Phil. 1:21). It is He who from year to year wants to order my life, to fill it, as the precious Object of my heart. "Where is thy God?" unbelievers ask ironically (vv. 3, 10; cf. Matt. 27:43). Ah! even if they do not know Him, would that I for my part might know always where to find Him, by day or night, to offer up to Him with love my song and my prayer (v. 8).